What do you think?
Rate this book
The Case against Perfection: Ethics in the Age of Genetic Engineering
Listen to a short interview with Michael Sandel
Host: Chris Gondek | Producer: Heron & Crane Breakthroughs in genetics present us with a promise and a predicament. The promise is that we will soon be able to treat and prevent a host of debilitating diseases. The predicament is that our newfound genetic knowledge may enable us to manipulate our nature--to enhance our genetic traits and those of our children. Although most people find at least some forms of genetic engineering disquieting, it is not easy to articulate why. What is wrong with re-engineering our nature? The Case against Perfection explores these and other moral quandaries connected with the quest to perfect ourselves and our children. Michael Sandel argues that the pursuit of perfection is flawed for reasons that go beyond safety and fairness. The drive to enhance human nature through genetic technologies is objectionable because it represents a bid for mastery and dominion that fails to appreciate the gifted character of human powers and achievements. Carrying us beyond familiar terms of political discourse, this book contends that the genetic revolution will change the way philosophers discuss ethics and will force spiritual questions back onto the political agenda. In order to grapple with the ethics of enhancement, we need to confront questions largely lost from view in the modern world. Since these questions verge on theology, modern philosophers and political theorists tend to shrink from them. But our new powers of biotechnology make these questions unavoidable. Addressing them is the task of this book, by one of America's preeminent moral and political thinkers.
Host: Chris Gondek | Producer: Heron & Crane Breakthroughs in genetics present us with a promise and a predicament. The promise is that we will soon be able to treat and prevent a host of debilitating diseases. The predicament is that our newfound genetic knowledge may enable us to manipulate our nature--to enhance our genetic traits and those of our children. Although most people find at least some forms of genetic engineering disquieting, it is not easy to articulate why. What is wrong with re-engineering our nature? The Case against Perfection explores these and other moral quandaries connected with the quest to perfect ourselves and our children. Michael Sandel argues that the pursuit of perfection is flawed for reasons that go beyond safety and fairness. The drive to enhance human nature through genetic technologies is objectionable because it represents a bid for mastery and dominion that fails to appreciate the gifted character of human powers and achievements. Carrying us beyond familiar terms of political discourse, this book contends that the genetic revolution will change the way philosophers discuss ethics and will force spiritual questions back onto the political agenda. In order to grapple with the ethics of enhancement, we need to confront questions largely lost from view in the modern world. Since these questions verge on theology, modern philosophers and political theorists tend to shrink from them. But our new powers of biotechnology make these questions unavoidable. Addressing them is the task of this book, by one of America's preeminent moral and political thinkers.
176 pages, Hardcover
First published May 1, 2007
About the author
Michael J. Sandel
34 books2,065 followersMichael J. Sandel is an American political philosopher who lives in Brookline, Massachusetts. He is the Anne T. and Robert M. Bass Professor of Government at Harvard University, where he has taught since 1980. He is best known for the Harvard course 'Justice', which is available to view online, and for his critique of John Rawls' A Theory of Justice in his first book, Liberalism and the Limits of Justice (1982). He was elected a Fellow of the American Academy of Arts and Sciences in 2002.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 135 reviews
December 3, 2023
گرچه ترجمه بعضی از جاهای کتاب مشکل داشت و خصوصا تعدادی از کلمات تخصصی زیست شناسی درست ترجمه نشده بودند ولی خود کتاب خیلی خوب بود. فیلم گاتاکا Gattaca 1997 را هم که نویسنده چند جا به آن اشاره کرده، اگر ببینید جالب است.
August 24, 2023
4 star
اخیرا ( مطلب برای سال ۱۹۹۹ است)یک پایگاه اینترنتی راه اندازی شده که ادعا می کند، تخمک های مانکن هایی را که عکس هایشان در سایت به نمایش درآمده، در مزایده ای که قیمت آن از ۱۵ هزار دلار تا ۱۵۰ هزار دلار است به حراج گذاشته شده است
در این کتاب ، سوالاتی در حوزه فلسفه اخلاق در خصوص شبیه سازی ها و باروری های آزمایشگاهی مطرح می کند مثل
اول: آیا برنامه ریزی والدین برای به دنیا آور ن کودک ناشنوا اشتباه است؟ درحالیکه والدین خود ناشنوا هستن و آنرا معلولیت نمی دانند؟
دوم: آیا والدین می توانند کودکی با ویژگی های خاص مثل رنگ پوست خاص یا قد بلند یا.... سفارش دهند؟
سوم:اگر سفارش دادن کودک با ویژگی های خاص غیر اخلاقی است( اگر آن ویژگی ها، ویژگی های مطلوب جامعه باشد) پس جراحی های زیبایی با مشکل استدلالی مواجه نمی شود؟
چهارم : آیا مجازیم کودکانی با ضریب هوشی بالا ایجاد کنیم. با وجود اینکه این کودکان ممکن است در آینده منشا خدمات برجسته ای شوند؟
پنجم : آیا تعیین جنسیت نوزاد منجر به تقویت تبعیض جنسی نمی شود؟ با توجه به اینکه در کشور های چین و هند عموما نوزاد پسر را ترجیح می دهند
ششم: اگر اقدام والدین برای تولید نوزاد با ویژگی های برجسته امری صحیح است پس فشار والدین برای یک نوجوان که به مدارج بالای علمی یا ورزشی برسد هم صحیح است؟
هفتم: آیا عقیم سازی دیوانگان امری درست است؟ عقیم سازی بیماران چطور؟ آیا می توان آنها را از حس پدر یا مادر بودن محروم کرد؟
هشتم: آیا می توان زنان تحصیل کرده را تشویق به فرزند آوری کرد و زنانی که تحصیلات ندارند یا بیسوادند را تشویق به عدم فرزند آوری کرد برای اینکه متوسط ضریب هوشی جامعه بالاتر رود ( سیاست سنگاپور) ؟
نهم: آیا باید اجازه تحقیق بر روی سلول های جنینی را داد.؟ با وجود اینکه میدانیم تعداد زیادی جنین در این تحقیقات از بین میروند؟
دهم: حد فاصل تشخیص یک پلاستوسیت به یک موجود انسانی چیست؟ ایا پلاستوسیت انسانی موجودی مثل یک انسان قابل احترام است؟ اگر نه چه زمانی را می توان تعیین کرد برای احراز موجود انسانی؟
اخیرا ( مطلب برای سال ۱۹۹۹ است)یک پایگاه اینترنتی راه اندازی شده که ادعا می کند، تخمک های مانکن هایی را که عکس هایشان در سایت به نمایش درآمده، در مزایده ای که قیمت آن از ۱۵ هزار دلار تا ۱۵۰ هزار دلار است به حراج گذاشته شده است
در این کتاب ، سوالاتی در حوزه فلسفه اخلاق در خصوص شبیه سازی ها و باروری های آزمایشگاهی مطرح می کند مثل
اول: آیا برنامه ریزی والدین برای به دنیا آور ن کودک ناشنوا اشتباه است؟ درحالیکه والدین خود ناشنوا هستن و آنرا معلولیت نمی دانند؟
دوم: آیا والدین می توانند کودکی با ویژگی های خاص مثل رنگ پوست خاص یا قد بلند یا.... سفارش دهند؟
سوم:اگر سفارش دادن کودک با ویژگی های خاص غیر اخلاقی است( اگر آن ویژگی ها، ویژگی های مطلوب جامعه باشد) پس جراحی های زیبایی با مشکل استدلالی مواجه نمی شود؟
چهارم : آیا مجازیم کودکانی با ضریب هوشی بالا ایجاد کنیم. با وجود اینکه این کودکان ممکن است در آینده منشا خدمات برجسته ای شوند؟
پنجم : آیا تعیین جنسیت نوزاد منجر به تقویت تبعیض جنسی نمی شود؟ با توجه به اینکه در کشور های چین و هند عموما نوزاد پسر را ترجیح می دهند
ششم: اگر اقدام والدین برای تولید نوزاد با ویژگی های برجسته امری صحیح است پس فشار والدین برای یک نوجوان که به مدارج بالای علمی یا ورزشی برسد هم صحیح است؟
هفتم: آیا عقیم سازی دیوانگان امری درست است؟ عقیم سازی بیماران چطور؟ آیا می توان آنها را از حس پدر یا مادر بودن محروم کرد؟
هشتم: آیا می توان زنان تحصیل کرده را تشویق به فرزند آوری کرد و زنانی که تحصیلات ندارند یا بیسوادند را تشویق به عدم فرزند آوری کرد برای اینکه متوسط ضریب هوشی جامعه بالاتر رود ( سیاست سنگاپور) ؟
نهم: آیا باید اجازه تحقیق بر روی سلول های جنینی را داد.؟ با وجود اینکه میدانیم تعداد زیادی جنین در این تحقیقات از بین میروند؟
دهم: حد فاصل تشخیص یک پلاستوسیت به یک موجود انسانی چیست؟ ایا پلاستوسیت انسانی موجودی مثل یک انسان قابل احترام است؟ اگر نه چه زمانی را می توان تعیین کرد برای احراز موجود انسانی؟
December 13, 2015
This book was recommended to me from a friend here on good reads. And it was nice as he said - look, it’s short and interesting, but I can understand if you don’t have time etc. and that nearly convinced me to read it straight off. But it is sort of off-topic at the moment – I know it might not look like it, but this is me being quiet on good reads, as I’m trying to write up my thesis and so shouldn’t, I mean I really, really shouldn’t, be doing this or anything else. Mmm.
Anyway, I have this real problem with the whole idea of genetic manipulation, selection and perfectibility. Part of that problem is that I have an older sister who is intellectually disabled, and although that wasn’t exactly caused by her genes, I’m still particularly sensitive to the kinds of simpleminded ‘solutions’ (final solutions, even) that get trotted out to ‘the problem with people with disabilities’. But that is only a wee bit of my problem. It isn’t at all clear just what the ‘perfect’ human might look like. There is an image going about the internet of what Jesus would have looked like – it doesn’t pretend to be actually what he looked like, but a kind of average face of people born around Galilee at or about the time Jesus was. The image certainly doesn’t look like the lanky white guy that the Son of Man is generally painted as. The bit that really attracted my attention, though, was that he was probably only about five-foot-one. That is, Jesus was someone that would easily have qualified for some of the growth hormone treatments discussed in this book.
The other problem I have with genetic improvements is that genes are very deeply associated with the founding myths of our culture – particularly the idea that we live in a meritocracy. It is interesting that some of the arguments put forward in this book, which I enjoyed, by the way, I thought it did a really good job in putting forward issues from many sides and really trying to find a way through the thickets and brambles, but that the arguments here about why perfectibility is wrong were based on our revulsion when we feel meritocracy is being overthrown by a kind of cheating. And the use of such gene ‘perfecting’ of humans is seen as a kind of cheating.
This review is going to be in two parts. The first part is going to be the standard McCandless attack on the idea of merit. The second is my argument against perfecting humans as being part of my understanding of Darwin and his little theory of natural selection.
Right, merit. God, I really have learnt to hate that word over the last couple of years. The idea is that our society is essentially one that is based on merit. That is, if you are good enough there is enough leeway in the system to allow you to succeed. Hard work, great ideas, being the guy on the spot – or perhaps Bauman’s lovely idea of ‘pointillist time’, where any of us could just as well be the next-big-thing – any dot on the landscape could suddenly explode and become an entire universe all on its own (our own) that no one had ever expected before. The only thing that is holding us back is merit. If you haven’t succeeded it is almost certainly because you don’t deserve to succeed. No need to take it personally – although, let’s be honest, it is pretty well impossible not to take it personally, what could be more personal? – some people have it, and some people don’t. And we don’t, clearly. Pity, but that is the way it is.
This is a remarkably effective story, this merit myth. Those who have all of the good things get to keep everything they have got, while those that don’t get to learn from the myth of merit, so as to make them feel bad about themselves, rather than to feel ripped off. I saw this posted somewhere the other day http://www.motherjones.com/mojo/2015/... - essentially that 100 people in the US own as much as the whole African American population of the country. The thing is that, in the US in particular, social mobility is remarkably low. Essentially, the country has a caste system. You are born into a caste and the chance of you moving out of that caste is virtually zero. But if the world is going to still be considered a meritocracy, then you really have to come up with something that will explain this lack of social mobility while still being able to blame those who fail for their own failure. And the solution forever and ever to this problem has been to play the gene card. This remarkably effective solution helps to explain away some of the harder to explain problems immediately. Why do the children of the poor remain poor? Bad genes. And the rich? Good genes. It is all manifest destiny right in front of you, hardly any need to ask the question even.
And that is part of the problem with this whole idea of perfectibility – if there is a perfect human (whatever that could even mean) then the rich are more likely to be able to afford the technology that will provide them with those perfect genes as we get better and better at manipulating such things, and so we will be forever left behind – as if we weren’t already.
My problem with all this is that the arguments are a bit circular. There actually are no real measures for human worthiness. Smart people can be completely socially dysfunctional, cultured people can build concentration and extermination camps, people who like dogs can flick the channel when images of children dying come on the TV, and the list goes on. If we need to be perfected, the thing we ought to work on – the thing that gets to be on top of the list and a long way ahead of being able to run-about quickly on grass after a ball or to cram ever-longer lists of nonsense words into our heads, is empathy. We really could do with many more empathetic people kicking about the place – it might not help, but I can’t see how it could hurt.
Empathy doesn’t really come from genes, at least, I certainly hope not, but rather from practice. And it is formed from a fundamental believe that we are all ‘the stupid guy’. I’m not a religious man, but if I was my favourite saying would be ‘there but for the grace of God go I’. Like I said, we are all the stupid guy and if we aren’t right now, we very soon will be. Our only hope is that people will be nice enough to us to forgive us our idiocies, because if anyone looks too closely, none of us passes the test. We are all, every one of us ‘human - all too human.’
The second part of all this is Darwin. You see, this book mentions Galton – Darwin’s half-cousin and one of the early eugenicists. He decided Darwin was saying that since we can use artificial selection to make ever-faster racehorses, why can’t we used the same principles to make ever-better humans? All we need do is encourage those with good genes to have more kids and, at more or less the same time, to sterilise those with bad genes and all will be well with the world. I think this is a fundamental misreading of Darwin – not just a wee bit wrong, but actually a complete misunderstanding of what Darwin was on about.
The key to evolution through natural selection isn’t the narrowing of the gene pool, but rather making sure you have genes that are suited to your environment. The problem is that the environment isn’t really a fixed thing – it is, in fact, something that is always changing. One of the problems with many species is that they find themselves trapped in their own specialisation. The koala is a favourite example. Here in Australia the koala is often the most expensive animal to keep in a zoo. Sounds weird, but it is true. Why? Because koalas can only eat one kind of gum leaf and that only grows on one sort of tree (oddly enough) and that tree only grows in one area of Australia – so zoos not in that area need to bring these leaves constantly in from this one area and that quickly becomes expensive. The problem is that you don’t really have an Australian zoo if you don’t have a koala – but it always amuses me that it is often cheaper to keep a lion or elephant in an Australian zoo than a koala. And the koala problem isn’t just a problem for zoos. If that particularly tree dies out, so does the whole koala population. We humans can’t really laugh, much of our agriculture is based on super-phosphates, which we get from oil. So, like the koala, we also feed on a single product that has a limited life expectancy, given we will eventually reach peak-oil, presumably. We, too, have wandered down a particularly narrow and dangerous ecological cul-de-sac, only confused by the fact we keep calling ourselves ‘omnivores’, when we feast solely on oil.
The point I’m trying to make is that any ‘perfecting’ of us as humans will invariably narrow our gene pool. We are, to quote that amusing meme, all seeking to be above average. By getting rid of the botched and bungled, we will be narrowing down our genetic variability and in doing so we will not be doing ourselves any favours. Diversity isn’t just a nice ‘kinda-leftish’ idea, it is actually our only hope. Not because it ‘teaches us compassion’ – and if it does, that’s a side benefit only. But because diversity is what allows for variation, adaptability and evolution, we are undermining our species if we keep seeking sameness. Accepting diversity is good for us all – and seeking perfection is a complete waste of time.
Anyway, I have this real problem with the whole idea of genetic manipulation, selection and perfectibility. Part of that problem is that I have an older sister who is intellectually disabled, and although that wasn’t exactly caused by her genes, I’m still particularly sensitive to the kinds of simpleminded ‘solutions’ (final solutions, even) that get trotted out to ‘the problem with people with disabilities’. But that is only a wee bit of my problem. It isn’t at all clear just what the ‘perfect’ human might look like. There is an image going about the internet of what Jesus would have looked like – it doesn’t pretend to be actually what he looked like, but a kind of average face of people born around Galilee at or about the time Jesus was. The image certainly doesn’t look like the lanky white guy that the Son of Man is generally painted as. The bit that really attracted my attention, though, was that he was probably only about five-foot-one. That is, Jesus was someone that would easily have qualified for some of the growth hormone treatments discussed in this book.
The other problem I have with genetic improvements is that genes are very deeply associated with the founding myths of our culture – particularly the idea that we live in a meritocracy. It is interesting that some of the arguments put forward in this book, which I enjoyed, by the way, I thought it did a really good job in putting forward issues from many sides and really trying to find a way through the thickets and brambles, but that the arguments here about why perfectibility is wrong were based on our revulsion when we feel meritocracy is being overthrown by a kind of cheating. And the use of such gene ‘perfecting’ of humans is seen as a kind of cheating.
This review is going to be in two parts. The first part is going to be the standard McCandless attack on the idea of merit. The second is my argument against perfecting humans as being part of my understanding of Darwin and his little theory of natural selection.
Right, merit. God, I really have learnt to hate that word over the last couple of years. The idea is that our society is essentially one that is based on merit. That is, if you are good enough there is enough leeway in the system to allow you to succeed. Hard work, great ideas, being the guy on the spot – or perhaps Bauman’s lovely idea of ‘pointillist time’, where any of us could just as well be the next-big-thing – any dot on the landscape could suddenly explode and become an entire universe all on its own (our own) that no one had ever expected before. The only thing that is holding us back is merit. If you haven’t succeeded it is almost certainly because you don’t deserve to succeed. No need to take it personally – although, let’s be honest, it is pretty well impossible not to take it personally, what could be more personal? – some people have it, and some people don’t. And we don’t, clearly. Pity, but that is the way it is.
This is a remarkably effective story, this merit myth. Those who have all of the good things get to keep everything they have got, while those that don’t get to learn from the myth of merit, so as to make them feel bad about themselves, rather than to feel ripped off. I saw this posted somewhere the other day http://www.motherjones.com/mojo/2015/... - essentially that 100 people in the US own as much as the whole African American population of the country. The thing is that, in the US in particular, social mobility is remarkably low. Essentially, the country has a caste system. You are born into a caste and the chance of you moving out of that caste is virtually zero. But if the world is going to still be considered a meritocracy, then you really have to come up with something that will explain this lack of social mobility while still being able to blame those who fail for their own failure. And the solution forever and ever to this problem has been to play the gene card. This remarkably effective solution helps to explain away some of the harder to explain problems immediately. Why do the children of the poor remain poor? Bad genes. And the rich? Good genes. It is all manifest destiny right in front of you, hardly any need to ask the question even.
And that is part of the problem with this whole idea of perfectibility – if there is a perfect human (whatever that could even mean) then the rich are more likely to be able to afford the technology that will provide them with those perfect genes as we get better and better at manipulating such things, and so we will be forever left behind – as if we weren’t already.
My problem with all this is that the arguments are a bit circular. There actually are no real measures for human worthiness. Smart people can be completely socially dysfunctional, cultured people can build concentration and extermination camps, people who like dogs can flick the channel when images of children dying come on the TV, and the list goes on. If we need to be perfected, the thing we ought to work on – the thing that gets to be on top of the list and a long way ahead of being able to run-about quickly on grass after a ball or to cram ever-longer lists of nonsense words into our heads, is empathy. We really could do with many more empathetic people kicking about the place – it might not help, but I can’t see how it could hurt.
Empathy doesn’t really come from genes, at least, I certainly hope not, but rather from practice. And it is formed from a fundamental believe that we are all ‘the stupid guy’. I’m not a religious man, but if I was my favourite saying would be ‘there but for the grace of God go I’. Like I said, we are all the stupid guy and if we aren’t right now, we very soon will be. Our only hope is that people will be nice enough to us to forgive us our idiocies, because if anyone looks too closely, none of us passes the test. We are all, every one of us ‘human - all too human.’
The second part of all this is Darwin. You see, this book mentions Galton – Darwin’s half-cousin and one of the early eugenicists. He decided Darwin was saying that since we can use artificial selection to make ever-faster racehorses, why can’t we used the same principles to make ever-better humans? All we need do is encourage those with good genes to have more kids and, at more or less the same time, to sterilise those with bad genes and all will be well with the world. I think this is a fundamental misreading of Darwin – not just a wee bit wrong, but actually a complete misunderstanding of what Darwin was on about.
The key to evolution through natural selection isn’t the narrowing of the gene pool, but rather making sure you have genes that are suited to your environment. The problem is that the environment isn’t really a fixed thing – it is, in fact, something that is always changing. One of the problems with many species is that they find themselves trapped in their own specialisation. The koala is a favourite example. Here in Australia the koala is often the most expensive animal to keep in a zoo. Sounds weird, but it is true. Why? Because koalas can only eat one kind of gum leaf and that only grows on one sort of tree (oddly enough) and that tree only grows in one area of Australia – so zoos not in that area need to bring these leaves constantly in from this one area and that quickly becomes expensive. The problem is that you don’t really have an Australian zoo if you don’t have a koala – but it always amuses me that it is often cheaper to keep a lion or elephant in an Australian zoo than a koala. And the koala problem isn’t just a problem for zoos. If that particularly tree dies out, so does the whole koala population. We humans can’t really laugh, much of our agriculture is based on super-phosphates, which we get from oil. So, like the koala, we also feed on a single product that has a limited life expectancy, given we will eventually reach peak-oil, presumably. We, too, have wandered down a particularly narrow and dangerous ecological cul-de-sac, only confused by the fact we keep calling ourselves ‘omnivores’, when we feast solely on oil.
The point I’m trying to make is that any ‘perfecting’ of us as humans will invariably narrow our gene pool. We are, to quote that amusing meme, all seeking to be above average. By getting rid of the botched and bungled, we will be narrowing down our genetic variability and in doing so we will not be doing ourselves any favours. Diversity isn’t just a nice ‘kinda-leftish’ idea, it is actually our only hope. Not because it ‘teaches us compassion’ – and if it does, that’s a side benefit only. But because diversity is what allows for variation, adaptability and evolution, we are undermining our species if we keep seeking sameness. Accepting diversity is good for us all – and seeking perfection is a complete waste of time.
March 22, 2016
کتابی کوتاه و مختصر درباره‌ی اینکه آیا مهندسی ژنتیک در همه‌ی ابعاد امری اخلاقی هست یا نه؟ رویکرد سندل در خصوص مساله‌ی مهندسی ژنتیک محافظه‌کارانه و دست‌راستی هست که برای کسانی که کتاب عدالتش رو خونده باشند چندان عجیب نخواهد بود. کتاب در ابتدا مساله‌ی مهندسی ژنتیک برای درمان رو با مهندسی ژنتیک برای بهبود ویژگی‌های جسمی و ذهنی انسانی تفکیک میکنه و علی‌رغم تاکید بر این مساله که این تفکیک چندان مرز مشخصی نداره می‌پذیره که دستکاری ژنتیکی برای درمان بیماری و نارسایی‌ها مقبول و پذیرفتنی هست.
بعد از اون حوزه‌های بحث رو مشخص میکنه و از فاکتورهای عضلات، حافظه، قد و انتخاب جنسیت حرف میزنه. در فصل بعدی مایکل سندل نگاه ویژه‌ای داره به حوزه‌ی ورزش و موسیقی و این سوال رو مطرح میکنه که آیا به وجود آوردن و «ساختن» ورزشکارهایی با عضلات قوی‌تر و نوازنده‌هایی با دست‌های فرزتر اخلاقی هست یا می‌تونه ورزش ��ا موسیقی رو از هدف و فضیلت خودش دور بکنه؟
در فصل بعدی به تلاش‌های دیوانه‌وار و بی‌وقفه‌ی والدین برای تربیت فشرده و لاینقطع فرزندان‌شون در سال‌های اخیر اشاره میکنه و بعد نگرانی‌هاش رو در این خصوص بیان میکنه که آیا اجازه دادن به والدین برای دستکاری استعدادهای طبیعی فرزندان‌شون نمی‌تونه آزادی انتخاب فرزندان رو تحت‌الشعاع قرار بده؟
بعد از اون مایکل سندل در فصل بعدی مقایسه‌ای میکنه بین اصلاح‌های نژادی قدیم و اصلاح‌های نژادی معاصر و با اشاره به شواهد تاریخی تاکید میکنه بر این مساله که هرگونه تحمیل برای اصلاح نژادی از طرف دولت چیزی جز فاجعه بار نیاورده و حتی طرح‌های اختیاری دولتی رو که در قالب طرح‌های تشویقی ارایه میشه مورد انتقاد قرار میده. در ادامه از نسخه‌ی لیبرالی اصلاح نژادی (رویکردی که در اون توانایی بهبودداده شده در کودک باید توانایی‌ای همه‌منظوره باشه و نه یک قابلیت خاص که ضمن حفظ استقلال و آزادی انتخاب کودک شرایط رو بتونه براش مهیاتر کنه برای رسیدن به موفقیت) انتقاد میکنه و به رویکرد هابرماسی از آزادی نزدیک میشه که در اون «برای اینکه خود را آزاد بدانیم، باید بتوانیم ریشه‌های خود را به آغازی نسبت دهیم که خارج از دسترس انسان قرار دارد
«
فصل «مهارت و مسئولیت» به نظرم مناقشه‌انگیزترین و شاید ضعیف‌ترین فصل کتاب هست. سندل معتقده که نداشتن حق انتخاب برای برگزیدن فرزند مطلوب به والدین یاد میده که در برابر ناخواسته‌ها تسلیم بشن و درس بزرگ فروتنی برای اون‌هاست. امری که با دستکاری ژنتیک فرزندان برای داشتن نوع مطلوبش سازگاری نداره. از طرف دیگه معتقده این دستکاری ژنتیکی هم پدر و مادر و هم بچه رو زیر بار مسئولیتی میبره که شاید از توان‌شون خارج باشه؛ چون انسان‌ها بخشی از عدم موفقیت‌هاشون رو به پای جبر طبیعت می‌نویسن که در چنین شرایطی هم پدر و مادر و هم فرزند بار سنگین مسئولیت طبیعت رو هم به دوش خواهند کشید. در نهایت سندل معتقد هست که این روش دستکاری ژنتیکی همبستگی حتی ناآگاهانه‌ی افراد به ��امعه رو متزلزل میکنه و نهادهایی مثل بیمه که به طور ناخودآگاه بر اساس همبستگی در کنار محافظت از خود هست رو از بین میبره
.
سندل در فصل آخر نگاهی داره به مساله‌ی سلول‌های بنیادی و امکان انجام آزمایش‌های پزشکی روی اون‌ها و کوتاه و موجز به جنگ‌های بی پایان گروه‌هایی اشاره میکنه که این سلول‌ها رو انسان می‌دونند یا نمی‌دونند
.
انسان بی‌نقص کتاب خوبی نیست. اما یک ویژگی خوب داره؛ سوال‌های خوبی می‌پرسه و پر از مثال‌هایی هست که کمک میکنه تا عمیق‌تر روی موضوع فکر کرد
.
بعد از اون حوزه‌های بحث رو مشخص میکنه و از فاکتورهای عضلات، حافظه، قد و انتخاب جنسیت حرف میزنه. در فصل بعدی مایکل سندل نگاه ویژه‌ای داره به حوزه‌ی ورزش و موسیقی و این سوال رو مطرح میکنه که آیا به وجود آوردن و «ساختن» ورزشکارهایی با عضلات قوی‌تر و نوازنده‌هایی با دست‌های فرزتر اخلاقی هست یا می‌تونه ورزش ��ا موسیقی رو از هدف و فضیلت خودش دور بکنه؟
در فصل بعدی به تلاش‌های دیوانه‌وار و بی‌وقفه‌ی والدین برای تربیت فشرده و لاینقطع فرزندان‌شون در سال‌های اخیر اشاره میکنه و بعد نگرانی‌هاش رو در این خصوص بیان میکنه که آیا اجازه دادن به والدین برای دستکاری استعدادهای طبیعی فرزندان‌شون نمی‌تونه آزادی انتخاب فرزندان رو تحت‌الشعاع قرار بده؟
بعد از اون مایکل سندل در فصل بعدی مقایسه‌ای میکنه بین اصلاح‌های نژادی قدیم و اصلاح‌های نژادی معاصر و با اشاره به شواهد تاریخی تاکید میکنه بر این مساله که هرگونه تحمیل برای اصلاح نژادی از طرف دولت چیزی جز فاجعه بار نیاورده و حتی طرح‌های اختیاری دولتی رو که در قالب طرح‌های تشویقی ارایه میشه مورد انتقاد قرار میده. در ادامه از نسخه‌ی لیبرالی اصلاح نژادی (رویکردی که در اون توانایی بهبودداده شده در کودک باید توانایی‌ای همه‌منظوره باشه و نه یک قابلیت خاص که ضمن حفظ استقلال و آزادی انتخاب کودک شرایط رو بتونه براش مهیاتر کنه برای رسیدن به موفقیت) انتقاد میکنه و به رویکرد هابرماسی از آزادی نزدیک میشه که در اون «برای اینکه خود را آزاد بدانیم، باید بتوانیم ریشه‌های خود را به آغازی نسبت دهیم که خارج از دسترس انسان قرار دارد
«
فصل «مهارت و مسئولیت» به نظرم مناقشه‌انگیزترین و شاید ضعیف‌ترین فصل کتاب هست. سندل معتقده که نداشتن حق انتخاب برای برگزیدن فرزند مطلوب به والدین یاد میده که در برابر ناخواسته‌ها تسلیم بشن و درس بزرگ فروتنی برای اون‌هاست. امری که با دستکاری ژنتیک فرزندان برای داشتن نوع مطلوبش سازگاری نداره. از طرف دیگه معتقده این دستکاری ژنتیکی هم پدر و مادر و هم بچه رو زیر بار مسئولیتی میبره که شاید از توان‌شون خارج باشه؛ چون انسان‌ها بخشی از عدم موفقیت‌هاشون رو به پای جبر طبیعت می‌نویسن که در چنین شرایطی هم پدر و مادر و هم فرزند بار سنگین مسئولیت طبیعت رو هم به دوش خواهند کشید. در نهایت سندل معتقد هست که این روش دستکاری ژنتیکی همبستگی حتی ناآگاهانه‌ی افراد به ��امعه رو متزلزل میکنه و نهادهایی مثل بیمه که به طور ناخودآگاه بر اساس همبستگی در کنار محافظت از خود هست رو از بین میبره
.
سندل در فصل آخر نگاهی داره به مساله‌ی سلول‌های بنیادی و امکان انجام آزمایش‌های پزشکی روی اون‌ها و کوتاه و موجز به جنگ‌های بی پایان گروه‌هایی اشاره میکنه که این سلول‌ها رو انسان می‌دونند یا نمی‌دونند
.
انسان بی‌نقص کتاب خوبی نیست. اما یک ویژگی خوب داره؛ سوال‌های خوبی می‌پرسه و پر از مثال‌هایی هست که کمک میکنه تا عمیق‌تر روی موضوع فکر کرد
.
August 7, 2018
ما که هنوز حیرانِ بهای پنیر و نان و گوشت گوساله ایم! ما را چه به مهندسی ژنتیک!!! که ماجرای کتاب عجیب مربوط می شود به آن کشورهای دست اول. پیشرو و پیشرفته تر از همه. حالا این میان اندیشه ورزان می پیچند به پر و پای موضوع و بحث اخلاقی اش را پیش می کشند. یعنی یک گونه پیشرفت از چندین و چند راه و گونه بازبینی و بررسی می شود. رها نمی شود به حال خودش و این خیلی مهم تر از آن است که بشود در جهان سومی که ما درونش باشیم درست فهمیدش و البته درکش کرد
هرچند در کتاب از دید اخلاق به پیشرفتهای ژنتیک نگاه کرده است مایکل سندل اما می شود ژرفای خردورزی و اندیشه را در جامعه مدرن دید. کشورهایی که درگیر ایدئولوژی هستند با تخریب و اشاعه ی دروغ تلاش دارند که بگویند هرچه غیر ما هست باطل است و این نفس ایدئولوژی ست. یعنی اساس کار بنا بر دروغی بزرگ است که ابتدا باید باورش کرد تا باقی ماجراهای پرداخته از این دروغ را با جان و دل و اندیشه پذیرفت(بحثم تقدیس شرق و غرب یا تخطئه نیست) بحثم تلاش برای اندیشه است. آن مرکز گمشده ی روزگار ما. دست کم ما مردمان که زیستِ حقیر و سرگردانی پیدا کرده ایم
باری در دنیای آینده که همین اکنون هم درونش هستیم برای مان نتیجه اش فنا شدنِ اخلاق و اندیشه است. برای کسانی چون ما که چشم هایمان را به حقیقت بسته ایم و انتظار ِ بیهوده ای می کشیم برای بهبودی که هیچگاه حاصل نخواهد شد
*
نشرنو بسیار عالی کتاب را چاپ زده است. با کاغذ بالکی و خوشخوان
1397/05/15
هرچند در کتاب از دید اخلاق به پیشرفتهای ژنتیک نگاه کرده است مایکل سندل اما می شود ژرفای خردورزی و اندیشه را در جامعه مدرن دید. کشورهایی که درگیر ایدئولوژی هستند با تخریب و اشاعه ی دروغ تلاش دارند که بگویند هرچه غیر ما هست باطل است و این نفس ایدئولوژی ست. یعنی اساس کار بنا بر دروغی بزرگ است که ابتدا باید باورش کرد تا باقی ماجراهای پرداخته از این دروغ را با جان و دل و اندیشه پذیرفت(بحثم تقدیس شرق و غرب یا تخطئه نیست) بحثم تلاش برای اندیشه است. آن مرکز گمشده ی روزگار ما. دست کم ما مردمان که زیستِ حقیر و سرگردانی پیدا کرده ایم
باری در دنیای آینده که همین اکنون هم درونش هستیم برای مان نتیجه اش فنا شدنِ اخلاق و اندیشه است. برای کسانی چون ما که چشم هایمان را به حقیقت بسته ایم و انتظار ِ بیهوده ای می کشیم برای بهبودی که هیچگاه حاصل نخواهد شد
*
نشرنو بسیار عالی کتاب را چاپ زده است. با کاغذ بالکی و خوشخوان
1397/05/15
July 22, 2020
Based on what I've read and seen, Sandel sounds like the kind of philosophy teacher that students would be privileged to study under. And he may even be a kind and generous man. But he is also a social reactionary with some horrible views. Sandel believes that life's imperfections are a "gift" from God or Nature. He thinks that Humankind should not play God/Nature, since this would encourage a false attitude towards reality, namely that of hubristic mastery. Sadly, the fundamental arguments of The Case Against Perfection are largely badly argued and morally reactionary.
The whole argument of this book rests on a straw man. "Perfection" is not the goal of most human enhancement advocates. The goal of human enhancement, whether in health, work life, leisure, relationships, sports, or social life, is to make things better for people. But this enterprise, according to Sandel, threatens the integrity of humanity. As it happens, evolution has not made us as functional, healthy, or happy as we would like to be. The "normal" state of human beings has "gifted" people (to use Sandel's own terminology) with various intractable problems.
Instead of going about trying to solve our remaining problems, Sandel would prefer for people to embrace those problems - "imperfections" - and learn to live with them. This attitude might be justifiable if the status quo was acceptable or if the remedies were worse than the disease. Neither is the case. The status quo is a horrible state of affairs. God/Nature has made us barely functional. We human beings have managed to make our lives a little better with various"hubristic" interventions such as technology, science, political institutions, and sustainable economic development. And by and large the remedies have been much better than the underlying disease. The same trend is likely to continue and the human enhancement project must go on. The promise of ever new technologies and enhancement tools to improve our lives - whether through drugs, gene modification, gadgets, or A.I. helpers - is the saving grace of our sorry human condition and something to celebrate.
So, Sandel's position is a reactionary defence of the status quo. In effect, it is a justification for misery and hardship in the name of "virtues" and "sacredness" and religious sensibility. Of course, a philosophy book can be good in its methods if not its conclusions or premises. However, the book does not redeem itself on the structural level either. It relies on an unimpressive combination of intuitive reasoning, rhetorical persuasion, and a series of entertaining anecdotes. There are flashes of brilliance where you get the sense that Sandel can be a good and generous philosopher. Sadly, most of the book is a poorly argued straw man argument in defence of a horrible status quo.
The whole argument of this book rests on a straw man. "Perfection" is not the goal of most human enhancement advocates. The goal of human enhancement, whether in health, work life, leisure, relationships, sports, or social life, is to make things better for people. But this enterprise, according to Sandel, threatens the integrity of humanity. As it happens, evolution has not made us as functional, healthy, or happy as we would like to be. The "normal" state of human beings has "gifted" people (to use Sandel's own terminology) with various intractable problems.
Instead of going about trying to solve our remaining problems, Sandel would prefer for people to embrace those problems - "imperfections" - and learn to live with them. This attitude might be justifiable if the status quo was acceptable or if the remedies were worse than the disease. Neither is the case. The status quo is a horrible state of affairs. God/Nature has made us barely functional. We human beings have managed to make our lives a little better with various"hubristic" interventions such as technology, science, political institutions, and sustainable economic development. And by and large the remedies have been much better than the underlying disease. The same trend is likely to continue and the human enhancement project must go on. The promise of ever new technologies and enhancement tools to improve our lives - whether through drugs, gene modification, gadgets, or A.I. helpers - is the saving grace of our sorry human condition and something to celebrate.
So, Sandel's position is a reactionary defence of the status quo. In effect, it is a justification for misery and hardship in the name of "virtues" and "sacredness" and religious sensibility. Of course, a philosophy book can be good in its methods if not its conclusions or premises. However, the book does not redeem itself on the structural level either. It relies on an unimpressive combination of intuitive reasoning, rhetorical persuasion, and a series of entertaining anecdotes. There are flashes of brilliance where you get the sense that Sandel can be a good and generous philosopher. Sadly, most of the book is a poorly argued straw man argument in defence of a horrible status quo.
June 10, 2020
کتاب انسان بی نقص یکی دیگر از کتاب های جذاب و خواندنی و از فیلسوفی که به شدت نظراتش را می پسندم، مایکل سندل عزیز است. این کتاب در مورد اخلاق در عصر مهندسی ژنتیک است. در زمانه ای که می توانیم تعیین کنیم فرزندمان چه ویژگی هایی داشته باشد و چگونه بدنیا بیاد.
سندل کتاب را با مثالی عجیب شروع می کند. والدینی ناشنوا که ناشنوایی را نه یک معلولیت بلکه یک ویژگی می دانند قصد دارند فرزندشان نیز این دنیا را لمس کن�� و با آن همراه باشد. پس به دنبال اهدا کننده ای می روند که تا چند نسل قبل ناشنوا بوده اند ( والدین (اگر بتوان اسمشان را والدین گذاشت) همجنس گرا هستند)
این دو نفر موفق می شوند اما متعاقب آن موجی از خشم مردم برانگیخته می شود و آنها به بی مبالاتی متهم می شوند. در واقع مردم می گویند با همجنس گراییتان کنار آمده ایم هار شدید فرزندتان را هم ناشنوا کردید؟ مرگ بر شما.
در آن طرف والدین دیگری برای اهدا کننده تخمک دنبال زنی میگشتند که قدی بالای 190، ورزشکار، نمره ورودی دانشگاه بالای 1400، موفق و باهوش را به خدمت بگیرند. سندل می پرسد. فاز این مردم چیست؟ چرا در مقابل مورد اول مقاومت می کنند و مورد دوم را تحسین می کنند؟ یا سوال اساسی تر این که آیا فرقی هست بین دستکاری ژنتیکی برای بهبود شرایط و یا دستکاری ژنتیکی برای درمان بیماری ها؟
در بخش بعدی مایکل سندل در مورد مهم ترین عرصه ای که تحت تاثیر دستکاری ژنتیک قرار میگیرد صحبت می کند. عرصه ورزش. تصور کنید بتوانند ژنوم رضازاده را برداشته و هزاران رضازاده از روی آن کپی کنند (این کار احتمالا امکان پذیر است). در این صورت چه اتفاقی رخ میداد؟ احتمالا اولین اتفاق این بود که هزاران رضازاده داشتیم. اما دومین اتفاق این بود که دیگر ورزش معنا و مفهوم نداشت. ورزش قهرمانی که اسطوره های آن به کمک دستگاه های مختلف تولید شده اند چه ارزشی دارد؟ و اساسا قهرمانی به این شیوه چه افتخاری برای افراد به ارمغان می آورد؟
اما بخش مهم تر برمیگردد به والدین. والدینی که قصد دارند فرزندانشان بالاترین نمره ها را اخذ کنند و به موفقیت خیره کننده ای دست یابند و در این راه از هیچ هزینه ای (از کلاس های کنکور بغل چی و کاچ گرفته تا لابی و پارتی بازی برای حضور در تیم فوتبال) فروگذار نمیکنند. به محض اینکه بشنوند بنگاهی وجود دارد که فرزندانشان را سوپر باهوش به دنیا می آورد حاضرند هرچه دارند بفروشند تا اینکار را بکنند. اما مشکلی که پیش می آید تنها این نیست. هنگامی که اکثر افراد فرزندانشان را طراحی ژنتیکی کردند. والدینی که چنین نکرده اند به بی مبالاتی و بی مسئولیتی متهم خواهند شد. دیگر وقتی پسر اقدس خانم نفر اول کنکور شد مادر شما نمی تواند بگوید هرکس در کاری خوب است. چراکه اقدس خانم در جواب می گوید تو هم می توانستی کاری کنی که بچه ات نفر اول کنکور شود.
از طرف دیگر مسئولیت فرزند نیز افزایش پیدا خواهد کرد. دیگر توانمندی های کودک چیزی نیست که خدا به او داده و او هرطور که خواست از آن استفاده کند. این دیگر موهبتی است که والدین به آنها داده اند و در قبال این موهبت مسئولند. در این حالت اگر پسر اقدس خانم نفر اول کنکور نشود و بخواهد بردست مکانیکی کار کند یا با دوستانش به یللی طللی بپردازد. اقدس خانم حق دارد بگوید فلان قدر خرج طراحی ژنتیکیت نکرده ام که تا ساعت دوازده با دوستان فلان فلان شده ات بگردی. این امر مسئولیت افراد در قبال زندگی شان را افزایش می دهد و درنهایت به رقابتی بی پایان در اصلاح ژنتیکی و خواسته های نامتناهی والدین می انجامد که ما را بیش از پیش از انسان بودنمان دور می کند.
کتاب با حجم کمی که دارد مباحث بسیار جالبی را مطرح می کند که بسیاری از آنها در کشورما نمود بسیار پررنگی دارد بخصوص بخش (کودکان طراحی شده، والدین طراح) که این کتاب را مانند تمام کتاب های دیگر سندل خواندنی میکند.
سندل کتاب را با مثالی عجیب شروع می کند. والدینی ناشنوا که ناشنوایی را نه یک معلولیت بلکه یک ویژگی می دانند قصد دارند فرزندشان نیز این دنیا را لمس کن�� و با آن همراه باشد. پس به دنبال اهدا کننده ای می روند که تا چند نسل قبل ناشنوا بوده اند ( والدین (اگر بتوان اسمشان را والدین گذاشت) همجنس گرا هستند)
این دو نفر موفق می شوند اما متعاقب آن موجی از خشم مردم برانگیخته می شود و آنها به بی مبالاتی متهم می شوند. در واقع مردم می گویند با همجنس گراییتان کنار آمده ایم هار شدید فرزندتان را هم ناشنوا کردید؟ مرگ بر شما.
در آن طرف والدین دیگری برای اهدا کننده تخمک دنبال زنی میگشتند که قدی بالای 190، ورزشکار، نمره ورودی دانشگاه بالای 1400، موفق و باهوش را به خدمت بگیرند. سندل می پرسد. فاز این مردم چیست؟ چرا در مقابل مورد اول مقاومت می کنند و مورد دوم را تحسین می کنند؟ یا سوال اساسی تر این که آیا فرقی هست بین دستکاری ژنتیکی برای بهبود شرایط و یا دستکاری ژنتیکی برای درمان بیماری ها؟
در بخش بعدی مایکل سندل در مورد مهم ترین عرصه ای که تحت تاثیر دستکاری ژنتیک قرار میگیرد صحبت می کند. عرصه ورزش. تصور کنید بتوانند ژنوم رضازاده را برداشته و هزاران رضازاده از روی آن کپی کنند (این کار احتمالا امکان پذیر است). در این صورت چه اتفاقی رخ میداد؟ احتمالا اولین اتفاق این بود که هزاران رضازاده داشتیم. اما دومین اتفاق این بود که دیگر ورزش معنا و مفهوم نداشت. ورزش قهرمانی که اسطوره های آن به کمک دستگاه های مختلف تولید شده اند چه ارزشی دارد؟ و اساسا قهرمانی به این شیوه چه افتخاری برای افراد به ارمغان می آورد؟
اما بخش مهم تر برمیگردد به والدین. والدینی که قصد دارند فرزندانشان بالاترین نمره ها را اخذ کنند و به موفقیت خیره کننده ای دست یابند و در این راه از هیچ هزینه ای (از کلاس های کنکور بغل چی و کاچ گرفته تا لابی و پارتی بازی برای حضور در تیم فوتبال) فروگذار نمیکنند. به محض اینکه بشنوند بنگاهی وجود دارد که فرزندانشان را سوپر باهوش به دنیا می آورد حاضرند هرچه دارند بفروشند تا اینکار را بکنند. اما مشکلی که پیش می آید تنها این نیست. هنگامی که اکثر افراد فرزندانشان را طراحی ژنتیکی کردند. والدینی که چنین نکرده اند به بی مبالاتی و بی مسئولیتی متهم خواهند شد. دیگر وقتی پسر اقدس خانم نفر اول کنکور شد مادر شما نمی تواند بگوید هرکس در کاری خوب است. چراکه اقدس خانم در جواب می گوید تو هم می توانستی کاری کنی که بچه ات نفر اول کنکور شود.
از طرف دیگر مسئولیت فرزند نیز افزایش پیدا خواهد کرد. دیگر توانمندی های کودک چیزی نیست که خدا به او داده و او هرطور که خواست از آن استفاده کند. این دیگر موهبتی است که والدین به آنها داده اند و در قبال این موهبت مسئولند. در این حالت اگر پسر اقدس خانم نفر اول کنکور نشود و بخواهد بردست مکانیکی کار کند یا با دوستانش به یللی طللی بپردازد. اقدس خانم حق دارد بگوید فلان قدر خرج طراحی ژنتیکیت نکرده ام که تا ساعت دوازده با دوستان فلان فلان شده ات بگردی. این امر مسئولیت افراد در قبال زندگی شان را افزایش می دهد و درنهایت به رقابتی بی پایان در اصلاح ژنتیکی و خواسته های نامتناهی والدین می انجامد که ما را بیش از پیش از انسان بودنمان دور می کند.
کتاب با حجم کمی که دارد مباحث بسیار جالبی را مطرح می کند که بسیاری از آنها در کشورما نمود بسیار پررنگی دارد بخصوص بخش (کودکان طراحی شده، والدین طراح) که این کتاب را مانند تمام کتاب های دیگر سندل خواندنی میکند.
December 13, 2015
“We want to believe that success, in sports and in life, is something we earn, not something we inherit. Natural gifts, and the admiration they inspire, embarrass the meritocratic faith; they cast doubt on the conviction that praise and rewards flow from effort alone.”
A few years ago, I was addicted to Sandel’s Harvard lecture series entitled “Justice.” I found him to be a highly compelling speaker, and so it was a wonderful surprise to see that he had written about one of my favorite topics: bioethics and genetic engineering.
As with his lectures, Sandel’s writing style is engaging because of the abundance of real-life examples and hypothetical scenarios. He approaches every subject with intellectual curiosity rather than immediate condemnation. He asks questions upon questions, allowing the reader to follow his train of thought as it evolves into a solid argument.
I would like to note that this is not really a book, as it is maybe 20,000 words at most. I was fortunate enough to snag a copy from my local library system, but the hardback sells for $18.95, which is a bit steep for something that can be read in an hour or two. Then again, most academic articles tend to sell for more than that, so it could be considered a fair market value.
Although I don’t necessarily agree with every argument, Sandel ultimately presents an intelligent essay about moral questions that are still relevant today and that will remain important far into the future.
A few years ago, I was addicted to Sandel’s Harvard lecture series entitled “Justice.” I found him to be a highly compelling speaker, and so it was a wonderful surprise to see that he had written about one of my favorite topics: bioethics and genetic engineering.
As with his lectures, Sandel’s writing style is engaging because of the abundance of real-life examples and hypothetical scenarios. He approaches every subject with intellectual curiosity rather than immediate condemnation. He asks questions upon questions, allowing the reader to follow his train of thought as it evolves into a solid argument.
I would like to note that this is not really a book, as it is maybe 20,000 words at most. I was fortunate enough to snag a copy from my local library system, but the hardback sells for $18.95, which is a bit steep for something that can be read in an hour or two. Then again, most academic articles tend to sell for more than that, so it could be considered a fair market value.
Although I don’t necessarily agree with every argument, Sandel ultimately presents an intelligent essay about moral questions that are still relevant today and that will remain important far into the future.
September 23, 2018
اگر در زمره‌ی کسانی هستید که به دوراهی‌ها و تصمیم‌گیری‌های اخلاقی علاقه‌مندند، از کتاب خوشتان خواهد آمد. برای من، فکرکردن به آینده‌ی بشر، تصورِ
نقش و موجودیت چیزی به نام «خدا» و داستان خلقتِ آدمی در اسطوره و افسانه و تاریخ، دستاوردی بود که از کتاب گرفتم و فکر می‌کنم مدت زیادی به آن مشغول باشم.
البته منظور از دستاورد و تفکر در باب موارد نامبرده در بالا، این است که خواندن کتاب، علاقه به اندیشه ورزی درباره موضوعات ذکرشده را در وجودم بیدارکرد، وگرنه خود کتاب، اشاره‌ای به این موضوعات ندارد.
نقش و موجودیت چیزی به نام «خدا» و داستان خلقتِ آدمی در اسطوره و افسانه و تاریخ، دستاوردی بود که از کتاب گرفتم و فکر می‌کنم مدت زیادی به آن مشغول باشم.
البته منظور از دستاورد و تفکر در باب موارد نامبرده در بالا، این است که خواندن کتاب، علاقه به اندیشه ورزی درباره موضوعات ذکرشده را در وجودم بیدارکرد، وگرنه خود کتاب، اشاره‌ای به این موضوعات ندارد.
April 8, 2020
یه کتاب تخصصی دیگه در زمینه اخلاق توسط میشل سندل که پایه‌های اخلاقی آدمو به لرزه می‌اندازه و آدمو به فکر فرو میبره. یکی از نقاط قوت کتاب مثال‌هایی براساس واقعیت‌ها هستند و مانند بسیاری از کتاب‌های اخلاقی-فلسفی تنها با انتزاع سروکار ندارن. سندل خواننده‌ها رو با موقعیت‌های واقعی روبه‌رو میکنه که حتی آدم فکرش رو هم نمی‌کنه اتفاق افتاده و حتی درحال حاضر در جهان اتفاق می‌افته.
نه تنها خود مسائلی که در کتاب به آنها پرداخته میشه آموزنده‌اند، روش بررسی موضوعات هم به خواننده برای قضاوت اخلاقی در سایر مسائل کمک میکنه.
در این کتاب به سندل به اخلاق مهندسی ژنتیک و تاثیر اون برروی ارزشمندی تلاش انسان، دوپینگ، سقط جنین و.. میپردازه.
همیشه دنبال پاسخ به این ادعای مخالفان سقط جنین و رویان بودم: "سقط جنین، متوقف کردن یک پروسه برای ایجاد انسانه و به همین دلیل معادل مرگ انسانه کامله"
میدونستم یک جای این بحث غلطه و مغالطه آمیز. در کتاب سندل مثال زیبایی میزنه که بحث رو روشن میکنه: "دور انداختن هسته‌ی سیب معادل قطع کردن درخت سیب نیست" بنابراین رویان و جنین تمایزنیافته که توده‌ای سلول بیشتر نیست قابل قیاس با یک انسان کامل نیست. البته اون بحث مغالطه‌آمیز قرن‌ها قبل توسط سوفسطایی‌های گرامی هم مطرح شده بود :)
پ.ن. این کتابو قبل عید تموم کرده بودم ولی تنبلی اجازه ریویو گذاشتن به من نداد. از خودم شرمنده‌ام.
نه تنها خود مسائلی که در کتاب به آنها پرداخته میشه آموزنده‌اند، روش بررسی موضوعات هم به خواننده برای قضاوت اخلاقی در سایر مسائل کمک میکنه.
در این کتاب به سندل به اخلاق مهندسی ژنتیک و تاثیر اون برروی ارزشمندی تلاش انسان، دوپینگ، سقط جنین و.. میپردازه.
همیشه دنبال پاسخ به این ادعای مخالفان سقط جنین و رویان بودم: "سقط جنین، متوقف کردن یک پروسه برای ایجاد انسانه و به همین دلیل معادل مرگ انسانه کامله"
میدونستم یک جای این بحث غلطه و مغالطه آمیز. در کتاب سندل مثال زیبایی میزنه که بحث رو روشن میکنه: "دور انداختن هسته‌ی سیب معادل قطع کردن درخت سیب نیست" بنابراین رویان و جنین تمایزنیافته که توده‌ای سلول بیشتر نیست قابل قیاس با یک انسان کامل نیست. البته اون بحث مغالطه‌آمیز قرن‌ها قبل توسط سوفسطایی‌های گرامی هم مطرح شده بود :)
پ.ن. این کتابو قبل عید تموم کرده بودم ولی تنبلی اجازه ریویو گذاشتن به من نداد. از خودم شرمنده‌ام.
March 2, 2022
جهانی که در آن والدین بتوانند جنسیت، قد و توانایی‌های ذهنی و جسمی دیگری را برای فرزندان خود از پیش تعیین کنند چه جهانی خواهد بود؟ یا ورزش، در دنیایی که ورزشکاران بتوانند با به‌سازی ژنتیک به توانایی‌هایشان بیفزایند چه معنایی خواهد داشت؟ این اتفاقات البته تا همین‌حالا «تا حدی» افتاده‌اند، اما چه تبعات اخلاقی و فرهنگی‌ای در پی همه‌گیریِ مهندسی ژنتیک با آخرین قُوایش در انتظارمان است؟ سندل فصل به فصل این پرسش را در موضوعات مختلف طرح میکند. نگاه او در مجموع بدبینانه است: او می‌نویسد در جهانی که مهندسی ژنتیک خواهد ساخت، برتری‌جویی و سلطه جایگزین شفقت و همکاری و هم‌دردی خواهد شد. این نگاه بدبینانه البته باعث نمی‌شود که سندل در هر فصل استدلال‌های جالب و محکم مدافعان را ذکر نکند. حتا می‌توان گفت تا فصول پایانی، حضور مدافعان بسیار بیشتر و پرقدرت‌تر است
August 3, 2016
A very short, easy to read essay on the ethics of genetic engineering from the author of Justice: What's the Right Thing to Do?. Unlike Justice, Sandel here takes a very clear stance on genetic engineering, while exploring every side of the issue. I was most interested by the final section on the ethics of embryonic stem cell research because it touches on a subject the debate on which I have often found myself really frustrated at: namely abortion. Pro-lifers insisting that a fertilized egg or an embryo containing only a few cells has all the same rights as a fully born baby is ridiculous. But it's equally ridiculous to suggest that a woman should be able to abort a fetus at any stage in development up to birth (most pro-choicers don't adopt this position, but it's definitely common enough). Sandel does not delve into the issue of abortion, but his treatment of the ethics of embryonic stem cell research does suggest that maybe most people are looking at this the wrong way: maybe there is no simplistic binary distinction between not human and fully human. I would love to read the author's further meditations on this subject.
October 10, 2019
in terms of writing quality, this book definitely practices what it preaches
May 17, 2009
Michael Sandel continues to be one of the best lecturers in bioethics. With that said, this book is kind of like him in a book; easy to access, thought-provoking, and very human to read. It is not necessarily the most cohesive book on bioethics I have ever read, but perhaps it is the fact that I feel like I am talking with him rather than reading his work is what makes this book great for someone curious about eugenics and bioethics.
August 20, 2021
A recent article in the April 29 edition of the New York Review of Books, “Editing Humanity’s Future” by Natalie de Souza, awoke in me a very insistent interest in the topic of bioetics. Rather than begin with any of the books reviewed in de Souza’s article, I took an interest in a considerably lighter novel mentioned in a footnote; that title? Michael J. Sandel’s Case Against Perfection.
Sandel’s arguments advise caution against the liberal use of genetic engineering that seems ever closer to becoming reality. That is not to say he doesn’t make allowances for the use of gene therapy to cure debilitating diseases–on the contrary, Souza recognises it for the potential powerful tool . The arguments he gives voice to stem from the following issue:
What worries Sandel–and many of those who examine the ethics of bioengineering–is the use of gene editing technology for the corruption of “natural gifts…with artifice” (29). If this sounds a little arcane, don’t worry; the author presents the notions of “giftedness” and “mastery/control” as two ends of the pole of human development, pre- and post-genetic engineering. Giftedness is that mystical thing that keeps us humble, that awareness that our skills and abilities, whatever it is we excel most at, are not wholly our own. They’re at least partially based on luck, on winning the genetic lottery–whether in intelligence, physical prowess, virtuoso musical ability. On the other side of the coin is the control that we, as a species, are close to having over our genetic make-up, thanks to CRISPR. If we uncoil the complex weaves of DNA in such a way as to figure out what set of genes make for a good writer, or a phenomenal athlete, the whole notion of giftedness goes out the window. Our children might be engineered from the very onset of their development to have natural advantages, tailor-made by demand of ambitious parents. This creates a host of issues, Sandel tells us, including but not limited to:
I am not wholly convinced by the arguments Sandel puts forth–some of them land better than others. His early points about the impermissibility of cloning human beings due to robbing their agency, for example, is well-reasoned and commonsensical enough that I struggle to imagine anyone arguing against it. His anxiety about humanity losing track of itself over self-deterministic genetic changes is understandable, but even despite his best efforts does not altogether escape an explanation more spiritual and less concrete. Sandel appeals to our common humanity, fearful that, say, the capacity of parents to tailor certain traits of their offspring will pervert humanity in the long run:
Overall, a worthwhile entry point on what is a complicated field of socio-political and philosophical questions. well-structured and easy to read. I leave you with the following questions:
They are important questions, no doubt. But it seems to me you might find answers different from the ones Sandel puts forth–and in doing so, you will begin to involve yourself in a conversation that must be had, and soon.
Sandel’s arguments advise caution against the liberal use of genetic engineering that seems ever closer to becoming reality. That is not to say he doesn’t make allowances for the use of gene therapy to cure debilitating diseases–on the contrary, Souza recognises it for the potential powerful tool . The arguments he gives voice to stem from the following issue:
The moral quandary arises when people use such therapy [the kind that repairs or replaces defective genes] not to cure a disease but to reach beyond health, to enhance their physical or cognitive capacities, to lift themselves above the norm.
THE CASE AGAINST PERFECTION, P. 08
What worries Sandel–and many of those who examine the ethics of bioengineering–is the use of gene editing technology for the corruption of “natural gifts…with artifice” (29). If this sounds a little arcane, don’t worry; the author presents the notions of “giftedness” and “mastery/control” as two ends of the pole of human development, pre- and post-genetic engineering. Giftedness is that mystical thing that keeps us humble, that awareness that our skills and abilities, whatever it is we excel most at, are not wholly our own. They’re at least partially based on luck, on winning the genetic lottery–whether in intelligence, physical prowess, virtuoso musical ability. On the other side of the coin is the control that we, as a species, are close to having over our genetic make-up, thanks to CRISPR. If we uncoil the complex weaves of DNA in such a way as to figure out what set of genes make for a good writer, or a phenomenal athlete, the whole notion of giftedness goes out the window. Our children might be engineered from the very onset of their development to have natural advantages, tailor-made by demand of ambitious parents. This creates a host of issues, Sandel tells us, including but not limited to:
…the explosion, not the erosion, of responsibility. As humility gives way, responsibility expands to daunting proportions. We attribute less to chance and more to choice. Parents become responsible for choosing, or failing to choose, the right traits for their children.
THE CASE AGAINST PERFECTION, P. 87
I am not wholly convinced by the arguments Sandel puts forth–some of them land better than others. His early points about the impermissibility of cloning human beings due to robbing their agency, for example, is well-reasoned and commonsensical enough that I struggle to imagine anyone arguing against it. His anxiety about humanity losing track of itself over self-deterministic genetic changes is understandable, but even despite his best efforts does not altogether escape an explanation more spiritual and less concrete. Sandel appeals to our common humanity, fearful that, say, the capacity of parents to tailor certain traits of their offspring will pervert humanity in the long run:
This takes us back to the notion of giftedness. Even if it does not harm the child or impair its autonomy, eugenic parenting is objectionable because it expresses and entrenches a certain stance toward the world—a stance of mastery and dominion that fails to appreciate the gifted character of human powers and achievements, and misses the part of freedom that consists in a persisting negotiation with the given.
(THE CASE AGAINST PERFECTION, P. 98)
Overall, a worthwhile entry point on what is a complicated field of socio-political and philosophical questions. well-structured and easy to read. I leave you with the following questions:
The problem with eugenics and genetic engineering is that they represent the one-sided triumph of willfulness over giftedness, of dominion over reverence, of molding over beholding. But why, we may wonder, should we worry about this triumph? Why not shake off our unease with enhancement as so much superstition? What would be lost if biotechnology dissolved our sense of giftedness?
THE CASE AGAINST PERFECTION, P. 85
They are important questions, no doubt. But it seems to me you might find answers different from the ones Sandel puts forth–and in doing so, you will begin to involve yourself in a conversation that must be had, and soon.
April 9, 2020
علی‌الحساب ریویو Darth Arsalanو بخونین.
ترجمه و ویرایشش مسئله داشت یکم.
۴.۵ ستاره
ترجمه و ویرایشش مسئله داشت یکم.
۴.۵ ستاره
May 3, 2022
I’ve been re-reading all of Michael Sandel’s books lately, but I was debating on reading this one again. But, I’m really glad I did. As usual, Michael Sandel gives the reader a lot to think about on an ethical level. This specific book is about creating better humans through genetic engineering and other methods. He has us ask some really difficult questions, but he starts off with easy ones.
Is it ok to genetically alter an athlete to make them better and stronger to keep up with the competition? Why are we ok with supplements and strict workout routines or putting athletes in situations where they can train better than others? This seems simple, but as the line moves, you start to ask yourself why you believe A is alright but B isn’t.
What about intelligence? If you could make a child predisposed to being more intelligent in the womb, is that alright? If it’s not, is it ok that so many kids don’t have the same access to good schools and tutors?
The book dives into more difficult topics like eugenics, and it’s crazy learning about the American history of eugenics and how some of the ideas were embraced by Hitler. We start to question where science is and where it’s going. What are we ok with and what is unethical? But, what I think is the most important, why do we believe what we believe about the specific topics?
This is an extremely short book, so the fact that it’s able to get you thinking that much is pretty amazing. I really recommend everyone checks this book out.
Is it ok to genetically alter an athlete to make them better and stronger to keep up with the competition? Why are we ok with supplements and strict workout routines or putting athletes in situations where they can train better than others? This seems simple, but as the line moves, you start to ask yourself why you believe A is alright but B isn’t.
What about intelligence? If you could make a child predisposed to being more intelligent in the womb, is that alright? If it’s not, is it ok that so many kids don’t have the same access to good schools and tutors?
The book dives into more difficult topics like eugenics, and it’s crazy learning about the American history of eugenics and how some of the ideas were embraced by Hitler. We start to question where science is and where it’s going. What are we ok with and what is unethical? But, what I think is the most important, why do we believe what we believe about the specific topics?
This is an extremely short book, so the fact that it’s able to get you thinking that much is pretty amazing. I really recommend everyone checks this book out.
February 6, 2017
Πρόκειται για ένα μικρό θησυαρό. Ο συγγραφέας με λίγα αλλά περιεκτικά και εξαιρετικά δομημένα λόγια, μας παρουσιάζει την ηθική πλευρά της παρέμβασης στα γονίδια.
Είτε πρόκειται για έμβρυα με κατά παραγγελία χαρακτηριστικά, είτε για αθλητές με εξωπραγματικά προσόντα είτε ακόμη για την χρήση κατεψυγμένων εμβρύων για την έρευνα στα βλαστοκύτταρα ο συγγραφέας καταφέρνει και παρουσιάζει και τις δύο εικόνες, υπέρμαχων και αντιθέτων. Με συγκεκριμένα παραδείγματα, αντικρούει τόσο την μία όσο και την άλλη άποψη και καταφέρνει κάτι που έχω δει μόνο σε ένα βιβλίο. (101 ηθικά διλήμματα) Σε βάζει να σκεφτείς τί είναι σωστό και τί όχι. Κατά πόσο είναι δόκιμη η χρήση της γενετικής μηχανικής ή κατά πόσο δημιουργεί ανισότητες ανάμεσα στους ανθρώπους. Εξαιρετικά δομημένο, ιδιαίτερα από ιστορικής άποψης, το κεφάλαιο για την έννοια της ευγονικής.
Πιστεύω πως είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία του είδους του και σίγουρα ένα από τα καλομεταφρασμένα και προσεγμένα της ελληνικής επιστημονικής εκλαϊκευμένης βιβλιογραφίας.
(readathon 2017 3/90)
Είτε πρόκειται για έμβρυα με κατά παραγγελία χαρακτηριστικά, είτε για αθλητές με εξωπραγματικά προσόντα είτε ακόμη για την χρήση κατεψυγμένων εμβρύων για την έρευνα στα βλαστοκύτταρα ο συγγραφέας καταφέρνει και παρουσιάζει και τις δύο εικόνες, υπέρμαχων και αντιθέτων. Με συγκεκριμένα παραδείγματα, αντικρούει τόσο την μία όσο και την άλλη άποψη και καταφέρνει κάτι που έχω δει μόνο σε ένα βιβλίο. (101 ηθικά διλήμματα) Σε βάζει να σκεφτείς τί είναι σωστό και τί όχι. Κατά πόσο είναι δόκιμη η χρήση της γενετικής μηχανικής ή κατά πόσο δημιουργεί ανισότητες ανάμεσα στους ανθρώπους. Εξαιρετικά δομημένο, ιδιαίτερα από ιστορικής άποψης, το κεφάλαιο για την έννοια της ευγονικής.
Πιστεύω πως είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία του είδους του και σίγουρα ένα από τα καλομεταφρασμένα και προσεγμένα της ελληνικής επιστημονικής εκλαϊκευμένης βιβλιογραφίας.
(readathon 2017 3/90)
January 3, 2011
An essential read for anyone interested in Bioethics. Topics include eugenics, genetic engineering, and trait selection, among many others.
March 21, 2021
2021年被热烈讨论的代孕、子宫道德、海淀鸡娃这些话题都在这本书里得到了作者给出的回答。
March 27, 2021
کتابی بسیار جالب در باب دستکاری ژنتیک و آثار اخلاقی و روانی و اجتماعی آن. برای من که دوستدار این موضوعم، کتاب جالبی بود. فیلم Gattaca که در کتاب اشاره شده رو هم دیدم.
این کتاب بسیار جامع به تاثر همه نوع دستکاری در توانایی‌های انسان پرداخته و در مورد تمام حالات مختلف بحث کرده. از ترجمه عالی کتاب هم باید گفت.
بخشی از کتاب : آیا برنامه‌ریزی برای به‌دنیا آوردن یک کودک ناشنوا اشتباه است؟ اگر چنین است، چه چیزی باعث می‌شود این کار اشتباه باشد؟ ناشنوایی یا برنامه‌ریزی؟ برای سهولت بحث فرض کنید که ناشنوایی معلولیت نیست، بلکه هویتی متمایز است. آیا باز هم اشکالی دارد والدین نوع کودکی را که قرار است به‌دنیا بیاورند انتخاب کنند؟ یا اینکه والدین با انتخاب زوج، و امروزه با استفاده از فنّاوری‌های تولیدمثل، همیشه این کار را انجام می‌دهند؟
کمی قبل از جنجال کودک ناشنوا، یک آگهی در روزنامۀ هاروارد کریمسون و سایر روزنامه‌های دانشجویی در دانشگاه‌های برجسته چاپ شد. زوج ناباروری به دنبال اهداکنندۀ تخمک میگشتند، ولی نه هر اهدا کننده‌ای. آنها به دنبال خانم اهدا کننده‌ای با ۱۹۰ سانتی‌متر قد، ورزشکار، و بدون مشکلات خانوادگی عمده میگشتند که نمرۀ آزمون ورودی او به دانشگاه ۱۴۰۰ یا بیشتر باشد. این آگهی در ازای تخمکی از چنین اهداکننده‌ای ۵۰ هزار دلار پیشنهاد می‌کرد.
شاید والدینی که این مبلغ سخاوتمندانه را برای یک تخمک عالی پیشنهاد کردند فقط می‌خواستند کودکی داشته باشند که شبیه آنها باشد. یا شاید امیدوار بودند با این بده‌بستان کودکی بلندقدتر یا باهوش‌تر از خودشان پیدا کنند. به هر تقدیر این پیشنهاد شگفت‌انگیز، برخلاف کار والدینی که می‌خواستند کودکی ناشنوا داشته باشند، کسی را عصبانی نکرد. هیچ کس اعتراض نکرد که قدبلندی، هوش، و مهارت ورزشی معلولیت‌هایی هستند که باید از کودکان در برابر آنها محافظت کرد. با این همه، در این آگهی نیز چیزی بود که از نظر اخلاقی آزاردهنده به‌نظر می‌آمد. حتی اگر به کسی آسیبی نرسد نیز، آیا از نظر اخلاقی آزاردهنده نیست که والدینْ کودکی با ویژگی‌های ژنتیک خاصی را سفارش دهند؟
این کتاب بسیار جامع به تاثر همه نوع دستکاری در توانایی‌های انسان پرداخته و در مورد تمام حالات مختلف بحث کرده. از ترجمه عالی کتاب هم باید گفت.
بخشی از کتاب : آیا برنامه‌ریزی برای به‌دنیا آوردن یک کودک ناشنوا اشتباه است؟ اگر چنین است، چه چیزی باعث می‌شود این کار اشتباه باشد؟ ناشنوایی یا برنامه‌ریزی؟ برای سهولت بحث فرض کنید که ناشنوایی معلولیت نیست، بلکه هویتی متمایز است. آیا باز هم اشکالی دارد والدین نوع کودکی را که قرار است به‌دنیا بیاورند انتخاب کنند؟ یا اینکه والدین با انتخاب زوج، و امروزه با استفاده از فنّاوری‌های تولیدمثل، همیشه این کار را انجام می‌دهند؟
کمی قبل از جنجال کودک ناشنوا، یک آگهی در روزنامۀ هاروارد کریمسون و سایر روزنامه‌های دانشجویی در دانشگاه‌های برجسته چاپ شد. زوج ناباروری به دنبال اهداکنندۀ تخمک میگشتند، ولی نه هر اهدا کننده‌ای. آنها به دنبال خانم اهدا کننده‌ای با ۱۹۰ سانتی‌متر قد، ورزشکار، و بدون مشکلات خانوادگی عمده میگشتند که نمرۀ آزمون ورودی او به دانشگاه ۱۴۰۰ یا بیشتر باشد. این آگهی در ازای تخمکی از چنین اهداکننده‌ای ۵۰ هزار دلار پیشنهاد می‌کرد.
شاید والدینی که این مبلغ سخاوتمندانه را برای یک تخمک عالی پیشنهاد کردند فقط می‌خواستند کودکی داشته باشند که شبیه آنها باشد. یا شاید امیدوار بودند با این بده‌بستان کودکی بلندقدتر یا باهوش‌تر از خودشان پیدا کنند. به هر تقدیر این پیشنهاد شگفت‌انگیز، برخلاف کار والدینی که می‌خواستند کودکی ناشنوا داشته باشند، کسی را عصبانی نکرد. هیچ کس اعتراض نکرد که قدبلندی، هوش، و مهارت ورزشی معلولیت‌هایی هستند که باید از کودکان در برابر آنها محافظت کرد. با این همه، در این آگهی نیز چیزی بود که از نظر اخلاقی آزاردهنده به‌نظر می‌آمد. حتی اگر به کسی آسیبی نرسد نیز، آیا از نظر اخلاقی آزاردهنده نیست که والدینْ کودکی با ویژگی‌های ژنتیک خاصی را سفارش دهند؟
Read
November 8, 2021Трансхуманистите обещават светло бъдеще за човечеството, което се довери на генното инженерство: дълъг и щастлив живот; невиждани сила, издръжливост и виталност; суперинтелект и практически перфектна памет; световен мир, благоденствие и епогей на политикат��, икономиката, науката и културата. Всичко това на цената на нещо дребно, но ключово - да се признае свободата на всеки да усъвършенства себе си и поколенето си, благодарение на генното инженерство. Един съвършен свят.
Какво тогава ни кара инстинктивно да се опълчим на биотехнологичните нововъведения? Майкъл Сандел има отговор, който е оригинален и надхвърля всичко, което преди това е предлагано, в своята смиреност и простота. Животът е дар и тази му черта трябва да се запази, ако искаме наистина да спасим човешкото у човека.
Какво тогава ни кара инстинктивно да се опълчим на биотехнологичните нововъведения? Майкъл Сандел има отговор, който е оригинален и надхвърля всичко, което преди това е предлагано, в своята смиреност и простота. Животът е дар и тази му черта трябва да се запази, ако искаме наистина да спасим човешкото у човека.
March 14, 2022
Helped me clarify the eugenic tendencies of many phenomena today
August 30, 2023
شاید گشتن دنبال جواب قطعی تو حوزهٔ اخلاق خیلی کار منطقی‌ای نباشه، ولی واقعا دلم نمی‌خواست کتابی بخونم که سوال‌های مطرح شده‌ش از جواب‌های داده شده‌ش بیشتر باشه. حداقل زمین سفت‌تری زیر پاهام می‌خواستم.
البته نیمهٔ دوم و انتهایی کتاب اوضاع بهتر میشه، چون بحث متمرکزتر و عمیق‌تر میشه و مجال بیشتری برای تفکر هست.
البته نیمهٔ دوم و انتهایی کتاب اوضاع بهتر میشه، چون بحث متمرکزتر و عمیق‌تر میشه و مجال بیشتری برای تفکر هست.
July 27, 2022
سندل با نگاه بی طرفی به سمت موضوع رفته و خروجی کتابش خواننده رو به نتیجه ای در این مورد نمی رسونه و سوالات رو بیشتر میکنه فقط! البته کار درست هم همینه :)) فصلی که در این کتاب جاش خالیه نگاه به جهان آینده با وجود انسان های دستکاری شده ست
September 23, 2020
Muy interesante y cortito ensayo sobre bioética donde da una visión acerca de varios temas controvertidos como el diseño de hijos o la modificación corporal. Mención aparte tendría el epílogo dedicado a las células madre y los embriones. Muy interesante.
October 28, 2021
The book is a very well-explained introduction to Eugenics and Genetic Engineering. The author explains the impact of potential genetic engineering on ethics and society, where he highlights the dilemmas of using it by objectively explaining the pros on cons in many domains like sport, parenting, childbirth... Etc.
The book serves as a good introduction to the philosophical case but doesn't dig deep enough to explain the historical evolution, the philosophers' opinions, and the correct framework to help readers to achieve their decisions on this complex topic. Also, the objectivity of the exposure of the topic was lost in the last two chapters, which I consider a minus point.
Overall, it's very good to have your first step in this topic, but it just scratches the surface and doesn't dig deep. Worth reading!
The book serves as a good introduction to the philosophical case but doesn't dig deep enough to explain the historical evolution, the philosophers' opinions, and the correct framework to help readers to achieve their decisions on this complex topic. Also, the objectivity of the exposure of the topic was lost in the last two chapters, which I consider a minus point.
Overall, it's very good to have your first step in this topic, but it just scratches the surface and doesn't dig deep. Worth reading!
March 29, 2009
Fabulous book by a medical ethicist, which discusses emerging possibilities in the realm of genetic engineering and the real societal consequences should such designer baby programs be realized. Peppered with case examples and engagements with social theorists and philosophers such as Habermas, this is an excellent read for students and laypersons alike. Sandel uses simple, straightforward arguments, and clear logic to make his point, without the jargon that you usually find in a medical ethics book. An easy read--the book just pulls you through to the end.
June 6, 2009
This is a very straightforward book with no agenda. It presents facts and current/potential advances in genetic engineering and forces you to examine how you react to each one. This is a fascinating book.
Displaying 1 - 30 of 135 reviews