What do you think?
Rate this book
The Brain: The Story of You
Locked in the silence and darkness of your skull, your brain fashions the rich narratives of your reality and your identity. Join renowned neuroscientist David Eagleman for a journey into the questions at the mysterious heart of our existence. What is reality? Who are “you”? How do you make decisions? Why does your brain need other people? How is technology poised to change what it means to be human? In the course of his investigations, Eagleman guides us through the world of extreme sports, criminal justice, facial expressions, genocide, brain surgery, gut feelings, robotics, and the search for immortality. Strap in for a whistle-stop tour into the inner cosmos. In the infinitely dense tangle of billions of brain cells and their trillions of connections, something emerges that you might not have expected to see in there: you.
224 pages, Hardcover
First published October 6, 2015
About the author
David Eagleman
54 books3,198 followersDavid Eagleman is an internationally bestselling author, a TED speaker, and a Guggenheim Fellow. He teaches neuroscience at Stanford University and is CEO of a neurotech startup, Neosensory. At night he writes. His books have been translated into 33 languages.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,863 reviews
February 9, 2017
For those who read books about the brain, Eagleman's book might be a bit too 'basic', only scratching the surface of neuroscience. But if you are looking for a well written & accessible introduction into 'the workings of the brain', this is definitely a great book to start with.
August 16, 2018
This book takes you to limbo. The materials, hypotheses and theories provided leaves you wondering and wondering.
Could you imagine hearing through your tongue or seeing with your ears? This sentence wasn't a hypothesis or theory, it was fact being already performed on real humans.
Now could you imagine capturing the map of your brain, transferring it to other body or even a computer. Namely, do you think your conscious mind could ever exist on a computer? Well it's true in theory and is being already worked on.
How about expanding our sensory inputs? Being able to constantly feeling the data related to stock market? This is a near-fact too.
And since consciousness is the product of collaboration of billions of parts of our brain and body in the right way and direction, do you think the earth or universe could have a consciousness of it's own?
The science community is working on bringing the dead back to life. Seriously...
Could you imagine hearing through your tongue or seeing with your ears? This sentence wasn't a hypothesis or theory, it was fact being already performed on real humans.
Now could you imagine capturing the map of your brain, transferring it to other body or even a computer. Namely, do you think your conscious mind could ever exist on a computer? Well it's true in theory and is being already worked on.
How about expanding our sensory inputs? Being able to constantly feeling the data related to stock market? This is a near-fact too.
And since consciousness is the product of collaboration of billions of parts of our brain and body in the right way and direction, do you think the earth or universe could have a consciousness of it's own?
The science community is working on bringing the dead back to life. Seriously...
December 25, 2020
دیوید ایگلمن که خودش یه نورولوژیست و استاد دانشگاه استنفورد هست توی کتابش در مورد چیزهایی که به مغز مربوط میشه توضیح میده. در مورد هویت‌مون و تأثیراتی که اتفاقات مختلف از زمان بچگی، نوجوانی، جوانی و بزرگسالی روی شخصیت ما دارند. در مورد اینکه واقعیت چیست و چطوری چیزهای مختلف میتونه درک ما از واقعیت رو تغییر بده. برای مثال چرا بعضی وقتها حس میکنیم زمان تندتر یا کندتر پیش میره. چطوری میشه ثابت کرد بعضی وقتها رفتار ارادی توهمی بیش نیست. تصمیم‌گیری‌های ساده‌ای مثل انتخاب طعم بستنی چگونه توی مغزمون انجام میشه و بر چه اساسی تصمیم‌گیری میکنیم. در مورد خودآگاهی و ناخودآگاهی و همدلی و حس تعلق به گروه و نژادپرستی و علت رفتار��ایی مثل این. و در مورد آینده‌ی علم نورولوژی و پیشرفت‌هایی که توی این زمینه انجام شده
کتاب شش فصل هست و توی هر فصل موارد بالا و چیزهای بیشتری رو توضیح میده
خوبی کتاب اینه که زبانش بسیار ساده است به طوری که تقریبا هرکسی با اطلاعات پایین میتونه بخونه و از خوندنش لذت ببره. بنده توی دبیرستان دانش‌آموز درس‌خونی نبودم مدتیه که به علم علاقه‌مند شدم و این کتاب یه گزینه‌ی خیلی خوب بود. با اینکه 200 صفحه‌اس اما کتاب پرمحتواییه و با تعریف داستانهایی از افراد واقعی که اتفاقات عجیب براشون افتاده یا آزمایش‌های جالبی که خودش یا دیگران انجام دادن، کتاب رو جذاب و خوندنی پیش میبره
برای مثال توی فصل اول با عنوان من کیستم داستان چارلز ویتمن رو تعریف میکنه
ویتمن یه روز میره روی رصدخانه‌ی برج دانشگاه تگزاس و از بالا به مردم تیراندازی میکنه
سیزده نفر کشته و 33 نفر زخمی میشن و در نهایت با شلیک پلیس ویتمن کشته میشه. بعد از این به خونه‌اش میرن و میبینن قبل از این اتفاق همسر و مادر خودش رو هم کشته. نکته اینجاست که توی زندگی ویتمن هیچ موردی نبوده که بشه باهاش همچین رفتاری رو توجیه کرد. توی خونه‌اش یه نامه پیدا میکنن که داخلش نوشته چند روزی هست که حالت طبیعی ندارم و گرفتار افکار نامعمول شدم و می‌خوام بعد از مرگم جناره‌ام کالبد شکافی بشه
بعد از کالبد شکافی مشخص میشه که توی سر چارلز توموری بوده که به اون قسمت از مغزش که مربوط به ترس و پرخاشگری میشده، فشار وارد کرده و این فشار جزئی باعث همچین رفتاری شده
این عکس جسد چارلز هست
https://uupload.ir/files/6j0_00.jpg
توی این لینک هم میتونید تصاویر بیشتری از این حادثه ببینید
https://projects.statesman.com/news/u...
یا توی فصل پنجم توضیح میده چطوری میشه با پروپاگاندا کاری کرد که یه نفر همسایه‌ی ده بیست ساله‌ی خودش رو به جرم مسلمون بودن بکشه (جنگ یوگوسلاوی). کاری کرد به افراد گروه خاصی از انسان‌ها به عنوان شی نگاه بشه. به خاطر حجاب نداشتن دخترها و زن‌ها رو هرزه جلوه داد تا حدی که زدن، اسید پاشیدن یا کشتنشون راحت باشه. یا یه قاتل رو به عنوان قهرمان ملی جا زد و موارد دیگه
و در آخر، یکی از مباحث فوق‌العاده جذاب کتاب در مورد آینده‌ی علم نورولوژی و استفاده ازش هست
ایگلمن و همکاراش دارن سعی میکنن جدا از حواسی که به صورت طبیعی داریم، یه جور حس جدیدی رو برای انسان بسازن
مثلا بتونید از طریق لرزش، بشنوید یا ببینید. این مورد رو توی لینک زیر خودش خیلی کامل و قشنگ توضیح میده. حتی اگه کتاب رو نمیخونید، بشینید و این بیست دقیقه رو ببینید
https://www.youtube.com/watch?v=4c1lq...
------------------------
اینم به ریویو اضافه کنم. اینجا علاوه بر خرید کتاب، میتونید شش هفت صفحه‌ی اولش رو بخونید و عکس‌های کتاب رو به صورت رنگی هم دانلود کنید (گرچه بنظرم رسید همه‌ی عکس‌ها نیستند)
https://mazyarpub.ir/product/the-brain/
کتاب شش فصل هست و توی هر فصل موارد بالا و چیزهای بیشتری رو توضیح میده
خوبی کتاب اینه که زبانش بسیار ساده است به طوری که تقریبا هرکسی با اطلاعات پایین میتونه بخونه و از خوندنش لذت ببره. بنده توی دبیرستان دانش‌آموز درس‌خونی نبودم مدتیه که به علم علاقه‌مند شدم و این کتاب یه گزینه‌ی خیلی خوب بود. با اینکه 200 صفحه‌اس اما کتاب پرمحتواییه و با تعریف داستانهایی از افراد واقعی که اتفاقات عجیب براشون افتاده یا آزمایش‌های جالبی که خودش یا دیگران انجام دادن، کتاب رو جذاب و خوندنی پیش میبره
برای مثال توی فصل اول با عنوان من کیستم داستان چارلز ویتمن رو تعریف میکنه
ویتمن یه روز میره روی رصدخانه‌ی برج دانشگاه تگزاس و از بالا به مردم تیراندازی میکنه
سیزده نفر کشته و 33 نفر زخمی میشن و در نهایت با شلیک پلیس ویتمن کشته میشه. بعد از این به خونه‌اش میرن و میبینن قبل از این اتفاق همسر و مادر خودش رو هم کشته. نکته اینجاست که توی زندگی ویتمن هیچ موردی نبوده که بشه باهاش همچین رفتاری رو توجیه کرد. توی خونه‌اش یه نامه پیدا میکنن که داخلش نوشته چند روزی هست که حالت طبیعی ندارم و گرفتار افکار نامعمول شدم و می‌خوام بعد از مرگم جناره‌ام کالبد شکافی بشه
بعد از کالبد شکافی مشخص میشه که توی سر چارلز توموری بوده که به اون قسمت از مغزش که مربوط به ترس و پرخاشگری میشده، فشار وارد کرده و این فشار جزئی باعث همچین رفتاری شده
این عکس جسد چارلز هست
https://uupload.ir/files/6j0_00.jpg
توی این لینک هم میتونید تصاویر بیشتری از این حادثه ببینید
https://projects.statesman.com/news/u...
یا توی فصل پنجم توضیح میده چطوری میشه با پروپاگاندا کاری کرد که یه نفر همسایه‌ی ده بیست ساله‌ی خودش رو به جرم مسلمون بودن بکشه (جنگ یوگوسلاوی). کاری کرد به افراد گروه خاصی از انسان‌ها به عنوان شی نگاه بشه. به خاطر حجاب نداشتن دخترها و زن‌ها رو هرزه جلوه داد تا حدی که زدن، اسید پاشیدن یا کشتنشون راحت باشه. یا یه قاتل رو به عنوان قهرمان ملی جا زد و موارد دیگه
و در آخر، یکی از مباحث فوق‌العاده جذاب کتاب در مورد آینده‌ی علم نورولوژی و استفاده ازش هست
ایگلمن و همکاراش دارن سعی میکنن جدا از حواسی که به صورت طبیعی داریم، یه جور حس جدیدی رو برای انسان بسازن
مثلا بتونید از طریق لرزش، بشنوید یا ببینید. این مورد رو توی لینک زیر خودش خیلی کامل و قشنگ توضیح میده. حتی اگه کتاب رو نمیخونید، بشینید و این بیست دقیقه رو ببینید
https://www.youtube.com/watch?v=4c1lq...
------------------------
اینم به ریویو اضافه کنم. اینجا علاوه بر خرید کتاب، میتونید شش هفت صفحه‌ی اولش رو بخونید و عکس‌های کتاب رو به صورت رنگی هم دانلود کنید (گرچه بنظرم رسید همه‌ی عکس‌ها نیستند)
https://mazyarpub.ir/product/the-brain/
March 20, 2019
Writing a popular science book (I won't use the abhorrent term "pop science") is a dicey affair. If it becomes too scientific, it is not likely to be popular; but if it dumbs the science down too much, it tends not to be taken seriously by discerning readers. So the writer of such a tome has a tough time, striking exactly the right note - that is why very few people succeed in this field. David Eagleman is one such, and this book is gem.
Having read Sum: Forty Tales from the Afterlives by the author (a quirky look at possible after-death scenarios - nothing to do with science!), I knew Eagleman was a gifted writer. It seems that he is a neuroscientist as well. And when two such talents combine in one person, a book like this is what we get.
The Brain: The Story of You is a book about the brain, and the entity that lives inside it: you. It is a tale of both the hardware and the software of the brain, and about the danger of considering it in those terms alone. It talks about the machine, and speculates on when the ghost enters it. And all this is done in the spirit of scientific enquiry, with plenty of real-life examples.
***
The book is divided into six chapters.
1. Who Am I? - The ultimate philosophical question; one which had great men from both the Orient and the Occident running around in circles. The author approaches this from a scientific point of view. The human brain is largely undeveloped at birth; until the early twenties, it still absorbing information and moulding itself. This "lack of finish" gives the human brain the astonishing adaptability and flexibility it has - and this is what makes it different from the animals, whose brains are more or less "hardwired".
Now coming to the ghost in the machine - what is the self? Is it only the electrical impulses generated in the hardware of the brain? But even the brain is not unchanging:
So are we the sum total of our memories? But memory gets constantly faded, renewed, replaced and even falsified; so does that mean our self-awareness is also "false"?
Well, to a certain extent, yes - because we are all works in progress. Here, I found the author's views on self-awareness remarkably similar to the Buddhist concept of the anatman, a similarity I noticed in Susan Blackmore's Consciousness: A Very Short Introduction, too. What is important is that there is no common denominator for the brain.
2. What is Reality? - Once we have decided that the self is transitory, the next big question is the nature of reality; what lies out there. Because there is no way we can see this objectively. Reality to us is what we experience; and with our snowflake-unique brain, each experience is bound to be different.
(Right. We Indians knew that all along, no? What we call maya.)
Our brain does a great job of filtering, editing and adapting the sensory input we obtain, so that we get a picture of reality that is censored, based on what we need to know for survival and what the brain already knows.
3. Who's in Control? - Well, most of the time the conscious brain isn't. Most of the time, we are on autopilot: allowing the conscious part of the brain free to take the really big decisions. Just think about the things you do automatically without thinking about them at all - like taking a bath in the morning or driving to work. The complex levels of sensory and motor co-ordination required for these tasks are handled at underneath the hood (so to speak).
(The author leaves the troublesome question of free will unresolved - apparently the jury is still out on that one.)
4. How Do I Decide? - Well, apparently not based on sound logical reasoning, as the rationalists would like to think (we will leave that to the Vulcans!). Our brain is always in conflict with itself, playing off the rewards of one decision against the other: also immediate gratification against future benefit. In this case also, the brain is also on a continuous learning curve, rewiring itself not to repeat bad decisions. And the emotional content of the decision is as important as the rational one.
One exciting possibility Eagleman brings up in this chapter is the reformation of wrongdoers through rewiring of the brain (and no, it's not like A Clockwork Orange!)
5. Do I Need You? - From a neurological viewpoint, definitely! No man is an island. Eagleman shows us, through various examples, how naturally empathetic we are: it's not all evolutionary competition. Disorders like autism which prevent such natural bonding create severely limited individuals.
Actually, grouping together is advantageous from the evolutionary point of view. But the flip side is that the "ingroups" creates "outgroups" out of necessity (a fact that Desmond Morris has also touched upon, in The Human Zoo: A Zoologist's Study of the Urban Animal) and this is the beginning of conflict. And outgroups can be objectified and dehumanised through propaganda - in the worst case, leading to genocide.
In the current world, we sadly have enough examples of this. Eagleman gives us a fascinating example of a school experiment, and indicates how education can teach children about the dangers of dehumanisation.
For, we need to remember:
Yes indeed. Personally, I found this chapter to be the most exciting.
6. Who Will We Be? - Now it's time for speculation - plug and play devices into the brain to take care of handicaps; sensory augmentation; keeping the brain in suspended animation; uploading one's consciousness into a computer; artificial intelligence... science fiction? Maybe. Like space travel was science fiction once upon a time. Research is ongoing in all these areas, with exciting possibilities opening up every day.
***
One thing in conclusion - my review contains only the bare bones of the book. I have left out the various real-world examples Eagleman uses to bolster his arguments, for fear of bloating it up. These examples are actually the most endearing part of the book.
Read it! It's terrific.
Having read Sum: Forty Tales from the Afterlives by the author (a quirky look at possible after-death scenarios - nothing to do with science!), I knew Eagleman was a gifted writer. It seems that he is a neuroscientist as well. And when two such talents combine in one person, a book like this is what we get.
The Brain: The Story of You is a book about the brain, and the entity that lives inside it: you. It is a tale of both the hardware and the software of the brain, and about the danger of considering it in those terms alone. It talks about the machine, and speculates on when the ghost enters it. And all this is done in the spirit of scientific enquiry, with plenty of real-life examples.
So strap in for a whistle-stop tour into the inner cosmos. In the infinitely dense tangle of billions of brain cells and their trillions of connections, I hope you’ll be able to squint and make out something that you might not have expected to see in there. You.
***
The book is divided into six chapters.
1. Who Am I? - The ultimate philosophical question; one which had great men from both the Orient and the Occident running around in circles. The author approaches this from a scientific point of view. The human brain is largely undeveloped at birth; until the early twenties, it still absorbing information and moulding itself. This "lack of finish" gives the human brain the astonishing adaptability and flexibility it has - and this is what makes it different from the animals, whose brains are more or less "hardwired".
Now coming to the ghost in the machine - what is the self? Is it only the electrical impulses generated in the hardware of the brain? But even the brain is not unchanging:
Within about seven years every atom in your body will be replaced by other atoms. Physically, you are constantly a new you. Fortunately, there may be one constant that links all these different versions of your self together: memory.
So are we the sum total of our memories? But memory gets constantly faded, renewed, replaced and even falsified; so does that mean our self-awareness is also "false"?
Well, to a certain extent, yes - because we are all works in progress. Here, I found the author's views on self-awareness remarkably similar to the Buddhist concept of the anatman, a similarity I noticed in Susan Blackmore's Consciousness: A Very Short Introduction, too. What is important is that there is no common denominator for the brain.
Each of us is on our own trajectory – steered by our genes and our experiences – and as a result every brain has a different internal life. Brains are as unique as snowflakes.
2. What is Reality? - Once we have decided that the self is transitory, the next big question is the nature of reality; what lies out there. Because there is no way we can see this objectively. Reality to us is what we experience; and with our snowflake-unique brain, each experience is bound to be different.
No one is having an experience of the objective reality that really exists; each creature perceives only what it has evolved to perceive.
(Right. We Indians knew that all along, no? What we call maya.)
Our brain does a great job of filtering, editing and adapting the sensory input we obtain, so that we get a picture of reality that is censored, based on what we need to know for survival and what the brain already knows.
So what is reality? It’s like a television show that only you can see, and you can’t turn it off. The good news is that it happens to be broadcasting the most interesting show you could ask for: edited, personalized, and presented just for you.
3. Who's in Control? - Well, most of the time the conscious brain isn't. Most of the time, we are on autopilot: allowing the conscious part of the brain free to take the really big decisions. Just think about the things you do automatically without thinking about them at all - like taking a bath in the morning or driving to work. The complex levels of sensory and motor co-ordination required for these tasks are handled at underneath the hood (so to speak).
I think of consciousness as the CEO of a large sprawling corporation, with many thousands of subdivisions and departments all collaborating and interacting and competing in different ways. Small companies don’t need a CEO – but when an organization reaches sufficient size and complexity, it needs a CEO to stay above the daily details and to craft the long-view of the company.
(The author leaves the troublesome question of free will unresolved - apparently the jury is still out on that one.)
4. How Do I Decide? - Well, apparently not based on sound logical reasoning, as the rationalists would like to think (we will leave that to the Vulcans!). Our brain is always in conflict with itself, playing off the rewards of one decision against the other: also immediate gratification against future benefit. In this case also, the brain is also on a continuous learning curve, rewiring itself not to repeat bad decisions. And the emotional content of the decision is as important as the rational one.
When making life-and-death decisions, unchecked reason can be dangerous; our emotions are a powerful and often insightful constituency, and we’d be remiss to exclude them from the parliamentary voting. The world would not be better if we all behaved like robots.
One exciting possibility Eagleman brings up in this chapter is the reformation of wrongdoers through rewiring of the brain (and no, it's not like A Clockwork Orange!)
Equipped with an understanding of how human brains actually make decisions, we can develop new approaches beyond punishment. As we come to better appreciate the operations inside our brains, we can better align our behavior with our best intentions... Although societies possess deeply ingrained impulses for punishment, a different kind of criminal justice system – one with a closer relationship to the neuroscience of decisions – can be imagined. Such a legal system wouldn’t let anyone off the hook, but it would be more concerned with how to deal with law breakers with an eye toward their future rather than writing them off because of their past.
5. Do I Need You? - From a neurological viewpoint, definitely! No man is an island. Eagleman shows us, through various examples, how naturally empathetic we are: it's not all evolutionary competition. Disorders like autism which prevent such natural bonding create severely limited individuals.
To empathize with another person is to literally feel their pain. You run a compelling simulation of what it would be like if you were in that situation. Our capacity for this is why stories – like movies and novels – are so absorbing and so pervasive across human culture. Whether it’s about total strangers or made-up characters, you experience their agony and their ecstasy. You fluidly become them, live their lives, and stand in their vantage points. When you see another person suffer, you can try to tell yourself that it’s their issue, not yours – but neurons deep in your brain can’t tell the difference.
Actually, grouping together is advantageous from the evolutionary point of view. But the flip side is that the "ingroups" creates "outgroups" out of necessity (a fact that Desmond Morris has also touched upon, in The Human Zoo: A Zoologist's Study of the Urban Animal) and this is the beginning of conflict. And outgroups can be objectified and dehumanised through propaganda - in the worst case, leading to genocide.
Genocide is only possible when dehumanization happens on a massive scale, and the perfect tool for this job is propaganda: it keys right into the neural networks that understand other people, and dials down the degree to which we empathize with them.
In the current world, we sadly have enough examples of this. Eagleman gives us a fascinating example of a school experiment, and indicates how education can teach children about the dangers of dehumanisation.
Education plays a key role in preventing genocide. Only by understanding the neural drive to form ingroups and outgroups – and the standard tricks by which propaganda plugs into this drive – can we hope to interrupt the paths of dehumanization that end in mass atrocity.
For, we need to remember:
You might assume that you end at the border of your skin, but there’s a sense in which there’s no way to mark the end of you and the beginning of all those around you. Your neurons and those of everyone on the planet interplay in a giant, shifting super-organism. What we demarcate as you is simply a network in a larger network.
Yes indeed. Personally, I found this chapter to be the most exciting.
6. Who Will We Be? - Now it's time for speculation - plug and play devices into the brain to take care of handicaps; sensory augmentation; keeping the brain in suspended animation; uploading one's consciousness into a computer; artificial intelligence... science fiction? Maybe. Like space travel was science fiction once upon a time. Research is ongoing in all these areas, with exciting possibilities opening up every day.
***
One thing in conclusion - my review contains only the bare bones of the book. I have left out the various real-world examples Eagleman uses to bolster his arguments, for fear of bloating it up. These examples are actually the most endearing part of the book.
Read it! It's terrific.
May 11, 2017
As a preface I have a PhD in cognitive neuroscience and study how the brain works as my job. Seeing positive reviews I thought this would be an interest book to read. After starting this book the first thing I have to say is, "wow." Not as in "wow that booked blew me away" but more "wow, I guess once you have media connections you can publish any piece of trash."
I understand the need to write a book for a lay audience, I really do. The unfortunate part is that much of what Eagleman presents in the book is just simply wrong and not supported by any real science. Early in the "book" he talks about how memories are stored as function connections between neurons. He alludes that the reason our memories are not entirely accurate is that the neurons have a limited number of connections and have to be adaptable. This is pure speculative fiction. Sure, this could be the truth, but there is no actual research that says this. It is unknown how memories are stored in the brain or why they are so labile. To present this interpretation as a FACT is not responsible.
In another section he is going over how the brain creates sensation. He goes on a near ramble that borders on saying that reality doesn't exist, it is just a construct of our brain. He states that in the "real" world, sound doesn't exist, taste doesn't exist, etc. Well fine, yes all of these are labels of how we experience the world. However light photos still exist, chemical odors, exist, sound waves compress air molecules. We aren't living in the freaking Matrix where reality is an illusion. I couldn't take it. I stopped reading the book and took it back to the library. I would have society a better service if I had burnt the book instead and paid a fine.
I understand that this is a companion to the TV series. I would just appreciate if the book (and the TV show, I haven't seen it) actually gets the science correct. The brain and consciousness are amazing. There are plenty of topics and insights that are quite interesting without sensationalism and speculative fiction.
I understand the need to write a book for a lay audience, I really do. The unfortunate part is that much of what Eagleman presents in the book is just simply wrong and not supported by any real science. Early in the "book" he talks about how memories are stored as function connections between neurons. He alludes that the reason our memories are not entirely accurate is that the neurons have a limited number of connections and have to be adaptable. This is pure speculative fiction. Sure, this could be the truth, but there is no actual research that says this. It is unknown how memories are stored in the brain or why they are so labile. To present this interpretation as a FACT is not responsible.
In another section he is going over how the brain creates sensation. He goes on a near ramble that borders on saying that reality doesn't exist, it is just a construct of our brain. He states that in the "real" world, sound doesn't exist, taste doesn't exist, etc. Well fine, yes all of these are labels of how we experience the world. However light photos still exist, chemical odors, exist, sound waves compress air molecules. We aren't living in the freaking Matrix where reality is an illusion. I couldn't take it. I stopped reading the book and took it back to the library. I would have society a better service if I had burnt the book instead and paid a fine.
I understand that this is a companion to the TV series. I would just appreciate if the book (and the TV show, I haven't seen it) actually gets the science correct. The brain and consciousness are amazing. There are plenty of topics and insights that are quite interesting without sensationalism and speculative fiction.
June 26, 2019
This is a great introductory read with simple explanations for general readers. But for further readings, we could check the notes section. Highly recommended for introduction purpose, make it 5 star for this purpose.
This book made me want to read other books related to brain or neuro science.
This book made me want to read other books related to brain or neuro science.
April 19, 2021
هشدار: این متن زیادی طولانیه. چون عشق [کرم؟] توضیح دادن دارم
پیشنهاد: مورد چهار و پنج و شش و نه بهترن
یک. سیم‌کشی ناتمام
سوال اینه که آیا رفتار انسان نتیجه‌ی طبیعتشه یا نتیجه‌ی تربیتش؟ یعنی نتیجه‌ی ذاتشه یا نتیجه‌ی محیطش؟ یه سوال تکراری، ولی این بار با توضیحاتی جالب و قانع کننده
ایگلمن میگه نتیجه‌ی همکاری هر دو. از اینجا شروع میکنه که مغز انسانِ تازه متولد شده، بر خلاف باقی حیوونا، هنوز ناقصه. هنوز سیم‌کشی‌هاش کامل نشده. در اثر تعامل با محیط کم‌کم این سیم‌کشی‌ها کامل‌تر میشن. و وقتی که کامل شد، دیگه نمی‌شه گفت که این مغز کاملاً حاصل ذات طرفه، یا کاملاً حاصل تربیتشه
مثال معروف بچه‌بکستبالیست رو در نظر بگیریم. فرض کنید یه بچه‌ای مادرزاد قدبلنده. والدینش ترغیب میشن که از همون بچگی بفرستنش کلاس بسکتبال. بعدها قدش میشه مثلاً دومتر و ده. حالا این قدِ بلندتر از معمول رو مدیون چیه؟ طبیعتش یا تربیتش؟ جواب: ده بیست سانتش رو مدیون ژن یا طبیعتشه، ده بیست سانتش رو مدیون تربیتش. نکته اینجاست که تربیتش، بعنی فرستادنش به کلاس بسکتبال، نتیجه‌ی طبیعتش بوده، یعنی قد بلند مادرزادی. یعنی طبیعت فرد محیطش رو تغییر میده. از اون طرف تربیتش تو طبیعتش دست میبره، یعنی سیم‌کشی رو تغییر میده.
اینه که «برهم‌کنش» دارند. دو عامل مجزا نیستند
اگه بخوایم انسان رو با حیوونای دیگه قیاس کنیم، باید بگیم موقع تولد کودک انسان از کودک هر حیوون دیگه‌ای ناتوان‌تره. حیوونکی انسان! ولی بعد از چند سال، که مغز انسان رشد میکنه اما مغز حیوونا درجا میزنه، کودک انسان تواناتر از باقی حیوونا میشه. حیوونکی حیوونا! میشه گفت شتاب صفر تا صد مغز انسان خیلی پایینه، ولی سرعت نهاییش کهکشانیه
دو. هنوز در دست احداث
مغز ما تو اوایل کودکی بیشترین تغییرات و کالیبراسیون رو تجربه میکنه، تا با محیطش هماهنگ بشه. اما اینطور نیست که بعد از کودکی دیگه تغییری نکنه. مغز مدام در تغییره. هر تجریه‌‌ای ردش رو مثل لاستیک‌های ماشین روی مغز ما بجا می‌ذاره. شکل امروز مغز ما حاصل تموم تجربه‌های کوچیک و بزرگیه که پشت سر گذاشتیم؛ دقیقاً همون طور که میگن نوشته‌های نویسنده‌ها ناآگاهانه متأثر از تموم تجربه‌ی زیسته‌شونه
برگردیم به بحث. سوای کودکی، یه دوره‌ی اوج تغییرات مغز نوجوونیه. تو این دوره تغییرات عمده‌ای تو اعصاب و هورمون‌ها و در نتیجه شخصیت ما اتفاق میافته
حالا چرا نوجوونی؟ چون نوجوونی زمانیه که آدم به طور فعال وارد اجتماع میشه، و می‌خواد جایگاه اجتماعی خودش رو بشناسه و بسازه. واسه همینه که نظر دیگران براش خیلی مهم میشه. هی می‌خواد ببینه کجا ایستاده
گمونم این تلاش برای جایگاه اجتماعی رو تو شامپانزه‌ها خیلی بهتر از انسان‌ها بشه دید. بین شامپانزه‌های نر، اونی که از همه سره اکثر ماده‌ها رو واسه خودش ور می‌داره. نرهای ضعیف‌تر باید به باقی‌مونده‌ها رضایت بدن. خیلی ضعیف‌ترها هم که دست خالی بر می‌گردن
حالا، شامپانزه‌ی نوجوون ما باید ببینه چند مرده حلاجه. اگه تو خودش می‌بینه، بره سینه جلو بده، باد به غبغب بندازه، شاخ‌بازی دربیاره و بجنگه واسه آلفا شدن. اگه نه، بهتره که قلدربازی رو بذاره کنار، تواضع پیشه کنه، تا بی‌خودی کتک نخوره. به علاوه، میتونه بره مطیع آلفا بشه، بلکه لطف ملوکانه از کنیزکان حرم یکی به او ببخشه
مغز شامپانزه‌ی نوجوون ما کم‌کم خودش رو با جایگاهش وفق میده. یعنی مثلاً قلدری یا دست‌بوسی تو سیم‌پیچی مغزش حک میشه، نهادینه میشه. نه اینکه فقط ذهنیتش تغییر کنه، نه، «ذهنش» تغییر میکنه. مثلاً میشه گفت سیم‌های قلدری قطع میشن، سیم‌های دست‌بوسی تقویت میشن. گفتیم شامپانزه، شما بخونین آدم
این از نوجوونی. اما بعد از نوجوونی هم مغز همچنان در حال تغییره. مثلاً کسایی که در بزرگسالی نوازندگی یه ساز رو یاد می‌گیرن، پیوندهای عصبی بیشتری تو مغزشون ساخته میشه. یا مثلاً راننده‌های تاکسی شهر پرپیچ‌وخم لندن، هر چه مسیرهای بیشتری حفظ میکنن، مسیرهای عصبی بیشتری تو مغزشون شکل می‌گیره
سه. من خاطره‌ام
میگن هر هفت سال کل سلول‌های بدن و مغز ما با سلول‌های جدید جایگزین میشن. یعنی به‌تعبیری من دیگه اون آدم هفت سال پیش نیستم. پس چه چیزی باعث میشه که احساس کنم همون آدمم؟ نخ تسبیحی که نمی‌ذاره هویت من از هم بپاشه چیه؟
ایگلمن میگه خاطرات. صرفاً به خاطر داشتن خاطراته که می‌تونم خودم رو امتداد گذشته‌ام بدونم. فرض کنید صبح بیدار می‌شین و می‌بینین [دور از جون‌تون] دست و پا و حتی تن‌تون رو قطع کردن، یک کلهی تنها باقی مونده. آیا اونوقت میتونین هویتی واسه خودتون متصور بشین؟ اگه خاطرات‌تون سرجاش باشه، گمونم آره. حالا فرض کنید صبح بیدار بشین و ببینین هیچی یادتون نمیاد. بدن هست، ولی خاطره نیست. حالا چی؟ هویتی هست؟ گمونم نه
چهار. حافظه، شاهد نامعتبر
از خوبی حافظه و خاطره گفتیم. ولی متأسفانه خاطره حرف‌هاش قابل استناد نیست. خاطرات ما اغلب به‌کلی متفاوت از واقعیت‌ان. ما در هربار بازخوانی یک خاطره، اونو بازنویسی میکنیم. آگاهانه و ناآگاهنه تو خاطره دست می‌بریم. خاطره مثل عکس‌های دوران استالینه. استالین هربار که یکی از دولترمردهای نزدیک به خودش رو به جرم خائن بودن و دشمن بودن سربه‌نیست می‌کرد، دستور می‌داد اونو از عکس‌های مشترک‌شون قیچی کنن. ما هم با توجه به شرایط روزمون خاطرات قدیم‌مون رو کم و زیاد میکنیم، بدون اینکه متوجه باشیم
و جالب اینکه اگه یه خاطره‌ی تعریف شده به اندازه‌ی کافی تکرار بشه، واقعاً باورش کنیم. مثال بارزش بیمارهای فرویدن. فروید ازشون هی می‌پرسیده که آیا تو بچگی مورد تجاوز قرار نگرفتی؟ خوب فکر کن؟ بعداز مدتی طرف می‌گفت آره، بهم تجاوز شده، و جالب اینکه خاطراتش رو هم با جزئیات به یاد می‌آورد، اما تحقیقات بعدی نشون می‌داد همچین چیزی اصلاً اتفاق نیفتاده؛ بلکه صرفاً ساخته‌ی ذهن خلاق بیمار بوده
یا اصلاً چرا راه دور بریم. همین خاطرات دبیرستان خودمون. اونقدر تحریف‌شون کردیم، و اونقدر شکل تحریف‌شده‌شون رو واسه هم تعریف کردیم، دیگه کسی شکل واقعی داستان رو یادش نمیاد. به‌جاش تصاویر رنگی از شکل تحریف‌شده تو ذهنمون داریم. گمونم این فن رو حاکمان مستبد خوب بلدن
یک دلیل این همه تحریف اینه که ما خاطرات رو با تمام جزئیات ثبت نمی‌کنیم. از هر خاطره فقط نقاط کلیدی‌ش رو تو ذهنمون نگه می‌داریم، و جزئیات کم‌اهمیت‌تر رو دور می‌ندازیم. انگاری از یه فیلم فقط چند فریم رو نگه می‌داریم. بعد که خاطره رو از جعبه‌ی ذهنمون بیرون می‌کشیم، جاهای خالی رو بر اساس حدس و گمان و قراین پر میکنیم. اینه که خاطره دست آدم تحریف‌کننده رو باز گذاشته. بازگو کننده‌ی یه خاطره مثل شاعر می‌مونه، که اگرچه باید از اصول وزن و قافیه پیروی کنه، ولی اختیارات شاعری هم داره و میتونه بعضی چیزها رو کم‌وزیاد کنه. و گاهی این اختیارات سربه فلک می‌کشه
پنج. تفکر کند، تفکر سریع
می‌دونین چطور میشه ردپای گرگ رو از سگ تشخیص داد؟ راه‌های زیادی داره. یکی‌ش مسیر حرکته. گرگ تو مسیر مستقیم، تو خط راست حرکت میکنه، سگ کج‌وکوله میره. چرا اینطوره؟ واسه حفظ انرژی. سگ چون کنار انسان و تو نازونعمت بزرگ شده، انرژی به قدر کافی داشته که صرف قیقاج رفتن کنه. گرگ اما چون به‌سختی غذا گیر میاره باید تا میتونه صرفه‌جوئی کنه، کوتاه‌ترین راه رو بره. حفظ انرژی تو دنیای حیوونا عامل مهمیه
مغز ما انسان‌ها حدود بیست تا بیست‌وپنج درصد انرژی بدنمون رو مصرف میکنه. از کالاهای پرمصرفه. ��س باید تا میشه مصرفش رو آورد پایین. اینجاست که پای تفکر کند، و تفکر سریع میاد وسط
این موضوع رو دانیل کانمن تو کتاب تفکر، سریع و کند عالی توضیح داده. میگه میشه گفت مغز ما در واقع دو بخشه، یه بخشی که کارها رو سریع و باانرژی کم وتقریباً بدون فکر انجام میده، و یه بخش دیگه که کندتره، انرژی‌برتره، و فکرهای پیچیده‌تر رو بررسی میکنه. کانمن میگه ما اکثر کارها رو می‌سپریم به سیستم اول، انگاری مغز رو گذاشته باشیم رو حالت اتوپایلت. و تا ناچار نشیم سراغ سیستم دوم نمی‌ریم. درسته که سیستم دوم دقیق‌تره، ولی پرزحمته، پرمصرفه، و کنده. مثل دفترچه‌ی راهنمای آبمیوه‌گیری که تا گیر نیفتیم ازش کمک نمی‌گیریم
سیستم اول، یعنی سیستم تفکر سریع، اغلب موردِ لعن و نفرین ماست. مدام می‌گیم آدم باید کارهاش رو با فکر زیاد و دقیق انجام بده. ولی حقیقت اینه که اگه این سیستم سریع نبود، ما کار زیادی نمی‌تونستیم انجام بدیم. فعالیت سیستم دوم کل توان محاسباتی مغز رو درگیر میکنه، واسه همین نمی‌شه دو سه تا کار از این نوع رو هم زمان انجام داد. ولی سیستم سریع میتونه کلی کار همزمان انجام بده. در واقع وقتی از ماهر شدن تو یه زمینه صحبت میکنیم، یعنی اینکه اون رو از یه فعالیت نوع دوم به نوع اول تبدیل کنیم. مثلاً اوایل که داریم رانندگی یاد میگیریم، نیاز داریم که کل حواسمون رو درگیرش کنیم. کار پرزحمتیه. ولی بعد که خوب یاد گرفتیم، به راحتی حین رانندگی صحبت هم میکنیم، اینستا چک میکنیم، حتی کامنت می‌ذاریم. [نکنین انصافاً. بنده دوچرخه سوارم، بزنین به من داغون می‌شم. مراعات کنین. مرسی]
شش. فرمون دست کیه؟
باور رایج این بوده که هرکسی با تسلط فرمون زندگی خودش رو در دست داره، و آگاهانه برای زندگی‌ش تصمیم می‌گیره، انگاری خودِ آگاه ما سررشته‌ی امور رو در دست داره. فروید اما این رو زیر سوال برد. گفت اغلب اوقات ناخودآگاه همه‌کاره‌ست؛ ناخودآگاهه که زیرجلکی کارها رو پیش میبره. خودِ آگاه ما چندان قدرتی نداره؛ حکم پادشاه امروز اسپاینا یا ملکه‌ی انگلیس رو داره که رو تخت نشسته و تاج هم داره، ولی تو امور مملکت هیچ‌کاره‌ست
یاد رئیس فرودگاه بَم می‌افتم. می‌گفت فردای زلزله، تو اتاقم نشسته بودم دیدم یه هواپیما پرید که تولیست پرواز من نبود. چند دقیقه بعد دیدم یه هواپیما نشست که بازم تو لیست من نبود. پرس‌وجو کردم، فهمیدم ستاد نمی‌دونم چی‌چی اومده کنترل فرودگاه رو گرفته تو دستش، هواپیماها رو بلند میکنه، می‌نشونه. من هم این وسط هیچ‌کاره
برگردیم به بحث. گفتیم فرمون دست ناخودآگاهه. ولی حتی این هم تعبیر درستی نیست. ناخودآگاه یه کل منسجم نیست. تو خود ناخودآگاه کلی نیروهای مختلف باهم بکش بکش دارن. انگاری ده نفر سوار یه ماشین‌ان و واسه به‌دست گرفتن فرمون به هم می‌پیچن. یکی فرمون رو از چنگ اون‌یکی بیرون می‌کشه، تا به خودش بجنبه سومی فرمون رو ازش گرفته. این وسط ماشین واسه خودش قیقاج میره. [تا حدودی شبیه دولت امروز ایران. دولت مرکزی هیچ کاره‌ست. باقی نیروها پنهانی فرمون رو می‌کشن ایونور و اونور]
خلاصه که خود آگاه این وسط هیچ کاره‌ست. فقط ادعا داره. یاد اون توصیف بیهقمی می‌افتم از بوسهل زوزنی. میگه
یه بوسهل زوزنی تو کلهی ما هم هست که کارش همینه که اوضاع رو تحت کنترل «جلوه بده». مثل سخنگوی نیروی انتظامی میاد رو صفحه‌ی تلویزیون و درحالی که هرج‌ومرج کشور رو گرفته، لاف میزنه که ما با تلاش شبانه‌روزی پرسنل زحمت‌کشمون نظم رو برقرار کردیم
یه شمه از لاف‌زنی مغز رو تو این آزمایش میشه دید: اومدن قسمت‌های مختلف مغز چند داوطلب رو با یه ابزاری تحریک عصبی کردن، انگاری مغز داره به مثلاً دست فرمان میده. خب، طرف هم مثلاً دستش رو بلند می‌کرد، یا پاش رو تکون می‌داد. تا اینجاش طبیعیه. حالا اومدن ازشون پرسیدن چرا دست رو بلند کردی؟ چرا پات رو تکون دادی؟ طبیعی بود که بگن نمی‌دونم، درسته؟ ولی هر کسی یه دلیلی آورد. یکی گفت خواستم پام خواب نره، یکی گفت داشتم خمیازه می‌کشیدم، یکی گفت خواستم اشاره کنم که اونجا رو نگاه کن و اینها. کسی نگفت نمی‌دونم چرا!
حالا یه سوال پیش میاد. فایده ی این تظاهر به در دست داشتن کنترل چیه؟ چرا تکامل کاری کرده که خودمون رو فریب بدیم و تصور کنیم اوضاع تحت کنترل مونه؟ شاید به این خاطر که بتونیم اعتماد دیگران رو جلب کنیم. وقتی خودمون باورمون بشه که کنترل اوضاع دست خودمونه، اعتمادبه‌نفس پیدا میکنیم، پس راحت‌تر میتونیم دیگران رو هم قانع کنیم که ما کاملاً برخودمون مسلطیم، پس قابل اطمینان و اتکا هستیم. خودمون رو گول می‌زنیم تا دیگران رو بهتر گول بزنیم
هفت. در تصمیم‌گیری‌ها، همیشه پای احساس در میان است
میگن تصمیم احساسی نگیر. با منطق تصمیم بگیر. ولی حقیقت اینه که ما تو تقریباً تمام تصمیم‌ها دست‌به‌دامن احساس می‌شیم. همیشه پای احساس در میان است. از احساس معانی متفاوتی برداشت میشه. پس بذارین منظورمون از احساس رو مشخص کنیم. دیدین یه دختری بین دو تا خواستگار مردده، هرچقدر سبک‌سنگین میکنه نمی‌تونه یکی رو انتخاب کنه؟ اونوقت دیدین که دوستش بهش میگه ببین حسّ‌ت چی میگه؟ خب، منظور از ما از احساس همین حسّــه
کمک گرفتن از احساس فایده‌اش اینه که مسائل پیچیده رو آسون، و مسائل غیرقابل حل رو حل میکنه. مثلاً فرض کنین بین خرید دو تا پیراهن شک داریم. یکی رنگش بهتره، یکی جنسش. یکی یقه‌ش خوشگل‌تره، یکی آستنیش. یکی قدش مناسب‌تره، یکی سرشونه‌اش. خب، مقایسه‌ی اینها از لحاظ منطقی غیر ممکنه. چرا؟ چون مثلاً جنس و رنگ اساساً قیاس‌پذیر نیستن. انگاری بخوای وزن یک نفر رو با قد یک نفر دیگه مقایسه کنی. به تعبیر علم فیزیک، واحدشون فرق میکنه
تازه حتی اگه قیاس ممکن باشه، هنوز مشکل پیچیدگی هست. با این همه متغیر آدم گیج میشه. پس چاره چیه؟ همون کاری که اغلب انجام می‌دیم: پرو کردن. یکی رو می‌پوشیم، و خودمون رو تو آینه نگاه میکنیم. احساس‌مون تمام واحدها رو در هم حل میکنه، یه نمره‌ی نهایی میده. مثلاً میگه خوشگلی این لباس شده هشتاد و هفت از صد. دومی رو امتحان میکنیم، احساس‌مون میگه شصت و هشت از صد. خب، اولی رو ور می‌داریم. تمام. تصمیم رو واگذار میکنیم به حس‌مون
در واقع، ما تو اکثر تصمیم‌هامون، و نه فقط تو خرید لباس، از همین تکنیک پرو کردن استفاده میکنیم. مثلاً وقتی می‌خوایم غذا سفارش بدیم، دونه دونه از روی منو میخونین، و اون غذا رو، رو شکم‌مون پرو میکنیم. یعنی به شکم‌مون می‌گیم فرض کن داری این غذا رو می‌خوری، چه حسّ‌ی داری؟ چه نمره‌ای می‌دی؟ شکم مربوطه هم با آب انداختن دهن نمره‌ی خودش رو اعلام میکنه. هر کدوم بیشتر دهن‌مون رو آب انداخت، اونو سفارش می‌دیم
خب، گفتیم احساس کمک بزرگیه. اما در راقع نقش احساس خیلی بزرگ‌تر از فقط یک عامل کمکیه. احساس یک ضرورته تو تصمیم‌گیری. بدون احساس نمی‌شه تصمیم گرفت. میگن یه خانمی یه تصادفی کرد، قسمت مربوط به تحلیل احساسات مغزش آسیب دید. نتیجه اینکه اگرچه میتونست گزینه‌ها رو به شکل منطقی سبک سنگین کنه، ولی هیچ وقت نمی‌تونست تصمیم نهایی رو بگیره. واسه انتخاب بین چای و قهوه، ده معادله ده مجهول حل می‌کرد، ولی آخرش به نتیجه‌ی قانع‌کننده‌ای نمی‌رسید. هیچی دیگه، نه چای می‌خورد نه قهوه
هشت. خرابکاری‌های احساس
گفتیم که ما با احساس‌مون تصمیم میگیریم و این خوبی‌هایی داره. اما بدی‌هایی هم داره. تصمیات احساسی خیلی اوقات غلط و بی‌اساس از آب درمیان. یک مثالش اینه: امکان اینکه یک زندانی در دادگاه حکم آزادی مشروط بگیره، بعد از ناهار خیلی بیشتر از قبل از ناهاره. چرا؟ فرض کنید ساعت یازده و نیمه. قاضی گرسنه‌ست. همه‌چی به چشمش بد میاد. زندانی رو میارن. موقع رای نهایی که میشه، قاضی با احساسش مشورت میکنه. احساسش میگه حس خوبی ندارم. قاضی هم که حواسش نیست این حس بد به خاطر گرسنگیه، نتیجه می‌گیره که زندانی آدم خوبی نیست. بذار آب خنک بخوره. حالا زندانی کاملاً مشابهی رو بعد از ناهار بیارن، قاضی که شکمش سیر شده و جهانش خوش آب و رنگ، حس خوبی می‌گیره. میگه این آدم به این خوبی رو اصلاً چرا زندانی کردین؟ بخشش. لازم نیست اعدامش کنید
خب، با این تفاسیر حالا احتمالاً می‌دونین که اگه بخواین به نمره‌ی امتحان‌تون اعتراض کنین، چه ساعتی باید مزاحم استاد بشین. و می‌فهمیم ایرانی‌های باستان یه‌چیزی می‌دونستن که واسه گرفتن تصمیم‌های مهم یک بار در حالت مستی هم‌فکری میکردن، یک بار هم در هشیاری. [شاید هم بهونه‌ای بوده که دست به پیاله ببرن]
نُه. درد درده، جسمی و روحی نداره
در آسیب‌های عاطفی همون مناطق مغز فعال می‌شوند که در درد جسمی درگیر هستند. یعنی مثلاً وقتی مورد تمسخر قرار میگیریم، یا شریک عاطفی‌مون جواب تلفن‌مون رو نمیده، چیزی که تو مغزمون اتفاق میافته خیلی شبیه به وقتیه که مثلاً موتور بهمون میزنه. یک سری تحقیقات هم این ادعا رو تایید کرده‌ان. مثلاً اثبات شده داروهایی که درد جسمی رو تسکین میده، درد آسیب‌های عاطفی رو هم کم میکنه. به علاوه، معلوم شده افرادی که نسبت به درد جسمی حساس‌تر‌اند، در برابر آسیب روحی و عاطفی هم شکننده‌تراند
بنابراین، درد آسیب‌های عاطفی رو دست کم نگیریم، خصوصاً در دو زمینه. یکی در تعامل با بچه‌ها. خوشبختانه تنبیه فیزیکی کودک در حال برچیده شدنه. ولی بی‌اعتنایی‌ها و درشتی‌هایی که به بچه‌هامون میکنیم، گاهی زجرآورتر از خشونت فیزیکیه. چه بسا بچه‌هامون ترجیح بدن کتک بخورن، ولی بی‌مهری نبینند. زمینه‌ی دوم در ارتباط بین مرد و زنه. بازهم خوشبختانه خشونت فیزیکی مرد نسبت به زن، معروف به خشونت خانگی، هرچه بیشتر داره رسانه‌ای میشه و مورد توجه قرار می‌گیره. اما فراموش نکنیم که خشونت زبانی زن نسبت به مرد هم به همون اندازه آزاردهنده است. زخم زبون، نیش و کنایه‌ها، سکوت طولانی، تمسخر و بی‌اعتنایی زن نسبت به مرد هم نوعی از خشونت خانگیه، که دردش کم��ر از درد خشونت جسمی نیست
خسته نباشین
بازم هست. کامنت اول
پیشنهاد: مورد چهار و پنج و شش و نه بهترن
یک. سیم‌کشی ناتمام
سوال اینه که آیا رفتار انسان نتیجه‌ی طبیعتشه یا نتیجه‌ی تربیتش؟ یعنی نتیجه‌ی ذاتشه یا نتیجه‌ی محیطش؟ یه سوال تکراری، ولی این بار با توضیحاتی جالب و قانع کننده
ایگلمن میگه نتیجه‌ی همکاری هر دو. از اینجا شروع میکنه که مغز انسانِ تازه متولد شده، بر خلاف باقی حیوونا، هنوز ناقصه. هنوز سیم‌کشی‌هاش کامل نشده. در اثر تعامل با محیط کم‌کم این سیم‌کشی‌ها کامل‌تر میشن. و وقتی که کامل شد، دیگه نمی‌شه گفت که این مغز کاملاً حاصل ذات طرفه، یا کاملاً حاصل تربیتشه
مثال معروف بچه‌بکستبالیست رو در نظر بگیریم. فرض کنید یه بچه‌ای مادرزاد قدبلنده. والدینش ترغیب میشن که از همون بچگی بفرستنش کلاس بسکتبال. بعدها قدش میشه مثلاً دومتر و ده. حالا این قدِ بلندتر از معمول رو مدیون چیه؟ طبیعتش یا تربیتش؟ جواب: ده بیست سانتش رو مدیون ژن یا طبیعتشه، ده بیست سانتش رو مدیون تربیتش. نکته اینجاست که تربیتش، بعنی فرستادنش به کلاس بسکتبال، نتیجه‌ی طبیعتش بوده، یعنی قد بلند مادرزادی. یعنی طبیعت فرد محیطش رو تغییر میده. از اون طرف تربیتش تو طبیعتش دست میبره، یعنی سیم‌کشی رو تغییر میده.
اینه که «برهم‌کنش» دارند. دو عامل مجزا نیستند
اگه بخوایم انسان رو با حیوونای دیگه قیاس کنیم، باید بگیم موقع تولد کودک انسان از کودک هر حیوون دیگه‌ای ناتوان‌تره. حیوونکی انسان! ولی بعد از چند سال، که مغز انسان رشد میکنه اما مغز حیوونا درجا میزنه، کودک انسان تواناتر از باقی حیوونا میشه. حیوونکی حیوونا! میشه گفت شتاب صفر تا صد مغز انسان خیلی پایینه، ولی سرعت نهاییش کهکشانیه
دو. هنوز در دست احداث
مغز ما تو اوایل کودکی بیشترین تغییرات و کالیبراسیون رو تجربه میکنه، تا با محیطش هماهنگ بشه. اما اینطور نیست که بعد از کودکی دیگه تغییری نکنه. مغز مدام در تغییره. هر تجریه‌‌ای ردش رو مثل لاستیک‌های ماشین روی مغز ما بجا می‌ذاره. شکل امروز مغز ما حاصل تموم تجربه‌های کوچیک و بزرگیه که پشت سر گذاشتیم؛ دقیقاً همون طور که میگن نوشته‌های نویسنده‌ها ناآگاهانه متأثر از تموم تجربه‌ی زیسته‌شونه
برگردیم به بحث. سوای کودکی، یه دوره‌ی اوج تغییرات مغز نوجوونیه. تو این دوره تغییرات عمده‌ای تو اعصاب و هورمون‌ها و در نتیجه شخصیت ما اتفاق میافته
حالا چرا نوجوونی؟ چون نوجوونی زمانیه که آدم به طور فعال وارد اجتماع میشه، و می‌خواد جایگاه اجتماعی خودش رو بشناسه و بسازه. واسه همینه که نظر دیگران براش خیلی مهم میشه. هی می‌خواد ببینه کجا ایستاده
گمونم این تلاش برای جایگاه اجتماعی رو تو شامپانزه‌ها خیلی بهتر از انسان‌ها بشه دید. بین شامپانزه‌های نر، اونی که از همه سره اکثر ماده‌ها رو واسه خودش ور می‌داره. نرهای ضعیف‌تر باید به باقی‌مونده‌ها رضایت بدن. خیلی ضعیف‌ترها هم که دست خالی بر می‌گردن
حالا، شامپانزه‌ی نوجوون ما باید ببینه چند مرده حلاجه. اگه تو خودش می‌بینه، بره سینه جلو بده، باد به غبغب بندازه، شاخ‌بازی دربیاره و بجنگه واسه آلفا شدن. اگه نه، بهتره که قلدربازی رو بذاره کنار، تواضع پیشه کنه، تا بی‌خودی کتک نخوره. به علاوه، میتونه بره مطیع آلفا بشه، بلکه لطف ملوکانه از کنیزکان حرم یکی به او ببخشه
مغز شامپانزه‌ی نوجوون ما کم‌کم خودش رو با جایگاهش وفق میده. یعنی مثلاً قلدری یا دست‌بوسی تو سیم‌پیچی مغزش حک میشه، نهادینه میشه. نه اینکه فقط ذهنیتش تغییر کنه، نه، «ذهنش» تغییر میکنه. مثلاً میشه گفت سیم‌های قلدری قطع میشن، سیم‌های دست‌بوسی تقویت میشن. گفتیم شامپانزه، شما بخونین آدم
این از نوجوونی. اما بعد از نوجوونی هم مغز همچنان در حال تغییره. مثلاً کسایی که در بزرگسالی نوازندگی یه ساز رو یاد می‌گیرن، پیوندهای عصبی بیشتری تو مغزشون ساخته میشه. یا مثلاً راننده‌های تاکسی شهر پرپیچ‌وخم لندن، هر چه مسیرهای بیشتری حفظ میکنن، مسیرهای عصبی بیشتری تو مغزشون شکل می‌گیره
سه. من خاطره‌ام
میگن هر هفت سال کل سلول‌های بدن و مغز ما با سلول‌های جدید جایگزین میشن. یعنی به‌تعبیری من دیگه اون آدم هفت سال پیش نیستم. پس چه چیزی باعث میشه که احساس کنم همون آدمم؟ نخ تسبیحی که نمی‌ذاره هویت من از هم بپاشه چیه؟
ایگلمن میگه خاطرات. صرفاً به خاطر داشتن خاطراته که می‌تونم خودم رو امتداد گذشته‌ام بدونم. فرض کنید صبح بیدار می‌شین و می‌بینین [دور از جون‌تون] دست و پا و حتی تن‌تون رو قطع کردن، یک کلهی تنها باقی مونده. آیا اونوقت میتونین هویتی واسه خودتون متصور بشین؟ اگه خاطرات‌تون سرجاش باشه، گمونم آره. حالا فرض کنید صبح بیدار بشین و ببینین هیچی یادتون نمیاد. بدن هست، ولی خاطره نیست. حالا چی؟ هویتی هست؟ گمونم نه
چهار. حافظه، شاهد نامعتبر
از خوبی حافظه و خاطره گفتیم. ولی متأسفانه خاطره حرف‌هاش قابل استناد نیست. خاطرات ما اغلب به‌کلی متفاوت از واقعیت‌ان. ما در هربار بازخوانی یک خاطره، اونو بازنویسی میکنیم. آگاهانه و ناآگاهنه تو خاطره دست می‌بریم. خاطره مثل عکس‌های دوران استالینه. استالین هربار که یکی از دولترمردهای نزدیک به خودش رو به جرم خائن بودن و دشمن بودن سربه‌نیست می‌کرد، دستور می‌داد اونو از عکس‌های مشترک‌شون قیچی کنن. ما هم با توجه به شرایط روزمون خاطرات قدیم‌مون رو کم و زیاد میکنیم، بدون اینکه متوجه باشیم
و جالب اینکه اگه یه خاطره‌ی تعریف شده به اندازه‌ی کافی تکرار بشه، واقعاً باورش کنیم. مثال بارزش بیمارهای فرویدن. فروید ازشون هی می‌پرسیده که آیا تو بچگی مورد تجاوز قرار نگرفتی؟ خوب فکر کن؟ بعداز مدتی طرف می‌گفت آره، بهم تجاوز شده، و جالب اینکه خاطراتش رو هم با جزئیات به یاد می‌آورد، اما تحقیقات بعدی نشون می‌داد همچین چیزی اصلاً اتفاق نیفتاده؛ بلکه صرفاً ساخته‌ی ذهن خلاق بیمار بوده
یا اصلاً چرا راه دور بریم. همین خاطرات دبیرستان خودمون. اونقدر تحریف‌شون کردیم، و اونقدر شکل تحریف‌شده‌شون رو واسه هم تعریف کردیم، دیگه کسی شکل واقعی داستان رو یادش نمیاد. به‌جاش تصاویر رنگی از شکل تحریف‌شده تو ذهنمون داریم. گمونم این فن رو حاکمان مستبد خوب بلدن
یک دلیل این همه تحریف اینه که ما خاطرات رو با تمام جزئیات ثبت نمی‌کنیم. از هر خاطره فقط نقاط کلیدی‌ش رو تو ذهنمون نگه می‌داریم، و جزئیات کم‌اهمیت‌تر رو دور می‌ندازیم. انگاری از یه فیلم فقط چند فریم رو نگه می‌داریم. بعد که خاطره رو از جعبه‌ی ذهنمون بیرون می‌کشیم، جاهای خالی رو بر اساس حدس و گمان و قراین پر میکنیم. اینه که خاطره دست آدم تحریف‌کننده رو باز گذاشته. بازگو کننده‌ی یه خاطره مثل شاعر می‌مونه، که اگرچه باید از اصول وزن و قافیه پیروی کنه، ولی اختیارات شاعری هم داره و میتونه بعضی چیزها رو کم‌وزیاد کنه. و گاهی این اختیارات سربه فلک می‌کشه
پنج. تفکر کند، تفکر سریع
می‌دونین چطور میشه ردپای گرگ رو از سگ تشخیص داد؟ راه‌های زیادی داره. یکی‌ش مسیر حرکته. گرگ تو مسیر مستقیم، تو خط راست حرکت میکنه، سگ کج‌وکوله میره. چرا اینطوره؟ واسه حفظ انرژی. سگ چون کنار انسان و تو نازونعمت بزرگ شده، انرژی به قدر کافی داشته که صرف قیقاج رفتن کنه. گرگ اما چون به‌سختی غذا گیر میاره باید تا میتونه صرفه‌جوئی کنه، کوتاه‌ترین راه رو بره. حفظ انرژی تو دنیای حیوونا عامل مهمیه
مغز ما انسان‌ها حدود بیست تا بیست‌وپنج درصد انرژی بدنمون رو مصرف میکنه. از کالاهای پرمصرفه. ��س باید تا میشه مصرفش رو آورد پایین. اینجاست که پای تفکر کند، و تفکر سریع میاد وسط
این موضوع رو دانیل کانمن تو کتاب تفکر، سریع و کند عالی توضیح داده. میگه میشه گفت مغز ما در واقع دو بخشه، یه بخشی که کارها رو سریع و باانرژی کم وتقریباً بدون فکر انجام میده، و یه بخش دیگه که کندتره، انرژی‌برتره، و فکرهای پیچیده‌تر رو بررسی میکنه. کانمن میگه ما اکثر کارها رو می‌سپریم به سیستم اول، انگاری مغز رو گذاشته باشیم رو حالت اتوپایلت. و تا ناچار نشیم سراغ سیستم دوم نمی‌ریم. درسته که سیستم دوم دقیق‌تره، ولی پرزحمته، پرمصرفه، و کنده. مثل دفترچه‌ی راهنمای آبمیوه‌گیری که تا گیر نیفتیم ازش کمک نمی‌گیریم
سیستم اول، یعنی سیستم تفکر سریع، اغلب موردِ لعن و نفرین ماست. مدام می‌گیم آدم باید کارهاش رو با فکر زیاد و دقیق انجام بده. ولی حقیقت اینه که اگه این سیستم سریع نبود، ما کار زیادی نمی‌تونستیم انجام بدیم. فعالیت سیستم دوم کل توان محاسباتی مغز رو درگیر میکنه، واسه همین نمی‌شه دو سه تا کار از این نوع رو هم زمان انجام داد. ولی سیستم سریع میتونه کلی کار همزمان انجام بده. در واقع وقتی از ماهر شدن تو یه زمینه صحبت میکنیم، یعنی اینکه اون رو از یه فعالیت نوع دوم به نوع اول تبدیل کنیم. مثلاً اوایل که داریم رانندگی یاد میگیریم، نیاز داریم که کل حواسمون رو درگیرش کنیم. کار پرزحمتیه. ولی بعد که خوب یاد گرفتیم، به راحتی حین رانندگی صحبت هم میکنیم، اینستا چک میکنیم، حتی کامنت می‌ذاریم. [نکنین انصافاً. بنده دوچرخه سوارم، بزنین به من داغون می‌شم. مراعات کنین. مرسی]
شش. فرمون دست کیه؟
باور رایج این بوده که هرکسی با تسلط فرمون زندگی خودش رو در دست داره، و آگاهانه برای زندگی‌ش تصمیم می‌گیره، انگاری خودِ آگاه ما سررشته‌ی امور رو در دست داره. فروید اما این رو زیر سوال برد. گفت اغلب اوقات ناخودآگاه همه‌کاره‌ست؛ ناخودآگاهه که زیرجلکی کارها رو پیش میبره. خودِ آگاه ما چندان قدرتی نداره؛ حکم پادشاه امروز اسپاینا یا ملکه‌ی انگلیس رو داره که رو تخت نشسته و تاج هم داره، ولی تو امور مملکت هیچ‌کاره‌ست
یاد رئیس فرودگاه بَم می‌افتم. می‌گفت فردای زلزله، تو اتاقم نشسته بودم دیدم یه هواپیما پرید که تولیست پرواز من نبود. چند دقیقه بعد دیدم یه هواپیما نشست که بازم تو لیست من نبود. پرس‌وجو کردم، فهمیدم ستاد نمی‌دونم چی‌چی اومده کنترل فرودگاه رو گرفته تو دستش، هواپیماها رو بلند میکنه، می‌نشونه. من هم این وسط هیچ‌کاره
برگردیم به بحث. گفتیم فرمون دست ناخودآگاهه. ولی حتی این هم تعبیر درستی نیست. ناخودآگاه یه کل منسجم نیست. تو خود ناخودآگاه کلی نیروهای مختلف باهم بکش بکش دارن. انگاری ده نفر سوار یه ماشین‌ان و واسه به‌دست گرفتن فرمون به هم می‌پیچن. یکی فرمون رو از چنگ اون‌یکی بیرون می‌کشه، تا به خودش بجنبه سومی فرمون رو ازش گرفته. این وسط ماشین واسه خودش قیقاج میره. [تا حدودی شبیه دولت امروز ایران. دولت مرکزی هیچ کاره‌ست. باقی نیروها پنهانی فرمون رو می‌کشن ایونور و اونور]
خلاصه که خود آگاه این وسط هیچ کاره‌ست. فقط ادعا داره. یاد اون توصیف بیهقمی می‌افتم از بوسهل زوزنی. میگه
و [بوسهل] همیشه چشم نهاده بودی، تا پادشاهی بزرگ و جبار بر چاکری خشم گرفتی و آن چاکر را لت زدی و فرو گرفتی، این مرد از کرانه بجَستی و فرصتی جُستی و تضریب کردی و المی بزرگ بدین چاکر رسانیدی و آنگاه لاف زدی که: فلان را من فرو گرفتم. ... و خردمندان دانستندی که نه چنانست و سری می‌جنبانیدندی و پوشیده خنده می‌زدندی که نه چنانست
یه بوسهل زوزنی تو کلهی ما هم هست که کارش همینه که اوضاع رو تحت کنترل «جلوه بده». مثل سخنگوی نیروی انتظامی میاد رو صفحه‌ی تلویزیون و درحالی که هرج‌ومرج کشور رو گرفته، لاف میزنه که ما با تلاش شبانه‌روزی پرسنل زحمت‌کشمون نظم رو برقرار کردیم
یه شمه از لاف‌زنی مغز رو تو این آزمایش میشه دید: اومدن قسمت‌های مختلف مغز چند داوطلب رو با یه ابزاری تحریک عصبی کردن، انگاری مغز داره به مثلاً دست فرمان میده. خب، طرف هم مثلاً دستش رو بلند می‌کرد، یا پاش رو تکون می‌داد. تا اینجاش طبیعیه. حالا اومدن ازشون پرسیدن چرا دست رو بلند کردی؟ چرا پات رو تکون دادی؟ طبیعی بود که بگن نمی‌دونم، درسته؟ ولی هر کسی یه دلیلی آورد. یکی گفت خواستم پام خواب نره، یکی گفت داشتم خمیازه می‌کشیدم، یکی گفت خواستم اشاره کنم که اونجا رو نگاه کن و اینها. کسی نگفت نمی‌دونم چرا!
حالا یه سوال پیش میاد. فایده ی این تظاهر به در دست داشتن کنترل چیه؟ چرا تکامل کاری کرده که خودمون رو فریب بدیم و تصور کنیم اوضاع تحت کنترل مونه؟ شاید به این خاطر که بتونیم اعتماد دیگران رو جلب کنیم. وقتی خودمون باورمون بشه که کنترل اوضاع دست خودمونه، اعتمادبه‌نفس پیدا میکنیم، پس راحت‌تر میتونیم دیگران رو هم قانع کنیم که ما کاملاً برخودمون مسلطیم، پس قابل اطمینان و اتکا هستیم. خودمون رو گول می‌زنیم تا دیگران رو بهتر گول بزنیم
هفت. در تصمیم‌گیری‌ها، همیشه پای احساس در میان است
میگن تصمیم احساسی نگیر. با منطق تصمیم بگیر. ولی حقیقت اینه که ما تو تقریباً تمام تصمیم‌ها دست‌به‌دامن احساس می‌شیم. همیشه پای احساس در میان است. از احساس معانی متفاوتی برداشت میشه. پس بذارین منظورمون از احساس رو مشخص کنیم. دیدین یه دختری بین دو تا خواستگار مردده، هرچقدر سبک‌سنگین میکنه نمی‌تونه یکی رو انتخاب کنه؟ اونوقت دیدین که دوستش بهش میگه ببین حسّ‌ت چی میگه؟ خب، منظور از ما از احساس همین حسّــه
کمک گرفتن از احساس فایده‌اش اینه که مسائل پیچیده رو آسون، و مسائل غیرقابل حل رو حل میکنه. مثلاً فرض کنین بین خرید دو تا پیراهن شک داریم. یکی رنگش بهتره، یکی جنسش. یکی یقه‌ش خوشگل‌تره، یکی آستنیش. یکی قدش مناسب‌تره، یکی سرشونه‌اش. خب، مقایسه‌ی اینها از لحاظ منطقی غیر ممکنه. چرا؟ چون مثلاً جنس و رنگ اساساً قیاس‌پذیر نیستن. انگاری بخوای وزن یک نفر رو با قد یک نفر دیگه مقایسه کنی. به تعبیر علم فیزیک، واحدشون فرق میکنه
تازه حتی اگه قیاس ممکن باشه، هنوز مشکل پیچیدگی هست. با این همه متغیر آدم گیج میشه. پس چاره چیه؟ همون کاری که اغلب انجام می‌دیم: پرو کردن. یکی رو می‌پوشیم، و خودمون رو تو آینه نگاه میکنیم. احساس‌مون تمام واحدها رو در هم حل میکنه، یه نمره‌ی نهایی میده. مثلاً میگه خوشگلی این لباس شده هشتاد و هفت از صد. دومی رو امتحان میکنیم، احساس‌مون میگه شصت و هشت از صد. خب، اولی رو ور می‌داریم. تمام. تصمیم رو واگذار میکنیم به حس‌مون
در واقع، ما تو اکثر تصمیم‌هامون، و نه فقط تو خرید لباس، از همین تکنیک پرو کردن استفاده میکنیم. مثلاً وقتی می‌خوایم غذا سفارش بدیم، دونه دونه از روی منو میخونین، و اون غذا رو، رو شکم‌مون پرو میکنیم. یعنی به شکم‌مون می‌گیم فرض کن داری این غذا رو می‌خوری، چه حسّ‌ی داری؟ چه نمره‌ای می‌دی؟ شکم مربوطه هم با آب انداختن دهن نمره‌ی خودش رو اعلام میکنه. هر کدوم بیشتر دهن‌مون رو آب انداخت، اونو سفارش می‌دیم
خب، گفتیم احساس کمک بزرگیه. اما در راقع نقش احساس خیلی بزرگ‌تر از فقط یک عامل کمکیه. احساس یک ضرورته تو تصمیم‌گیری. بدون احساس نمی‌شه تصمیم گرفت. میگن یه خانمی یه تصادفی کرد، قسمت مربوط به تحلیل احساسات مغزش آسیب دید. نتیجه اینکه اگرچه میتونست گزینه‌ها رو به شکل منطقی سبک سنگین کنه، ولی هیچ وقت نمی‌تونست تصمیم نهایی رو بگیره. واسه انتخاب بین چای و قهوه، ده معادله ده مجهول حل می‌کرد، ولی آخرش به نتیجه‌ی قانع‌کننده‌ای نمی‌رسید. هیچی دیگه، نه چای می‌خورد نه قهوه
هشت. خرابکاری‌های احساس
گفتیم که ما با احساس‌مون تصمیم میگیریم و این خوبی‌هایی داره. اما بدی‌هایی هم داره. تصمیات احساسی خیلی اوقات غلط و بی‌اساس از آب درمیان. یک مثالش اینه: امکان اینکه یک زندانی در دادگاه حکم آزادی مشروط بگیره، بعد از ناهار خیلی بیشتر از قبل از ناهاره. چرا؟ فرض کنید ساعت یازده و نیمه. قاضی گرسنه‌ست. همه‌چی به چشمش بد میاد. زندانی رو میارن. موقع رای نهایی که میشه، قاضی با احساسش مشورت میکنه. احساسش میگه حس خوبی ندارم. قاضی هم که حواسش نیست این حس بد به خاطر گرسنگیه، نتیجه می‌گیره که زندانی آدم خوبی نیست. بذار آب خنک بخوره. حالا زندانی کاملاً مشابهی رو بعد از ناهار بیارن، قاضی که شکمش سیر شده و جهانش خوش آب و رنگ، حس خوبی می‌گیره. میگه این آدم به این خوبی رو اصلاً چرا زندانی کردین؟ بخشش. لازم نیست اعدامش کنید
خب، با این تفاسیر حالا احتمالاً می‌دونین که اگه بخواین به نمره‌ی امتحان‌تون اعتراض کنین، چه ساعتی باید مزاحم استاد بشین. و می‌فهمیم ایرانی‌های باستان یه‌چیزی می‌دونستن که واسه گرفتن تصمیم‌های مهم یک بار در حالت مستی هم‌فکری میکردن، یک بار هم در هشیاری. [شاید هم بهونه‌ای بوده که دست به پیاله ببرن]
نُه. درد درده، جسمی و روحی نداره
در آسیب‌های عاطفی همون مناطق مغز فعال می‌شوند که در درد جسمی درگیر هستند. یعنی مثلاً وقتی مورد تمسخر قرار میگیریم، یا شریک عاطفی‌مون جواب تلفن‌مون رو نمیده، چیزی که تو مغزمون اتفاق میافته خیلی شبیه به وقتیه که مثلاً موتور بهمون میزنه. یک سری تحقیقات هم این ادعا رو تایید کرده‌ان. مثلاً اثبات شده داروهایی که درد جسمی رو تسکین میده، درد آسیب‌های عاطفی رو هم کم میکنه. به علاوه، معلوم شده افرادی که نسبت به درد جسمی حساس‌تر‌اند، در برابر آسیب روحی و عاطفی هم شکننده‌تراند
بنابراین، درد آسیب‌های عاطفی رو دست کم نگیریم، خصوصاً در دو زمینه. یکی در تعامل با بچه‌ها. خوشبختانه تنبیه فیزیکی کودک در حال برچیده شدنه. ولی بی‌اعتنایی‌ها و درشتی‌هایی که به بچه‌هامون میکنیم، گاهی زجرآورتر از خشونت فیزیکیه. چه بسا بچه‌هامون ترجیح بدن کتک بخورن، ولی بی‌مهری نبینند. زمینه‌ی دوم در ارتباط بین مرد و زنه. بازهم خوشبختانه خشونت فیزیکی مرد نسبت به زن، معروف به خشونت خانگی، هرچه بیشتر داره رسانه‌ای میشه و مورد توجه قرار می‌گیره. اما فراموش نکنیم که خشونت زبانی زن نسبت به مرد هم به همون اندازه آزاردهنده است. زخم زبون، نیش و کنایه‌ها، سکوت طولانی، تمسخر و بی‌اعتنایی زن نسبت به مرد هم نوعی از خشونت خانگیه، که دردش کم��ر از درد خشونت جسمی نیست
خسته نباشین
بازم هست. کامنت اول
January 9, 2023
مغز دارم، پس هستم؟
صفر
کتاب به زبان ساده نوشته شده است تا برای خوانندگان غیر تخصصی جذاب باشد. اگر سؤالاتی مثل «مغز چطور کار می‌کند؟»، «آیا آسیب فیزیکی به مغز می‌تواند هویت ما را تغییر دهد؟»، «در فاصلهٔ کودکی تا بزرگسالی چه تغییراتی در مغز رخ می‌دهد؟»، «آیا جهان همان چیزی است که من تجربه میکنم؟» و... برای شما هم مطرح باشد این کتاب نقطهٔ شروع مناسبی است و دید خوبی از این اندام شگفت‌انگیز ارائه می‌کند، اما اگر پیش از این مطالعاتی در باب مغز و نوروساینس داشته‌اید احتمالاً محتوای دندان‌گیری نصیبتان نخواهد شد.
یکی از نکات جالب در مورد مغز این است که نقاط ضعف آن همان نقاط قوتش هستند (و بالعکس)، و ایگلمن به‌خوبی چراییِ این موضوع را با توضیحات و مثال‌های مناسب در طول کتاب شرح می‌دهد. همچنین در فصل پنج صحبت‌هایی در باب علل نسل‌کشی، نژادپرستی و غیره از منظر نوروساینس مطرح می‌کند و با اینکه در آن عمیق نمی‌شود، نکات آموزنده‌ای دارد.
با مغزی که به این سادگی فریب می‌خورد، مغزی که یک بیماری ساده می‌تواند عملکرد آن را به کلی تغییر دهد، مغزی که این‌قدر نسبت به ورودی‌های حسی خود حساس و انعطاف‌پذیر است، چطور می‌توان از چیزهایی مثل اطمینان و یقین صحبت کرد؟ محتوای مغزی که خاطرات را به‌جای ذخیره‌سازی بازسازی می‌کند، یا حتی خاطرات آسیب‌زا را در جهت بقای خود حذف می‌کند یا تغییر می‌دهد، چطور می‌تواند به‌عنوان گواه در دادگاه استفاده شود؟
دونسخه صوتی کتاب با صدای نویسنده:
https://archive.org/details/TheBrainT...
مستند «بررسی مغز با دیوید ایگلمن» که همراه با کتاب منتشر شده است:
https://video.bigbangpage.com/?p=30560
انیمیشن هایدر و سیمل در فصل پنج:
https://youtu.be/VTNmLt7QX8E
آزمایش چشم‌آبی‌ها-چشم‌قهوه‌ای‌ها در فصل پنج:
https://youtu.be/dLAi78hluFc
دو قسمت از «جهان شگفت‌انگیز مغز» با آذرخش مکری (روانپزشک) که بی‌ارتباط با محتوای کتاب نیست:
https://www.youtube.com/watch?v=oHYg4...
و
https://www.youtube.com/watch?v=vxx1z...
دی‌ماه ۱۴۰۱
April 19, 2021
Beyne her zaman önem vermişimdir😎👊
February 27, 2016
I didn't learn a single new thing about the brain in this book -- but that's not a criticism.
It simply means I've been reading a lot of brain books in recent years (and writing articles about the research), so I was eager to see how one of my favorite neuroscientists, David Eagleman, did on this companion book to his PBS series.
He did quite well, thank you. He covered gracefully and without numbing detail the waterfront of much recent research -- how the brain consists of competing networks, how scientists still aren't sure where our sense of consciousness comes from, how much of our mental activity goes on in the background, how our free will may be activated before we're consciously aware of it, and many other topics. The only chapter I had any qualms about was the final one, which speculated on whether there would come a day when we either could be cryonically preserved and brought back to life, or whether our brain's software could be uploaded to a device, allowing us to live on in another form.
This area is so highly speculative that there is almost no research that sheds light on it, but I can understand how the producers of the program thought this would be a good hook for people who wonder about the Singularity.
At any rate, if you know anyone who doesn't have much familiarity with the latest neuroscience, I can't think of a much better intro than this one.
It simply means I've been reading a lot of brain books in recent years (and writing articles about the research), so I was eager to see how one of my favorite neuroscientists, David Eagleman, did on this companion book to his PBS series.
He did quite well, thank you. He covered gracefully and without numbing detail the waterfront of much recent research -- how the brain consists of competing networks, how scientists still aren't sure where our sense of consciousness comes from, how much of our mental activity goes on in the background, how our free will may be activated before we're consciously aware of it, and many other topics. The only chapter I had any qualms about was the final one, which speculated on whether there would come a day when we either could be cryonically preserved and brought back to life, or whether our brain's software could be uploaded to a device, allowing us to live on in another form.
This area is so highly speculative that there is almost no research that sheds light on it, but I can understand how the producers of the program thought this would be a good hook for people who wonder about the Singularity.
At any rate, if you know anyone who doesn't have much familiarity with the latest neuroscience, I can't think of a much better intro than this one.
March 21, 2021
ایگلمن واقعا هنرمندانه چیزها رو پشت سر هم ردیف کرده، به حدی که اگر اولین باری باشه که درباره مغز میخونین، شگفت‌زده خواهید شد.
کتاب از شش فصل تشکیل شده و هرکدام، حاصل سرک کشیدن به گوشه‌ای از دانش کنونی‌مان درباره مغز است. برای خود من، جذاب‌ترین فصل، فصل آخر بود که به آینده این علم و ارتباطش با سیستم‌های پیچیده میپردازد.
کاری که به نظرم اینجور کتاب‌ها میکنند، یک نوع تغییر جهان‌بینی‌ست. نگاه‌تان را تغییر می‌دهند و حتی شاید مسیرهای جدیدی پیش رویتان می‌گشایند. بعد از کمی خواندن درباره مغز، امکان ندار�� دیدگاه‌تان نسبت به سیاست، روابط اجتماعی، رفتار آدم‌ها و روابط و حتی موضوعاتی مثل فلسفه، تغییر نکند.
و حین مطالعه، خوشحال بودم که صرفا یک خواننده و ناظر بیرونی نیستم. که میتوانم در همه‌ی این داستان‌ها عمیق‌تر شوم و آینده هیجان‌انگیز این علم را دنبال کنم :)
کتاب از شش فصل تشکیل شده و هرکدام، حاصل سرک کشیدن به گوشه‌ای از دانش کنونی‌مان درباره مغز است. برای خود من، جذاب‌ترین فصل، فصل آخر بود که به آینده این علم و ارتباطش با سیستم‌های پیچیده میپردازد.
کاری که به نظرم اینجور کتاب‌ها میکنند، یک نوع تغییر جهان‌بینی‌ست. نگاه‌تان را تغییر می‌دهند و حتی شاید مسیرهای جدیدی پیش رویتان می‌گشایند. بعد از کمی خواندن درباره مغز، امکان ندار�� دیدگاه‌تان نسبت به سیاست، روابط اجتماعی، رفتار آدم‌ها و روابط و حتی موضوعاتی مثل فلسفه، تغییر نکند.
و حین مطالعه، خوشحال بودم که صرفا یک خواننده و ناظر بیرونی نیستم. که میتوانم در همه‌ی این داستان‌ها عمیق‌تر شوم و آینده هیجان‌انگیز این علم را دنبال کنم :)
March 5, 2021
یک کتاب فوق العاده در باره مغز! "من کیستم؟ واقعیت چیست؟ چگونه تصمیم میگیریم؟" از جمله سوالهایی است که در این کتاب به خوبی در باره اونها توضیح داده شده. اگر به علوم مغز و نورولوژی علاقه دارید خوندن این کتاب رو توصیه میکنم. اما یه مطلب جالب:
در بخشی از کتاب در باره تکامل مغز کودکان تا دو یا سه سالگی و اهمیت و تاثیرگذازی محیط بر رشد مغزی کودکان صحبت کرده. یک مطلب حاشیه ای نوشته که برای من خیلی جالب بود: در سال ۱۹۶۶ در کشور دیکتاتوری رومانی نهضت فرزندآوری راه میافته و برای خانواده هایی که کمتر از پنج فرزند داشتن مالیات وضع میکنند و مردم بدبخت رو وادار به فرزندآوری میکردن!
در بخشی از کتاب در باره تکامل مغز کودکان تا دو یا سه سالگی و اهمیت و تاثیرگذازی محیط بر رشد مغزی کودکان صحبت کرده. یک مطلب حاشیه ای نوشته که برای من خیلی جالب بود: در سال ۱۹۶۶ در کشور دیکتاتوری رومانی نهضت فرزندآوری راه میافته و برای خانواده هایی که کمتر از پنج فرزند داشتن مالیات وضع میکنند و مردم بدبخت رو وادار به فرزندآوری میکردن!
June 11, 2022
کتاب بسیار خوبیه که به نظرم سعی در پوشش دادن سطح مشترکی بین عصب‌شناسی و فلسفه‌‌ی چیستی انسانی داره و هم سؤال‌های جذاب و مهمی مطرح میکنه و هم تا حدی پاسخ‌های روشنگری ارائه میده. همونطور که سایر دوستان گودریدزی پیش از من اشاره کردن کتاب کوتاه ولی بسیار درگیرکننده و مفیدیه و من هم مثل دیگران خوندنش رو حتما توصیه میکنم به ویژه اگر مایلید به تعریفی زیر ذره‌بینی از ماهیت خودآگاهی حداقل نزدیک بشید.
بریده‌هایی از کتاب
__________________________________________________________________________
"حافظه به جای آنکه نوعی تصویربرداری دقیق ویدئویی از یک بخش زندگی ما باشد، بیشتر حالت ناپایداری از مغز مربوط به گذشته است که باید برای یادآوری بازسازی شود."
"...شما تعداد محدودی نورون دارید که برای انجام کارهای مختلفی مفید هستند. هر نورون در زمان‌های مختلف با مجموعه‌ی متفاوتی از نورون‌ها همکاری می‌کند..."
"دشمن حافظه زمان نیست، خاطره‌های دیگر هستند. به منظور ثبت هر رویداد جدیدی به ناچار باید ارتباط‌های جدیدی بین تعداد محدودی نورون ایجاد شود. در واقع تعجب اینجاست که خاطره‌های مبهم از دید ما مبهم نیستند و ما اینگونه حس میکنیم که نمای کاملی از رویداد در ذهن ما وجود دارد."
"معنای یک چیز برای شما مجموعه‌ی تداعی‌های گسترده‌ی شما درباره‌ی آن چیز بر پایه‌ی همه‌ی تجربه‌های زندگی شماست."
"ما اشیاء را چنانکه هستند درک نمی‌کنیم، بلکه آن‌ها را مانند خود می‌بینیم."
"دکارت هیچ‌وقت به بخش بیماران اعصاب پا نگذاشته بود. اگر این کار را می‌کرد متوجه می‌شد که وقتی مغز آدم‌ها تغییر پيدا کند شخصیت‌شان نیز عوض می‌شود. برخی از آسیب‌های مغزی سبب پیدایش افسردگی یا شیدایی می‌شوند. انواع دیگر آسیب مغزی فرد را به شدت مذهبی یا شوخ‌طبع میکنند یا سبب ایجاد گرایش به قماربازی می‌شوند..."
"...در دنیای واقعیت هیچ رنگی وجود ندارد. وقتی پرتو الکترومغناطیسی با جسمی برخورد می‌کند بخشی از آن برمی‌گردد و به چشم‌های ما می‌رسد. ما می‌توانیم میلیون‌ها ترکیب طول موج را تشخیص دهیم. اما تنها این طول موج‌ها فقط در ذهن ما به رنگ تبدیل می‌شوند. رنگ نوعی تفسیر طول موج است که در درون ما وجود دارد."
"انواع گوناگونی از حس‌آمیزی وجود دارند. برخی از افراد مزه‌ی لغات را می‌فهمند. برخی صداها را مثل رنگ درک میکنند. بعضی‌ها حرکات قابل مشاهده را مانند صدا می‌شنوند. حدود ۳٪ جمعیت مبتلا به یکی از انواع حس‌آمیزی هستند."
"در وضعیت‌های خطرناک ناحیه‌ای از مغز که آمیگدال (بادامک) نام دارد با دنده سنگین حرکت می‌کند و فرماندهی همه‌ی نواحی مغز را برعهده می‌گیرد و مجبورشان می‌کند که متوجه اوضاع باشند. وقتی آمیگدال وارد میدان می‌شود، خاطرات با جزئیات و وضوح بیشتری نسبت به حالت معمول ثبت می‌شوند. یعنی یک سامانه‌ی حافظه‌ی ثانوی فعال می‌شود. در واقع کار حافظه همین است: ثبت رویدادهای مهم به گونه‌ای که اگر فرد دوباره در چنان وضعی قرار گرفت، مغزش اطلاعات بیشتری برای حفظ بقای او داشته باشد. به عبارت دیگر وقتی اوضاع تهدید‌آمیز و خطرناک شود از دید مغز بهترین وقت برای یادداشت‌برداری است."
"همه می‌دانیم که رانندگی در مسیر بازگشت به خانه به هنگام پایان کار روزانه چه حسی دارد. ناگهان می‌بینیم به خانه و مقصد رسیده‌ایم حال آنکه از رانندگی در طول مسیر چیزی به یاد نداریم. در واقع با تکیه بر مهارت رانندگی مسیر را ناخودآگاه طی میکنیم. خودِ آگاه ما یا همان بخشی که هر روز صبح به محض بیدار شدن از خواب جان می‌گیرد، حین رانندگی بیشتر به مسافری شبیه است که کنار راننده روی صندلی نشسته باشد.
یک یافته‌ی مهم در مورد مهارت‌های خودکار آن است که: انجام کنترل آگاهانه حین این اعمال سبب کاهش کیفیت آن‌ها می‌شود. بهتر آن است که مهارت‌های آموخته شده — حتی مهارت‌های پیچیده — را حین اجرا آزاد بگذاریم."
"فروید که در مطبش به درمان بیماران روانی میپرداخت دریافت که در بیشتر مواقع بیمار از آنچه که سبب بروز رفتار معینی در او می‌شود شناخت آگاهانه‌ای ندارد."
"روشن شد که برای مردان جذابیت زنانی که نزدیک زمان تخمک‌گذاری یعنی اوج امکان باروری هستند دو برابر زنانی است که در دوران قاعدگی به سر می‌برند. اما جنبه‌ی عجیب قضیه این بود که مردان از تغییرات زیستی مربوط به سیکل ماهانه و اینکه زن چه زمانی در حال تخمک‌گذاری است یا اوج گرفتن میزان هورمون استروژن چه تغییرات ظریفی در ظاهر زنان (مثلاً ایجاد تقارن ظاهری بیشتر و پوست نرم‌تر و کمر باریک‌تر) ایجاد می‌کند اطلاعی نداشتند. اما این ریزه‌کاری‌ها را بدون آنکه خود بدانند کشف می‌کردند."
"به دلیل همین تعارض مداوم مغز است که گاهی با خود بحث میکنیم، به خودمان لعنت می‌فرستیم یا می‌خندیم. اما چه کسی دارد با چه کسی حرف می‌زند؟ در واقع این خود ما هستیم — بخش‌های مختلف وجود ما هستند که دارند با هم حرف می‌زنند."
"پدیده‌ی آینه‌ای پرده‌ای از واقعیتی عجیب برمی‌دارد. قیافه‌ی زن و شوهرهایی که سال‌ها از ازدواج‌شان می‌گذرد شبیه هم می‌شود و هر اندازه تعداد سال‌هایی که با هم زندگی کرده‌اند بیشتر باشد این شباهت بیشتر خواهد بود. تحقیقات نشان می‌دهند که این تأثیر فقط به دلیل انتخاب لباس‌ها یا سبک‌های آرایش مشابه نیست، بلکه به این دلیل است که آن‌ها سال‌ها آینه‌ی چهره‌ی هم می‌شوند (اشاره به اثر تقلید ناخودآگاه چهره) و بنابراین الگوی چین و چروک‌های صورت‌شان نیز مانند هم می‌شود."
"به طور میانگین کسانی که بوتاکس زده بودند کمتر موفق به تشخیص عاطفه‌ی تصویر چهره‌ی افراد شدند. چرا؟ یک فرضیه این است که فقدان فیدبک عضلاتِ چهره توانایی آن‌ها را برای تشخیص عواطف دیگران کاهش داده است. همه می‌دانیم که هر اندازه چهره‌ی افرادی که بوتاکس زده‌اند تحرک کمتری داشته باشد، پی بردن به احساس آن‌ها نیز دشوارتر می‌شود. تعجب‌آور است که برای خود این افراد نیز خواندن چهره‌ی دیگران سخت می‌شود. "
"اگر《دیدن》از طریق زبان برای‌تان عجیب جلوه می‌کند باید توجه کنید که دیدن در اصل همان جریان سیگنال‌های الکتریکی در درون ظلمات جمجمه است. این امر به طور نرمال از طریق عصب بینایی انجام می‌گیرد، اما هیچ دلیلی وجود ندارد که اطلاعات نتواند از طریق عصب‌های دیگر انتقال یابند. همانطور که جانشینی حسی نشان داد مغز همه‌ی داده‌هایی را که به آن می‌رسد بررسی می‌کند و تصمیم می‌گیرد با آن‌ها چه کار کند."
"مغز در حالت معمول ۸۶ میلیارد نورون دارد که هر یک با ده هزار نورون دیگر در ارتباط هستند. اما این ارتباط‌ها در هر فردی شکلی خاص و بی‌همتا دارند. تجربه‌ها، خاطره‌ها و همه‌ی چیزهایی که انسان را می‌سازند در الگوی منحصر به فرد ارتباط‌های نورونی سلول‌های مغز که سر به کوادریلیون می‌زند ذخیره شده‌اند. این الگو به اندازه‌ای بزرگ است که هیچ مبنای مقایسه‌ای برای آن وجود ندارد و آن را به طور خلاصه《کانکتوم》می‌نامند."
"در هر تلاشی که برای شبیه‌سازی یا ایجاد هوش انسانی انجام می‌دهیم با سؤالی بی‌پاسخ در قلمرو علوم اعصاب مواجه می‌شویم: چگونه چیزی چون درک ذهنی هستی توسط آدمی، حس عذابی توأم با درد، حس قرمزی نهفته در رنگ قرمز و حس طعم یک میوه از فعالیت میلیاردها نورون مغزی به وجود می‌آید؟ در نهایت سلول مغزی چیزی غیر از یک سلول نیست و تابع قوانین محیط است و اعمال خاصی را انجام می‌دهد. اگر یک سلول عصبی به تنهایی نمی‌تواند کار زیادی انجام دهد، پس چگونه میلیاردها سلول عصبی می‌توانند تجربه ذهنی هستی را در ما به وجود آورند؟"
"اگر مایه بنیادی ذهن همان نرم‌افزار مغز – نه جزئیات سخت‌افزاری آن – باشد، پس حداقل در مرتبه نظری باید بتوانیم خود را از بستر جسم خود رها کنیم. با در اختیار داشتن کامپیوترهای قدرتمند می‌توانیم برهم‌کنش‌های مغز خود را شبیه‌سازی کرده و بارگذاری کنیم و به این ترتیب نسخه دیجیتال خود را تولید کنیم و از محدودیت‌های خیس‌افزار زیستی که با آن به دنیا آمده‌ایم رها شویم و به موجودات غیر زیستی تبدیل شویم."
"انسان‌ها طی هزاران نسل چرخه‌های تکرار زندگی را از سر گذرانده‌اند. به دنیا آمده، با بدنی آسیب‌پذیر و شکننده زندگی کرده، بخش محدودی از واقعیت را شناخته و از امکانات آن بهره‌مند شده و تن به مرگ سپرده‌اند. شاید علم بتواند ابزارهایی برای ارتقای این داستان تکاملی (فرگشتی) به دست دهد. ما اکنون می‌توانیم سخت‌افزار مغز خود را بکاویم و به اسرار آن پی ببریم. بنابراین لزومی ندارد مغزهای ما به همان شکلی که آن‌ها را به میراث برده‌ایم باقی بمانند."
بریده‌هایی از کتاب
__________________________________________________________________________
"حافظه به جای آنکه نوعی تصویربرداری دقیق ویدئویی از یک بخش زندگی ما باشد، بیشتر حالت ناپایداری از مغز مربوط به گذشته است که باید برای یادآوری بازسازی شود."
"...شما تعداد محدودی نورون دارید که برای انجام کارهای مختلفی مفید هستند. هر نورون در زمان‌های مختلف با مجموعه‌ی متفاوتی از نورون‌ها همکاری می‌کند..."
"دشمن حافظه زمان نیست، خاطره‌های دیگر هستند. به منظور ثبت هر رویداد جدیدی به ناچار باید ارتباط‌های جدیدی بین تعداد محدودی نورون ایجاد شود. در واقع تعجب اینجاست که خاطره‌های مبهم از دید ما مبهم نیستند و ما اینگونه حس میکنیم که نمای کاملی از رویداد در ذهن ما وجود دارد."
"معنای یک چیز برای شما مجموعه‌ی تداعی‌های گسترده‌ی شما درباره‌ی آن چیز بر پایه‌ی همه‌ی تجربه‌های زندگی شماست."
"ما اشیاء را چنانکه هستند درک نمی‌کنیم، بلکه آن‌ها را مانند خود می‌بینیم."
"دکارت هیچ‌وقت به بخش بیماران اعصاب پا نگذاشته بود. اگر این کار را می‌کرد متوجه می‌شد که وقتی مغز آدم‌ها تغییر پيدا کند شخصیت‌شان نیز عوض می‌شود. برخی از آسیب‌های مغزی سبب پیدایش افسردگی یا شیدایی می‌شوند. انواع دیگر آسیب مغزی فرد را به شدت مذهبی یا شوخ‌طبع میکنند یا سبب ایجاد گرایش به قماربازی می‌شوند..."
"...در دنیای واقعیت هیچ رنگی وجود ندارد. وقتی پرتو الکترومغناطیسی با جسمی برخورد می‌کند بخشی از آن برمی‌گردد و به چشم‌های ما می‌رسد. ما می‌توانیم میلیون‌ها ترکیب طول موج را تشخیص دهیم. اما تنها این طول موج‌ها فقط در ذهن ما به رنگ تبدیل می‌شوند. رنگ نوعی تفسیر طول موج است که در درون ما وجود دارد."
"انواع گوناگونی از حس‌آمیزی وجود دارند. برخی از افراد مزه‌ی لغات را می‌فهمند. برخی صداها را مثل رنگ درک میکنند. بعضی‌ها حرکات قابل مشاهده را مانند صدا می‌شنوند. حدود ۳٪ جمعیت مبتلا به یکی از انواع حس‌آمیزی هستند."
"در وضعیت‌های خطرناک ناحیه‌ای از مغز که آمیگدال (بادامک) نام دارد با دنده سنگین حرکت می‌کند و فرماندهی همه‌ی نواحی مغز را برعهده می‌گیرد و مجبورشان می‌کند که متوجه اوضاع باشند. وقتی آمیگدال وارد میدان می‌شود، خاطرات با جزئیات و وضوح بیشتری نسبت به حالت معمول ثبت می‌شوند. یعنی یک سامانه‌ی حافظه‌ی ثانوی فعال می‌شود. در واقع کار حافظه همین است: ثبت رویدادهای مهم به گونه‌ای که اگر فرد دوباره در چنان وضعی قرار گرفت، مغزش اطلاعات بیشتری برای حفظ بقای او داشته باشد. به عبارت دیگر وقتی اوضاع تهدید‌آمیز و خطرناک شود از دید مغز بهترین وقت برای یادداشت‌برداری است."
"همه می‌دانیم که رانندگی در مسیر بازگشت به خانه به هنگام پایان کار روزانه چه حسی دارد. ناگهان می‌بینیم به خانه و مقصد رسیده‌ایم حال آنکه از رانندگی در طول مسیر چیزی به یاد نداریم. در واقع با تکیه بر مهارت رانندگی مسیر را ناخودآگاه طی میکنیم. خودِ آگاه ما یا همان بخشی که هر روز صبح به محض بیدار شدن از خواب جان می‌گیرد، حین رانندگی بیشتر به مسافری شبیه است که کنار راننده روی صندلی نشسته باشد.
یک یافته‌ی مهم در مورد مهارت‌های خودکار آن است که: انجام کنترل آگاهانه حین این اعمال سبب کاهش کیفیت آن‌ها می‌شود. بهتر آن است که مهارت‌های آموخته شده — حتی مهارت‌های پیچیده — را حین اجرا آزاد بگذاریم."
"فروید که در مطبش به درمان بیماران روانی میپرداخت دریافت که در بیشتر مواقع بیمار از آنچه که سبب بروز رفتار معینی در او می‌شود شناخت آگاهانه‌ای ندارد."
"روشن شد که برای مردان جذابیت زنانی که نزدیک زمان تخمک‌گذاری یعنی اوج امکان باروری هستند دو برابر زنانی است که در دوران قاعدگی به سر می‌برند. اما جنبه‌ی عجیب قضیه این بود که مردان از تغییرات زیستی مربوط به سیکل ماهانه و اینکه زن چه زمانی در حال تخمک‌گذاری است یا اوج گرفتن میزان هورمون استروژن چه تغییرات ظریفی در ظاهر زنان (مثلاً ایجاد تقارن ظاهری بیشتر و پوست نرم‌تر و کمر باریک‌تر) ایجاد می‌کند اطلاعی نداشتند. اما این ریزه‌کاری‌ها را بدون آنکه خود بدانند کشف می‌کردند."
"به دلیل همین تعارض مداوم مغز است که گاهی با خود بحث میکنیم، به خودمان لعنت می‌فرستیم یا می‌خندیم. اما چه کسی دارد با چه کسی حرف می‌زند؟ در واقع این خود ما هستیم — بخش‌های مختلف وجود ما هستند که دارند با هم حرف می‌زنند."
"پدیده‌ی آینه‌ای پرده‌ای از واقعیتی عجیب برمی‌دارد. قیافه‌ی زن و شوهرهایی که سال‌ها از ازدواج‌شان می‌گذرد شبیه هم می‌شود و هر اندازه تعداد سال‌هایی که با هم زندگی کرده‌اند بیشتر باشد این شباهت بیشتر خواهد بود. تحقیقات نشان می‌دهند که این تأثیر فقط به دلیل انتخاب لباس‌ها یا سبک‌های آرایش مشابه نیست، بلکه به این دلیل است که آن‌ها سال‌ها آینه‌ی چهره‌ی هم می‌شوند (اشاره به اثر تقلید ناخودآگاه چهره) و بنابراین الگوی چین و چروک‌های صورت‌شان نیز مانند هم می‌شود."
"به طور میانگین کسانی که بوتاکس زده بودند کمتر موفق به تشخیص عاطفه‌ی تصویر چهره‌ی افراد شدند. چرا؟ یک فرضیه این است که فقدان فیدبک عضلاتِ چهره توانایی آن‌ها را برای تشخیص عواطف دیگران کاهش داده است. همه می‌دانیم که هر اندازه چهره‌ی افرادی که بوتاکس زده‌اند تحرک کمتری داشته باشد، پی بردن به احساس آن‌ها نیز دشوارتر می‌شود. تعجب‌آور است که برای خود این افراد نیز خواندن چهره‌ی دیگران سخت می‌شود. "
"اگر《دیدن》از طریق زبان برای‌تان عجیب جلوه می‌کند باید توجه کنید که دیدن در اصل همان جریان سیگنال‌های الکتریکی در درون ظلمات جمجمه است. این امر به طور نرمال از طریق عصب بینایی انجام می‌گیرد، اما هیچ دلیلی وجود ندارد که اطلاعات نتواند از طریق عصب‌های دیگر انتقال یابند. همانطور که جانشینی حسی نشان داد مغز همه‌ی داده‌هایی را که به آن می‌رسد بررسی می‌کند و تصمیم می‌گیرد با آن‌ها چه کار کند."
"مغز در حالت معمول ۸۶ میلیارد نورون دارد که هر یک با ده هزار نورون دیگر در ارتباط هستند. اما این ارتباط‌ها در هر فردی شکلی خاص و بی‌همتا دارند. تجربه‌ها، خاطره‌ها و همه‌ی چیزهایی که انسان را می‌سازند در الگوی منحصر به فرد ارتباط‌های نورونی سلول‌های مغز که سر به کوادریلیون می‌زند ذخیره شده‌اند. این الگو به اندازه‌ای بزرگ است که هیچ مبنای مقایسه‌ای برای آن وجود ندارد و آن را به طور خلاصه《کانکتوم》می‌نامند."
"در هر تلاشی که برای شبیه‌سازی یا ایجاد هوش انسانی انجام می‌دهیم با سؤالی بی‌پاسخ در قلمرو علوم اعصاب مواجه می‌شویم: چگونه چیزی چون درک ذهنی هستی توسط آدمی، حس عذابی توأم با درد، حس قرمزی نهفته در رنگ قرمز و حس طعم یک میوه از فعالیت میلیاردها نورون مغزی به وجود می‌آید؟ در نهایت سلول مغزی چیزی غیر از یک سلول نیست و تابع قوانین محیط است و اعمال خاصی را انجام می‌دهد. اگر یک سلول عصبی به تنهایی نمی‌تواند کار زیادی انجام دهد، پس چگونه میلیاردها سلول عصبی می‌توانند تجربه ذهنی هستی را در ما به وجود آورند؟"
"اگر مایه بنیادی ذهن همان نرم‌افزار مغز – نه جزئیات سخت‌افزاری آن – باشد، پس حداقل در مرتبه نظری باید بتوانیم خود را از بستر جسم خود رها کنیم. با در اختیار داشتن کامپیوترهای قدرتمند می‌توانیم برهم‌کنش‌های مغز خود را شبیه‌سازی کرده و بارگذاری کنیم و به این ترتیب نسخه دیجیتال خود را تولید کنیم و از محدودیت‌های خیس‌افزار زیستی که با آن به دنیا آمده‌ایم رها شویم و به موجودات غیر زیستی تبدیل شویم."
"انسان‌ها طی هزاران نسل چرخه‌های تکرار زندگی را از سر گذرانده‌اند. به دنیا آمده، با بدنی آسیب‌پذیر و شکننده زندگی کرده، بخش محدودی از واقعیت را شناخته و از امکانات آن بهره‌مند شده و تن به مرگ سپرده‌اند. شاید علم بتواند ابزارهایی برای ارتقای این داستان تکاملی (فرگشتی) به دست دهد. ما اکنون می‌توانیم سخت‌افزار مغز خود را بکاویم و به اسرار آن پی ببریم. بنابراین لزومی ندارد مغزهای ما به همان شکلی که آن‌ها را به میراث برده‌ایم باقی بمانند."
January 18, 2022
Диригентът на най-сложната симфония във Вселената.
Изцяло в духа на научно-популятното. С лек наклон към популярното и по-лесно възприемащото се. Намирам я за полезна, тъй като и материята е достатъчно сложна, че да откаже масовия читател да задълбае повече. Препоръката е по-скоро за навлизане в темата, отколкото да има претенция за изчерпателност.
Изобилства от примери какво ще се случи, ако изгубим едно от сетивата си. Авторът в някои случаи се е срещнал лично с тези хора, а в други случаи преразказва. Извадени са вероятно най-показателните примери. В един от тях човек губи зрението си на 3-г. възраст, но се справя доста добре с компенсираща сетивност. После, към 30-40 г. ми правят успешна операция на очите. Те сработват от медицинска гледна точка, но мозълът вече се е развил по друг начин. Не вижда като нормално и дори му е по-лесно да се ориентира със затворени очи. Множеството такива примери ни водят (по-добре от научното обяснение) до извода, че за мозъкът няма значение с какви инструменти ще получава информация за външния свят. За него е важно да я получава и той намира начини. В много случаи една част от мозъка функционално завзема друга и т.н.
Друго интересно, което извадих:
- мозъчната активност по време на сън не е по-малка от тази в активния период. Просто е по-различна. (Явно чичо Фройд ще се потвърди и от невронауката);
- не си даваме сметка колко сложна симфония дирижира мозъка ни. Екипите, които се опитват да разработят механични дубликати го осъзнават, обаче. Трудно е дори да направиш робот, който да поднесе пълна лъжица към устата, без да разлее. А ние правим хиляди такива неща механично;
- Това, което виждаме, чуваме и усещаме в света - пристига с различна скорост, по различно време в мозъка. Той някак го координира, така че да ни се струва в реално време и в еднакво време. Нещо повече - това, което виждаме е изчислена прогноза за света, на база на дошлото (със закъснение) от рецепторите и целия ни опит.
- Откъм способности - ще трябват десетки от най-мощните съвременни суперкомпютри, за да се достигне.
Има и още, но ще оставя за ваше разкритие.
Изцяло в духа на научно-популятното. С лек наклон към популярното и по-лесно възприемащото се. Намирам я за полезна, тъй като и материята е достатъчно сложна, че да откаже масовия читател да задълбае повече. Препоръката е по-скоро за навлизане в темата, отколкото да има претенция за изчерпателност.
Изобилства от примери какво ще се случи, ако изгубим едно от сетивата си. Авторът в някои случаи се е срещнал лично с тези хора, а в други случаи преразказва. Извадени са вероятно най-показателните примери. В един от тях човек губи зрението си на 3-г. възраст, но се справя доста добре с компенсираща сетивност. После, към 30-40 г. ми правят успешна операция на очите. Те сработват от медицинска гледна точка, но мозълът вече се е развил по друг начин. Не вижда като нормално и дори му е по-лесно да се ориентира със затворени очи. Множеството такива примери ни водят (по-добре от научното обяснение) до извода, че за мозъкът няма значение с какви инструменти ще получава информация за външния свят. За него е важно да я получава и той намира начини. В много случаи една част от мозъка функционално завзема друга и т.н.
Друго интересно, което извадих:
- мозъчната активност по време на сън не е по-малка от тази в активния период. Просто е по-различна. (Явно чичо Фройд ще се потвърди и от невронауката);
- не си даваме сметка колко сложна симфония дирижира мозъка ни. Екипите, които се опитват да разработят механични дубликати го осъзнават, обаче. Трудно е дори да направиш робот, който да поднесе пълна лъжица към устата, без да разлее. А ние правим хиляди такива неща механично;
- Това, което виждаме, чуваме и усещаме в света - пристига с различна скорост, по различно време в мозъка. Той някак го координира, така че да ни се струва в реално време и в еднакво време. Нещо повече - това, което виждаме е изчислена прогноза за света, на база на дошлото (със закъснение) от рецепторите и целия ни опит.
- Откъм способности - ще трябват десетки от най-мощните съвременни суперкомпютри, за да се достигне.
Има и още, но ще оставя за ваше разкритие.
July 8, 2016
Good introduction to the brain for people with no knowledge of science or neuroscience. I was hoping for something a little more in depth.
March 1, 2016
The Brain: The Story of You by David Eagleman
“The Brain" is an excellent companion piece to the six-part PBS series of the same title. Neuroscientist and best-selling author David Eagleman, educates and fascinates the general public with a wonderful popular-science examination of our brains. This captivating 224-page book includes the following six chapters: 1. Who am I?, 2. What is reality?, 3. Who’s in control?,4. How do I decide?, 5. Do I need you?, and 6. Who will we be?.
Positives:
1. Popular science at its best. Accessible, enlightening and fun to read.
2. The fascinating topic of neuroscience in the masterful hands of David Eagleman.
3. Full of colorful illustrations that complement the excellent narrative.
4. Eagleman’s writing style is easy on the “brain”. His goal is to educate the general public and he succeeds.
5. Full of interesting facts spruced throughout the book. “As many as two million new connections, or synapses, are formed every second in an infant’s brain. By age two, a child has over one hundred trillion synapses, double the number an adult has.”
6. A good description of the teen’s brain. “Beyond social awkwardness and emotional hypersensitivity, the teen brain is set up to take risks.”
7. Goes over some of the keys components of the brain. “The scientists were particularly interested in a small area of the brain called the hippocampus – vital for memory, and, in particular, spatial memory.”
8. Includes interesting stories. The story of Charles Whitman is quite enlightening with major repercussions on a society that values evidence.
9. Describes how memories are formed. “Our past is not a faithful record. Instead it’s a reconstruction, and sometimes it can border on mythology. When we review our life memories, we should do so with the awareness that not all the details are accurate.”
10. Describes some of the tools of a neuroscientist. “One way to measure that is with electroencephalography (EEG), which captures a summary of billions of neurons firing by picking up weak electrical signals on the outside of the skull.”
11. Considers important philosophical questions. Does the idea of an immaterial soul reconcile with neuroscientific evidence? Find out.
12. Describes reality. “One way to measure that is with electroencephalography (EEG), which captures a summary of billions of neurons firing by picking up weak electrical signals on the outside of the skull.” “Everything you experience – every sight, sound, smell – rather than being a direct experience, is an electrochemical rendition in a dark theater.” “The slice of reality that we can see is limited by our biology.”
13. Describes consciousness. “…the conscious you is only the smallest part of the activity of your brain. Your actions, your beliefs and your biases are all driven by networks in your brain to which you have no conscious access.” “I think of consciousness as the CEO of a large sprawling corporation, with many thousands of subdivisions and departments all collaborating and interacting and competing in different ways.”
14. Describes how the brain decides. “It’s easy to think about the brain commanding the body from on high – but in fact the brain is in constant feedback with the body.”
15. An interesting look at willpower. “…willpower isn’t something that we just exercise – it’s something we deplete.”
16. A look at social neuroscience. “Our social skills are deeply rooted in our neural circuitry – and understanding this circuitry is the basis of a young field of study called social neuroscience.”
17. A fascinating look at Syndrome E and its repercussions. “Syndrome E is characterized by a diminished emotional reactivity, which allows repetitive acts of violence.” “Genocide is only possible when dehumanization happens on a massive scale, and the perfect tool for this job is propaganda.”
18. A look at the future of neuroscience. “The secret to understanding our success – and our future opportunity – is the brain’s tremendous ability to adjust, known as brain plasticity.”
19. Can consciousness be uploaded? Find out.
20. A helpful glossary of terms.
Negatives:
1. As expected, a book this succinct will leave some interesting neuroscientific topics on the table. The topic of free will gets shortchanged.
2. A book intended for the general public and a companion piece no less, will lack depth.
3. The eBook edition has some glitches, as an example, extra blank pages inserted.
4. Endnotes included but no formal bibliography.
In summary, this book exemplifies my love for science. Eagleman is a master of his craft and a skilled writer. He covers complex topics on the neuroscience with ease and provides the general public with an appetizer of knowledge. Neuroscience is a fascinating field in it is infancy and Eagleman successfully whets the public’s interest. I highly recommend it!
Further recommendations: “Incognito: The Secret Lives of the Brain” by the same author, “How to Create a Mind” and “The Singularity is Near” by Ray Kurzwell, “Who’s in Charge?” by Michael S. Gazzaniga, “The Human Brain Book” by Rita Carter, “The Tell-Tale Brain” by V.S. Ramachandran, “Hallucinations” and “The Man Who Mistook His Wife For a Hat” by Oliver Sacks, “A Whole New Mind” by Daniel H. Pink, “In Search of Memory” by Eric R. Kandel, “Self Comes to Mind” by Antonio Damasio, and “The Mind” edited by John Brockman.
“The Brain" is an excellent companion piece to the six-part PBS series of the same title. Neuroscientist and best-selling author David Eagleman, educates and fascinates the general public with a wonderful popular-science examination of our brains. This captivating 224-page book includes the following six chapters: 1. Who am I?, 2. What is reality?, 3. Who’s in control?,4. How do I decide?, 5. Do I need you?, and 6. Who will we be?.
Positives:
1. Popular science at its best. Accessible, enlightening and fun to read.
2. The fascinating topic of neuroscience in the masterful hands of David Eagleman.
3. Full of colorful illustrations that complement the excellent narrative.
4. Eagleman’s writing style is easy on the “brain”. His goal is to educate the general public and he succeeds.
5. Full of interesting facts spruced throughout the book. “As many as two million new connections, or synapses, are formed every second in an infant’s brain. By age two, a child has over one hundred trillion synapses, double the number an adult has.”
6. A good description of the teen’s brain. “Beyond social awkwardness and emotional hypersensitivity, the teen brain is set up to take risks.”
7. Goes over some of the keys components of the brain. “The scientists were particularly interested in a small area of the brain called the hippocampus – vital for memory, and, in particular, spatial memory.”
8. Includes interesting stories. The story of Charles Whitman is quite enlightening with major repercussions on a society that values evidence.
9. Describes how memories are formed. “Our past is not a faithful record. Instead it’s a reconstruction, and sometimes it can border on mythology. When we review our life memories, we should do so with the awareness that not all the details are accurate.”
10. Describes some of the tools of a neuroscientist. “One way to measure that is with electroencephalography (EEG), which captures a summary of billions of neurons firing by picking up weak electrical signals on the outside of the skull.”
11. Considers important philosophical questions. Does the idea of an immaterial soul reconcile with neuroscientific evidence? Find out.
12. Describes reality. “One way to measure that is with electroencephalography (EEG), which captures a summary of billions of neurons firing by picking up weak electrical signals on the outside of the skull.” “Everything you experience – every sight, sound, smell – rather than being a direct experience, is an electrochemical rendition in a dark theater.” “The slice of reality that we can see is limited by our biology.”
13. Describes consciousness. “…the conscious you is only the smallest part of the activity of your brain. Your actions, your beliefs and your biases are all driven by networks in your brain to which you have no conscious access.” “I think of consciousness as the CEO of a large sprawling corporation, with many thousands of subdivisions and departments all collaborating and interacting and competing in different ways.”
14. Describes how the brain decides. “It’s easy to think about the brain commanding the body from on high – but in fact the brain is in constant feedback with the body.”
15. An interesting look at willpower. “…willpower isn’t something that we just exercise – it’s something we deplete.”
16. A look at social neuroscience. “Our social skills are deeply rooted in our neural circuitry – and understanding this circuitry is the basis of a young field of study called social neuroscience.”
17. A fascinating look at Syndrome E and its repercussions. “Syndrome E is characterized by a diminished emotional reactivity, which allows repetitive acts of violence.” “Genocide is only possible when dehumanization happens on a massive scale, and the perfect tool for this job is propaganda.”
18. A look at the future of neuroscience. “The secret to understanding our success – and our future opportunity – is the brain’s tremendous ability to adjust, known as brain plasticity.”
19. Can consciousness be uploaded? Find out.
20. A helpful glossary of terms.
Negatives:
1. As expected, a book this succinct will leave some interesting neuroscientific topics on the table. The topic of free will gets shortchanged.
2. A book intended for the general public and a companion piece no less, will lack depth.
3. The eBook edition has some glitches, as an example, extra blank pages inserted.
4. Endnotes included but no formal bibliography.
In summary, this book exemplifies my love for science. Eagleman is a master of his craft and a skilled writer. He covers complex topics on the neuroscience with ease and provides the general public with an appetizer of knowledge. Neuroscience is a fascinating field in it is infancy and Eagleman successfully whets the public’s interest. I highly recommend it!
Further recommendations: “Incognito: The Secret Lives of the Brain” by the same author, “How to Create a Mind” and “The Singularity is Near” by Ray Kurzwell, “Who’s in Charge?” by Michael S. Gazzaniga, “The Human Brain Book” by Rita Carter, “The Tell-Tale Brain” by V.S. Ramachandran, “Hallucinations” and “The Man Who Mistook His Wife For a Hat” by Oliver Sacks, “A Whole New Mind” by Daniel H. Pink, “In Search of Memory” by Eric R. Kandel, “Self Comes to Mind” by Antonio Damasio, and “The Mind” edited by John Brockman.
September 2, 2016
The cover of this book is beautiful - and the pages are that thick, heavy sort that just scream quality. Yet what was written on them I found to be a little lacking. Eagleman clearly has a lot of passion for neurobiology and psychology, and references quite a few of his own experiments and what he learned from it. The passages on artificial intelligence were interesting and thought provoking, and the parts on empathy and the need for social interaction were not bad either. It touched quite a surprising amount on philosophy, and not as much on the neurobiology as I was expecting in a book called The Brain.
The main feature that kept me from really enjoying this book was the lack of depth. It bounces around from topic to topic using one or two anecdotes of studies done (mostly ones I learned of in my first year psychology classes) to prove his brief point before brushing the surface of the next issue. It felt rushed in that sense and caused me to not really buy in to what he was saying - not that I don't believe him, but I wanted more information to better understand.
I wanted to know at least a simplified version of the biology that goes into sensory augmentation, syndrome E, levels of consciousness of coma patients, etc. There were many interesting concepts introduced but the lack of exploration into any of them made me feel shortchanged. It's hard to completely buy into the fact that the world has "no colour, there's also no sound . . . Reality is also odorless" outside of our minds because until our mind converts this incoming information (whether it's wavelengths to colour, vibrations to sound, etc) it is just data floating out in a the void of the world. It's a big statement to throw out there and hard to really wrap your head around and agree with without further proof of theory.
Statements like that, as well as his definition of consciousness ("When you're awake you have consciousness, and when you're in deep sleep you don't.") are overly simplistic and not the kind of thing I'm looking for in a $40 book. I understand that there is no assumption of pre-existing knowledge, but that doesn't mean that anyone picking up the book is not eager to learn and does not have the capacity to understand a concept of consciousness more difficult than the one provided.
Our brains are truly amazing, though. Their ability to transform all of this incoming information, make sense of it, and react to our surroundings so quickly it is not even a conscious thought is astounding. The fact that the brain has no direct link to the outer world and relies heavily on this incoming information, is something that Eagleman does not let us forget, thus reminding us every several pages that all of this is happening "sealed within the dark, silent chamber of your skull", " inside the sealed auditorium of the cranium", "is ultimately built in the dark, in a foreign language of electrochemical signals", etc. Reminding us that it is all of the neurons working in concert that allows these great biological feats to be achieved. This got old pretty quickly and felt like a go-to for wrapping up a concept.
Overall, the writing was well done, and maybe I was just looking for something more than this book was offering. I would recommend if you're looking for a headline-type look at the brain without working too much about the details. If you're looking for something thought provoking with evidence backing the theories presented and a response to opposing ideas, then this really isn't quite it. Either way the repetition of certain phrases comes through loud and clear and is for you to decide whether you think that will bother you.
The main feature that kept me from really enjoying this book was the lack of depth. It bounces around from topic to topic using one or two anecdotes of studies done (mostly ones I learned of in my first year psychology classes) to prove his brief point before brushing the surface of the next issue. It felt rushed in that sense and caused me to not really buy in to what he was saying - not that I don't believe him, but I wanted more information to better understand.
I wanted to know at least a simplified version of the biology that goes into sensory augmentation, syndrome E, levels of consciousness of coma patients, etc. There were many interesting concepts introduced but the lack of exploration into any of them made me feel shortchanged. It's hard to completely buy into the fact that the world has "no colour, there's also no sound . . . Reality is also odorless" outside of our minds because until our mind converts this incoming information (whether it's wavelengths to colour, vibrations to sound, etc) it is just data floating out in a the void of the world. It's a big statement to throw out there and hard to really wrap your head around and agree with without further proof of theory.
Statements like that, as well as his definition of consciousness ("When you're awake you have consciousness, and when you're in deep sleep you don't.") are overly simplistic and not the kind of thing I'm looking for in a $40 book. I understand that there is no assumption of pre-existing knowledge, but that doesn't mean that anyone picking up the book is not eager to learn and does not have the capacity to understand a concept of consciousness more difficult than the one provided.
Our brains are truly amazing, though. Their ability to transform all of this incoming information, make sense of it, and react to our surroundings so quickly it is not even a conscious thought is astounding. The fact that the brain has no direct link to the outer world and relies heavily on this incoming information, is something that Eagleman does not let us forget, thus reminding us every several pages that all of this is happening "sealed within the dark, silent chamber of your skull", " inside the sealed auditorium of the cranium", "is ultimately built in the dark, in a foreign language of electrochemical signals", etc. Reminding us that it is all of the neurons working in concert that allows these great biological feats to be achieved. This got old pretty quickly and felt like a go-to for wrapping up a concept.
Overall, the writing was well done, and maybe I was just looking for something more than this book was offering. I would recommend if you're looking for a headline-type look at the brain without working too much about the details. If you're looking for something thought provoking with evidence backing the theories presented and a response to opposing ideas, then this really isn't quite it. Either way the repetition of certain phrases comes through loud and clear and is for you to decide whether you think that will bother you.
February 4, 2022
Din nefericire nu exista carte despre dezvoltarea creierului care sa nu mentioneze si orfelinatele din Romania.
Copiii din aceste centre erau tinuti in patuturi, fara nici o stimulare senzoriala. Ei nu erau tinuti in brate si nimeni nu se juca cu ei. Desi nevoile primare le erau satisfacute (erau hraniti, spalati si imbracati) copiii dadeau semne ca au creierul subdezvoltat: un coeficient de inteligenta intre 60 si 80 (media este 80-120), limbaj insuficient dezvoltat, control slab al impulsurilor. dificultati in mentinerea atentiei.
In lipsa afectiunii si a stimularii senzoriale, creierul uman nu se poate dezvolta normal.
Copiii din aceste centre erau tinuti in patuturi, fara nici o stimulare senzoriala. Ei nu erau tinuti in brate si nimeni nu se juca cu ei. Desi nevoile primare le erau satisfacute (erau hraniti, spalati si imbracati) copiii dadeau semne ca au creierul subdezvoltat: un coeficient de inteligenta intre 60 si 80 (media este 80-120), limbaj insuficient dezvoltat, control slab al impulsurilor. dificultati in mentinerea atentiei.
In lipsa afectiunii si a stimularii senzoriale, creierul uman nu se poate dezvolta normal.
Read
February 10, 2022Bu kitap Düşüncenin Kökeni - Beynimiz Nasıl Çalışır?, ve Cennetin Ejderleri kitaplarıyla birlikte okunmalı diye düşünüyorum. Daha önceden kitapta bahsi geçen The Brain isimli belgeseli de izlemiştim. Okumak şimdiye nasip oldu.
Kitabın, yukarıda bahsi geçen "Düşüncenin Kökeni" kitabında eleştirdiği "Nöron merkezli nöroloji" algısına uygun olarak yazıldığını söyleyebiliriz. Eğer Düşüncenin Kökeni'nin yazarı yanılmıyorsa, bu tip çalışmalar son yirmi yıldır "modası geçmiş" olarak tanımlanıyorlar.
Kitabın öyle çok dikkat çekici, akılda kalıcı; etkileyici diyebileceğim bir yönü olduğunu söyleyemem. Bu kitaba merak salanların bunun yerine öncelikle Cennetin Ejderleri'ni okumalarını salık veririm.
Kitabın, yukarıda bahsi geçen "Düşüncenin Kökeni" kitabında eleştirdiği "Nöron merkezli nöroloji" algısına uygun olarak yazıldığını söyleyebiliriz. Eğer Düşüncenin Kökeni'nin yazarı yanılmıyorsa, bu tip çalışmalar son yirmi yıldır "modası geçmiş" olarak tanımlanıyorlar.
Kitabın öyle çok dikkat çekici, akılda kalıcı; etkileyici diyebileceğim bir yönü olduğunu söyleyemem. Bu kitaba merak salanların bunun yerine öncelikle Cennetin Ejderleri'ni okumalarını salık veririm.
December 18, 2015
كتابٌ ممتع ورائع ومفيد جدًا كمدخلٍ في عالم العقل والتفكير.
أسلوب الكتاب وإخراجه بديع، ومعلوماته ممتعة وشيّقة وحديثة جدًا. وهذا ما تجده حين يكون العالم الباحث كاتبًا.
أسلوب الكتاب وإخراجه بديع، ومعلوماته ممتعة وشيّقة وحديثة جدًا. وهذا ما تجده حين يكون العالم الباحث كاتبًا.
November 16, 2020
امتیاز: 4.5
نویسنده استاد نوروساینس در دانشگاه استنفورد هست و خود تحقیقات و مطالعات زیادی انجام داده (لذا مثل تعداد زیادی از کتاب هایی با این موضوع که توسط یک فردی که هیچ دانشی نداره و صرفا براساس علاقه شروع به گردآوری یه سری مطلب از اطراف میکنن و اونارو به ترتیب میگن و وسطش یه برداشت از خودشون اضافه میکنن نیست)
با محتوایی کاملا علمی روبرو هستیم که از رفرنس های بسیار معتبر استفاده میکنه و سعی در دادن هیچ نظری قطعی نمیکنه فقط بخشی از انچه تا به امروز ما کشف کردیم و فرضیاتی که دادیم رو مطرح میکنه...
دید مارو گسترده تر میکنه و سئوالات مارو بیشتر.
1_واقعیت چیست؟
2_چه چیز هویت مرا میسازد؟
3_چه چیز مرا کنترل می کند؟
4_چگونه تصمیم میگیرم؟
5_چرا به شما نیاز دارم؟ (به دلایل اجتماعی بودن انسان میپردازد)
6_چه خواهیم شد؟
از 6 فصل تشکیل میشه که هرکدوم (به ترتیب) با یکی از سئوالات بالا اغاز میشه که طی اون سعی میکنه جوابی به سئوال بده
محتوا گاها کمی تخصصی میشه و برای فردی که هیچ دانش پیشینی نداره اندکی درک درست و کامل اون سخت هست البته باز هم جذابیت های خودش رو داره چون هر فصل تعداد زیادی آزمایش درجه یک داره
گاها اون ازمایش رو کم توضیح میده و دید روشنی از نتیجش نمیده و رهاش میکنه(که ای کاش اینطور نبود و بیشتر به تفسیر مسائل میپرداخت)
_______
من مستند این کتاب رو دیدم (طی جست و جویی کردم چیزی کمتر از کتابش نداره و کتاب از روی مستند نوشته شده)
الحق مستند خوش رنگ و لعابی هست(قطعا جزو #بهترین مستند های علمی هست که تا به حال دیدم)
گوینده خود دیوید ایگلمن هست و با بیانی شیوا و پرکشش مطالب رو بازگو میکنه
میتونین مستند رو از سیات بیگ بنگ با زیرنویس فارسی دانلود کنید
نویسنده استاد نوروساینس در دانشگاه استنفورد هست و خود تحقیقات و مطالعات زیادی انجام داده (لذا مثل تعداد زیادی از کتاب هایی با این موضوع که توسط یک فردی که هیچ دانشی نداره و صرفا براساس علاقه شروع به گردآوری یه سری مطلب از اطراف میکنن و اونارو به ترتیب میگن و وسطش یه برداشت از خودشون اضافه میکنن نیست)
با محتوایی کاملا علمی روبرو هستیم که از رفرنس های بسیار معتبر استفاده میکنه و سعی در دادن هیچ نظری قطعی نمیکنه فقط بخشی از انچه تا به امروز ما کشف کردیم و فرضیاتی که دادیم رو مطرح میکنه...
دید مارو گسترده تر میکنه و سئوالات مارو بیشتر.
1_واقعیت چیست؟
2_چه چیز هویت مرا میسازد؟
3_چه چیز مرا کنترل می کند؟
4_چگونه تصمیم میگیرم؟
5_چرا به شما نیاز دارم؟ (به دلایل اجتماعی بودن انسان میپردازد)
6_چه خواهیم شد؟
از 6 فصل تشکیل میشه که هرکدوم (به ترتیب) با یکی از سئوالات بالا اغاز میشه که طی اون سعی میکنه جوابی به سئوال بده
محتوا گاها کمی تخصصی میشه و برای فردی که هیچ دانش پیشینی نداره اندکی درک درست و کامل اون سخت هست البته باز هم جذابیت های خودش رو داره چون هر فصل تعداد زیادی آزمایش درجه یک داره
گاها اون ازمایش رو کم توضیح میده و دید روشنی از نتیجش نمیده و رهاش میکنه(که ای کاش اینطور نبود و بیشتر به تفسیر مسائل میپرداخت)
_______
من مستند این کتاب رو دیدم (طی جست و جویی کردم چیزی کمتر از کتابش نداره و کتاب از روی مستند نوشته شده)
الحق مستند خوش رنگ و لعابی هست(قطعا جزو #بهترین مستند های علمی هست که تا به حال دیدم)
گوینده خود دیوید ایگلمن هست و با بیانی شیوا و پرکشش مطالب رو بازگو میکنه
میتونین مستند رو از سیات بیگ بنگ با زیرنویس فارسی دانلود کنید
May 2, 2017
کتاب، در نوع خودش، یعنی معرفی مقدماتی به هدف ترویج علم، یک نمونه‌ی واقعاً موفق بود. خواننده رو به نورولوژی به شدت علاقه‌مند میکنه، ضمن این که وارد جزئیات تخصصی نمی‌شه. خیلی لذت بردم.
June 27, 2016
"The strange computational material in our skulls is the perceptual machinery by which we navigate the world, the stuff from which decisions arise, the material from which imagination is forged. Our dreams and our waking lives emerge from its billions of zapping cells"
A fun, entertaining and enlightening book, in which, David Eagleman introduces us to the fast growing brain science, exploring some of the brain wonders and sometimes it seems even like science fiction what that mysterious jelly mass can do..
A fun, entertaining and enlightening book, in which, David Eagleman introduces us to the fast growing brain science, exploring some of the brain wonders and sometimes it seems even like science fiction what that mysterious jelly mass can do..
March 26, 2020
حدس میزنم با پیشرفت‌هایی ک توی حوزه نوروساینس رسیدیم، دیگه به اواخر عمر فلسفه داریم میرسیم. منظورم اینه برای جواب دادن سوالات فلسفی، هر فیلسوف میاد یکسری فرضیات درنظر می‌گیره و یک چارچوب تولید میکنه. سعی ��یکنه دنیا رو توی این چارچوب مدل کنه و به سوالاتی جواب بده ک هنوز جوابی براش نداریم. اما نکته اینجاس ک اولا صددرصد مشخص نیس این فرضیات درست باشن، دوما تا الان بشر کلی چارچوب توسعه داده و کلی شاخه فکری ایجاد شده.
یه مثال مقایسه طب سنتی (اسلامی/چینی/...) با پزشکی مدرنه. علم پزشکی بحدی پیشرفت کرده ک دیگه نیاز به چارچوب‌های علوم گذشته نیازی نیست و علم پزشکی در سراسر دنیا فقط یه چارچوب داره و اونم چارچوب علمیه.
درنتیجه با درنظر گرفتن اینکه همه اعمال، رفتار و تفکراتمون از کارکرد مغز ناشی میشه، اینطوری با روش علمی ک از صحت مبانیش تا حد خیلی زیادی مطمئنیم، میتونیم ماهیت مسائل فلسفی رو دقیقتر بررسی کرد. همینطور چون فرضیات، یک پکیج بیشتر نیستن، انشعابی هم درکار نیست و به یه چارچوب یونیک جهانی میرسیم.
یه مثال مقایسه طب سنتی (اسلامی/چینی/...) با پزشکی مدرنه. علم پزشکی بحدی پیشرفت کرده ک دیگه نیاز به چارچوب‌های علوم گذشته نیازی نیست و علم پزشکی در سراسر دنیا فقط یه چارچوب داره و اونم چارچوب علمیه.
درنتیجه با درنظر گرفتن اینکه همه اعمال، رفتار و تفکراتمون از کارکرد مغز ناشی میشه، اینطوری با روش علمی ک از صحت مبانیش تا حد خیلی زیادی مطمئنیم، میتونیم ماهیت مسائل فلسفی رو دقیقتر بررسی کرد. همینطور چون فرضیات، یک پکیج بیشتر نیستن، انشعابی هم درکار نیست و به یه چارچوب یونیک جهانی میرسیم.
September 22, 2021
برای کتاب بیگانه از آلبر، نوشتم:
درک نمی‌کنم چرا یکی باید به خاطر آفتاب سوزان، 4تا گلوله برای شخصی هدر بده!!!
در این کتاب دیوید ایگلمن روشنم کرد که چقدر ساده و راحت امکان همچین حرکتی از هرکسی ممکن است.
برایم شخصی رو مثال زد که بدون هیچ سابقه‌ای از جرم و جنایت، والدین همسرش رو در موقع خواب تیربارون میکنه و صبح روز بعد میره کلانتری و به پلیس میگه که: احساس میکنم دیشب یه غلطی کردم، فعلا دستگیرم کنین تا ببینم کی گندش در میاد!
بعد از پیگیری‌های وکیلش، متوجه میشن که قاتل بدون هیچ قدرت اراده‌ای دست به این حرکت زده و متهم تبرئه میشه! به همین خوشمزگی!
خلاصه خواستم بگم اگر آلبرکامو ، قهرمان داستانش میزنه دهن یکی رو یهو بر اثر آفتاب صاف میکنه، از نظر علمی میشه برسی کرد که قهرمانش در دنیای مغزش چطور آب روغن قاطی کرده بوده و شاید میتونست در دنیای امروز از ��هرمان داستانش دفاع کنه و با گذاشتن یک عدد وکیل فرضی، او رو از تمام قضاوت‌ها تبرئه کنه!
مرسی از دیوید که درگیری من رو با کتاب بیگانه تا اندازه‌ای رفع و رجوع کرد!
و چقدر دوست دارم باقی کتاب‌های این نویسنده رو بخونم.
درک نمی‌کنم چرا یکی باید به خاطر آفتاب سوزان، 4تا گلوله برای شخصی هدر بده!!!
در این کتاب دیوید ایگلمن روشنم کرد که چقدر ساده و راحت امکان همچین حرکتی از هرکسی ممکن است.
برایم شخصی رو مثال زد که بدون هیچ سابقه‌ای از جرم و جنایت، والدین همسرش رو در موقع خواب تیربارون میکنه و صبح روز بعد میره کلانتری و به پلیس میگه که: احساس میکنم دیشب یه غلطی کردم، فعلا دستگیرم کنین تا ببینم کی گندش در میاد!
بعد از پیگیری‌های وکیلش، متوجه میشن که قاتل بدون هیچ قدرت اراده‌ای دست به این حرکت زده و متهم تبرئه میشه! به همین خوشمزگی!
خلاصه خواستم بگم اگر آلبرکامو ، قهرمان داستانش میزنه دهن یکی رو یهو بر اثر آفتاب صاف میکنه، از نظر علمی میشه برسی کرد که قهرمانش در دنیای مغزش چطور آب روغن قاطی کرده بوده و شاید میتونست در دنیای امروز از ��هرمان داستانش دفاع کنه و با گذاشتن یک عدد وکیل فرضی، او رو از تمام قضاوت‌ها تبرئه کنه!
مرسی از دیوید که درگیری من رو با کتاب بیگانه تا اندازه‌ای رفع و رجوع کرد!
و چقدر دوست دارم باقی کتاب‌های این نویسنده رو بخونم.
Read
January 2, 2019Took me forever to finish (why???) but was very interesting. Didn't like the part about us potentially becoming machines in the future, with our brains downloaded to a computer... The author got really excited about the possibilities but I just couldn't. Also would have liked more insights into what we understand a lit brain processes instead of future potential with computers, processing power, etc.
December 27, 2021
A straightforward book discussing knowledge and theories in regards to the brain, both its biological structure and social development, and more importantly how that all creates the people that we are- or will become (since cognitive development is an ever changing process). I truly enjoyed it and would recommend it as a read since it’s pretty concise and isn’t difficult at all to grasp.
November 23, 2020
Here's a clear and very accessible tour of the brain. What makes it interesting is the angle taken by the author -showing all along that the human brain 'constructs' reality around us, so we can navigate our surrounding world.
First, comparing our biological receptors (our senses and how they work) to that of other animals leads him to expand on a striking idea which I personally find fascinating: so-called sensory substitution. Indeed, our brain doesn't care about which sensory pathway data are coming in to it; it will just process them regardless after an adjusting period. In other words, it's possible to see using your tongue, or hear through your torso! Already, experiments are being made to manufacture devices using such radical discoveries and help the blind and deaf (e.g. BrainPort, VEST...). This was thrilling.
Then, pushing a bit further, David Eagleman discusses social neuroscience; showing how our wiring to be social is a double-edged sword. This makes for interesting ethical questioning (e.g. about the famous 'trolley dilemma', and, beyond, the question of free will...) although not going in depth.
Finally, he concludes by tackling the problem of consciousness by bringing up the concept of 'emergence'. It's interesting because it challenges our ideas of the brain as either a computer-like model, or, a tool made up of highly specialised units; but, sadly, here too he doesn't go much in depth.
All in all it's a very good read for the curious. It's short and entertaining. The author is engaging enough, and the little extra vignettes focusing on specific topics (e.g. adolescent brains, proprioception, autism...) renders it all the more captivating. My only regret is that it's too short, and doesn't go enough in details. If you already have a strong interest in the human brain, then I don't think you will learn much -although it clearly is a engrossing read. Nevertheless, I was interested enough to pick Incognito: The Secret Lives of the Brain, another of David Eagleman's book on the same topic. Will it be more detailed? We'll see...
First, comparing our biological receptors (our senses and how they work) to that of other animals leads him to expand on a striking idea which I personally find fascinating: so-called sensory substitution. Indeed, our brain doesn't care about which sensory pathway data are coming in to it; it will just process them regardless after an adjusting period. In other words, it's possible to see using your tongue, or hear through your torso! Already, experiments are being made to manufacture devices using such radical discoveries and help the blind and deaf (e.g. BrainPort, VEST...). This was thrilling.
Then, pushing a bit further, David Eagleman discusses social neuroscience; showing how our wiring to be social is a double-edged sword. This makes for interesting ethical questioning (e.g. about the famous 'trolley dilemma', and, beyond, the question of free will...) although not going in depth.
Finally, he concludes by tackling the problem of consciousness by bringing up the concept of 'emergence'. It's interesting because it challenges our ideas of the brain as either a computer-like model, or, a tool made up of highly specialised units; but, sadly, here too he doesn't go much in depth.
All in all it's a very good read for the curious. It's short and entertaining. The author is engaging enough, and the little extra vignettes focusing on specific topics (e.g. adolescent brains, proprioception, autism...) renders it all the more captivating. My only regret is that it's too short, and doesn't go enough in details. If you already have a strong interest in the human brain, then I don't think you will learn much -although it clearly is a engrossing read. Nevertheless, I was interested enough to pick Incognito: The Secret Lives of the Brain, another of David Eagleman's book on the same topic. Will it be more detailed? We'll see...
December 16, 2017
If you haven’t read anything else about the human brain and how it works, you’ll probably find this interesting. It covers the usual points: a lot of interesting stuff about the way our brains work and the way they perceive the world. And it’s definitely presented in a readable, easy to understand fashion; I think it’d definitely be suitable for a layperson.
For me, however, it got boring pretty fast because I know this stuff. It’s hardly even revision for me – this is stuff I just know. I had the same feeling with one of the author’s previous books, so I’d better keep a mental note and avoid in future!
Reviewed for The Bibliophibian.
For me, however, it got boring pretty fast because I know this stuff. It’s hardly even revision for me – this is stuff I just know. I had the same feeling with one of the author’s previous books, so I’d better keep a mental note and avoid in future!
Reviewed for The Bibliophibian.
October 6, 2019
4,5
Bir elmi kitabdan gözləntimiz adətən, onun sıxıcı, çərin oxunan bir kitab olacağı yönündə olur. Amma bu kitab elə deyildi. Yazarın sadə üslubla danışdığı məsələlər, hətta orda bir çox elmi ifadələr olsa belə anlaşılan idi. Ən azından anatomiya və fizika kimi ixtisaslardakı əsas anlayışlardan xəbəriniz varsa oxuyarkən çətinıik çəkməyəcəksiz.
Kitabı çox bəyəndim❤yazar beynimizlə bağlı bir çox maraqlı məqama toxunaraq, başqa problemlər üçün də həll yollarını göstərmiş, yaxud bu yolda gedən prosesləri izah etmişdir.
Bu kitab düşüncələrimi dəyişdi. Artıq öz atdığım addımlara, düşüncələrimə, duyğularıma, hər bir kiçicik bədən hərəkətlərimə diqqət yetirməyə və əslində beynimizin necə mürəkkəb və möhtəşəm bir üzvümüz olduğunu anlamağa başlayıram.
Bu yazarın digər kitabını da mütləq oxuyacam. Kitabdan çox danışmaq istəmirəm. Sadəcə oxuyun! Mütləq oxuyun! İnsanın ətrafında olub bitənləri dərk etməsi üçün ilk növbədə özünü dərk etməsinə ehtiyac var. Odur ki, birinci özümüzü, yəni bizi var edən beynimizi öyrənməliyik👍
Bir elmi kitabdan gözləntimiz adətən, onun sıxıcı, çərin oxunan bir kitab olacağı yönündə olur. Amma bu kitab elə deyildi. Yazarın sadə üslubla danışdığı məsələlər, hətta orda bir çox elmi ifadələr olsa belə anlaşılan idi. Ən azından anatomiya və fizika kimi ixtisaslardakı əsas anlayışlardan xəbəriniz varsa oxuyarkən çətinıik çəkməyəcəksiz.
Kitabı çox bəyəndim❤yazar beynimizlə bağlı bir çox maraqlı məqama toxunaraq, başqa problemlər üçün də həll yollarını göstərmiş, yaxud bu yolda gedən prosesləri izah etmişdir.
Bu kitab düşüncələrimi dəyişdi. Artıq öz atdığım addımlara, düşüncələrimə, duyğularıma, hər bir kiçicik bədən hərəkətlərimə diqqət yetirməyə və əslində beynimizin necə mürəkkəb və möhtəşəm bir üzvümüz olduğunu anlamağa başlayıram.
Bu yazarın digər kitabını da mütləq oxuyacam. Kitabdan çox danışmaq istəmirəm. Sadəcə oxuyun! Mütləq oxuyun! İnsanın ətrafında olub bitənləri dərk etməsi üçün ilk növbədə özünü dərk etməsinə ehtiyac var. Odur ki, birinci özümüzü, yəni bizi var edən beynimizi öyrənməliyik👍
Displaying 1 - 30 of 1,863 reviews