What do you think?
Rate this book
A Girl's Story
WINNER OF THE 2022 NOBEL PRIZE IN LITERATURE
Another masterpiece of remembering from Annie Ernaux, the Man Booker International Prize–shortlisted author of The Years.
In A Girl’s Story, Annie Ernaux revisits the season fifty years earlier when she found herself overpowered by another’s will and desire. In the summer of 1958, eighteen-year-old Ernaux submits her will to a man’s, and then he moves on, leaving her without a “master,” bereft. Now, fifty years later, she realizes she can obliterate the intervening years and return to consider this young woman that she wanted to forget completely. And to discover that here, submerged in shame, humiliation, and betrayal, but also in self-discovery and self-reliance, lies the origin of her writing life.
Another masterpiece of remembering from Annie Ernaux, the Man Booker International Prize–shortlisted author of The Years.
In A Girl’s Story, Annie Ernaux revisits the season fifty years earlier when she found herself overpowered by another’s will and desire. In the summer of 1958, eighteen-year-old Ernaux submits her will to a man’s, and then he moves on, leaving her without a “master,” bereft. Now, fifty years later, she realizes she can obliterate the intervening years and return to consider this young woman that she wanted to forget completely. And to discover that here, submerged in shame, humiliation, and betrayal, but also in self-discovery and self-reliance, lies the origin of her writing life.
160 pages, Paperback
First published April 1, 2016
About the author
Annie Ernaux
75 books6,743 followersThe author of some twenty works of fiction and memoir, Annie Ernaux is considered by many to be France’s most important writer. In 2022, she was awarded the Nobel Prize in Literature. She has also won the Prix Renaudot for A Man's Place and the Marguerite Yourcenar Prize for her body of work. More recently she received the International Strega Prize, the Prix Formentor, the French-American Translation Prize, and the Warwick Prize for Women in Translation for The Years, which was also shortlisted for the Man Booker International Prize in 2019. Her other works include Exteriors, A Girl's Story, A Woman's Story, The Possession, Simple Passion, Happening, I Remain in Darkness, Shame, A Frozen Woman, and A Man's Place.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,695 reviews
![Profile Image for Orsodimondo [part time reader at the moment].](https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/users/1528452721i/10490224._UY200_CR39,0,200,200_.jpg)
January 10, 2023
RISPOSTE NELLA POLVERE
Sono io.
Ero io.
Sono stata io.
In queste tre diverse formule, apparentemente molto simili, mi pare si possa condensare l’essenza di questo libro, memoir, autofiction o quello che è.
E il sentimento che determina lo slittamento dall’una all’altra formula a me sembra sia la vergogna:
…il lascito ereditato dalla vergogna dei miei desideri, dei miei sogni sconclusionati, del mio sangue di diciottenne prosciugato come quello di una vecchia. La grande memoria della vergogna, più minuziosa, più irremovibile di tutte le altre. Quella memoria che, insomma, della vergogna è lo specifico dono.
Juliette Greco
In che misura l’io di oggi contiene l’io di ieri, quanto di quella “ragazza del ’58” è trattenuto dall’Annie di oggi? Se non fosse stata, non sarebbe, fin qui è tutto nell’ordine della logica. Ma quella che è, è anche quella che è stata? No, non direi, e mi pare che Ernaux dica la stessa cosa. Infatti scrive
un passato che ero io e che non sono più io.
Io e lei si alternano, prima e terza persona, anche se direi che a dominare è per forza di cose ‘lei’: la ragazza del ’58 è Annie con quasi sessant’anni di meno, un soggetto distante, ma al contempo vicino, all’io di oggi. Altro dal sé che scrive, pur facendone parte, in qualche modo costituendolo.
D’altra parte si sa, la memoria ricostruisce, traveste, stravolge, reinterpreta i ricordi:
esplorare il baratro tra la sconcertante realtà di ciò che accade nel momento in cui accade e la strana irrealtà che, anni dopo, ammanta ciò che è accaduto.
Alla ricerca del tempo perduto, dunque. La memoria diventa una forma di conoscenza, riporta alla luce ‘immagini’ che illuminano il passato o fanno comprendere il presente.
Dalida
Il tour de France del 1958 fu vinto da Charly Gaul – dal primo giugno di quell’anno Charles de Gaulle è il diciottesimo presidente della repubblica francese – Pelè è campione del mondo col suo Brasile – l’Algeria è in fiamme, vuole l’indipendenza - Dalida canta la canzone dell’estate che fa Mon histoire c’est l’histoire d’un amour.
Ernaux racconta il momento clou di quella ragazza non ancora diciottenne che lei è stata, che lei era e non è più: la notte in cui perse la verginità (che all’epoca nel suo ambiente sociale veniva definita “il piccolo tesoro”!).
E per come quella notte si realizzò, la delusione che seguì a un’attesa di anni, un evento ingigantito dal non poterne parlare se non sottovoce e solo fuori casa - ma forse neppure quello, solo immaginazione, libri e canzoni che suggeriscono ma non spiegano e non preparano (tranne Il secondo sesso di Simone de Beauvoir, ma la ragazza del ’58 lo legge dopo) - direi che si può parlare di perdita della verginità e perdita dell’innocenza insieme. Una notte che segna un momento di formazione come pochi altri. Un’iniziazione. Un terremoto.
La ragazza del ’58.
Colpisce l’insistito massiccio bullismo al quale viene sottoposta la ragazza del ’58. Atteggiamento al quale sembrano partecipare individui di classi sia più ‘alte’ che ‘basse’, coinvolge a tutti, senza esclusione di sessi. Solidarietà femminile ancora da scoprire.
Quell’Annie avrà forse, probabilmente, peccato d’ingenuità, di eccesso di desiderio (!?), di irruenza, ma chapeau per come regge la lapidazione verbale alla quale viene sottoposta quotidiananmente.
Scrivere serve a Ernaux per far pace con quella “ragazza del ‘58” che lei è stata, per riconciliarsi con un tempo che a lungo aveva voluto dimenticare. In conclusione può dire:
Ora siamo di nuovo amiche perché ho capito che quella notte ho agito seguendo il cuore, anche se era inesperto. Ed è la cosa più bella e pura del mondo.
Sì, ora forse quei ricordi sono al sicuro, salvati. O forse, uccisi.
Memoria di ragazze
Scrivere, quando si sa scrivere divinamente bene come Ernaux, senza risparmiare nulla a se stessa e nulla di sé al lettore (si scortica letteralmente sulla pagina), serve a trasformare la solita banale storia del primo amore da una canzone dei Baustelle a un magnifico libro, che per me rasenta il capolavoro. Serve a trasformare “io” in “noi”:
Un sospetto: quello di aver voluto, oscuramente, dispiegare questo momento della mia vita per testare i limiti della scrittura spingere all’estremo la colluttazione con il reale (arrivo a pensare che da questo punto di vista i miei libri precedenti siano solo delle approssimazioni).
Memoria di ragazza del ’60, a Londra.
Sono io.
Ero io.
Sono stata io.
In queste tre diverse formule, apparentemente molto simili, mi pare si possa condensare l’essenza di questo libro, memoir, autofiction o quello che è.
E il sentimento che determina lo slittamento dall’una all’altra formula a me sembra sia la vergogna:
…il lascito ereditato dalla vergogna dei miei desideri, dei miei sogni sconclusionati, del mio sangue di diciottenne prosciugato come quello di una vecchia. La grande memoria della vergogna, più minuziosa, più irremovibile di tutte le altre. Quella memoria che, insomma, della vergogna è lo specifico dono.
Juliette Greco
In che misura l’io di oggi contiene l’io di ieri, quanto di quella “ragazza del ’58” è trattenuto dall’Annie di oggi? Se non fosse stata, non sarebbe, fin qui è tutto nell’ordine della logica. Ma quella che è, è anche quella che è stata? No, non direi, e mi pare che Ernaux dica la stessa cosa. Infatti scrive
un passato che ero io e che non sono più io.
Io e lei si alternano, prima e terza persona, anche se direi che a dominare è per forza di cose ‘lei’: la ragazza del ’58 è Annie con quasi sessant’anni di meno, un soggetto distante, ma al contempo vicino, all’io di oggi. Altro dal sé che scrive, pur facendone parte, in qualche modo costituendolo.
D’altra parte si sa, la memoria ricostruisce, traveste, stravolge, reinterpreta i ricordi:
esplorare il baratro tra la sconcertante realtà di ciò che accade nel momento in cui accade e la strana irrealtà che, anni dopo, ammanta ciò che è accaduto.
Alla ricerca del tempo perduto, dunque. La memoria diventa una forma di conoscenza, riporta alla luce ‘immagini’ che illuminano il passato o fanno comprendere il presente.
Dalida
Il tour de France del 1958 fu vinto da Charly Gaul – dal primo giugno di quell’anno Charles de Gaulle è il diciottesimo presidente della repubblica francese – Pelè è campione del mondo col suo Brasile – l’Algeria è in fiamme, vuole l’indipendenza - Dalida canta la canzone dell’estate che fa Mon histoire c’est l’histoire d’un amour.
Ernaux racconta il momento clou di quella ragazza non ancora diciottenne che lei è stata, che lei era e non è più: la notte in cui perse la verginità (che all’epoca nel suo ambiente sociale veniva definita “il piccolo tesoro”!).
E per come quella notte si realizzò, la delusione che seguì a un’attesa di anni, un evento ingigantito dal non poterne parlare se non sottovoce e solo fuori casa - ma forse neppure quello, solo immaginazione, libri e canzoni che suggeriscono ma non spiegano e non preparano (tranne Il secondo sesso di Simone de Beauvoir, ma la ragazza del ’58 lo legge dopo) - direi che si può parlare di perdita della verginità e perdita dell’innocenza insieme. Una notte che segna un momento di formazione come pochi altri. Un’iniziazione. Un terremoto.
La ragazza del ’58.
Colpisce l’insistito massiccio bullismo al quale viene sottoposta la ragazza del ’58. Atteggiamento al quale sembrano partecipare individui di classi sia più ‘alte’ che ‘basse’, coinvolge a tutti, senza esclusione di sessi. Solidarietà femminile ancora da scoprire.
Quell’Annie avrà forse, probabilmente, peccato d’ingenuità, di eccesso di desiderio (!?), di irruenza, ma chapeau per come regge la lapidazione verbale alla quale viene sottoposta quotidiananmente.
Scrivere serve a Ernaux per far pace con quella “ragazza del ‘58” che lei è stata, per riconciliarsi con un tempo che a lungo aveva voluto dimenticare. In conclusione può dire:
Ora siamo di nuovo amiche perché ho capito che quella notte ho agito seguendo il cuore, anche se era inesperto. Ed è la cosa più bella e pura del mondo.
Sì, ora forse quei ricordi sono al sicuro, salvati. O forse, uccisi.
Memoria di ragazze
Scrivere, quando si sa scrivere divinamente bene come Ernaux, senza risparmiare nulla a se stessa e nulla di sé al lettore (si scortica letteralmente sulla pagina), serve a trasformare la solita banale storia del primo amore da una canzone dei Baustelle a un magnifico libro, che per me rasenta il capolavoro. Serve a trasformare “io” in “noi”:
Un sospetto: quello di aver voluto, oscuramente, dispiegare questo momento della mia vita per testare i limiti della scrittura spingere all’estremo la colluttazione con il reale (arrivo a pensare che da questo punto di vista i miei libri precedenti siano solo delle approssimazioni).
Memoria di ragazza del ’60, a Londra.
November 22, 2023
This is my 6th Annie Ernaux. The plan is to read them all, so more to come.
The good part of reading a lot of her books is that I can borrow parts from previous reviews. Here is one quote about her writing, in Ernaux’s own words. "I adopted a neutral, objective kind of writing, 'flat' in the sense that it contained neither metaphors not signs of emotion. The violence was no longer displayed; it came from the facts themselves and not the writing. Finding the words that contain both reality and the sensation provided by reality would become, and remain to this day, my ongoing concern in writing, no matter what the subject".
You might wonder why this one got 5*, while the others were awarded only 4*. Well, I am not sure it deserved that much, but it was my favourite of the ones I’ve read. So, here it is.
A Girl’s Story is Annie’s memoir about her teenage years and, in particular, of the summer of 1958, spent working as a holiday camp instructor in Normandy. That summer included the first night she had sex. However, the whole summer was a more complex, unpleasant experience which had repercussions for years. After Ernaux details the events of that summer, she follows up with an account of the mental troubles created by that traumatic experience, including her fight with bulimia.
Although I did not have similar experiences, I could still relate with some of the teenage angst and I felt sympathetic towards her, most of the time. However, Ernaux can also be exasperating. Let’s say that she is not known to take the best decisions in life.
The good part of reading a lot of her books is that I can borrow parts from previous reviews. Here is one quote about her writing, in Ernaux’s own words. "I adopted a neutral, objective kind of writing, 'flat' in the sense that it contained neither metaphors not signs of emotion. The violence was no longer displayed; it came from the facts themselves and not the writing. Finding the words that contain both reality and the sensation provided by reality would become, and remain to this day, my ongoing concern in writing, no matter what the subject".
You might wonder why this one got 5*, while the others were awarded only 4*. Well, I am not sure it deserved that much, but it was my favourite of the ones I’ve read. So, here it is.
A Girl’s Story is Annie’s memoir about her teenage years and, in particular, of the summer of 1958, spent working as a holiday camp instructor in Normandy. That summer included the first night she had sex. However, the whole summer was a more complex, unpleasant experience which had repercussions for years. After Ernaux details the events of that summer, she follows up with an account of the mental troubles created by that traumatic experience, including her fight with bulimia.
Although I did not have similar experiences, I could still relate with some of the teenage angst and I felt sympathetic towards her, most of the time. However, Ernaux can also be exasperating. Let’s say that she is not known to take the best decisions in life.
October 6, 2022
Deserved winner of the 2022 Nobel Prize for Literature!
An introspective and very meaty work of autofiction, tackling themes like #metoo, class, hypocrisy between male and female sexuality and growing up to be a person in general
I am not constructing a fictional character but deconstructing the girl I was.
A Girl's Story is a very interesting work that makes me eager to pick up more of Annie Ernaux her work. The recreation of a 18 year old girl from the memories of the author looking back at the events from 55 years in the future; already if I need to summarise the work things end up quite complicated.
The central event of the book itself, losing virginity at a summer camp in a forced manner, in itself is not spectacular but Ernaux her memory is remarkable, her near perfect recollection of events and people. The narration on this topic sometimes seems detached and academical:Her submission is not to him but to an indisputable, universal law, that of a savagery in the male to which she would have had to be subjected, sooner or later. That this law is brutal and dirty is just the way things are. But also shows a kind of numbing, out of body disconnect of the mind as a defence mechanism, for instance: I think I have come as close as possible to the reality of it, which was neither horror nor shame, only an obedience to what was happening, the lack of meaning in the things that happened.
He is 22, head of trainers in the camp and has a fiancee at home. She never left her village and doesn’t even know how to make a phone call or shower, even though her head is full of Sartre and Camus. She is very naive and young initially, dead serious (The thought of ‘just enjoying life’ is unbearable. Every moment lived without a writing project resembles the last), in a way reminding me of the main character of The End of Eddy. Later on this changes in a dialectic manner at the summer camp, raising the question with me if people in the 1950’s were really that promiscuous? But very soon it becomes clear the sexual freedom is only for the men and that women are easily branded slut and shunned.
This book reminded me a bit of Normal People, in how people are forced into a new idea of decoupling of romance, intimacy and sex, and try to wear that as a batch of pride and coolness while silently longing for the antiquated, ridiculed concept of true love.
Another theme is the transformational experience of being on once own and discovering one’s someone else than expected. I didn't like the outcome of this process in this book perse, but it gives the narration an unflinching realistic quality.
Class is also an important theme, with the narrator even losing the joy in learning due to her perceived lack of sophistication: It is a different kind of shame from that of being the daughter of shop-and-café keepers. It is the shame of having once been proud of being an object of desire. Of having considered her life at camp an emancipation.
The influence of having been taught by nuns is also clear, shame is a key player in this book:
To have received the key to understanding shame does not give one the power to erase it.
Most interesting is the obsessive interest the narrator develops with her first "lover":
To make him like me, love me, I had to radically transform, almost beyond recognition.
In a way this seems the normal teenager intensity, but soon this also starts to includes boulimia besides honing the mind and becoming a better instructor. And actually choosing a teaching career, in part because the first man who showed sexual interest in you was a PE teacher, is also quite icky to think of. Shoplifting and going to London as an au-pair to escape the 1958 version of herself is a kind of an conclusion, but the following makes it clear that for Ernaux this was far from an end station in respect to reflecting on the events:
Explore the gulf between the stupefying reality of things that happen, at the moment they happen, and, years later, the strange unreality in which the things that happened are enveloped.
A fascinating and emotionally raw book, full of reflections and themes to ponder.
Quotes:
I received life as a slap
I followed life without knowing anything about it -Pierre Loizeau
The first penetration is always a rape - Simone de Beauvoir
An introspective and very meaty work of autofiction, tackling themes like #metoo, class, hypocrisy between male and female sexuality and growing up to be a person in general
I am not constructing a fictional character but deconstructing the girl I was.
A Girl's Story is a very interesting work that makes me eager to pick up more of Annie Ernaux her work. The recreation of a 18 year old girl from the memories of the author looking back at the events from 55 years in the future; already if I need to summarise the work things end up quite complicated.
The central event of the book itself, losing virginity at a summer camp in a forced manner, in itself is not spectacular but Ernaux her memory is remarkable, her near perfect recollection of events and people. The narration on this topic sometimes seems detached and academical:Her submission is not to him but to an indisputable, universal law, that of a savagery in the male to which she would have had to be subjected, sooner or later. That this law is brutal and dirty is just the way things are. But also shows a kind of numbing, out of body disconnect of the mind as a defence mechanism, for instance: I think I have come as close as possible to the reality of it, which was neither horror nor shame, only an obedience to what was happening, the lack of meaning in the things that happened.
He is 22, head of trainers in the camp and has a fiancee at home. She never left her village and doesn’t even know how to make a phone call or shower, even though her head is full of Sartre and Camus. She is very naive and young initially, dead serious (The thought of ‘just enjoying life’ is unbearable. Every moment lived without a writing project resembles the last), in a way reminding me of the main character of The End of Eddy. Later on this changes in a dialectic manner at the summer camp, raising the question with me if people in the 1950’s were really that promiscuous? But very soon it becomes clear the sexual freedom is only for the men and that women are easily branded slut and shunned.
This book reminded me a bit of Normal People, in how people are forced into a new idea of decoupling of romance, intimacy and sex, and try to wear that as a batch of pride and coolness while silently longing for the antiquated, ridiculed concept of true love.
Another theme is the transformational experience of being on once own and discovering one’s someone else than expected. I didn't like the outcome of this process in this book perse, but it gives the narration an unflinching realistic quality.
Class is also an important theme, with the narrator even losing the joy in learning due to her perceived lack of sophistication: It is a different kind of shame from that of being the daughter of shop-and-café keepers. It is the shame of having once been proud of being an object of desire. Of having considered her life at camp an emancipation.
The influence of having been taught by nuns is also clear, shame is a key player in this book:
To have received the key to understanding shame does not give one the power to erase it.
Most interesting is the obsessive interest the narrator develops with her first "lover":
To make him like me, love me, I had to radically transform, almost beyond recognition.
In a way this seems the normal teenager intensity, but soon this also starts to includes boulimia besides honing the mind and becoming a better instructor. And actually choosing a teaching career, in part because the first man who showed sexual interest in you was a PE teacher, is also quite icky to think of. Shoplifting and going to London as an au-pair to escape the 1958 version of herself is a kind of an conclusion, but the following makes it clear that for Ernaux this was far from an end station in respect to reflecting on the events:
Explore the gulf between the stupefying reality of things that happen, at the moment they happen, and, years later, the strange unreality in which the things that happened are enveloped.
A fascinating and emotionally raw book, full of reflections and themes to ponder.
Quotes:
I received life as a slap
I followed life without knowing anything about it -Pierre Loizeau
The first penetration is always a rape - Simone de Beauvoir
March 15, 2021
It is the absence of meaning in what one lives, at the moment one lives it, which multiplies the possibilities of writing.
The memory of what I have written is already fading. I do not know what this piece of writing is. Even the thing I was pursuing by writing this book has dissolved.
It's this kind of self-reflective contingency which makes Ernaux's writing so rich and compulsive for me. She refuses to subscribe to an easy stability of either identity or text, but does make this connection between textuality and subjectivity or selfhood, even as both are themselves partly a function of culture and society, pressed upon by the forces of historicisation.
The multiplicity of positions through which a story can be written become part of the narrative as Ernaux describes her intention as 'a sort of willed migration into my being at scarcely eighteen years of age, and its ignorance of what comes next' - though the quotations above which come from the end are less confident (surely in a positive sense?) of where, and how, that intention may be located by the time we've read the book.
This is only my second book from Ernaux but already it seems that there is a productive relationship with her The Years: this fills the gap of the narrator's (and subject's?) adolescence, so that the two texts fit like mosaic and setting, and it may well be that her other pieces operate in the same way, offering a close-up view of what may have been covered with less focus in the later, more panoramic narrative.
What strikes me is how fresh Ernaux's rendering of an old story is: the subject matter of troubled female adolescence is essentially, if not quite a cliché, then at least a story told with a high degree of inevitability: expectations of love, of sex, of how young women are acculturated and socially 'produced' are everywhere from the sensitivity of disappointment in Lehmann's Dusty Answer which provides the epigraph, to de Beauvoir and Françoise Sagan prominently name-checked within the narrative. As the text says, 'I realize that this story is contained between two temporal boundaries related to food and blood, the boundaries of the body': is this, perhaps, not a girl's story but the girls' story?
Despite a good forty years between me and Ernaux, differences of contraception, of less cultural innocence and the results, however compromised, of feminist thought, there is still a gendered experience articulated here to which I can relate, particularly in terms of youthful passivity, what happens to a female body rather than what it actively does; being where you don't want to be yet not leaving; doing what we're supposed to do, being carried along by someone else's narrative, even if it's one we've imbibed from our first reading of fairy tales. This is especially good on the emotionally fraught issues of adolescent sexuality and acute as it complicates issues of consent and complicity, a passive going along with, rather than active participation in, sex (though in no sense is this against the girl's will).
Shifting between 'she' and 'I', with photos as an attempt to access memories and a different, younger self, there is no secure unification of who the narrator was and who she, as author, is at the time of writing. Without recourse to theorisation, this posits ideas of fragmented selves separated through time and history, where even memory is unreliable, and sometimes unable to access the locked enigmas of past selves.
Despite the spontaneous, free-wheeling style of the writing, there is a more careful architecture than might initially appear with the second stage of the narrative kicking in at almost exactly 50% through the book. And is that one of Ernaux's most breathtaking skills? That a piece of writing which is so textually and culturally sophisticated and theoretically-informed, reads as compulsively as a page-turner.
July 12, 2023
Winner of the 2022 Nobel Prize for Literature “for the courage and clinical acuity with which she uncovers the roots, estrangements and collective restraints of personal memory.”
The title of this says it best, it is a girl’s story, about being a young girl, as it begins, and then a young woman as time passes, and as more time passes, it is a glimpse at the life that she’s lived, and everything that has happened in between. The mistakes made, the dreams she has, or had and were crushed, the way life changes as time passes. The memories.
’Impossible to stop here. I cannot stop until I’ve reached a certain point in the past, which right now is the future of my story. I need to reach the time beyond the two years following the camp at S. As I sit with this page before me, those years are not the past for me, but on some deep level, if not literally, my future.’
’But what is the point of writing if not to unearth things, or even just one thing that cannot be reduced to any kind of psychological or sociological explanation and is not the result of a preconceived idea of demonstration but a narrative: something that emerges from the creases when a story is unfolded, and can help us understand—endure—events that occur and the things that we do?’
...’what counts is not the things that happen, but what we do with them. All this belongs to the realm of reassuring beliefs which are fated, as we age, to become more and more deeply ingrained in us, but whose truth is fundamentally impossible to establish.’
’My best moments are around five o’clock in the evening, when I watch the sun set through the window. The cold turns everything motionless outside, and I have just worked four hours without stopping. The poorly lit municipal library appeals to me, too. [...] there is this phrase by Nietzsche that I find so beautiful: We have Art in order not to die of the Truth.”
’It is the absence of meaning in what one lives, at the moment one lives it, which multiplies the possibility of writing.
The memory of what I have written is already fading. I do not know what this piece of writing is. Even the thing I was pursuing by writing this book has dissolved. Among my papers I found a sort of note of intent:
Explore the gulf between the stupefying reality of things that happen, at the moment they happen, and, years later, the strange unreality in which things that happened are enveloped.’
Many thanks, once again, to the Public Library for the loan of this book
November 23, 2019
No,I stop myself here.... I don’t know what to say, it’s like a giant lead ball this book, tiring and filthy.
I also wonder why I am so fixated on reading her books, I share absolutely nothing of what she offers in her writings and I find that aridity unbearable. While I was reading, I was always reminded of an arrogant and judgmental person, I tried several times to chase away this image but nothing to do.... that image is there in my mind.
I wouldn’t recommend it at all.
No, basta.... non so che dire, è una zavorra questo libro, stancante e limaccioso.
Mi chiedo anche perchè mi sia fissata così a leggere i suoi libri, con condivido assolutamente nulla di ciò che offre nei suoi scritti e trovo quella su aridità insopportabile. Mentre leggevo mi veniva sempre in mente una persona boriosa e giudicante, ho tentato piu' volte di cacciare via questa immagine ma nulla da fare..... quella è rimasta.
Io non lo consiglierei assolutamente.
I also wonder why I am so fixated on reading her books, I share absolutely nothing of what she offers in her writings and I find that aridity unbearable. While I was reading, I was always reminded of an arrogant and judgmental person, I tried several times to chase away this image but nothing to do.... that image is there in my mind.
I wouldn’t recommend it at all.
No, basta.... non so che dire, è una zavorra questo libro, stancante e limaccioso.
Mi chiedo anche perchè mi sia fissata così a leggere i suoi libri, con condivido assolutamente nulla di ciò che offre nei suoi scritti e trovo quella su aridità insopportabile. Mentre leggevo mi veniva sempre in mente una persona boriosa e giudicante, ho tentato piu' volte di cacciare via questa immagine ma nulla da fare..... quella è rimasta.
Io non lo consiglierei assolutamente.
January 19, 2023
Winner of the 2022 Noble Prize for Literature
What counts is not the things that happen to us but what we do with them.
A Girl's Story is my first Ernaux. In her unusual memoir, Ernaux attempts to bridge the 50-year time gap and recapture the painful sexual awakening of her 18-year-old self and its life consequences. Moving back and forth in time, Erneaux contrasts the 1950s with the present and the impact of the sexual norms on her self-esteem and growing self-awareness. Ernaux's writing is beautiful, honest, and raw. Highly recommend
What counts is not the things that happen to us but what we do with them.
A Girl's Story is my first Ernaux. In her unusual memoir, Ernaux attempts to bridge the 50-year time gap and recapture the painful sexual awakening of her 18-year-old self and its life consequences. Moving back and forth in time, Erneaux contrasts the 1950s with the present and the impact of the sexual norms on her self-esteem and growing self-awareness. Ernaux's writing is beautiful, honest, and raw. Highly recommend
September 26, 2023
4.5
Gardez vos joies, gardez vos peines
Qui sait quand les bateaux reviennent?
Amour perdu ne revient jamais plus.
(Hold on to your joys, hold on to your pain.
No one knows when the boats will come again.
Love lost can never be regained.)
-Lyrics of the song Amour perdu by Gloria Lasso
It is the summer of 1958. For Annie D. it is a summer of freedom . She is all desire and pride and she is waiting to fall madly in love. She wants to experience life.
She floats in the lightness of being cut loose from her mother’s watchful gaze.
What she doesn’t know is that one day, she will want to forget that girl of 1958; that the summer she understands desire would be the last time she will have her body.
In her too honest and sincere style, Ernaux recounts her memories of the summer of 1958 working as a camp instructor, where for the first time she experienced love and shame.
It is the absence of meaning in what one lives, at the moment one lives it, which multiplies the possibilities of writing.
Gardez vos joies, gardez vos peines
Qui sait quand les bateaux reviennent?
Amour perdu ne revient jamais plus.
(Hold on to your joys, hold on to your pain.
No one knows when the boats will come again.
Love lost can never be regained.)
-Lyrics of the song Amour perdu by Gloria Lasso
It is the summer of 1958. For Annie D. it is a summer of freedom . She is all desire and pride and she is waiting to fall madly in love. She wants to experience life.
She floats in the lightness of being cut loose from her mother’s watchful gaze.
What she doesn’t know is that one day, she will want to forget that girl of 1958; that the summer she understands desire would be the last time she will have her body.
In her too honest and sincere style, Ernaux recounts her memories of the summer of 1958 working as a camp instructor, where for the first time she experienced love and shame.
It is the absence of meaning in what one lives, at the moment one lives it, which multiplies the possibilities of writing.
December 29, 2022
L'EDUCATRICE DI SÉ STESSA
Una ragazza, appena compiuta la maggior età, entra nel mondo impietoso e pieno di insidie degli adulti, ordinato secondo regole patriarcali a lei sconosciute, terribilmente attuali, che non aveva avuto modo di apprendere nella piccola cittadina di provincia dov'era cresciuta, con genitori rigidi e poco comunicativi, e andando a scuola dalle suore.
Quando all'improvviso si ritrova a fare l'educatrice in una colonia francese nel lontano '58, il salto è enorme, brutale e marcante. Un salto nel vuoto, in una vita adulta di sessualità che non contempla il piacere femminile, mentre giudica pesantemente il corpo e l'atteggiamento delle donne-oggetto sessuale, da scartare dopo l'utilizzo.
È solo più avanti, con la scoperta de Il secondo sesso di Beauvoir, attraverso la riflessione e la maturazione, che la protagonista riesce a capire che cosa le sia successo. E ciononostante fa fatica a parlarne liberamente, a scriverne anche a distanza di mezzo secolo.
Brillantemente diretta nel raccontare anche gli eventi più "scomodi", acutissima nei momenti di riflessione, mescolando diari, lettere, fotografie e confessione, la prosa di Ernaux è una continua ricerca dentro sé stessi, nel passato, un continuo voler afferrare l'attimo sfuggente in cui qualcosa di determinante è successo e seguirne l'evoluzione successiva, l'impatto e la trasformazione innescata.
Per poi ammettere, senza per questo risultare inutile o scontato, che il processo di ripercorrere i nostri ricordi non porta a una conclusione soddisfacente, ma a rendere visibili i contorni di una mappa fatta di domande, equivalente alla nostra raison d'être.
"E la mancanza di senso di ciò che si vive nel momento in cui lo si vive che moltiplica le possibilità di scrittura. Il ricordo di ciò che ho scritto già si cancella. Non so cosa sia questo testo. Persino quello che inseguivo scrivendo il libro si è dissolto."
Una ragazza, appena compiuta la maggior età, entra nel mondo impietoso e pieno di insidie degli adulti, ordinato secondo regole patriarcali a lei sconosciute, terribilmente attuali, che non aveva avuto modo di apprendere nella piccola cittadina di provincia dov'era cresciuta, con genitori rigidi e poco comunicativi, e andando a scuola dalle suore.
Quando all'improvviso si ritrova a fare l'educatrice in una colonia francese nel lontano '58, il salto è enorme, brutale e marcante. Un salto nel vuoto, in una vita adulta di sessualità che non contempla il piacere femminile, mentre giudica pesantemente il corpo e l'atteggiamento delle donne-oggetto sessuale, da scartare dopo l'utilizzo.
È solo più avanti, con la scoperta de Il secondo sesso di Beauvoir, attraverso la riflessione e la maturazione, che la protagonista riesce a capire che cosa le sia successo. E ciononostante fa fatica a parlarne liberamente, a scriverne anche a distanza di mezzo secolo.
Brillantemente diretta nel raccontare anche gli eventi più "scomodi", acutissima nei momenti di riflessione, mescolando diari, lettere, fotografie e confessione, la prosa di Ernaux è una continua ricerca dentro sé stessi, nel passato, un continuo voler afferrare l'attimo sfuggente in cui qualcosa di determinante è successo e seguirne l'evoluzione successiva, l'impatto e la trasformazione innescata.
Per poi ammettere, senza per questo risultare inutile o scontato, che il processo di ripercorrere i nostri ricordi non porta a una conclusione soddisfacente, ma a rendere visibili i contorni di una mappa fatta di domande, equivalente alla nostra raison d'être.
"E la mancanza di senso di ciò che si vive nel momento in cui lo si vive che moltiplica le possibilità di scrittura. Il ricordo di ciò che ho scritto già si cancella. Non so cosa sia questo testo. Persino quello che inseguivo scrivendo il libro si è dissolto."
July 5, 2016
Waow. Premier livre d'Annie Ernaux que je lis, livre choisi parce que je ne savais pas quel autre livre acheter et qu'il était là, bien en évidence, et qu'à force d'entendre parler de l'écrivaine, il a fini par s'imposer. Je ne savais pas à quoi m'attendre donc et je suis ravie. L'écriture est juste sublime. Le procédé (parler de soi en "elle" – le passé – en "je" – le présent –) est intelligent et fin : on n'est forcément plus vraiment soi quand on parle du soi d'avant.
J'ai du mal à en parler mais ce rapport à la honte, au corps, au désir, à la difficulté à oublier ce qui a marqué le corps, à s'en défaire, à laisser un souvenir imprégner la suite de l'expérience, à déterminer le présent, les choix, la suite, bref, je pense que tout ça traverse la vie d'une femme à un moment ou à un autre et je ne l'ai jamais lu avec autant de justesse.
J'ai du mal à en parler mais ce rapport à la honte, au corps, au désir, à la difficulté à oublier ce qui a marqué le corps, à s'en défaire, à laisser un souvenir imprégner la suite de l'expérience, à déterminer le présent, les choix, la suite, bref, je pense que tout ça traverse la vie d'une femme à un moment ou à un autre et je ne l'ai jamais lu avec autant de justesse.
December 1, 2023
“kızın hikâyesi” bence en zor annie ernaux romanlarından biri. hem anlattığı, hem anlatımıyla.
zaten yazar da kaç kez bu hikâyeyi anlatmaya başlayıp kaç kez yarıda bıraktığını bilmiyor. ki kitabın sonunda bile “bu metnin ne olduğunu bilmiyorum. kitabı yazarak peşine düştüğüm şey bile dağıldı gitti.” diyor.
18’inde içinde büyüdüğü sınıfı, köylü köklerinden yırttığı için kendisiyle gurur duyan babasını, tüm toplumsal baskı ve ahlak timsaliyle başında dikilen annesini ardında bırakıp eğitmen olarak çalıştığı yaz kampında yaşadığı ilk cinsel deneyimi anlatmak istiyor kısacası.
cinsel deneyime cinsel istismar demek de mümkün ama o yaşta kendisi bunun istismar olduğunun farkında değil ve hiçbir şeye hayır demeyerek ve sessiz kalarak rıza gösterdiğini, kendisinin arandığını düşünüyor. şaşırıyor muyuz? hayır. bu dediğim rıza kavramı aradan geçen 70 yılda ne kadar değişti acaba?
kendisinden büyük, havalı, farklı sandığı insanların arasına girebilmek için kendisinden, ruhundan, kişiliğinden verdiği ödün aslında bu kitabı yazdıran. ilk seks deneyimi değil sadece. “ben kilise okullarında okuyan, esnaf ve köylü ebeveyne sahip, bugüne dek erkeklerle sosyalleşmemiş, deneyimsiz bir bakireyim” demek yerine “bakın ne istersem yaşarım, yaşadığımdan pişman olmam, esprilere, aşağılamalara, şakalara bile olgunlukla cevap verebilirim, son derece modernim, geleneksel ahlak kalıplarıyla işim olmaz” diyor. ve işte olan burada oluyor.
bir insanın özünün yara alması, her ne kadar bunu önemsiz bile bulsanız, işte size olayın üstünden yıllar bile geçse faili habire telefon rehberlerinde aratır, o şehre gittiğinizde olayları yaşandığı mekanı tekrar gezdirir, sürekli bir şeyleri ispatlamak durumunda bulursunuz kendinizi ve en sonunda 60 yıl sonra bile olsa anıları deşer, kendinizle yüzleşir, böyle bir roman yazarsınız. tabii annie ernaux iseniz.
son derece tedirgin ve gergin bir kitap bu, diğerlerinden en önemli farkı bu. “seneler”de olsun, başka kitaplarında olsun ne yapmak istediğini bilen bir yazar vardı. en çok babasını anlattığı kitapta yalpaladığınj hissetmiştim. ama “kızın hikâyesi” baştan sona deneysel ve her an geri adım atacak bir yazarla karşı karşıya olma hissi veriyor.
işte bir kadının ilk cinsel deneyimi böylesine önemli… kitap boyunca yazarın mesafesini koruyarak 3. tekil şahısla aktardığı 18’indeki annie’ye sarılmak istedim. çünkü hiç yalnız değil. çünkü pek çoğumuz böyle deneyimlerden geçtik. kendimizle hesaplaşabilmek için kanırta kanırta yaşadık hayatı.
bize kendisini bu derece çıplaklıkla açtığı için annie ernaux’ya, yine mükemmel çeviri ve dipnotları için siren idemen’e müteşekkirim.
yaşanan ve arkaya atılan bir sorunun gencecik bir insanın yeme alışkanlığından tutun da adet düzenine kadar nasıl etkilediği ise öylesine gözlerimizin önüne seriliyor ki keşke her genç kadın bu kitabı okusa… ve yalnız olmadığını hissetse.
zaten yazar da kaç kez bu hikâyeyi anlatmaya başlayıp kaç kez yarıda bıraktığını bilmiyor. ki kitabın sonunda bile “bu metnin ne olduğunu bilmiyorum. kitabı yazarak peşine düştüğüm şey bile dağıldı gitti.” diyor.
18’inde içinde büyüdüğü sınıfı, köylü köklerinden yırttığı için kendisiyle gurur duyan babasını, tüm toplumsal baskı ve ahlak timsaliyle başında dikilen annesini ardında bırakıp eğitmen olarak çalıştığı yaz kampında yaşadığı ilk cinsel deneyimi anlatmak istiyor kısacası.
cinsel deneyime cinsel istismar demek de mümkün ama o yaşta kendisi bunun istismar olduğunun farkında değil ve hiçbir şeye hayır demeyerek ve sessiz kalarak rıza gösterdiğini, kendisinin arandığını düşünüyor. şaşırıyor muyuz? hayır. bu dediğim rıza kavramı aradan geçen 70 yılda ne kadar değişti acaba?
kendisinden büyük, havalı, farklı sandığı insanların arasına girebilmek için kendisinden, ruhundan, kişiliğinden verdiği ödün aslında bu kitabı yazdıran. ilk seks deneyimi değil sadece. “ben kilise okullarında okuyan, esnaf ve köylü ebeveyne sahip, bugüne dek erkeklerle sosyalleşmemiş, deneyimsiz bir bakireyim” demek yerine “bakın ne istersem yaşarım, yaşadığımdan pişman olmam, esprilere, aşağılamalara, şakalara bile olgunlukla cevap verebilirim, son derece modernim, geleneksel ahlak kalıplarıyla işim olmaz” diyor. ve işte olan burada oluyor.
bir insanın özünün yara alması, her ne kadar bunu önemsiz bile bulsanız, işte size olayın üstünden yıllar bile geçse faili habire telefon rehberlerinde aratır, o şehre gittiğinizde olayları yaşandığı mekanı tekrar gezdirir, sürekli bir şeyleri ispatlamak durumunda bulursunuz kendinizi ve en sonunda 60 yıl sonra bile olsa anıları deşer, kendinizle yüzleşir, böyle bir roman yazarsınız. tabii annie ernaux iseniz.
son derece tedirgin ve gergin bir kitap bu, diğerlerinden en önemli farkı bu. “seneler”de olsun, başka kitaplarında olsun ne yapmak istediğini bilen bir yazar vardı. en çok babasını anlattığı kitapta yalpaladığınj hissetmiştim. ama “kızın hikâyesi” baştan sona deneysel ve her an geri adım atacak bir yazarla karşı karşıya olma hissi veriyor.
işte bir kadının ilk cinsel deneyimi böylesine önemli… kitap boyunca yazarın mesafesini koruyarak 3. tekil şahısla aktardığı 18’indeki annie’ye sarılmak istedim. çünkü hiç yalnız değil. çünkü pek çoğumuz böyle deneyimlerden geçtik. kendimizle hesaplaşabilmek için kanırta kanırta yaşadık hayatı.
bize kendisini bu derece çıplaklıkla açtığı için annie ernaux’ya, yine mükemmel çeviri ve dipnotları için siren idemen’e müteşekkirim.
yaşanan ve arkaya atılan bir sorunun gencecik bir insanın yeme alışkanlığından tutun da adet düzenine kadar nasıl etkilediği ise öylesine gözlerimizin önüne seriliyor ki keşke her genç kadın bu kitabı okusa… ve yalnız olmadığını hissetse.
January 9, 2024
Annie Ernaux escreve sobre si sem polir o seu passado; não constrói uma personagem de ficção mas desconstrói-se com uma frontalidade que por vezes me choca. Não foi o caso deste livro que classifico com cinco estrelas.
«Morre de desejo de fazer amor, mas apenas por amor. Conhece de cor a passagem de Os Miseráveis sobre a primeira noite de Cosette e Marius; "No limiar das noites de núpcias está um anjo, em pé, a sorrir, um dedo sobre a boca. A alma entra em contemplação frente a esse santuário onde a celebração do amor acontece.»
O verão em que Annie perdeu a virgindade de modo tão traumático que a levou a uma depressão. O desespero, a frustração, o pânico. Imagina Simone de Beauvoir na sua aversão à maternidade, pelo seu medo do parto, depois daquele de Melanie em E Tudo o Vento Levou, lido aos nove anos.
«É em romances já impossíveis de ler, em folhetins femininos dos anos 50, não em Colette ou em Françoise Sagan, que nos podemos aproximar do caráter gigantesco, do impato desmedido da perda de virgindade. Da irreversibilidade do acontecimento.»
O final é belíssimo: em quatro linhas oferece-nos uma cena de amor e sexo que rompe com a irreversibilidade do acontecimento.
«Morre de desejo de fazer amor, mas apenas por amor. Conhece de cor a passagem de Os Miseráveis sobre a primeira noite de Cosette e Marius; "No limiar das noites de núpcias está um anjo, em pé, a sorrir, um dedo sobre a boca. A alma entra em contemplação frente a esse santuário onde a celebração do amor acontece.»
O verão em que Annie perdeu a virgindade de modo tão traumático que a levou a uma depressão. O desespero, a frustração, o pânico. Imagina Simone de Beauvoir na sua aversão à maternidade, pelo seu medo do parto, depois daquele de Melanie em E Tudo o Vento Levou, lido aos nove anos.
«É em romances já impossíveis de ler, em folhetins femininos dos anos 50, não em Colette ou em Françoise Sagan, que nos podemos aproximar do caráter gigantesco, do impato desmedido da perda de virgindade. Da irreversibilidade do acontecimento.»
O final é belíssimo: em quatro linhas oferece-nos uma cena de amor e sexo que rompe com a irreversibilidade do acontecimento.
October 8, 2022
I like this very much. I am not going to say it will fit everyone though.
Annie Ernaux writes of herself, more than fifty years after the events she speaks of took place. She speaks of her teen years and her passage toward adulthood. Loss of virginity, independence from parents, accepting one’s appearance and feeling at home in one’s own body, choosing an education and a career are the themes of the book. We view these themes through the lens of Ernaux’s life. None of this is simple and mistakes are made. The book does not set out instructive guidelines. Its purpose is to make readers think. Ernaux looks back at her life and tries to make sense of what she did. As we read, we each look back at our own life. Things happen of which we have little or no control. There is a haphazardness in life. How we react to chance occurrences is perhaps more important than the plans we make. Why do we in the teen years start doing what we know is wrong? Why are eating disorders common? How does one get out of the wrong groove? These are the things one thinks about. One cannot help but compare the events in Ernaux’s life to one’s own. The book makes you think.
Think back to the tumultuous time when you were simply dying to have sex. Think then how this changed you. Even if the sex act itself wasn’t all that stupendous, it felt awfully good that someone felt a sexual attraction for you, particularly you . I think the author draws this extremely well. And she is honest. Nothing is glorified.
Ernaux focuses on her experiences over a two year period starting in the summer or 1958. She is seventeen. She works as a camp counselor. We learn also of her lycée convent education. Later, having realized that becoming an elementary school teacher was not for her, she and a friend travel to London to work as au pairs.
It helps to know French –there is humor that might not be understood otherwise. Not all lines are translated. It helps to know Normandy. Annie Ernaux is from Normandy.
In choosing a life profession, Ernaux speaks of the process of writing. She says, “It is the absence of meaning in what one lives, at the moment one lives it, that multiplies the possibilities of writing.” A person doesn’t understand life as it is lived. On looking back different stories and interpretations can be drawn. This is the marvel of writing.
The writings of French feminist authors, for example The Second Sex by Simone de Beauvoir, are touched upon.
This book had me thinking. I always want this from a book! It put me in Normandy, which is for me always agreeable. I enjoyed the humor. I quite simply like HOW Ernaux tells her story. One example must suffice. She switches from first to third person narrative off and on. When recalling her own lack of emotion to that happening around her, the third person narrative is effective, it mirrors her own sense of separation and distance at that time.
Tavia Gilbert narrates this and many of Ernaux’s audiobooks. I dislike her tone. It annoys me, but her French can be understood and it is not hard to hear what is said, so I have given the narration two stars.
*********************
*A Frozen Woman 4 stars
*A Girl's Story 4 stars
*A Woman's Story 3 stars
*A Man's Place 2 stars
*The Years maybe
*Simple Passion maybe
Annie Ernaux writes of herself, more than fifty years after the events she speaks of took place. She speaks of her teen years and her passage toward adulthood. Loss of virginity, independence from parents, accepting one’s appearance and feeling at home in one’s own body, choosing an education and a career are the themes of the book. We view these themes through the lens of Ernaux’s life. None of this is simple and mistakes are made. The book does not set out instructive guidelines. Its purpose is to make readers think. Ernaux looks back at her life and tries to make sense of what she did. As we read, we each look back at our own life. Things happen of which we have little or no control. There is a haphazardness in life. How we react to chance occurrences is perhaps more important than the plans we make. Why do we in the teen years start doing what we know is wrong? Why are eating disorders common? How does one get out of the wrong groove? These are the things one thinks about. One cannot help but compare the events in Ernaux’s life to one’s own. The book makes you think.
Think back to the tumultuous time when you were simply dying to have sex. Think then how this changed you. Even if the sex act itself wasn’t all that stupendous, it felt awfully good that someone felt a sexual attraction for you, particularly you . I think the author draws this extremely well. And she is honest. Nothing is glorified.
Ernaux focuses on her experiences over a two year period starting in the summer or 1958. She is seventeen. She works as a camp counselor. We learn also of her lycée convent education. Later, having realized that becoming an elementary school teacher was not for her, she and a friend travel to London to work as au pairs.
It helps to know French –there is humor that might not be understood otherwise. Not all lines are translated. It helps to know Normandy. Annie Ernaux is from Normandy.
In choosing a life profession, Ernaux speaks of the process of writing. She says, “It is the absence of meaning in what one lives, at the moment one lives it, that multiplies the possibilities of writing.” A person doesn’t understand life as it is lived. On looking back different stories and interpretations can be drawn. This is the marvel of writing.
The writings of French feminist authors, for example The Second Sex by Simone de Beauvoir, are touched upon.
This book had me thinking. I always want this from a book! It put me in Normandy, which is for me always agreeable. I enjoyed the humor. I quite simply like HOW Ernaux tells her story. One example must suffice. She switches from first to third person narrative off and on. When recalling her own lack of emotion to that happening around her, the third person narrative is effective, it mirrors her own sense of separation and distance at that time.
Tavia Gilbert narrates this and many of Ernaux’s audiobooks. I dislike her tone. It annoys me, but her French can be understood and it is not hard to hear what is said, so I have given the narration two stars.
*********************
*A Frozen Woman 4 stars
*A Girl's Story 4 stars
*A Woman's Story 3 stars
*A Man's Place 2 stars
*The Years maybe
*Simple Passion maybe
January 21, 2022
I have now read a few more of these short memoirs from Annie Ernaux, a kind of “choose your own adventure” sort of memoir process, where you can choose different ways to go, different books to read in whatever order you choose. I sort of have had a general plan: Mom book, Dad book, girl book, then older woman books. So I sort of make them into a traditional autobiography, sort of, following a rough chronological progression. Most of these books are now being written looking back several decades, drawing extensively on diary entities from the time, tacking back and forth between them to reflect on them.
That is true for A Girl’s A Story, which is a little longer than the father and mother books I read, taking a little more of a wide angle view, focusing on a two year period from the time in the late fifties she was 17-19, beginning in the summer of 1958, reading diaries set fifty years earlier, then proceeding to the several years after that when she went to university. The initial story is about her participating in a camp and “sleeping around” with several boys, some of whom left after that to go to the military. The language is not surprising but nevertheless dismaying: “being passed around from boy to boy," seeing herself as a "flirt" but being talked about by girls and boys alike as something worse than that.
“Her submission is not to him but to an indisputable, universal law, that of a savagery in the male to which she would have had to be subjected, sooner or later. That this law is brutal and dirty is just the way things are.”
The focus of the time early on relates to female desire and the feeling of "gratitude" for having successfully become an “object of desire,” and then the struggle with shame, which is in part a study of fifties French/Catholic social mores, something she had not thought deeply about beforehand, though later she reads the writings of French feminist authors, for example, The Second Sex by Simone de Beauvoir, wherein she begins to rethink her younger self without being overly critical or apologetic.
We read of Ernaux’s Lycee convent education to become a primary teacher, something that doesn’t work out, and then the shift to university literature study, which is for her exhilarating. Going to London with a friend to work as an au pair. For a grocer’s working class daughter, the move to freedom and middle class “sophistication” is one I could relate to very well. She writes of her Bulemia too, in the midst of all this.
Now I’ll review some of the shorter, more "telephoto" books focused on a couple intense relationships, an abortion, a different kind of more detailed storytelling.
That is true for A Girl’s A Story, which is a little longer than the father and mother books I read, taking a little more of a wide angle view, focusing on a two year period from the time in the late fifties she was 17-19, beginning in the summer of 1958, reading diaries set fifty years earlier, then proceeding to the several years after that when she went to university. The initial story is about her participating in a camp and “sleeping around” with several boys, some of whom left after that to go to the military. The language is not surprising but nevertheless dismaying: “being passed around from boy to boy," seeing herself as a "flirt" but being talked about by girls and boys alike as something worse than that.
“Her submission is not to him but to an indisputable, universal law, that of a savagery in the male to which she would have had to be subjected, sooner or later. That this law is brutal and dirty is just the way things are.”
The focus of the time early on relates to female desire and the feeling of "gratitude" for having successfully become an “object of desire,” and then the struggle with shame, which is in part a study of fifties French/Catholic social mores, something she had not thought deeply about beforehand, though later she reads the writings of French feminist authors, for example, The Second Sex by Simone de Beauvoir, wherein she begins to rethink her younger self without being overly critical or apologetic.
We read of Ernaux’s Lycee convent education to become a primary teacher, something that doesn’t work out, and then the shift to university literature study, which is for her exhilarating. Going to London with a friend to work as an au pair. For a grocer’s working class daughter, the move to freedom and middle class “sophistication” is one I could relate to very well. She writes of her Bulemia too, in the midst of all this.
Now I’ll review some of the shorter, more "telephoto" books focused on a couple intense relationships, an abortion, a different kind of more detailed storytelling.
December 13, 2022
„Samo strast“ me je ostavila ravnodušnim jer se činila kao jedna u nizu ispovesti zapadnih intelektualaca kojima je seks u sredovečnim godinama isključiva životna vratoloma između onog spolja i iznutra. Naposletku, ne volim ni Filipa Rota, zašto bih onda voleo francusku varijablu sa mirisom stana u 17. arondismanu? Ne marim.
Tamo gde sam prvim susretom plivao na površini dosade, u „Djevojačkim uspomenama“ sam brzo uronio - Anino sećanje na stvarnost njenog mladalačkog sna, sna koji se jednog dugog leta uz taktove Dalidinog bolera protegnuo na ceo svemir, da bi san bio poklopljen sramotom što ga je sanjala. Sramote i krivice su se menjale, a san, kao i svaki drugi, ostaje otvoren za tumačenje.
Ernoin postupak istraživanja svoje prošlosti je u „Djevojačkim uspomenama“ plastično razdvojen na „ja“ (pripovedačica od 55 godina) i „ona“ (devojka od 18). Erno ih ne izjednačava, kako kaže, devojka je pripovedačici ostavila svoje sećanje a ona ga secira:
1. Tenzija – predmet analize, devojku, odlikuje poroznost i osetljivost na tuđu nazočnost i pogled a pripovedačica je spremna i da gleda i da donosi sudove o biću o kome pripoveda.
2. Može li se rasparavanjem vlastititih parčića prošlosti i njihovim drugačijim šniranjem promeniti i sopstvena sadašnjost?
3. Ljubitelji horoskopa razumeće da Ani Erni ima vrlo snažnu devicu u natalu (sunce, mars, merkur i neptun u devici) te da tako i piše – precizno, odmereno, efikasno, usredsređeno, koncentrisano na proces, pisati da bi se doprinelo svetu svojom egzistencijom, što bolje kontroliše sebe to je slabija anksioznost, uzbuđenje nad opažanjem napretka i stalno nadziranje postavljenog visiokog cilja, koji se nikad ne dosegne, a devicama i Ani Erno je sasvim ok i prihvatljivo da do cilja nikad i ne dođu. Bitan je proces.
4. Nesrećna volja, očaj puti, utešna erekcija, emigrirati iz neuspeha, slavno sećanje srama, moralna amnezija – zaslužuju da postanu termini.
Tamo gde sam prvim susretom plivao na površini dosade, u „Djevojačkim uspomenama“ sam brzo uronio - Anino sećanje na stvarnost njenog mladalačkog sna, sna koji se jednog dugog leta uz taktove Dalidinog bolera protegnuo na ceo svemir, da bi san bio poklopljen sramotom što ga je sanjala. Sramote i krivice su se menjale, a san, kao i svaki drugi, ostaje otvoren za tumačenje.
Ernoin postupak istraživanja svoje prošlosti je u „Djevojačkim uspomenama“ plastično razdvojen na „ja“ (pripovedačica od 55 godina) i „ona“ (devojka od 18). Erno ih ne izjednačava, kako kaže, devojka je pripovedačici ostavila svoje sećanje a ona ga secira:
1. Tenzija – predmet analize, devojku, odlikuje poroznost i osetljivost na tuđu nazočnost i pogled a pripovedačica je spremna i da gleda i da donosi sudove o biću o kome pripoveda.
2. Može li se rasparavanjem vlastititih parčića prošlosti i njihovim drugačijim šniranjem promeniti i sopstvena sadašnjost?
3. Ljubitelji horoskopa razumeće da Ani Erni ima vrlo snažnu devicu u natalu (sunce, mars, merkur i neptun u devici) te da tako i piše – precizno, odmereno, efikasno, usredsređeno, koncentrisano na proces, pisati da bi se doprinelo svetu svojom egzistencijom, što bolje kontroliše sebe to je slabija anksioznost, uzbuđenje nad opažanjem napretka i stalno nadziranje postavljenog visiokog cilja, koji se nikad ne dosegne, a devicama i Ani Erno je sasvim ok i prihvatljivo da do cilja nikad i ne dođu. Bitan je proces.
4. Nesrećna volja, očaj puti, utešna erekcija, emigrirati iz neuspeha, slavno sećanje srama, moralna amnezija – zaslužuju da postanu termini.
November 16, 2023
Annie Ernaux, Kızın Hikayesi’nde liseyi bitirdikten sonra yaşadığı ilk cinsel deneyimlerini ve sonrasında da kendini keşfetmeye çalışmasını anlatıyor ancak bu defa önceden okuduğum kitaplarından daha farklı yöntemlere başvuruyor. Bunların ne olduğunu kısaca özetlersek; ilk gözüme çarpan diğer kitaplarına göre toplumsal olayların daha az yer bulması ki Ernaux bunu çok güzel açıklıyor bir yerde, kendiyle meşgul olmaktan neleri kaçırdığını listeliyor. Bir diğer fark, genelde 1. tekille yazarken bu defa 3. tekile geçmiş olması. İlk farktakine benzer bir şekilde bunu da açıklıyor yazar. 18 yaşındaki halini hatırlayarak “58’deki kızı” yeniden yaratmadığını aksine yok ettiğini iddia ediyor ve aradan 50 sene geçtiği için araya bir mesafe koymak zorunda olduğunu söylüyor. Bu da tüm edebiyatını hatırlama üstüne kuran ve hayatı boyunca bu kitabı yazmak istediğini söyleyen bir yazar için hem cesur hem de kusursuz bir anlatım tercihi bence. Bir diğer büyük farklılıkta cümle uzunluklarında. Normalde Annie Ernaux daha kısa cümleleri tercih ederken burada cümlelerin biraz daha uzadığını görüyoruz. Bu fark da “58’deki kız” ile yazar arasındaki farkı vurgulamak için yaratılmış kuşkusuz. Bunun da yazarın külliyatına başka bir renk kattığını düşünüyorum. Kısaca özetlemek gerekirse, Annie Ernaux geçmişine bu defa farklı bir bakış atıyor ve yine kendine hayran bırakmayı başarıyor.
April 21, 2023
This is my second Ernaux, after The Years, and I read it in preparation for a face to face book club discussion. This book felt much more focused and personal than the vast canvas of The Years, but perhaps also less universal. It looks back from 50 years distance at a couple of formative years in her early adulthood, and although the story is a rites of passage one, Ernaux's unflinching honesty and self-criticism makes it quite a disturbing read at times.
November 16, 2017
L’Arte per non morire di Verità. [Friedrich Nietzsche]
Proprio grazie alla definizione di una competente estimatrice della Ernaux ho potuto portare presto a termine, alla fioca luce di una lampadina 30 watt, Memoria di ragazza. Scrive:
” ... è un po' un bluff editoriale: capitemi bene, non per il contenuto …, quanto per la veste editoriale … : insomma, interlinea e margini... come dire...ampi, caratteri giganteschi...
Che accadde in quel ’58 che possa ritrovare nella mia memoria di bambina – come ho già detto riguardo a “Gli Anni” ci separano undici anni meno tre mesi – senza fare un giretto nel web, cosa a cui lei stessa ricorre per definire lo scenario in cui si mosse in quel “vergognoso” anno?
Sicuramente c’è “Volare” di Modugno che vinse in una notte fredda e piovosa; c’è la morte della mia nonna materna il 14 febbraio (data che solo 10 anni più tardi sostituii come il festoso S.Valentino ); c’è la tristezza di un lutto che temevo lungo sei mesi (compresa l’astinenza dalla tv e dalla radio) ma che fu interrotto, prima parzialmente, per permettermi di ascoltare le fiabe del programma radio per ragazzi ; e poi definitivamente grazie alla polmonite di mia sorella che ci “impose” una lunga vacanza al mare come non ne ricordo prima; e, grazie a wiki, ho potuto collocare in una data definita, la comparsa delle due belle e maggiorate cugine di mia madre con vestiti scollacciati, una a pallini e l’altra a fiori, e gonne ruota, scarpe bianche col tacco e borse a panierino (roba feticcio che utilizzai nelle mie fantasie di bambina che si fantasticava donna): proclamavano ridendo, mentre mi pizzicavano, di votare partito comunista. Era, come ho scoperto, la domenica del 25 maggio, giorno delle elezioni politiche.
Le cattive ragazze, che mi affascinavano, votavano partito comunista e per lungo tempo associai le due cose: il comunismo non era per le ragazze per bene.
Non ho ricordi in comune con la Annie relativi a quell’anno eccetto Dalida con Lazzarella (però la sua è un’altra canzone che ho conociuto più tardi ), e l’atmosfera di quel mondo provinciale e poveraccio da cui cominciai a fuggire con la lettura: più Emma che Annie.
La Ernaux non vuole evocare nessun passato: vuole essere in quel passato; ma le sue ricerche, quasi archeologie per ritrovare la Lei rimossa, non possono non coinvolgere.
Le nostre strade divergono dal ‘58 al ‘68. Avviene in quel lasso quello che può sembrare lo sdoganamento sessuale femminile e il “sembrare” non è buttato lì a caso: posticipato di dieci anni, pur non provando quella vergogna incancellabile di essere stata una ragazza cattiva nonostante l’allentamento dei costumi, persiste un disagio nel rievocare ( rigorosamente en passant) i miei diciotto anni che assomiglia tanto a un senso di umiliazione.
Lei soffrì, dopo la agita “sessualità libertina fuori tempo storico”, con tutta se stessa fino alla bulimia e all’amenorrea, un’autopunizione estrema.
Mentì a se stessa e agli altri per riacquistare almeno una verginità psichica, creduta persa quella fisica in maniera umiliante e eccitante allo stesso tempo. Spietatamente si racconta: si era esaltata per l’effimero potere di tenere in pugno il desiderio di un uomo, che reiterava ad ogni avance dopo essere stata abbandonata dal H., il suo amante di due notti.
Istante di potere femminile di cui un maschio si vendica in un modo o nell’altro: con l’umiliazione di un disinvolto abbandono o attraverso il branco che si sente autorizzato a “provarci” e a fare oggetto di pubblico scherno colei che per qull’ istante può tenerlo in pugno.
La Annie ripercorre quelle sei settimane di “cupio dissolvi” nella colonia, dove era andata come educatrice; come ho già detto, forse suo malgrado, non può non evocare i tanti e diversi cupio dissolvi delle donne che si sottomettono all’abuso di potere maschile: pulsione di sottomissione a cui non possono dare il nome di desiderio.
Per quella incredibile abilità che possiede la sua scrittura di transustanziare il suo corpo nel corpo di tutte le donne, non ci si può non immergere e riflettere sulla condizione psico-sociale della donna di ieri e di oggi.
Nemmeno Annie sa spiegarsi il suo comportamento e nemmeno lo vuole. La cosa che ha imparato da quell’esperienza che ripercorre è il pericolo profondo di darsi senza riflettere sui rapporti col maschio senza, però, che tale sapere le abbia impedito, come confessa, di schermarsi nei rapporti amorosi seguiti a quell’infelice battesimo.
Ma è mai finito il tempo per una donna di poter disporre del proprio corpo senza essere giudicata una ragazza cattiva?
Fortunatamente lei ha L’Arte per non morire di Verità. [Friedrich Nietzsche]
November 25, 2023
"Yaşanan şeylerin, yaşandıkları andaki sersemletici gerçekliği ile yaşanmış olanın yıllar sonra büründüğü tuhaf gerçekdışılık arasındaki uçurumu keşfetmek."
Annie Ernaux'nun Kızın Hikâyesi kitabının son cümlesi, aslında Kızın Hikâyesi'nin hikâyesi. Özkurmacanın büyük üstadı bu şahane kadın, hayatı boyunca kaçtığı bir zamana götürüyor bizi; 1958 yazına. Daha önce defalarca bunu yazmayı denemiş, yapamamış. Evinden ilk kez ayrılıp bir yaz kampına eğitmenlik yapmaya gittiği dönemi olanca çıplaklığı ve dürüstlüğüyle anlatıyor ve bence kendine karşı en acımasız olduğu kitabı bu. Taşradan ilk çıkış, o zincirlerinden kurtulma hâli, bir başkaldırı duygusuyla o güne dek olduğu her şeyi topyekün reddederek bir diğer uca savrulması, kendiyle ilgili en derin kaygılarını dışarı çıkaracak, adeta kusacak biçimde yaşayışı... Neredeyse yıkıcı biçimde davrandığı, kendine zarar vermek istercesine taşları yerinden oynattığı, haliyle dönüp bakmakta çok zorlandığı bir altı haftayı okuyoruz. Henüz 18 yaşındaki bu genç kadına bugünden, koskoca Annie Ernaux olarak bakıyor. İlk cinsel deneyimini, kendi tabiriyle bedenine son kez sahip olduğu günleri anlatıyor.
"Başından beri “58’deki kız” adını koyduğum o kız hakkında bir şey yazamadan ölebileceğim düşüncesi zihnimi kemiriyor. Bir gün, onu hatırlayacak hiç kimse kalmayacak." - Ernaux'nun bu kitabı neden yazdığına dair sözleri bunlar. Yazarın okuduğum diğer kitaplarından farklı bir yerde durduğunu söylemeliyim Kızın Hikayesi'nin. Dili çok daha sivri, cümleleri çok daha yakıcı sanki. Üçüncü tekil ve birinci tekil arasında gidip geliyor - anlattığı kızı kendine nasıl yabancıladığını söylüyor sanki bu tercih.
65 sene önceki bir hikayenin baş kahramanı olan genç kadını bunca anlıyor olmak ise epey can acıtıcı bence. Kadınların başkalarının iradeleri ve arzularına teslim olmayı bir çıkış gibi görmeleri, attıkları her adımda üzerlerinde toplumun nefes kesici baskısını hissetmeleri... Bazı şeyler ne kadar aynı, bu aynılık ne kadar üzücü.
Ernuax'nun bu kitabı yazarken ne kadar zorlandığını her cümlesinden anlamak mümkün. Ama her zamanki gibi - iyi ki yapmış. Özellikle genç kadınların okumasını ve "58'deki kız"la tanışmalarını çok arzu ederim.
Annie Ernaux'nun Kızın Hikâyesi kitabının son cümlesi, aslında Kızın Hikâyesi'nin hikâyesi. Özkurmacanın büyük üstadı bu şahane kadın, hayatı boyunca kaçtığı bir zamana götürüyor bizi; 1958 yazına. Daha önce defalarca bunu yazmayı denemiş, yapamamış. Evinden ilk kez ayrılıp bir yaz kampına eğitmenlik yapmaya gittiği dönemi olanca çıplaklığı ve dürüstlüğüyle anlatıyor ve bence kendine karşı en acımasız olduğu kitabı bu. Taşradan ilk çıkış, o zincirlerinden kurtulma hâli, bir başkaldırı duygusuyla o güne dek olduğu her şeyi topyekün reddederek bir diğer uca savrulması, kendiyle ilgili en derin kaygılarını dışarı çıkaracak, adeta kusacak biçimde yaşayışı... Neredeyse yıkıcı biçimde davrandığı, kendine zarar vermek istercesine taşları yerinden oynattığı, haliyle dönüp bakmakta çok zorlandığı bir altı haftayı okuyoruz. Henüz 18 yaşındaki bu genç kadına bugünden, koskoca Annie Ernaux olarak bakıyor. İlk cinsel deneyimini, kendi tabiriyle bedenine son kez sahip olduğu günleri anlatıyor.
"Başından beri “58’deki kız” adını koyduğum o kız hakkında bir şey yazamadan ölebileceğim düşüncesi zihnimi kemiriyor. Bir gün, onu hatırlayacak hiç kimse kalmayacak." - Ernaux'nun bu kitabı neden yazdığına dair sözleri bunlar. Yazarın okuduğum diğer kitaplarından farklı bir yerde durduğunu söylemeliyim Kızın Hikayesi'nin. Dili çok daha sivri, cümleleri çok daha yakıcı sanki. Üçüncü tekil ve birinci tekil arasında gidip geliyor - anlattığı kızı kendine nasıl yabancıladığını söylüyor sanki bu tercih.
65 sene önceki bir hikayenin baş kahramanı olan genç kadını bunca anlıyor olmak ise epey can acıtıcı bence. Kadınların başkalarının iradeleri ve arzularına teslim olmayı bir çıkış gibi görmeleri, attıkları her adımda üzerlerinde toplumun nefes kesici baskısını hissetmeleri... Bazı şeyler ne kadar aynı, bu aynılık ne kadar üzücü.
Ernuax'nun bu kitabı yazarken ne kadar zorlandığını her cümlesinden anlamak mümkün. Ama her zamanki gibi - iyi ki yapmış. Özellikle genç kadınların okumasını ve "58'deki kız"la tanışmalarını çok arzu ederim.
December 1, 2017
No he podido evitar verme reflejada en la Annie D. del 58, 59, 60, 62. Su trayectoria es muy parecida a la mía y reconozco en ella la necesidad de rebeldía y libertad de cuando estás en la línea entre la adolescencia tardía y la primera juventud, y después las prioridades, y equivocarte, y emigrar, y reencontrarte. Y cómo yo también vuelvo a esos años una y otra vez en la que fui otra, tan distinta a la de ahora, y me he rechazado, indignada, estupefacta, confundida de hallarme joven y hacer y decir y vivir cosas apresuradamente sin meditarlas demasiado. Pero no es acaso esa la historia de tantas.
November 17, 2021
Recordé que dentro de poco anunciarían el Premio Nobel de Literatura de este año, así que googleé quienes eran los candidatos, y volvió a aparecer Ernaux. Como tenía un breve viaje en puerta, decidí que sería la ocasión ideal para leerla por primera vez.
Me gusta sumergirme en los libros sin muchas nociones al respecto. Había leído uno que otro comentario recomendándola, según yo ha sido candidata a ese premio por años, aunque no tantos como Murakami; pero la verdad es que la escritura de Ernaux fue mostrándose, y ganándome, página a página, ya que no tenía gran idea de quien era antes de leerla.
Al mismo tiempo que va escribiendo su obra literaria, Ernaux va desdoblándose, desplegándose:
descubriendo y redescubriendo partes de un yo:
Incluso, da ciertas claves de su escritura como cuando escribe en este libro:
Coincido con ella.
Cuando yo era más joven decía que hay dos tipos de autores, aquellos que quieren solo contar una historia, y aquellos que buscan jugar con el lenguaje, explorar.
Ahora no diría que el mundo se divide en dos, pero eso ya es otro tema.
Hay preguntas que me sigue dejando esta lectura, preguntas que no estoy seguro que pueda llegar a responderme algún día, preguntas que surgen de mi lectura de una escritora que ahonda en temas que me son ajenos, pero que me interesa seguir estudiando.
Escribo estoy hoy, mientras discuto con mi equipo el por qué no deberíamos "celebrar" el Día Internacional del Hombre, y batallo para hacerme entender en que tenemos que promover modelos masculinos positivos, y no glorificar el privilegio de nacer solo hombre y ya, o de tomarlo a la ligera; hablo y recuerdo lo que leí con Ernaux, hombres de otra época que aún siguen actuando y pensando "así", mujeres que escriben y buscan hacerse leer abriendo caminos a viejas y nuevas preguntas.
Como siempre me desvío mucho del tema, pero sirva un poco todo esto para invitar a alguien a leer a esta autora, al menos yo, seguro que me buscaré más de su obra y la leeré con pluma y papel al lado.
Me gusta sumergirme en los libros sin muchas nociones al respecto. Había leído uno que otro comentario recomendándola, según yo ha sido candidata a ese premio por años, aunque no tantos como Murakami; pero la verdad es que la escritura de Ernaux fue mostrándose, y ganándome, página a página, ya que no tenía gran idea de quien era antes de leerla.
Al mismo tiempo que va escribiendo su obra literaria, Ernaux va desdoblándose, desplegándose:
"No tiene un yo determinado sino varios yo que pasan de un libro a otro" (34)
descubriendo y redescubriendo partes de un yo:
"No construyo un personaje de ficción. Deconstruyo la chica que fui" (71)
Incluso, da ciertas claves de su escritura como cuando escribe en este libro:
"En el fondo solo hay dos clases de literatura, la que representa y la que busca" (127)
Coincido con ella.
Cuando yo era más joven decía que hay dos tipos de autores, aquellos que quieren solo contar una historia, y aquellos que buscan jugar con el lenguaje, explorar.
Ahora no diría que el mundo se divide en dos, pero eso ya es otro tema.
Hay preguntas que me sigue dejando esta lectura, preguntas que no estoy seguro que pueda llegar a responderme algún día, preguntas que surgen de mi lectura de una escritora que ahonda en temas que me son ajenos, pero que me interesa seguir estudiando.
Escribo estoy hoy, mientras discuto con mi equipo el por qué no deberíamos "celebrar" el Día Internacional del Hombre, y batallo para hacerme entender en que tenemos que promover modelos masculinos positivos, y no glorificar el privilegio de nacer solo hombre y ya, o de tomarlo a la ligera; hablo y recuerdo lo que leí con Ernaux, hombres de otra época que aún siguen actuando y pensando "así", mujeres que escriben y buscan hacerse leer abriendo caminos a viejas y nuevas preguntas.
Como siempre me desvío mucho del tema, pero sirva un poco todo esto para invitar a alguien a leer a esta autora, al menos yo, seguro que me buscaré más de su obra y la leeré con pluma y papel al lado.
January 1, 2023
My first venture into the writing of the nobel laureate, an ebook from my local library.
This recollection meanders through the summer of 1959. The author is describing someone in a picture from her summer of working at a camp where she meets her first love. It takes a while to realise that the woman in the picture, 14 at the time, is the author herself.
Sometimes rich writing, but not particularly easy to follow or become engaged as it is all written from a distance. I'm hoping her other books are more engaging for the reader.
This recollection meanders through the summer of 1959. The author is describing someone in a picture from her summer of working at a camp where she meets her first love. It takes a while to realise that the woman in the picture, 14 at the time, is the author herself.
Sometimes rich writing, but not particularly easy to follow or become engaged as it is all written from a distance. I'm hoping her other books are more engaging for the reader.
November 23, 2018
„Nichts zählt, was passiert, sondern das, was man aus dem, was passiert macht.“ Die Frage, ob dies wirklich so ist, versucht die Autorin anhand ihrer eigenen Biographie zu beantworten. Dabei steht ein Ereignis im Zentrum: ihre grobe sexuelle Initiation als 18jährige Betreuerin in einem Ferienlager durch den älteren Chefbetreuer. Dieses Erlebnis und die folgende Nichtbeachtung durch den von ihr Angebeteten bringt das Mädchen (in dieser distanzierten Sprechweise bezeichnet die Autorin ihr jüngeres Ich), das zuvor nur die sittenstrenge Welt eines Mädchengymnasiums kannte, völlig aus der Bahn. Sie versucht sich und ihr neues Körperempfinden in der Gruppe und im Zusammensein mit anderen Betreuern einzuordnen, nur um schließlich als die „kleine Nutte“ abgestempelt zu werden.
Dieses schockierende Erlebnis („Das große Gedächtnis der Scham ist sehr viel klarer und erbarmungsloser als jedes andere.“) und die körperliche Verstörung lässt sie an Bulimie erkranken und Zyklus versiegen. Ihre Lage verschlimmert sich noch durch die Fehlentscheidung eine Ausbildung zur Grundschullehrerin zu beginnen. An ein Studium wagt die aus kleinen Verhältnissen stammende Annie damals noch nicht zu denken. Die Wendung bringt erst ein halbjähriger Aufenthalt in London als Au-pair-Mädchen, wo sie sich in der Spiegelung in ihrer damaligen Freundin wiederfindet und den Entschluss fasst, trotz allem ein Literaturstudium zu wagen.
Ich war mir nicht sicher, ob mir dieses Audiobuch zusagen bzw. überhaupt etwas sagen wird. Zu fern schien mir (der ich keine Schwester und nur Söhne habe) die Lebenswirklichkeit einer jungen Frau von 18 bis 20 Jahren. Aber gerade diese Unkenntnis machte das Zuhören spannend und bereichernd. Sehr angenehm war dabei auch die Stimme von Maren Kroymann, die das Buch in unaufdringlicher, aber klarer Sprache eingelesen hat.
Dieses schockierende Erlebnis („Das große Gedächtnis der Scham ist sehr viel klarer und erbarmungsloser als jedes andere.“) und die körperliche Verstörung lässt sie an Bulimie erkranken und Zyklus versiegen. Ihre Lage verschlimmert sich noch durch die Fehlentscheidung eine Ausbildung zur Grundschullehrerin zu beginnen. An ein Studium wagt die aus kleinen Verhältnissen stammende Annie damals noch nicht zu denken. Die Wendung bringt erst ein halbjähriger Aufenthalt in London als Au-pair-Mädchen, wo sie sich in der Spiegelung in ihrer damaligen Freundin wiederfindet und den Entschluss fasst, trotz allem ein Literaturstudium zu wagen.
Ich war mir nicht sicher, ob mir dieses Audiobuch zusagen bzw. überhaupt etwas sagen wird. Zu fern schien mir (der ich keine Schwester und nur Söhne habe) die Lebenswirklichkeit einer jungen Frau von 18 bis 20 Jahren. Aber gerade diese Unkenntnis machte das Zuhören spannend und bereichernd. Sehr angenehm war dabei auch die Stimme von Maren Kroymann, die das Buch in unaufdringlicher, aber klarer Sprache eingelesen hat.
December 14, 2022
Iako mi je ovo najmanje blisko delo Ani Erno, ono što je dobro i na drugim mestima, dobro je i ovde i moglo bi se sažeti poslednjim rečima dela: "Istražiti jaz između zastrašujuće stvarnosti onoga što se zbiva u trenutku dok se zbiva i čudne nestvarnosti koja mnogo godina poslije ovije
stvari koje su se dogodile."
A spomenuti jaz je ovaj put velik više od pola veka: od 1958. do 2016. godine.
Književnost je sredstvo kojim se to obistinjuje, a da bi se koordinate uvidele, potreban je skalpel sećanja. A sećanja bodu, čak i kad bi mogla da budu zašećerena. I taman kada pomislim da sam prozreo dokumentarnu, narativnu optiku, logika sećanja postaje neuhvatljiva, a od te neuhvatljivosti svi smo skrojeni. Mi smo naša utelovljena sećanja; u nama žive ruševine, koje otvaraju ujedno i nove ponore i radosti. I bez obzira na to što kontinuitet između sadašnjeg i nekadašnjeg ja deluje neverovatan, on je proganjajuće prisutan, ali i surovo promenljiv. Kiselina zaborava ima posebnu logiku, čudnovat raspored: nezalečene traume peku isto kao i sitnice svakodnevice. Tako je ovo i knjiga o integritetu, integritetu tela i duha, o nedovršivom pohodu samouspostavljanja. Gubljenje nevinosti i prva seksualna iskustva, nisu, stoga, izraz suočavanja sa sobom, već i posredne analize okolnosti koje su dovele do njih, kao i njihovih trajnih posledica. Da bi se integritet postigao, on se mora izgubiti: mora se prepustiti, posustati, pogrešiti da bi se odrastao. Potrebna je smelost da se iznova piše o sebi i to nipošto nije udobna pozicija, naročito ako se JA izlaže na operacionom stolu koji se, malo po malo, gubi i sam u magli.
stvari koje su se dogodile."
A spomenuti jaz je ovaj put velik više od pola veka: od 1958. do 2016. godine.
Književnost je sredstvo kojim se to obistinjuje, a da bi se koordinate uvidele, potreban je skalpel sećanja. A sećanja bodu, čak i kad bi mogla da budu zašećerena. I taman kada pomislim da sam prozreo dokumentarnu, narativnu optiku, logika sećanja postaje neuhvatljiva, a od te neuhvatljivosti svi smo skrojeni. Mi smo naša utelovljena sećanja; u nama žive ruševine, koje otvaraju ujedno i nove ponore i radosti. I bez obzira na to što kontinuitet između sadašnjeg i nekadašnjeg ja deluje neverovatan, on je proganjajuće prisutan, ali i surovo promenljiv. Kiselina zaborava ima posebnu logiku, čudnovat raspored: nezalečene traume peku isto kao i sitnice svakodnevice. Tako je ovo i knjiga o integritetu, integritetu tela i duha, o nedovršivom pohodu samouspostavljanja. Gubljenje nevinosti i prva seksualna iskustva, nisu, stoga, izraz suočavanja sa sobom, već i posredne analize okolnosti koje su dovele do njih, kao i njihovih trajnih posledica. Da bi se integritet postigao, on se mora izgubiti: mora se prepustiti, posustati, pogrešiti da bi se odrastao. Potrebna je smelost da se iznova piše o sebi i to nipošto nije udobna pozicija, naročito ako se JA izlaže na operacionom stolu koji se, malo po malo, gubi i sam u magli.
November 22, 2022
Empecé con muchas ganas este libro: es el libro propuesto para este mes en el club de lectura del cual formó parte y, además, la autora ha sido galardonada este año con el Premio Nobel de Literatura.
La autora nos cuenta un momento de su vida, unas memorias de juventud, escritas cuarenta años después. Pero, desde la primera página hasta la última, no ha conseguido engancharme, ni interesarme, ni lograr mi empatia como lectora con la autora, y esto que considero que escribe de una manera sincera. Lo único que me ha llamado la atención es el cómo está escrito: usando la tercera persona (“ella”) habla de la chica que fue como “ella” en lugar de “yo”. O sea, diferencia lo que fue, de lo que es hoy.
El libro me ha desilusionado, me ha resultado cansino y me ha aburrido soberanamente. Lo he terminado porque era un libro de mi club de lectura y me sabía mal no finalizarlo.
La autora nos cuenta un momento de su vida, unas memorias de juventud, escritas cuarenta años después. Pero, desde la primera página hasta la última, no ha conseguido engancharme, ni interesarme, ni lograr mi empatia como lectora con la autora, y esto que considero que escribe de una manera sincera. Lo único que me ha llamado la atención es el cómo está escrito: usando la tercera persona (“ella”) habla de la chica que fue como “ella” en lugar de “yo”. O sea, diferencia lo que fue, de lo que es hoy.
El libro me ha desilusionado, me ha resultado cansino y me ha aburrido soberanamente. Lo he terminado porque era un libro de mi club de lectura y me sabía mal no finalizarlo.
May 25, 2020
Maybe I should have read something else by Annie Ernaux before delving into this. Maybe I would have appreciated more if I was already a fan of hers. But, at the same time, one should assess this book for what it is, which is essentially a look back at four years in Ernaux's life, starting with the summer of 1958 when, as a teenager, Ernaux had her first sexual experience with the lead instructor at a summer camp.
The quintessentially French laissez-faire attitude towards sexuality pervades here, as the defining experience in Ernaux's life, an otherwise throwaway sexual experience with an older man, would make for a very different book in post-MeToo America.
Does the man, known only as H, take advantage of his position as an authority figure to seduce a young girl in his care? Unquestionably. Could their rather loveless and seemingly degrading encounter be considered a fireable or, even, a criminal offense? Certainly. But this is France, in 1958 to boot, so c'est la vie.
Ernaux, for her part, doesn't seem to fault the man at all. On the contrary, she's flattered by the attention he pays her, and the only discomfort on her part would seem to come after their first meeting, when his interest shifts to another girl.
As a result, I was perhaps most drawn to "A Girl's Story" for what I viewed as an interesting cultural look at French society and its attitudes towards sexuality. It's especially timely in light of the Tara Reade accusation against the Democratic presidential candidate, Joe Biden, and the way in which many who once touted hashtags like #BelieveWomen and wore the mantra "Believe All Women" now no longer seem so sure when its their guy on the other end.
For my part, I've always thought it best to assess these things on a case-by-case basis, after a thorough investigation is conducted first, but it's only fitting that many who rushed to judgement on previous occasions but are now hesitant to believe the woman's claim now come up with egg on their face.
For Ernaux, though, "A Girl's Story" is largely a pleasant trip down memory lane, and the obligatory allusions to Proust and the passing of time are made. I enjoyed it too, if only for its simplicity and the way it told of a place and time when things were seemingly just as complex, and yet somehow easier as well, just another entry in the book of life.
No, it's not Proust, not Sebald, not Knausgaard nor Ferrante, but its 143 pages keep your interest and, once again, remind you of the value of making the most out of every moment you have.
The quintessentially French laissez-faire attitude towards sexuality pervades here, as the defining experience in Ernaux's life, an otherwise throwaway sexual experience with an older man, would make for a very different book in post-MeToo America.
Does the man, known only as H, take advantage of his position as an authority figure to seduce a young girl in his care? Unquestionably. Could their rather loveless and seemingly degrading encounter be considered a fireable or, even, a criminal offense? Certainly. But this is France, in 1958 to boot, so c'est la vie.
Ernaux, for her part, doesn't seem to fault the man at all. On the contrary, she's flattered by the attention he pays her, and the only discomfort on her part would seem to come after their first meeting, when his interest shifts to another girl.
As a result, I was perhaps most drawn to "A Girl's Story" for what I viewed as an interesting cultural look at French society and its attitudes towards sexuality. It's especially timely in light of the Tara Reade accusation against the Democratic presidential candidate, Joe Biden, and the way in which many who once touted hashtags like #BelieveWomen and wore the mantra "Believe All Women" now no longer seem so sure when its their guy on the other end.
For my part, I've always thought it best to assess these things on a case-by-case basis, after a thorough investigation is conducted first, but it's only fitting that many who rushed to judgement on previous occasions but are now hesitant to believe the woman's claim now come up with egg on their face.
For Ernaux, though, "A Girl's Story" is largely a pleasant trip down memory lane, and the obligatory allusions to Proust and the passing of time are made. I enjoyed it too, if only for its simplicity and the way it told of a place and time when things were seemingly just as complex, and yet somehow easier as well, just another entry in the book of life.
No, it's not Proust, not Sebald, not Knausgaard nor Ferrante, but its 143 pages keep your interest and, once again, remind you of the value of making the most out of every moment you have.
November 21, 2023
‘Yaşadıklarımızın yaşadığımız anda anlamdan yoksun oluşudur yazma olasıklarını artıran.’
.
On sene öncesine baktığımda bambaşka bir ben hatırlıyorum. Tanımıyorum ya da hayal meyal hatırlıyorum olduğum o kişiyi. Seçimlerim, vazgeçişlerim, yol ayrımlarım çok uzak bir geçmişin silüetleri gibi geliyor. Kızmıyorum o Hülya’ya ya da pişmanlıkla anmıyorum onu. Sadece insanın bugününü belirleyen dününe olan mesafesi şaşırtıyor beni. İşte Annie Ernaux’nun ‘Kızın Hikayesi’ndeki cümlelerini bu yüzden içselleştirebiliyorum.
1958 yazında ailesinden ilk kez uzaklaşıyor Annie Duchesne. 18 yaşında, bedenindeki her ufak değişim, ruhunda büyük dalgalanmalara sebep. Eğitmen olarak gittiği kampta bu dalgalanmalar tsunamiye dönüşüyor. Öyle etkili ki kampta yaşadıkları, tüm hayatı boyunca yazmayı düşündükçe büyüyor kelimeleri. Çünkü söz konusu kendine karşı kendisi. 1958 yılındaki Annie’ye karşı şimdiki Annie. Artık özgür, bedeni gelişmiş, ruhu genişlemiş.
Kızın Hikayesi sert kabuklu bir metin. Ama sertliği içindeki yumuşak karnı korumak için sanki. Yazarın diğer kitaplarındaki şeffaflık bu eserinde de mevcut. Yine bir oturuşta, boğazda bir yumruyla okunuyor. Ancak bu kitapta başka bir şey daha var: kendi kendine kalmış bir Ernaux. Kimi zaman ‘o kız’ oluyor, kimi zaman ‘ben’. O yüzden daha bir çıplak bu eseri. Beni savunmasız yakaladı Kızın Hikayesi, oldukça duygulanarak çevirdim sayfaları. Ve 18 yaşındaki Annie’ye de sarıldım..
.
Siren İdemen çevirisiyle ~
.
On sene öncesine baktığımda bambaşka bir ben hatırlıyorum. Tanımıyorum ya da hayal meyal hatırlıyorum olduğum o kişiyi. Seçimlerim, vazgeçişlerim, yol ayrımlarım çok uzak bir geçmişin silüetleri gibi geliyor. Kızmıyorum o Hülya’ya ya da pişmanlıkla anmıyorum onu. Sadece insanın bugününü belirleyen dününe olan mesafesi şaşırtıyor beni. İşte Annie Ernaux’nun ‘Kızın Hikayesi’ndeki cümlelerini bu yüzden içselleştirebiliyorum.
1958 yazında ailesinden ilk kez uzaklaşıyor Annie Duchesne. 18 yaşında, bedenindeki her ufak değişim, ruhunda büyük dalgalanmalara sebep. Eğitmen olarak gittiği kampta bu dalgalanmalar tsunamiye dönüşüyor. Öyle etkili ki kampta yaşadıkları, tüm hayatı boyunca yazmayı düşündükçe büyüyor kelimeleri. Çünkü söz konusu kendine karşı kendisi. 1958 yılındaki Annie’ye karşı şimdiki Annie. Artık özgür, bedeni gelişmiş, ruhu genişlemiş.
Kızın Hikayesi sert kabuklu bir metin. Ama sertliği içindeki yumuşak karnı korumak için sanki. Yazarın diğer kitaplarındaki şeffaflık bu eserinde de mevcut. Yine bir oturuşta, boğazda bir yumruyla okunuyor. Ancak bu kitapta başka bir şey daha var: kendi kendine kalmış bir Ernaux. Kimi zaman ‘o kız’ oluyor, kimi zaman ‘ben’. O yüzden daha bir çıplak bu eseri. Beni savunmasız yakaladı Kızın Hikayesi, oldukça duygulanarak çevirdim sayfaları. Ve 18 yaşındaki Annie’ye de sarıldım..
.
Siren İdemen çevirisiyle ~
November 6, 2023
if dissociation was a book
February 9, 2023
Autofikcionalno je odstupnica: zaklanjanje za fikcionalno onda kada se sebe-pisanje otrgne planiranom.* Prckanje nasuprot kojem stoji autobiografsko ogoljavanje, težnja da se umesto onoga nazovi "samo-malo-glavić" kazivanja zaseče "što dalje u prikazu činjenica i postupaka". Tokom autobiografskog poveravanja onoga što se ovde krsti pod "sramotom vlastitih žudnji" istovremeno valja izbeći klopku pornografskog. Posebice u onome hipu kada sperma preplavi usta i udari u nosnice. [Ote mi se na tom mestu nešto što bih voleo da vidim kao blurb. Jedno sasmo kratko: Opa!]
A pošto bi pornografsko bilo samo sebi cilj, mehanika (pripovednih) pokreta/voajersko zadovoljavanje čitalacā, Erno ga prirodno izvrdava kako samosvešću o pornografskom, tako i razvojem događaja u vlastitom životu [od kurve u povojima do anatomske djevice!] ili vlastitom pisanju: "Čemu pisati ako ne kaniš iskopati stvari, iskopati makar jednu jedinu stvar koju ne možeš svesti ni na kakva objašnjenja[...], stvar koja nije plod neke unaprijed stvorene predodžbe ni dokaza nego priče[...]".
Sve osim prckanja.
Opšte mesto: uvek postoji mogućnost prećutkivanja, povoljnijeg kadriranja, memorijskog krivotvorenja. Izuzmemo li pitanje verodostojnosti - a:"Čini mi se da sam se stvarnosti približila koliko god sam mogla. Ta stvarnost nije bila ni užas ni sram. Nego samo pokoravanje onomu što se zbiva, odsutnost značenja u onomu što se zbiva." - dolazi se do s jedne strane "čistog užitka raspakivanja uspomena", s druge do "boli oblikovanja", odnosno pomnijeg preispitivanja sebe-pisanja koje je obrni-okreni nezadovoljivo.
A nezadovoljivo je primerice zbog toga što:
- Uvek vreba pretnja poze, rijalitizacija sebe: "Počela sam sebe pretvarati u književno biće, u nekoga tko stvari proživljava kao da ih jednog dana treba napisati."
- Sećanje nije što i preći iz jedne prostorije u drugu ili razgledati album ili fotografisati prostor ili jeste pa se i samo metaforički, dakle fikcionalno, organizuje i nameće.**
- Mada je najintenzivnije "Ono osobito sjećanje kojim te, sve u svemu, obdari sramota.", koliko široko ili duboko treba/može da dopre sećanje? Ako se ide u etiketu, to sobom "neprijeporno" povlači makaze i uprošćavanje. Ako se uveličava i proširuje, rasplinjava se u nerazaznatljivost sebe ili se, pak, pruža ruka ka realističkom romanu, jer, kada mislimo o svom životu, često upadamo u konvencije realističkog romana.
- Stvarnosno-koincidentna podatnost simbolizaciji, otud i metaforičko-fiziološki okvir koji se oteo baš zato što je životna datost: hrana i bulimija, krv i menopauza. Onda se tu umeša i Simon de Bovoar.***
Na fikcionalne klopke otud se obazrivo upire, a sebi došaptava da se ne gradi lik, već se razgrađuje nekoćna djevojka. Grca se: od NJE (Annie Duchesne) do MENE (Annie Ernaux)****, da bi se doprlo do toga da "Ona jest, ja nisam." ili do toga da "Mogu reći: ona je ja, ja sam ona." ili do sna o sintaksi koja bi u jednoj bešavnoj rečenici obuhvatila obe. Batrga se, reći će Erno, u potrebi da pisanje bude neodrživ poduhvat, u stremljenju ka suprotnom i nemogućem: zadobijanju tela.
Fiktivno biće je bestelesno - telesno je stvarno biće. Ugrubo: kada oblikujem nekadašnju sebe, je li to stvarnost ili fikcija, i koliko? Želi se rekonstrukcija onoga što nije ostvarivo: bit neposredovanog -čulnog!- osećaja u trenutku dok se nešto događa(lo).
Povratak bi dokinuo jezik.
Zagrcnjavalo se u prednaumu: "Taj tekst vječno nedostaje. Vječno se odgađa. Neopisiva je rupa.". Rupa može biti ćoškasta, ćoškovi se ne ispravljaju ni u izvedbi:"Ne znam što je ovaj tekst." ili "U pisanju ovog teksta napredovala sam bez osvrtanja." Nad prostoćom doživljenog iskaza sam poskočio s ponovnim: Opa!, jer to je blagodet utiska koji se u čitaocu (i autorki kao sebe-čitaocu) upravo potvrđuje.
*Može da bude oslađivanje u onome kada se moja-povest frizirajući ili poružnjujući preinačava, jer ko je u stanju da je proveri.
**Zgodno bezmalo sternovsko ustavljanje autopripovedanja: "Još nisam prešla preko ulaznog trijema kolonije. Tapkam u mjestu u nastojanju da ocrtam djevojku iz pedeset osme[...]"
***Česta saputnica, s kojom se razgovara i u "Još nisam izašla iz svoje noći".
****Što se drastično očituje kada se penetrira(lo) u "nju" a ne u "mene", i to ne zarad psihoterapeutike, već zato što to ne mogu ponovo da doživim po prvi put(sic!). Ništa doživljajno i ispovedno ja, ništa prckanje.
A pošto bi pornografsko bilo samo sebi cilj, mehanika (pripovednih) pokreta/voajersko zadovoljavanje čitalacā, Erno ga prirodno izvrdava kako samosvešću o pornografskom, tako i razvojem događaja u vlastitom životu [od kurve u povojima do anatomske djevice!] ili vlastitom pisanju: "Čemu pisati ako ne kaniš iskopati stvari, iskopati makar jednu jedinu stvar koju ne možeš svesti ni na kakva objašnjenja[...], stvar koja nije plod neke unaprijed stvorene predodžbe ni dokaza nego priče[...]".
Sve osim prckanja.
Opšte mesto: uvek postoji mogućnost prećutkivanja, povoljnijeg kadriranja, memorijskog krivotvorenja. Izuzmemo li pitanje verodostojnosti - a:"Čini mi se da sam se stvarnosti približila koliko god sam mogla. Ta stvarnost nije bila ni užas ni sram. Nego samo pokoravanje onomu što se zbiva, odsutnost značenja u onomu što se zbiva." - dolazi se do s jedne strane "čistog užitka raspakivanja uspomena", s druge do "boli oblikovanja", odnosno pomnijeg preispitivanja sebe-pisanja koje je obrni-okreni nezadovoljivo.
A nezadovoljivo je primerice zbog toga što:
- Uvek vreba pretnja poze, rijalitizacija sebe: "Počela sam sebe pretvarati u književno biće, u nekoga tko stvari proživljava kao da ih jednog dana treba napisati."
- Sećanje nije što i preći iz jedne prostorije u drugu ili razgledati album ili fotografisati prostor ili jeste pa se i samo metaforički, dakle fikcionalno, organizuje i nameće.**
- Mada je najintenzivnije "Ono osobito sjećanje kojim te, sve u svemu, obdari sramota.", koliko široko ili duboko treba/može da dopre sećanje? Ako se ide u etiketu, to sobom "neprijeporno" povlači makaze i uprošćavanje. Ako se uveličava i proširuje, rasplinjava se u nerazaznatljivost sebe ili se, pak, pruža ruka ka realističkom romanu, jer, kada mislimo o svom životu, često upadamo u konvencije realističkog romana.
- Stvarnosno-koincidentna podatnost simbolizaciji, otud i metaforičko-fiziološki okvir koji se oteo baš zato što je životna datost: hrana i bulimija, krv i menopauza. Onda se tu umeša i Simon de Bovoar.***
Na fikcionalne klopke otud se obazrivo upire, a sebi došaptava da se ne gradi lik, već se razgrađuje nekoćna djevojka. Grca se: od NJE (Annie Duchesne) do MENE (Annie Ernaux)****, da bi se doprlo do toga da "Ona jest, ja nisam." ili do toga da "Mogu reći: ona je ja, ja sam ona." ili do sna o sintaksi koja bi u jednoj bešavnoj rečenici obuhvatila obe. Batrga se, reći će Erno, u potrebi da pisanje bude neodrživ poduhvat, u stremljenju ka suprotnom i nemogućem: zadobijanju tela.
Fiktivno biće je bestelesno - telesno je stvarno biće. Ugrubo: kada oblikujem nekadašnju sebe, je li to stvarnost ili fikcija, i koliko? Želi se rekonstrukcija onoga što nije ostvarivo: bit neposredovanog -čulnog!- osećaja u trenutku dok se nešto događa(lo).
Povratak bi dokinuo jezik.
Zagrcnjavalo se u prednaumu: "Taj tekst vječno nedostaje. Vječno se odgađa. Neopisiva je rupa.". Rupa može biti ćoškasta, ćoškovi se ne ispravljaju ni u izvedbi:"Ne znam što je ovaj tekst." ili "U pisanju ovog teksta napredovala sam bez osvrtanja." Nad prostoćom doživljenog iskaza sam poskočio s ponovnim: Opa!, jer to je blagodet utiska koji se u čitaocu (i autorki kao sebe-čitaocu) upravo potvrđuje.
*Može da bude oslađivanje u onome kada se moja-povest frizirajući ili poružnjujući preinačava, jer ko je u stanju da je proveri.
**Zgodno bezmalo sternovsko ustavljanje autopripovedanja: "Još nisam prešla preko ulaznog trijema kolonije. Tapkam u mjestu u nastojanju da ocrtam djevojku iz pedeset osme[...]"
***Česta saputnica, s kojom se razgovara i u "Još nisam izašla iz svoje noći".
****Što se drastično očituje kada se penetrira(lo) u "nju" a ne u "mene", i to ne zarad psihoterapeutike, već zato što to ne mogu ponovo da doživim po prvi put(sic!). Ništa doživljajno i ispovedno ja, ništa prckanje.
October 5, 2021
A strong 3 stars. Annie Ernaux is an writer I was sure I've read from before but turns out I haven't according to Goodreads. The book was pretty much in the middle road for me. It was well written and can't put my finger on something specific I didn't like, it just didn't work for me and I wasn't invested enough in this autobiographical fiction book. But I can understand that many do like it. It just wasn't quite the book to leave an impression on me
Displaying 1 - 30 of 1,695 reviews