What do you think?
Rate this book
Confessions
In his Confessions Jean-Jacques Rousseau tells the story of his life, from the formative experience of his humble childhood in Geneva, through the achievement of international fame as novelist and philosopher in Paris, to his wanderings as an exile, persecuted by governments and alienated from
the world of modern civilization. In trying to explain who he was and how he came to be the object of others' admiration and abuse, Rousseau analyses with unique insight the relationship between an elusive but essential inner self and the variety of social identities he was led to adopt. The book
vividly illustrates the mixture of moods and motives that underlie the writing of defiance and vulnerability, self-exploration and denial, passion, puzzlement, and detachment. Above all, Confessions is Rousseau's search, through every resource of language, to convey what he despairs
of putting into the personal quality of one's own existence.
the world of modern civilization. In trying to explain who he was and how he came to be the object of others' admiration and abuse, Rousseau analyses with unique insight the relationship between an elusive but essential inner self and the variety of social identities he was led to adopt. The book
vividly illustrates the mixture of moods and motives that underlie the writing of defiance and vulnerability, self-exploration and denial, passion, puzzlement, and detachment. Above all, Confessions is Rousseau's search, through every resource of language, to convey what he despairs
of putting into the personal quality of one's own existence.
676 pages, Paperback
First published January 1, 1773
About the author
Jean-Jacques Rousseau
4,373 books2,636 followersGenevan philosopher and writer Jean Jacques Rousseau held that society usually corrupts the essentially good individual; his works include
The Social Contract
and
Émile
(both 1762).
This important figure in the history contributed to political and moral psychology and influenced later thinkers. Own firmly negative view saw the post-hoc rationalizers of self-interest, apologists for various forms of tyranny, as playing a role in the modern alienation from natural impulse of humanity to compassion. The concern to find a way of preserving human freedom in a world of increasingly dependence for the satisfaction of their needs dominates work. This concerns a material dimension and a more important psychological dimensions. Rousseau a fact that in the modern world, humans come to derive their very sense of self from the opinions as corrosive of freedom and destructive of authenticity. In maturity, he principally explores the first political route, aimed at constructing institutions that allow for the co-existence of equal sovereign citizens in a community; the second route to achieving and protecting freedom, a project for child development and education, fosters autonomy and avoids the development of the most destructive forms of self-interest. Rousseau thinks or the possible co-existence of humans in relations of equality and freedom despite his consistent and overwhelming pessimism that humanity will escape from a dystopia of alienation, oppression, and unfreedom. In addition to contributions, Rousseau acted as a composer, a music theorist, the pioneer of modern autobiography, a novelist, and a botanist. Appreciation of the wonders of nature and his stress on the importance of emotion made Rousseau an influence on and anticipator of the romantic movement. To a very large extent, the interests and concerns that mark his work also inform these other activities, and contributions of Rousseau in ostensibly other fields often serve to illuminate his commitments and arguments.
This important figure in the history contributed to political and moral psychology and influenced later thinkers. Own firmly negative view saw the post-hoc rationalizers of self-interest, apologists for various forms of tyranny, as playing a role in the modern alienation from natural impulse of humanity to compassion. The concern to find a way of preserving human freedom in a world of increasingly dependence for the satisfaction of their needs dominates work. This concerns a material dimension and a more important psychological dimensions. Rousseau a fact that in the modern world, humans come to derive their very sense of self from the opinions as corrosive of freedom and destructive of authenticity. In maturity, he principally explores the first political route, aimed at constructing institutions that allow for the co-existence of equal sovereign citizens in a community; the second route to achieving and protecting freedom, a project for child development and education, fosters autonomy and avoids the development of the most destructive forms of self-interest. Rousseau thinks or the possible co-existence of humans in relations of equality and freedom despite his consistent and overwhelming pessimism that humanity will escape from a dystopia of alienation, oppression, and unfreedom. In addition to contributions, Rousseau acted as a composer, a music theorist, the pioneer of modern autobiography, a novelist, and a botanist. Appreciation of the wonders of nature and his stress on the importance of emotion made Rousseau an influence on and anticipator of the romantic movement. To a very large extent, the interests and concerns that mark his work also inform these other activities, and contributions of Rousseau in ostensibly other fields often serve to illuminate his commitments and arguments.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 475 reviews
August 25, 2021
(Book 955 from 1001 books) - Les Confessions = The Confessions, Jean-Jacques Rousseau
Jean-Jacques Rousseau was a Genevan philosopher, writer, and composer.
The Confessions is an autobiographical book, by Jean-Jacques Rousseau.
In modern times, it is often published with the title The Confessions of Jean-Jacques Rousseau in order to distinguish it from Saint Augustine's Confessions.
Covering the first fifty-three years of Rousseau's life, up to 1765, it was completed in 1769, but not published until 1782, four years after Rousseau's death, even though Rousseau did read excerpts of his manuscript publicly at various salons and other meeting places.
عنوانهای چاپ شده در ایران: «اعترافات»؛ «اعترافات من»؛ نویسنده: ژان ژاک روسو؛ تاریخ نخستین خوانش: سال 1976میلادی
اعترافات - ژان ژاک روسو؛ ادبیات فرانسه؛ موضوع: سرگذشتنامه نویسندگان فرانسه سده 18م
عنوان: اعترافات - ژان ژاک روسو؛ مترجم: فرهاد (رضا مشایخی)؛ تهران، کانون معرفت، 1328؛ در 545ص؛
عنوان: اعترافات - ژان ژاک روسو؛ مترجم: بهروز بهزاد؛ طهران، چاپ دوم 1348؛ در 512ص؛ چاپ دیگر تهران دادار، سال 1382؛ در 616ص؛
عنوان: اعترافات؛ نویسنده: ژان ژاک روسو؛ مترجم: مهستی بحرینی؛ تهران، نیلوفر، چاپ اول 1384، چاپ دوم 1385، در 845ض، شابک9789644482847؛ چاپ هفتم 1392؛
عنوان: اعترافات من؛ نویسنده: ژان ژاک روسو؛ مترجم: محمود بهفروزی؛ تهران، جامی، 1390؛ در 744ص؛ شابک 9786001760372؛
عنوان: اعترافات؛ نویسنده: ژان ژاک روسو؛ مترجم: هانیه چوپانی؛ تهران، فراروی، 1394، در 533ض، شابک 9786005947731؛
ژان ژاک روسو فیلسوف بودند؛ فیلسوفی یکسره رها از بندهای اخلاقی، که در زمانه ی ایشان، بر فیلسوفان بار شده بود، و بر گرده شان سنگینی میکرد؛ «روسو» شخصیتی یگانه بودند، شخصیتی که همزمان از ایشان، انسانی محبوب، و منفور میساخت؛ در طول زندگی پرفراز و نشیب، و سرخوشانه ی خویش، با بزرگان عصر روشنگری؛ همچون «ولتر»، «هیوم»، «دیدرو»، و «اصحاب دایرة المعارف»؛ دوستی، و نیز دشمنی داشتند؛ نگاه صریحشان به طبیعت انسان، و دفاع ایشان از قانون، و قراردادهای اجتماعی، در عین دشمنی اش، با نهادهای اجتماعی، تابلویی ناساز و دلربا، از اندیشه ی «روسو» به دست میدهد، که همدوره های ایشان، تاب بردباری در برابر آن دیدگاهها را نداشتند
نقل از کتاب: (هر که هستید، ای کسانیکه تقدیر، یا اعتماد من، شما را حاکم بر سرنوشت این دفتر کرده است، به خاطر شوربختیهایم، به خاطر احساسات و عواطفتان، و به نام نوع بشر، از شما تمنا دارم، که این اثر یگانه، و سودمند را، از میان نبرید؛ اثری که میتواند در مطالعه ی احوال بشر، مطالعه ای که بیگمان هنوز آغاز نشده است، به عنوان نخستین معیار مقایسه به کار رود، و نیز تمنا دارم، تنها یادگار باارزشی را، که حرمت بخش خاطره ی من است، و نمودار اخلاق و منش من، و به دست دشمنانم تحریف نشده است، از بین نبرید، و سرانجام، حتی اگر شما، خود یکی از این دشمنان سرسخت باشید، دیگر به جسد خاکستر شده ی من، دشمنی مورزید، و بیداد بی امان خود را، تا زمانیکه دیگر نه من، و نه شما، زنده نخواهیم بود، ادامه ندهید، بلکه بتوانید دست کم یکبار شرافتمندانه، در نزد خود گواهی دهید، که بزرگوار و مهربان بوده اید، در جاییکه میتوانستید بدخواه و انتقامجو باشید: البته چنانچه بدیِ روا داشته در حق مردی که هرگز مرتکب بدی نشده، و یا نخواسته است بشود، بتواند نام انتقام به خود بگیرد.)؛ پایان
تاریخ بهنگام رسانی 22/06/1399هجری خورشیدی؛ 02/06/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
Jean-Jacques Rousseau was a Genevan philosopher, writer, and composer.
The Confessions is an autobiographical book, by Jean-Jacques Rousseau.
In modern times, it is often published with the title The Confessions of Jean-Jacques Rousseau in order to distinguish it from Saint Augustine's Confessions.
Covering the first fifty-three years of Rousseau's life, up to 1765, it was completed in 1769, but not published until 1782, four years after Rousseau's death, even though Rousseau did read excerpts of his manuscript publicly at various salons and other meeting places.
عنوانهای چاپ شده در ایران: «اعترافات»؛ «اعترافات من»؛ نویسنده: ژان ژاک روسو؛ تاریخ نخستین خوانش: سال 1976میلادی
اعترافات - ژان ژاک روسو؛ ادبیات فرانسه؛ موضوع: سرگذشتنامه نویسندگان فرانسه سده 18م
عنوان: اعترافات - ژان ژاک روسو؛ مترجم: فرهاد (رضا مشایخی)؛ تهران، کانون معرفت، 1328؛ در 545ص؛
عنوان: اعترافات - ژان ژاک روسو؛ مترجم: بهروز بهزاد؛ طهران، چاپ دوم 1348؛ در 512ص؛ چاپ دیگر تهران دادار، سال 1382؛ در 616ص؛
عنوان: اعترافات؛ نویسنده: ژان ژاک روسو؛ مترجم: مهستی بحرینی؛ تهران، نیلوفر، چاپ اول 1384، چاپ دوم 1385، در 845ض، شابک9789644482847؛ چاپ هفتم 1392؛
عنوان: اعترافات من؛ نویسنده: ژان ژاک روسو؛ مترجم: محمود بهفروزی؛ تهران، جامی، 1390؛ در 744ص؛ شابک 9786001760372؛
عنوان: اعترافات؛ نویسنده: ژان ژاک روسو؛ مترجم: هانیه چوپانی؛ تهران، فراروی، 1394، در 533ض، شابک 9786005947731؛
ژان ژاک روسو فیلسوف بودند؛ فیلسوفی یکسره رها از بندهای اخلاقی، که در زمانه ی ایشان، بر فیلسوفان بار شده بود، و بر گرده شان سنگینی میکرد؛ «روسو» شخصیتی یگانه بودند، شخصیتی که همزمان از ایشان، انسانی محبوب، و منفور میساخت؛ در طول زندگی پرفراز و نشیب، و سرخوشانه ی خویش، با بزرگان عصر روشنگری؛ همچون «ولتر»، «هیوم»، «دیدرو»، و «اصحاب دایرة المعارف»؛ دوستی، و نیز دشمنی داشتند؛ نگاه صریحشان به طبیعت انسان، و دفاع ایشان از قانون، و قراردادهای اجتماعی، در عین دشمنی اش، با نهادهای اجتماعی، تابلویی ناساز و دلربا، از اندیشه ی «روسو» به دست میدهد، که همدوره های ایشان، تاب بردباری در برابر آن دیدگاهها را نداشتند
نقل از کتاب: (هر که هستید، ای کسانیکه تقدیر، یا اعتماد من، شما را حاکم بر سرنوشت این دفتر کرده است، به خاطر شوربختیهایم، به خاطر احساسات و عواطفتان، و به نام نوع بشر، از شما تمنا دارم، که این اثر یگانه، و سودمند را، از میان نبرید؛ اثری که میتواند در مطالعه ی احوال بشر، مطالعه ای که بیگمان هنوز آغاز نشده است، به عنوان نخستین معیار مقایسه به کار رود، و نیز تمنا دارم، تنها یادگار باارزشی را، که حرمت بخش خاطره ی من است، و نمودار اخلاق و منش من، و به دست دشمنانم تحریف نشده است، از بین نبرید، و سرانجام، حتی اگر شما، خود یکی از این دشمنان سرسخت باشید، دیگر به جسد خاکستر شده ی من، دشمنی مورزید، و بیداد بی امان خود را، تا زمانیکه دیگر نه من، و نه شما، زنده نخواهیم بود، ادامه ندهید، بلکه بتوانید دست کم یکبار شرافتمندانه، در نزد خود گواهی دهید، که بزرگوار و مهربان بوده اید، در جاییکه میتوانستید بدخواه و انتقامجو باشید: البته چنانچه بدیِ روا داشته در حق مردی که هرگز مرتکب بدی نشده، و یا نخواسته است بشود، بتواند نام انتقام به خود بگیرد.)؛ پایان
تاریخ بهنگام رسانی 22/06/1399هجری خورشیدی؛ 02/06/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
Want to read
March 31, 2019I would never have read The Confessions had it not been for the admiration W.G. Sebald expresses for the man and his works in his A Place in the Country. The writing here is lucid, often floridly emotional, but it’s the density of Rousseau’s memory that astonishes. His focus on a single incident or individual is uncanny; his retrospective interpretations can go on for pages. And this was a man with substantial social deficits. In Book Three, it becomes clear that the author suffered from something like autism, for he had limited social capacities, and admits that he was little more than a fool in social settings. It was only in retrospect that he could review his knowledge and come to conclusions—and write.
The piety becomes annoying, all the discussion of great fathers of the Church who, let’s face it, were just as pederastic then as they are today. Human nature hasn’t changed. Rousseau even has a story about a priest picking him up for sex one night during a bout of homelessness in his late teens. The view one gets of society at this time, too, is a contrast of extremes. Pre-industrial revolution, there’s the unspoiled landscape which at this remove seems almost unimaginable. Contrast that though with the primitive medicine—not much more than herbs for illnesses, the brevity of life, the impenetrable Ignorance of the people, the extractive business practices, zero public education. It would not be a stretch to read The Confessions purely as an historical dystopia.
Despite his aforementioned social incapacities, Rousseau was paradoxically highly social, or would “high functioning” be the more accurate term? Since he knows Italian he undertakes the position of secretary to the French ambassador in Venice; this during the War of the Austrian Succession as Prince Lobkowitz is marching on Naples. His devotion to his duty is impeccable, while the ambassador himself concerns himself primarily with whoring. The Venice chapter is a classic story of working under incompetent leadership all too familiar to those who have experience working in either military or corporate settings. One’s heart goes out to Rousseau when he recounts how he was so basely insulted by his superior.
I must finish...
The piety becomes annoying, all the discussion of great fathers of the Church who, let’s face it, were just as pederastic then as they are today. Human nature hasn’t changed. Rousseau even has a story about a priest picking him up for sex one night during a bout of homelessness in his late teens. The view one gets of society at this time, too, is a contrast of extremes. Pre-industrial revolution, there’s the unspoiled landscape which at this remove seems almost unimaginable. Contrast that though with the primitive medicine—not much more than herbs for illnesses, the brevity of life, the impenetrable Ignorance of the people, the extractive business practices, zero public education. It would not be a stretch to read The Confessions purely as an historical dystopia.
Despite his aforementioned social incapacities, Rousseau was paradoxically highly social, or would “high functioning” be the more accurate term? Since he knows Italian he undertakes the position of secretary to the French ambassador in Venice; this during the War of the Austrian Succession as Prince Lobkowitz is marching on Naples. His devotion to his duty is impeccable, while the ambassador himself concerns himself primarily with whoring. The Venice chapter is a classic story of working under incompetent leadership all too familiar to those who have experience working in either military or corporate settings. One’s heart goes out to Rousseau when he recounts how he was so basely insulted by his superior.
I must finish...
April 3, 2023
There are times when I am so unlike myself that I could be taken for someone else of an entirely opposite character.
This book begins with a falsehood and only escalates from there. Rousseau, prone to hyperbole, boldly asserts that his autobiography is without precedent. Nevermind St. Augustine’s famous autobiography, which shares the same name; and ignore the works of St. Teresa, Benvenuto Cellini, and Montaigne. I suppose this sort of boastful exaggeration shouldn’t count for much; after all, Milton began Paradise Lost by saying he was attempting “Things unattempted yet in prose or rhyme.” Nevertheless, the second part of Rousseau’s assertion, that his enterprise would “find no imitator,” is even more indisputably false than the first one. This book has found nothing if not imitators.
Rousseau's Confessions is really two distinct works, the first covering his childhood to his early adulthood, the second up to age fifty-three. For my part, the first is far better, and far more original. Like any modern self-psychoanalyzer, Rousseau traces his personality to formative events in his childhood—quite unusual at the time, I believe. Even more surprising is how frankly sexual is Rousseau’s story. He begins by describing the erotic pleasure he derived from being spanked by his nanny, relates a few homosexual encounters (undesired on his part), and frequently mentions masturbation. Much of the first book is simply prolonged descriptions of all the women he’s had anything to do with.
The second part is less striking, sometimes dull, but still full of interesting episodes. Rousseau has much to say about his career as a composer, something of which I had no idea before reading this book. He begins his career as a musician as a bungler and a phony, but eventually succeeds in closing the gap between his pretensions and his abilities. It isn't long before Rousseau finds himself stitching together some musical and lyrical fragments from Jean-Philippe Rameau and Voltaire into Les fêtes de Ramire, a one-act opera; and he soon becomes Rameau’s enemy, because (Rousseau is convinced) Rameau is jealous of Rousseau’s musical powers.
Rousseau also relates the famous tale of his children. After taking a seamstress, Thérèse, as his mistress, and having several children by her, he persuades her (and himself) to give them up to the foundling hospital. This is probably the most infamous episode of Rousseau’s life, and has provided plentiful fuel for those wish to discredit his ideas on education and child-rearing. As Rousseau grows old and becomes a man of letters, he accumulates ever more enemies, including Diderot and Grimm, who (Rousseau asserts) plotted relentlessly against him, partially because Rousseau scorned city life and modern luxuries.
I can’t help comparing this book with another great autobiography I recently read, that of Benvenuto Cellini. The two men are in many ways opposites. Cellini is a man of the world; his eye is turned exclusively outward; he is all action; he is confident in high society; he rarely blushes and never admits a fault. Rousseau is a man of sentiment and feeling, absorbed in his private world, often timid, awkward, and unsure of himself, and who often makes self-deprecating remarks.
And yet, the more I read, the more I saw strong similarities between these two self-chroniclers. They are both massive egotists. If I were to write my autobiography, I’d hope that it would include some nice portraits of people in my life; but in these books there is no compelling portrait of anyone except their authors.
Like many narcissists, their vanity is easily wounded. They are obsessed with slights, and consider anyone who doesn’t show the proper respect to be, not only inconsiderate, but downright villainous. They both make enemies quickly, wherever they go. And yet, the fact that so many people they meet turn against them does not prompt them to pause and reflect; rather, they attribute all antipathy to envy, jealousy, or pure malevolence. Both have persecution complexes; both are paranoid; and both entertain extremely high opinions of their own virtues and abilities. In Rousseau’s own words, he is among “the best of men.”
It occurs to me that the urge to write an autobiography, in an age when autobiography was anything but common, requires a certain amount of narcissism. What surprises me is that these two men, Cellini and Rousseau, are also quite oblivious of themselves and utterly unable to question their own opinion. This is in strong contrast to Montaigne, somebody who Rousseau explicitly scorns:
I have always laughed at the false ingenuousness of Montaigne, who, feigning to confess his faults, takes great care not to give himself any, except such as are amiable; whilst I, who have ever thought, and still think myself, considering everything, the best of men, felt there is no human being, however pure he may be, who does not internally conceal some odious vice.
There may be a grain of truth in accusing Montaigne of attributing only amiable faults to himself (though reports by his contemporaries coincide remarkably well with Montaigne’s self-report). Even so, Montaigne had a quality that Rousseau eminently lacked: the ability to jump out of his own perspective. When playing with his cat, Montaigne paused to reflect “who knows whether she is amusing herself with me more than I with her?” And in that simple question—pushing himself out of his own skull, seeing himself from the eyes of his cat—he transcends all of the searching self-analysis of Rousseau. Rousseau's total inability to, even for one moment, question his righteousness and his enemies’ wickedness is what makes him, by the end of the book, nearly intolerable—at least for me.
So much for Rousseau’s personality. As a portrait of a man, this book is interesting enough; but as the confessions of one of the most influential thinkers in the 18th century, it is far more so. Rousseau, whatever his faults, was undeniably remarkable. To paraphrase Will Durant, Rousseau, with almost no formal education, abandoned early by his father, wandering incessantly from place to place, setting himself as an enemy of the dominant currents of thought and art of the time, the avowed antagonist both of Rameau, the foremost composer, and Voltaire and Diderot, the foremost writers—this Rousseau nevertheless managed to become the decisive influence on the next century.
Cases like Rousseau’s make me stop and reflect about the nature of intellectual work. Neither a strong reasoner nor an adept researcher (any competent professor could poke gaping holes in his arguments and cite reams of factual inaccuracies), it is Rousseau, rather than any accurate scholar, who is still being studied at college campuses all over the world, and who will be the foreseeable future. Indisputably he was an excellent stylist, though this hardly accounts for his canonical status.
What sets Rousseau apart, intellectually at least, is his enormous originality. Rousseau himself realizes this:
I know my heart, and have studied mankind; I am not made like anyone I have been acquainted with, perhaps like no one in existence; if not better, I am least claim originality, and whether Nature did wisely in breaking the mold with which she formed me, can only be determined after having read this work.
Rousseau wrote in a way no one had before. His ideas were fresh, his attitude unique. Although he had influences, there is nothing derivative about him. The more I read and the longer I live, the more am I drawn to the conclusion that the ability to form new ideas—genuinely new, not just re-interpretations of old ones—is one of the rarest human faculties. Rousseau had this faculty in abundance. It is impossible to read him within the context of his time and not be utterly astounded at his creativity.
It is just this sort of creativity, the thing we most celebrate and praise, that seems impossible to teach—impossible by definition, since you cannot teach somebody to think totally outside the bounds of your own paradigm. You cannot, in other words, teach someone to transcend everything you teach them. You can teach somebody to solve problems creatively; but how can you teach somebody to examine problems previously unimagined? This is just one of the paradoxes of education, I suppose.
In any case, Rousseau is another example of those canonical thinkers who could never get tenure nowadays. It's a funny world.
April 10, 2016
من دست به کاری می زنم که هرگز سابقه ای نداشته است و در آینده هم هیچکس نخواهد توانست از آن تقلید کند. می خواهم مردی را با تمام خصوصیات حقیقی و طبیعی خود به همنوعانم نشان دهم. و این مرد، من خواهم بود
ادبیات به ژان ژاک روسو مدیون است چون او یکی از اولین کسانی بود که صداقت را به ادبیات ترزیق کرد. پیش از وی کمتر کسی از احساسات راستین انسانی سخن گفته بود ولی روسو با وجود صدها مخالف-به تعبیر خودش دشمن- که هر لحظه آماده لغزشی از او و حمله انتقادی شدید بودند، بی پروا تجربه های زندگی اش را نوشت
طبق آنچه در وی کی پدیا خواندم، روسو قبل از نوشتن اعترافات بخاطر کتاب های « قرارداد اجتماعی» و «امیل» مورد خشم پارلمان فرانسه و نیز هلند قرار گرفت، و کتاب هایش در در ژنو و برن نیز ممنوع شد. امیل در ژنو در برابر جمع عموم پاره و آتش زده شد، و روسو به ناچار شبانه به نوشاتل گریخت و تحت حمایت فریدریک دوم (کبیر) پادشاه پروس درآمد. خشم مردم روسو را ناگزیر به فرار دوباره کرد و در سال ۱۷۶۵ به انگلستان روی آورد و نزد دیوید هیوم نویسنده و فیلسوف انگلیسی پناه یافت. او در انگلستان نوشتن اتوبیوگرافی خود، اعترافات را آغاز نمود
روسو با فروتنی می گوید: وظیفه من گفتن حقیقت است و نه قبولاندن آن
اما با پیشرفت علم روانکاوی در قرن اخیر، برخی از حقایق این کتاب بیشتر مورد قبول قرار گرفته اند
:قسمتی از اعترافات
روسو و مذهب
روسو که در نوجوانی از خانه فرار می کند، ملاقاتش با کشیشی کاتولیک قابل تامل است. کشیش که می داند خانواده روسو پروتستان هستند او را تشویق به برگشت به خانه نمی کند و فقط در این فکر است که این پسر نوجوان کاتولیک شود
جای هیچ تردید نبود که او مرا وامی نهاد تا از فرط سیه روزی از میان بروم یا پسری بزهکار شوم. چه اهمیتی داشت که مردی شریف یا بی سروپا باشم؟ مهم این بود که در مراسم عشا ربانی شرکت کنم. وانگهی نباید پنداشت که این طرز تفکر ویژه کاتولیک هاست. این طرز تفکر ویژه همه مذاهبی است که بر پایه اصول جزمی بنا شده اند و اصل را ایمان می دانند نه عمل
در جوامعی که چنین مذاهبی وجود دارد معمولا دارای بیشترین فساد هم هستند
چون کردارهای بد انسان معمولا با یک اعتراف یا یک زیارت پاک می شوند
سارتر در فلسفه اگزیستانسیالیسم مسئول بودن انسان در برابر کارهایش را مهمترین اصل فلسفه اش خواند و شاید همین باعث شد که جوامع اروپایی از این لحاظ پیشرفت زیادی بکنند
روسو و میل به آزادی
:او از قید و بند در هر چیزی متنفر است
قید و بند و الزام را در هیچ کاری نمی توانم تحمل کنم چون باعث می شوند که حتی از لذتی هم که می برم، بیزار گردم. می گویند که در میان مسلمانان(عثمانی) معمول است که در وقت سحر مردی از کوچه ها می گذرد و خطاب به شوهران جار می زند که به وظیفه زناشویی خود عمل کنند. گمان می کنم که من در چنین ساعتی در نظر ترک ها شوهر بدی به شما خواهم آمد
:یا در مورد پول
اگر این موضوع درک شود، یکی از تناقض های اخلاق ظاهری من نیز به آسانی درک خواهد شد: در آمیختن خستی شرم آور با بی اعتنایی مطلق به پول. وضع بی ثباتم مرا همواره بیمناک می دارد. من عاشق آزادی ام و بیزارم از اینکه در مضیقه، در رنج و در قید و بند باشم. پولی که در جیب دارم، تا زمانی که دوام بیاورد، آزادی ام را تامین می کند و مرا از نقشه کشیدن برای به دست آوردن پولی دیگر، نیازی که همیشه از ان نفرت داشته ام، معاف می دارد؛ اما از بیم تمام شدنش، عزیزش می دارم
پولی که در اختیار داریم، وسیله ای برای آزاد بودن است. پولی که به دنبالش هستیم، وسیله ی بردگی
روسو و فروید
لحظاتی آمیخته با نوعی هذیان در زندگی آدمی وجود دارد و بنابراین، نباید بر اساس اعمال او درباره اش داوری کرد
این جمله که برخی رفتارها منشا منطقی ندارد را در کتاب های فروید در مورد اختلال های روانی که گاها در بین انسان های عادی هم بروز می کند می توان دید
فروید بر این باور است که دوران کودکی تاثیر بسیار عمیقی بر کل زندگی ما دارد
:و روسو از کودکی و مجازاتی بی دلیل و تاثیرش بر سرشت خود چنین می گوید
آنچه احساس می کردم چیزی نبود جز انزجار، خشم و نومیدی از سختی مجازاتی هولناک برای جرمی که مرتکب نشده بودم
اکنون که این سطور را می نویسم، احساس می کنم که باز هم ضربان نبضم تند شده است. اگر صد هزار سال عمر کنم، این لحظات همواره در پیش چشمم زنده خواهد بود.این نخستین احساس خشونت و بی عدالتی چنان عمیقا در روحم نقش بسته است که هر اندیشه ی مرتبط با آن، همان هیجان نخستین را به من باز می گرداند
هرگاه شرح ستمگری های فرمانروایی مستبد و درنده خو یا سیاه کاری های موذیانه کشیشی حیله گر را می شنوم، دلم می خواهد بروم و حتی اگر بنا باشد که صدبار در این راه جان ببازم، خنجری در قلب این موجودات پست فرو کنم. بارها با دیدن اینکه خروسی، گاوی، سگی یا حیوانی دیگر جانوری را تنها برای اینکه ضعیف تر از اوست می آزارد، عرق ریزان به دنبال جانور قوی تر دویده ام و یا به سویش سنگ پرانده ام
این حرکت شاید فطری من باشد، و به گمانم چنین است. اما خاطره ی پایدار نخستین بیدادی که بر من رفت، به مدتی مچنان طولانی و به نحوی چنان استوار بدان گره خورده که طبعا شدت بیشتری به این حرکت بخشیده است
عقده ادیپ
:در کتاب چنین جملاتی زیاد می بینیم
علت اینکه در عشق ورزی با زن ها موفقیت کمی به دست آورده ام همیشه این بوده است که آنها را زیاده دوست داشته ام
بیش از آن دوستش داشتم که بتوانم به او به چشم هوس بنگرم: گمان می کنم اندیشه هایم را به روشن ترین وجهی بیان کرده باشم
مترجم در این کتاب جملاتی از فروید در مورد عقده ی ادیپ برخی مردان آورده: این مردان آنجا که دوست دارند، تمنای جنسی ندارند و آنجا که تمنای جنسی دارند، نمی توانند دوست داشته باشند
و در ادامه کتاب باز روسو از این شکایت دارد که نتوانسته است عشق و لذت را باهم داشته باشد
هنگامی که یکی از زن ها از آن من بود، حس کامخواهی ام آرامش می یافت، اما قلبم هرگز آرامش نداشت. در عین بهره مندی از لذت، نیاز به عشق آزارم می داد
لذت بردن! آیا چنین چیزی برای مرد مقدر شده است؟ آه! اگر تنها یک بار در زندگی همه ی لذت های عشق را به کمال می چشیدم، گمان نمی کنم که هستی ناپایدارم کفاف آن را می داد، در همان حال جان می سپردم
روسو و زوربا
:روسو چنین می گوید
با شعور ترین و فیلسوف منش ترین زنی را که علاقه ی بسیار اندکی به کامجویی دارد در نظر بگیرید. نابخشودنی ترین گناهی که مردی در حق این زن، که چندان هم در بند او نیست، می تواند مرتکب شود این است که بتواند از او بهره مند شود و این کار را نکند. ظاهرا این امر استثناپذیر نیست چون خویشتن داری ای که انگیزه ای جز پاکدامنی، دلبستگی و احترام نداشت، علاقه بی ریا و فراوانش را به من خدشه دار کرد
:زوربا هم می گوید
هرکس بتواند با زنی همخوابه شود و نخوابد، مرتکب گناه بزرگی می شود. پسرجان، وقتی زنی تو را می طلبد تا با تو همبستر شود و تو نمی روی، روحت فنا شده است. آن زن در پیشگاه عدل الهی آه و ناله خواهد کرد و آه او تو را، هرکه باشی و با همه اعمال نیکی که کرده باشی، به دوزخ خواهد انداخت. اگر دوزخ وجود داشته باشد من به دوزخ خواهم رفت نه به دلیل گناهان دیگر، فقط چون آن شب در "سالونیک" زنی در بستر خود منتظر من بوده و من نرفته ام
:و در آخر قسمت زیبایی از کتاب
من هیجاناتی بی امان دارم که هرگاه منقلبم می سازند هیچ چیز نمی تواند با شور و حرارتم برابری کند؛ آن گاه دیگر نه ملاحظه کاری سرم می شود، نه احترام، نه ترس و نه نزاکت؛ و بیشرم، گستاخ، خشن و بی باک می شوم. نه آبرویی بازم می دارد و نه خطر می ترساندم: تنها آنچه به خود مشغولم می دارد در نظرم با اهمیت است و جهان دیگر برایم هیچ ارزشی ندارد. اما این لحظه ای بیش نمی پاید و لحظه ی پس از آن مرا به روطه درماندگی می افکند
اگر هنگامی که در آرامشم به سراغم بیایید، می بینید که من در عین سستی و کمرویی ام: همه چیز مرا می رماند، همه چیز دلسردم می کند. پرواز مگسی می ترساندم، کلمه ای که باید بگویم، حرکتی که باید انجام بدهم، تن آسایی ام رامشوب کند. ترس و شرم چنان مقهورم می کند که دلم می خواهد از پیش چشم همه ی آدمیان بگریزم. اگر باید کاری کرد، نمی دانم چه بکنم. اگر باید سخن بگویم، نمی دانم چه بگویم. اگر نگاهم کنند، سراسیمه می شوم. گاهی، هنگامی که به شور و شوق می آیم، می توانم آنچه را باید بگویم به خاطر بیاورم. اما در گفتگوها، تنها به سبب آنکه مجبور به سخن گفتن می شوم، برایم تحمل ناپذیرند
ادبیات به ژان ژاک روسو مدیون است چون او یکی از اولین کسانی بود که صداقت را به ادبیات ترزیق کرد. پیش از وی کمتر کسی از احساسات راستین انسانی سخن گفته بود ولی روسو با وجود صدها مخالف-به تعبیر خودش دشمن- که هر لحظه آماده لغزشی از او و حمله انتقادی شدید بودند، بی پروا تجربه های زندگی اش را نوشت
طبق آنچه در وی کی پدیا خواندم، روسو قبل از نوشتن اعترافات بخاطر کتاب های « قرارداد اجتماعی» و «امیل» مورد خشم پارلمان فرانسه و نیز هلند قرار گرفت، و کتاب هایش در در ژنو و برن نیز ممنوع شد. امیل در ژنو در برابر جمع عموم پاره و آتش زده شد، و روسو به ناچار شبانه به نوشاتل گریخت و تحت حمایت فریدریک دوم (کبیر) پادشاه پروس درآمد. خشم مردم روسو را ناگزیر به فرار دوباره کرد و در سال ۱۷۶۵ به انگلستان روی آورد و نزد دیوید هیوم نویسنده و فیلسوف انگلیسی پناه یافت. او در انگلستان نوشتن اتوبیوگرافی خود، اعترافات را آغاز نمود
روسو با فروتنی می گوید: وظیفه من گفتن حقیقت است و نه قبولاندن آن
اما با پیشرفت علم روانکاوی در قرن اخیر، برخی از حقایق این کتاب بیشتر مورد قبول قرار گرفته اند
:قسمتی از اعترافات
روسو و مذهب
روسو که در نوجوانی از خانه فرار می کند، ملاقاتش با کشیشی کاتولیک قابل تامل است. کشیش که می داند خانواده روسو پروتستان هستند او را تشویق به برگشت به خانه نمی کند و فقط در این فکر است که این پسر نوجوان کاتولیک شود
جای هیچ تردید نبود که او مرا وامی نهاد تا از فرط سیه روزی از میان بروم یا پسری بزهکار شوم. چه اهمیتی داشت که مردی شریف یا بی سروپا باشم؟ مهم این بود که در مراسم عشا ربانی شرکت کنم. وانگهی نباید پنداشت که این طرز تفکر ویژه کاتولیک هاست. این طرز تفکر ویژه همه مذاهبی است که بر پایه اصول جزمی بنا شده اند و اصل را ایمان می دانند نه عمل
در جوامعی که چنین مذاهبی وجود دارد معمولا دارای بیشترین فساد هم هستند
چون کردارهای بد انسان معمولا با یک اعتراف یا یک زیارت پاک می شوند
سارتر در فلسفه اگزیستانسیالیسم مسئول بودن انسان در برابر کارهایش را مهمترین اصل فلسفه اش خواند و شاید همین باعث شد که جوامع اروپایی از این لحاظ پیشرفت زیادی بکنند
روسو و میل به آزادی
:او از قید و بند در هر چیزی متنفر است
قید و بند و الزام را در هیچ کاری نمی توانم تحمل کنم چون باعث می شوند که حتی از لذتی هم که می برم، بیزار گردم. می گویند که در میان مسلمانان(عثمانی) معمول است که در وقت سحر مردی از کوچه ها می گذرد و خطاب به شوهران جار می زند که به وظیفه زناشویی خود عمل کنند. گمان می کنم که من در چنین ساعتی در نظر ترک ها شوهر بدی به شما خواهم آمد
:یا در مورد پول
اگر این موضوع درک شود، یکی از تناقض های اخلاق ظاهری من نیز به آسانی درک خواهد شد: در آمیختن خستی شرم آور با بی اعتنایی مطلق به پول. وضع بی ثباتم مرا همواره بیمناک می دارد. من عاشق آزادی ام و بیزارم از اینکه در مضیقه، در رنج و در قید و بند باشم. پولی که در جیب دارم، تا زمانی که دوام بیاورد، آزادی ام را تامین می کند و مرا از نقشه کشیدن برای به دست آوردن پولی دیگر، نیازی که همیشه از ان نفرت داشته ام، معاف می دارد؛ اما از بیم تمام شدنش، عزیزش می دارم
پولی که در اختیار داریم، وسیله ای برای آزاد بودن است. پولی که به دنبالش هستیم، وسیله ی بردگی
روسو و فروید
لحظاتی آمیخته با نوعی هذیان در زندگی آدمی وجود دارد و بنابراین، نباید بر اساس اعمال او درباره اش داوری کرد
این جمله که برخی رفتارها منشا منطقی ندارد را در کتاب های فروید در مورد اختلال های روانی که گاها در بین انسان های عادی هم بروز می کند می توان دید
فروید بر این باور است که دوران کودکی تاثیر بسیار عمیقی بر کل زندگی ما دارد
:و روسو از کودکی و مجازاتی بی دلیل و تاثیرش بر سرشت خود چنین می گوید
آنچه احساس می کردم چیزی نبود جز انزجار، خشم و نومیدی از سختی مجازاتی هولناک برای جرمی که مرتکب نشده بودم
اکنون که این سطور را می نویسم، احساس می کنم که باز هم ضربان نبضم تند شده است. اگر صد هزار سال عمر کنم، این لحظات همواره در پیش چشمم زنده خواهد بود.این نخستین احساس خشونت و بی عدالتی چنان عمیقا در روحم نقش بسته است که هر اندیشه ی مرتبط با آن، همان هیجان نخستین را به من باز می گرداند
هرگاه شرح ستمگری های فرمانروایی مستبد و درنده خو یا سیاه کاری های موذیانه کشیشی حیله گر را می شنوم، دلم می خواهد بروم و حتی اگر بنا باشد که صدبار در این راه جان ببازم، خنجری در قلب این موجودات پست فرو کنم. بارها با دیدن اینکه خروسی، گاوی، سگی یا حیوانی دیگر جانوری را تنها برای اینکه ضعیف تر از اوست می آزارد، عرق ریزان به دنبال جانور قوی تر دویده ام و یا به سویش سنگ پرانده ام
این حرکت شاید فطری من باشد، و به گمانم چنین است. اما خاطره ی پایدار نخستین بیدادی که بر من رفت، به مدتی مچنان طولانی و به نحوی چنان استوار بدان گره خورده که طبعا شدت بیشتری به این حرکت بخشیده است
عقده ادیپ
:در کتاب چنین جملاتی زیاد می بینیم
علت اینکه در عشق ورزی با زن ها موفقیت کمی به دست آورده ام همیشه این بوده است که آنها را زیاده دوست داشته ام
بیش از آن دوستش داشتم که بتوانم به او به چشم هوس بنگرم: گمان می کنم اندیشه هایم را به روشن ترین وجهی بیان کرده باشم
مترجم در این کتاب جملاتی از فروید در مورد عقده ی ادیپ برخی مردان آورده: این مردان آنجا که دوست دارند، تمنای جنسی ندارند و آنجا که تمنای جنسی دارند، نمی توانند دوست داشته باشند
و در ادامه کتاب باز روسو از این شکایت دارد که نتوانسته است عشق و لذت را باهم داشته باشد
هنگامی که یکی از زن ها از آن من بود، حس کامخواهی ام آرامش می یافت، اما قلبم هرگز آرامش نداشت. در عین بهره مندی از لذت، نیاز به عشق آزارم می داد
لذت بردن! آیا چنین چیزی برای مرد مقدر شده است؟ آه! اگر تنها یک بار در زندگی همه ی لذت های عشق را به کمال می چشیدم، گمان نمی کنم که هستی ناپایدارم کفاف آن را می داد، در همان حال جان می سپردم
روسو و زوربا
:روسو چنین می گوید
با شعور ترین و فیلسوف منش ترین زنی را که علاقه ی بسیار اندکی به کامجویی دارد در نظر بگیرید. نابخشودنی ترین گناهی که مردی در حق این زن، که چندان هم در بند او نیست، می تواند مرتکب شود این است که بتواند از او بهره مند شود و این کار را نکند. ظاهرا این امر استثناپذیر نیست چون خویشتن داری ای که انگیزه ای جز پاکدامنی، دلبستگی و احترام نداشت، علاقه بی ریا و فراوانش را به من خدشه دار کرد
:زوربا هم می گوید
هرکس بتواند با زنی همخوابه شود و نخوابد، مرتکب گناه بزرگی می شود. پسرجان، وقتی زنی تو را می طلبد تا با تو همبستر شود و تو نمی روی، روحت فنا شده است. آن زن در پیشگاه عدل الهی آه و ناله خواهد کرد و آه او تو را، هرکه باشی و با همه اعمال نیکی که کرده باشی، به دوزخ خواهد انداخت. اگر دوزخ وجود داشته باشد من به دوزخ خواهم رفت نه به دلیل گناهان دیگر، فقط چون آن شب در "سالونیک" زنی در بستر خود منتظر من بوده و من نرفته ام
:و در آخر قسمت زیبایی از کتاب
من هیجاناتی بی امان دارم که هرگاه منقلبم می سازند هیچ چیز نمی تواند با شور و حرارتم برابری کند؛ آن گاه دیگر نه ملاحظه کاری سرم می شود، نه احترام، نه ترس و نه نزاکت؛ و بیشرم، گستاخ، خشن و بی باک می شوم. نه آبرویی بازم می دارد و نه خطر می ترساندم: تنها آنچه به خود مشغولم می دارد در نظرم با اهمیت است و جهان دیگر برایم هیچ ارزشی ندارد. اما این لحظه ای بیش نمی پاید و لحظه ی پس از آن مرا به روطه درماندگی می افکند
اگر هنگامی که در آرامشم به سراغم بیایید، می بینید که من در عین سستی و کمرویی ام: همه چیز مرا می رماند، همه چیز دلسردم می کند. پرواز مگسی می ترساندم، کلمه ای که باید بگویم، حرکتی که باید انجام بدهم، تن آسایی ام رامشوب کند. ترس و شرم چنان مقهورم می کند که دلم می خواهد از پیش چشم همه ی آدمیان بگریزم. اگر باید کاری کرد، نمی دانم چه بکنم. اگر باید سخن بگویم، نمی دانم چه بگویم. اگر نگاهم کنند، سراسیمه می شوم. گاهی، هنگامی که به شور و شوق می آیم، می توانم آنچه را باید بگویم به خاطر بیاورم. اما در گفتگوها، تنها به سبب آنکه مجبور به سخن گفتن می شوم، برایم تحمل ناپذیرند
January 19, 2013
لماذا لا توجد نجمة سادسة
نعم هذا الكتاب يستحق .. أنا على ثقة إن عشاق الفلسفة لن يروق لهم هذا الكتاب لكن محبي الأدب والشعر والكلمة الرقيقة سيأخذ منهم كل مأخذ ..
يكتب روسو اعترافاته بأسلوب إنساني بالغ الرهافة ممتلىء بالم��اعر النبيلة والصادقة والإيحاءات العاطفية يعرج على كل أخطاءه المؤسفة والبغيضة يصدح بها علانية دون أن يتحرج منها أو يخجل منها ..
هذه الجرأة المحببة بلا شك تشعرك كم هذا الإنسان هو حقيقي وصادق ونبيل ..
ومن يقرأ لروسو هذه الكمية من الإعترافات يدرك كيف أن كل تلك الأحداث التي
مرت في حياته كانت بلا أي شك ستصنع منه فيلسوفا مؤثرا..
روسو وجد نفسه دون والدين فما بين أب مطارد وأم غائبة كفله خاله وأودعه لرجال الدين فعمل نقاشا لكنه لم يبدع في الصنعة كما إن معلمه كان ممتلىء بالقسوة فآثر الفرار مرتحلا وعمل خادما تحت رعاية إحدى السيدات المحسنات التي تكبره في العمر بعشر سنوات ومالبث�� هذه العلاقة إن تحولت لعلاقة حب في ظروف بالغة الغرابة وتحت إحساس بثقل الضمير
لن أسرد لكم بالطبع كل الأحداث التي مر بها روسو لكن ما يهمني هو هذه اللغة المنسابة كنهر وفيض هذه الإنسانية المتدفقة في أسلوبه والتي كانت أكثر وضوحا وهو يتخيل شخصياته في مكان معزول بين الطبيعة الساحرة ويكتب روايته جولي التي لاقت استحسانا كبيرا في المجتمع الباريسي إلى جانب تقديره للصداقة إلى حد يفوق الإعجاب إلا أن أغلب صداقات روسو والتي كان يعتمد عليها إرتدت للضد وتحولت لمؤامرات وصراعات
النجاحات التي حققها روسو على الرغم من وقوعه فريسة للأمراض أحاطت به بالحساد والمتآمرين وكما هو الحال بين مجتمع الفنانين والأدباء الذين يجدون رعاية من الطبقة النبيلة وحاشية الملك فالأمر دائما لا يخلو من تدبير المكائد ..
في اعترافات روسو المسحور بالفضيلة والباحث عن الحقيقة عرى روسو نفسه بالكامل فتحدث عن ندمه الكبير لأنه ألقى بأبناءه في دور للقطاء وكيف كان سارقا حين كان في سن المراهقة وكيف أقام علاقات من نساء أكبر منه سنا وكيف فشل في حبه الوحيد وكيف إمتلأ بالشك حين تعرض لصفعات الأصدقاء وكيف ساءت علاقته بالأديب الفرنسي صاحب رواية الراهبة والذي كان صديق عمره دينيس ديدرو .. بالرغم من إنني تعاطفت مع ديدرو وشعرت إن روسو لم يفهمه جيدا بل إن الأصدقاء المشتركين بينهما لم يحسنا الصنع بل أساءا لهما وكبرّا من الفجوة التي أصبحت تتسع شيئا فشيئا حتى إن روسو كتب في أحد الهوامش إنه يخشى إن بعد هذا كله قد لا يكون عرف ديدرو حق المعرفة وإنني لأظن ذلك غير أن الظروف التي أحاطت بروسو جعلته حذرا متهيبا وشكاكا لأقصى حد ..
من قلب الطبقة الفقيرة التي ذاق روسو مرّها فعمل خادما ونقاشا وسكرتيرا كتب روسو عن الظلم الإجتماعي وآراءه في السلطة الملكية والتأثيرات المؤدية للفساد والظروف التي أدت به لكتابةأسس عدم المساواة ويبدو إنه كان الشرارة التي انتظرت حتى صدور العقد الإجتماعي وأميل لتشعل نار الغضب حوله وكيف فر من فرنسا ثم من مكان يلفظه إلى آخر ...
من اعترافات روسو يبدو روسو مفرط الحساسية ولعله مصاب بعقدة الإضطهاد مستريبا لأقصى حد ولعل هذا الأمر ساهم على استعداءه من قبل الكثيرون لكن لا يمكنك إلا أن تشعر بصدقه الكبير مع نفسه ومع الآخرين الذين في الغالب لم يستطيعوا أن يدركوا مدى رقة هذا الإنسان
لا بد أن أضيف أن ترجمة حلمي مراد كانت ترجمة أدبية متميزة بل هي فائقة الروعة
ولا أشك أن هذا الكتاب لو لم تتناوله يد متمرسة مفعمة بالإحساس لعاثت به تخريبا
لشد ما استمتعت بهذا الكتاب ولعمري إن مثل هذا الكتاب جدير بأن يظل في الذاكرة
May 16, 2013
As is true about classics, they are not only a very authentic expression of the author’s views and ideas, but also by large, present a mirror for the world we live in. This is one reason why it is difficult to review them. For, it calls not only an undivided attention towards the ideas expressed and opinions raised, but also for a deep introspection; a meditation on the relevance of ideas presented, their importance on the working of society and their necessity in the wake of everyday life.
Confessions, is about this and more. In addition to being the first major autobiography of an individual’s own life, the Confessions presents to us the various points in the life of author which determined the penning and reason of his other major works including Emile, The Social Contract and Discourse on Inequality. In other words, it forms a background reading towards understanding his other works.
In the words of Rousseau, the reason of writing this work was to present an honest account of his life, character and various undertakings (music composition, letter writing and essay writing) and also as an answer or justification against the laments of his unjust enemies, who, in his own opinion, instigated a plot against his reputation. Amongst others, including his friends, the one name that was frequently mentioned was that of Voltaire. Disappointed with the ways of high society and suffering immensely for their disdains, Rousseau decided to live a simple, rustic life i.e. relinquishing the material comforts and leading a life with bare minimum necessities. It is what forms the background of his works, ‘Discourse on inequality’ and ‘The Social Contract’, where he emphasizes on the natural state of a human being i.e. the physical freedom and a liberty to do essentially as they wish. It must be noted here, that Rousseau believed himself to be a subject of ridicule and disdain of his friends for his decision to lead a simple life.
Though, it was this stand of his, which made his account seem biased in the sense that there was a consistent rambling of the wrongs that he had supposedly suffered on behalf of his enemies. Although, Rousseau, in the very beginning state that-
“Since I have undertaken to reveal myself absolutely to the public, nothing about me must remain hidden or obscure. I must remain incessantly beneath his gaze, so that he may follow me in all the extravagances of my heart and into every least corner of my life. Indeed, he must never lose sight of me for a single instant, for if he finds the slightest gap in my story... he may wonder what I was doing at that moment... I am laying myself sufficiently open to human malice by telling my story, without rendering myself more vulnerable by any silence.”
and is commendable in the sense that he provides incidents of his own deeds/misdeeds (including theft, his being utterly romantic and state of passion evoked for many women in his life), but still, it somehow seems an exaggerating fact that the whole world (barring three or four very close people) were involved in a conspiracy to ruin his name; this, being the reason why I gave a star less to the work. Here, I also accept that since this is my first reading of a Rousseau work and I haven’t yet read any of his other works or works by his contemporaries, I might also be having an unfair view on the matter. I, therefore, request my friends to suggest me some other works which may lead to clarify my doubts.
One other thing that constantly bothered and seemed questionable was Rousseau’s decision of leaving his children (from wedlock with Theresa) with asylums for the fear that they might be exposed to inferior ways and ideas as practised by other members of Theresa’s family. A man of such learning as Rousseau, taking such action and leaving his own children, display a lack of empathy, which I believe is the very basic of a natural state (as proposed by Rousseau) of human beings. He himself acted as a contradiction to his own views/ beliefs. Though, according to him, it was for the reason that he thought his children would get a better education at asylums than at home, but, it is still unbelievable that he would renounce them and wouldn’t go back even once to see if they got the education he desired for them. And the irony, that he undertook the writing of “Emile- on Education” for the sole purpose of explaining the importance of education. I wonder if he ever contemplated, that abandoned children could face with such anxiety in their lives, that it may render the whole idea of purpose of education irrelevant to them.
During his life, he also witnessed and was tormented by the wide gap between the rich and poor class of the society. That is, of the ways in which sometimes, the people from poor class were exploited by rich class. And also of the ways in which rich or royalty engaged while conversing or dealing with people from lower strata of society. Here he also cited the various incidents, where he felt, that his friends from royalty acted disparagingly. This, being the reason why he wrote ‘Discourse on Inequality’.
Rousseau, during his later years, was expelled by the governments of various places he resided at. So that, his life became a constant changing of places and sufferings he endured, each time he had to move from a place. It is actually very disheartening to note that the governments/ royalty of various states and countries were intent on expelling a man, who was not afraid to put his ideas into words, or as Rousseau himself says,was a victim of a conspiracy designed against him by his enemies. Owing to my little knowledge on the subject, I cannot be a judge of that.
On the whole, the journey through Confessions was not only an insight into the life of Rousseau but also into the ways of the society he lived in. It left me with a keen sense of perplexity and a still bigger question- Has the society improved as a whole, on the views raised in the work or is it an altogether lost cause?
March 25, 2020
عظيمة وملهمة، نَص أدبي فريد وسابق عصره فعلا، تفاصيله جميلة وسرد روسو ممتع وحميمي بالنسبة لي، والترجمة كانت موفقة جدا.
هذا الكتاب قبس من نور حكمة، وصدق صافي خالص مع النفس، نص إنساني جليل بحق، يحمل بين طياته الكثير والكثير من العذوبة والجمال.
هذا الكتاب قبس من نور حكمة، وصدق صافي خالص مع النفس، نص إنساني جليل بحق، يحمل بين طياته الكثير والكثير من العذوبة والجمال.
February 6, 2017
《آیا نباید سخنان چنین گوینده ای را شعارهایی میان تهی نامید؟》
این سوالی بود که منو وادار به خوندن اعترافات کرد چطور فردی که فرزنداشو رها میکنه از تعلیم و تربیت سخن میگه و ازون بدتر اینکه به نظرش بهترین مربی کودک پدرشه!
با خوندن این کتاب کمی از ابهامات زدوده شد و راجع به سوال بالا هم اینکه اون در آخر خاطراتش و همچنین مقدمه امیل اعتراف میکنه که اشتباه کرده و از وظایف پدری شونه خالی کرده.خود رفتار متناقضش هم میتونه ناشی از رفتار پدر خوشگذرونش باشه و یا اینکه میترسیده آزادی که همش از اون حرف میزده بهم بخوره.
کتاب اولش که به خاطرات جوونیش اختصاص داره ذهن آروم و مثبت اندیششو نشون میده و نسبت به اطرافیانش دیدگاه خوبی داره و البته خودش دلیلشو ارتباط با انسانهای فقیر میدونه که بین فقرا محبت و نزدیکی بیشتره.اما بعد از شهرتش نوع روایت کاملا فرق میکنه دیگه روی خودش مانور نمیده و بیشتر به بدطینتی اطرافیانش می پردازه و زبان صریح و شخصیت زود رنجش باعث میشه در هر دوره نزدیکترین دوستاشو از دست بده و همچنین با چاپ کتابهاش مخالفان زیادی پیدا میکنه _که اکثرا مسیحیان متعصب بودن_ودر نهایت باعث تبعیدش از فرانسه و سوییس میشه و کتاب در جایی تموم میشه که روسو به کمک هیوم به انگلیس سفر میکنه.
به هر حال نقش عظیمی که اندیشه های روسو روی تعلیم و تربیت داشته رونمیشه نادیده گرفت حتی اگه شخصیتش کاملا متمایز باشه.
این سوالی بود که منو وادار به خوندن اعترافات کرد چطور فردی که فرزنداشو رها میکنه از تعلیم و تربیت سخن میگه و ازون بدتر اینکه به نظرش بهترین مربی کودک پدرشه!
با خوندن این کتاب کمی از ابهامات زدوده شد و راجع به سوال بالا هم اینکه اون در آخر خاطراتش و همچنین مقدمه امیل اعتراف میکنه که اشتباه کرده و از وظایف پدری شونه خالی کرده.خود رفتار متناقضش هم میتونه ناشی از رفتار پدر خوشگذرونش باشه و یا اینکه میترسیده آزادی که همش از اون حرف میزده بهم بخوره.
کتاب اولش که به خاطرات جوونیش اختصاص داره ذهن آروم و مثبت اندیششو نشون میده و نسبت به اطرافیانش دیدگاه خوبی داره و البته خودش دلیلشو ارتباط با انسانهای فقیر میدونه که بین فقرا محبت و نزدیکی بیشتره.اما بعد از شهرتش نوع روایت کاملا فرق میکنه دیگه روی خودش مانور نمیده و بیشتر به بدطینتی اطرافیانش می پردازه و زبان صریح و شخصیت زود رنجش باعث میشه در هر دوره نزدیکترین دوستاشو از دست بده و همچنین با چاپ کتابهاش مخالفان زیادی پیدا میکنه _که اکثرا مسیحیان متعصب بودن_ودر نهایت باعث تبعیدش از فرانسه و سوییس میشه و کتاب در جایی تموم میشه که روسو به کمک هیوم به انگلیس سفر میکنه.
به هر حال نقش عظیمی که اندیشه های روسو روی تعلیم و تربیت داشته رونمیشه نادیده گرفت حتی اگه شخصیتش کاملا متمایز باشه.
April 29, 2022
کلا خوندن اتوبیوگرافیها برای من جذابه. این کتاب هم از زمان کودکی،نوجوانی و جوانی نویسنده از زبان خودش گفته شده تا زمانیکه به موفقیت و شهرت رسیده است. کتاب یکم طولانی و با جزئیات زیا��ه ولی خب باید به خوندن اتوبیوگرافیها علاقه داشته باشید تا بتونید ادامه بدید.
June 20, 2011
This book is a revelation as it seemed to me a portrait, or perhaps a mask, of the heightened sensibilities of the interior monologue of a genius. "Since my name is certain to live on among men, I do not want the reputation it transmits to be a false one." Indeed, his honesty is remarkable as he writes about the abandonment of his children, his relationship with lovers and his intimate proclivities. Rousseau's life was a fascinating study of an extraordinary and innovative mind. He dined "sometime with princes at noon and supped with peasants at night." Musically self-taught, he invented an alphabetical code for writing music and wrote an opera performed with it in "The Village Soothsayer." His "Social Contract" inspired constitutions in nations struggling with revolution against monarchies to become democracies which earned him threats of sedition and cruel acts of political scorn. His books were burned, the church sought to excommunicate him, his house was stoned and he escaped in exile en route to Berlin through the good graces of philosopher David Hume to England toward the end of his life. At times, often enough, he seems the narcissist subtly engrossed in his many virtues masked in false humility and yet the final, lasting impression is of a masterpiece forged from the crucible of a tormented soul bent upon the diligent and inspired study of the journey of the maturing human heart. Like Voltaire toward the end of his life but before his exile, we find Rousseau living on a lake isle longing only to finish his life in the practice of avid gardening and intellectual pursuits. The translation here by Angela Scholar is richly, gorgeous prose which reminded me of Proust, who I'm confident must have been influenced by Rousseau. This book is, as Rousseau described it, the "most secret history of my soul" and ranks highly on my Top 25 Novels of All Time among the holy literary trinity of France's Proust in "The Remembrance of Lost Time" and Balzac's "Lost Illusions." I really can't urge you strongly enough to carve out the time to read this brilliantly conceived autobiography.
July 21, 2022
اتوبیوگرافی ها میتونن بهترین منابع شناخت یک فرد باشن، اگر نویسنده صادقانه به شرح حال زندگیش بپردازه. کاری که روسو با مهارت هرچه تمامتر از عهدش براومده.
روسو با بیانی چنان بی آلایش و بی ریا شصت و شش سال زندگیش رو به تصویر میکشه که اجازه ی تردید به صداقت کلامش رو به خواننده نمیده. دوره های مختلف زندگیش رو به دقت و بیان ریزترین جزئیات و به شکلی گیرا شرح میده. علل تغییر دینش، سفرها و مهجرت هاش، کسب تجاربش، شغل های متفاوت( از پیش خدمتی و حکاکی تا نت نویسی و تدریس)، بی پولی ها، فراز و فرودهای عاشقانه و تمام مسائل اجتماعی که باعث شدن بشه ژان ژاک روسو رو به تفصیل شرح میده.
در بخش های مربوط به دوره جوانی و میانسالی به بیان رویدادهای مهم زندگیش در زمینه ی آفرینش و خلق ایده میپردازه که بسیار تاثیرگذارن. اما خوندن از دوره کودکی و نوجوونیش بسیار لذت بخش و خواندنی تر بود. به شخصه این بخش ها رو بیشتر دوست داشتم و باورم بر اینه که این بخشها به مراتب دلی تر نوشته شدن.
روسو با بیانی چنان بی آلایش و بی ریا شصت و شش سال زندگیش رو به تصویر میکشه که اجازه ی تردید به صداقت کلامش رو به خواننده نمیده. دوره های مختلف زندگیش رو به دقت و بیان ریزترین جزئیات و به شکلی گیرا شرح میده. علل تغییر دینش، سفرها و مهجرت هاش، کسب تجاربش، شغل های متفاوت( از پیش خدمتی و حکاکی تا نت نویسی و تدریس)، بی پولی ها، فراز و فرودهای عاشقانه و تمام مسائل اجتماعی که باعث شدن بشه ژان ژاک روسو رو به تفصیل شرح میده.
در بخش های مربوط به دوره جوانی و میانسالی به بیان رویدادهای مهم زندگیش در زمینه ی آفرینش و خلق ایده میپردازه که بسیار تاثیرگذارن. اما خوندن از دوره کودکی و نوجوونیش بسیار لذت بخش و خواندنی تر بود. به شخصه این بخش ها رو بیشتر دوست داشتم و باورم بر اینه که این بخشها به مراتب دلی تر نوشته شدن.
September 19, 2018
عزيزي جان جاك، امتعتني بأسلوبك وأرهقتني بحديثك عن الأعداء والمؤامرات من حولك.
جان جاك روسو فيلسوف ومفكر سويسري، لعبت أفكاره دورًا هامًا في الصياغة الفكرية للثورة الفرنسية. كان متعدد المواهب فبرع في الموسيقى وعلم النبات والأدب إلى جانب الفلسفة بالطبع. لذا عندما أقرأ سيرته الذاتية -خاصة عندما تكون كتابًا ضخمًا- فإنني أتوقع أن استلهم عصارة فكره وعقيدته بالإضافة إلى شهادات عن الأحداث الجسيمة في عصره. للأسف ليس هذا ماوجدته بل وجدت وصفًا لأحداث حياته مع التركيز بشكل كبير على تفاصيل علاقاته الشخصية.
تنطلق (الاعترافات) ببداية موفقة عن طفولته ومستهل شبابه، عن بعض المغامرات ووصف للبيئة التي نشأ فيها والتعليم الذي تلقاه. تستمر المتعة حتى يستقر الكاتب في باريس في الثلاثينيات من عمره، عندئذ تتحول المذكرات إلى وصف رث لصداقاته التي تحولت كلها -قريبًا- إلى عداوات بسبب حسد -لانعرف منشأه- ومكائد لا تنتهي من القريب والبعيد. قد أتفق مع مبدأ أن الصداقات الحقيقية نادرة وغير دائمة، وأن الخذلان أكثر شيوعًا من الوفاء، إلا أنني أضع علامة استفهام عندما ألتقي بشخص يشكو من "الجميع"، ويتهم "الأغلبية" بخيانته والتربص به. وعلى الرغم من ذلك فإن أغلب المراجع تذكر بأن روسو تعرض لمضايقات من الحكومة والكنيسة بسبب أفكاره المستنيرة، وهذا يحسب لصالحه. إنني هنا أنتقد اعترافاته لا مسيرته الأدبية والعلمية.
عرفت القليل عن كتبه، حتى تلك التي سببت له المتاعب أو غيرت حياته، عرفت القليل جدًا عن الأحداث التاريخية التي واكبت حياته. لذا لا أستطيع القول بأنني راضٍ عن هذه القراءة. من الجلي أن الفيلسوف المظلوم قد شرع في تأليف مذكراته بنية تبرءة ساحته وتبرير تصرفاته، لا لتكون شاهدًا للأجيال. لا ضير في ذلك إنما ليس هذا مما يستهويني. تظل هناك أجزاء ممتعة في الكتاب مثل الفصول التي يحكي فيها عن عمله كمستشار للسف��ر الفرنسي في فينيسيا، وتلك التي تصف أسفاره بين المدن السويسرية سيرًا على الأقدام. هناك أيضًا أمور مخزية لابد أن ننصف شجاعة روسو إذ اعترف بها.
يختتم الكاتب الجزء الثاني من سيرته الذاتية بوعدٍ أن يكتب جزءًا ثالثاً، ولا أعتقد أنه فعل. قرأت النسخة التي أصدرتها مكتبة مدبولي وتقع في حوالي 500 صفحة من القطع الكبير وبخط صغير للغاية. يذكر المترجم القدير حلمي مراد أنها احتلت خمسة أجزاء من إصدارات كتابي بواقع 1000 صفحة تقريبًا. قراءة لا بأس بها.
جان جاك روسو فيلسوف ومفكر سويسري، لعبت أفكاره دورًا هامًا في الصياغة الفكرية للثورة الفرنسية. كان متعدد المواهب فبرع في الموسيقى وعلم النبات والأدب إلى جانب الفلسفة بالطبع. لذا عندما أقرأ سيرته الذاتية -خاصة عندما تكون كتابًا ضخمًا- فإنني أتوقع أن استلهم عصارة فكره وعقيدته بالإضافة إلى شهادات عن الأحداث الجسيمة في عصره. للأسف ليس هذا ماوجدته بل وجدت وصفًا لأحداث حياته مع التركيز بشكل كبير على تفاصيل علاقاته الشخصية.
تنطلق (الاعترافات) ببداية موفقة عن طفولته ومستهل شبابه، عن بعض المغامرات ووصف للبيئة التي نشأ فيها والتعليم الذي تلقاه. تستمر المتعة حتى يستقر الكاتب في باريس في الثلاثينيات من عمره، عندئذ تتحول المذكرات إلى وصف رث لصداقاته التي تحولت كلها -قريبًا- إلى عداوات بسبب حسد -لانعرف منشأه- ومكائد لا تنتهي من القريب والبعيد. قد أتفق مع مبدأ أن الصداقات الحقيقية نادرة وغير دائمة، وأن الخذلان أكثر شيوعًا من الوفاء، إلا أنني أضع علامة استفهام عندما ألتقي بشخص يشكو من "الجميع"، ويتهم "الأغلبية" بخيانته والتربص به. وعلى الرغم من ذلك فإن أغلب المراجع تذكر بأن روسو تعرض لمضايقات من الحكومة والكنيسة بسبب أفكاره المستنيرة، وهذا يحسب لصالحه. إنني هنا أنتقد اعترافاته لا مسيرته الأدبية والعلمية.
عرفت القليل عن كتبه، حتى تلك التي سببت له المتاعب أو غيرت حياته، عرفت القليل جدًا عن الأحداث التاريخية التي واكبت حياته. لذا لا أستطيع القول بأنني راضٍ عن هذه القراءة. من الجلي أن الفيلسوف المظلوم قد شرع في تأليف مذكراته بنية تبرءة ساحته وتبرير تصرفاته، لا لتكون شاهدًا للأجيال. لا ضير في ذلك إنما ليس هذا مما يستهويني. تظل هناك أجزاء ممتعة في الكتاب مثل الفصول التي يحكي فيها عن عمله كمستشار للسف��ر الفرنسي في فينيسيا، وتلك التي تصف أسفاره بين المدن السويسرية سيرًا على الأقدام. هناك أيضًا أمور مخزية لابد أن ننصف شجاعة روسو إذ اعترف بها.
يختتم الكاتب الجزء الثاني من سيرته الذاتية بوعدٍ أن يكتب جزءًا ثالثاً، ولا أعتقد أنه فعل. قرأت النسخة التي أصدرتها مكتبة مدبولي وتقع في حوالي 500 صفحة من القطع الكبير وبخط صغير للغاية. يذكر المترجم القدير حلمي مراد أنها احتلت خمسة أجزاء من إصدارات كتابي بواقع 1000 صفحة تقريبًا. قراءة لا بأس بها.
March 13, 2016
مراجعة كتاب : الاعترافات
لـ جان جاك روسو
هذا الأثر الأدبي المختلف كماً و نوعاً عما سواه ، لا يمكنك إلا أن تقف إجلالاً لحجم الصراحة التي حواها و تشيد بالتفاصيل الملحمية التي خطها قلم روسو.
أما الكم فهو كتاب يناهز الألف ورقة ، و يحتاج من التفرغ ما يحتاج ، بيدَ أنك إن أقبلت عليه لن تجده ينفكّ منك حتى تنهيه لسلاسة الأسلوب و لعنصر التشويق الذين يحتويهما.
السرد الذي اتخذه روسو هو أسلوب التسلسل التاريخي منذ بداية طفولته لآخر أيام عمره ، حيث ابتدأ يوم مولده بوفاة والدته ، الأمر الذي جعل روسو يعاني في طفولته ، و من ثم يعرج على ذكر مرحلة المراهقة و الصبا و من ثم الشباب و هكذا دواليك ، تفصيلاً بتفصيل و موقفاً بموقف.
و ما تخلل ذلك من حب و غراميات ، أغلبها كانت مقتصرة على المشاعر ، إلا الحب الأكبر الذي حمله لمدام دو فارانس و بقي قائم على ذكرها إلى آخر العمر.
التحديات و المشاعر الداخلية التي خالجها يصفها لك بدقة تجعلك تتحير منها فتتفاعل معها أشد التفاعل.
و لا ينسى أن يبدي ندمه العظيم على أعظم ذنب ارتكبه في حياته و هو ما سأتركه للقراء للتعرف عليه ،و لكن شجاعته في الاعتراف بهذا الذنب أكبرته في عيني.
"روسو" هذا الأديب الأوروبي الذي كانت نهاية حياته مأساة حقيقية شُرد من مصر إلى مصر و من بلد إلى بلد ، و تلقى صنوف الذل و الطرد ، لا لشيء سوى فكره و قلمه. و تكفيك تلك المعاناة الختامية عما سواها.
Aωαςhι
١٤ آذار ٢٠١٦
لـ جان جاك روسو
هذا الأثر الأدبي المختلف كماً و نوعاً عما سواه ، لا يمكنك إلا أن تقف إجلالاً لحجم الصراحة التي حواها و تشيد بالتفاصيل الملحمية التي خطها قلم روسو.
أما الكم فهو كتاب يناهز الألف ورقة ، و يحتاج من التفرغ ما يحتاج ، بيدَ أنك إن أقبلت عليه لن تجده ينفكّ منك حتى تنهيه لسلاسة الأسلوب و لعنصر التشويق الذين يحتويهما.
السرد الذي اتخذه روسو هو أسلوب التسلسل التاريخي منذ بداية طفولته لآخر أيام عمره ، حيث ابتدأ يوم مولده بوفاة والدته ، الأمر الذي جعل روسو يعاني في طفولته ، و من ثم يعرج على ذكر مرحلة المراهقة و الصبا و من ثم الشباب و هكذا دواليك ، تفصيلاً بتفصيل و موقفاً بموقف.
و ما تخلل ذلك من حب و غراميات ، أغلبها كانت مقتصرة على المشاعر ، إلا الحب الأكبر الذي حمله لمدام دو فارانس و بقي قائم على ذكرها إلى آخر العمر.
التحديات و المشاعر الداخلية التي خالجها يصفها لك بدقة تجعلك تتحير منها فتتفاعل معها أشد التفاعل.
و لا ينسى أن يبدي ندمه العظيم على أعظم ذنب ارتكبه في حياته و هو ما سأتركه للقراء للتعرف عليه ،و لكن شجاعته في الاعتراف بهذا الذنب أكبرته في عيني.
"روسو" هذا الأديب الأوروبي الذي كانت نهاية حياته مأساة حقيقية شُرد من مصر إلى مصر و من بلد إلى بلد ، و تلقى صنوف الذل و الطرد ، لا لشيء سوى فكره و قلمه. و تكفيك تلك المعاناة الختامية عما سواها.
Aωαςhι
١٤ آذار ٢٠١٦
July 25, 2022
سرانجام موفق شدم این کتاب رو بخونم.
این کتاب مثل خیلی از کتاب ها توسط دایی من پیشنهاد شد و مدت زیادی طول کشید تا بتونم مطالعش کنم.
من در اینجا با اینکه روسو چه افکار و فلسفه ای داشته کاری ندارم چون اون کار فلاسفست ولی در رابطه با این کتاب باید بگم که مقداری از آنچه که من فکر میکردم متفاوت بود.
چیزی که تو ذهن من بود نوشته هایی حاوی صداقت بود و اینکه نویسنده بدون هیچ جانبداری خودش رو قضاوت کنه.ولی در واقع اینجوری نیست و روسو بیشتر به توجیه کارها و اشتباهات خودش پرداخته بود(دوستانی داشتم که دقیقا همچین طبعی دارن).
در کل خوندن این کتاب توصیه میشه چون انسان ممکنه با بعدی از شخصیت خودش مواجه بشه و کمک کنه به شناخت افرادی که به این سبک زندگی میکنن.
البته که هرکس تحلیل خودش رو در رابطه با این کتاب داره که قطعا محترم هست تحلیل هایی که از نگاه هر کدوم از ما مخفی مونده.
این کتاب مثل خیلی از کتاب ها توسط دایی من پیشنهاد شد و مدت زیادی طول کشید تا بتونم مطالعش کنم.
من در اینجا با اینکه روسو چه افکار و فلسفه ای داشته کاری ندارم چون اون کار فلاسفست ولی در رابطه با این کتاب باید بگم که مقداری از آنچه که من فکر میکردم متفاوت بود.
چیزی که تو ذهن من بود نوشته هایی حاوی صداقت بود و اینکه نویسنده بدون هیچ جانبداری خودش رو قضاوت کنه.ولی در واقع اینجوری نیست و روسو بیشتر به توجیه کارها و اشتباهات خودش پرداخته بود(دوستانی داشتم که دقیقا همچین طبعی دارن).
در کل خوندن این کتاب توصیه میشه چون انسان ممکنه با بعدی از شخصیت خودش مواجه بشه و کمک کنه به شناخت افرادی که به این سبک زندگی میکنن.
البته که هرکس تحلیل خودش رو در رابطه با این کتاب داره که قطعا محترم هست تحلیل هایی که از نگاه هر کدوم از ما مخفی مونده.
November 15, 2013
ادبیات فرانسه این شانس و قابلیت رو داشته که از یک طرف یه قلم نجیب و شریف رو بده دست کسایی مثل کاموی بزرگ، و از طرف دیگه خودش رو و کلماتش رو عریان بکنه با سرانگشتای پردهدرهایی مثل سلین.
به جرات میتونم بگم هیچ کتابی رو ندیدم که اینقدر راحت بتونه در لفافهی کلمات خاص و زیبا، عریانترین لحظههای زندگی یک نفر رو اینقدر کامل از زیر تیغ سانسور عبور بده. چند صفحه رو میخونی و بعد از تموم شدن اون چند صفحه میفهمی که یه کشیش به راوی تو کودکی تجاوز کرده و جالبش اینه که دقیقا میدونی چجوری؛ بدون اینکه موقع خوندن احساس خوندن یه چیز مستهجن بکنی...
و دیگه اینکهفقط بخش اول کتاب زیبا هست. یعنی تا جایی که هنوز ژان ژاک مشهور نشده. خاطرات دوران شروع شهرت و مخصوصا میانسالی پر هست از دروغ و تظاهر و مقصر جلوه دادن بقیه و تطهیر شخصی. بخش اول این کتاب رو حتما وقت بگذارید براش. ولی بخش دوم رو رها کنید چیزی از دست نخواهید داد
به جرات میتونم بگم هیچ کتابی رو ندیدم که اینقدر راحت بتونه در لفافهی کلمات خاص و زیبا، عریانترین لحظههای زندگی یک نفر رو اینقدر کامل از زیر تیغ سانسور عبور بده. چند صفحه رو میخونی و بعد از تموم شدن اون چند صفحه میفهمی که یه کشیش به راوی تو کودکی تجاوز کرده و جالبش اینه که دقیقا میدونی چجوری؛ بدون اینکه موقع خوندن احساس خوندن یه چیز مستهجن بکنی...
و دیگه اینکهفقط بخش اول کتاب زیبا هست. یعنی تا جایی که هنوز ژان ژاک مشهور نشده. خاطرات دوران شروع شهرت و مخصوصا میانسالی پر هست از دروغ و تظاهر و مقصر جلوه دادن بقیه و تطهیر شخصی. بخش اول این کتاب رو حتما وقت بگذارید براش. ولی بخش دوم رو رها کنید چیزی از دست نخواهید داد
September 29, 2014
The Confessions is not a book about the making of the Discourses, Emile and The Social Contract. It is a book about the making of the man who wrote those works. But the making as perceived, rationalized and presented by a mind prey to conceit, pettiness, perversity and paranoia. These qualities pervade the prose in which he parades the aspects of himself he believes make this an honest and complete portrayal of his character, including vices, virtues and accomplishments.
I cannot be the first person to observe that if the French had not already possessed the term amour-propre it would have had to be invented for Rousseau. Obviously he had considerable justification, but the confounding thing about Rousseau is that he is oblivious to the over-weening pride mixed with a carelessness that time and again leads to mistakes and embarrassments that he brushes aside.
And yet he had a profound effect on politics, education, literature, philosophy, and apparently music. In fact, for the first two thirds of the Confessions, you would think it was the memoir of a composer. He focuses all writing about his professional development on the study of music in an effort to disprove allegations of amateurism and incompetence. There are snitty scenes of disputes with a dismissive Rameau. The last third is almost entirely a paranoid recital of (imagined?) cabals against him by old friends, exile, and illness.
So where is his writing? Certainly Rousseau weaves observations on the people around him and his own quirky, inconsistently held principles throughout the work, and he reports on the logistics of publishing his work, and to some extent on its reception, but I could not perceive any systematic development of the ideas that would inflame governments into burning his works. Indeed, the brief items I’ve read about Rousseau in the course of working my way through the Confessions emphasize his divergence from the times in his basing his work on the emotions of the moment, in contrast to the systems of the philosophes.
I was particularly struck by an article by an article by Peter Abbs in the Sept/Oct issue of Philosophy Now, “The Full Revelation of the Self: Jean-Jacques Rousseau and the Birth of Deep Autobiography”
https://philosophynow.org/issues/68/T...
It made me realize that I need to get past the annoying presentation, and semi-blind spots such as the hypocrisy of prescribing a method of education in Emile after abandoning his own children to the foundling hospital, one after another. I now think it is essential to go back and reread the Discourses and the Social Contract (so far lost in the mists of time that I can’t remember anything about them) and then to reflect on the Confessions in light of the philosophy. If one just reads the Confessions, one is amused by the endless statements that ‘I would have been a good/simple/contented man’ if it hadn’t been for my master (as an apprentice) / the priests / my ‘friend’ / ...’ Obviously this is related to his opinions about the natural state of man, so to really understand the linkage between the two they should be read close together. And then to consider the usefulness of his philosophy in light of the conclusion one has to draw from the Confessions: that Rousseau would never have been a simple contented man; he oozes the restless, prickly, contrarian from every pore and would have been so if he had been raised by saints.
So, this is a temporary review, hopefully to be augmented upon further reading.
I cannot be the first person to observe that if the French had not already possessed the term amour-propre it would have had to be invented for Rousseau. Obviously he had considerable justification, but the confounding thing about Rousseau is that he is oblivious to the over-weening pride mixed with a carelessness that time and again leads to mistakes and embarrassments that he brushes aside.
And yet he had a profound effect on politics, education, literature, philosophy, and apparently music. In fact, for the first two thirds of the Confessions, you would think it was the memoir of a composer. He focuses all writing about his professional development on the study of music in an effort to disprove allegations of amateurism and incompetence. There are snitty scenes of disputes with a dismissive Rameau. The last third is almost entirely a paranoid recital of (imagined?) cabals against him by old friends, exile, and illness.
So where is his writing? Certainly Rousseau weaves observations on the people around him and his own quirky, inconsistently held principles throughout the work, and he reports on the logistics of publishing his work, and to some extent on its reception, but I could not perceive any systematic development of the ideas that would inflame governments into burning his works. Indeed, the brief items I’ve read about Rousseau in the course of working my way through the Confessions emphasize his divergence from the times in his basing his work on the emotions of the moment, in contrast to the systems of the philosophes.
I was particularly struck by an article by an article by Peter Abbs in the Sept/Oct issue of Philosophy Now, “The Full Revelation of the Self: Jean-Jacques Rousseau and the Birth of Deep Autobiography”
https://philosophynow.org/issues/68/T...
It made me realize that I need to get past the annoying presentation, and semi-blind spots such as the hypocrisy of prescribing a method of education in Emile after abandoning his own children to the foundling hospital, one after another. I now think it is essential to go back and reread the Discourses and the Social Contract (so far lost in the mists of time that I can’t remember anything about them) and then to reflect on the Confessions in light of the philosophy. If one just reads the Confessions, one is amused by the endless statements that ‘I would have been a good/simple/contented man’ if it hadn’t been for my master (as an apprentice) / the priests / my ‘friend’ / ...’ Obviously this is related to his opinions about the natural state of man, so to really understand the linkage between the two they should be read close together. And then to consider the usefulness of his philosophy in light of the conclusion one has to draw from the Confessions: that Rousseau would never have been a simple contented man; he oozes the restless, prickly, contrarian from every pore and would have been so if he had been raised by saints.
So, this is a temporary review, hopefully to be augmented upon further reading.
August 5, 2020
This book is number one on a certain personal challenge list that I created while reading Confessions of a Book-Lover. The author was so enthusiastic about the books he had loved over his lifetime that I made a list of the most appealing ones and was determined to read them in the order he mentioned them. Egan was very young when he started on Rousseau's Confessions and I recall he said it was taken away from him when the adults of the household discovered how he was spending his reading time. At least now I understand why. lol
I've actually put off starting on this list for three years because of being intimidated by this book. I found it was not at all the uninteresting scholarly volume I was expecting. It is actually easy to read (for a book originally published in 1789) and the first section shared some typical Boy Adventures, such as the incident of the walnut tree and the aqueduct.
Unfortunately after that I could not keep my focus where it belonged. I am marking this a DNF but I will come back to it Someday. It just is not what I really want to be reading right now. And since I set the rules for this particular challenge, i am allowing myself to go on to the next title on the list, guilt free and eager to see what my old friend Egan found so charming about it.
I've actually put off starting on this list for three years because of being intimidated by this book. I found it was not at all the uninteresting scholarly volume I was expecting. It is actually easy to read (for a book originally published in 1789) and the first section shared some typical Boy Adventures, such as the incident of the walnut tree and the aqueduct.
Unfortunately after that I could not keep my focus where it belonged. I am marking this a DNF but I will come back to it Someday. It just is not what I really want to be reading right now. And since I set the rules for this particular challenge, i am allowing myself to go on to the next title on the list, guilt free and eager to see what my old friend Egan found so charming about it.
June 6, 2016
چند جمله از کتاب:
علت اینکه در عشق ورزی با زن ها موفقیت کمی به دست می اورده ام این بوده است که انها را زیاده دوست داشته 1:.ام
2: به هنگام کامکاری بخت پشیمانی به خواب می رود و در دوران بد اقبالی رو ترش می کند .
3: اگر انسان می توانست مکنونات ضمیر دیگران را بخواند می دید مردمی که می خواهند فرود بیایند از مردمی که می خواهند بالا روند بیشترند .
4: مداومت در درست انجام دادن کارهای کوچک کمتر از اعمال قهرمانه نیازمند قدرت نیست و از این رهگذر می توان به بهترین نحو به افتخار و سعادت دست یافت.
5: اگر دیگران به ما احترام بگذارند بهتر است تا گاهی ستایشمان کنند.
6: باید جسمم در حرکت باشد تا روحم را به حرکت دراورد.
7: اندیشه ها انگاه که خود می خواهند می ایند نه انگاه که من می خواهم .
8: مومنان معمولا خدا را چنانکه خود هستند در نظر مجسم می کنند ان که خوب است خدا را خوب می بیند و ان که بدخواه است او را بدخواه می بیند.
9: بهترین راه بدست اوردن انچه بدان نیاز داریم بیش از ان که تمنا کردن باشد استحقاق داشتن است.
علت اینکه در عشق ورزی با زن ها موفقیت کمی به دست می اورده ام این بوده است که انها را زیاده دوست داشته 1:.ام
2: به هنگام کامکاری بخت پشیمانی به خواب می رود و در دوران بد اقبالی رو ترش می کند .
3: اگر انسان می توانست مکنونات ضمیر دیگران را بخواند می دید مردمی که می خواهند فرود بیایند از مردمی که می خواهند بالا روند بیشترند .
4: مداومت در درست انجام دادن کارهای کوچک کمتر از اعمال قهرمانه نیازمند قدرت نیست و از این رهگذر می توان به بهترین نحو به افتخار و سعادت دست یافت.
5: اگر دیگران به ما احترام بگذارند بهتر است تا گاهی ستایشمان کنند.
6: باید جسمم در حرکت باشد تا روحم را به حرکت دراورد.
7: اندیشه ها انگاه که خود می خواهند می ایند نه انگاه که من می خواهم .
8: مومنان معمولا خدا را چنانکه خود هستند در نظر مجسم می کنند ان که خوب است خدا را خوب می بیند و ان که بدخواه است او را بدخواه می بیند.
9: بهترین راه بدست اوردن انچه بدان نیاز داریم بیش از ان که تمنا کردن باشد استحقاق داشتن است.
March 16, 2015
ژان ژاک روسو" ازجمله اندیشمندان وفلاسفه عصر روشنفکری محسوب می شود.کتاب "اعترافات" او صرفا یک کتاب خاطرات و اتوبیوگرافی معمولی نیست ،او صادقانه وبدون هیچ گونه پرده پوشی وپنهان کاری حتی به جزیی ترین افعال واعمالش اشاره میکند حتی به این هم بسنده نمی کند واسم افرادی که با او دشمن بوده اند همراه با اشتباهاتشان ذکرمیکند،هنگام خواندن کتاب گاه خواننده چند بار به عقب برمیگرد به این امید که شایداو مطلب را کج فهمیده باشد.روسوی که ازجمله تاثیرگذارترین افراد درروانشناسی وتربیت کودک است ونظری مقابل "جان لاک" رفتارگرا دارد خود پنج فرزندش را به نوان خانه میفرستد،اشتباهات روسو به اندازه خوداو بزرگ هستند.او با تبحر هرچه تمام تر شرایط وموقعیتها را موشکافانه توضیح میدهد که بگوید: روسو حداقل دربرخی کارهایش بی گناه بود وصرفا یوغ اطاعت برگردنش نهاده شده است . روسو اعتراف میکنید که به مازوخیسم جنسی مبتلا است در مورد علل این اختلال عواملی چون :بدرفتاری با کودکان وغفلت از آنها را بر میشمارند که کودکی روسو نمونه بارز بی مهری وبی توجهی است .شاید او کتاب اعترافات رابرای توجیه کارهایش نوشته باشد وشاید برای اینکه همیشه فقط یک تصویر ازاو درگردش زمان و ادوارهای گوناگون بجا بماند نه هزاران تصویر مبهم وپیچیده وشاید می خواسته پرچمدار وطلایه دار نهضتی نو باشد
September 13, 2022
Jean-Jacques, you naughty- naughty dude!
Want to read
December 19, 2016I was surprised to discover this morning that there is supposed to have been a game of chess played between Rousseau and Hume. Like most of the people in the thread, I am sceptical, particularly in view of the Rousseau quote supplied by "Whiteshark":
Toutes les fois qu’avec le livre de Philidor ou celui de Stamma j’ai voulu m’exercer à étudier des parties, la même chose m’est arrivée; et après m’être épuisé de fatigue, je me suis trouvé plus faible qu’auparavant. Du reste, que j’aie abandonné les échecs, ou qu’en en jouant je me sois remis en haleine, je n’ai jamais avancé d’un cran depuis cette première séance, et je me suis toujours retrouvé au même point où j’étais en la finissant.
Every time I tried to study the game using the books of Philidor or Stamma, the same thing happened; after tiring myself out, I found I played even worse than I had previously. And in general, whether I stopped playing or tried hard, I never got further than I had during that first session, and always found myself at the point I had reached on finishing it.
June 28, 2016
بالاخره این شاهکار ار خواندم - کتابی که من خواندم ترجمه مهستی بحرینی است که به نظرم خیلی خوب ترجمه شده و چیزی که باید بگم اینه که کتاب اول یعنی تا صفحه 332 کتاب خیلی منسجم و خوب نوشته شده و روسو خودش هم میگه بقیه کتاب بررسی زیاد نشده و ممکنه منسجم نباشه به نظرم اگر کسی کتاب اول رو بخونه یعنی 300 صفحه اول را باز هم میتونه تا 70 درصد از اصل قضیه را بفهمد چون ادامه کتاب روسو زیاد مشغول بررسی شخصیت ها ی دیگر است و آخر کتاب هم ترس و سواس مدام اذیتش میکنه
در کل باید بگم هر کسی که به ادبیا تعلاقه داره باید این کتاب رو بخونه من 5 ستاره به این کتاب دادم به خاطر شجاعت و صداقت نویسنده اش و به خاطر افکار روشن و عاقلانه روسو
---------
توی وب سایتم5 پست رو به این کتاب اختصاص دادم و سعی کردم پاراگراف های مناسب و جالب را بازنویسی کنم
----------
آخرین جملات کتاب
ای کاش خواننده این اثر از من سرمشق بگیرد مانند من در خود فرو رود و با ژرف نگری در اعماق وجدان خویش اگر جرات دارد به خود بگوید:من از این مرد بهترم
در کل باید بگم هر کسی که به ادبیا تعلاقه داره باید این کتاب رو بخونه من 5 ستاره به این کتاب دادم به خاطر شجاعت و صداقت نویسنده اش و به خاطر افکار روشن و عاقلانه روسو
---------
توی وب سایتم5 پست رو به این کتاب اختصاص دادم و سعی کردم پاراگراف های مناسب و جالب را بازنویسی کنم
----------
آخرین جملات کتاب
ای کاش خواننده این اثر از من سرمشق بگیرد مانند من در خود فرو رود و با ژرف نگری در اعماق وجدان خویش اگر جرات دارد به خود بگوید:من از این مرد بهترم
November 2, 2018
In his autobiographical "Confessions" (published in 1782 - four years after his death) Jean-Jacques Rousseau comes across as a bit of a narcissist. But he's a likable narcissist and he grew on me so that by the end I was sad to say “Goodbye” to “poor Jean-Jacques.” And I enjoyed learning more about 18th Century European history (and France on the eve of its Revolution) along the way.
Here's one of many quotes I liked:
"I had always felt, in spite of Father Berthier's show of affection, that the Jesuits had no love for me, not only as being an Encyclopedist, but also because my views were even more hostile to their principles and influence than the unbelief of my colleagues, since atheistic and religious fanaticism, which approach closely in their common intolerance, are even capable of uniting, as they have done in China, and as they do now against myself; whereas rational and moral religion, which takes away all human control over the conscience, deprives of further resource those who claim that power."
- Book 11, [1761]
Notes:
Audiobook:
Narrated by: Frederick Davidson
Length: 30 hours and 4 minutes
Unabridged Audiobook
Release date: 2012-04-18
Language: English
Publisher: Blackstone Audio, Inc.
Here's one of many quotes I liked:
"I had always felt, in spite of Father Berthier's show of affection, that the Jesuits had no love for me, not only as being an Encyclopedist, but also because my views were even more hostile to their principles and influence than the unbelief of my colleagues, since atheistic and religious fanaticism, which approach closely in their common intolerance, are even capable of uniting, as they have done in China, and as they do now against myself; whereas rational and moral religion, which takes away all human control over the conscience, deprives of further resource those who claim that power."
- Book 11, [1761]
Notes:
Audiobook:
Narrated by: Frederick Davidson
Length: 30 hours and 4 minutes
Unabridged Audiobook
Release date: 2012-04-18
Language: English
Publisher: Blackstone Audio, Inc.
August 26, 2018
خيلي برام جالب بود بدونم ژان ژاك روسو با اون همه تفكر متعالي چطور زندگي كرده. و جالبتر اون كه تا اواسط عمرش مثل يك انسان معمولي بدون تفكرات متعالي زيسته است. اما اين ذوق به موسيقي باعث ميشه روند زندگيش تغيير كنه و كم كم بعد از دست و پنجه نرم كردن با مشكلات شخصيت و ديدگاهش نسبت به مردم و جامعش شكل بگيره.
دو فصل آخر بيشتر برام جذاب بود به دليل اينكه نشون ميداد بعد از انتشار كتاب هاي "ژولي " و "قرارداد اجتماعي " و " اميل " چطور از جامعه سياسي و نيز مردم زمان خود طرد ميشه. بسيار دردناك بود اينكه حرفت رو جامعت نفهمند و بدتر از آن كه به صورت برعكس حمل بر بي احترامي كنند در حالي كه نوشته هاي ايشون ميتونه مبدا دموكراسي و حقوق شهروندي باشه.
به هر حال زندگي فلاسفه و كساني كه بيشتر از جامعه ميفهمند بسيار دشوار و سخت بوده.
دو فصل آخر بيشتر برام جذاب بود به دليل اينكه نشون ميداد بعد از انتشار كتاب هاي "ژولي " و "قرارداد اجتماعي " و " اميل " چطور از جامعه سياسي و نيز مردم زمان خود طرد ميشه. بسيار دردناك بود اينكه حرفت رو جامعت نفهمند و بدتر از آن كه به صورت برعكس حمل بر بي احترامي كنند در حالي كه نوشته هاي ايشون ميتونه مبدا دموكراسي و حقوق شهروندي باشه.
به هر حال زندگي فلاسفه و كساني كه بيشتر از جامعه ميفهمند بسيار دشوار و سخت بوده.
September 24, 2018
اعترافات روسو را هم باید خواند و هم نخواند.
برای دانستن اینکه نویسنده " امیل" با کودکان خود چه رفتاری داشته(چه خوب،چه بد)
و اینکه به قول دوستان راستگویی و صراحت را وارد ادبیات کرد که ثمره اش کسی به مانند "مارسل پروست"شد.
برای دانستن اینکه نویسنده " امیل" با کودکان خود چه رفتاری داشته(چه خوب،چه بد)
و اینکه به قول دوستان راستگویی و صراحت را وارد ادبیات کرد که ثمره اش کسی به مانند "مارسل پروست"شد.
January 17, 2012
This was hard work.
Until now my Rousseau experience had been from general philosophy classes, reading the Social Contract and the Discourse on Inequality; later I read bits of Emile and the New Heloise.
I'm not sure what I was expecting, but this certainly wasn't it. This is the best and worst of memoir, all at once: chock full of interesting details about one of the greater minds of the Enlightenment . . . and some pretty repugnant self-indulgent whining, as well as painting an overall portrait of a guy I just don't want to spend any time with.
People applaud his frankness, especially his openness about his sexual experiences, and certainly a thorough reading of the Confessions ensures you will know more than you wanted to about M. Rousseau and what blows his hair back. More generally, the commended frankness has been picked over by more interested minds than mine, and from what a friend told me, many events and he-said she-said exchanges seem to have been, um, slightly reordered for better confessing . . . I'm not going to chase that particular thread because I can't be bothered, but just reading the Confessions cold I came away with an impression of a remarkable honesty: without hesitation Rousseau wallows in his biases and his paranoia, all nicely topped with copious dollops of insecurity and self-pity.
Admittedly I'm not making much allowance for context, for the historical period, for Rousseau's upbringing and circumstances; I'm indulging in my own bias in that I simply didn't like him, in fact I thought him a total *** from about Book II on. But I also developed a question as I read, a question that Rousseau never comes near to addressing, and that is: what spans the disjunction between the works, especially the political works, and the life lived? How does one get from dumping your five infant children onto the state (and over the protests of their mother) to writing Emile? How does one go from buying a 12-year-old girl to raise as a personal mistress to declaiming about property and inequality? Because he did make that journey, to such a sublime extent that much of what he wrote still feels fresh and relevant today. That transit, sadly, is something he chose not to confess, and that is the most pitiable thing in the whole sorry tale.
Until now my Rousseau experience had been from general philosophy classes, reading the Social Contract and the Discourse on Inequality; later I read bits of Emile and the New Heloise.
I'm not sure what I was expecting, but this certainly wasn't it. This is the best and worst of memoir, all at once: chock full of interesting details about one of the greater minds of the Enlightenment . . . and some pretty repugnant self-indulgent whining, as well as painting an overall portrait of a guy I just don't want to spend any time with.
People applaud his frankness, especially his openness about his sexual experiences, and certainly a thorough reading of the Confessions ensures you will know more than you wanted to about M. Rousseau and what blows his hair back. More generally, the commended frankness has been picked over by more interested minds than mine, and from what a friend told me, many events and he-said she-said exchanges seem to have been, um, slightly reordered for better confessing . . . I'm not going to chase that particular thread because I can't be bothered, but just reading the Confessions cold I came away with an impression of a remarkable honesty: without hesitation Rousseau wallows in his biases and his paranoia, all nicely topped with copious dollops of insecurity and self-pity.
Admittedly I'm not making much allowance for context, for the historical period, for Rousseau's upbringing and circumstances; I'm indulging in my own bias in that I simply didn't like him, in fact I thought him a total *** from about Book II on. But I also developed a question as I read, a question that Rousseau never comes near to addressing, and that is: what spans the disjunction between the works, especially the political works, and the life lived? How does one get from dumping your five infant children onto the state (and over the protests of their mother) to writing Emile? How does one go from buying a 12-year-old girl to raise as a personal mistress to declaiming about property and inequality? Because he did make that journey, to such a sublime extent that much of what he wrote still feels fresh and relevant today. That transit, sadly, is something he chose not to confess, and that is the most pitiable thing in the whole sorry tale.
August 19, 2017
برای آشنایی با فرهنگمردم آن دوره خیلی جالب بود ولی گاهی هم خیلی حوصله سربر می شد
August 7, 2022
One of my favorite fictional characters - Patrick O'Brian's Stephen Maturin - said the following: “I have no patience with Emmanuel Kant. Ever since I found him take such notice of that thief Rousseau, I have had no patience with him at all – for a philosopher to countenance that false ranting dog of a Swiss raparee shows either a criminal levity or a no less criminal gullibility. Gushing, carefully-calculated tears – false confidences, untrue confessions – enthusiasm – romantic vistas.”
I found the first half of this book decent; however, I found the second half quite bad. The turning point of this change is when Rousseau tries to argue that abandoning his five newborn children at the doorsteps of some hospital - without even mentioning their gender - is nothing when compared with his “friends” betrayal of his confidence regarding this issue. Old, paranoiac, misanthrope, self-centered, and so on – he sees nothing good around him, congratulates himself non-stop, and he is concerned only to settle accounts with old friends and enemies.
Rousseau's intention was to follow Saint Augustine's “Confessions” and to create something similar for himself and the Enlightenment period. The result however only shows all the failures and smallness of Rousseau and the entire Enlightenment project.
I found the first half of this book decent; however, I found the second half quite bad. The turning point of this change is when Rousseau tries to argue that abandoning his five newborn children at the doorsteps of some hospital - without even mentioning their gender - is nothing when compared with his “friends” betrayal of his confidence regarding this issue. Old, paranoiac, misanthrope, self-centered, and so on – he sees nothing good around him, congratulates himself non-stop, and he is concerned only to settle accounts with old friends and enemies.
Rousseau's intention was to follow Saint Augustine's “Confessions” and to create something similar for himself and the Enlightenment period. The result however only shows all the failures and smallness of Rousseau and the entire Enlightenment project.
February 28, 2021
تا قبل از این کتاب، تصورم از «اتوبیوگرافی» مطالبی درمورد زندگی یک نفر بود که توی جملههای خبری و کوتاه خلاصه میشن؛ شامل کارهایی که در طول عمرش انجام داده، جاهایی که رفته و آدمهایی که باهاشون ملاقات کرده. و راستش تمایلی به خوندنش نداشتم. اما بعدش فهمیدم چیزی که حین فکر کردن به اون تصمیم بزرگ توی ذهن نویسنده بوده و حسی که موقع انجام دادنش تجربه کرده، میتونه ماجرا رو جالب کنه و باعث ایجاد همذاتپنداری بشه. این کتاب پر از توصیفهاییه که اولش ممکنه خستهکننده و غیرضروری به نظر بیان؛ اما به درک بهتر شخصیت اصلی کمک میکنن. صداقت نویسنده در توصیف تردیدها، بهتها و سردرگمیهاش، یک فیلسوف قرن هجدهمی رو برای آدمهایی که سه قرن بعد دارن زندگینامهش رو میخونن، واقعی و ملموس میکنه.
Want to read
July 7, 2007Not as good as Augustine's, better than Usher's.
Displaying 1 - 30 of 475 reviews