What do you think?
Rate this book
The Wisdom of Life
A leading German philosopher and metaphysician of the 19th century, Arthur Schopenhauer (1788–1860) exerted an influence far beyond the hermetic world of philosophy, with adherents ranging from Richard Wagner and Friedrich Nietzsche to Leo Tolstoy and Thomas Mann. Among Schopenhauer's chief contributions to the field of philosophy are his rejection of the idealism of his contemporaries and his embrace of a practical variety of materialism. He jettisons the traditional philosophic jargon for a brisk, compelling style that employs direct terms to express the metaphysics of the will.
In The Wisdom of Life, an essay from Schopenhauer's final work, Parerga und Paralipomena (1851), the philosopher favors individual strength of will and independent, reasoned deliberation over the tendency to act on irrational impulses.
He examines the ways in which life can be arranged to derive the highest degree of pleasure and success, presents guidelines to achieving this full and rich manner of living, and advises that even a life well lived must always aspire to grander heights. Abounding in subjects of enduring relevance, Schopenhauer's highly readable work appears here in an excellent translation.
In The Wisdom of Life, an essay from Schopenhauer's final work, Parerga und Paralipomena (1851), the philosopher favors individual strength of will and independent, reasoned deliberation over the tendency to act on irrational impulses.
He examines the ways in which life can be arranged to derive the highest degree of pleasure and success, presents guidelines to achieving this full and rich manner of living, and advises that even a life well lived must always aspire to grander heights. Abounding in subjects of enduring relevance, Schopenhauer's highly readable work appears here in an excellent translation.
77 pages, Paperback
First published January 1, 1851
About the author
Arthur Schopenhauer
1,482 books5,221 followersArthur Schopenhauer was born in the city of Danzig (then part of the Polish–Lithuanian Commonwealth; present day Gdańsk, Poland) and was a German philosopher best known for his work The World as Will and Representation. Schopenhauer attempted to make his career as an academic by correcting and expanding Immanuel Kant's philosophy concerning the way in which we experience the world.
He was the son of author Johanna Schopenhauer and the older brother of Adele Schopenhauer.
He was the son of author Johanna Schopenhauer and the older brother of Adele Schopenhauer.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,107 reviews
September 28, 2018
كتاب درمانى
براى كسانى كه با رؤياى دنيايى زرين و درخشان به بزرگسالى قدم گذاشتند و - همچون عجوزه هاى جادوگر افسانه ها كه خود را به شكل مهرويان پرى پيكر در مى آورند تا قهرمان قصه را اسير خود كنند - ناگاه خود را در زنجير رنج ها و اندوه ها يافتند، با خاطره اى از آرزوى معصومانۀ سعادتى گم شده.
در جستجوی فلسفۀ سعادت
«سعادت ممكن نيست!»
اين اولين درس فلسفۀ سعادت است. اين كه سعادت به معنايى كه مردم فكر مى كنند، وجود ندارد. از نظر ما سعادت و خوشبختی یعنی خوشى و لذت مستمر، اما خوشى و لذت سرابى است. "اراده" (كه بنا به فلسفۀ شوپنهاور، جوهر و ذات هستى است و همه چيز، از جمله ما، تجلّى ها و نمودهاى آنيم) براى اين كه ما را به سمت خواست هاى خودش حركت بدهد، براى اين كه ما به رغم رنج هاى بى شمار اين حركت دائم، حاضر به حرکت شویم، رؤياى لذتى فراوان را از دور به ما نشان می دهد، تا به گفتۀ شوپنهاور، "مثل درازگوشانى كه دسته اى كاه در برابرشان مى آويزند"، تندتر و تندتر حركت كنيم، بى آن كه به چيزى برسيم.
آدمى، هر چه بيشتر كوشيد و به لذتى نرسيد، بيشتر در مى يابد كه لذت، تنها در وهم او وجود دارد، و در حقيقت هر چه هست، رنجى ناشی از اراده است. ("هستى سراسر رنج است، و سبب اين رنج خواهندگى است." دو حكمت اول از چهار حكمت اصلى بودا، كه شوپنهاور بخش بزرگى از فلسفۀ خود را از او الهام گرفته.) و در مى يابد كه "سعادت" حقيقى، نه رسيدن به لذت، بلكه دورى از رنج است. و اين يعنى دورى از خواهندگى.
اين است كه كهنسالانى كه بسيارى از هوس ها در ايشان مرده، اين اندازه آرام و سعادتمند به نظر مى رسند؛ اين است كه كودكانى كه هنوز اراده بر آن ها تسلط نيافته، و تنها با شگفتى به "شناخت" جهان مى پردازند، اين اندازه شاد و سعادتمندند؛ اين است كه در ميان كودكى و كهنسالى، همۀ مردمانى كه تحت تأثير اراده اين قدر مى كوشند و مى كوشند، هميشه نالان و سرخورده و تيره بختند.
كتاب
اين كتاب، فلسفه نيست، اخلاق فلسفى است.
نويسنده در ابتداى كتاب مى گويد در اين كتاب از خيلى از مواضع فلسفى اش دست كشيده و اين كتاب در حقيقت براى عامۀ مر��م كه از فلسفۀ شوپنهاور مطلع نيستند نوشته شده، هر چند به رغم اين تذكر، گاه گاه نويسنده از نظريات فلسفى اش (مثل اين كه "اراده" جوهر هستى است، و در تقابل با "شناخت" قرار دارد) استفاده مى كند تا يك مطلب اخلاقى را ثابت كند.
براى كسانى كه با رؤياى دنيايى زرين و درخشان به بزرگسالى قدم گذاشتند و - همچون عجوزه هاى جادوگر افسانه ها كه خود را به شكل مهرويان پرى پيكر در مى آورند تا قهرمان قصه را اسير خود كنند - ناگاه خود را در زنجير رنج ها و اندوه ها يافتند، با خاطره اى از آرزوى معصومانۀ سعادتى گم شده.
در جستجوی فلسفۀ سعادت
«سعادت ممكن نيست!»
اين اولين درس فلسفۀ سعادت است. اين كه سعادت به معنايى كه مردم فكر مى كنند، وجود ندارد. از نظر ما سعادت و خوشبختی یعنی خوشى و لذت مستمر، اما خوشى و لذت سرابى است. "اراده" (كه بنا به فلسفۀ شوپنهاور، جوهر و ذات هستى است و همه چيز، از جمله ما، تجلّى ها و نمودهاى آنيم) براى اين كه ما را به سمت خواست هاى خودش حركت بدهد، براى اين كه ما به رغم رنج هاى بى شمار اين حركت دائم، حاضر به حرکت شویم، رؤياى لذتى فراوان را از دور به ما نشان می دهد، تا به گفتۀ شوپنهاور، "مثل درازگوشانى كه دسته اى كاه در برابرشان مى آويزند"، تندتر و تندتر حركت كنيم، بى آن كه به چيزى برسيم.
آدمى، هر چه بيشتر كوشيد و به لذتى نرسيد، بيشتر در مى يابد كه لذت، تنها در وهم او وجود دارد، و در حقيقت هر چه هست، رنجى ناشی از اراده است. ("هستى سراسر رنج است، و سبب اين رنج خواهندگى است." دو حكمت اول از چهار حكمت اصلى بودا، كه شوپنهاور بخش بزرگى از فلسفۀ خود را از او الهام گرفته.) و در مى يابد كه "سعادت" حقيقى، نه رسيدن به لذت، بلكه دورى از رنج است. و اين يعنى دورى از خواهندگى.
اين است كه كهنسالانى كه بسيارى از هوس ها در ايشان مرده، اين اندازه آرام و سعادتمند به نظر مى رسند؛ اين است كه كودكانى كه هنوز اراده بر آن ها تسلط نيافته، و تنها با شگفتى به "شناخت" جهان مى پردازند، اين اندازه شاد و سعادتمندند؛ اين است كه در ميان كودكى و كهنسالى، همۀ مردمانى كه تحت تأثير اراده اين قدر مى كوشند و مى كوشند، هميشه نالان و سرخورده و تيره بختند.
كتاب
اين كتاب، فلسفه نيست، اخلاق فلسفى است.
نويسنده در ابتداى كتاب مى گويد در اين كتاب از خيلى از مواضع فلسفى اش دست كشيده و اين كتاب در حقيقت براى عامۀ مر��م كه از فلسفۀ شوپنهاور مطلع نيستند نوشته شده، هر چند به رغم اين تذكر، گاه گاه نويسنده از نظريات فلسفى اش (مثل اين كه "اراده" جوهر هستى است، و در تقابل با "شناخت" قرار دارد) استفاده مى كند تا يك مطلب اخلاقى را ثابت كند.
August 22, 2021
Aphorismen zur Lebensweisheit = The Wisdom of Life, Arthur Schopenhauer
The Wisdom of Life represents part of Schopenhauer's work originally titled Aphorismen zur Lebensweisheit and translated by T. B. Saunders. The other part of the original has been translated under the name Counsels and Maxims. However both parts deal with a single treatise, with the being no such division in the original.
Arthur Schopenhauer, The Wisdom of Life: “There is not much to be got anywhere in the world. It is filled with misery and pain; if a man escapes these, boredeom lies in wait for him at every corner. Nay more; it is evil which generally has the upper hand, and folly that makes the most noise. Fate is cruel and mankind pitiable.”
تاریخ نخستین خوانش: روز نوزدهم ماه دسامبر سال 2010میلادی
عنوان: در باب حکمت زندگی؛ نویسنده: آرتور شوپنهاور؛ مترجم: محمد مبشری؛ تهران، نیلوفر، 1388، در 277ص؛ شابک 9789644484070؛ موضوع: راه و رسم زندگی از نویسندگان لهستانی تبار آلمان - سده 19م
تاثیر فلسفه بر اقتصاد فراتر از آن چیزی است که در ذهن بگنجد؛ انسانها از زمانیکه یاد گرفتند، بیندیشند، و تاثیر فضای بیرونی و درونی بر زندگی خویش را تحلیل کنند، از همان زمان فلسفه و اقتصاد هم، تاثیر خود را بر نحوه ی زندگی گذاشتند؛ به باور بسیاری از اندیشمندان، اقتصاد هر ملتی، متکی بر اندیشه ای است، که آن ملت دارند؛ اگر نگاه به زندگی، نگاه عارف مسلکانه باشد، اقتصاد و زندگی هم خواه ناخواه، در چارچوب همان عرفان، خواهد بود، و رشد و توسعه را تجربه نخواهد کرد، اما اگر نگاهی که به زندگی داریم، نگاه آزاد منشانه باشد؛ زندگی و اقتصاد هم، در همان چارچوب رشد، و تعالی خود را خواهد داشت؛ اما همه ی اینها که نگاشته شد، تا به تاثیر آثار «شوپنهاور»، بر فلسفه ی اقتصادی جهان، پرداخته شود؛ آثار «شوپنهاور» در قیاس با فلسفه ی «کانت»، و «هگل»، بسیار ساده و ادبی نوشته شده اند؛ در میان فیلسوفان، ایشان ساده ترین و ادیبانه ترین قلم را داشتند؛ ایشان میگفتند: «انسان یک کالای تولیدی کارخانه ی طبیعت است، و آدمیان عالم در جستجوی خوشبختی نیستند، بلکه باید آزاد از غم و رنج و درد، زندگی کنند، و انسان، بهتراست عشق و دوستی را، جزو کالاهای مورد نیاز روزانه ی خود، قرار دهد»؛ ایشان جنون غرور ملی را، مانع آزادی، و شکوفایی صفات شخصی، میدانستند؛ ایشان انعکاس «لیبرالیسم اقتصادی انگلیس»، در آینه ی طبیعی را، «سوسیال داروینیسم» نام نهادند؛ «شوپنهاور» مینویسند: «اگر انسان آزادی برای انجام همه کارها را نداشته باشد، میتواند درباره ی خوب و بد آنان اندیشه کند»؛ ایشان از جمله فیلسوفانی بودند، که سالها از زمان خود دوراندیشتر بودند
تاریخ بهنگام رسانی 30/06/1399هجری خورشیدی؛ 30/05/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
The Wisdom of Life represents part of Schopenhauer's work originally titled Aphorismen zur Lebensweisheit and translated by T. B. Saunders. The other part of the original has been translated under the name Counsels and Maxims. However both parts deal with a single treatise, with the being no such division in the original.
Arthur Schopenhauer, The Wisdom of Life: “There is not much to be got anywhere in the world. It is filled with misery and pain; if a man escapes these, boredeom lies in wait for him at every corner. Nay more; it is evil which generally has the upper hand, and folly that makes the most noise. Fate is cruel and mankind pitiable.”
تاریخ نخستین خوانش: روز نوزدهم ماه دسامبر سال 2010میلادی
عنوان: در باب حکمت زندگی؛ نویسنده: آرتور شوپنهاور؛ مترجم: محمد مبشری؛ تهران، نیلوفر، 1388، در 277ص؛ شابک 9789644484070؛ موضوع: راه و رسم زندگی از نویسندگان لهستانی تبار آلمان - سده 19م
تاثیر فلسفه بر اقتصاد فراتر از آن چیزی است که در ذهن بگنجد؛ انسانها از زمانیکه یاد گرفتند، بیندیشند، و تاثیر فضای بیرونی و درونی بر زندگی خویش را تحلیل کنند، از همان زمان فلسفه و اقتصاد هم، تاثیر خود را بر نحوه ی زندگی گذاشتند؛ به باور بسیاری از اندیشمندان، اقتصاد هر ملتی، متکی بر اندیشه ای است، که آن ملت دارند؛ اگر نگاه به زندگی، نگاه عارف مسلکانه باشد، اقتصاد و زندگی هم خواه ناخواه، در چارچوب همان عرفان، خواهد بود، و رشد و توسعه را تجربه نخواهد کرد، اما اگر نگاهی که به زندگی داریم، نگاه آزاد منشانه باشد؛ زندگی و اقتصاد هم، در همان چارچوب رشد، و تعالی خود را خواهد داشت؛ اما همه ی اینها که نگاشته شد، تا به تاثیر آثار «شوپنهاور»، بر فلسفه ی اقتصادی جهان، پرداخته شود؛ آثار «شوپنهاور» در قیاس با فلسفه ی «کانت»، و «هگل»، بسیار ساده و ادبی نوشته شده اند؛ در میان فیلسوفان، ایشان ساده ترین و ادیبانه ترین قلم را داشتند؛ ایشان میگفتند: «انسان یک کالای تولیدی کارخانه ی طبیعت است، و آدمیان عالم در جستجوی خوشبختی نیستند، بلکه باید آزاد از غم و رنج و درد، زندگی کنند، و انسان، بهتراست عشق و دوستی را، جزو کالاهای مورد نیاز روزانه ی خود، قرار دهد»؛ ایشان جنون غرور ملی را، مانع آزادی، و شکوفایی صفات شخصی، میدانستند؛ ایشان انعکاس «لیبرالیسم اقتصادی انگلیس»، در آینه ی طبیعی را، «سوسیال داروینیسم» نام نهادند؛ «شوپنهاور» مینویسند: «اگر انسان آزادی برای انجام همه کارها را نداشته باشد، میتواند درباره ی خوب و بد آنان اندیشه کند»؛ ایشان از جمله فیلسوفانی بودند، که سالها از زمان خود دوراندیشتر بودند
تاریخ بهنگام رسانی 30/06/1399هجری خورشیدی؛ 30/05/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
Read
December 1, 2023
I've included the above photo of a wise man from Asia for a very specific reason: to underscore the fact that the wisdom of life transcends culture. Certainly, as per the book cover, one can clearly see Arthur Schopenhauer is from the world of early 19th century European civilization. But what the German philosopher has to say on the topic of wisdom is as relevant today for women and men living anywhere on the globe as it was when he wrote his book back in the 1850s in Frankfurt, Germany.
I have already posted a review on various sections of this book but since I’ve given the topics covered a bit more thought, I would like to share more recent reflections. I'll do so by linking my comments with specific key author quotes.
"In elaborating the scheme of a happy existence, I have had to make a complete surrender of the higher metaphysical and ethical standpoint to which my own theories lead."
Nearly all readers familiar with Schopenhauer's philosophy think in terms of his major work, The World as Will and Representation, which contains a very pessimistic stance. With The Wisdom of Life, Sir Arthur reverses his previous judgement and disposition to embrace and encourage us to live a life filled with great joy and happiness. As to how exactly such a blessed mode of being is to be achieved is the subject of this book.
“Compared with genuine personal advantages_, such as a great mind or a great heart, all the privileges of rank or birth, even of royal birth, are but as kings on the stage, to kings in real life.”
The German philosopher elaborates on precisely why three qualities are to be treasured above all else: physical health, a rich mind and a positive, cheerful disposition. He scoffs at individuals who are cynical about experiencing happiness that good fortune bestows on them in the present moment, likening such negativity to pouring excellent wine into a sack full of bile. On this point I entirely agree: I’ve had my bellyful being around people who are black-bile stinkers and complainers. Especially in more recent years, I attempt to see the beauty in each moment – and one way to keep my vision clear is to do my best in avoiding stinkers and all the many smellfungi.
"For beyond the satisfaction of some real and natural necessities, all that the possession of wealth can achieve has a very small influence upon our happiness . . . and still men are a thousand times more intent on becoming rich than on acquiring culture, though it is quite certain that what a man is contributes much more to his happiness than what he has.”
From one angle, I couldn’t agree more – people who ignore developing their internal capacities and resources, enriching and broadening activities such as reading and contemplation, learning and education, in order to run after material possessions are setting themselves up for frustration and boredom since new possession provide a quick hit of pleasure but the buzz quickly wears off. However, as Schopenhauer elaborates elsewhere, for a man (sorry, his language is sexist) of rich mind, possessing wealth is a great gift since it serves as a liberation from the world of toil and having to work in order to “make a living.”
“How much our happiness depends upon our spirits, and these again upon our state of health.”
Sorry to say one of the follies of youth is to throw one’s body around as if it was worth no more than an old, dirty dishrag. I’m thinking here of the thousands of young people who play football or other contact sports. Back when I was a kid I even knew a guy who would play “chicken” with cars riding along the highway by jumping in from of a car forcing the driver to hit the brakes. Along someone similar lines, we can think of the foolishness of spending day after day destroying one’s health by things like booze, smoking and bad food.
"It is a great piece of folly to sacrifice the inner for the outer man, to give the whole or the greater part of one's quiet, leisure and independence for splendor, rank, pomp, titles and honor."
I agree – up to a point. But there is another angle at work here. For as the great Jacob Bronowski said in his Ascent of Man, “The most powerful drive in the ascent of man is his pleasure in his own skill. He loves to do what he does well and, having done it well, he loves to do it better.” Case in point: I know five men, like myself, hovering around age 70 – an accountant, a framer of art and three specialists within the world of medicine. All five want to keep working as long as they can – the big reason relates to Jacob Bronowski’s observation about taking great pleasure in performing work with great skill. Schopenhauer doesn’t have a high regard for the hurly-burly of life and such “outer” activities. Although I myself couldn’t wait to retire so I could devote my time and energy to things like reading and writing, I can now appreciate how other women and men want to continue working - and for good reason. In other words, for many individuals, Bronowski is right and Schopenhauer is wrong.
“But to be in possession of undisturbed leisure, is far from being the common lot; nay, it is something alien to human nature, for the ordinary man's destiny is to spend life in procuring what is necessary for the subsistence of himself and his family; he is a son of struggle and need, not a free intelligence.”
Thus the happy ideal for Schopenhauer: a combination of the above mentioned physical health, rich mind and cheerful disposition coupled with wealth enough to provide for undisturbed leisure.
“The peculiar characteristic of the philistine is a dull, dry kind of gravity, akin to that of animals. Nothing really pleases, or excites, or interests him, for sensual pleasure is quickly exhausted, and the society of philistines soon becomes burdensome, and one may even get tired of playing cards."
Schopenhauer never tires of emphasizing how the wise man rich in mental capacities and interests in topics like philosophy or literature, the arts or sciences is best avoiding hard-headed business types, gossip mongers and the never ending legions of good-time Charlies and vulgar buffoons.
“The truth is that the value we set upon the opinion of others, and our constant endeavor in respect of it, are each quite out of proportion to any result we may reasonably hope to attain; so that this attention to other people's attitude may be regarded as a kind of universal mania which everyone inherits.”
No doubt we humans are social beings but if we want to truly be happy and live a life of tranquility and joy there is one question we must put aside: What do other people think of me? Much wiser to cherish one's privacy and solitude and stand on one's own.
February 2, 2010
اولین چیزی که میتونم درباره ی این کتاب بگم این هست که انتظار نداشتم که این کتاب این قدر ساده فهم و بی دردسر باشه. هم نثر خود شوپنهاور و هم تلاش مترجم و ویراستار -که کاملا مشخص هست برای تک تک جملات کتاب احساس مسئولیت نشون دادن- میتونه در این مورد موثر بوده باشه.
شوپنهاور تو این کتاب از سه مشخصه ی اساسی که سرنوشت بشری رو میسازن صحبت میکنه و سعی میکنه تا روی این مشخصه ها مانور بده. اون مشخصه ها اینا هستن: 1. اونچه که هستیم 2. اونچه که داریم 3. اونچه که نشون میدیم
بعد از این تقسیم بندی مواردی از قواعد عملی رو هم پیش پامون میذاره تا به قول خودش، نه بر میزان بیشتر شدت لذتمون، بلکه بر کمتر شدن رنج هامون میتونه موثر باشه.
جذاب ترین بخش کتاب برام جاهایی بود که داشت از فواید تنهایی و انزوا صحبت میکرد. این کتاب رو در تعطیلات بین دو ترم خوندم، روزهایی که غیر چند تا گربه کسی تو خوابگاه دانشگاهمون نبود. متوسط تعداد جمله هایی که طی دو هفته ی اخیر با مردم حرف زدم میافته حدودا چهار تا پنج جمله. اون هم پنجاه درصدش برای تشکر از کارگرایی بوده که تو سلف برام غذا ریختن. به همین خاطر لذت این کتاب برام دو برابر شد. کسایی که کتاب رو خوندن میدونن دارم از کدوم لذت صحبت می کنم
.
شوپنهاور تو این کتاب از سه مشخصه ی اساسی که سرنوشت بشری رو میسازن صحبت میکنه و سعی میکنه تا روی این مشخصه ها مانور بده. اون مشخصه ها اینا هستن: 1. اونچه که هستیم 2. اونچه که داریم 3. اونچه که نشون میدیم
بعد از این تقسیم بندی مواردی از قواعد عملی رو هم پیش پامون میذاره تا به قول خودش، نه بر میزان بیشتر شدت لذتمون، بلکه بر کمتر شدن رنج هامون میتونه موثر باشه.
جذاب ترین بخش کتاب برام جاهایی بود که داشت از فواید تنهایی و انزوا صحبت میکرد. این کتاب رو در تعطیلات بین دو ترم خوندم، روزهایی که غیر چند تا گربه کسی تو خوابگاه دانشگاهمون نبود. متوسط تعداد جمله هایی که طی دو هفته ی اخیر با مردم حرف زدم میافته حدودا چهار تا پنج جمله. اون هم پنجاه درصدش برای تشکر از کارگرایی بوده که تو سلف برام غذا ریختن. به همین خاطر لذت این کتاب برام دو برابر شد. کسایی که کتاب رو خوندن میدونن دارم از کدوم لذت صحبت می کنم
.
January 12, 2018
بعد از خوندن کتاب تسلی بخشی های فلسفه خوندن این کتاب خیلی بهم حال داد.
توش حرفای زیادی زده شده که بعضیاش به شدت قشنگ و محشر و روشن‌گر هستن، ولی کلی هم حرفایی هست که هیچ بنیانی ندارن و کاملن مردود به نظر میان برا من.
اما خوندنش خیلی خوب و روون و مفیده به شرطی که قسمتایی که به دردمون میخوره رو برداریم. به شخصه دیدم کسایی که کتابای فلسفه رو به شکل وحی میخونن و هرچی توش هست میگن چیز خوبیه چون فلان فیلسوف نوشته. ولی خب اینطوری نیست طبیعتن.
خیلی مغرور بوده این شوپنهاور!
اما خوب است!
توش حرفای زیادی زده شده که بعضیاش به شدت قشنگ و محشر و روشن‌گر هستن، ولی کلی هم حرفایی هست که هیچ بنیانی ندارن و کاملن مردود به نظر میان برا من.
اما خوندنش خیلی خوب و روون و مفیده به شرطی که قسمتایی که به دردمون میخوره رو برداریم. به شخصه دیدم کسایی که کتابای فلسفه رو به شکل وحی میخونن و هرچی توش هست میگن چیز خوبیه چون فلان فیلسوف نوشته. ولی خب اینطوری نیست طبیعتن.
خیلی مغرور بوده این شوپنهاور!
اما خوب است!
April 17, 2022
Si podemos decir que la felicidad consiste en la satisfacción plena y duradera de nuestros deseos, todo lo escrito a lo largo de la historia sobre cómo conseguir tal estado ha basculado entre los que recomiendan restringir al máximo los deseos y los que invitan a la mejor forma de satisfacerlos.
¿Cuál es la postura de Schopenhauer entre el amplio abanico de posibilidades que delimitan esos dos polos? Russell definía su postura de la siguiente manera: la felicidad es imposible porque el deseo insatisfecho causa dolor y el deseo satisfecho causa saciedad. En efecto, para Schopenhauer, dado que ha pasado lo peor -nacer- y que perseveramos en mantener este error persiguiendo una felicidad dudosa, nuestra única posibilidad es minimizar riesgos evitando en lo posible las desgracias y el sufrimiento.
“… dos enemigos de la felicidad humana: el dolor y el aburrimiento.”El gran problema es que cuánto más nos alejamos de uno, más nos acercamos al otro:
“necesidad y carencia engendran dolor; por el contrario, seguridad y abundancia, el aburrimiento.”En función de esta premisa, el autor da una larga serie de pautas y condicionamientos, no para alcanzar la felicidad, sino para evitar el dolor.
“la expresión «vida feliz» únicamente hay que entenderla como «menos desdichada»”Algo muy recomendable es no tener que trabajar para vivir, disponer de nuestro tiempo con total libertad para desarrollar nuestro genio con todas las fuerzas de las que disponemos, pues toda fuerza no empleada en la lucha se convertirán en una carga, en fuente de dolor. Para ello es imprescindible conocerse a sí mismo, saber perfectamente lo que se quiere, cual es nuestra vocación, nuestro papel en el mundo; “bastarse a sí mismo, serlo todo para sí” sabiendo que uno solo puede ser realmente él mismo cuando se encuentra solo, la sociabilidad es inversamente proporcional al intelecto, y en ningún caso prestar atención a la opinión ajena, seguramente equivocada dado lo poco que abundan las mentes inteligentes y sensibles. Si ha de mantenerse algún contacto que sea siempre con un igual, pues solo él podrá reconocer nuestro genio en su justa medida y, si es posible, que esté en peor situación que nosotros, pues la envida es un enemigo terrible. Tampoco trae nada bueno discutir, intentar cambiar la opinión de las personas o a las mismas personas.
“Para no acabar siendo realmente desdichado, el medio más seguro es que no se pretenda ser dichoso”
“Irritar a la gente es muy fácil, pero mejorarlas, muy difícil, cuando no imposible”Evitaremos situar nuestras aspiraciones a una altura demasiado elevada, quizás no tengamos tiempo de conseguirlas o no seamos capaces o, lo que es peor, tras muchos esfuerzos, una vez conseguido el objetivo, podemos descubrir que ya no está a nuestra altura, pero tampoco pueden ser demasiado bajas que nos aboquen al pozo del aburrimiento. Deberemos vivir el presente, que ni el pasado ni el futuro enturbien ni un solo minuto de nuestra vida. No podemos dejarnos perturbar por los males inevitables. Ocultaremos a toda costa nuestro aprecio por los demás, nuestros asuntos personales, no amaremos, no odiaremos, no creeremos en nada…
No es tan difícil, ¿no? Eso sí, sepan ustedes que todas estas máximas y preceptos solo podrán seguirlas si su condición se lo permite, de otro modo olvídense, su empeño ante tal imposibilidad les haría desgraciados.
En fin, me resulta conmovedora la desesperanza del filósofo alemán, a pesar de su prepotencia, de su misantropía, de su misoginia. Me hace gracia su total y absoluta falta de modestia, su orgullo infinito. Me gusta su prosa, clara, sencilla y directa. Sus recomendaciones me parecen al alcance de muy pocos, o, probablemente, de nadie.
June 21, 2021
چه کم تجربه است آن کس که گمان میکند نشان دادنِ عقل و هوش موجب محبوبیت در جامعه میشود!
برعکس، این دو خصوصیت نزد اکثریتِ غالبِ مردم خشم و نفرت ایجاد میکند.
هر اندازه که نتوانند این خشم و نفرت را ابراز کنند و حتی آن را از خود هم پنهان کنند این احساس شدیدتر میشود.
آنچه درواقع میگذرد این است: وقتی کسی برتریِ فکریِ مخاطبِ خود را درک و احساس میکند در نهان و بی آنکه خود بداند نتیجه میگیرد که مخاطب نیز به همان اندازه، حقارت و محدود بودنِ او را درک و احساس میکند. این قیاسِ پنهان، تلخ ترین نوعِ نفرت و خشم و کینه را در او تحریک میکند.
پس گراسیان به درستی می‌گوید که: «تنها وسیله‌ای که موجبِ محبوبیت میشود این است که آدمی پوستِ کُندذهن‌ترینِ حیوانات را بر تنِ خود بکِشد!»
از متن کتاب
برعکس، این دو خصوصیت نزد اکثریتِ غالبِ مردم خشم و نفرت ایجاد میکند.
هر اندازه که نتوانند این خشم و نفرت را ابراز کنند و حتی آن را از خود هم پنهان کنند این احساس شدیدتر میشود.
آنچه درواقع میگذرد این است: وقتی کسی برتریِ فکریِ مخاطبِ خود را درک و احساس میکند در نهان و بی آنکه خود بداند نتیجه میگیرد که مخاطب نیز به همان اندازه، حقارت و محدود بودنِ او را درک و احساس میکند. این قیاسِ پنهان، تلخ ترین نوعِ نفرت و خشم و کینه را در او تحریک میکند.
پس گراسیان به درستی می‌گوید که: «تنها وسیله‌ای که موجبِ محبوبیت میشود این است که آدمی پوستِ کُندذهن‌ترینِ حیوانات را بر تنِ خود بکِشد!»
از متن کتاب
February 3, 2020
این کتاب فوق‌العاده خوب بود. واقعیت را بخواهید با خواندن ریویوی امیر لطیفی عزیز کرم خواندن این کتاب بدجور به جانم افتاد. خیلی دوست داشتم بخش‌هایی از ریویو او را دوباره اینجا کپی کنم (با نام خودش) ولی فکر کردم کار قشنگی نباشد. پس اگر این کتاب را نخوانده‌اید دو کار انجام دهید اول ریویو مذکور را بخوانید و بعد هم در اسرع وقت کتاب را.
********************************************************************************
به طور کلی فرزانگان همه‌ی دوران‌ها پیوسته یک چیز را گفته‌اند و سفیهان که در همه‌ی اعصار اکثریت عظیم را تشکیل میدهند، همواره عکس آن عمل کرده‌اند و از این پس نیز چنین خواهد ماند. از این رو ولتر می‌گوید: "این جهان، هنگامی که ترکش می‌گوییم، همان قدر احمقانه و همان قدر پلید است که آن را به هنگام ورود یافتیم." ص 18 کتاب
آنچه بیش از همه‌ی اینها مستقیماً موجب خرسندی میشود شادی است... وقتی کسی جوان، زیبا، ثروتمند و مورد احترام است، می‌پرسیم که: آیا شاد هم هست؟ تا بدانیم که خوشبخت هم هست یا نه. ولی اگر شاد باشد، دیگر فرقی نمیکند که جوان است یا پیر، راست قامت است یا گوژپشت، ثروتمند است یا فقیر؛ چنین کسی شادکام است و این او را بس. ص 32 کتاب
پس بهتر است هرگاه شادی دق‌الباب میکند، به جای اینکه مکرر شک کنیم، که آیا ورودش جایز است یا نه، همه‌ی درها را به سویش بگشاییم، زیرا شادی هیچ‌گاه بی‌موقع نمی‌آید... فقط شادی سکه‌ی نقد سعادت است و هر چیز دیگر، مانند پول کاغذی است، زیرا فقط شادی زمان حال را پر میکند و این امر برای موجوداتی چون ما که هستی‌مان لحظه‌ی بسیار کوتاهی میان دو ابدیت است، بزرگترین موهبت است. ص 33 کتاب
مبتذل‌ترین نوع غرور، غرور ملی است، زیرا کسی که به ملیت خود افتخار میکند در خود کیفیت باارزشی برای افتخار ندارد، وگرنه به چیزی متوسل نمی‌شد که با هزاران هزار نفر در آن مشترک است. ص 83 کتاب
مصائب واقعی در جهان بیشتر از آن‌اند که به خود اجازه دهیم، با مصائب خیالی، که موجب مصیبت‌های واقعی می‌شوند، به تعدادشان بیفزاییم. ص 119 کتاب
اگر در ایام خوبی و سعادت همواره آگاه باشیم که در زمان بیماری و اندوه، خاطره‌ی لحظه‌های عاری از محرومیت و رنج در نظرمان بی‌اندازه حسرت‌آور، چون بهشتی گمشده یا دوستی از دست رفته است که ارزش او را ندانسته‌ایم، آنگاه قدر زمان حال را بهتر می‌دانیم و بیشتر لذت می‌بریم. اما روزهای زیبای عمر خویش را بی‌توجه می‌گذرانیم و تازه وقتی که ایام بد فرا می‌رسند، آرزو می‌کنیم که آن روزها بازگردند، اوقات شاد و خوشایند بسیار را بی لذت و با چهره‌ای اندوهگین و با بی‌اعتنایی می‌گذرانیم و بعد در تیره‌روزی، به یاد آن روزها آه حسرت می‌کشیم. ص 162 کتاب
هر کس که ناگزیر در میان دیگر انسانها زندگی میکند، نباید هیچکس را به علت ذاتی که دارد مطلقاً مردود بشمارد، حتی اگر بدترین، فلاکت بار‌ترین یا مضحک‌ترین فرد باشد، بلکه باید فردیت او را به منزله‌ی واقعیتی تغییر ناپذیر قبول کند که بر پایه‌ی اصلی ابدی و متافیزیکی باید چنان که هست باشد. ص 201 کتاب
آدمیان مانند کودکان‌اند، از این حیث که اگر بد تربیت‌شان کنند، بی‌ادب می‌شوند: بنابراین با هیچکس نباید بیش از اندازه گذشت یا محبت داشت. ص 209 کتاب
دنیا در وضع بسیار بدی است. انسان‌های وحشی یکدیگر را می‌خورند و انسان‌های متمدن، یکدیگر را فریب میدهند و این همان است که نامش را گردش جهان گذارده‌اند. ص 215 کتاب
دوستان خود را صادق می‌نامند، حال آنکه دشمنان صادق‌اند، زیرا میتوان از سرزنش آنان به منزله‌ی داروی تلخ برای شناختن خویش استفاده کرد. ص 223 کتاب
نویسنده‌ای از دوران‌های گذشته به درستی نوشته است که سه نیروی بزرگ در جهان وجود دارند: فراست، قدرت و بخت. گمان میکنم که آخری از همه مؤثرتر است، زیرا راه زندگی به سفر با کشتی میماند که در آن بخت مساعد یا نامساعد نقش باد را ایفا میکند که یا ما را به سرعت به پیش می‌راند یا به‌شدت از مسیر اصلی منحرف میکند، حال آنکه کار و کوشش خود ما چون پاروزدن تأثیری اندک دارد: ساعت‌ها پارو زدن، ما را کمی به جلو می‌راند، اما بادی ناگهانی میتواند ما را از مسیر منحرف کند. ص 234 کتاب
********************************************************************************
به طور کلی فرزانگان همه‌ی دوران‌ها پیوسته یک چیز را گفته‌اند و سفیهان که در همه‌ی اعصار اکثریت عظیم را تشکیل میدهند، همواره عکس آن عمل کرده‌اند و از این پس نیز چنین خواهد ماند. از این رو ولتر می‌گوید: "این جهان، هنگامی که ترکش می‌گوییم، همان قدر احمقانه و همان قدر پلید است که آن را به هنگام ورود یافتیم." ص 18 کتاب
آنچه بیش از همه‌ی اینها مستقیماً موجب خرسندی میشود شادی است... وقتی کسی جوان، زیبا، ثروتمند و مورد احترام است، می‌پرسیم که: آیا شاد هم هست؟ تا بدانیم که خوشبخت هم هست یا نه. ولی اگر شاد باشد، دیگر فرقی نمیکند که جوان است یا پیر، راست قامت است یا گوژپشت، ثروتمند است یا فقیر؛ چنین کسی شادکام است و این او را بس. ص 32 کتاب
پس بهتر است هرگاه شادی دق‌الباب میکند، به جای اینکه مکرر شک کنیم، که آیا ورودش جایز است یا نه، همه‌ی درها را به سویش بگشاییم، زیرا شادی هیچ‌گاه بی‌موقع نمی‌آید... فقط شادی سکه‌ی نقد سعادت است و هر چیز دیگر، مانند پول کاغذی است، زیرا فقط شادی زمان حال را پر میکند و این امر برای موجوداتی چون ما که هستی‌مان لحظه‌ی بسیار کوتاهی میان دو ابدیت است، بزرگترین موهبت است. ص 33 کتاب
مبتذل‌ترین نوع غرور، غرور ملی است، زیرا کسی که به ملیت خود افتخار میکند در خود کیفیت باارزشی برای افتخار ندارد، وگرنه به چیزی متوسل نمی‌شد که با هزاران هزار نفر در آن مشترک است. ص 83 کتاب
مصائب واقعی در جهان بیشتر از آن‌اند که به خود اجازه دهیم، با مصائب خیالی، که موجب مصیبت‌های واقعی می‌شوند، به تعدادشان بیفزاییم. ص 119 کتاب
اگر در ایام خوبی و سعادت همواره آگاه باشیم که در زمان بیماری و اندوه، خاطره‌ی لحظه‌های عاری از محرومیت و رنج در نظرمان بی‌اندازه حسرت‌آور، چون بهشتی گمشده یا دوستی از دست رفته است که ارزش او را ندانسته‌ایم، آنگاه قدر زمان حال را بهتر می‌دانیم و بیشتر لذت می‌بریم. اما روزهای زیبای عمر خویش را بی‌توجه می‌گذرانیم و تازه وقتی که ایام بد فرا می‌رسند، آرزو می‌کنیم که آن روزها بازگردند، اوقات شاد و خوشایند بسیار را بی لذت و با چهره‌ای اندوهگین و با بی‌اعتنایی می‌گذرانیم و بعد در تیره‌روزی، به یاد آن روزها آه حسرت می‌کشیم. ص 162 کتاب
هر کس که ناگزیر در میان دیگر انسانها زندگی میکند، نباید هیچکس را به علت ذاتی که دارد مطلقاً مردود بشمارد، حتی اگر بدترین، فلاکت بار‌ترین یا مضحک‌ترین فرد باشد، بلکه باید فردیت او را به منزله‌ی واقعیتی تغییر ناپذیر قبول کند که بر پایه‌ی اصلی ابدی و متافیزیکی باید چنان که هست باشد. ص 201 کتاب
آدمیان مانند کودکان‌اند، از این حیث که اگر بد تربیت‌شان کنند، بی‌ادب می‌شوند: بنابراین با هیچکس نباید بیش از اندازه گذشت یا محبت داشت. ص 209 کتاب
دنیا در وضع بسیار بدی است. انسان‌های وحشی یکدیگر را می‌خورند و انسان‌های متمدن، یکدیگر را فریب میدهند و این همان است که نامش را گردش جهان گذارده‌اند. ص 215 کتاب
دوستان خود را صادق می‌نامند، حال آنکه دشمنان صادق‌اند، زیرا میتوان از سرزنش آنان به منزله‌ی داروی تلخ برای شناختن خویش استفاده کرد. ص 223 کتاب
نویسنده‌ای از دوران‌های گذشته به درستی نوشته است که سه نیروی بزرگ در جهان وجود دارند: فراست، قدرت و بخت. گمان میکنم که آخری از همه مؤثرتر است، زیرا راه زندگی به سفر با کشتی میماند که در آن بخت مساعد یا نامساعد نقش باد را ایفا میکند که یا ما را به سرعت به پیش می‌راند یا به‌شدت از مسیر اصلی منحرف میکند، حال آنکه کار و کوشش خود ما چون پاروزدن تأثیری اندک دارد: ساعت‌ها پارو زدن، ما را کمی به جلو می‌راند، اما بادی ناگهانی میتواند ما را از مسیر منحرف کند. ص 234 کتاب
October 27, 2017
بسیار بسیار خوب بود.دوبار پشت سر هم خوندمش اکیدا توصیه اش می کنم ، مخصوصا اگر در بحران های روحی یا یاس فلسفی یا سردرگمی ذهنی غوطه‌ورید!
کتاب خوبی است برای درمان روح و ذهن و روان
کتاب خوبی است برای درمان روح و ذهن و روان
February 12, 2018
سعاتمندی 101
اگر حوصله ندارید اثر عظیم و سترگ "جهان همچون اراده و تصور" را دوبار بخوانید، اگر میخواهید خلاصه فلسفه شوپنهاور را در مورد "سعادت" با مثال های عملی و کاربردی بدانید، پس این کتاب برای شماست.
راهنمای عملی و کاربردی : چگونه سعادتمند شویم! کلاس 101
شوپنهاور در خلاصه گویی و عدم تکرار مکررات از قدرت ب��لایی برخوردار می باشد. این اثر هم از این قاعده مستثنا نیست. در واقع، تا این لحظه هیچ تکرار غیر ضروری ای،در آثارش مشاهده نکردم. بصورت خلاصه در مورد این اثر باید بگویم که کلیت راهکارهای سعادتمندی را به چند بخش ساده تقسیم کرده و به بررسی هر بخش بصورت جداگانه پرداخته است. این بخش ها شامل "آنچه هستیم، آنچه داریم و آنچه در نظر دیگران می نماییم" می باشد. آنچه هستیم و آنچه که تغییرناپذیر است، آن شرایطی است که با آن بوجود آمده ایم و نمودی از اراده در این جهان هستیم. تغییر و تفاوت زیادی در این بخش نمیتوانیم ایجاد کنیم و باید با آنچه هستیم، به بهترین شکل ممکن زندگی کنیم. بهترینِ آنچه داریم شامل سلامت، آرامش، دور بودن از کسالت و دلتنگی و دور شدن از رنج به جای نزدیک شدن به لذت می باشد. اگر موفق شویم که فقط این نکات را رعایت کنیم، جزو افراد سعادتمند در این زندگی مبتی بر رنج خواهیم بود. در بخش بعد به بررسی آنچه در نظر دیگران می نماییم می پردازد و نشان میدهد که در واقع نظر دیگران نباید هیچ تاثیری بر روی ما داشته باشد. هرچه این تاثیر بر فرد بیشتر باشد، نشان دهنده ضعف و خلاء درونی بیشتر او می باشد. تمام بخش ها با مثال های عملی و توضیحات کافی برای روشنگریِ لازم همراه است. البته از این نکته نباید غافل شد که زمان زیادی از نگارش این اثر میگذرد و در نتیجه بعضی از مثال های آن، به ویژه در بخش "آبروی شهسوارانه" با شرایط زندگی مردم در این دوران، همخوانی لازم را ندارد.این اثر با اندرزها و ویژگی های مربوط به هر دهه زندگی به جمع بندی و پایان خود می رسد.
اگر شوپنهاور جزو فیلسوفان مورد علاقه تان می باشد و زمان/هزینه/حوصله لازم برای خواندن اثر اصلی او، یعنی "جهان همچون اراده و تصور" را ندارید، پیشنهاد میکنم این اثر را مطالعه کنید.
October 3, 2015
به نسبت اینکه یه کتاب فلسفی خصوصاً نقد فلسفی بود، خیلی نثر خوبی داشت. حالا دعاشو باید به جون شخص نویسنده بکنیم یا مترجم یا جفتشون، به هر حال خیلی نثر خوبی داشت. انگار داشتی داستان می‌خوندی. شوپنهاور خیلی رک، منطقی و با دیدی همه جانبه و بی‌طرفانه در مورد مسائلی که طرح میکرد، حرف می‌زد. به حدّی هم این خصوصیاتش قوی بودن که من قشنگ فرض می‌کردم یه وختایی جلوم نشسته، داره همین‌جور حرف می‌زنه. :دی حتّی تن صداشم می‌تونستم تصوّر کنم. :دی جالب اینه که نظریاتش با این همه سالی که گذشته و با توجّه به فرهنگ زمانه‌ی خودش، برای من به شخصه ملموس بود و به همین خاطر هم هس که می‌گم دیدش همه جانبه س. خصوصیت خوبه دیگه‌شم این بود که اگه یه جایی خیلی خشک و سفت و سخت به نظر می‌رسید، یه جاهایی هم خیلی نرم و ملایم و لطیف صحبت میکرد. واسه همین می‌گم بی‌طرفانه بود. در کل، من یکی عاشقش شدم
اوّل اومدم چار دادم و این‌طور استدلال کردم که با بعضی حرفاش موافق نبودم. امّا دیدم عدم موافقت من ربطی به کیفیّت اثر نداره؛ این صرفاً قضاوت شخصی ِ منه، هر چن در مقام مقایسه با قضاوت شخصی ایشون قرار گرفته. امّا با این تفاوت که ایشون تبیین عقلانی کرده، استدلال کرده و از نگاه فلسفی به قضاوت‌هاش پرداخته. امّا من کاملاً از روی حسّ و حالم. وگرنه گناهی نداره یه طرفدار کرمکی و خیره‌سر داره. :دی
March 1, 2019
برای زندگی کردن در میان آدمیان، باید برای همه، با هر خصوصیتی که دارند، هرقدر هم نابهنجار باشد، حق وجود قایل باشیم و فقط می‌توانیم بکوشیم که از خصوصیاتشان برحسب نوع و کیفیتی که دارند استفاده کنیم. اما نه می‌توانیم امیدی به تغییرشان ببندیم، نه چنان که هستند محکومشان کنیم. این درست مصداقِ این ضرب المثل است که: زندگی کن و بگذار زندگی کنند.
شوپنهاورِ تنها،کاش زودتر با تو آشنا شده بودم
برای کسانی که از ادبیات هگل و نیچه و پیچیدگی کلامشون خسته شدن شوپنهاور بهترین پیشنهاد است.
قلم خیلی ساده و ادبی داره و همین باعث میشه که آدم خسته نشه،تنها اختلاف نظری که باهاش دارم در مورد دیدگاهش نسبت به زن ها هستش؛چون تجربه ش خیلی شخصیه و میخواد نظرش رو در مورد زن هایی که ملاقات کرده به همه شون تعمیم بده نتونستم بپذیرمش و همین باعث شد که بخوام ۴ بهش بدم ولی وقتی به موضوعات دیگه ای که مطرح کرده بود فکر کردم،دیدم ۵ ستاره حقشه
کتاب به ۶ فصل تقسیم شده
تقسیم‌بندی موضوع
درباره آنچه هستیم
درباره آنچه داریم
درباره آنچه می‌نماییم
اندرزها و اصول
راهنمای عمل درباره تفاوت‌های سنین گوناگون
در پایان جمله ای از نیچه در مورد این مرد بزرگ رو نقل میکنم.
«مطلقاً تنها بود و کمترین دوستی نداشت و فاصلهٔ میان یک و هیچ لایتناهی است.»
شوپنهاورِ تنها،کاش زودتر با تو آشنا شده بودم
برای کسانی که از ادبیات هگل و نیچه و پیچیدگی کلامشون خسته شدن شوپنهاور بهترین پیشنهاد است.
قلم خیلی ساده و ادبی داره و همین باعث میشه که آدم خسته نشه،تنها اختلاف نظری که باهاش دارم در مورد دیدگاهش نسبت به زن ها هستش؛چون تجربه ش خیلی شخصیه و میخواد نظرش رو در مورد زن هایی که ملاقات کرده به همه شون تعمیم بده نتونستم بپذیرمش و همین باعث شد که بخوام ۴ بهش بدم ولی وقتی به موضوعات دیگه ای که مطرح کرده بود فکر کردم،دیدم ۵ ستاره حقشه
کتاب به ۶ فصل تقسیم شده
تقسیم‌بندی موضوع
درباره آنچه هستیم
درباره آنچه داریم
درباره آنچه می‌نماییم
اندرزها و اصول
راهنمای عمل درباره تفاوت‌های سنین گوناگون
در پایان جمله ای از نیچه در مورد این مرد بزرگ رو نقل میکنم.
«مطلقاً تنها بود و کمترین دوستی نداشت و فاصلهٔ میان یک و هیچ لایتناهی است.»
December 21, 2018
دوستانِ گرانقدر، به انتخاب نوشته هایی از این کتاب را برایِ شما عزیزان در زیر مینویسم
---------------------------------------------
برایِ سعادت در زندگی، آنچه هستیم، یعنی شخصیتمان به یقین، نخستین و مهمترین امر است، زیرا دائم و در همهٔ شرایط تأثیرگذار است و دستخوشِ سرنوشت نیست و کسی نمیتواند آن را از ما سلب کند
**********************************
ما باید آنچه در خورِ شخصیتِ ماست بیاموزیم و مقامِ اجتماعی، شغل و روشی از زندگی را برگزینیم که با شخصیتمان هماهنگ باشد
**********************************
آنچه هستیم، بسیار بیشتر موجبِ سعادتمان میشود، تا آنچه داریم
**********************************
تأثیرِ شخصیت بر انسانها از میان نمیرود، به همین علت، حسادت به برتری هایِ شخصیتی، عمیق ترین نوعِ حسادت است و آن را در مق��یسه با حسادتهایِ دیگر، با احتیاطِ بیشتری پنهان میکنند
**********************************
سلامتِ کامل را حفظ کنیم که شادی، مانندِ شکوفهٔ آن است و چیزی مهمتر از شادی برایِ انسان وجود ندارد
**********************************
انسانِ افسرده، در برابرِ موضوع و جریانی که احتمالِ خوب بودن و بد بودنِ سرانجامش مساوی است، از سرانجامِ بد خشمگین یا اندوهگین میشود، ولی از سرانجامِ خوب، شاد نمیگردد
**********************************
زیبایی، نامهٔ سرگشاده ای است که ما را به دیگران توصیه میکند و پیشاپیش ما را در دلِ آنها جای میدهد
**********************************
دو دشمنِ سعادتِ انسان، یکی رنج است و دیگری بی حوصلگی... زندگیِ ما به نوعی، نوسانی است با شدتِ کم و بیش، میانِ این دو... نیاز و محرومیت، رنج را از بیرون ایجاد میکند و در مقابل، امنیت و رفاه، بی حوصلگی را میسازد... بنابراین میبینیم که طبقاتِ پایینِ جامعه به مبارزهٔ دائم علیهِ نیاز، یعنی رنج، مشغولند و طبقهٔ ثروتمند به مبارزه ای دائمی و نومیدانه علیهِ بی حوصلگی مشغولند
**********************************
انسان هرچه در درونِ خویش بیشتر مایه و خردگرایی داشته باشد، از بیرون کمتر درخواست میکند و دیگران نیز کمتر میتوانند چیزی به او عرضه کنند.. بنابراین، بالا بودنِ شعور و خرد، به دوری از اجتماع منجر میگردد
**********************************
معاشرت با جمعِ صد شخصِ نادان، مانندِ معاشرت با یک انسانِ خردمند نیست
**********************************
دغدغهٔ فکریِ مردمِ عادی، فقط این است که "وقت را بگذرانند" .. ولی دغدغهٔ کسی که استعداد و خردمندی دارد، در این است که از وقت استفاده کند
**********************************
انسان هرقدر که سرچشمهٔ لذتها را در خویش بیابد، به همان اندازه خوشبخت تر است
**********************************
توجه و علاقهٔ انسانِ عادی و معمولی، فقط در صورتی ممکن است شدیداً به چیزی جلب شود که اراده اش را تحریک کند، یعنی نفعی شخصی در آن داشته باشد... ولی میتوان گفت که تحریکِ مداومِ اراده، همیشه با "رنج" همراه است
**********************************
فراغت بدونِ مشغلهٔ ذهنی، مرگِ انسان است و به زنده به گور شدن میماند
**********************************
انسان فرزندِ نیاز است، نه هوشمندی آزاد
**********************************
انسان فقط تصورات، احساسات و ارادهٔ خود را بی واسطه درک میکند و عواملِ بیرونی، تنها از طریقِ اینها بر او تأثیر میگذارند.. جهانی که هرکس در آن زندگی میکند، عمدتاً به شیوهٔ نگرشِ خودِ او وابسته است، به همین دلیل به تفاوتِ ذهنیِ اشخاص بستگی دارد و متناسب با این تفاوت، فقیر، پوچ و سطحی یا غنی، جالبِ توجه و پُر معنا میگردد
**********************************
هر واقعیتی که شناخته و درک میشود، از تعاملِ دو نیمه، تشکیل میگردد: از ذهن و عین (دیده) ... درست همانطور که آب از اکسیژن و هیدروژن تشکیل میشود ... اگر نیمهٔ ذهنی یکسان و نیمهٔ عینی متفاوت باشد و بلعکس، واقعیتِ موجود، چیزِ کاملاً دیگری میشود
**********************************
تفاوتهایی که از حیثِ مقام و ثروت وجود دارند، به هرکس نقشی میدهند، اما این نقش با تفاوت هایی که از بابتِ سعادت و خرسندیِ انسانها وجود دارد، به هیچ وجه مطابقت نمیکند
**********************************
نیمهٔ دیدنی و یا همان نیمهٔ عینیِ زندگی و واقعیت، در دستِ سرنوشت و تغییراتِ طبیعت است، از این رو مُدام تغییر میکند.. نیمهٔ ذهنی، در اصل، خودِ ما هستیم و علتِ اینکه نیمهٔ ذهنی بطورِ عُمده تغییرناپذیر است، همین میباشد
**********************************
بالاترین، متنوع ترین و پایدارترین لذتها، لذتهایِ ذهنی میباشند
---------------------------------------------
یادِ شوپنهاور، آن فیلسوفِ خردمند و بزرگ، همیشه زنده و گرامی باد
امیدوارم این ریویو برایِ شما خردگرایان، مفید بوده باشه
<پیروز باشید و ایرانی>
---------------------------------------------
برایِ سعادت در زندگی، آنچه هستیم، یعنی شخصیتمان به یقین، نخستین و مهمترین امر است، زیرا دائم و در همهٔ شرایط تأثیرگذار است و دستخوشِ سرنوشت نیست و کسی نمیتواند آن را از ما سلب کند
**********************************
ما باید آنچه در خورِ شخصیتِ ماست بیاموزیم و مقامِ اجتماعی، شغل و روشی از زندگی را برگزینیم که با شخصیتمان هماهنگ باشد
**********************************
آنچه هستیم، بسیار بیشتر موجبِ سعادتمان میشود، تا آنچه داریم
**********************************
تأثیرِ شخصیت بر انسانها از میان نمیرود، به همین علت، حسادت به برتری هایِ شخصیتی، عمیق ترین نوعِ حسادت است و آن را در مق��یسه با حسادتهایِ دیگر، با احتیاطِ بیشتری پنهان میکنند
**********************************
سلامتِ کامل را حفظ کنیم که شادی، مانندِ شکوفهٔ آن است و چیزی مهمتر از شادی برایِ انسان وجود ندارد
**********************************
انسانِ افسرده، در برابرِ موضوع و جریانی که احتمالِ خوب بودن و بد بودنِ سرانجامش مساوی است، از سرانجامِ بد خشمگین یا اندوهگین میشود، ولی از سرانجامِ خوب، شاد نمیگردد
**********************************
زیبایی، نامهٔ سرگشاده ای است که ما را به دیگران توصیه میکند و پیشاپیش ما را در دلِ آنها جای میدهد
**********************************
دو دشمنِ سعادتِ انسان، یکی رنج است و دیگری بی حوصلگی... زندگیِ ما به نوعی، نوسانی است با شدتِ کم و بیش، میانِ این دو... نیاز و محرومیت، رنج را از بیرون ایجاد میکند و در مقابل، امنیت و رفاه، بی حوصلگی را میسازد... بنابراین میبینیم که طبقاتِ پایینِ جامعه به مبارزهٔ دائم علیهِ نیاز، یعنی رنج، مشغولند و طبقهٔ ثروتمند به مبارزه ای دائمی و نومیدانه علیهِ بی حوصلگی مشغولند
**********************************
انسان هرچه در درونِ خویش بیشتر مایه و خردگرایی داشته باشد، از بیرون کمتر درخواست میکند و دیگران نیز کمتر میتوانند چیزی به او عرضه کنند.. بنابراین، بالا بودنِ شعور و خرد، به دوری از اجتماع منجر میگردد
**********************************
معاشرت با جمعِ صد شخصِ نادان، مانندِ معاشرت با یک انسانِ خردمند نیست
**********************************
دغدغهٔ فکریِ مردمِ عادی، فقط این است که "وقت را بگذرانند" .. ولی دغدغهٔ کسی که استعداد و خردمندی دارد، در این است که از وقت استفاده کند
**********************************
انسان هرقدر که سرچشمهٔ لذتها را در خویش بیابد، به همان اندازه خوشبخت تر است
**********************************
توجه و علاقهٔ انسانِ عادی و معمولی، فقط در صورتی ممکن است شدیداً به چیزی جلب شود که اراده اش را تحریک کند، یعنی نفعی شخصی در آن داشته باشد... ولی میتوان گفت که تحریکِ مداومِ اراده، همیشه با "رنج" همراه است
**********************************
فراغت بدونِ مشغلهٔ ذهنی، مرگِ انسان است و به زنده به گور شدن میماند
**********************************
انسان فرزندِ نیاز است، نه هوشمندی آزاد
**********************************
انسان فقط تصورات، احساسات و ارادهٔ خود را بی واسطه درک میکند و عواملِ بیرونی، تنها از طریقِ اینها بر او تأثیر میگذارند.. جهانی که هرکس در آن زندگی میکند، عمدتاً به شیوهٔ نگرشِ خودِ او وابسته است، به همین دلیل به تفاوتِ ذهنیِ اشخاص بستگی دارد و متناسب با این تفاوت، فقیر، پوچ و سطحی یا غنی، جالبِ توجه و پُر معنا میگردد
**********************************
هر واقعیتی که شناخته و درک میشود، از تعاملِ دو نیمه، تشکیل میگردد: از ذهن و عین (دیده) ... درست همانطور که آب از اکسیژن و هیدروژن تشکیل میشود ... اگر نیمهٔ ذهنی یکسان و نیمهٔ عینی متفاوت باشد و بلعکس، واقعیتِ موجود، چیزِ کاملاً دیگری میشود
**********************************
تفاوتهایی که از حیثِ مقام و ثروت وجود دارند، به هرکس نقشی میدهند، اما این نقش با تفاوت هایی که از بابتِ سعادت و خرسندیِ انسانها وجود دارد، به هیچ وجه مطابقت نمیکند
**********************************
نیمهٔ دیدنی و یا همان نیمهٔ عینیِ زندگی و واقعیت، در دستِ سرنوشت و تغییراتِ طبیعت است، از این رو مُدام تغییر میکند.. نیمهٔ ذهنی، در اصل، خودِ ما هستیم و علتِ اینکه نیمهٔ ذهنی بطورِ عُمده تغییرناپذیر است، همین میباشد
**********************************
بالاترین، متنوع ترین و پایدارترین لذتها، لذتهایِ ذهنی میباشند
---------------------------------------------
یادِ شوپنهاور، آن فیلسوفِ خردمند و بزرگ، همیشه زنده و گرامی باد
امیدوارم این ریویو برایِ شما خردگرایان، مفید بوده باشه
<پیروز باشید و ایرانی>
July 4, 2018
مدت‌ها بود که می‌خواستم بخوانمش و حالا، یکی از محبوب‌ترین کتاب‌هام است. خصوصیت فوق‌العادهٔ این کتاب و گویا کلاً شوپنهاور این است از موضوعات اساسی و بعضاً سنگین، طوری حرف می‌زند که هیچ احساس خستگی نمی‌کنی و صفحات کتاب را خیلی روان می‌گذرانی. البته از بین مفاهیم کتاب، مبحث «آبروی شهسواری» را دوست نداشتم و فقط خواندمش که بگذرد.
اما از باقی کتاب بسیار استفاده کردم و قطعاً باز هم آن را خواهم خواند.
عموماً شوپنهاور را بدب��ن می‌دانند. من هم اگر قبل‌ترها کتاب را خوانده بودم، همین عقیده را می‌داشتم؛ اما حالا با آنچه خصوصاً چند ماهِ گذشته از زندگی دیده‌ام، عقایدم بسیار به شوپنهاور نزدیک است.
اما از باقی کتاب بسیار استفاده کردم و قطعاً باز هم آن را خواهم خواند.
عموماً شوپنهاور را بدب��ن می‌دانند. من هم اگر قبل‌ترها کتاب را خوانده بودم، همین عقیده را می‌داشتم؛ اما حالا با آنچه خصوصاً چند ماهِ گذشته از زندگی دیده‌ام، عقایدم بسیار به شوپنهاور نزدیک است.
«کافی است فقط نگاهی به اطراف خود بیاندازیم تا اندوهبار بودن هستی را به یاد آوریم: هرجا که باشیم به زودی شاهد پنجه افکندن، دست و پا زدن و رنج بردن برای ادامهٔ این زندگی اسفبار، بی‌ثمر و بی‌حاصلیم. اگر اینها را در نظر داشته باشیم، توقعات خود را کاهش می‌دهیم، می‌آموزیم که با وضعیت‌ها و امور این جهان، که هیچ‌یک در حد کمال نیستند، خود را سازگار کنیم و همواره آمادهٔ روبه‌رو شدن با حوادث ناگوار ب��شیم تا بتوانیم از آنها دوری جوییم یا تحملشان کنیم. زیرا حوادث ناگوار، چه کوچک، چه بزرگ، عنصر اصلی زندگی ما هستند. »
July 24, 2012
This is the first book I have read from Schopenhauer and I have to say, honestly each paragraph embraces wisdom in every sense of the word. There is not a single word or line that is not a quotable. I have not read his pessimistic views, but I can tell you this book does not instill pessimism the least bit, but peace, understanding, and self-reliance, and inner richness. I did not reach the last chapter on Fame, as it did not interest me but the rest of the book was well worth the read. If you're looking for a non-traditional self-help book, honestly I believe the foundations of self-books rests in this book, and in his ideas, in Nietzsche, and in Kant. Enjoy!
March 18, 2020
راهنمای لذت بردن از تنهایی بدون درد و خونریزی
کتاب رو که نگاه می کنم یاد اندیشه و اخلاق می افتم بس که هایلایت و خط خطیش کردم و رو در و دیوارش نوشتم و نقاشی کردم. کاش زودتر می خوندمش، اگر توی جمع خانوادگیتون و یا بین دوستانتون یکی نشسته که صداش درنمیاد و هی سعی می کنه به بهانه ای دربره و یا اصلا تو اون جمع ظاهر نشه اون منم. من دوست صمیمی ندارم، من از تنهایی نمی ترسم ولی خب اعتراف می کنم که تنهایی ملال آوره و هر از چندگاهی بدم نمیاد یک موجودی به فاصله ی چندسال نوری از کنارم رد بشه، من از آدم هایی که معاشرتی هستن و با همه هستن و با همه مهربون هستن و همیشه موافق هستن و براشون فرقی نمی کنه کجا برن و چی بخورن چون فقط باهم بودنه که مهمه بدم میاد. بنابراین پرداختن این کتاب به فردیت بیش از پرداختنش به موضوعات دیگه برام لذت بخش بود چون تصور من اینه که مفهوم فردیت تو جامعه ی ما یا لاقل جامعه ای که من میشناسم مفهوم غریبیه و ماها بهم دوخته شدیم طوری که دوست تو دوست من و دشمن تو دشمن منه! بیان ساده ی کتاب به همون اندازه که بی تعارف فقط مردها رو خطاب قرار داده شوکه کننده اس و طی خواندن کتاب با کلی موجود جالب و اثرات جذابشون آشنا می شین که احتمالا الان همگی یک پیت نفت شدن و همین موضوع باعث میشه به این فکر کنی که ای بابا این غول ها همه گفتنی ها رو گفتن و الان چون ملت فرصت نمی کنن یا حوصله ندارن اونها رو بخونن گول کتابهایی رو میخورن که نویسنده اومده یک فصل از این کتابها رو تو 500 صفحه توضیح داده و مثال های عجیب و غریب آورده که قانعت کنه این کتاب اونه که تو رو به رستگاری می رسونه.
پ.ن1: کاش شوپنهاور پدربزرگم بود
پ.ن2: نسترن مرسی که منو همینطوری که هستم دوست داری و هی برام کتاب می خری
پ.ن3: جمعی که بهش اشاره کردم جمعیه که فردیتت رو به رسمیت نشناسه
کتاب رو که نگاه می کنم یاد اندیشه و اخلاق می افتم بس که هایلایت و خط خطیش کردم و رو در و دیوارش نوشتم و نقاشی کردم. کاش زودتر می خوندمش، اگر توی جمع خانوادگیتون و یا بین دوستانتون یکی نشسته که صداش درنمیاد و هی سعی می کنه به بهانه ای دربره و یا اصلا تو اون جمع ظاهر نشه اون منم. من دوست صمیمی ندارم، من از تنهایی نمی ترسم ولی خب اعتراف می کنم که تنهایی ملال آوره و هر از چندگاهی بدم نمیاد یک موجودی به فاصله ی چندسال نوری از کنارم رد بشه، من از آدم هایی که معاشرتی هستن و با همه هستن و با همه مهربون هستن و همیشه موافق هستن و براشون فرقی نمی کنه کجا برن و چی بخورن چون فقط باهم بودنه که مهمه بدم میاد. بنابراین پرداختن این کتاب به فردیت بیش از پرداختنش به موضوعات دیگه برام لذت بخش بود چون تصور من اینه که مفهوم فردیت تو جامعه ی ما یا لاقل جامعه ای که من میشناسم مفهوم غریبیه و ماها بهم دوخته شدیم طوری که دوست تو دوست من و دشمن تو دشمن منه! بیان ساده ی کتاب به همون اندازه که بی تعارف فقط مردها رو خطاب قرار داده شوکه کننده اس و طی خواندن کتاب با کلی موجود جالب و اثرات جذابشون آشنا می شین که احتمالا الان همگی یک پیت نفت شدن و همین موضوع باعث میشه به این فکر کنی که ای بابا این غول ها همه گفتنی ها رو گفتن و الان چون ملت فرصت نمی کنن یا حوصله ندارن اونها رو بخونن گول کتابهایی رو میخورن که نویسنده اومده یک فصل از این کتابها رو تو 500 صفحه توضیح داده و مثال های عجیب و غریب آورده که قانعت کنه این کتاب اونه که تو رو به رستگاری می رسونه.
پ.ن1: کاش شوپنهاور پدربزرگم بود
پ.ن2: نسترن مرسی که منو همینطوری که هستم دوست داری و هی برام کتاب می خری
پ.ن3: جمعی که بهش اشاره کردم جمعیه که فردیتت رو به رسمیت نشناسه
January 9, 2021
هرچند با نوشتۀ خود گذشته ام در این زمینه خیلی سازگاری ندارم، اما این نوشته اینجا باشد تا بدانم برای چه بود، شاید بعدتر فهمیدم چه خواهد شد!
|به جای اینکه چندین کتاب انگیزشی بیخود بخوانیم، در باب حکمت زندگی را چندین بار بخوانیم|
این کتاب و زندگی من
اوایل سال 96، ترم اول بودم و پیرامون داشت اذیت می کرد، زندگی سخت شده بود و یک جای کارش می لنگید، اما نمی دانم مشکل چه بود؛ رفتم پیش دوستم، ترم بالایی بود. بعد کلی درددل، هیچی نگفت؛ کتاب را دستم داد و گفت بخونش؛ منم که تا آن موقع نهایت فعالیت فکری و کتاب خواندنم پست تلگرام و اینستا بود گفتم «امتحان کنم ببینم چی میشه»!
و شوپنهاور جادویش را از پیشگفتار شروع کرد و گفت ... گفت و تلخی شخصیتم را تمام و کمال به من چشاند ... گفت و خراب کرد هر آنچه در من بد می پنداشت ... گفت و هیچ چیزی باقی نگذاشت ... در بسیاری از جملاتش خودم را میدیدم و تحقیری را که در خطابش به امثالی چون من بود ... گفت و بدترین نکته اش این بود که من چیزی نداشتم که بگویم ... نه جوابی نه نقدی ... گفت و نشان داد که این جسم چقدر توخالیست ... صفحات کتاب که به پنجاه رسید، کتاب را بستم؛ معلوم شد از آنچه فکر می کردم وضع بدتر بود! نشانم داد که خودم و جماعتی که در اطرافم هستند چه هستیم؛ انگاری دماغم تازه به کار افتاده بود، بوی تعفن خودم و این جماعت را کامل حس می کردم؛ ترسیدم و بستمش و در گوشه ای که جلوی چشمانم نباشد کتاب را گذاشتم. نمی توانستم قبول کنم، باورش برایم سخت بود؛ به خودم دلداری دادم و با خود گفتم اینها همه حرف کتابهاست، داشتن دوستانی این چنین خوشبخت و معاشرت با همکاران آینده ام مگر چه عیبی دارد؟! چه از این بهتر؟ همه در جمعمان می دانیم که چقدر روشن فکر و با شعوریم، چقدر خوبیم! بقیه همه بی فرهنگن و هیچ هم بارشان نیست. فقط ما، شوپنهاور هم مثل دیگران، که چشمشان از خوشی دیگران کور شده است! تنها دوره ای خمودی کوتاه مدت به سراغم آمده است ...
و فراموش�� کردم ... دو سال گذشت و درسهایی را که این انسان والا به این زیبایی و رایگان در اختیارم نهاد، مجبور شدم به قیمت عمر و اتلافش و درد دو سال برگیرم! اینبار که می خواندمش، "من" حال در برابر "من" گذشته ام قرار داشت و چه خوشحالم که این چنین شد. البته نه کامل، اما اندکی از آنچه را شوپنهاور گفت اکنون در خود می بینم ... سال دیگر باز می خوانمش و دوست دارم باز ببینم که "من" آن زمانم، از اکنونم بسی بهتر باشد.
کتاب چگونه بود؟
کتاب بسیار خوش خوان و در عین حال بسی پرمحتواست؛ این حرف در مورد شوپنهاور که «هم فیلسوفی تواناست و هم نویسنده ای زبردست» کاملا درست است. صراحت و طنازی نویسنده، در کنار ویژگی هایی که قبلا ذکر کردم، سبب شده چشم از روی واژه ها سر نخورد، جملات فهمیده شوند و درک از کتاب آسان شود. تقسیم بندی مطالب نیز منطقیست و نویسنده تا مطلبی را کامل نکاود به سراع بعدی نمی رود.
شاید تنها دشواری خوانش کتاب، وابستگی آن به اثر اصلی نویسنده است که البته با مقدمه ای که مترجم لطف کرده نوشته، فهم آن نیز راحتتر شده است؛ با این وجود خوانش اثر اصلی قطعا در فهم این کتاب تأثیر زیادی دارد.
چیزی که براستی مایۂ شگفتی حضور ذهن نویسنده برای آوردن نمونه های از سخنان دیگر نویسندگان بزرگ، برای تایید سخن خود یا توضیح بهتر گفته اش است؛ طوری که در بعضی از صفحات از گوته به اوپانیشادها و از آنها به سخنان سعدی رسیده است!
مترجم هم که سنگ تمام گذاشته است و متن را به زیبایی به فارسی برگردانده است؛ البته نمی دانم چیزی حذف شده است یا نه! اما خب ترجمه اذیت نکرد.
زود تمام شد ... کاش بیشتر از اینها می نوشت ... البته کتاب های دیگر هم دارد ... اما مطلب از آنهایی بود که آدم دوست دارد بیشتر بخواند!
|به جای اینکه چندین کتاب انگیزشی بیخود بخوانیم، در باب حکمت زندگی را چندین بار بخوانیم|
این کتاب و زندگی من
اوایل سال 96، ترم اول بودم و پیرامون داشت اذیت می کرد، زندگی سخت شده بود و یک جای کارش می لنگید، اما نمی دانم مشکل چه بود؛ رفتم پیش دوستم، ترم بالایی بود. بعد کلی درددل، هیچی نگفت؛ کتاب را دستم داد و گفت بخونش؛ منم که تا آن موقع نهایت فعالیت فکری و کتاب خواندنم پست تلگرام و اینستا بود گفتم «امتحان کنم ببینم چی میشه»!
و شوپنهاور جادویش را از پیشگفتار شروع کرد و گفت ... گفت و تلخی شخصیتم را تمام و کمال به من چشاند ... گفت و خراب کرد هر آنچه در من بد می پنداشت ... گفت و هیچ چیزی باقی نگذاشت ... در بسیاری از جملاتش خودم را میدیدم و تحقیری را که در خطابش به امثالی چون من بود ... گفت و بدترین نکته اش این بود که من چیزی نداشتم که بگویم ... نه جوابی نه نقدی ... گفت و نشان داد که این جسم چقدر توخالیست ... صفحات کتاب که به پنجاه رسید، کتاب را بستم؛ معلوم شد از آنچه فکر می کردم وضع بدتر بود! نشانم داد که خودم و جماعتی که در اطرافم هستند چه هستیم؛ انگاری دماغم تازه به کار افتاده بود، بوی تعفن خودم و این جماعت را کامل حس می کردم؛ ترسیدم و بستمش و در گوشه ای که جلوی چشمانم نباشد کتاب را گذاشتم. نمی توانستم قبول کنم، باورش برایم سخت بود؛ به خودم دلداری دادم و با خود گفتم اینها همه حرف کتابهاست، داشتن دوستانی این چنین خوشبخت و معاشرت با همکاران آینده ام مگر چه عیبی دارد؟! چه از این بهتر؟ همه در جمعمان می دانیم که چقدر روشن فکر و با شعوریم، چقدر خوبیم! بقیه همه بی فرهنگن و هیچ هم بارشان نیست. فقط ما، شوپنهاور هم مثل دیگران، که چشمشان از خوشی دیگران کور شده است! تنها دوره ای خمودی کوتاه مدت به سراغم آمده است ...
و فراموش�� کردم ... دو سال گذشت و درسهایی را که این انسان والا به این زیبایی و رایگان در اختیارم نهاد، مجبور شدم به قیمت عمر و اتلافش و درد دو سال برگیرم! اینبار که می خواندمش، "من" حال در برابر "من" گذشته ام قرار داشت و چه خوشحالم که این چنین شد. البته نه کامل، اما اندکی از آنچه را شوپنهاور گفت اکنون در خود می بینم ... سال دیگر باز می خوانمش و دوست دارم باز ببینم که "من" آن زمانم، از اکنونم بسی بهتر باشد.
کتاب چگونه بود؟
کتاب بسیار خوش خوان و در عین حال بسی پرمحتواست؛ این حرف در مورد شوپنهاور که «هم فیلسوفی تواناست و هم نویسنده ای زبردست» کاملا درست است. صراحت و طنازی نویسنده، در کنار ویژگی هایی که قبلا ذکر کردم، سبب شده چشم از روی واژه ها سر نخورد، جملات فهمیده شوند و درک از کتاب آسان شود. تقسیم بندی مطالب نیز منطقیست و نویسنده تا مطلبی را کامل نکاود به سراع بعدی نمی رود.
شاید تنها دشواری خوانش کتاب، وابستگی آن به اثر اصلی نویسنده است که البته با مقدمه ای که مترجم لطف کرده نوشته، فهم آن نیز راحتتر شده است؛ با این وجود خوانش اثر اصلی قطعا در فهم این کتاب تأثیر زیادی دارد.
چیزی که براستی مایۂ شگفتی حضور ذهن نویسنده برای آوردن نمونه های از سخنان دیگر نویسندگان بزرگ، برای تایید سخن خود یا توضیح بهتر گفته اش است؛ طوری که در بعضی از صفحات از گوته به اوپانیشادها و از آنها به سخنان سعدی رسیده است!
مترجم هم که سنگ تمام گذاشته است و متن را به زیبایی به فارسی برگردانده است؛ البته نمی دانم چیزی حذف شده است یا نه! اما خب ترجمه اذیت نکرد.
زود تمام شد ... کاش بیشتر از اینها می نوشت ... البته کتاب های دیگر هم دارد ... اما مطلب از آنهایی بود که آدم دوست دارد بیشتر بخواند!
July 26, 2021
همینو بس:
"سعادت کاملن افسانه، اما رنج، واقعی است"
"سعادت کاملن افسانه، اما رنج، واقعی است"
February 24, 2017
آن جا که خرد بسیار است، اندوه نیز بسیار است
August 13, 2016
چگونه است که تنهایی/ قرص ماه را بزرگ‌تر میکند؟/ تنهایی/ تنهایی/ این را بلندترین شاخه خوب می‌فهمد (غلام‌رضا بروسان)
شاید بتوان بنیادی‌ترین نگرش شوپنهاور را درباب انسان و نحوه‌ی زیستنش، در این تکه‌شعر از غلام‌رضا بروسان خلاصه کرد. خمیرمایه‌ی نظریه‌پردازی او درباره‌ی سعادت آدمی، تنهایی و جدایی‌گزینی انسان است؛ به این معنا که وی معتقد است انسانِ سعادتمند ضرورتاً در تنهایی و دوری از دیگران است که می‌بالد و پرورده میشود؛ چراکه بی‌گفت‌وگو، بخش عمده‌ای از آدمیان، بی‌ارزش و سطحی و کم‌مایه‌اند و نمی‌توان از نشستن‌وبرخاستن با آنها سعادت‌مندشدن را توقع داشت.
شوپنهاور در این کتاب ساحت‌های وجود ما آدمیان را به چند بخش دسته‌بندی میکند:
۱. آنچه هستیم: شخصیت آدمی به‌معنی تام که عبارت است از سلامت، نیرو، زیبایی، خصوصیات اخلاقی، هوش و تحصیلات.
۲. آنچه داریم: مالکیت و دارایی از هر نوع.
۳. آنچه می‌نماییم: اینکه در نظر دیگران چه هستیم و دیگران چه تصوری از ما دارند. این نکته را میتوان در سه واژه خلاصه کرد : آبرو و مقام و شهرت.
وی سپس ازره‌گذر این بخش‌بندیِ وجود انسان، به تبیین چندوچون کارهای او در این سه ساحت می‌پردازد و برای رسیدن او به سعادت، راه‌کارهایی پیش می‌نهد.
بخش درخشانی از شالوده‌ی نظری شوپنهاور درباب حکمت زندگی، به این دیدگاه جبرگرایانه‌اش درباره‌ی کردوُکار آدمی برمی‌گردد: انسان موجودی است که همواره میان دو قطب در نوسان است و آن دو عبارت است از رنج و ملال. رنج، دست‌وپایی است که آدمی برای رفع نیازهای مادی‌اش در این جهان می‌زند و سختی‌هایی را شامل میشود که او در این راه ناگزیر از تحملشان است. ازسوی دیگر، وقتی انسان نیازهای مادی و جسمانی‌اش را برطرف میکند، دستخوشِ ملال و بی‌حوصلگی میشود. انسان همواره میان این دو قطب در کش‌مکش است و ظاهراً راهی جز این ندارد:
«نگاهی کلی ما را متوجه میکند که دو دشمن سعادت انسان، یکی رنج و دیگری بی‌حوصلگی است. میتوان گفت که به هر اندازه موفق شویم که از یکی از این دو دور شویم، به دیگری نزدیک‌تر می‌شویم؛ به‌طوری‌که زندگی ما واقعاً نوسانی است با شدت بیش‌وکم میان این دو. [...] نیاز و محرومیت، رنج را ایجاد میکند؛ در مقابل، امنیت و رفاه، بی‌حوصلگی را. بنابراین، میبینیم که طبقات پایین جامعه به مبارزه‌ای مستمر علیه نیاز، یعنی رنج، و طبقه‌ی ثروتمند به مبارزه‌ای دائم و نومیدانه علیه بی‌حوصلگی مشغول‌اند.» (۳۹)
البته شوپنهاور در جاهایی راه رهایی از این دو گرفتاری را پناه‌بردن به اندیشه و هنر و ادبیات میداند؛ اما به‌صراحت نمی‌گوید که اینها ضرورتاً چاره‌کننده‌ی قطعی ملال است. از گفته‌های او چنی�� برمی‌آید که نمی‌توان صددرصد و تمام‌وکمال از این دو معضل رهایی یافت. ازهمین‌رو، یأس‌زدگی شدید فلسفه‌ی او را به‌خوبی میتوان دریافت. حکمت‌ها و اندرزهایی که او میدهد، تماماً به این ناگزیری و چاره‌ناپذیری دردناک انسان منتهی میشود و سرانجام، علاجی قطعی برای این درماندگی به‌دست داده نمی‌شود.
آنچه در نگاهی کلی سخت نظرگیر است، این است که غالب نظرهای شوپنهاور درخصوص انسان بر بنیادی جبرنگرانه استوار است. او در بسیاری زمینه‌ها آدمی را مجبور و دست‌بسته می‌پندارد و سعی و کوشش را مردود می‌شمارد. عمده‌ترین مقوله‌ای که وی درباره‌اش چنین عقیده‌ای دارد، ��رشت و خل‌وخو و استعداهای آدمی است. به‌باور او، طبیعت آدمی در هنگام آفریده‌شدنش رقم خورده و راهی برای تغییر آن وجود ندارد. انسان فرومایه ذاتاً و اجباراً فرومایه است و انسان مستعد و پرمایه، ذاتاً و اجباراً مستعد و پرمایه. دراین‌زمینه، راهی برای دگرگون‌شدن و ایجاد تغییر نمی‌توان یافت. برهمین‌اساس، میتوان گفت که شوپنهاور با این دیدگاه جبرگرایانه صرفاً راه سعادت انسان‌های مستعد و بانبوغ را روشن میکند، نه کسانی که ذاتاً در منجلاب فرومایگی و کم‌مایگی دست‌وپا می‌زنند. راه سعادتی که شوپنهاور پیشنهاد میکند، راه سعادت خواص و نوابغ و صدرنشینان است و نمی‌توان از جنبه‌ای عمومی به آن نگریست و آن را برای عموم انسانها کارآمد دانست.
«کسی که ازنظر ذهنی پرمایه است، در درجه‌ی اول طالب این است که از رنج و ناراحتی آزاد باشد و آرامش و فراغت داشته باشد و درنتیجه، به‌دنبال زندگی آرام، باقناعت و در حد امکان بدون درگیری است. ازاین‌رو، پس از اندک آشنایی با کسانی که به‌اصطلاح هم‌نوع او هستند، به انزوا کشانده میشود و اگر شعوری در حد کمال داشته باشد، تنهایی را برمی‌گزیند؛ زیرا آدمی هرچه در درون خود بیشتر مایه داشته باشد، از بیرون کمتر طلب میکند و دیگران هم کمتر میتوانند چیزی به او عرضه کنند. ازاین‌رو، بالابودن شعور به دوری از اجتماع منجر میگردد. [...] اما کسی که در قطب مقابل قرار دارد، به‌محض اینکه از چنگ نیاز بیرون می‌آید و نفسی می‌کشد، به هر قیمت در پی تفریح و معاشرت خواهد بود و با هرکس و هرچیز به‌آسانی درمی‌آمیزد و از هیچ‌چیز به‌اندازه‌ی خود نمی‌گریزد؛ زیرا در تنهایی، هنگامی که هرکس به خویشتن خود بازمی‌گردد، معلوم میشود که در خود چه دارد. ابله، در جامه‌ی ارغوانی، زیر بار طاقت‌فرسای شخصیت فقیر خود می‌نالد؛ حال‌آن‌که فرد بااستعداد، با افکار خود خشک‌ترین محیط را بارور و زنده میکند. [...] بنابراین، میبینیم که هرکس به همان اندازه که معاشرتی است، ازنظر فکری فقیر و به‌طور کلی عامی است؛ زیرا آدمی در این جهان انتخابی چندان ندارد، جز اینکه میان تنهایی و فرومایگی، یکی را برگزیند.» (۴۱تا۴۲)
به‌طور کلی، شوپنهاور بر ویژگی‌های ذاتی و بنیادی انسان بیش از دیگر ویژگی‌ها تأکید میکند و شکوفایی و سعادت را در گرو آن می‌پندارد. از این خصیصه‌ها نیز توانایی‌های ذهنی و معنوی بر قابلیت‌های مادی برتری دارد. او هم‌چنین در ساحت «آنچه داریم»، بر ارزش‌مندی تمام دارایی‌های مادی خط بطلان می‌کشد؛ جز دارابودن به‌مقداری که اسبابِ فراغت آدمی را برای پرداختن به امور معنوی و اندیشه‌ای مهیا میکند. در ساحت «آنچه می‌نماییم» نیز دیدگاه او یک‌سره نفی‌کننده‌ی اهمیت‌دادن به نظر دیگران درباره‌ی خود است. به‌اعتقاد او، ارج‌نهادن به اینکه در نظر دیگران چگونه‌ایم و اینکه خود را مطابق خواست دیگران بیاراییم و زندگی‌مان را براین‌پایه سامان و جهت دهیم، کاری است به‌کلی پوچ و باطل.
شوپنهاور با بیانی بسیار گیرا و پرکشش، برای مدعاهای خودش انواع و اقسام تشبیه و استعاره و مثال‌های رنگ‌به‌رنگ پیش می‌کشد. هم‌چنین سرتاسر این اثرش را به ضرب‌المثل‌ها و حکمت‌های مشهور گوناگون و نیز سخنانی پرمغز و جذاب از بزرگان و صاحب‌نظران آراسته است؛ از سقراط و افلاطون و ارسطو و شکسپیر و گوته و تولستوی و دکارت گرفته تا سعدی. این است که احتمالاً در وهله‌ی نخست، مخاطب با رویاروشدن با این زبان زیبا و دل‌انگیز، به تناقض‌ها و اشکال‌هایش پی نمی‌برد؛ اما نگاهی باریک‌بینانه به گفتارهای این فیلسوف در این کتاب، به‌سهولت آشکار میکند که گزاره‌هایش از تناقض و اشکال، خالی نیست. به‌همین‌علت، پذیرفتن دربست و بی‌چون‌وچرای مدعاهایش، هرچند در شمار زیادی از آنها حقایقی از زندگی را میتوان یافت، روا نیست. پاره‌ای از این ضدونقیض‌گویی‌ها را ذکر میکنم.
او در فصلی که درباره‌ی «آنچه می‌نماییم» سخن می‌گوید، نخست هرگونه توجه به کسب شهرت و آبرو را از این رو که هیچ‌گونه نقشی در سعادت واقعی انسان ندارد، با قاطعیت رد میکند و مخاطب را به این راه فرامی‌خواند که خودبسا شود و به چیزی بیرون از خود اهمیت ندهد؛ حتی نظر و عقیده‌ی دیگران. اما در همین فصل، بخش بزرگی را به بیان این مسئله اختصاص میدهد که راه‌های مفید دست‌یابی به شهرت مطلوب چیست و چگونه باید به این خواسته دست یافت. اگر شهرت و منزلت اجتماعی در نظر او مردود و پوچ است، راه‌نمایی دیگران برای رسیدن به آن چه توجیهی دارد؟!
در صفحه‌ی ۲۱۸ کتاب آمده است: «اگر کسی خصوصیتی را در حد کمال داشته باشد، به فکرش خطور نمیکند که آن خصوصیت را به‌معرض نمایش بگذارد؛ بلکه از وجود آن به‌قدر کافی خرسند است.» روشن است که این گفته تأییدکننده‌ی نوعی فروتنی است. به‌بیان گویاتر، اینکه انسان از نشان‌دادن قابلیت‌ها و توان‌مندی‌هایش چشم بپوشد، در غالب مواقع مصداق بارز تواضع و فروتنی است؛ اما شوپنهاور پیش‌ازاین دراین‌باره می‌گوید: «شکی نیست که فروتنی به‌عنوان فضیلت، اختراع مفیدی برای اشخاص بی‌سروپا است؛ زیرا در نتیجه‌ی فروتنی، هرکس ناچار میشود درباره‌ی خود طوری سخن بگوید که گویی در شمار آنان است. فروتنی واقعاً یک‌سان‌کردن آدمیان است؛ زیرا به این نتیجه منجر میشود که گویی جز افراد بی‌سروپا، کسی در جهان نیست» (۸۳). گفته‌ی پیشین او هم‌چنین با آنچه پیش‌تر درخصوص غرور گفته، آشکارا مغایر است: «غرور، دائماً مورد سرزنش و تقبیح قرار میگیرد؛ اما گمان میکنم این کار را کسانی میکنند که خود، دلیلی برای مغروربودن ندارند. اگر بی‌شرمی و حماقت اکثر انسانها را در نظر بگیریم، به این نتیجه می‌رسیم که کسی که دارای هرگونه برتری است، باید تفاوت خود و دیگران را مدنظر داشته باشد تا دیگران آن را به‌کلی فراموش نکنند؛ زیرا اگر چنین کسی ازروی پاکی و خوش‌قلبی، امتیازات خود را نادیده بگیرد و با آنان طوری بیامیزد که گویی در ردیف آنها است، باور میکنند و با او مانند هم‌سنخ خویش رفتار میکنند. این نکته را به‌ویژه به کسانی توصیه میکنم که دارای برترین مزیت، یعنی مزیت واقعی، هستند که عبارت است از خصوصیات برتر شخصیتی؛ زیرا این‌گونه مزیت، مانند مدال افتخار و عنوان نیست که مردم آن را دائم ببینند یا درباره‌اش بشنوند و فراموشش نکنند.» (۸۲تا۸۳)
گاهی هم تناقض را در یک جمله میتوان پیدا کرد و نیازی نیست گزاره‌های دور از هم را کنار هم بچینیم: «مسیر زندگی ما به‌هیچ‌روی حاصل کار خود ما نیست؛ بلکه نتیجه‌ی دو عامل است: یکی سلسله‌ی اتفاقات و دیگر سلسله‌ی تصمیمان ما که بر یکدیگر تأثیر میگذارند و یکدیگر را متقابلاً تغییر میدهند» (۲۳۴تا۲۳۵). پیدا است که در این جمله تناقضی وجود دارد: مسیرِ زندگی انسان ازطرفی بازی‌چه‌ی دستِ اتفاق و تصادف دانسته شده و ازطرف‌دیگر، حاصل تصمیمات او. جالب‌تر اینکه از این دو گزاره‌ی ناسازگار، نتیجه گرفته شده که مسیر زندگی حاصل تلاش‌های آدمی نیست! بخش نخست این جمله که به‌نوعی اعتقاد به جبر و تقدیر است، با این جمله‌ی او که کمی بعدتر بیان میکند، نیز ناهم‌خوان است: «آنچه مردم معمولاً سرنوشت می‌نامند، غالباً نتیجه‌ی رفتار ابلهانه‌ی خود آنان است.» (۲۴۳)
هم‌چنین در فصل پایانی، شوپنهاور دیدگاهی درباره‌ی پیری و جوانی ابراز کرده است که برپایه‌ی تجربه‌ی عام بشری، پذیرفتنی و معقول نمی‌نماید و از تناقض‌گویی عاری نیست. وی در صفحه‌ی ۲۶۷ تا ۲۷۲ نظراتی عجیب و باورنکردنی درباره‌ی سلامتی و سرشاری انسان در روزگار سال‌مندی مطرح میکند و کمی بعدتر، پیری را زمان فرسودگی و بدخلقی و اندوه می‌خواند.
«شکی نیست که به‌طور کلی و گذشته از شرایط و اوضاع فردی، جوانی با اندوه و غمی خاص همراه است و پیری با شادی خاصی.» (۲۶۷)
«در پیری، همه‌ی آرزوها فرونشسته‌اند؛ زیرا ازطرفی خون‌سردی بیشتر بر انسان حاکم است و تحریک‌پذیری و حواس او کاهش یافته است و ازسو‌ی‌دیگر، تجربه، آدمی را به ارزش چیزها و محتوای لذتها آگاه کرده است و درنتیجه، توهمات، تصاویر خیالی و پیش‌داوری‌ها که قبلاً سیمای عریان و ناب پدیده‌ها را می‌پوشانید و جلوه‌ی آنها را تغییر می‌داد، به‌تدریج از میان رفته‌اند؛ به‌طوری‌که آدمی اکنون همه‌چیز را درست‌تر و روشن‌تر می‌شناسد و هرچیز را چنان می‌بیند که هست و نیز کمابیش به بیهودگی همه‌ی امور دنیوی پی برده است. [...] انسان سال‌مند لب‌ریز از این حقیقت حکمت‌آمیز است که ’همه‌چیز پوچ و بی‌ارزش است‘ و میداند که همه‌ی گردوها پوک‌اند، حتی اگر مطلّا باشند.» (۲۶۸)
«انسان سال‌مند به فقر و خلأ بزرگ وجود انسان واقف میشود.» (۲۶۹)
باتوجه‌به گزاره‌های بالا درخصوص پیری و جوانی، آیا پذیرفتنی می‌نماید که پیری دورانی شادمانه‌تر از جوانی باشد؟ آیا پی‌بردن به پوچی و بی‌فایدگی و بی‌معنایی هرچه در این دنیا است، شادی‌آفرین است؟ چگونه میتوان با این احساس پوچی و بی‌معنایی، دل‌شاد و خشنود بود و زیست؟
گذشته‌ازاین‌ها، این گزاره‌ی عجیب‌وغریب شوپنهاور را که ظاهراً تمام قواعد زیست‌شناختی و تجربه‌های عام انسانی را زیر پا می‌گذارد، باید به دیده‌ی تردید نگریست:
«این نظر میان آدمیان رواج دارد که تقدیر انسان در پیری، بیماری و بی‌حوصلگی است. بیماری به‌هیچ‌وجه با پیری ملازمت ندارد؛ به‌ویژه اگر کسی بخواهد عمر طولانی کند؛ زیرا عمر هرچه طولانی‌تر شود، سلامت و بیماری، هر دو بیشتر می‌شوند.» (۲۶۹)
در جایی دیگر شوپنهاور طالع‌بینی و فال‌گیری را کاری پوچ و عبث می‌خواند و به‌شدت آن را می‌نکوهد؛ اما در صفحه‌های پایانی کتاب، دوره‌های س��ی انسان را براساس همان طالع‌بینی و عقاید خرافی تبیین میکند و ویژگی‌های هر دوره را برمی‌شمارد. استناد فیلسوف به چیزی که تماماً آن را رد کرده و پوچ خوانده، باورپذیری و استواری اندیشه‌هایش را برای مخاطبان دشوار میکند.
یکی دیگر از نظرات او که اساس حکمتش را تشکیل میدهد، این است که خوشی و سعادت انسان، ناگزیر ازطریق اندیشیدن و باریک‌شدن در ماهیت زندگی و جنبه‌های گونه‌گون آن به‌دست‌آمدنی است. ازسوی دیگر، در بخشی از سخن‌هایش تصریح میکند که عمیق‌شدن در سازِکار جهان و چیستی‌اش به‌ناچار یأس و اندوه به‌بار می‌آورد؛ زیرا جهان چیزی برای شادبودن و لذت‌بردن به‌معنای واقعی ندارد. این دو گزاره را چگونه میتوان در کنار هم گذاشت و نتیجه‌ای سرراست از آن گرفت؟
شوپنهاور در تعریف لذت و رنج چنین می‌گوید: «لذت در زندگی عبارت است از برطرف‌کردن عاملی که تعادل را در انسان برهم زده است. ازاین‌رو، لذت ماهیت سلبی دارد. نبودِ رنج عبارت است از لذت. [...] به‌این‌ترتیب، ’سعادت‌مندزیستن‘ مساوی است با ’با مصیبتِ کمتر زیستن‘؛ یعنی زندگی را تحمل‌پذیرکردن.» (۱۴۶تا۱۴۷)
به‌اعتقاد وی، لذت و خوشی سرابی بیش نیست. در عوض، رنج و درد واقعیت دارد. به‌این‌ترتیب، لذت، ماهیتی سلبی دارد و رنج، ماهیتی ایجابی. اینکه چیزی واجدِ ماهیت سلبی باشد، به این معنی است که ذاتِ آن چیز عبارت باشد از نبودِ متضادش. مثلاً می‌گویند تاریکی ماهیت سلبی دارد؛ یعنی عبارت است از نبودِ نور. براین‌اساس، لذت نیز عبارت میشود از نبودِ رنج. با این توضیحات، این گفته‌ی شوپنهاور که «نباید به‌دنبال لذت، بلکه باید در پی کم‌کردن رنج بود»، اساساً تناقض‌آمیز است؛ چراکه طبق تعریفی که خودش از این دو مقوله به‌دست میدهد، سعادت مساوی است با ک��کردن رنج‌ها و این چیزی نیست جز همان لذت، یعنی نبودِ رنج. درواقع، تمام آنچه او برای رسیدن به آن طرح‌ریزی میکند و مخاطب را به آن فرامی‌خواند، چیزی نیست جز کسب لذت که مساوی است با سعادت.
به‌طور کلی، با دیدگاه‌های این فیلسوفِ یأس‌زده صرفاً تا جایی می‌توانم موافق باشم. او ازطرفی سعادت را در این میداند که انسان از بی‌مایگی دیگر انسانها بگریزد و به گوشه‌ی تنهایی پناه برد. ازسوی دیگر، دست‌یابی به قابلیت‌های ذهنی و معنوی را یگانه عامل سعادتمندی می‌پندارد. پس درمجموع، تنهایی و اندیش‌مندی سعادت‌آفرین است. اما آیا میتوان برای این اندیش‌مندیِ در تنهایی به‌خودیِ‌خود ارزشی قائل شد؟ آیا غایت این‌گونه فعالیت‌های انسان این نیست که قابلیت‌های ذهنی خود را فراتر ببرد و سپس با ره‌یافت‌هایش به‌سراغ دیگر انسانها برود و این لذت‌های معنوی را با آنان سهیم شود یا در راه اعتلای نگرش آنان گام بردارد؟ اساساً آیا میشود آسودگی و خوشبختی را در تک‌افتادگیِ مطلق یافت و چنین انسانی را خوشبخت به‌حساب آورد؟ براساس تجربه‌های شخصی‌ام و آنچه تاکنون از زندگی دانسته‌ام، گمان نمی‌کنم چنین باشد. به‌نظر نمی‌رسد که تا این پایه انزواطلبی سودمند باشد و انسان بتواند با آن کنار بیاید. مزیت‌های معنوی و فکری‌ای که شوپنهاور این‌همه بر آن تأکید می‌ورزد، درنهایت وسیله‌ای است برای اثرگذاری بر دیگران و سهیم‌شدن در آن با دیگران. نبوغِ بی‌مخاطب در پیله‌ی تنهایی می‌پوسد و فرومی‌ریزد. نمی‌توان تا این اندازه که شوپنهاور توصیه میکند، به گوشه‌ی تنهایی خزید و در را به‌روی خود بست. انسان موجودی است ذاتاً اجتماعی و عمده‌ی فعالیت‌هایش برپایه‌ی خواسته‌هایی است که درزمینه‌ی پذیرفتگی اجتماعی و احساس فایده‌مندی برای دیگران دارد. اگر اینها را از آدمی بگیریم، تصور نمی‌کنم بشود سعادتی برایش متصور شد. چنین می‌نماید که دست‌کم، یافتن انگشت‌شمار افرادی هم‌خلق‌وخو با آدمی، برای تحمل هستی و رسیدن به مقداری از احساس سعادتمندی ضروری باشد. آدمی در تنهایی می‌پوسد. گذشته‌ازاین‌ها، شوپنهاور مدام بر ارزش‌های ذهنی و معنوی انگشت می‌گذارد و مخاطبانش را به دست‌یابی به این دسته از لذتها فرامی‌خواند. او در نظریه‌هایش هیچ‌گونه غایت رضایت‌بخشی را برای این فعالیت‌ها مطرح نمیکند؛ نه غایتی اجتماعی در این جهان و نه غایتی آن‌جهانی. البته وی معاد و دنیای دیگر را در گفته‌هایش صراحتاً رد نکرده است؛ اما از اینکه از چنین نکته‌ی پراهمیتی غافل مانده، میتوان نتیجه گرفت که به آن بی‌اعتقاد است. بنابراین، راه‌وُرسمی که شوپنهاور برای زیستن توصیه میکند، به‌باور من، اساساً مأیوس‌کننده و ناامیدانه است: انسان نه در این دنیا در میان هم‌نوعانش به لذت پذیرفتگی و تعامل دست می‌یابد و نه میتواند به نوعی خوشبختی در دنیایی دیگر باورمند باشد؛ کوششی یک‌سره در تنهایی و خلأ که در همین دنیا، بدون هیچ ثمره‌ای محو و ناپدید میشود.
درمجموع، حکمت‌های شوپنهاور از آن نوع نیست که بشود تمام‌وکمال پذیرفتشان و شالوده‌ی زندگی را بر آن بنا نهاد. حرفِ حساب و نکته‌ی تأمل‌انگیز در آن کم نیست؛ اما به‌باور من، باید با احتیاط و تعمق به اندیشه‌هایش پرداخت و آنها را به‌کار بست.
ترجمه‌ی این کتاب به نثری است به‌غایت شسته‌رفته و استوار و محکم. شیوایی این نثر به‌راستی ستودنی است و ازاین‌بابت باید سپاس‌گزار مترجم بود.
شاید بتوان بنیادی‌ترین نگرش شوپنهاور را درباب انسان و نحوه‌ی زیستنش، در این تکه‌شعر از غلام‌رضا بروسان خلاصه کرد. خمیرمایه‌ی نظریه‌پردازی او درباره‌ی سعادت آدمی، تنهایی و جدایی‌گزینی انسان است؛ به این معنا که وی معتقد است انسانِ سعادتمند ضرورتاً در تنهایی و دوری از دیگران است که می‌بالد و پرورده میشود؛ چراکه بی‌گفت‌وگو، بخش عمده‌ای از آدمیان، بی‌ارزش و سطحی و کم‌مایه‌اند و نمی‌توان از نشستن‌وبرخاستن با آنها سعادت‌مندشدن را توقع داشت.
شوپنهاور در این کتاب ساحت‌های وجود ما آدمیان را به چند بخش دسته‌بندی میکند:
۱. آنچه هستیم: شخصیت آدمی به‌معنی تام که عبارت است از سلامت، نیرو، زیبایی، خصوصیات اخلاقی، هوش و تحصیلات.
۲. آنچه داریم: مالکیت و دارایی از هر نوع.
۳. آنچه می‌نماییم: اینکه در نظر دیگران چه هستیم و دیگران چه تصوری از ما دارند. این نکته را میتوان در سه واژه خلاصه کرد : آبرو و مقام و شهرت.
وی سپس ازره‌گذر این بخش‌بندیِ وجود انسان، به تبیین چندوچون کارهای او در این سه ساحت می‌پردازد و برای رسیدن او به سعادت، راه‌کارهایی پیش می‌نهد.
بخش درخشانی از شالوده‌ی نظری شوپنهاور درباب حکمت زندگی، به این دیدگاه جبرگرایانه‌اش درباره‌ی کردوُکار آدمی برمی‌گردد: انسان موجودی است که همواره میان دو قطب در نوسان است و آن دو عبارت است از رنج و ملال. رنج، دست‌وپایی است که آدمی برای رفع نیازهای مادی‌اش در این جهان می‌زند و سختی‌هایی را شامل میشود که او در این راه ناگزیر از تحملشان است. ازسوی دیگر، وقتی انسان نیازهای مادی و جسمانی‌اش را برطرف میکند، دستخوشِ ملال و بی‌حوصلگی میشود. انسان همواره میان این دو قطب در کش‌مکش است و ظاهراً راهی جز این ندارد:
«نگاهی کلی ما را متوجه میکند که دو دشمن سعادت انسان، یکی رنج و دیگری بی‌حوصلگی است. میتوان گفت که به هر اندازه موفق شویم که از یکی از این دو دور شویم، به دیگری نزدیک‌تر می‌شویم؛ به‌طوری‌که زندگی ما واقعاً نوسانی است با شدت بیش‌وکم میان این دو. [...] نیاز و محرومیت، رنج را ایجاد میکند؛ در مقابل، امنیت و رفاه، بی‌حوصلگی را. بنابراین، میبینیم که طبقات پایین جامعه به مبارزه‌ای مستمر علیه نیاز، یعنی رنج، و طبقه‌ی ثروتمند به مبارزه‌ای دائم و نومیدانه علیه بی‌حوصلگی مشغول‌اند.» (۳۹)
البته شوپنهاور در جاهایی راه رهایی از این دو گرفتاری را پناه‌بردن به اندیشه و هنر و ادبیات میداند؛ اما به‌صراحت نمی‌گوید که اینها ضرورتاً چاره‌کننده‌ی قطعی ملال است. از گفته‌های او چنی�� برمی‌آید که نمی‌توان صددرصد و تمام‌وکمال از این دو معضل رهایی یافت. ازهمین‌رو، یأس‌زدگی شدید فلسفه‌ی او را به‌خوبی میتوان دریافت. حکمت‌ها و اندرزهایی که او میدهد، تماماً به این ناگزیری و چاره‌ناپذیری دردناک انسان منتهی میشود و سرانجام، علاجی قطعی برای این درماندگی به‌دست داده نمی‌شود.
آنچه در نگاهی کلی سخت نظرگیر است، این است که غالب نظرهای شوپنهاور درخصوص انسان بر بنیادی جبرنگرانه استوار است. او در بسیاری زمینه‌ها آدمی را مجبور و دست‌بسته می‌پندارد و سعی و کوشش را مردود می‌شمارد. عمده‌ترین مقوله‌ای که وی درباره‌اش چنین عقیده‌ای دارد، ��رشت و خل‌وخو و استعداهای آدمی است. به‌باور او، طبیعت آدمی در هنگام آفریده‌شدنش رقم خورده و راهی برای تغییر آن وجود ندارد. انسان فرومایه ذاتاً و اجباراً فرومایه است و انسان مستعد و پرمایه، ذاتاً و اجباراً مستعد و پرمایه. دراین‌زمینه، راهی برای دگرگون‌شدن و ایجاد تغییر نمی‌توان یافت. برهمین‌اساس، میتوان گفت که شوپنهاور با این دیدگاه جبرگرایانه صرفاً راه سعادت انسان‌های مستعد و بانبوغ را روشن میکند، نه کسانی که ذاتاً در منجلاب فرومایگی و کم‌مایگی دست‌وپا می‌زنند. راه سعادتی که شوپنهاور پیشنهاد میکند، راه سعادت خواص و نوابغ و صدرنشینان است و نمی‌توان از جنبه‌ای عمومی به آن نگریست و آن را برای عموم انسانها کارآمد دانست.
«کسی که ازنظر ذهنی پرمایه است، در درجه‌ی اول طالب این است که از رنج و ناراحتی آزاد باشد و آرامش و فراغت داشته باشد و درنتیجه، به‌دنبال زندگی آرام، باقناعت و در حد امکان بدون درگیری است. ازاین‌رو، پس از اندک آشنایی با کسانی که به‌اصطلاح هم‌نوع او هستند، به انزوا کشانده میشود و اگر شعوری در حد کمال داشته باشد، تنهایی را برمی‌گزیند؛ زیرا آدمی هرچه در درون خود بیشتر مایه داشته باشد، از بیرون کمتر طلب میکند و دیگران هم کمتر میتوانند چیزی به او عرضه کنند. ازاین‌رو، بالابودن شعور به دوری از اجتماع منجر میگردد. [...] اما کسی که در قطب مقابل قرار دارد، به‌محض اینکه از چنگ نیاز بیرون می‌آید و نفسی می‌کشد، به هر قیمت در پی تفریح و معاشرت خواهد بود و با هرکس و هرچیز به‌آسانی درمی‌آمیزد و از هیچ‌چیز به‌اندازه‌ی خود نمی‌گریزد؛ زیرا در تنهایی، هنگامی که هرکس به خویشتن خود بازمی‌گردد، معلوم میشود که در خود چه دارد. ابله، در جامه‌ی ارغوانی، زیر بار طاقت‌فرسای شخصیت فقیر خود می‌نالد؛ حال‌آن‌که فرد بااستعداد، با افکار خود خشک‌ترین محیط را بارور و زنده میکند. [...] بنابراین، میبینیم که هرکس به همان اندازه که معاشرتی است، ازنظر فکری فقیر و به‌طور کلی عامی است؛ زیرا آدمی در این جهان انتخابی چندان ندارد، جز اینکه میان تنهایی و فرومایگی، یکی را برگزیند.» (۴۱تا۴۲)
به‌طور کلی، شوپنهاور بر ویژگی‌های ذاتی و بنیادی انسان بیش از دیگر ویژگی‌ها تأکید میکند و شکوفایی و سعادت را در گرو آن می‌پندارد. از این خصیصه‌ها نیز توانایی‌های ذهنی و معنوی بر قابلیت‌های مادی برتری دارد. او هم‌چنین در ساحت «آنچه داریم»، بر ارزش‌مندی تمام دارایی‌های مادی خط بطلان می‌کشد؛ جز دارابودن به‌مقداری که اسبابِ فراغت آدمی را برای پرداختن به امور معنوی و اندیشه‌ای مهیا میکند. در ساحت «آنچه می‌نماییم» نیز دیدگاه او یک‌سره نفی‌کننده‌ی اهمیت‌دادن به نظر دیگران درباره‌ی خود است. به‌اعتقاد او، ارج‌نهادن به اینکه در نظر دیگران چگونه‌ایم و اینکه خود را مطابق خواست دیگران بیاراییم و زندگی‌مان را براین‌پایه سامان و جهت دهیم، کاری است به‌کلی پوچ و باطل.
شوپنهاور با بیانی بسیار گیرا و پرکشش، برای مدعاهای خودش انواع و اقسام تشبیه و استعاره و مثال‌های رنگ‌به‌رنگ پیش می‌کشد. هم‌چنین سرتاسر این اثرش را به ضرب‌المثل‌ها و حکمت‌های مشهور گوناگون و نیز سخنانی پرمغز و جذاب از بزرگان و صاحب‌نظران آراسته است؛ از سقراط و افلاطون و ارسطو و شکسپیر و گوته و تولستوی و دکارت گرفته تا سعدی. این است که احتمالاً در وهله‌ی نخست، مخاطب با رویاروشدن با این زبان زیبا و دل‌انگیز، به تناقض‌ها و اشکال‌هایش پی نمی‌برد؛ اما نگاهی باریک‌بینانه به گفتارهای این فیلسوف در این کتاب، به‌سهولت آشکار میکند که گزاره‌هایش از تناقض و اشکال، خالی نیست. به‌همین‌علت، پذیرفتن دربست و بی‌چون‌وچرای مدعاهایش، هرچند در شمار زیادی از آنها حقایقی از زندگی را میتوان یافت، روا نیست. پاره‌ای از این ضدونقیض‌گویی‌ها را ذکر میکنم.
او در فصلی که درباره‌ی «آنچه می‌نماییم» سخن می‌گوید، نخست هرگونه توجه به کسب شهرت و آبرو را از این رو که هیچ‌گونه نقشی در سعادت واقعی انسان ندارد، با قاطعیت رد میکند و مخاطب را به این راه فرامی‌خواند که خودبسا شود و به چیزی بیرون از خود اهمیت ندهد؛ حتی نظر و عقیده‌ی دیگران. اما در همین فصل، بخش بزرگی را به بیان این مسئله اختصاص میدهد که راه‌های مفید دست‌یابی به شهرت مطلوب چیست و چگونه باید به این خواسته دست یافت. اگر شهرت و منزلت اجتماعی در نظر او مردود و پوچ است، راه‌نمایی دیگران برای رسیدن به آن چه توجیهی دارد؟!
در صفحه‌ی ۲۱۸ کتاب آمده است: «اگر کسی خصوصیتی را در حد کمال داشته باشد، به فکرش خطور نمیکند که آن خصوصیت را به‌معرض نمایش بگذارد؛ بلکه از وجود آن به‌قدر کافی خرسند است.» روشن است که این گفته تأییدکننده‌ی نوعی فروتنی است. به‌بیان گویاتر، اینکه انسان از نشان‌دادن قابلیت‌ها و توان‌مندی‌هایش چشم بپوشد، در غالب مواقع مصداق بارز تواضع و فروتنی است؛ اما شوپنهاور پیش‌ازاین دراین‌باره می‌گوید: «شکی نیست که فروتنی به‌عنوان فضیلت، اختراع مفیدی برای اشخاص بی‌سروپا است؛ زیرا در نتیجه‌ی فروتنی، هرکس ناچار میشود درباره‌ی خود طوری سخن بگوید که گویی در شمار آنان است. فروتنی واقعاً یک‌سان‌کردن آدمیان است؛ زیرا به این نتیجه منجر میشود که گویی جز افراد بی‌سروپا، کسی در جهان نیست» (۸۳). گفته‌ی پیشین او هم‌چنین با آنچه پیش‌تر درخصوص غرور گفته، آشکارا مغایر است: «غرور، دائماً مورد سرزنش و تقبیح قرار میگیرد؛ اما گمان میکنم این کار را کسانی میکنند که خود، دلیلی برای مغروربودن ندارند. اگر بی‌شرمی و حماقت اکثر انسانها را در نظر بگیریم، به این نتیجه می‌رسیم که کسی که دارای هرگونه برتری است، باید تفاوت خود و دیگران را مدنظر داشته باشد تا دیگران آن را به‌کلی فراموش نکنند؛ زیرا اگر چنین کسی ازروی پاکی و خوش‌قلبی، امتیازات خود را نادیده بگیرد و با آنان طوری بیامیزد که گویی در ردیف آنها است، باور میکنند و با او مانند هم‌سنخ خویش رفتار میکنند. این نکته را به‌ویژه به کسانی توصیه میکنم که دارای برترین مزیت، یعنی مزیت واقعی، هستند که عبارت است از خصوصیات برتر شخصیتی؛ زیرا این‌گونه مزیت، مانند مدال افتخار و عنوان نیست که مردم آن را دائم ببینند یا درباره‌اش بشنوند و فراموشش نکنند.» (۸۲تا۸۳)
گاهی هم تناقض را در یک جمله میتوان پیدا کرد و نیازی نیست گزاره‌های دور از هم را کنار هم بچینیم: «مسیر زندگی ما به‌هیچ‌روی حاصل کار خود ما نیست؛ بلکه نتیجه‌ی دو عامل است: یکی سلسله‌ی اتفاقات و دیگر سلسله‌ی تصمیمان ما که بر یکدیگر تأثیر میگذارند و یکدیگر را متقابلاً تغییر میدهند» (۲۳۴تا۲۳۵). پیدا است که در این جمله تناقضی وجود دارد: مسیرِ زندگی انسان ازطرفی بازی‌چه‌ی دستِ اتفاق و تصادف دانسته شده و ازطرف‌دیگر، حاصل تصمیمات او. جالب‌تر اینکه از این دو گزاره‌ی ناسازگار، نتیجه گرفته شده که مسیر زندگی حاصل تلاش‌های آدمی نیست! بخش نخست این جمله که به‌نوعی اعتقاد به جبر و تقدیر است، با این جمله‌ی او که کمی بعدتر بیان میکند، نیز ناهم‌خوان است: «آنچه مردم معمولاً سرنوشت می‌نامند، غالباً نتیجه‌ی رفتار ابلهانه‌ی خود آنان است.» (۲۴۳)
هم‌چنین در فصل پایانی، شوپنهاور دیدگاهی درباره‌ی پیری و جوانی ابراز کرده است که برپایه‌ی تجربه‌ی عام بشری، پذیرفتنی و معقول نمی‌نماید و از تناقض‌گویی عاری نیست. وی در صفحه‌ی ۲۶۷ تا ۲۷۲ نظراتی عجیب و باورنکردنی درباره‌ی سلامتی و سرشاری انسان در روزگار سال‌مندی مطرح میکند و کمی بعدتر، پیری را زمان فرسودگی و بدخلقی و اندوه می‌خواند.
«شکی نیست که به‌طور کلی و گذشته از شرایط و اوضاع فردی، جوانی با اندوه و غمی خاص همراه است و پیری با شادی خاصی.» (۲۶۷)
«در پیری، همه‌ی آرزوها فرونشسته‌اند؛ زیرا ازطرفی خون‌سردی بیشتر بر انسان حاکم است و تحریک‌پذیری و حواس او کاهش یافته است و ازسو‌ی‌دیگر، تجربه، آدمی را به ارزش چیزها و محتوای لذتها آگاه کرده است و درنتیجه، توهمات، تصاویر خیالی و پیش‌داوری‌ها که قبلاً سیمای عریان و ناب پدیده‌ها را می‌پوشانید و جلوه‌ی آنها را تغییر می‌داد، به‌تدریج از میان رفته‌اند؛ به‌طوری‌که آدمی اکنون همه‌چیز را درست‌تر و روشن‌تر می‌شناسد و هرچیز را چنان می‌بیند که هست و نیز کمابیش به بیهودگی همه‌ی امور دنیوی پی برده است. [...] انسان سال‌مند لب‌ریز از این حقیقت حکمت‌آمیز است که ’همه‌چیز پوچ و بی‌ارزش است‘ و میداند که همه‌ی گردوها پوک‌اند، حتی اگر مطلّا باشند.» (۲۶۸)
«انسان سال‌مند به فقر و خلأ بزرگ وجود انسان واقف میشود.» (۲۶۹)
باتوجه‌به گزاره‌های بالا درخصوص پیری و جوانی، آیا پذیرفتنی می‌نماید که پیری دورانی شادمانه‌تر از جوانی باشد؟ آیا پی‌بردن به پوچی و بی‌فایدگی و بی‌معنایی هرچه در این دنیا است، شادی‌آفرین است؟ چگونه میتوان با این احساس پوچی و بی‌معنایی، دل‌شاد و خشنود بود و زیست؟
گذشته‌ازاین‌ها، این گزاره‌ی عجیب‌وغریب شوپنهاور را که ظاهراً تمام قواعد زیست‌شناختی و تجربه‌های عام انسانی را زیر پا می‌گذارد، باید به دیده‌ی تردید نگریست:
«این نظر میان آدمیان رواج دارد که تقدیر انسان در پیری، بیماری و بی‌حوصلگی است. بیماری به‌هیچ‌وجه با پیری ملازمت ندارد؛ به‌ویژه اگر کسی بخواهد عمر طولانی کند؛ زیرا عمر هرچه طولانی‌تر شود، سلامت و بیماری، هر دو بیشتر می‌شوند.» (۲۶۹)
در جایی دیگر شوپنهاور طالع‌بینی و فال‌گیری را کاری پوچ و عبث می‌خواند و به‌شدت آن را می‌نکوهد؛ اما در صفحه‌های پایانی کتاب، دوره‌های س��ی انسان را براساس همان طالع‌بینی و عقاید خرافی تبیین میکند و ویژگی‌های هر دوره را برمی‌شمارد. استناد فیلسوف به چیزی که تماماً آن را رد کرده و پوچ خوانده، باورپذیری و استواری اندیشه‌هایش را برای مخاطبان دشوار میکند.
یکی دیگر از نظرات او که اساس حکمتش را تشکیل میدهد، این است که خوشی و سعادت انسان، ناگزیر ازطریق اندیشیدن و باریک‌شدن در ماهیت زندگی و جنبه‌های گونه‌گون آن به‌دست‌آمدنی است. ازسوی دیگر، در بخشی از سخن‌هایش تصریح میکند که عمیق‌شدن در سازِکار جهان و چیستی‌اش به‌ناچار یأس و اندوه به‌بار می‌آورد؛ زیرا جهان چیزی برای شادبودن و لذت‌بردن به‌معنای واقعی ندارد. این دو گزاره را چگونه میتوان در کنار هم گذاشت و نتیجه‌ای سرراست از آن گرفت؟
شوپنهاور در تعریف لذت و رنج چنین می‌گوید: «لذت در زندگی عبارت است از برطرف‌کردن عاملی که تعادل را در انسان برهم زده است. ازاین‌رو، لذت ماهیت سلبی دارد. نبودِ رنج عبارت است از لذت. [...] به‌این‌ترتیب، ’سعادت‌مندزیستن‘ مساوی است با ’با مصیبتِ کمتر زیستن‘؛ یعنی زندگی را تحمل‌پذیرکردن.» (۱۴۶تا۱۴۷)
به‌اعتقاد وی، لذت و خوشی سرابی بیش نیست. در عوض، رنج و درد واقعیت دارد. به‌این‌ترتیب، لذت، ماهیتی سلبی دارد و رنج، ماهیتی ایجابی. اینکه چیزی واجدِ ماهیت سلبی باشد، به این معنی است که ذاتِ آن چیز عبارت باشد از نبودِ متضادش. مثلاً می‌گویند تاریکی ماهیت سلبی دارد؛ یعنی عبارت است از نبودِ نور. براین‌اساس، لذت نیز عبارت میشود از نبودِ رنج. با این توضیحات، این گفته‌ی شوپنهاور که «نباید به‌دنبال لذت، بلکه باید در پی کم‌کردن رنج بود»، اساساً تناقض‌آمیز است؛ چراکه طبق تعریفی که خودش از این دو مقوله به‌دست میدهد، سعادت مساوی است با ک��کردن رنج‌ها و این چیزی نیست جز همان لذت، یعنی نبودِ رنج. درواقع، تمام آنچه او برای رسیدن به آن طرح‌ریزی میکند و مخاطب را به آن فرامی‌خواند، چیزی نیست جز کسب لذت که مساوی است با سعادت.
به‌طور کلی، با دیدگاه‌های این فیلسوفِ یأس‌زده صرفاً تا جایی می‌توانم موافق باشم. او ازطرفی سعادت را در این میداند که انسان از بی‌مایگی دیگر انسانها بگریزد و به گوشه‌ی تنهایی پناه برد. ازسوی دیگر، دست‌یابی به قابلیت‌های ذهنی و معنوی را یگانه عامل سعادتمندی می‌پندارد. پس درمجموع، تنهایی و اندیش‌مندی سعادت‌آفرین است. اما آیا میتوان برای این اندیش‌مندیِ در تنهایی به‌خودیِ‌خود ارزشی قائل شد؟ آیا غایت این‌گونه فعالیت‌های انسان این نیست که قابلیت‌های ذهنی خود را فراتر ببرد و سپس با ره‌یافت‌هایش به‌سراغ دیگر انسانها برود و این لذت‌های معنوی را با آنان سهیم شود یا در راه اعتلای نگرش آنان گام بردارد؟ اساساً آیا میشود آسودگی و خوشبختی را در تک‌افتادگیِ مطلق یافت و چنین انسانی را خوشبخت به‌حساب آورد؟ براساس تجربه‌های شخصی‌ام و آنچه تاکنون از زندگی دانسته‌ام، گمان نمی‌کنم چنین باشد. به‌نظر نمی‌رسد که تا این پایه انزواطلبی سودمند باشد و انسان بتواند با آن کنار بیاید. مزیت‌های معنوی و فکری‌ای که شوپنهاور این‌همه بر آن تأکید می‌ورزد، درنهایت وسیله‌ای است برای اثرگذاری بر دیگران و سهیم‌شدن در آن با دیگران. نبوغِ بی‌مخاطب در پیله‌ی تنهایی می‌پوسد و فرومی‌ریزد. نمی‌توان تا این اندازه که شوپنهاور توصیه میکند، به گوشه‌ی تنهایی خزید و در را به‌روی خود بست. انسان موجودی است ذاتاً اجتماعی و عمده‌ی فعالیت‌هایش برپایه‌ی خواسته‌هایی است که درزمینه‌ی پذیرفتگی اجتماعی و احساس فایده‌مندی برای دیگران دارد. اگر اینها را از آدمی بگیریم، تصور نمی‌کنم بشود سعادتی برایش متصور شد. چنین می‌نماید که دست‌کم، یافتن انگشت‌شمار افرادی هم‌خلق‌وخو با آدمی، برای تحمل هستی و رسیدن به مقداری از احساس سعادتمندی ضروری باشد. آدمی در تنهایی می‌پوسد. گذشته‌ازاین‌ها، شوپنهاور مدام بر ارزش‌های ذهنی و معنوی انگشت می‌گذارد و مخاطبانش را به دست‌یابی به این دسته از لذتها فرامی‌خواند. او در نظریه‌هایش هیچ‌گونه غایت رضایت‌بخشی را برای این فعالیت‌ها مطرح نمیکند؛ نه غایتی اجتماعی در این جهان و نه غایتی آن‌جهانی. البته وی معاد و دنیای دیگر را در گفته‌هایش صراحتاً رد نکرده است؛ اما از اینکه از چنین نکته‌ی پراهمیتی غافل مانده، میتوان نتیجه گرفت که به آن بی‌اعتقاد است. بنابراین، راه‌وُرسمی که شوپنهاور برای زیستن توصیه میکند، به‌باور من، اساساً مأیوس‌کننده و ناامیدانه است: انسان نه در این دنیا در میان هم‌نوعانش به لذت پذیرفتگی و تعامل دست می‌یابد و نه میتواند به نوعی خوشبختی در دنیایی دیگر باورمند باشد؛ کوششی یک‌سره در تنهایی و خلأ که در همین دنیا، بدون هیچ ثمره‌ای محو و ناپدید میشود.
درمجموع، حکمت‌های شوپنهاور از آن نوع نیست که بشود تمام‌وکمال پذیرفتشان و شالوده‌ی زندگی را بر آن بنا نهاد. حرفِ حساب و نکته‌ی تأمل‌انگیز در آن کم نیست؛ اما به‌باور من، باید با احتیاط و تعمق به اندیشه‌هایش پرداخت و آنها را به‌کار بست.
ترجمه‌ی این کتاب به نثری است به‌غایت شسته‌رفته و استوار و محکم. شیوایی این نثر به‌راستی ستودنی است و ازاین‌بابت باید سپاس‌گزار مترجم بود.
December 5, 2018
من تازه فهمیدم که به هر کس میگن بدبین در اصل منظورشون واقع بینه. شوپنهاور معروفه به فیلسوف بدبین و من انتظار داشتم با خوندن این کتاب به یک نوع پوچی برسم ولی نه تنها این اتفاق نیوفتاد بلکه کلی هم راهکار و نکته یاد گرفتم و دیدم نسبت به خیلی از مسائلی که باعث تلخی میشد تغییر کرد. شوپنهاور رو از کتاب تسلی بخشی های فلسفه شناختم و احساس کردم نظرم به نظرش نزدیکه و دوستی پیشنهاد داد این کتاب رو بخونم. احساسم کاملا درست بود و نظرم خیلی جاها نظرش بود. ولی اصلا انتطار روبرو شدن با این همه راه و روش رو نداشتم و باید بگم هم خیلی استفاده کردم م خیلی کیف کردم!!
تنها بخش آزاردهنده برای من مخالفت عجیبش با پیشرفت خانومها بود که وقتی کمی تحقیق کردم راجع به زندگیش و روابط سردش با مادرش به نظرم قابل توجیه اومد و بخش دیگه از کتاب که دوست نداشتم هم مربوط به دوئل بود. که خب تاریخ مصرفش گذشته و شاید توی زمان خودش نگارشش لازم و حتی مفید بوده.
متن کتاب بسیار روانه، بسیار هم خوشخوان. من عمدا هر قسمت رو چندبار خوندم که برام جا بیوفته . به نظرم اول یه تحقیق باید راجع به فلسفه اش کرد بعد رفت سراغ این کتاب. چون واقع بین بودنش به مذاق خیلی ها قطعا خوش نمیاد ولی برای من کاملا ملموس و زیبا و جذاب بود.
حس میکنم باید بیشتر ازش بخونم. اگر پیشنهادی هست استقبال میکنم
تنها بخش آزاردهنده برای من مخالفت عجیبش با پیشرفت خانومها بود که وقتی کمی تحقیق کردم راجع به زندگیش و روابط سردش با مادرش به نظرم قابل توجیه اومد و بخش دیگه از کتاب که دوست نداشتم هم مربوط به دوئل بود. که خب تاریخ مصرفش گذشته و شاید توی زمان خودش نگارشش لازم و حتی مفید بوده.
متن کتاب بسیار روانه، بسیار هم خوشخوان. من عمدا هر قسمت رو چندبار خوندم که برام جا بیوفته . به نظرم اول یه تحقیق باید راجع به فلسفه اش کرد بعد رفت سراغ این کتاب. چون واقع بین بودنش به مذاق خیلی ها قطعا خوش نمیاد ولی برای من کاملا ملموس و زیبا و جذاب بود.
حس میکنم باید بیشتر ازش بخونم. اگر پیشنهادی هست استقبال میکنم
December 27, 2022
لم أتوقع أبدا أن احب هذا الكتاب إلي هذه الدرجة !!!
ما أعرفه عن شوبنهاور انه متشائم إلي أبعد حد، ولكن ما وجدته هنا هو الواقعية الحقيقية دون إفراط أو تفريط
مواقف حقيقية امر بها يوميا، ونماذج حولنا فعلا في عالمنا، وحلول مقترحة ستفيد ولن تضر ...
لقد انبهرت حقيقة بالكتاب وما فيه من أسلوب للعيش الحكيم، العيش الهادئ، الحذر، الذي يغلق الباب في وجه المشكلات قبل أن تحدث.
الفصل الذي أسرني هو الفصل الخامس، لانه ملخص تقريبا لكل ما قبله، ويزيد عليه في بعض النقاط
لا أقول إن هذه القواعد قابلة للتطبيق كاملة، وايضا ليست كلها سهلة التطبيق، فالعنصر الاول الهام بها هو الاستغناء، وهي قدرة لا تتوافر عند كثير من الناس، ولو توافرت، فلن تكون بنفس النسبة، ولكن كثير من القواعد يمكن علي الاقل الاقتراب منها، أو معرفتها وتطويعها بما يتناسب مع حياتنا ...
الامر يختلف من إنسان لآخر، وزمن لآخر، ومن قناعات لأخري ، وعلي حسب ما سيستقر في عقلك وقلبك من أفكار وتجارب ونصائح هي في الاول وفي الاخر رؤية ذاتية تحترم .
March 31, 2020
تا به حال خوندن هیچ کتابی اینقدر وقت و انرژی ازم نگرفته بود، البته شاید به دلیل محتوای ضد زن، ضد سیاهپوستان و ضد فقر نیمه‌ی اول کتاب دید بدی بهش پیدا کردم و اشتیاقم را برای خوندنش از دست دادم، در حدی که می‌خواستم برای اولین بار یک کتاب رو نیمه کاره رها کنم.
ولی دو بخش آخر ارزش خوندن داشت و علاوه بر آشنایی با عقاید شوپنهاور ایده‌های جالبی مطرح میشد.
ولی دو بخش آخر ارزش خوندن داشت و علاوه بر آشنایی با عقاید شوپنهاور ایده‌های جالبی مطرح میشد.
May 12, 2020
رفتم قبل گذاشتن ریویوم ریویو بقیه رو بخونم یاخدا چه ۵ ستاره هایی : ) اما با شجاعت ریویوم و میذارم تا شاید شروعی باشه برای خود سانسوری نکردن (( ؛
کتاب خوبیه اما ...
فصل اول کتاب اینقدر برای من دوست داشتنی بود که زود به دوست صمیمیم پیام بدم حتما یادت باشه بگیریش ازم خیلی خوبه
انسان پرمایه در تنهایی محض با افکار و تخبلات خود به بهترین نحو سرگرم می شود حال آنکه تنوع مداوم در معاشرت ...ممکن نیست کسالت شکنجه آور فرد بی مایه را برطرف کند.
توی ۲۹مین صفحه کتاب نوشتم که اگر ادامه کتاب هم مثل این صفحات باشه من عاشق کتابشم
فصل دوم هم برای من جالب بود
اما فصل چهارم به بعد دیگه اونقدر ها برام جالب نبود (آبروی شهسواری؟)
حتی یک فاصله خیلی زیاد افتاد از رها کردن کتاب تا الان که به خاطر کرونا و تایم بیشترم باز بهش رجوع کردم
شاید صفحاتی بوده باشه که علامت زده باشم و دوست داشته باشم اما در کل خسته کننده بود برام
و رسما ۱۵ صفحه اخر و ورق زدم
شاید باید ی وقت دیگه بخونمش ولی الان واقعا بهم نچسبید
کتاب خوبیه اما ...
فصل اول کتاب اینقدر برای من دوست داشتنی بود که زود به دوست صمیمیم پیام بدم حتما یادت باشه بگیریش ازم خیلی خوبه
انسان پرمایه در تنهایی محض با افکار و تخبلات خود به بهترین نحو سرگرم می شود حال آنکه تنوع مداوم در معاشرت ...ممکن نیست کسالت شکنجه آور فرد بی مایه را برطرف کند.
توی ۲۹مین صفحه کتاب نوشتم که اگر ادامه کتاب هم مثل این صفحات باشه من عاشق کتابشم
فصل دوم هم برای من جالب بود
اما فصل چهارم به بعد دیگه اونقدر ها برام جالب نبود (آبروی شهسواری؟)
حتی یک فاصله خیلی زیاد افتاد از رها کردن کتاب تا الان که به خاطر کرونا و تایم بیشترم باز بهش رجوع کردم
شاید صفحاتی بوده باشه که علامت زده باشم و دوست داشته باشم اما در کل خسته کننده بود برام
و رسما ۱۵ صفحه اخر و ورق زدم
شاید باید ی وقت دیگه بخونمش ولی الان واقعا بهم نچسبید
September 13, 2023
Исследователь природы счастья, Артур Шопенгауэр, дал нам понимание, в чем же оно заключается. Он пишет, что по Аристотелю - это досуг, и соглашается с ним. Но он исследует, всякий ли досуг является счастьем. Целью филистера является шампанское и устрицы, удовлетворение телесных наслаждений. Ничто его не радует, ибо чувственное наслаждение скоро пресыщает, возникает скука. Умный человек в одиночестве найдет развлечение в своих мыслях и воображении. Он рассматривает также концепции славы и чести, скуки и горя. Эта книга - именно житейская мудрость. Шопенгауэр был под властью царивших тогда недопустимых предубеждений, например, о чернокожих или женщинах, и это серьезно умаляет ценность его суждений. Между тем, его выпады против дуэлей, возможно, оказали влияние на его современников, вследствие чего поединки чести постепенно вышли из моды.
September 12, 2020
Leer a Schopenhauer es un puñetazo directo a nuestras ideas, me sorprende tanto su calidad de pensamiento como su forma de transmitirlo, en tan pocas palabras, tan simple pero sin carecer de profundidad, simplemente es magnífico que en versos tan cortos pueda transmitir tanto, una delicia su lectura y lo mejor, recomendada y apta para todo el mundo.
November 23, 2021
Schopenhauer is a name in philosophy that cannot be brushed under the rug. Reading this book was a task I procrastinated too much. At 96 pages, it is written, in the translation, with elegance of style and utilitarian in words.
The style reminded me of a writer who shall remain unnamed here. Suffice to say that the heightened prose lent a touch of prosody to the crystal clear flow of words that sparkled like fish in a koi pond.
Schopenhauer was a writer of his time. He almost succeeded in being as timeless as Homer, Virgil, Milton, or Byron have remained. His reason betrayed his judgement in a way that puts him in mostly ordinary and grounded company.
Women are the oldest group to be persecuted in society. It, of course, started when God decided to make a companion for Adam out of one of his ribs. The Bible for me, is a book that has a sequel that is a rehash (the Koran).
The Bible also has a fanfic which some say surpasses the original (Paradise Lost). Back to this book... is it so difficult to see with clarity that women are the intellectual equal of men? Only Socrates is the most modern man from the antiquity up to our times.
Chauvinistic as the chapter on honor was, it was not that the topic was distasteful, it was that the topic was boring, and reasoned in a lazy manner. I admit to skimming, but the last chapter, about fame made up for it.
The style reminded me of a writer who shall remain unnamed here. Suffice to say that the heightened prose lent a touch of prosody to the crystal clear flow of words that sparkled like fish in a koi pond.
Schopenhauer was a writer of his time. He almost succeeded in being as timeless as Homer, Virgil, Milton, or Byron have remained. His reason betrayed his judgement in a way that puts him in mostly ordinary and grounded company.
Women are the oldest group to be persecuted in society. It, of course, started when God decided to make a companion for Adam out of one of his ribs. The Bible for me, is a book that has a sequel that is a rehash (the Koran).
The Bible also has a fanfic which some say surpasses the original (Paradise Lost). Back to this book... is it so difficult to see with clarity that women are the intellectual equal of men? Only Socrates is the most modern man from the antiquity up to our times.
Chauvinistic as the chapter on honor was, it was not that the topic was distasteful, it was that the topic was boring, and reasoned in a lazy manner. I admit to skimming, but the last chapter, about fame made up for it.
August 25, 2019
پیوسته در جست و جوی تنهایی بوده ام، گریزان از مردم ابله و کور ذهن، که راه را به سوی نور بسته اند.
January 19, 2021
گردون نگری ز قد فرسوده ی ماست
جیحون اثری ز اشک پالوده ی ماست
دوزخ شرری ز رنج بیهوده ی ماست
فردوس دمی ز وقت آسوده ی ماست
تابستان ۹۷ من و دوستم "شادی" در شهر کتاب دانشگاه ،هر دو همین کتاب را خریدیم. روی میز کافه ی خود شهر کتاب ،کنار پاستا آلفردو ،کتاب ها را چیدیم و عکس گرفتیم. شادی همان موقع ها کتاب را خواند اما برای من بیشتر از دوسال زمان برد تا به سمت افکار شوپنهاور در خصوص حکمت عملی پناه ببرم. به غایت پناه بردم، زخمی برگرفته از قاعده ی زندگی بر جانم افتاده و تا عمر دارم شاید همیشه در جستجوی مرهمی تازه باشم.
نوشته های کتاب شبیه به افکارم در نوجوانی بود، دفتری از پی دفتری دیگر سیاه می کردم، خودنگاره از تجربه هایم، شعر های قشنگ از سعدی و خیام و خارجی ها، جملات قصار (و به قول معروف سیس فرهیخته شدن و راه معرفت و زندگی را در عوالم درونیم می گذراندم) زمانی که دوست داشتم همه چیز دسته بندی شده در جایگاه مشخص باشد و آدم ها را سریع بایگانی می کردم. کم می شد آدمی در بیشتر از دو دسته جا بگیرد، همه چیز مطلق بود. امروز این گونه فکر نمی کنم اما به این دسته بندی و فنگ شویی نیاز داشتم. بدانم تکلیفم در این جزئیات زیاد زندگی چیست.
جزئیات خیلی کلافه کننده اند.
ممنون از فیلسوف ۲ قرن ما قبل حیاتم، خیالم را سبک تر کرد. حالا چند الویت برای خودم دارم:
1/ذهن سالم در بدن سالم( راستش خیلی مراقب سلامتیم نیستم روتین ورزش و روتین پوستی و غذای سالم خوردن به کنار، خواب کااافی، خواب به موقع، بیدار شدن قبل از طلوع آفتاب وای که چقدر برایم دور از تصورند)
2/ کنار گذاشتن ترس از انزوا( البته چند سالی هست ذره ذره تنهایی خودم را بیشتر احساس می کنم و دوست�� دارم، آن انزوا ی گمشده ام فکر کنم همان نقطه ی تجلی استعداد نهفته ای شاید باشه 😅)
3/ دانستن قدر وقت و آن چه ندارد عوض ای عزیز
4/داشتن آن استقلال که نمودش را در یک مصاحبه با "ایران درودی" در برنامه ی شوکران درک کردم و گریه ی عمه "زری" جانم موقع دیدن این برنامه در ذهنم باقی مانده. و نقل به مضمون این مصاحبه :( استقلال طلبى به مرور
انسان را بى نياز و قدرتمند مى كند. به نظر من عدول نكردن از ارزش ها
مهم ترين خصلت يك هنرمند است.)
و این بخش از کتاب صفحه ی 47 : حماقت بزرگی است که آدمی به منظور برنده شدن در بیرون، در درون ببازد، یعنی برای شوکت، مقام،تجملات، عنوان و آبرو، آرامش اوقات فراغت و استقلال خود را به طور کامل یا به طور عمد فدا کند.
5/همیشه دنبال نیاز باشم، جوهر زندگی به تعبیر شوپنهاور
6/ به استناد صفحه ی76 :
(زندگی ما در درجه ی اول و به طور واقعی در درون پوست خودمان جریان دارد، نه در انظار دیگران و در نتیجه، وضع واقعی زندگی شخصی مان که تحت تاثیر سلامت، مزاج، توانایی ها، درآمد، همسر، فرزندان، دوستان، محل سکونت و غیره قرار دارد، صدها بار برای سعادت ما مهم تر از آن است که دیگران به دلخواه خود در مورد ما چه می اندیشند.) حال نمود بیرونی این جملات تجربه های شخصی: از خجالت کشیدن به خاطر سرفه در جمع تا پدیده ای به نام اینستاگرام و بولی کردن و خود برتر بینی و صادق بودن و همه ی این خوب و بد ها و متوسط هاست برای من.
7/ اینجا رسیدم به بخش دوئل و از حوصله ام خارج بود که این بخش را با دقت بخوانم ازین جهت جای خالی می گذارم:)
8/ اشاره ی فیلسوف به شعری از انوار سهیلی که سعادت زندگی را تنها در تحمل پذیر بودن آن بسته به شانس می توان یافت و در واقع به گفته ی خودش در جهان می توان به بصیرت دست یافت و نه سعادت : گر جهانی ز دست تو برود
مخور اندوه آن که چیزی نیست
عالمی نیز اگر به دست آری
هم مشو شادمان که چیزی نیست
بد و نیک جهان چو در گذر است
در گذر از جهان که چیزی نیست
در صفحه ی 155 می نویسد: باید گفت که تقریبا همه چیز در جهان گردویی پوک است:به ندرت می توان مغز را در پوستش یافت، بلکه مغز در جای کاملا دیگری است و غالبا به طور تصادفی پیدا می شود. و در پایین صفحه ذهن برنامه ریز انسان را ملامت می کند (زیرا این کار به ویژه به معنای امید بستن به عمری طولانی است که کم تر کسی به آن دست می یابد ) و در صفحه ی بعد می گوید:(این واقعیت را در نظر نگرفته ایم که توانایی های ما در طول زندگی نه برای کار تدوام می یابد، نه برای لذت بردن. به این علت غالبا در جهت رسیدن به هدف هایی می کوشیم که وقتی سرانجام به آن ها دست یافتیم، دیگر فراخور حال ما نیستند.)
9/ در صفحه ی 162 می نویسد: ("هر روز" می پنداریم که فردا باز می گردد، اما فردا روز دیگری است که آن هم فقط یک بار می آید. فراموش می کنیم که هر روز بخش جدا نشدنی و در نتیجه بی بدیل از زندگی است، در عوض هر روز را در مجموعه ی عمر مانند فردی از جمع می انگاریم که اگر هم دیگر وجود نداشته باشد، جمع هنوز وجود دارد.)
خیلی این جملات را دوست داشتم، بعضی اوقات که امروزم برایم خیلی حیاتی است و حکم دقیقه ی نود را دارد این برش از کتاب را روی برگه ایی کنار دستم می نویسم و همین طور دیالوگی از ویلیام باسکرویل شخصیت کتاب آنک نام گل در جواب آدسو که روز های آخر تحقیقات وقت کم است می گوید:
ویلیام گفت :(خیلی دیر است ،و هنگامی که آدم از نظر وقت در مضیقه است باید آرامش خود را حفظ کند . باید طوری عمل کنیم که انگار تا ابد وقت داریم...)
10/ در انتهای صفحه ی 184 می نویسد: اما وقتی تصمیم گرفتیم و دست به کار شدیم و همه چیز به جریان افتاد و فقط در انتظار انجام کار هستیم، دیگر نباید بیم داشته باشیم و درباره ی کاری که شده است یا خطرات ممکن بیاندیشیم ، بلکه باید فکرمان را از موضوع منحرف کنیم و دیگر به آن نپردازیم و اطمینان داشته باشیم که همه چیز را به هنگام درست، با سنجیدگی بررسی کرده ایم.
به نیت ده فرمان از شوپنهاور دیگر نیاز به ادامه دادن نمی کنم :)
جیحون اثری ز اشک پالوده ی ماست
دوزخ شرری ز رنج بیهوده ی ماست
فردوس دمی ز وقت آسوده ی ماست
تابستان ۹۷ من و دوستم "شادی" در شهر کتاب دانشگاه ،هر دو همین کتاب را خریدیم. روی میز کافه ی خود شهر کتاب ،کنار پاستا آلفردو ،کتاب ها را چیدیم و عکس گرفتیم. شادی همان موقع ها کتاب را خواند اما برای من بیشتر از دوسال زمان برد تا به سمت افکار شوپنهاور در خصوص حکمت عملی پناه ببرم. به غایت پناه بردم، زخمی برگرفته از قاعده ی زندگی بر جانم افتاده و تا عمر دارم شاید همیشه در جستجوی مرهمی تازه باشم.
نوشته های کتاب شبیه به افکارم در نوجوانی بود، دفتری از پی دفتری دیگر سیاه می کردم، خودنگاره از تجربه هایم، شعر های قشنگ از سعدی و خیام و خارجی ها، جملات قصار (و به قول معروف سیس فرهیخته شدن و راه معرفت و زندگی را در عوالم درونیم می گذراندم) زمانی که دوست داشتم همه چیز دسته بندی شده در جایگاه مشخص باشد و آدم ها را سریع بایگانی می کردم. کم می شد آدمی در بیشتر از دو دسته جا بگیرد، همه چیز مطلق بود. امروز این گونه فکر نمی کنم اما به این دسته بندی و فنگ شویی نیاز داشتم. بدانم تکلیفم در این جزئیات زیاد زندگی چیست.
جزئیات خیلی کلافه کننده اند.
ممنون از فیلسوف ۲ قرن ما قبل حیاتم، خیالم را سبک تر کرد. حالا چند الویت برای خودم دارم:
1/ذهن سالم در بدن سالم( راستش خیلی مراقب سلامتیم نیستم روتین ورزش و روتین پوستی و غذای سالم خوردن به کنار، خواب کااافی، خواب به موقع، بیدار شدن قبل از طلوع آفتاب وای که چقدر برایم دور از تصورند)
2/ کنار گذاشتن ترس از انزوا( البته چند سالی هست ذره ذره تنهایی خودم را بیشتر احساس می کنم و دوست�� دارم، آن انزوا ی گمشده ام فکر کنم همان نقطه ی تجلی استعداد نهفته ای شاید باشه 😅)
3/ دانستن قدر وقت و آن چه ندارد عوض ای عزیز
4/داشتن آن استقلال که نمودش را در یک مصاحبه با "ایران درودی" در برنامه ی شوکران درک کردم و گریه ی عمه "زری" جانم موقع دیدن این برنامه در ذهنم باقی مانده. و نقل به مضمون این مصاحبه :( استقلال طلبى به مرور
انسان را بى نياز و قدرتمند مى كند. به نظر من عدول نكردن از ارزش ها
مهم ترين خصلت يك هنرمند است.)
و این بخش از کتاب صفحه ی 47 : حماقت بزرگی است که آدمی به منظور برنده شدن در بیرون، در درون ببازد، یعنی برای شوکت، مقام،تجملات، عنوان و آبرو، آرامش اوقات فراغت و استقلال خود را به طور کامل یا به طور عمد فدا کند.
5/همیشه دنبال نیاز باشم، جوهر زندگی به تعبیر شوپنهاور
6/ به استناد صفحه ی76 :
(زندگی ما در درجه ی اول و به طور واقعی در درون پوست خودمان جریان دارد، نه در انظار دیگران و در نتیجه، وضع واقعی زندگی شخصی مان که تحت تاثیر سلامت، مزاج، توانایی ها، درآمد، همسر، فرزندان، دوستان، محل سکونت و غیره قرار دارد، صدها بار برای سعادت ما مهم تر از آن است که دیگران به دلخواه خود در مورد ما چه می اندیشند.) حال نمود بیرونی این جملات تجربه های شخصی: از خجالت کشیدن به خاطر سرفه در جمع تا پدیده ای به نام اینستاگرام و بولی کردن و خود برتر بینی و صادق بودن و همه ی این خوب و بد ها و متوسط هاست برای من.
7/ اینجا رسیدم به بخش دوئل و از حوصله ام خارج بود که این بخش را با دقت بخوانم ازین جهت جای خالی می گذارم:)
8/ اشاره ی فیلسوف به شعری از انوار سهیلی که سعادت زندگی را تنها در تحمل پذیر بودن آن بسته به شانس می توان یافت و در واقع به گفته ی خودش در جهان می توان به بصیرت دست یافت و نه سعادت : گر جهانی ز دست تو برود
مخور اندوه آن که چیزی نیست
عالمی نیز اگر به دست آری
هم مشو شادمان که چیزی نیست
بد و نیک جهان چو در گذر است
در گذر از جهان که چیزی نیست
در صفحه ی 155 می نویسد: باید گفت که تقریبا همه چیز در جهان گردویی پوک است:به ندرت می توان مغز را در پوستش یافت، بلکه مغز در جای کاملا دیگری است و غالبا به طور تصادفی پیدا می شود. و در پایین صفحه ذهن برنامه ریز انسان را ملامت می کند (زیرا این کار به ویژه به معنای امید بستن به عمری طولانی است که کم تر کسی به آن دست می یابد ) و در صفحه ی بعد می گوید:(این واقعیت را در نظر نگرفته ایم که توانایی های ما در طول زندگی نه برای کار تدوام می یابد، نه برای لذت بردن. به این علت غالبا در جهت رسیدن به هدف هایی می کوشیم که وقتی سرانجام به آن ها دست یافتیم، دیگر فراخور حال ما نیستند.)
9/ در صفحه ی 162 می نویسد: ("هر روز" می پنداریم که فردا باز می گردد، اما فردا روز دیگری است که آن هم فقط یک بار می آید. فراموش می کنیم که هر روز بخش جدا نشدنی و در نتیجه بی بدیل از زندگی است، در عوض هر روز را در مجموعه ی عمر مانند فردی از جمع می انگاریم که اگر هم دیگر وجود نداشته باشد، جمع هنوز وجود دارد.)
خیلی این جملات را دوست داشتم، بعضی اوقات که امروزم برایم خیلی حیاتی است و حکم دقیقه ی نود را دارد این برش از کتاب را روی برگه ایی کنار دستم می نویسم و همین طور دیالوگی از ویلیام باسکرویل شخصیت کتاب آنک نام گل در جواب آدسو که روز های آخر تحقیقات وقت کم است می گوید:
ویلیام گفت :(خیلی دیر است ،و هنگامی که آدم از نظر وقت در مضیقه است باید آرامش خود را حفظ کند . باید طوری عمل کنیم که انگار تا ابد وقت داریم...)
10/ در انتهای صفحه ی 184 می نویسد: اما وقتی تصمیم گرفتیم و دست به کار شدیم و همه چیز به جریان افتاد و فقط در انتظار انجام کار هستیم، دیگر نباید بیم داشته باشیم و درباره ی کاری که شده است یا خطرات ممکن بیاندیشیم ، بلکه باید فکرمان را از موضوع منحرف کنیم و دیگر به آن نپردازیم و اطمینان داشته باشیم که همه چیز را به هنگام درست، با سنجیدگی بررسی کرده ایم.
به نیت ده فرمان از شوپنهاور دیگر نیاز به ادامه دادن نمی کنم :)
January 4, 2020
شوپنهاور در این کتاب غنای درونی را بزرگترین موهبت بشر میداند و افراد بشر را به دو دسته افرادی که غنای درونی دارند و فرهیخته هستند و افرادی که غنای درونی ندارند تقسیم میکند و معتقد است این تفاوت از ذات انسانها نشات میگیرد،بی آنکه تاثیر محیط و تربیت و ارزش گذاری های آغازین سالهای زندگی را بر قوای ذهنی افراد و شیوه نگرش آنان به زندگی در نظر داشته باشد.نوعی مطلق اندیشی که خواننده را به تعجب وا میدارد.
شوپنهاور ماهیت انسان و آنچه هست را مقدم بر دارایی ها و شهرت و آبرو میداند،نکته ای در خور توجه که مدتهاست در جامعه ما رنگ باخته.در واقع از دید او سعادت هر انسان وابسته ب دارایی ها و نحوه نگرش دیگران نسبت ب وی نیست بلکه وابسته به نگاه هر انسان به خویش و جهان پیرامونش است.و هر چه دید وسیع تری داشته باشد از وجود خویش و توانمندی های ذهنی اش لذت بیشتری خواهد برد
شوپنهاور ماهیت انسان و آنچه هست را مقدم بر دارایی ها و شهرت و آبرو میداند،نکته ای در خور توجه که مدتهاست در جامعه ما رنگ باخته.در واقع از دید او سعادت هر انسان وابسته ب دارایی ها و نحوه نگرش دیگران نسبت ب وی نیست بلکه وابسته به نگاه هر انسان به خویش و جهان پیرامونش است.و هر چه دید وسیع تری داشته باشد از وجود خویش و توانمندی های ذهنی اش لذت بیشتری خواهد برد
Displaying 1 - 30 of 1,107 reviews