What do you think?
Rate this book
Conversation in the Cathedral
A haunting tale of power, corruption, and the complex search for identity, Conversation in The Cathedral takes place in 1950s Peru during the dictatorship of Manuel Apolinario Odría Amoretti. Over beers and a sea of freely spoken words, the conversation flows between two individuals, Santiago and Ambrosia, who talk of their tormented lives and of the overall degradation and frustration that has slowly taken over their town. Through a complicated web of secrets and historical references, Mario Vargas Llosa analyzes the mental and moral mechanisms that govern power and the people behind it. More than a historic analysis, Conversation in The Cathedral is a groundbreaking novel that tackles identity as well as the role of a citizen and how a lack of personal freedom can forever scar a people and a nation.
608 pages, Paperback
First published January 1, 1969
About the author
Mario Vargas Llosa
490 books8,271 followersMario Vargas Llosa, born in Peru in 1936, is the author of some of the most significant writing to come out of South America in the past fifty years. His novels include The Green House, about a brothel in a Peruvian town that brings together the innocent and the corrupt; The Feast of the Goat, a vivid re-creation of the Dominican Republic during the final days of General Rafael Trujillo’s insidious regime; and Aunt Julia and the Scriptwriter, a comedic semi-autobiographical account of an aspiring writer named Marito Varguitas, who falls in love with Julia, the divorced sister-in-law of his Uncle Lucho.
He is also a widely read and respected essayist, writing everything from newspaper opinion pieces to critical works on other writers, including The Perpetual Orgy on Flaubert.
Vargas Llosa is also active outside the literary arena, and was a serious contender for the presidency of Peru in 1990 (eventually losing to the now disgraced Alberto Fujimori), an experience he documented in his memoir, A Fish in the Water.
On the controversial nature of some of his work he said, “The writer’s job is to write with rigor, with commitment, to defend what they believe with all the talent they have. I think that’s part of the moral obligation of a writer, which cannot be only purely artistic. I think a writer has some kind of responsibility at least to participate in the civic debate. I think literature is impoverished, if it becomes cut from the main agenda of people, of society, of life.”
He was awarded the Nobel Prize in Literature for the year 2010, "for his cartography of structures of power & his trenchant images of the individual's resistance, revolt, and defeat".
http://us.macmillan.com/author/mariov...
He is also a widely read and respected essayist, writing everything from newspaper opinion pieces to critical works on other writers, including The Perpetual Orgy on Flaubert.
Vargas Llosa is also active outside the literary arena, and was a serious contender for the presidency of Peru in 1990 (eventually losing to the now disgraced Alberto Fujimori), an experience he documented in his memoir, A Fish in the Water.
On the controversial nature of some of his work he said, “The writer’s job is to write with rigor, with commitment, to defend what they believe with all the talent they have. I think that’s part of the moral obligation of a writer, which cannot be only purely artistic. I think a writer has some kind of responsibility at least to participate in the civic debate. I think literature is impoverished, if it becomes cut from the main agenda of people, of society, of life.”
He was awarded the Nobel Prize in Literature for the year 2010, "for his cartography of structures of power & his trenchant images of the individual's resistance, revolt, and defeat".
http://us.macmillan.com/author/mariov...
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 826 reviews
October 23, 2021
Bumbling Towards Hell
None of us is ever prepared for what is happening in our lives; nor are the choices presented to us - political, personal, spiritual - ones that we formulate. We move randomly, provoked by half-formed dreams and aspirations; but it simply isn’t possible to foresee the consequences of each move. So we react, with even less reason than immediate desire, to circumstances as they unfold. We call the result a life, or career, or accomplishment, but it is really only a series of unplanned revolutions in our experience, our preferences, our prejudices, our politics and the way in which we harm other people. Thus one of Vargas Llosa’s main characters can say. “People change here... never things.”
The Peru of Vargas Llosa is perhaps exceptional in this regard. It is a place of ingrained racial tension - among the Spanish, the Mountain Indians, the Jungle Indians, the Blacks, the mixed race untouchables - which insures that no politics can be stable. Consequently everyone is “... in revolt against his skin, against his class, against himself, against Peru.” It is a place of domination by the Catholic Church through which personal advancement is controlled. It is a place of profoundly respected, and expected, machismo in which women have no voice and are presumed to submit in everything from sex to financial dependence. It is not therefore a happy place in which to seek one’s future. Everyone is disappointed, especially those who achieve what they believed they wanted. And revolution is more or less a way of life - personally as well as politically.
The eponymous conversations take place in a bar, a working man's dive in Lima called the Cathedral. They tell the history of a group of boyhood friends and their families as well as that of Peru. This is a history of haplessness and failed dreams - about love, about vocation, about familial loyalty, about doing the right thing - largely because each dream interferes with the others. Love confronts loyalty and leads to a politics of hate; pursuing one’s calling demands giving up whatever doing the right thing means. Dreams become nothing more than a residue of regret and fragmented, sentimental memories. As one character describes another, “You seem to have stopped living when you were eighteen years old.”
The literary technique of cutting abruptly from the personal conversation to the national history - and frequently inter-leaving up to four other conversations - can be disconcerting initially but as it becomes familiar it serves to amplify the ironies of the situation to the point of desperate sarcasm. The conflicts and incompatibilities of needs, wants, emotions become stark and obvious. As do the various forms of complicity in coercion and torture in contemporary Peruvian society.
Otherwise relatively innocuous people are drawn into a web of systematic oppression of their compatriots. The life-choice seems limited to being either oppressed or oppressor. A neutral position doesn’t exist. “Doubts were fatal,” A young idealist says, “...they paralyze you and you can’t do anything, ...[S]pending your life digging around, would that be right? torturing yourself, would that be a lie? instead of acting?” But acting, even with good intentions, means acting against others, “And in this country a person who doesn’t fuck himself up fucks up other people.” Tyrants or reformers, it doesn’t matter; all act the same with power. Power isn’t simply correlated with evil; power is the evil which is everywhere and nowhere. It transforms those who merely seek it into carriers of a morbid infection.
Unsurprisingly nothing goes the way it should for anyone, neither for those in charge nor those oppressed by those in charge. No one is reliable, even oneself; everyone evolves into a parasite on their family, friends, associates, and their own past. A transcendent demonic presence seems to infect the entire country. Indeed, the people change but things never do. This is normality in Vargas Llosa’s Peru, a profoundly hopeless normality about which nothing can be done. Santiago, the protagonist, is obsessed by the mysterious force behind his and everyone else’s failure: “All the doors open, he thinks, at what moment and why did they begin to close?”
Ambrosio, the black chauffeur of Santiago’s family, is a Horatio-like interlocutor in conversation with Santiago as Hamlet. They each reveal the facts that the other never knew about both their families’ roles in the country’s continuing misery. Santiago can only drop more deeply into despair and spiritual ennui; he is traumatized: “My whole life spent doing things without believing, my whole life spent pretending....And my whole life spent wanting to believe in something, ... And my whole life a lie, I don’t believe in anything... APRA [the Leftist Party] is the solution, religion is the solution, Communism is the solution, and believing it. Then life would become organized all by itself and you wouldn’t feel empty anymore.” Looking to fill a spiritual, social and political flaw with anything at hand seemed the only strategy.
Echoes of Trump’s America or Berlusconi’s Italy or Erdogan’s Turkey or Putin’s Russia? The political sensibilities of Vargas Llosa’s Peru seem to have become a worldwide phenomenon. Racism, unarticulated class warfare, the cooperation of religion in the service of power, seem to be the coming norms. It is difficult not to adopt Santiago’s mood of despair. Religious belief cannot create solidarity; neither can global consumerism. When did all the doors begin to close and why? Can they ever be opened again?
None of us is ever prepared for what is happening in our lives; nor are the choices presented to us - political, personal, spiritual - ones that we formulate. We move randomly, provoked by half-formed dreams and aspirations; but it simply isn’t possible to foresee the consequences of each move. So we react, with even less reason than immediate desire, to circumstances as they unfold. We call the result a life, or career, or accomplishment, but it is really only a series of unplanned revolutions in our experience, our preferences, our prejudices, our politics and the way in which we harm other people. Thus one of Vargas Llosa’s main characters can say. “People change here... never things.”
The Peru of Vargas Llosa is perhaps exceptional in this regard. It is a place of ingrained racial tension - among the Spanish, the Mountain Indians, the Jungle Indians, the Blacks, the mixed race untouchables - which insures that no politics can be stable. Consequently everyone is “... in revolt against his skin, against his class, against himself, against Peru.” It is a place of domination by the Catholic Church through which personal advancement is controlled. It is a place of profoundly respected, and expected, machismo in which women have no voice and are presumed to submit in everything from sex to financial dependence. It is not therefore a happy place in which to seek one’s future. Everyone is disappointed, especially those who achieve what they believed they wanted. And revolution is more or less a way of life - personally as well as politically.
The eponymous conversations take place in a bar, a working man's dive in Lima called the Cathedral. They tell the history of a group of boyhood friends and their families as well as that of Peru. This is a history of haplessness and failed dreams - about love, about vocation, about familial loyalty, about doing the right thing - largely because each dream interferes with the others. Love confronts loyalty and leads to a politics of hate; pursuing one’s calling demands giving up whatever doing the right thing means. Dreams become nothing more than a residue of regret and fragmented, sentimental memories. As one character describes another, “You seem to have stopped living when you were eighteen years old.”
The literary technique of cutting abruptly from the personal conversation to the national history - and frequently inter-leaving up to four other conversations - can be disconcerting initially but as it becomes familiar it serves to amplify the ironies of the situation to the point of desperate sarcasm. The conflicts and incompatibilities of needs, wants, emotions become stark and obvious. As do the various forms of complicity in coercion and torture in contemporary Peruvian society.
Otherwise relatively innocuous people are drawn into a web of systematic oppression of their compatriots. The life-choice seems limited to being either oppressed or oppressor. A neutral position doesn’t exist. “Doubts were fatal,” A young idealist says, “...they paralyze you and you can’t do anything, ...[S]pending your life digging around, would that be right? torturing yourself, would that be a lie? instead of acting?” But acting, even with good intentions, means acting against others, “And in this country a person who doesn’t fuck himself up fucks up other people.” Tyrants or reformers, it doesn’t matter; all act the same with power. Power isn’t simply correlated with evil; power is the evil which is everywhere and nowhere. It transforms those who merely seek it into carriers of a morbid infection.
Unsurprisingly nothing goes the way it should for anyone, neither for those in charge nor those oppressed by those in charge. No one is reliable, even oneself; everyone evolves into a parasite on their family, friends, associates, and their own past. A transcendent demonic presence seems to infect the entire country. Indeed, the people change but things never do. This is normality in Vargas Llosa’s Peru, a profoundly hopeless normality about which nothing can be done. Santiago, the protagonist, is obsessed by the mysterious force behind his and everyone else’s failure: “All the doors open, he thinks, at what moment and why did they begin to close?”
Ambrosio, the black chauffeur of Santiago’s family, is a Horatio-like interlocutor in conversation with Santiago as Hamlet. They each reveal the facts that the other never knew about both their families’ roles in the country’s continuing misery. Santiago can only drop more deeply into despair and spiritual ennui; he is traumatized: “My whole life spent doing things without believing, my whole life spent pretending....And my whole life spent wanting to believe in something, ... And my whole life a lie, I don’t believe in anything... APRA [the Leftist Party] is the solution, religion is the solution, Communism is the solution, and believing it. Then life would become organized all by itself and you wouldn’t feel empty anymore.” Looking to fill a spiritual, social and political flaw with anything at hand seemed the only strategy.
Echoes of Trump’s America or Berlusconi’s Italy or Erdogan’s Turkey or Putin’s Russia? The political sensibilities of Vargas Llosa’s Peru seem to have become a worldwide phenomenon. Racism, unarticulated class warfare, the cooperation of religion in the service of power, seem to be the coming norms. It is difficult not to adopt Santiago’s mood of despair. Religious belief cannot create solidarity; neither can global consumerism. When did all the doors begin to close and why? Can they ever be opened again?
June 5, 2022
Conversation in the Cathedral is a novel of decline and fall – deterioration of family, disintegration of power, ultimate ruination of hopes and pursuits.
The novel reminded me of Absalom, Absalom! by William Faulkner.
The story begins with an accidental meeting… Time spares no one…
Recollections of the past… Family secrets… Dirty scheming… Dishonesty… Clandestine machinations… Unrest and provocations…
Those who persevere in staying on the dark side of history are doomed.
The novel reminded me of Absalom, Absalom! by William Faulkner.
The story begins with an accidental meeting… Time spares no one…
The voice, the body are his, but he looks thirty years older. The same thin lips, the same flat nose, the same kinky hair. But now, in addition, there are purple bags on his eyelids, wrinkles on his neck, a greenish-yellow crust on his horse teeth. He thinks: they used to be so white. What a change, what a ruin of a man. He’s thinner, dirtier, so much older, but that’s his big, slow walk, those are his spider legs. His big hands have a knotty bark on them now and there’s a rim of saliva around his mouth.
Recollections of the past… Family secrets… Dirty scheming… Dishonesty… Clandestine machinations… Unrest and provocations…
Amalia went to her room, took a quick shower, she hoped she wouldn’t ask her any questions, and when she went up to the bedroom with the breakfast, from the stairs she heard the ticking and the voice of the announcer on Clock Radio. The mistress was sitting up in bed smoking and didn’t answer her good morning. The government had had a lot of patience with the people who were sowing unrest and subversion in Arequipa, the radio was saying, workers should return to work, students to their studies, and she saw the eyes of the mistress which were looking at her as if they’d just discovered her: what about the newspapers, fool? Run out and get them. Yes, right now, she ran out of the room, happy, she hadn’t even noticed. She asked Símula for money and went to the newsstand on the corner. Something very serious must have happened, the mistress was so pale.
Those who persevere in staying on the dark side of history are doomed.
September 22, 2022
"¿En qué momento se había jodido el Perú?"Esta es la cita más famosa de la novela, una pregunta a la que el autor responde negando la existencia de un momento concreto y apuntando a una concatenación de circunstancias. No es una buena respuesta, pienso yo. La verdadera respuesta, aplicable al Perú y a cualquier otro país pasado, presente y futuro, es que nada se jodió, nacimos jodidos.
O si no, piensen ustedes y díganme si ha existido algún lugar o tiempo donde las sociedades, sean dictatoriales o no, consistieran en otra cosa que no fueran combinaciones similares de Odrías y Cayo Mierdas, Fermines y señoras Zoilas, coroneles Espina, Arévalos o Landas, lacayos como Ludovicos, Hipólitos, Ambrosios o Trifulcios, bien intencionados como Aídas, Jacobos y Zavalitas, y acomodaticios tipo Musas, Quetas e Ivonnes , Amalias y Trinidades, Chispas y Tetés, Popeyes y Anas. Porque esta es una de las grandezas del relato de Llosa, la de tener la ambición de ser una novela total, de reflejar un mundo completo en el que, como en todo mundo, acaban abajo siempre los mismos.
Y entretejido con aquella pregunta colectiva, el autor desarrolla una historia paralela e individual, la de Zavalita:
“Él era como el Perú, Zavalita, se había jodido en algún momento.”También la novela es la búsqueda de ese momento, y tentado estoy de negar la mayor también en el caso personal del personaje, pero he de reconocer que en lo individual también juegan, y mucho, las circunstancias, y, aun así, es necesario más, porque en el Perú de aquellos años como en cualquier otro lugar y época “el que no se jode, jode a los demás” y la elección de ser uno u otro está muy limitada.
“Doctor, doctor, tengo algo que se me sube y se me baja y no sé lo que es… Es un pedito loco, señora, usted tiene carita de poto y el pobre pedito no sabe por dónde salir. Lo que te friega la vida es un pedito loco, Zavalita.”Zavalita tiene metida la duda en el cuerpo, una enfermedad para la que no existen supositorios y por la que se pasaba “la vida haciendo cosas sin creer, toda la vida disimulando… Y toda la vida queriendo creer en algo… Y toda la vida mentira, no creo”, siempre en un ni de aquí ni de allí incómodo, ni proletario ni burgués, “solo una pobre mierdecita entre los dos”.
“Años que se confunden, Zavalita, mediocridad diurna y monotonía nocturna, cervezas, bulines. Reportajes, crónicas: papel suficiente para limpiarse toda la vida, piensa. Conversaciones en el "Negro Negro", domingos con chupe de camarones, vales en la cantina de "La Crónica", un puñado de libros que recordar. Borracheras sin convicción, Zavalita, polvos sin convicción, periodismo sin convicción. Deudas a fines de mes, una purgación, lenta, inexorable inmersión en la mugre invisible.”
Esta novela fue un cinco estrellas la primera vez que la leí, allá por el pleistoceno, y sigue siéndolo hoy, aunque las muchas novelas que uno se ha echado a la espalda entre ambas lecturas me hayan curtido de sobra para que la estructura faulkneriana de la novela, la forma en la que combina y entrecruza tiempos, hechos, conversaciones y puntos de vista, no me haya volado la cabeza como en aquellos tiempos.
P.S. Pese a todo lo dicho, no puedo acabar el comentario sin decirle una cosita al señor Llosa: con lo generoso que es usted con las memorias históricas de algunos países, qué pena que con la del país que lo acogió sea usted tan malasangre.
April 6, 2022
Mario Vargas Llosa's third book is a marvelously terrorising romp through Peru of the 50s and 60s and yet all told in a bar called La Cathedral in the space of a few hours over a couple of beers and several packets of cigarettes. The narration of the first chapter is particularly confusing with each sentence being associated with a different narrator and timeline with sometimes no contextual help as to where they fit. And yet, the reader is carried along on these rapidly moving words as on a whitewater raft. The second chapter and fourth chapters are slightly more linear whereas the third chapter describes a coup kind of like in chapter one with events and actors changing every other sentence. At the heart of all of this are the aristocrat and friend of the Odria regime Don "Gold Ball" Fermin, his son "Skinnny" "Superbrain" Santiago, Don Fermin's chauffeur (et plus si affinité) Ambroisio - these last two are the ones who are speaking in the present reminiscing the past in the bar. There is also a series of prostitutes - la Quetita and "La Musa" Hortensia, Ambrosio's true love Amelia, Santiago's brother "Sparky", his sister "Teté", his brother-in-law "Popeye" - the names are all quite confusing. And who could forget Don Cayo "Shithead" Bermudez and his nefarious origin. The rise and fall of a regime, lovers quarrels in brothels, theater massacres...I could never work out who Lorenzo or Ludovico or some of the other drivers and henchmen were. And it was not clear to me who really killed Hortensia (don't worry, that's not a spoiler.)
If it sounds too heady, maybe read Feast of the Goat first as the narration is more straightforward.
In the same style, The Green House by Vargas Llosa is equally complex in narrative structure. Gaddis tried this kind of narration in several chapters of The Recognitions, but IMHO, he did not come close to pulling it off as successfully as Vargas Llosa!
In summary, a confusing but extremely well-written book about Peruvian politics seen through the lenses of the aristocracy and its detractors over beer - a fascinating book.
Note that some of the origins of this book were explained in MVL's autobiography, A Fish in the Water. This is really a fascinating read.
Fino's Mario Vargas Llosa Reviews:
Fiction
The Cubs and Other Stories (1959) TBR
The Time of the Hero (1963)
The Green House (1966)
Conversation in the Cathedral (1969)
Captain Pantoja and the Special Services (1973)
Aunt Julia and the Scriptwriter (1977)
The War of the End of the World (1981)
The Real Life of Alejandro Mayta (1985)
Who Killed Palomino Molero? (1987)
The Storyteller (1989)
In Praise of the Stepmother (1990)
Death in the Andes (1996)
The Notebooks of Don Rigoberto (1998)
The Feast of the Goat (2001)
The Way to Paradise (2003)
The Bad Girl (2007)
The Dream of the Celt (2010)
The Discrete Hero (2015)
The Neighborhood (2018)
Harsh Times (2021) TBR
Non-Fiction
The Perpetual Orgy (1975)
A Fish Out of Water (1993)
Letters to a Young Novelist (1998)
If it sounds too heady, maybe read Feast of the Goat first as the narration is more straightforward.
In the same style, The Green House by Vargas Llosa is equally complex in narrative structure. Gaddis tried this kind of narration in several chapters of The Recognitions, but IMHO, he did not come close to pulling it off as successfully as Vargas Llosa!
In summary, a confusing but extremely well-written book about Peruvian politics seen through the lenses of the aristocracy and its detractors over beer - a fascinating book.
Note that some of the origins of this book were explained in MVL's autobiography, A Fish in the Water. This is really a fascinating read.
Fino's Mario Vargas Llosa Reviews:
Fiction
The Cubs and Other Stories (1959) TBR
The Time of the Hero (1963)
The Green House (1966)
Conversation in the Cathedral (1969)
Captain Pantoja and the Special Services (1973)
Aunt Julia and the Scriptwriter (1977)
The War of the End of the World (1981)
The Real Life of Alejandro Mayta (1985)
Who Killed Palomino Molero? (1987)
The Storyteller (1989)
In Praise of the Stepmother (1990)
Death in the Andes (1996)
The Notebooks of Don Rigoberto (1998)
The Feast of the Goat (2001)
The Way to Paradise (2003)
The Bad Girl (2007)
The Dream of the Celt (2010)
The Discrete Hero (2015)
The Neighborhood (2018)
Harsh Times (2021) TBR
Non-Fiction
The Perpetual Orgy (1975)
A Fish Out of Water (1993)
Letters to a Young Novelist (1998)
May 6, 2024
Îmi amintesc că un iscusit practicant al lecturii rapide (speed reading) a citit în două zile Război și pace. Cînd a fost întrebat despre ce e romanul, a răspuns foarte sigur pe el: „Despre Rusia”...
De obicei, cînd ajungi la sfîrșitul unui roman ar trebui să-l poți rezuma într-o frază. S-a inventat mai de mult și un concurs pornind de la romanul lui Proust. Ce prezintă autorul în miile de pagini din În căutarea timpului pierdut? Răspunsurile au fost, bineînțeles, foarte subtile și cel mai ingenios a rezumat romanul cam așa: „Marcel devine scriitor”. Deci, Proust descrie în 7 volume modul în care Marcel învață să scrie.
Mult mai greu poate fi rezumat (doar într-o propoziție) romanul lui Mario Vargas Llosa. Exercițiul mi-a dat serioase bătăi de cap. În definitiv, ce găsim în Conversație la Catedrala? Ce a vrut să prezinte autorul? Greu de descîlcit ghemul epic. Nu trebuie să neglijăm faptul că Santiago Zavala și Ambrosio Pardo stau de vorbă într-un bar (după ce s-au reîntîlnit după mulți ani printr-un hazard) și că, pe măsură ce conversația înaintează, incoerența lor crește exponențial. Ca urmare, narațiunea lui Llosa urmează cu fidelitate întorsăturile și salturile discuției. Cititorul (oricît de treaz s-ar păstra) are dificultăți serioase de înțelegere.
E mult prea simplu să afirmi că romanul prezintă (desigur, fragmentar) două biografii individuale pe fundalul unei țări măcinate de corupție. Biografia lui Santiago ilustrează încercările unui fiu rebel de a-și construi viața prin opoziție cu un tată bogat și influent, don Fermin Zavala, care l-ar dori un student silitor și cuminte. Lupta dintre fiu și tată nu va avea un învingător. La rîndu-i, biografia lui Ambrosio pare o încercare de a evita ceea ce nu va putea fi evitat (uciderea unei prostituate). Pentru Santiago (vlăstar aristocratic) pare mai simplu să refuze domnia tatălui. Pentru Ambrosio Pardo, un om de culoare, e aproape imposibil să evite sărăcia, supunerea și, în sfîrșit, crima. Destinul lui pare gata scris. Dar amîndoi încearcă să-și cîștige măcar o brumă de libertate.
Senzația cu care am rămas după cea dintîi lectură a cărții a fost aceea că nu am găsit un fir al Ariadnei în labirintul imaginat de Llosa. Romanul mi s-a părut confuz, deliberat confuz, confuz prin voința autorului, așadar. Abia dacă-l privești de foarte sus, lăsînd divagațiile și digresiunile la o parte, desenul narativ (din covor) se limpezește oarecum. Dar nu întru totul...
Cît despre rezumatul minimal, el nu poate fi decît ăsta: „Conversație la Catedrala e un roman despre Peru”. Un rezumat mai precis nu se poate :)
P. S. Cum poți rezolva problema credinței? Un răspuns:
„Nu șovăia, avea credință - zise Santiago. Și eu de pe-atunci îi invidiam pe cei ce puteau crede orbește-n ceva... Ce n-aș fi dat să se fi inventat o pilulă, un supozitor contra îndoielilor. Dă-ți seama ce drăguț, ți-l vîri în fund și gata: crezi...”.
March 23, 2023
This masterpiece by Vargas Llosa, with its rhythmic and polyphonic writing, weaves a silk fabric with tangled literary threads: the scripts, like the characters, multiply the linearity of the story dislocated, everything duplicates, is rejected and intersects in a cathedral which is not one, but a lounge where Zavalita, the hero, talks with the former driver of his father, met by chance, sweeping ten years of their life as of the social and political history of Peru in the era of dictatorship.
Vargas Llosa piled up temporal breaks and perspectives by disrupting dialogues, thoughts, and identities: these discursive changes paint a puzzle of characters whose approaches multiply, like the Cubists. This brilliant process makes it possible to unmask souls, situations, and relationships. Innocence, complicity, repression, mediocrity, corruption, manipulation, and good conscience collide, and deceptive appearances withdraw in a constant quest for oneself and the world, with a masterful description of Peru by the inexcusable General Manuel Odría.
Vargas Llosa piled up temporal breaks and perspectives by disrupting dialogues, thoughts, and identities: these discursive changes paint a puzzle of characters whose approaches multiply, like the Cubists. This brilliant process makes it possible to unmask souls, situations, and relationships. Innocence, complicity, repression, mediocrity, corruption, manipulation, and good conscience collide, and deceptive appearances withdraw in a constant quest for oneself and the world, with a masterful description of Peru by the inexcusable General Manuel Odría.
May 12, 2022
Conversación en La Catedral = Conversation in the Cathedral, Mario Vargas Llosa
Conversation in the Cathedral is a 1969 novel by Peruvian writer and essayist Mario Vargas Llosa, translated by Gregory Rabassa. One of Vargas Llosa's major works, it is a portrayal of Peru under the dictatorship of Manuel A. Odría in the 1950's, and deals with the lives of characters from different social strata.
The ambitious narrative is built around the stories of Santiago Zavala and Ambrosio respectively; one the son of a minister, the other his chauffeur. A random meeting at a dog pound leads to a riveting conversation between the two at a nearby bar known as the Cathedral (hence the title). During the encounter Zavala tries to find the truth about his father's role in the murder of a notorious Peruvian underworld figure, shedding light on the workings of a dictatorship along the way.
تاریخ نخستین خوانش: ماه آگوست سال2005میلادی
عنوان: گفتگو در کاتدرال؛ نویسنده: ماریو وارگاس (بارگاس) یوسا؛ مترجم عبدالله کوثری؛ مشخصات نشر مشهد، نشر نما، چاپ نخست سال1370، در دو جلد، چاپ دوم، تهران، نشر لوح فکر، سال1384 در704ص، فروست: شاهکارهای ادبیات جهان، شابک9648578052؛ موضوع داستانهای نویسندگان پرو - سده20م
داستان با دیدار دو تن از شخصیتهای اصلی کتاب به نامهای «سانتیاگو زاوالا» و «آمبرسیو پرادو» در کافه ای به نام «کاتدرال» آغاز میشود، و به نوعی تا پایان کتاب ادامه دارد؛ داستانها و گفتگوهایی در داستان، به ویژه در فصل نخست، از نظر مکالمه شگفت انگیز هستند؛ رمانی سیاسی است و «بارگاس یوسا» نویسنده ی این اثر، برنده ی «جایزه نوبل ادبیات» در سال2010میلادی شده است؛ زبان اصلی نگارش این کتاب «اسپانیایی» است و کشور منتشر کننده آن جمهوری «پرو» است؛ گفتگو در «کاتدرال» سومین رمان نویسنده است، که در محیط شهر «لیما» شکل میگیرد
تاریخ بهنگام رسانی 17/05/1399هجری خورشیدی؛ 21/02/1401هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
Conversation in the Cathedral is a 1969 novel by Peruvian writer and essayist Mario Vargas Llosa, translated by Gregory Rabassa. One of Vargas Llosa's major works, it is a portrayal of Peru under the dictatorship of Manuel A. Odría in the 1950's, and deals with the lives of characters from different social strata.
The ambitious narrative is built around the stories of Santiago Zavala and Ambrosio respectively; one the son of a minister, the other his chauffeur. A random meeting at a dog pound leads to a riveting conversation between the two at a nearby bar known as the Cathedral (hence the title). During the encounter Zavala tries to find the truth about his father's role in the murder of a notorious Peruvian underworld figure, shedding light on the workings of a dictatorship along the way.
تاریخ نخستین خوانش: ماه آگوست سال2005میلادی
عنوان: گفتگو در کاتدرال؛ نویسنده: ماریو وارگاس (بارگاس) یوسا؛ مترجم عبدالله کوثری؛ مشخصات نشر مشهد، نشر نما، چاپ نخست سال1370، در دو جلد، چاپ دوم، تهران، نشر لوح فکر، سال1384 در704ص، فروست: شاهکارهای ادبیات جهان، شابک9648578052؛ موضوع داستانهای نویسندگان پرو - سده20م
داستان با دیدار دو تن از شخصیتهای اصلی کتاب به نامهای «سانتیاگو زاوالا» و «آمبرسیو پرادو» در کافه ای به نام «کاتدرال» آغاز میشود، و به نوعی تا پایان کتاب ادامه دارد؛ داستانها و گفتگوهایی در داستان، به ویژه در فصل نخست، از نظر مکالمه شگفت انگیز هستند؛ رمانی سیاسی است و «بارگاس یوسا» نویسنده ی این اثر، برنده ی «جایزه نوبل ادبیات» در سال2010میلادی شده است؛ زبان اصلی نگارش این کتاب «اسپانیایی» است و کشور منتشر کننده آن جمهوری «پرو» است؛ گفتگو در «کاتدرال» سومین رمان نویسنده است، که در محیط شهر «لیما» شکل میگیرد
تاریخ بهنگام رسانی 17/05/1399هجری خورشیدی؛ 21/02/1401هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
October 21, 2021
معولا کتابهای استاد یوسا با گفتگو بین دو نفر که همدیگر رو مدتی ندیدن شروع میشود و طی مکالمه غیرخطی بارها زمان داستان به عقب یا جلو برده میشود . در زمان مکالمه اشخاص جدیدی وارد داستان میشوند و کم کم و بستگی به نقشی که استاد برایشان در نظر گرفته پر رنگ یا کم رنگ می شوند . در این کتاب گفت و گو در کاتدرال هم همین رواله
کل داستان در مکالمه دو نفر که کاراکترهای اصلی هستند گفته میشه و کم کم با شخصیتهای دیگه داستان هم آشنا میشیم. مشکله این طرز فکر نبوغ آسای استاد پیچیدگی پیش از حد داستان و شخصیتهای مختلف در زمانهای مختلفه .
به نظر این کتاب برای یک بار خواندن نوشته نشده و برای درک آن باید بارها آن را خواند .
مطمئنم که به زودی برای بار دوم یا سوم آن را خوانده و این بار با افتخاربه آن پنج ستاره خواهم داد
****
در عظمت کتاب گفتگو در کاتدرال چیزی نمی توان گفت ، نمی توان از جملات کلی و کلیشه ای همانند فوق العاده بود یا شاهکار بود استفاده کرد ، استاد با تسلط کامل تصویری بی نظیر از جامعه بحران زده پرو در زمان دیکتاتوری ژنرال اودریا نشان داده است ، او در این رمان همه ابعاد این جامعه را بررسی کرده ، از شکاف طبقاتی تا تبعیض ، آموزش ، تجارت ..... استاد به همه جوانب پرداخته است . سودایی ساخته که مخاطب را مجنون می کند ...
شروع کتاب به معنی تمام تکان دهنده و با شکوه است ، سانتیاگو شخصیت اصلی کتاب به ذهنش این سوال حساس متبادر می شود که چه زمانی پروخودش را به فنا داده ؟ و خود او چه زمانی به فنا رفته ؟ ( سوالی به این اهمیت می تواند به ذهن هر انسانی از هر ملیتی که دارد خطور کند ، انسانی که خود را از کشورش جدا نمی داند و با سقوط کشور سقوط خود را هم حتمی می پندارد ) .
سپس سانتیاگو که دنبال سگش در سگدانی شهرداری می گردد به دوست قدیمی و راننده پدرش آمبروسیو بر می خورد که در آنجا به جبر زمانه و چرخش روزگار به سگ کُشی مشغول است ، آنها به میخانه ای به نام کاتدرال می روند و کتاب شکل می گیرد .
شاید بتوان گفت کتاب شامل چهار روایت اصلی ایست که هر روایت در زمان جداگانه ای اتفاق افتاده است ، روایت ها واقعا شگفت انگیز و گیج کننده هستند ، استاد در ورای حوادث اصلی کتاب ، شخصیت های کتاب را هم روانکاوی می کند ، به آنها نقب می زند و باعث می شود که خواننده با این شخصیتها مدتی همدم و دمخور شود وبه لطف قلم استاد ( که جناب کوثری با قدرت و زیبایی و بدون لکنت آنرا به فارسی ترجمه کرده ) و با شناخت بیشتر آنها هم شوکه می شود و هم متعجب .
نحوه تداخل جملات و گفتگوهای کتاب ، معرفی شخصیت های نسبتا زیاد و دادن القابی مانند لاغرو ، عقل کل ، کک مکی سبک خاص نوشتن بارگاس یوسا را فریاد می زنند ، سبکی که ممکن است در ابتدا کمی گیج کننده به نظر برسد اما با کمی دقت می توان خط اصلی داستان را پیدا کرد و با آن همگام شد .
نویسنده با مهارت و استادی کامل کمی از خصوصیات حاکم خودکامه می گوید . البته باید توجه داشت که استبداد در آمریکای لاتین به هیچ رو با استبداد در خاورمیانه قابل قیاس نیست و خودکامه گان آمریکای لاتین در برابر همنام های خاورمیانه ایشان به شوخی و جُک بیشتر شبیه هستند تا دیکتاتور . اما به راحتی می توان ریشه ها و دغدغه های مشترک را پیدا کرد ،فصل مشترکشان را میتوان در این جمله جاودانه پیدا کرد :
این جا آدمها عوض می شوند نه اوضاع .
حضور پررنگ دیکتاتور و سرکوب آزادی اثرات مخرب خود را بر ملت گذاشته ، هر کدام از قهرمانان داستان ما در خلوت خود به گونه ای زار می زنند . سانتیاگو عقل کُل از خانواده گریزان می شود و زندگی را نکبت واقعی می داند و خود را در نکبت و کثافت زندگی غرق . آن یکی آمبروسیو شخصیت مطیع بله قربان گو می شود .
با پایان گفتگو این دو کتاب هم پایان می پذیرد ، در حالی که خواننده در پِرو ، لیما ، محلات فقیر نشین ،روسپی خانه ها ، میخانه کاتدرال ، خانواده سانتیاگو ، در صحبت های دن کایو ، در لذتی پایان ناپذیر و خلسه ای طولانی غ��ق شده است و حالا و با اتمام کتاب باید به زندگی واقعی برگردد .
همان که سانتاگو آنرا نکبت واقعی می داند ..
کل داستان در مکالمه دو نفر که کاراکترهای اصلی هستند گفته میشه و کم کم با شخصیتهای دیگه داستان هم آشنا میشیم. مشکله این طرز فکر نبوغ آسای استاد پیچیدگی پیش از حد داستان و شخصیتهای مختلف در زمانهای مختلفه .
به نظر این کتاب برای یک بار خواندن نوشته نشده و برای درک آن باید بارها آن را خواند .
مطمئنم که به زودی برای بار دوم یا سوم آن را خوانده و این بار با افتخاربه آن پنج ستاره خواهم داد
****
در عظمت کتاب گفتگو در کاتدرال چیزی نمی توان گفت ، نمی توان از جملات کلی و کلیشه ای همانند فوق العاده بود یا شاهکار بود استفاده کرد ، استاد با تسلط کامل تصویری بی نظیر از جامعه بحران زده پرو در زمان دیکتاتوری ژنرال اودریا نشان داده است ، او در این رمان همه ابعاد این جامعه را بررسی کرده ، از شکاف طبقاتی تا تبعیض ، آموزش ، تجارت ..... استاد به همه جوانب پرداخته است . سودایی ساخته که مخاطب را مجنون می کند ...
شروع کتاب به معنی تمام تکان دهنده و با شکوه است ، سانتیاگو شخصیت اصلی کتاب به ذهنش این سوال حساس متبادر می شود که چه زمانی پروخودش را به فنا داده ؟ و خود او چه زمانی به فنا رفته ؟ ( سوالی به این اهمیت می تواند به ذهن هر انسانی از هر ملیتی که دارد خطور کند ، انسانی که خود را از کشورش جدا نمی داند و با سقوط کشور سقوط خود را هم حتمی می پندارد ) .
سپس سانتیاگو که دنبال سگش در سگدانی شهرداری می گردد به دوست قدیمی و راننده پدرش آمبروسیو بر می خورد که در آنجا به جبر زمانه و چرخش روزگار به سگ کُشی مشغول است ، آنها به میخانه ای به نام کاتدرال می روند و کتاب شکل می گیرد .
شاید بتوان گفت کتاب شامل چهار روایت اصلی ایست که هر روایت در زمان جداگانه ای اتفاق افتاده است ، روایت ها واقعا شگفت انگیز و گیج کننده هستند ، استاد در ورای حوادث اصلی کتاب ، شخصیت های کتاب را هم روانکاوی می کند ، به آنها نقب می زند و باعث می شود که خواننده با این شخصیتها مدتی همدم و دمخور شود وبه لطف قلم استاد ( که جناب کوثری با قدرت و زیبایی و بدون لکنت آنرا به فارسی ترجمه کرده ) و با شناخت بیشتر آنها هم شوکه می شود و هم متعجب .
نحوه تداخل جملات و گفتگوهای کتاب ، معرفی شخصیت های نسبتا زیاد و دادن القابی مانند لاغرو ، عقل کل ، کک مکی سبک خاص نوشتن بارگاس یوسا را فریاد می زنند ، سبکی که ممکن است در ابتدا کمی گیج کننده به نظر برسد اما با کمی دقت می توان خط اصلی داستان را پیدا کرد و با آن همگام شد .
نویسنده با مهارت و استادی کامل کمی از خصوصیات حاکم خودکامه می گوید . البته باید توجه داشت که استبداد در آمریکای لاتین به هیچ رو با استبداد در خاورمیانه قابل قیاس نیست و خودکامه گان آمریکای لاتین در برابر همنام های خاورمیانه ایشان به شوخی و جُک بیشتر شبیه هستند تا دیکتاتور . اما به راحتی می توان ریشه ها و دغدغه های مشترک را پیدا کرد ،فصل مشترکشان را میتوان در این جمله جاودانه پیدا کرد :
این جا آدمها عوض می شوند نه اوضاع .
حضور پررنگ دیکتاتور و سرکوب آزادی اثرات مخرب خود را بر ملت گذاشته ، هر کدام از قهرمانان داستان ما در خلوت خود به گونه ای زار می زنند . سانتیاگو عقل کُل از خانواده گریزان می شود و زندگی را نکبت واقعی می داند و خود را در نکبت و کثافت زندگی غرق . آن یکی آمبروسیو شخصیت مطیع بله قربان گو می شود .
با پایان گفتگو این دو کتاب هم پایان می پذیرد ، در حالی که خواننده در پِرو ، لیما ، محلات فقیر نشین ،روسپی خانه ها ، میخانه کاتدرال ، خانواده سانتیاگو ، در صحبت های دن کایو ، در لذتی پایان ناپذیر و خلسه ای طولانی غ��ق شده است و حالا و با اتمام کتاب باید به زندگی واقعی برگردد .
همان که سانتاگو آنرا نکبت واقعی می داند ..
August 13, 2020
اینجا اگر کسی نتونه دیگران رُ به گا بِدِه، حتما خودش به گا میره
نقل به مضمون از متنِ کتاب
ماریو بارگاس یوسا، نویسنده یِ برنده یِ نوبلِ اهلِ کشورِ پرو، در این رمانِ سیاسی، ضمنِ هم صحبتیِ دو نفر در میخانه ای بنامِ "کاتدرال"، داستان هایی موازی و در هم تنیده از تاریک روشنِ زندگیِ چند پرویی را در بستری از تحولاتِ اجتماعی روایت میکند، روایت هایی که گرچه مربوط به مناطقِ جغرافیایی و طبقاتِ اجتماعی مختلف در خط و ربطی پیدا و پنهان با شخصیت هایِ رمان است، اما به خوبی، نشان از تاثیرِ فرهنگِ سیاسی-اجتماعی یِ حاکم بر کشور، در "سیاه بختی" یِ بِهم گره خورده یِ افراد ِ مختلفِ یک ملت دارد، که شاید فرقِ ایشان بِلحاظِ طبقه یِ اجتماعی، از زمین است تا به آسمان
اولا
نویسنده یِ رمان، مشخصاََ در مرورِ خاطراتِ شخصیت ها، با پشتِ پا زدن به نظمِ و ترتیبِ معمولِ روایتِ زمانی، مُکرر در مُکرر، برای روایتی یکسان، از چند راویِ حاضر مدد گرفته و افعالِ گذشته، حال و آینده را همزمان بِکار می بندد. باید اضافه کرد این مسئله بقدری با هندسه یِ نوشتار منطبق است که گاه، با ظرافتی ستودنی، خطِ سیرِ رمان از "خودش" سبقت می گیرد
مشخص�� برایِ من، موردِ فوق الذکر، یگانه دلیلی است که این رمانِ "یوسا" را به نسبتِ رمانِ 900صفحه ایِ دیگرش-"جنگ آخرالزمان"-، سخت خوان تَر میکند. احتمال می دهم، مستند به آنچه وصفَش رفت، کَسرِ قابل توجهی از رُفقایِ گودریدزی، که خود را کتابخوانِ "کم حوصله" دسته بندی میکنند، داستان را نیمه کاره رها کرده و کتاب را به قفسه بازگردانند
دوما
جانِ کلامِ داستان، ماجرایِ روزمره یِ تاثیر و تاثرِ "توده" است که تا بوده همین بوده، توده ای که اینجا در "پرو"، به تلخ ترین شکلِ ممکن، به گاهِ منافع فردی، به هزار و یکی رنگ درآمده و دستِ زدوبند به دامنِ هر کس و ناکس سائییده اما، آن سان که سخن از مصلحتِ عامه بوده، به شکلی جزیره وار، گاهی اسبِ گاری یِ سیاست مدارانِ پوپولیستِ لاتینِ قرن بیستمی یِ پروئی یا الواطِ خاورمیانه ای -مشخصاََ 80-1940 - شده و یا اینکه سیاهی لشگرِ امنیتی چی ها در ارضایِ مَطامعِ همان سیاستمداران در نمایش های خیابانی، ویوا گویان و هورا کِشان، بی رَدی از خِردورزی
در این رمانِ سخت خوان، تصویرها زیادند و متقاطع، سخن از زندگی یِ روزنامه نگاری سرگشته میانِ مکاتبِ فکری، بُریده از خانواده، شرمسار از همرزمان و متنفر از طبقه یِ اجتماعی خویش گرفته تا روایتِ حَمالی یِ اندیشه گُریزِ راننده یِ سناتوری سخت اهل زَد و بَند -پدرِ همان روزنامه نگار-، از فاحشه گانی که دستی به دامنِ اصحابِ بی افسارِ قدرت و دستی بر جامِ فسادِ نیروهایِ امنیتی دارند، تا روایتِ مدیریتِ اذهان توسط یک امنیتی چی یِ نابغه -دُن کایو- که زندگی همه ی شخصیت ها متاثر از تصمیماتِ اوست
شاید جالب باشد که "دن کایو"، این مدیرِ امنیتی بلند پایه و پرده نشین، برایِ من یکی، "سعید امامی" یِ این رمان جلوه می کرد، وَه که چه شباهت هایِ نامیمونی
سعید امامی: مامور رده بالایِ امنیتی و مغزِ متفکرِ قتل های زنجیره ای در دهه یِ هفتاد شمسی در ایران
از ترجمه اگر پرسیده باشید
کتابِ حاضر رُمانی بود مَملو از پاراگراف هایی که در ضمنِ یک دیالوگ، حادثه و یا خاطره ای از زبانِ روایانِ مختلف نقل می شد. فاصله یِ ادبیاتِ گفتاریِ شخصیت هایِ گوناگونِ کهکشانی بود و متن پر از نام های خاصِ لاتین
اینها را گفتم تا برسم به اینکه، اینها همه نمیتواند در بَراندازَم نسبتِ به ترجمه یِ "عبدالله کوثری"، حِسی جُز تحسین برانگیزد
سوما
رمانِ دیگری از یوسا بنامِ "جنگِ آخرالزمان" خوانده اَم که بیشتر از این یکی، خوانده و صدالبته پسندیده شُد. لینکِ ریویویِ آن، ذیلاََ تقدیم حضور شماست
https://www.goodreads.com/review/show...
نقل به مضمون از متنِ کتاب
ماریو بارگاس یوسا، نویسنده یِ برنده یِ نوبلِ اهلِ کشورِ پرو، در این رمانِ سیاسی، ضمنِ هم صحبتیِ دو نفر در میخانه ای بنامِ "کاتدرال"، داستان هایی موازی و در هم تنیده از تاریک روشنِ زندگیِ چند پرویی را در بستری از تحولاتِ اجتماعی روایت میکند، روایت هایی که گرچه مربوط به مناطقِ جغرافیایی و طبقاتِ اجتماعی مختلف در خط و ربطی پیدا و پنهان با شخصیت هایِ رمان است، اما به خوبی، نشان از تاثیرِ فرهنگِ سیاسی-اجتماعی یِ حاکم بر کشور، در "سیاه بختی" یِ بِهم گره خورده یِ افراد ِ مختلفِ یک ملت دارد، که شاید فرقِ ایشان بِلحاظِ طبقه یِ اجتماعی، از زمین است تا به آسمان
اولا
نویسنده یِ رمان، مشخصاََ در مرورِ خاطراتِ شخصیت ها، با پشتِ پا زدن به نظمِ و ترتیبِ معمولِ روایتِ زمانی، مُکرر در مُکرر، برای روایتی یکسان، از چند راویِ حاضر مدد گرفته و افعالِ گذشته، حال و آینده را همزمان بِکار می بندد. باید اضافه کرد این مسئله بقدری با هندسه یِ نوشتار منطبق است که گاه، با ظرافتی ستودنی، خطِ سیرِ رمان از "خودش" سبقت می گیرد
مشخص�� برایِ من، موردِ فوق الذکر، یگانه دلیلی است که این رمانِ "یوسا" را به نسبتِ رمانِ 900صفحه ایِ دیگرش-"جنگ آخرالزمان"-، سخت خوان تَر میکند. احتمال می دهم، مستند به آنچه وصفَش رفت، کَسرِ قابل توجهی از رُفقایِ گودریدزی، که خود را کتابخوانِ "کم حوصله" دسته بندی میکنند، داستان را نیمه کاره رها کرده و کتاب را به قفسه بازگردانند
دوما
جانِ کلامِ داستان، ماجرایِ روزمره یِ تاثیر و تاثرِ "توده" است که تا بوده همین بوده، توده ای که اینجا در "پرو"، به تلخ ترین شکلِ ممکن، به گاهِ منافع فردی، به هزار و یکی رنگ درآمده و دستِ زدوبند به دامنِ هر کس و ناکس سائییده اما، آن سان که سخن از مصلحتِ عامه بوده، به شکلی جزیره وار، گاهی اسبِ گاری یِ سیاست مدارانِ پوپولیستِ لاتینِ قرن بیستمی یِ پروئی یا الواطِ خاورمیانه ای -مشخصاََ 80-1940 - شده و یا اینکه سیاهی لشگرِ امنیتی چی ها در ارضایِ مَطامعِ همان سیاستمداران در نمایش های خیابانی، ویوا گویان و هورا کِشان، بی رَدی از خِردورزی
در این رمانِ سخت خوان، تصویرها زیادند و متقاطع، سخن از زندگی یِ روزنامه نگاری سرگشته میانِ مکاتبِ فکری، بُریده از خانواده، شرمسار از همرزمان و متنفر از طبقه یِ اجتماعی خویش گرفته تا روایتِ حَمالی یِ اندیشه گُریزِ راننده یِ سناتوری سخت اهل زَد و بَند -پدرِ همان روزنامه نگار-، از فاحشه گانی که دستی به دامنِ اصحابِ بی افسارِ قدرت و دستی بر جامِ فسادِ نیروهایِ امنیتی دارند، تا روایتِ مدیریتِ اذهان توسط یک امنیتی چی یِ نابغه -دُن کایو- که زندگی همه ی شخصیت ها متاثر از تصمیماتِ اوست
شاید جالب باشد که "دن کایو"، این مدیرِ امنیتی بلند پایه و پرده نشین، برایِ من یکی، "سعید امامی" یِ این رمان جلوه می کرد، وَه که چه شباهت هایِ نامیمونی
سعید امامی: مامور رده بالایِ امنیتی و مغزِ متفکرِ قتل های زنجیره ای در دهه یِ هفتاد شمسی در ایران
از ترجمه اگر پرسیده باشید
کتابِ حاضر رُمانی بود مَملو از پاراگراف هایی که در ضمنِ یک دیالوگ، حادثه و یا خاطره ای از زبانِ روایانِ مختلف نقل می شد. فاصله یِ ادبیاتِ گفتاریِ شخصیت هایِ گوناگونِ کهکشانی بود و متن پر از نام های خاصِ لاتین
اینها را گفتم تا برسم به اینکه، اینها همه نمیتواند در بَراندازَم نسبتِ به ترجمه یِ "عبدالله کوثری"، حِسی جُز تحسین برانگیزد
سوما
رمانِ دیگری از یوسا بنامِ "جنگِ آخرالزمان" خوانده اَم که بیشتر از این یکی، خوانده و صدالبته پسندیده شُد. لینکِ ریویویِ آن، ذیلاََ تقدیم حضور شماست
https://www.goodreads.com/review/show...
February 15, 2018
Fantastic! Fan-tastic! "Conversation in the Cathedral" was definitely a big work of art, a real masterpiece. It was the first book by Llosa that I read (after a suggestion by my friend, Moeen) and I'm now eager to read some more of his. It was none of a magic realism but yet a pure South-American way of story telling, with so many "stories" happening.
The book starts when Santiago Zavala, journalist, meets with his rich father's former chauffeur, Ambrosio, and they go to the bar "Cathedral" to have some beer and talk. They talk about their pasts and remember different stories from the very old times till the present. The whole book (about 700 pages) is the stories these two old fellas remember and retell.
Apart from the great tales Llosa has put in his characters' mouths and brains, "Conversation in the Cathedral" is a big achievement in story telling. As the two get drunk, they start mixing things up. The result is that almost everywhere in the book, we have parallel stories, all being narrated at the same time. Specially at the time when the pals are most drunken, there are chapters in which four stories are being told simultaneously, in a way that each sentence belongs to one of them, and these sentences are not put in any specific order. Actually, there are times that you should decide that the sentence you are reading belongs to one story or the other. It seems even that the author gets drunk with his characters too, since from time to time he starts telling tales about places in which none of the fells were present. This parallel story telling is kept throughout the book, though it changes the style, i.e. when the guys regain a part of their consciousness, they continue telling their stories in turns, and in bigger slices: two pages each turn.
Llosa's great style of writing has made this book a brilliant oeuvre of literature, a big "must read" for novel lovers and a real "coursebook" for whoever wants to write anything literal one day. He has made a great source of joy and surprise, which I doubt that will ever get outdated.
P.S: I should thank God for giving us Abdollah Kosari! I read his translation of the book, and I should confess that it was a very great one, letting me devour the novel wholeheartedly and confidently.
The book starts when Santiago Zavala, journalist, meets with his rich father's former chauffeur, Ambrosio, and they go to the bar "Cathedral" to have some beer and talk. They talk about their pasts and remember different stories from the very old times till the present. The whole book (about 700 pages) is the stories these two old fellas remember and retell.
Apart from the great tales Llosa has put in his characters' mouths and brains, "Conversation in the Cathedral" is a big achievement in story telling. As the two get drunk, they start mixing things up. The result is that almost everywhere in the book, we have parallel stories, all being narrated at the same time. Specially at the time when the pals are most drunken, there are chapters in which four stories are being told simultaneously, in a way that each sentence belongs to one of them, and these sentences are not put in any specific order. Actually, there are times that you should decide that the sentence you are reading belongs to one story or the other. It seems even that the author gets drunk with his characters too, since from time to time he starts telling tales about places in which none of the fells were present. This parallel story telling is kept throughout the book, though it changes the style, i.e. when the guys regain a part of their consciousness, they continue telling their stories in turns, and in bigger slices: two pages each turn.
Llosa's great style of writing has made this book a brilliant oeuvre of literature, a big "must read" for novel lovers and a real "coursebook" for whoever wants to write anything literal one day. He has made a great source of joy and surprise, which I doubt that will ever get outdated.
P.S: I should thank God for giving us Abdollah Kosari! I read his translation of the book, and I should confess that it was a very great one, letting me devour the novel wholeheartedly and confidently.
April 9, 2015
This is the best novel I’ve read in my 45 years of life. It is probably due to the fact that being Peruvian makes me feel deeply identified in it. I see it as a huge painting about the mentality and feelings of people in Peru and why not of people in many other countries in Latin America and probably around the world since the search of absolute power inevitably leads to corruption everywhere.
This is a huge painting and indeed the most memorable intent to reach a “Total Novel” that I witnessed. In a parallel way that “One hundred years of solitude” portrays with enormous beauty that Caribbean sentiment through Macondo, this masterpiece depicts ruthlessly its own reality without any magic in it even though some facts could appear incredible to many western eyes. As time goes by this monument endures and even gets better in predicting human behavior and the proof is that the same facts just with different protagonists occurred again in Peru at the end of the 90’s with Fujimori and Montesinos.
The style can be complicated but don’t take it personal, read it as you were enjoying your spare time, be patient, slowly make the pieces of this perfect and huge puzzle fit and you’ll see how everything starts to make sense, start to appreciate the whole panorama and to detect the profound implications of this simple bunch of papers that in the hands of one of the best gifted writers of this world turns in a timeless message of life.
Since that day in the middle 80’s when I read it for the first time my life changed irreversibly, my juvenile and optimistic visions crashed the sad wall of reality but for good. It can be seen as unnecessarily bleak and it is certainly sad but even though reading it can be similar to listen to a doctor tell you that you have just few months of life remaining, you can obtain an invaluable gift of it. It can help you to focus on what is really important. You can also see it as a mediocrity eulogy when it implies decency that is finally what Santiago chooses for himself after being deeply disappointed of his surroundings.
I’ve read it many times and every time I close its last page I confirm that almost everything is just sadly ephemeral and that it is very limited what we can do about it, everything will decay and get eventually screwed with or without you, just focus on what you can do to be better off and try to do it and when it fails move on. It is very likely that after 500 hundred years and onwards this novel will be still read it and appreciated as it deserves. To my personal taste it is one fundamental column of the universal literature building.
-------------------------
Esta es la mejor novela que he leído en mis 45 años de vida, probablemente siendo peruano sea esta la consecuencia de sentirme profundamente identificado con ella al percibirla como un mural que retrata con tal precisión las mentalidades, sentimientos y vivencias tan propios de este país pero con seguridad también de muchos otros países, sobretodo latinoamericanos. Es una pintura de tal magnitud que engloba un mundo en sí misma, el más memorable intento de novela total del que he sido testigo. Así como en forma paralela Cien años de soledad, también una maravillosa novela, retrata ese sentir tan Caribe y expresa con tan enorme belleza ese mundo a través de Macondo, "Conversación" retrata con la frialdad de un forense su propia realidad que no tiene nada de mágica aunque para algunos pueda parecer a veces increíble. Con una sensación de tiempo pendular la misma historia, con los mismos métodos pero diferentes protagonistas se repetiría hacia fines de los 90 con Fujimori y Montesinos.
Del estilo ya se ha hablado mucho, hay que tener paciencia ya que cual conversación entre dos personas que se ven después de mucho tiempo, las anécdotas y recuerdos se mezclan, diálogos y personajes de tiempos y lugares diferentes en una misma página en párrafos diferentes, poco a poco vamos reconstruyendo mentalmente este rompecabezas y aunque muchas veces sabemos el final de muchas de sus pequeñas historias, lo importante no es precisamente el final sino el detalle de cómo se llega al mismo, una sensación de caída luego de haber llegado al punto más alto, una montaña rusa de acontecimientos.
Después de aquel lejano día en los 80 en que la leí por primera vez, y quizás porque lo hice precisamente cuando el Perú andaba tan "jodido", mi vida no volvió a ser la misma, mi visión juvenil sobre mi país y sobre el mundo se estrelló contra la perversa realidad, años después a fines de los 90 comprobé que nuestra naturaleza no cambia, los métodos se estilizan pero los fines permanecen. Es cierto que puede ser vista como una novela pesimista, incluso negra pero es absurda y vomitivamente real, leerla es como escuchar al médico decirte que te quedan meses de vida, al estilo de Hesse en El Lobo Estepario puede asaltarte un sentimiento de desasosiego o como con Murakami en "Tokyo Blues" hasta un impulso hacia el suicidio pero en el fondo puedes interpretarla hasta como un elogio a la mediocridad cuando esta es al menos medianamente decente, que es lo que finalmente se impone a sí mismo Santiago. Por el contrario Ambrosio es una víctima más del clasismo, racismo y demás taras de esta sociedad que hasta hoy, aunque atenuadas ligeramente, aún persisten. Hay que leerla con criterio y sacar tus propias conclusiones, incluso hasta un mensaje positivo.
Aunque tenga poco que ver con este género, Asimov en "Fundación" acuña una frase genial en boca de los sicomatemáticos que predicen una inminente caída del imperio "La inercia de una civilización es más grande que las voluntades de sus miembros", todo se va a joder contigo o sin ti, todos nos vamos a morir sin importar lo que hagamos para evitarlo, puede parecer descorazonador pero interiorizar esta realidad te obliga a ver el mundo de otra forma, a fijar tus prioridades, sé consciente de tu pequeña magnitud y trata de hacer algo que valga la pena con tu efímera vida.
La he vuelto a leer varias veces, la he terminado otra vez hace dos semanas y creo como dijo alguien por ahí que es una novela en la que uno esperaría que su autor muera inmediatamente después de haber escrito su última palabra, haberlo hecho antes de los 30 años sólo nos confirma (aunque no podamos ser testigos de ello) que muy probablemente pasarán 500 años y se seguirá leyendo a Mario Vargas Llosa. Esta novela junto a la Guerra del Fin del Mundo y la Fiesta del Chivo son a mi gusto, tres ladrillos fundamentales del gran muro de la literatura universal.
This is a huge painting and indeed the most memorable intent to reach a “Total Novel” that I witnessed. In a parallel way that “One hundred years of solitude” portrays with enormous beauty that Caribbean sentiment through Macondo, this masterpiece depicts ruthlessly its own reality without any magic in it even though some facts could appear incredible to many western eyes. As time goes by this monument endures and even gets better in predicting human behavior and the proof is that the same facts just with different protagonists occurred again in Peru at the end of the 90’s with Fujimori and Montesinos.
The style can be complicated but don’t take it personal, read it as you were enjoying your spare time, be patient, slowly make the pieces of this perfect and huge puzzle fit and you’ll see how everything starts to make sense, start to appreciate the whole panorama and to detect the profound implications of this simple bunch of papers that in the hands of one of the best gifted writers of this world turns in a timeless message of life.
Since that day in the middle 80’s when I read it for the first time my life changed irreversibly, my juvenile and optimistic visions crashed the sad wall of reality but for good. It can be seen as unnecessarily bleak and it is certainly sad but even though reading it can be similar to listen to a doctor tell you that you have just few months of life remaining, you can obtain an invaluable gift of it. It can help you to focus on what is really important. You can also see it as a mediocrity eulogy when it implies decency that is finally what Santiago chooses for himself after being deeply disappointed of his surroundings.
I’ve read it many times and every time I close its last page I confirm that almost everything is just sadly ephemeral and that it is very limited what we can do about it, everything will decay and get eventually screwed with or without you, just focus on what you can do to be better off and try to do it and when it fails move on. It is very likely that after 500 hundred years and onwards this novel will be still read it and appreciated as it deserves. To my personal taste it is one fundamental column of the universal literature building.
-------------------------
Esta es la mejor novela que he leído en mis 45 años de vida, probablemente siendo peruano sea esta la consecuencia de sentirme profundamente identificado con ella al percibirla como un mural que retrata con tal precisión las mentalidades, sentimientos y vivencias tan propios de este país pero con seguridad también de muchos otros países, sobretodo latinoamericanos. Es una pintura de tal magnitud que engloba un mundo en sí misma, el más memorable intento de novela total del que he sido testigo. Así como en forma paralela Cien años de soledad, también una maravillosa novela, retrata ese sentir tan Caribe y expresa con tan enorme belleza ese mundo a través de Macondo, "Conversación" retrata con la frialdad de un forense su propia realidad que no tiene nada de mágica aunque para algunos pueda parecer a veces increíble. Con una sensación de tiempo pendular la misma historia, con los mismos métodos pero diferentes protagonistas se repetiría hacia fines de los 90 con Fujimori y Montesinos.
Del estilo ya se ha hablado mucho, hay que tener paciencia ya que cual conversación entre dos personas que se ven después de mucho tiempo, las anécdotas y recuerdos se mezclan, diálogos y personajes de tiempos y lugares diferentes en una misma página en párrafos diferentes, poco a poco vamos reconstruyendo mentalmente este rompecabezas y aunque muchas veces sabemos el final de muchas de sus pequeñas historias, lo importante no es precisamente el final sino el detalle de cómo se llega al mismo, una sensación de caída luego de haber llegado al punto más alto, una montaña rusa de acontecimientos.
Después de aquel lejano día en los 80 en que la leí por primera vez, y quizás porque lo hice precisamente cuando el Perú andaba tan "jodido", mi vida no volvió a ser la misma, mi visión juvenil sobre mi país y sobre el mundo se estrelló contra la perversa realidad, años después a fines de los 90 comprobé que nuestra naturaleza no cambia, los métodos se estilizan pero los fines permanecen. Es cierto que puede ser vista como una novela pesimista, incluso negra pero es absurda y vomitivamente real, leerla es como escuchar al médico decirte que te quedan meses de vida, al estilo de Hesse en El Lobo Estepario puede asaltarte un sentimiento de desasosiego o como con Murakami en "Tokyo Blues" hasta un impulso hacia el suicidio pero en el fondo puedes interpretarla hasta como un elogio a la mediocridad cuando esta es al menos medianamente decente, que es lo que finalmente se impone a sí mismo Santiago. Por el contrario Ambrosio es una víctima más del clasismo, racismo y demás taras de esta sociedad que hasta hoy, aunque atenuadas ligeramente, aún persisten. Hay que leerla con criterio y sacar tus propias conclusiones, incluso hasta un mensaje positivo.
Aunque tenga poco que ver con este género, Asimov en "Fundación" acuña una frase genial en boca de los sicomatemáticos que predicen una inminente caída del imperio "La inercia de una civilización es más grande que las voluntades de sus miembros", todo se va a joder contigo o sin ti, todos nos vamos a morir sin importar lo que hagamos para evitarlo, puede parecer descorazonador pero interiorizar esta realidad te obliga a ver el mundo de otra forma, a fijar tus prioridades, sé consciente de tu pequeña magnitud y trata de hacer algo que valga la pena con tu efímera vida.
La he vuelto a leer varias veces, la he terminado otra vez hace dos semanas y creo como dijo alguien por ahí que es una novela en la que uno esperaría que su autor muera inmediatamente después de haber escrito su última palabra, haberlo hecho antes de los 30 años sólo nos confirma (aunque no podamos ser testigos de ello) que muy probablemente pasarán 500 años y se seguirá leyendo a Mario Vargas Llosa. Esta novela junto a la Guerra del Fin del Mundo y la Fiesta del Chivo son a mi gusto, tres ladrillos fundamentales del gran muro de la literatura universal.
October 10, 2020
گفتگو در کاتدرال به معنای واقعی یک شاهکاره، و یوسا از متبحرترینها در روایت و فرم...
داستان با گفتگوی دو شخصیت اصلی داستان در کافهای شروع میشه و این گفتگو تا آخرین صفحات ادامه داره، اما از خلال همین گفتگو، شخصیتها و اتفاقاتی از گذشتهان که قصه رو شکل میدن.
کتاب �� بخشه که بنظرم بخش اول سختترین و پیچیدهترینه؛ برای خوانندهای که ابتدا با کلی ابهام، اسم و اتفاق بدون هیچ توضیحی مواجه میشه و هرچی پیشتر میره ابهامها بیشتر میشن، همسو شدن با داستان خیلی سخته. اما اگر همهی تمرکز و دقت رو به کار بگیری و شگفت زده از نوع روایت یوسا پیش بری در بخشهای بعدی همهچیز شفافتره و گرهها کم کم باز میشن.
داستان از آدمهای پرو در دهه های ۴۰ و ۵۰ میگه و فسادی که گریبانگیرشن، مردمی که چه آدمهای عادی باشن چه در راس دولت و حکومت، تو این گرداب دست و پا میزنن. هیچکس در اینجا خوب مطلق نیست، آدمهای بد زیادند... و پرو و آدمهاش هر روز بیشتر از قبل در تباه�� فرو میرن.
من همیشه به معنای واقعی مجذوب جنس روایت یوسا میشم. خارقالعاده و منحصر به فرده. اینهمه جزئیات مهندسی شده و طرحشون، مخصوصا در فصلی که چهار اتفاق و گفتگو در چهار مکان و زمان متفاوت رو هم زمان پیش می بره بیاندازه شگفت زدتون میکنه.
و البته همچنان بیصبرانه مشتاق و هیجانزدهام برای خوندن دیگر آثارش، که قطعا هرکدوم چهرهی متفاوتی از سیاهی و تاریکی سیاست رو نمایان میکنند.
داستان با گفتگوی دو شخصیت اصلی داستان در کافهای شروع میشه و این گفتگو تا آخرین صفحات ادامه داره، اما از خلال همین گفتگو، شخصیتها و اتفاقاتی از گذشتهان که قصه رو شکل میدن.
کتاب �� بخشه که بنظرم بخش اول سختترین و پیچیدهترینه؛ برای خوانندهای که ابتدا با کلی ابهام، اسم و اتفاق بدون هیچ توضیحی مواجه میشه و هرچی پیشتر میره ابهامها بیشتر میشن، همسو شدن با داستان خیلی سخته. اما اگر همهی تمرکز و دقت رو به کار بگیری و شگفت زده از نوع روایت یوسا پیش بری در بخشهای بعدی همهچیز شفافتره و گرهها کم کم باز میشن.
داستان از آدمهای پرو در دهه های ۴۰ و ۵۰ میگه و فسادی که گریبانگیرشن، مردمی که چه آدمهای عادی باشن چه در راس دولت و حکومت، تو این گرداب دست و پا میزنن. هیچکس در اینجا خوب مطلق نیست، آدمهای بد زیادند... و پرو و آدمهاش هر روز بیشتر از قبل در تباه�� فرو میرن.
من همیشه به معنای واقعی مجذوب جنس روایت یوسا میشم. خارقالعاده و منحصر به فرده. اینهمه جزئیات مهندسی شده و طرحشون، مخصوصا در فصلی که چهار اتفاق و گفتگو در چهار مکان و زمان متفاوت رو هم زمان پیش می بره بیاندازه شگفت زدتون میکنه.
و البته همچنان بیصبرانه مشتاق و هیجانزدهام برای خوندن دیگر آثارش، که قطعا هرکدوم چهرهی متفاوتی از سیاهی و تاریکی سیاست رو نمایان میکنند.
October 8, 2022
“Katedralde Sohbet” yazarın kendi başyapıtı olarak kabul ettiği, “eğer yazdıklarım arasında yangından sadece bir romanımı kurtarmak zorunda kalsaydım onu kurtarırdım.” dediği bir yapıt. Bana göre ise Llosa’dan okuduklarım arasında “Dünya Savaşı Sonu”, “Teke Şenliği” ve hatta “Masalcı”nın ardında yeralan bir roman.
“Mario Vargas Llosa, 1936 doğumlu, Nobel ödüllü (2010), Peru’lu roman, öykü ve oyun yazarı. Askeri liseden sonra üniversitede edebiyat eğitimi gören Llosa lise ve üniversite çağlarında sol düşünce ile tanışmış, Marksist öğrenci faaliyetlerinde bulunmuş, Sartre’ın varoluşçu çizgisini benimsemiş, ancak yetişkinliğe doğru soldan uzaklaşarak genç yaşta ülkesini terketmiş. Bu kitabı 1969’da henüz daha siyasi düşünce olarak değişmediği yıllarda yazmış. Gerçi daha sonra yazdığı kitaplarının tümünde otokratik yönetimlere, askeri diktatörlüklere, işkenceye, devletin yozlaşmasına, yolsuzluk ve adaletsizliğe karşı temaları kitaplarının odağına yerleştirmiştir. Gelin görün ki Llosa’nın siyasi savruluşları her ne kadar yazarlığının önüne geçmese de ona ciddi bir prestij kaybetmesine neden olmuştur. M. Teatcher’ın neoliberal pılitikasını, ABD’nin Irak işgalini savunmuş, Güney Amerika’da yükselen sol hareketin muhalifi olmuş, Covid19’un Çin’de diktatörlük olduğu için çoktığını ileri sürmüştür. Hatta 1990 yılında yeni dünya düzenini savunan Demokratik Cephe’nin adayı olarak katıldığı başkanlık seçimlerinde Alberto Fujimori karşısında başarılı olamamıştır. Halen sıkı bir ABD ideolojisi hayranıdır. Nobel ödülü alması değil, ödülün verilme gerekçesi (bence de haklı olarak) çok eleştirilmiştir. Bu ruhsal, zihinsel yarılmanın nedenlerini bilemiyoruz ancak bu kitapta satır aralarında okuyoruz gibi adeta.
Roman dört bölümden oluşuyor. Hikaye 1950'lerde Başkan Manuel A. Odría diktatörlüğü altındaki (1948-1956) Peru’da geçiyor. Roman kahramanlarından Santiago Zavala, San Marcos Ulusal Üniversitesi'nde öğrencidir ve babası etkili bir politikacıdır. Yazar Llosa'nın San Marcos Üniversitesi'nde okurken, ilk yıllarında sol bir grubun aktif bir üyesi olduğu hatırlanırsa öyküde anlatılan Santiago’nun öğrenciliğindeki eylemleri ile Llosa’nın öğrenciliği arasında bazı benzerlikler hemen görülecektir. Bu nedenle roman yer yer otobiyografik izler taşımaktadır, yine aynı nedenle “Katedral’de Sohbet”, bu baskıcı dönemde gençliğini yaşayamadan erişkinliğe geçen yitik bir kuşağının romanı olarak da okunabilir.
Birinci bölümde kitaba adını veren Katedral barında Santiago Zavalita ile ona “küçükbey” diye hitap eden, babası Don Fermin'in eski şöförü Ambrosio arasındaki sohbetler yeralmaktadır. Bu sohbet diyalog şeklinde sürmez, araya geçmişe ait kişi, olay ve bunlara ilişkin konuşmalar girer. Bu ikilinin son on yılı içine farklı tarihlerde farklı kişi ve olaylarla kurguya girişler olur. Bir geçmişte bir şimdiki zamanda buluyorsunuz kendinizi, adeta zamanlar ve karakterler birbirine karışıyor, bu nedenle de dikkat ve odaklanma isteyen bir anlatı biçimiyle karşılaşıyorsunuz. Romanın açılış cümlesi aynı zamanda yazarın kendisine sorduğu ve cevabını aradığı bir sorudur; “Peru ne zaman çuvalladı ?” Yani “Santiago ne zaman çuvalladı ?” Bu bölümde Santiago’nun aşık olduğu aynı siyasi grup içindeki Aida’nın, gruptaki diğer bir genci seçmesiyle yaşadığı hayal kırıklığına bir de bu ikilinin neden olduğu gecikme sonucunda toplantılarının polisçe basılması, tutuklanmaları, ancak kendisinin babası tarafından kurtarılması olayı önemlidir. Diğer arkadaşları içeride kalmıştır, bu olayın travması ile yoldaşlarına okulda rastlamamak için Santiago okulu bırakır. Yine bu bölümde faşist rejimin tipik bir emniyet müdürü portresi çizen Don Cayo Bermudez çok iyi anlatılmış. Kitabın omurgasını zaten bu bölüm oluşturuyor.
İkinci bölümde büyük ölçüde Don Cayo Bermudez ve metresi Hortensia'nın yaptıkları hakkındaki konuşmaları içermektedir. Her türlü entrika, kirli ilişkiler, iktidar içindeki güç savaşları da bu bölümde anlatılıyor. Bermudez’in Başkan’dan aldığı güçle bakanlar dahil herkesi ezmesi, nakit aldığı rüşvetleri yurtdışına çıkarması gibi kirli ve karanlık ilişkiler anlatılıyor, ama kötülerin kaçınılmaz sonu olarak Bermudez' de çuvallıyor ve ülke dışına kaçıyor. Aslında Peru’nun kronik yolsuzluk resmini görüyoruz bu bölümde.
Üçüncü bölüm Bermudez'in metresi Hortensia’nın öldürülmesi ve bu cinayetinin aydınlatılması için gazete tarafından gazeteci Beccerita ile Santiago'nun görevlendirilmesi etrafında dönmektedir. Santiago babasının “Altın Top” lakaplı bir eşcinsel olduğu iddiasını öğrenir, ailesiyle yeniden görüşmeye başlar. Babasıyla eşcisel ilişkide bulunduğu söylenen şöförü Ambroise'nın Hortensia'yı Don Fermin'e şantaj yaptığı için öldürdüğünün itirafı da bu bölümde yeralıyor.
Dördüncü bölüm kitabın en zayıf bölümü, Santiago’nun pişmanlıkları, Don Fermin’in ve Zavala ailesininin sırları anlatılmakta. Santiago bir araba kazasının ardından hastanede tanıştığı hemşire Ana ile evlenir ve bu evlilik ailesiyle bağını tekrar kopartır, ancak babasının ölümünden sonra ailesini tekrar görür. Karısı Amalia'nın doğum sırasında ölmesinin ardından Ambrosio da çuvallar. Lima’ya döner ve Santiago ile karşılaşacağı köpek barınağında çalışır. Santiago ve Ambrosio'nun Katedral Bar’daki dört saat boyunca içtikleri biralar eşliğinde konuşmaları iki çuvallamış adam olarak Santiago’nun geçmişe dair öğrenmek istedikleri konularla sürer gider. Romanı bir cümlede özetlersem; “çuvallamış Peru’da”, “çok çuvallamış” iki insanın buz üstüne yazdığı yazılar.
800 sayfalık hacimli bir roman, kitap içinde Nazım Hikmet’in şiirlerinden bahsedilmesi hoş bir sürpriz oldu. Keza “ Ve Çeliğe Su Verildi”, “ Felsefenin Temel İlkeleri” ve bazı Marksist klasiklerin de yazar tarafından okunmuş olduğunu görüyoruz. Ambrosio’ya itirafı, onun sonraki politik çizgisinin de ipuçlarını taşımaktadır. Şöyle anlatıyor Santiago Zavalita; “…Marksism bilime dayanır, din ise cehalete…ve sınıfsız bir dünya kurulacaktır….yapamadın Zavalita, bir küçük burjuvaydın, öyle kalacak ve bir küçük burjuva olarak öleceksin”. Ayrıca Llosa’nın diğer kitaplarında da eşcinsel ilişkiyi öne çıkaran bir anlatıyı seçtiğini bu nedenle yazarda sanki bir “cinsel tercih” takıntısı olduğunu düşündüğümü de bir not olarak belirtirim. Yorumun başında adı geçen diğer eserlerine öncelik vermenizi öneririm.
“Mario Vargas Llosa, 1936 doğumlu, Nobel ödüllü (2010), Peru’lu roman, öykü ve oyun yazarı. Askeri liseden sonra üniversitede edebiyat eğitimi gören Llosa lise ve üniversite çağlarında sol düşünce ile tanışmış, Marksist öğrenci faaliyetlerinde bulunmuş, Sartre’ın varoluşçu çizgisini benimsemiş, ancak yetişkinliğe doğru soldan uzaklaşarak genç yaşta ülkesini terketmiş. Bu kitabı 1969’da henüz daha siyasi düşünce olarak değişmediği yıllarda yazmış. Gerçi daha sonra yazdığı kitaplarının tümünde otokratik yönetimlere, askeri diktatörlüklere, işkenceye, devletin yozlaşmasına, yolsuzluk ve adaletsizliğe karşı temaları kitaplarının odağına yerleştirmiştir. Gelin görün ki Llosa’nın siyasi savruluşları her ne kadar yazarlığının önüne geçmese de ona ciddi bir prestij kaybetmesine neden olmuştur. M. Teatcher’ın neoliberal pılitikasını, ABD’nin Irak işgalini savunmuş, Güney Amerika’da yükselen sol hareketin muhalifi olmuş, Covid19’un Çin’de diktatörlük olduğu için çoktığını ileri sürmüştür. Hatta 1990 yılında yeni dünya düzenini savunan Demokratik Cephe’nin adayı olarak katıldığı başkanlık seçimlerinde Alberto Fujimori karşısında başarılı olamamıştır. Halen sıkı bir ABD ideolojisi hayranıdır. Nobel ödülü alması değil, ödülün verilme gerekçesi (bence de haklı olarak) çok eleştirilmiştir. Bu ruhsal, zihinsel yarılmanın nedenlerini bilemiyoruz ancak bu kitapta satır aralarında okuyoruz gibi adeta.
Roman dört bölümden oluşuyor. Hikaye 1950'lerde Başkan Manuel A. Odría diktatörlüğü altındaki (1948-1956) Peru’da geçiyor. Roman kahramanlarından Santiago Zavala, San Marcos Ulusal Üniversitesi'nde öğrencidir ve babası etkili bir politikacıdır. Yazar Llosa'nın San Marcos Üniversitesi'nde okurken, ilk yıllarında sol bir grubun aktif bir üyesi olduğu hatırlanırsa öyküde anlatılan Santiago’nun öğrenciliğindeki eylemleri ile Llosa’nın öğrenciliği arasında bazı benzerlikler hemen görülecektir. Bu nedenle roman yer yer otobiyografik izler taşımaktadır, yine aynı nedenle “Katedral’de Sohbet”, bu baskıcı dönemde gençliğini yaşayamadan erişkinliğe geçen yitik bir kuşağının romanı olarak da okunabilir.
Birinci bölümde kitaba adını veren Katedral barında Santiago Zavalita ile ona “küçükbey” diye hitap eden, babası Don Fermin'in eski şöförü Ambrosio arasındaki sohbetler yeralmaktadır. Bu sohbet diyalog şeklinde sürmez, araya geçmişe ait kişi, olay ve bunlara ilişkin konuşmalar girer. Bu ikilinin son on yılı içine farklı tarihlerde farklı kişi ve olaylarla kurguya girişler olur. Bir geçmişte bir şimdiki zamanda buluyorsunuz kendinizi, adeta zamanlar ve karakterler birbirine karışıyor, bu nedenle de dikkat ve odaklanma isteyen bir anlatı biçimiyle karşılaşıyorsunuz. Romanın açılış cümlesi aynı zamanda yazarın kendisine sorduğu ve cevabını aradığı bir sorudur; “Peru ne zaman çuvalladı ?” Yani “Santiago ne zaman çuvalladı ?” Bu bölümde Santiago’nun aşık olduğu aynı siyasi grup içindeki Aida’nın, gruptaki diğer bir genci seçmesiyle yaşadığı hayal kırıklığına bir de bu ikilinin neden olduğu gecikme sonucunda toplantılarının polisçe basılması, tutuklanmaları, ancak kendisinin babası tarafından kurtarılması olayı önemlidir. Diğer arkadaşları içeride kalmıştır, bu olayın travması ile yoldaşlarına okulda rastlamamak için Santiago okulu bırakır. Yine bu bölümde faşist rejimin tipik bir emniyet müdürü portresi çizen Don Cayo Bermudez çok iyi anlatılmış. Kitabın omurgasını zaten bu bölüm oluşturuyor.
İkinci bölümde büyük ölçüde Don Cayo Bermudez ve metresi Hortensia'nın yaptıkları hakkındaki konuşmaları içermektedir. Her türlü entrika, kirli ilişkiler, iktidar içindeki güç savaşları da bu bölümde anlatılıyor. Bermudez’in Başkan’dan aldığı güçle bakanlar dahil herkesi ezmesi, nakit aldığı rüşvetleri yurtdışına çıkarması gibi kirli ve karanlık ilişkiler anlatılıyor, ama kötülerin kaçınılmaz sonu olarak Bermudez' de çuvallıyor ve ülke dışına kaçıyor. Aslında Peru’nun kronik yolsuzluk resmini görüyoruz bu bölümde.
Üçüncü bölüm Bermudez'in metresi Hortensia’nın öldürülmesi ve bu cinayetinin aydınlatılması için gazete tarafından gazeteci Beccerita ile Santiago'nun görevlendirilmesi etrafında dönmektedir. Santiago babasının “Altın Top” lakaplı bir eşcinsel olduğu iddiasını öğrenir, ailesiyle yeniden görüşmeye başlar. Babasıyla eşcisel ilişkide bulunduğu söylenen şöförü Ambroise'nın Hortensia'yı Don Fermin'e şantaj yaptığı için öldürdüğünün itirafı da bu bölümde yeralıyor.
Dördüncü bölüm kitabın en zayıf bölümü, Santiago’nun pişmanlıkları, Don Fermin’in ve Zavala ailesininin sırları anlatılmakta. Santiago bir araba kazasının ardından hastanede tanıştığı hemşire Ana ile evlenir ve bu evlilik ailesiyle bağını tekrar kopartır, ancak babasının ölümünden sonra ailesini tekrar görür. Karısı Amalia'nın doğum sırasında ölmesinin ardından Ambrosio da çuvallar. Lima’ya döner ve Santiago ile karşılaşacağı köpek barınağında çalışır. Santiago ve Ambrosio'nun Katedral Bar’daki dört saat boyunca içtikleri biralar eşliğinde konuşmaları iki çuvallamış adam olarak Santiago’nun geçmişe dair öğrenmek istedikleri konularla sürer gider. Romanı bir cümlede özetlersem; “çuvallamış Peru’da”, “çok çuvallamış” iki insanın buz üstüne yazdığı yazılar.
800 sayfalık hacimli bir roman, kitap içinde Nazım Hikmet’in şiirlerinden bahsedilmesi hoş bir sürpriz oldu. Keza “ Ve Çeliğe Su Verildi”, “ Felsefenin Temel İlkeleri” ve bazı Marksist klasiklerin de yazar tarafından okunmuş olduğunu görüyoruz. Ambrosio’ya itirafı, onun sonraki politik çizgisinin de ipuçlarını taşımaktadır. Şöyle anlatıyor Santiago Zavalita; “…Marksism bilime dayanır, din ise cehalete…ve sınıfsız bir dünya kurulacaktır….yapamadın Zavalita, bir küçük burjuvaydın, öyle kalacak ve bir küçük burjuva olarak öleceksin”. Ayrıca Llosa’nın diğer kitaplarında da eşcinsel ilişkiyi öne çıkaran bir anlatıyı seçtiğini bu nedenle yazarda sanki bir “cinsel tercih” takıntısı olduğunu düşündüğümü de bir not olarak belirtirim. Yorumun başında adı geçen diğer eserlerine öncelik vermenizi öneririm.
July 14, 2015
از درگاه لاکرونیکا سانتیاگو بی هیچ عشق به خیابان تاکنا مینگرد: اتومبیلها، ساختمانهای ناموزون و رنگباخته، چارچوب پر زرق و برگ پوسترها شناور در مه، نیمروز خاکستری. دقیقا در کدام لحظه پرو [تو بخوان امریکای لاتین] خود را به گا... داده بود؟
رمان اینطور شروع میشه. مرور رو همینجا میشد تموم کرد
...
یوسا، کالبدشکاف دیکتاتوری
رمان گفتگو در کاتدرال حکایت سالهای دیکتاتوری ژنرال اودریا در سالهای دههی چهل و پنجاه پرو هست. سالهایی که تارهای دیکتاتوری تا مغز استخوان جامعه تنیده شده... خودش توی مصاحبهای گفته
خشونت رژیمهای دیکتاتور در همهی طبقات جامعه و زندگی نفوذ و آن را آشفته میکند. نه فقط در عرصهی سیاسی که به خانواده و کار و دانشگاه هم کشیده میشود. دیکتاتوری فسادآور است.
یوسا دو آشنای قدیمی، سانتیاگو و امبروسیو رو روبروی هم میشونه تا به بهانهی مرور گذشتههای این دو نفر سرکی بکشه به روزگار و زیست آدمهای اون دوره. رمان هیچ قهرمانی نداره. سانتیاگو در قد و قوارهی قهرمان نیست... خود یوسا میگه:
سانتیاگو کمی منفعل عمل میکرد و در مقایسه با من آدم بدبینی بود. سانتیاگو از مشکلاتی که اطرافش را احاطه کرده بود، خسته شده بود و بخاطر فساد عمیقی که کشورش را در بر گرفته بود، دچار نوعی بدبینی و انفعال و تسلیم و گوشهگیری شده بود. او خودش را قربانی کرده بود و به همین خاطر تصور میکرد که در چنین کشوری با لایههای عمیق فساد و انحراف، هر آدمی که پیروز شود استثمارگر است. اما من به هیچ وجه مثل سانتیاگو فکر نمیکنم. بدبینیای که سانتیاگو را فرا گرفته بود بسیار گسترده بود و این بدبینی در بسیاری از کشورهای آمریکای لاتین رخنه کرده و به خصوص روشنفکران و فعالان این کشورها را فرا گرفته بود. در آن دوران طبقهی متوسط جامعه دچار انفعال بسیار زیادی شده بود و کاراییاش را در انجام کارها و تغییر دادن محیط از دست داده بود.
آمبروسیو هم بیشتر از اینکه در هیات قهرمان ظاهر بشه شخصیتش به ضدقهرمانها پهلو میزنه. یکی از خاصیتهای رمانهای سوپر ماریو همینه. با اینکه رمانهاش پر از شخصیت هست اما هیچ کدوم قهرمان داستان نیستند؛ چون اساسا رمانهاش برندهای نداره که بخواد قهرمانی توش وجود داشته باشه
...
نمیشه برای رمان یک خط داستان واحد رو تو چند خط بیان کرد. چون تعریف کردن خط داستانی رمان همان و دوبارهنویسی این رمان همان. اما چیزی که برای من حیرتآور و طبیعتا حسادتبرانگیز بود این واقعیت هست که یوسا این رمان رو تو سی و دو سالگیش نوشته. وقتی رمان رو میخونی و تشریح هولناک جزئیات جامعهای استبدادزده رو با کمکش تخیل میکنی-جامعهای که اونقدر فاسد هست که کودتای علیه دیکتاتوریش هم بوی عفونت فساد میده- فقط میتونی انگشت به دهن بمونی که چطور امکان داره کسی توی این سن [و به عبارت درستتر تا این سن] تونسته باشه اینقدر توی بطن ماجراها و حوادث اجتماعش حضور داشته باشه که به چنین درکی برسه
...
حسودیت رو میکنم سوپرماریو
دو نکته دربارهی ساختار رمان
یک. قبل از خوندن رمان بارها شنیده بودم ساختار روایی این رمان گفتگو هست و ناخودآگاه تصور میکردم که چیزی شبیه مکتب دیکتاتورهای سیلونه هست... یعنی الف تا یای رمان رو پینگپونگهای گفتگوها پیش میبره. اما اینطور نیست. رمان اساسش روی گفتگوها هست. اما این مانع از این نشده که نویسنده اینجا و اونجا سبک رایج تشریح و توصیف محیط و حالات درونی رو به کار ببره
دو. رمان توی چهار تا فصل روایت میشه که هر کدوم از فصلها به چندین بخش تقسیم میشن. فصل اول با یه بخش اول فوقالعاده شروع میشه. اما بخشهای دو تا نهش یه افتضاح تمامعیار هست. خود یوسا میگه
البته اگر من قرار باشد دوباره همچون کتابی بنویسم، امروز دیگر از آن ساختار استفاده نخواهم کرد. ساختار روایی «گفتوگو در کاتدرال» در آن ایام بسیار مد و محبوب بود چون آن موقع، سالیان سال ادبیات آمریکای لاتین تحت تاثیر ویلیام فاکنر، جان دوسپاسوس و جیمز جویس بود. منظور این است که تحت تاثیر رمانهای مدرن بود. اما امروز من دیگر آن طور رمان نمینویسم، برای مثال «سوربز» هم کتابی دربارهی دیکتاتوری است اما در آن از ساختار کاملا، کاملا متفاوتی استفاده کردهام، ساختاری که به ادبیات امروز شباهت بیشتری دارد.
رمان توی این بخشها زورآزماییهای تکنیکی ضعیف و بیمزهای هست که به هیچ دردی نمیخوره. تکنیک گفتگو در گفتگو نوشتن، یا گفتگوهای چند لایهایش به شدت بیمعنی و بیتاثیر هست. توضیح اینکه فرض کنید دو نفر با اسم های «الف» و «ب داریم که دارن با هم صحبت میکنن و دو نفر دیگه با اسامی «ج» و «د» که دارن توی یه زمان و م��ان دیگه صحبت میکنن. حالا نویسنده میاد و ترتیب جملههای رو اینجوری میچینه
الف
ج
ب
د
الف
ج
ب
د
این ساختار وقتی کاربرد داره که مثلا «الف» و «ب» در مورد گ��تگوی «ج» و «د» صحبت بکنن و نویسنده با این تمهید به جای اینکه حرفای ج و د رو از زبون الف و ب به زبون بیاره از زبون خودشون به زبون بیاره. کاربرد دوم این ساختار وقتی هست که نویسنده بخواد آشوب و بینظمی حاکم بر فضا رو تلقین کنه. کاری که نویسنده تونسته توی بخش آخر فصل سوم به خوبی از پسش بر بیاد
اما در ادامه رمان با فصول دوم و سوم معرکه و فصل چهارم خوبش پی گرفته میشه. نویسنده خودش رو و زبونش رو پیدا میکنه و آدم رو با روایت بی سر و ته و بیمعنی اذیت نمیکنه
.
حرف آخر
رمان به قوت جنگ آخر زمان نیست؛ اما همچنان بسیار بسیار خوندنی هست. باید سور بز رو هم بخونم تا ببینم کجای این معادله قرار میگیره
سخنی با مخاطب سال 2100
سلام. وقتی داری این رو میخونی به احتمال قوی من مردم. شاید به نظرت عجیب بیاد که چرا به این رمان چهار ستاره دادم. اما واقعیت این هست که با اینکه میدونم این رمان از آزمون زمان زنده بیرون نمیاد و تو دورهی شما زیاد ازش صحبت نمیشه اما توی دورهی ما این رمان خونده میشه و درک میشه. از همین تونل زمان میبوسمت
رمان اینطور شروع میشه. مرور رو همینجا میشد تموم کرد
...
یوسا، کالبدشکاف دیکتاتوری
رمان گفتگو در کاتدرال حکایت سالهای دیکتاتوری ژنرال اودریا در سالهای دههی چهل و پنجاه پرو هست. سالهایی که تارهای دیکتاتوری تا مغز استخوان جامعه تنیده شده... خودش توی مصاحبهای گفته
خشونت رژیمهای دیکتاتور در همهی طبقات جامعه و زندگی نفوذ و آن را آشفته میکند. نه فقط در عرصهی سیاسی که به خانواده و کار و دانشگاه هم کشیده میشود. دیکتاتوری فسادآور است.
یوسا دو آشنای قدیمی، سانتیاگو و امبروسیو رو روبروی هم میشونه تا به بهانهی مرور گذشتههای این دو نفر سرکی بکشه به روزگار و زیست آدمهای اون دوره. رمان هیچ قهرمانی نداره. سانتیاگو در قد و قوارهی قهرمان نیست... خود یوسا میگه:
سانتیاگو کمی منفعل عمل میکرد و در مقایسه با من آدم بدبینی بود. سانتیاگو از مشکلاتی که اطرافش را احاطه کرده بود، خسته شده بود و بخاطر فساد عمیقی که کشورش را در بر گرفته بود، دچار نوعی بدبینی و انفعال و تسلیم و گوشهگیری شده بود. او خودش را قربانی کرده بود و به همین خاطر تصور میکرد که در چنین کشوری با لایههای عمیق فساد و انحراف، هر آدمی که پیروز شود استثمارگر است. اما من به هیچ وجه مثل سانتیاگو فکر نمیکنم. بدبینیای که سانتیاگو را فرا گرفته بود بسیار گسترده بود و این بدبینی در بسیاری از کشورهای آمریکای لاتین رخنه کرده و به خصوص روشنفکران و فعالان این کشورها را فرا گرفته بود. در آن دوران طبقهی متوسط جامعه دچار انفعال بسیار زیادی شده بود و کاراییاش را در انجام کارها و تغییر دادن محیط از دست داده بود.
آمبروسیو هم بیشتر از اینکه در هیات قهرمان ظاهر بشه شخصیتش به ضدقهرمانها پهلو میزنه. یکی از خاصیتهای رمانهای سوپر ماریو همینه. با اینکه رمانهاش پر از شخصیت هست اما هیچ کدوم قهرمان داستان نیستند؛ چون اساسا رمانهاش برندهای نداره که بخواد قهرمانی توش وجود داشته باشه
...
نمیشه برای رمان یک خط داستان واحد رو تو چند خط بیان کرد. چون تعریف کردن خط داستانی رمان همان و دوبارهنویسی این رمان همان. اما چیزی که برای من حیرتآور و طبیعتا حسادتبرانگیز بود این واقعیت هست که یوسا این رمان رو تو سی و دو سالگیش نوشته. وقتی رمان رو میخونی و تشریح هولناک جزئیات جامعهای استبدادزده رو با کمکش تخیل میکنی-جامعهای که اونقدر فاسد هست که کودتای علیه دیکتاتوریش هم بوی عفونت فساد میده- فقط میتونی انگشت به دهن بمونی که چطور امکان داره کسی توی این سن [و به عبارت درستتر تا این سن] تونسته باشه اینقدر توی بطن ماجراها و حوادث اجتماعش حضور داشته باشه که به چنین درکی برسه
...
حسودیت رو میکنم سوپرماریو
دو نکته دربارهی ساختار رمان
یک. قبل از خوندن رمان بارها شنیده بودم ساختار روایی این رمان گفتگو هست و ناخودآگاه تصور میکردم که چیزی شبیه مکتب دیکتاتورهای سیلونه هست... یعنی الف تا یای رمان رو پینگپونگهای گفتگوها پیش میبره. اما اینطور نیست. رمان اساسش روی گفتگوها هست. اما این مانع از این نشده که نویسنده اینجا و اونجا سبک رایج تشریح و توصیف محیط و حالات درونی رو به کار ببره
دو. رمان توی چهار تا فصل روایت میشه که هر کدوم از فصلها به چندین بخش تقسیم میشن. فصل اول با یه بخش اول فوقالعاده شروع میشه. اما بخشهای دو تا نهش یه افتضاح تمامعیار هست. خود یوسا میگه
البته اگر من قرار باشد دوباره همچون کتابی بنویسم، امروز دیگر از آن ساختار استفاده نخواهم کرد. ساختار روایی «گفتوگو در کاتدرال» در آن ایام بسیار مد و محبوب بود چون آن موقع، سالیان سال ادبیات آمریکای لاتین تحت تاثیر ویلیام فاکنر، جان دوسپاسوس و جیمز جویس بود. منظور این است که تحت تاثیر رمانهای مدرن بود. اما امروز من دیگر آن طور رمان نمینویسم، برای مثال «سوربز» هم کتابی دربارهی دیکتاتوری است اما در آن از ساختار کاملا، کاملا متفاوتی استفاده کردهام، ساختاری که به ادبیات امروز شباهت بیشتری دارد.
رمان توی این بخشها زورآزماییهای تکنیکی ضعیف و بیمزهای هست که به هیچ دردی نمیخوره. تکنیک گفتگو در گفتگو نوشتن، یا گفتگوهای چند لایهایش به شدت بیمعنی و بیتاثیر هست. توضیح اینکه فرض کنید دو نفر با اسم های «الف» و «ب داریم که دارن با هم صحبت میکنن و دو نفر دیگه با اسامی «ج» و «د» که دارن توی یه زمان و م��ان دیگه صحبت میکنن. حالا نویسنده میاد و ترتیب جملههای رو اینجوری میچینه
الف
ج
ب
د
الف
ج
ب
د
این ساختار وقتی کاربرد داره که مثلا «الف» و «ب» در مورد گ��تگوی «ج» و «د» صحبت بکنن و نویسنده با این تمهید به جای اینکه حرفای ج و د رو از زبون الف و ب به زبون بیاره از زبون خودشون به زبون بیاره. کاربرد دوم این ساختار وقتی هست که نویسنده بخواد آشوب و بینظمی حاکم بر فضا رو تلقین کنه. کاری که نویسنده تونسته توی بخش آخر فصل سوم به خوبی از پسش بر بیاد
اما در ادامه رمان با فصول دوم و سوم معرکه و فصل چهارم خوبش پی گرفته میشه. نویسنده خودش رو و زبونش رو پیدا میکنه و آدم رو با روایت بی سر و ته و بیمعنی اذیت نمیکنه
.
حرف آخر
رمان به قوت جنگ آخر زمان نیست؛ اما همچنان بسیار بسیار خوندنی هست. باید سور بز رو هم بخونم تا ببینم کجای این معادله قرار میگیره
سخنی با مخاطب سال 2100
سلام. وقتی داری این رو میخونی به احتمال قوی من مردم. شاید به نظرت عجیب بیاد که چرا به این رمان چهار ستاره دادم. اما واقعیت این هست که با اینکه میدونم این رمان از آزمون زمان زنده بیرون نمیاد و تو دورهی شما زیاد ازش صحبت نمیشه اما توی دورهی ما این رمان خونده میشه و درک میشه. از همین تونل زمان میبوسمت
February 7, 2017
No sé que decir de este libro, no soy muy buena haciendo reseñas, y menos cuando los libros son tan buenos como éste que acabo de terminar. Vargas Llosa: sos un maldito genio y ahora quiero leer todos tus libros.
La historia comienza cuando Santiago va a buscar a su perro a la perrera, y allí se encuentra con Ambrosio, un viejo conocido que había sido chofer de su padre. Ambos van a un bar llamado La Catedral y, entre trago y trago, desentierran las historias vividas. Historias de vida marcadas por una dictadura.
La primera parte es bastante entreverada y es muy difícil agarrarle el hilo a la historia. Se mezclan hasta cuatro historias en un mismo capítulo, de personajes distintos y que ocurren en diferentes momentos en el tiempo, cambiando a cada oración. Pero luego de leer un poco te acostumbrás y es más fácil de seguir. Las tres últimas partes ya tienen fragmentos más largos, hasta que al final se van uniendo todas las piezas del rompecabezas. Al que se siente es mareado: no desistas. Vale la pena cada página.
"Si tuviera que salvar del fuego una sola de las novelas que he escrito, salvaría esta" - Mario Vargas Llosa (1998)
La historia comienza cuando Santiago va a buscar a su perro a la perrera, y allí se encuentra con Ambrosio, un viejo conocido que había sido chofer de su padre. Ambos van a un bar llamado La Catedral y, entre trago y trago, desentierran las historias vividas. Historias de vida marcadas por una dictadura.
La primera parte es bastante entreverada y es muy difícil agarrarle el hilo a la historia. Se mezclan hasta cuatro historias en un mismo capítulo, de personajes distintos y que ocurren en diferentes momentos en el tiempo, cambiando a cada oración. Pero luego de leer un poco te acostumbrás y es más fácil de seguir. Las tres últimas partes ya tienen fragmentos más largos, hasta que al final se van uniendo todas las piezas del rompecabezas. Al que se siente es mareado: no desistas. Vale la pena cada página.
"Si tuviera que salvar del fuego una sola de las novelas que he escrito, salvaría esta" - Mario Vargas Llosa (1998)
July 23, 2022
این کتاب اونقدر شگفتزدهام کرده که نمیدونم چی بگم! ازون دسته کتابهاست که وقتی تموم شد گفتم چقدر خوشحالم که تونستم بخونمش. اوایل داستان گیجکننده است مثلا کلی گفتگو در این کتاب هست که اشخاص "الف" و "ب" دارن با هم حرف میزنند و اشخاص "ج" و "د" هم دارند توی یه زمان دیگه با هم حرف میزنند اونم به این صورت:
الف:....
ج:...
ب:....
د:....
برای من از حدود صفحه دویست ابهامها برطرف و داستان جذاب شد و هرچی پیش رفت جذابتر شد. فقط برای کسانی که نخوندن و تصمیم دارن بخونن بگم که "آمبروسیو" خیلی کلیدی و مهمه. یجورایی شخص اصلی همین آدمه 😏
الف:....
ج:...
ب:....
د:....
برای من از حدود صفحه دویست ابهامها برطرف و داستان جذاب شد و هرچی پیش رفت جذابتر شد. فقط برای کسانی که نخوندن و تصمیم دارن بخونن بگم که "آمبروسیو" خیلی کلیدی و مهمه. یجورایی شخص اصلی همین آدمه 😏
December 6, 2018
Da tempo non vedevo d.; lo incontro alla fermata del 16: cosa fai cosa leggi cosa non leggi dico ho appena finito Conversazione nella Cattedrale e iniziamo a parlarne:
d: non ho mai letto niente di Vargas Llosa
io: guarda, neanche io fino a qualche anno fa
d: per quello non ne avevamo mai parlato
io: però questo è il terzo consecutivo
d: gli hai letti tutti di seguito?
io: no, voglio dire… sono i primi tre romanzi e gli ho letti nell’ordine di uscita… guarda, Conversazione è il terzo romanzo del giovane Mario (aveva 33 anni quando uscì) e terzo capolavoro!
d: davvero? Così bello?
io: sì, è abbastanza incredibile vedere come, dal 1962 al 1969, è riuscito a inanellare tre libri così… e non ho nemmeno letto i racconti…
d: quali libri?
io: La città e i cani, La casa verde e Conversazione nella Cattedrale.
d: tutti belli?
io: sì, ho visto che spesso il secondo è collocato un gradino più in basso rispetto agli altri due, ma io non sono d’accordo… volevo anche scriverci su qualcosa… ci ho pensato troppo e il tempo continua a passare…
d: ma che cosa ti piace di sti romanzi?
io: mmm… non saprei da dove cominciare… l’altro giorno mi è venuta in mente una frase di Praz su Faulkner…
d: e cosa c’entra?
io: beh, Faulkner è sicuramente uno dei maestri fondamentali di Vargas Llosa… dovrei andare a cercare…
d: lascia perdere, che frase era?
io: si chiedeva lo scopo di questo puzzle… un romanzo come un vero e proprio puzzle di un genere prima non tentato…
d: ho capito, parlava di The Sound and the Fury...
io: ebbravo!
d: e allora?
io: mi veniva in mentre perché poi anche la Conversazione, come i due romanzi precedenti… anche questo in effetti è un puzzle… è un gioco di combinazioni, da rimontare… ma anche proprio un rompicapo… e un mistero insolubile, che lascia sconcertati.
d: suona un po’ macchinoso
io: ma no! È un motivo di attrazione! Ti assicuro! Anzi, forse aumenta addirittura la sfida rispetto ai precedenti: Venghino, siore e siori! Sempre più difficile! Sempre più rischioso!
d: :-)
io: Mario qui continua il lavoro impostato coi due romanzi precedenti… porta avanti la sua creazione di uno stile impetuoso, avvolgente, complesso, illusionistico, confusivo e avvincente…
d: tutto questo insieme?
io: Tutto questo insieme! Da La città e i cani riprende l’accostamento di molti personaggi ciascuno con la sua visione delle cose che succedono e del mondo… un po’ meno, invece, direi, riprende lo scivolamento dentro la coscienza di questi punti di vista… dentro le loro parole interiori…
d: meglio così!
io: mah, dipende sempre dal come… se funziona… Ma soprattutto quello che riprende è la progressiva comprensione dell’insieme che avviene attraverso l’integrazione e la decifrazione delle diverse parti… dei diversi punti di vista, delle diverse voci…
d: e dalla Casa verde cosa riprende?
io: beh, anche lì c’erano un po’ le stesse cose… ma ancora di più erano messi in campo dei vertiginosi intrecci temporali… mentre lo leggevo continuavo a pensare ad Ariosto… cosa viene prima? cosa dopo? quante storie sono rimaste indietro?
d.: come quando scopri all’improvviso che vicende che sembravano contemporanee sono invece successe nel passato…
io: sì, infatti! Nella Casa verde le diverse linee narrative non sono montate secondo una più o meno tendenziale successione cronologica degli avvenimenti… cose che succedono prima vengono raccontate molto dopo… mi veniva voglia di prendere un foglio e farmi degli schemini…
d: ho capito. E quindi anche la Conversazione funziona così?
io: sì, ma soprattutto dal secondo romanzo riprende un particolare lavoro sull’indiretto libero
d: cioè?
io: una cosa tutta basata sull’imperfetto e i vocativi...
d: non ho capito
io: ti faccio un esempietto facile, qui, dalle prime pagine… vedi? questo è un personaggio minore… non conta dire chi è… ma si rivolge al protagonista, Santiago Zavala, giornalista della «Croníca»… Zavalita… il magro…
d: sì, ok, vai avanti!
io: in teoria dovrebbe essere qualcosa tipo: «il calvo disse: “Non c’è bisogno di scaldarsi così, non è colpa di nessuno!”» e diventa: «Non c’era bisogno di scaldarsi in quel modo, amico giornalista, non era colpa di nessuno.» Ecco, questo è il caso facile… ma in molti casi si capisce chi sta parlando soltanto dal contesto e dal richiamo che può esserci all’interlocutore…
d: sembra confuso!
io: sì a volte non sei sicuro di chi dice cosa… alcuni passaggi diventano pienamente chiari solo dopo… forse bisognerebbe rileggerlo subito dall’inizio appena dopo averlo finito…
d: come dicono quei pazzi che hanno letto due o tre volte tutti i dieci romanzi del Malazan Book of the Fallen…
io: può darsi… comunque ti assicuro che quando entri nel gorgo non ne vuoi più uscire, anche se capita che sbagli a collocare una tessera del dialogone!
d: quindi il terzo è come i primi due romanzi…
io: sì, per molte cose sì… ma in più… diciamo che a tutto quello che già aveva elaborato nei primi due romanzi… ora si aggiunge il virtuosismo sulla conversazione…
d: beh, sì intitola la Conversazione…
io: sì infatti!
d: e allora questa nostra è una conversazione sulla conversazione!
io: ah! puoi dirlo!
d: ma cos’è un dialogo teologico, la conversazione nella cattedrale?
io: ahaha… vero… no, guarda… innanzitutto è il dialogo tra questo Santiago, il protagonista… che è figlio di buona famiglia, ricca e potente… però è un giornalista squattrinato… e Ambrosio, l’ex autista di suo padre
d: ah, ok. Ma la cattedrale?
io: aspetta… è il nome di un localaccio malfamato dove i due si bevono una birra dopo l’altra… però dentro, dentro c’è ogni tipo di altri dialoghi… soprattutto… per costruire la struttura generale… oltre a quello con Ambrosio ce n’è anche uno interno ma portante… sempre tra Santiago e un collega giornalista… Carlitos; e poi sempre come un dialogo continuo tra Santiago Zavala e sé stesso… aspetta, senti qua… è verso la fine, ma per farti capire: «Che altro c’era, Zavalita, che altro c’era? La conversazione col Faville, pensa, nient’altro.»
d: ok, ci sono.
io: e dentro queste conversazioni strutturali esplodono tutte le altre… nel continuo dialogo tra tutti i personaggi… perché gli avvenimenti della “trama”… a parte, come dicevo, che sono raccontati in un tempo e in un ordine molto diverso da quando sono successi… non sono mai raccontati in diretta… ma sempre detti da qualcuno a qualcuno… dentro un altro racconto di qualcuno a qualcuno...
d: aspetta, mi gira la testa
io: il vertice del virtuosismo lo tocca con la tecnica che hanno chiamato dei “dialoghi telescopici”…
d: andiamo bene! dici che non è facile capire chi sta parlando… in dialoghi dove non si esplicita chi parla… sono pure telescopici!
io: sì, ma guarda che è bello eh… non solo non si esplicita chi sta parlando ma a volte mescola insieme due o tre dialoghi… e magari tra le stesse persone, riguardo alla stessa cosa… ma che sono avvenuti in luoghi e tempi diversi… e vengono presentati contemporaneamente
d: sì, vabbè!
io: davvero! comunque solo nel primo libro… all’inizio… in tutto sono quattro… solo nel primo libro ci sono momenti veramente confusivi… poi diventa più regolare nell’intreccio di personaggi-tempi-luoghi-vicende… e comunque anche all’inizio ci sono delle isolette di “disse” o “dice” che ti fanno orientare almeno tra il mare della conversazione principale “al presente” e le acque dei dialoghi inseriti, “al passato”…
d: va bene, ma scusa, di cosa parla sto libro? Mi stai parlando solo di come funziano i dialoghi telescopici!
io: hai ragione, ma sai… sai che ci stavo proprio pensando? questo è proprio un ottimo esempio di quando si dice che in un capolavoro forma e contenuto non si possono separare … Cosa succede? Non si può separare nettamente ‘quello che viene detto’ e ‘come viene detto’...
d: ok ma… che immagine disegna questo magistrale puzzle?
io: beh, è dichiarato fin dalla prima pagina! Fin dalla prima pagina c’è la domanda – doppia – e il libro è la ricerca – impossibile – della risposta: «In che momento era andato a farsi fottere il Perù? Gli strilloni sgattaiolano tra i veicoli trattenuti dal semaforo della calle Wilson, vociando i titoli del pomeriggio, e lui comincia a camminare, piano, verso la Colmena. Tiene le mani in tasca, la testa curva, cammina scortato da passanti che avanzano, anche loro, verso la Plaza San Martìn. Lui era come il Perù, Zavalita, in un certo momento si era fatto fottere.»
d: beh…
io: E quindi cosa c’è nel libro? C’è un intero Paese, ci sono le sue stratificazioni, c’è il brulicare della vita di chi ci vive, e il brulicare all’interno di queste persone.
d: ecco!
io: sai che mi hai fatto pensare con quella storia della teologia? prima dicevo Faulkner… certo certo… anche questa di Vargas Llosa è una narrativa “cubista”… ma il capofila dei suoi maestri… non è mai citato nel libro, è una cosa che mi viene in mente adesso… Zavala all’inizio sta leggendo Huxley, Point counter Point… il capofila dei suoi maestri è Dostoveksij!
d: eccoci, ora parte il pippone!
io: …soprattutto il Dostoevskij “menippeo” e “polifonico” di Bachtin! Il romanzo polifonico è tutto dialogico! Anche qui è così… fra tutti gli elementi della struttura del romanzo ci sono rapporti dialogici… cioè tutti gli elementi sono contrapposti in modo contrappuntistico… lo diceva Bachtin! ogni romanzo di Dostoevskij è un “grande dialogo”… che ha sua volta è pieno di dialoghi tra i personaggi… e infine il dialogo penetra all’interno, in ogni parola del romanzo, rendendolo a due voci… in ogni gesto, in ogni movimento mimico del volto dell’eroe… rendendolo mutevole e tormentandolo
d: hai finito? cosa c’entra la cattedrale?
io: ah sì… volevo dire, Bachtin dice che i romanzi di Dostoevskij sono la versione moderna della satira menippea… e anche qui, alla fine… si parla dei fondamentali eterni… la vita e la morte… il senso o l’assenza di senso… la nascita al mondo naturale e quella culturale… l’eredità, il condizionamento sociale… la possibilità di libertà individuale… ma tutto in un luogo di soglia degredato, tra personaggi un po’ sordidi… appunto la cattedrale che non è un luogo di culto ma un bar lercio… come quello dove Alioscia e Ivan parlano del grande inquisitore…
d: quello della pappolata?
io: quello! :-)
d: non ho ancora capito bene di cosa parla però…
io: ah sì, ti dicevo: c’è proprio il Perù, dalla fine degli anni Quaranta… quando inizia la dittatura militare del generale Odría… sono andato a cercare… su wikipedia in italiano ci sono due righe… ma insomma… è proprio la storia del Perù a metà del Novecento… l’esercito che ha deposto il presidente Bustamante nell’ottobre 1948… e perseguita i sindacati, gli apristi… cioè i militanti del partito Apra: Alleanza popolare rivoluzionaria americana… i comunisti… su wikipedia c’è questa foto di Odría:
.
d: ah, ecco…
io: quello che emerge è un Paese dove… come dire… le uniche classi dirigenti sono una ristrettissima élite di ricchissimi impuniti razzisti-classisti predatori da generazioni, da sempre… e poi l’esercito.
d: bella roba!
io: sì… e anche se tra i personaggi del romanzo non ci sono militari… compare soprattutto la bassa e media manovalanza di picchiatori e manovratori di complotti dell’apparato statale e parastatale… anche se non ci sono i militari si capisce che l’unico spazio per emergere per un cholo
d: un??
io: cholo… dev’essere un modo insultante di definire i meticci… per chi non è nel giro stretto delle famiglie senatoriali per eredità l’unico modo di imporsi è l’esercito… ma comunque… a parte questo… c’è proprio tutto un mondo ampio… intero e sfaccettato nel romanzo: ricchi e pezzenti, politici corrotti e giovani idealisti, infermiere e prostitute, padri e madri, giornalisti di nera e autisti, accalappiacani, cantanti…
d: mi piace
io: anche a me… e poi c’è il desiderio di felicità… la volontà di controllo… la forza dirompente del sesso e del potere… e su tutto l’inesorabile strapotere della sconfitta.
d: eccoci! alegria!
io: no, guarda, davvero… forse è proprio in questo che ha la grandezza della grande letteratura!... tutto quello che dicono questi libri… la Conversazione e i due precedenti… dovrebbero portarci a una sconsolata depressione, magari appena venata di angoscia... e invece l’esperienza della lettura è di una gioia… non so come dire… quasi una gioia fisica.
d: perché?
io: non so… tutto quello che dicevo prima… di sicuro c’è la sfida all’intelligenza… proprio intelligo… il rompicapo da risolvere… Ah, e c’è persino il cadavere e l’investigazione: è un giallo, se vogliamo!... a proposito, la quarta di copertina della prima edizione italiana è vergognosa!... ma insieme c’è la credibilità, l’ampiezza dello sguardo… e l’abilità narrativa stilistica dialogica…
d: basta, sul dialogico basta!
io: ok… però voglio ancora finirti quella frase che dicevo prima di Praz… continuava così… su Faulkner: «il suo metodo narrativo riesce a intensificare il senso di mistero e d’allucinazione della tragedia»…
d: ho capito, ho capito! Non si può separare il metodo narrativo dal senso… lo stile di Vargas Llosa ti ha fatto provare insieme lo strozzamento del respiro e l’apertura del mondo.
io: cosa hai detto?
d: non ho mai letto niente di Vargas Llosa
io: guarda, neanche io fino a qualche anno fa
d: per quello non ne avevamo mai parlato
io: però questo è il terzo consecutivo
d: gli hai letti tutti di seguito?
io: no, voglio dire… sono i primi tre romanzi e gli ho letti nell’ordine di uscita… guarda, Conversazione è il terzo romanzo del giovane Mario (aveva 33 anni quando uscì) e terzo capolavoro!
d: davvero? Così bello?
io: sì, è abbastanza incredibile vedere come, dal 1962 al 1969, è riuscito a inanellare tre libri così… e non ho nemmeno letto i racconti…
d: quali libri?
io: La città e i cani, La casa verde e Conversazione nella Cattedrale.
d: tutti belli?
io: sì, ho visto che spesso il secondo è collocato un gradino più in basso rispetto agli altri due, ma io non sono d’accordo… volevo anche scriverci su qualcosa… ci ho pensato troppo e il tempo continua a passare…
d: ma che cosa ti piace di sti romanzi?
io: mmm… non saprei da dove cominciare… l’altro giorno mi è venuta in mente una frase di Praz su Faulkner…
d: e cosa c’entra?
io: beh, Faulkner è sicuramente uno dei maestri fondamentali di Vargas Llosa… dovrei andare a cercare…
d: lascia perdere, che frase era?
io: si chiedeva lo scopo di questo puzzle… un romanzo come un vero e proprio puzzle di un genere prima non tentato…
d: ho capito, parlava di The Sound and the Fury...
io: ebbravo!
d: e allora?
io: mi veniva in mentre perché poi anche la Conversazione, come i due romanzi precedenti… anche questo in effetti è un puzzle… è un gioco di combinazioni, da rimontare… ma anche proprio un rompicapo… e un mistero insolubile, che lascia sconcertati.
d: suona un po’ macchinoso
io: ma no! È un motivo di attrazione! Ti assicuro! Anzi, forse aumenta addirittura la sfida rispetto ai precedenti: Venghino, siore e siori! Sempre più difficile! Sempre più rischioso!
d: :-)
io: Mario qui continua il lavoro impostato coi due romanzi precedenti… porta avanti la sua creazione di uno stile impetuoso, avvolgente, complesso, illusionistico, confusivo e avvincente…
d: tutto questo insieme?
io: Tutto questo insieme! Da La città e i cani riprende l’accostamento di molti personaggi ciascuno con la sua visione delle cose che succedono e del mondo… un po’ meno, invece, direi, riprende lo scivolamento dentro la coscienza di questi punti di vista… dentro le loro parole interiori…
d: meglio così!
io: mah, dipende sempre dal come… se funziona… Ma soprattutto quello che riprende è la progressiva comprensione dell’insieme che avviene attraverso l’integrazione e la decifrazione delle diverse parti… dei diversi punti di vista, delle diverse voci…
d: e dalla Casa verde cosa riprende?
io: beh, anche lì c’erano un po’ le stesse cose… ma ancora di più erano messi in campo dei vertiginosi intrecci temporali… mentre lo leggevo continuavo a pensare ad Ariosto… cosa viene prima? cosa dopo? quante storie sono rimaste indietro?
d.: come quando scopri all’improvviso che vicende che sembravano contemporanee sono invece successe nel passato…
io: sì, infatti! Nella Casa verde le diverse linee narrative non sono montate secondo una più o meno tendenziale successione cronologica degli avvenimenti… cose che succedono prima vengono raccontate molto dopo… mi veniva voglia di prendere un foglio e farmi degli schemini…
d: ho capito. E quindi anche la Conversazione funziona così?
io: sì, ma soprattutto dal secondo romanzo riprende un particolare lavoro sull’indiretto libero
d: cioè?
io: una cosa tutta basata sull’imperfetto e i vocativi...
d: non ho capito
io: ti faccio un esempietto facile, qui, dalle prime pagine… vedi? questo è un personaggio minore… non conta dire chi è… ma si rivolge al protagonista, Santiago Zavala, giornalista della «Croníca»… Zavalita… il magro…
d: sì, ok, vai avanti!
io: in teoria dovrebbe essere qualcosa tipo: «il calvo disse: “Non c’è bisogno di scaldarsi così, non è colpa di nessuno!”» e diventa: «Non c’era bisogno di scaldarsi in quel modo, amico giornalista, non era colpa di nessuno.» Ecco, questo è il caso facile… ma in molti casi si capisce chi sta parlando soltanto dal contesto e dal richiamo che può esserci all’interlocutore…
d: sembra confuso!
io: sì a volte non sei sicuro di chi dice cosa… alcuni passaggi diventano pienamente chiari solo dopo… forse bisognerebbe rileggerlo subito dall’inizio appena dopo averlo finito…
d: come dicono quei pazzi che hanno letto due o tre volte tutti i dieci romanzi del Malazan Book of the Fallen…
io: può darsi… comunque ti assicuro che quando entri nel gorgo non ne vuoi più uscire, anche se capita che sbagli a collocare una tessera del dialogone!
d: quindi il terzo è come i primi due romanzi…
io: sì, per molte cose sì… ma in più… diciamo che a tutto quello che già aveva elaborato nei primi due romanzi… ora si aggiunge il virtuosismo sulla conversazione…
d: beh, sì intitola la Conversazione…
io: sì infatti!
d: e allora questa nostra è una conversazione sulla conversazione!
io: ah! puoi dirlo!
d: ma cos’è un dialogo teologico, la conversazione nella cattedrale?
io: ahaha… vero… no, guarda… innanzitutto è il dialogo tra questo Santiago, il protagonista… che è figlio di buona famiglia, ricca e potente… però è un giornalista squattrinato… e Ambrosio, l’ex autista di suo padre
d: ah, ok. Ma la cattedrale?
io: aspetta… è il nome di un localaccio malfamato dove i due si bevono una birra dopo l’altra… però dentro, dentro c’è ogni tipo di altri dialoghi… soprattutto… per costruire la struttura generale… oltre a quello con Ambrosio ce n’è anche uno interno ma portante… sempre tra Santiago e un collega giornalista… Carlitos; e poi sempre come un dialogo continuo tra Santiago Zavala e sé stesso… aspetta, senti qua… è verso la fine, ma per farti capire: «Che altro c’era, Zavalita, che altro c’era? La conversazione col Faville, pensa, nient’altro.»
d: ok, ci sono.
io: e dentro queste conversazioni strutturali esplodono tutte le altre… nel continuo dialogo tra tutti i personaggi… perché gli avvenimenti della “trama”… a parte, come dicevo, che sono raccontati in un tempo e in un ordine molto diverso da quando sono successi… non sono mai raccontati in diretta… ma sempre detti da qualcuno a qualcuno… dentro un altro racconto di qualcuno a qualcuno...
d: aspetta, mi gira la testa
io: il vertice del virtuosismo lo tocca con la tecnica che hanno chiamato dei “dialoghi telescopici”…
d: andiamo bene! dici che non è facile capire chi sta parlando… in dialoghi dove non si esplicita chi parla… sono pure telescopici!
io: sì, ma guarda che è bello eh… non solo non si esplicita chi sta parlando ma a volte mescola insieme due o tre dialoghi… e magari tra le stesse persone, riguardo alla stessa cosa… ma che sono avvenuti in luoghi e tempi diversi… e vengono presentati contemporaneamente
d: sì, vabbè!
io: davvero! comunque solo nel primo libro… all’inizio… in tutto sono quattro… solo nel primo libro ci sono momenti veramente confusivi… poi diventa più regolare nell’intreccio di personaggi-tempi-luoghi-vicende… e comunque anche all’inizio ci sono delle isolette di “disse” o “dice” che ti fanno orientare almeno tra il mare della conversazione principale “al presente” e le acque dei dialoghi inseriti, “al passato”…
d: va bene, ma scusa, di cosa parla sto libro? Mi stai parlando solo di come funziano i dialoghi telescopici!
io: hai ragione, ma sai… sai che ci stavo proprio pensando? questo è proprio un ottimo esempio di quando si dice che in un capolavoro forma e contenuto non si possono separare … Cosa succede? Non si può separare nettamente ‘quello che viene detto’ e ‘come viene detto’...
d: ok ma… che immagine disegna questo magistrale puzzle?
io: beh, è dichiarato fin dalla prima pagina! Fin dalla prima pagina c’è la domanda – doppia – e il libro è la ricerca – impossibile – della risposta: «In che momento era andato a farsi fottere il Perù? Gli strilloni sgattaiolano tra i veicoli trattenuti dal semaforo della calle Wilson, vociando i titoli del pomeriggio, e lui comincia a camminare, piano, verso la Colmena. Tiene le mani in tasca, la testa curva, cammina scortato da passanti che avanzano, anche loro, verso la Plaza San Martìn. Lui era come il Perù, Zavalita, in un certo momento si era fatto fottere.»
d: beh…
io: E quindi cosa c’è nel libro? C’è un intero Paese, ci sono le sue stratificazioni, c’è il brulicare della vita di chi ci vive, e il brulicare all’interno di queste persone.
d: ecco!
io: sai che mi hai fatto pensare con quella storia della teologia? prima dicevo Faulkner… certo certo… anche questa di Vargas Llosa è una narrativa “cubista”… ma il capofila dei suoi maestri… non è mai citato nel libro, è una cosa che mi viene in mente adesso… Zavala all’inizio sta leggendo Huxley, Point counter Point… il capofila dei suoi maestri è Dostoveksij!
d: eccoci, ora parte il pippone!
io: …soprattutto il Dostoevskij “menippeo” e “polifonico” di Bachtin! Il romanzo polifonico è tutto dialogico! Anche qui è così… fra tutti gli elementi della struttura del romanzo ci sono rapporti dialogici… cioè tutti gli elementi sono contrapposti in modo contrappuntistico… lo diceva Bachtin! ogni romanzo di Dostoevskij è un “grande dialogo”… che ha sua volta è pieno di dialoghi tra i personaggi… e infine il dialogo penetra all’interno, in ogni parola del romanzo, rendendolo a due voci… in ogni gesto, in ogni movimento mimico del volto dell’eroe… rendendolo mutevole e tormentandolo
d: hai finito? cosa c’entra la cattedrale?
io: ah sì… volevo dire, Bachtin dice che i romanzi di Dostoevskij sono la versione moderna della satira menippea… e anche qui, alla fine… si parla dei fondamentali eterni… la vita e la morte… il senso o l’assenza di senso… la nascita al mondo naturale e quella culturale… l’eredità, il condizionamento sociale… la possibilità di libertà individuale… ma tutto in un luogo di soglia degredato, tra personaggi un po’ sordidi… appunto la cattedrale che non è un luogo di culto ma un bar lercio… come quello dove Alioscia e Ivan parlano del grande inquisitore…
d: quello della pappolata?
io: quello! :-)
d: non ho ancora capito bene di cosa parla però…
io: ah sì, ti dicevo: c’è proprio il Perù, dalla fine degli anni Quaranta… quando inizia la dittatura militare del generale Odría… sono andato a cercare… su wikipedia in italiano ci sono due righe… ma insomma… è proprio la storia del Perù a metà del Novecento… l’esercito che ha deposto il presidente Bustamante nell’ottobre 1948… e perseguita i sindacati, gli apristi… cioè i militanti del partito Apra: Alleanza popolare rivoluzionaria americana… i comunisti… su wikipedia c’è questa foto di Odría:
.
d: ah, ecco…
io: quello che emerge è un Paese dove… come dire… le uniche classi dirigenti sono una ristrettissima élite di ricchissimi impuniti razzisti-classisti predatori da generazioni, da sempre… e poi l’esercito.
d: bella roba!
io: sì… e anche se tra i personaggi del romanzo non ci sono militari… compare soprattutto la bassa e media manovalanza di picchiatori e manovratori di complotti dell’apparato statale e parastatale… anche se non ci sono i militari si capisce che l’unico spazio per emergere per un cholo
d: un??
io: cholo… dev’essere un modo insultante di definire i meticci… per chi non è nel giro stretto delle famiglie senatoriali per eredità l’unico modo di imporsi è l’esercito… ma comunque… a parte questo… c’è proprio tutto un mondo ampio… intero e sfaccettato nel romanzo: ricchi e pezzenti, politici corrotti e giovani idealisti, infermiere e prostitute, padri e madri, giornalisti di nera e autisti, accalappiacani, cantanti…
d: mi piace
io: anche a me… e poi c’è il desiderio di felicità… la volontà di controllo… la forza dirompente del sesso e del potere… e su tutto l’inesorabile strapotere della sconfitta.
d: eccoci! alegria!
io: no, guarda, davvero… forse è proprio in questo che ha la grandezza della grande letteratura!... tutto quello che dicono questi libri… la Conversazione e i due precedenti… dovrebbero portarci a una sconsolata depressione, magari appena venata di angoscia... e invece l’esperienza della lettura è di una gioia… non so come dire… quasi una gioia fisica.
d: perché?
io: non so… tutto quello che dicevo prima… di sicuro c’è la sfida all’intelligenza… proprio intelligo… il rompicapo da risolvere… Ah, e c’è persino il cadavere e l’investigazione: è un giallo, se vogliamo!... a proposito, la quarta di copertina della prima edizione italiana è vergognosa!... ma insieme c’è la credibilità, l’ampiezza dello sguardo… e l’abilità narrativa stilistica dialogica…
d: basta, sul dialogico basta!
io: ok… però voglio ancora finirti quella frase che dicevo prima di Praz… continuava così… su Faulkner: «il suo metodo narrativo riesce a intensificare il senso di mistero e d’allucinazione della tragedia»…
d: ho capito, ho capito! Non si può separare il metodo narrativo dal senso… lo stile di Vargas Llosa ti ha fatto provare insieme lo strozzamento del respiro e l’apertura del mondo.
io: cosa hai detto?
March 27, 2024
همیشه عالی ، همیشه یوسا ✌
یه جا خونده بودم یوسا گفته بود ، نویسندگان آمریکای جنوبی در آن سال ها تحت تاثیر ویلیام فالکنر بودن و اگه دوباره بخوام گفتگو در کاتدرال رو بنویسم طبیعتا با اون شکل روایت نخواهم نوشت.به عبارتی از تکنیک روایت گفتگو در کاتدرال اظهار پشیمانی کرده بود.
ولی به نظر من با اون همه داستان تو در تو و از نظر محتوا متفاوت باهم بهترین شیوه ی روایت همین بود.
یک رمانی که جامعه ی استبداد زده رو تشریح میکنه ، همچین روابط اجتماعی و خانوادگی ملت در همچین جامعه ای.
نیمه ی اول کتاب با توجه به تعدد داستان ها پراکندگی زیادی داشت ولی رفته رفته داستان انسجام خودش رو پیدا میکنه و یوسا به شکل استادانه کتاب رو به پایان میرسونه.
اگر اوایل کتاب از فهم کتاب عاجز هستید ، ناامید نشید و ادامه بدید که همه چیز مثل پازل درکنار هم قرار میگیره.
از ترجمه ی ناب جناب کوثری هم که احتیاج نیست چیزی بگم و باید قدر دان ایشون باشیم که زحمت ترجمه ی چنین شاهکارهایی رو متقبل شدن.
این کتاب در ایران دو نسخه داره.نسخه ی اول چاپ سال ۱۳۷۰ برای نشر نما (مشهد) هست که با توجه به مطالب اروتیک در اون سال چاپ شد ولی توقیف شد و اجازه پخش نگرفت.
یک نسخه ی دیگه هم که در بازار موجود هست برای انتشارات لوح فکر هست که طبیعتا سانسور شده و هر دو با ترجمه ی جناب کوثری هست.
پیشنهاد میکنم از دست دوم فروشی ها نسخه ی اول رو تهیه کنید و از این شاهکار کیفور بشید...
یه جا خونده بودم یوسا گفته بود ، نویسندگان آمریکای جنوبی در آن سال ها تحت تاثیر ویلیام فالکنر بودن و اگه دوباره بخوام گفتگو در کاتدرال رو بنویسم طبیعتا با اون شکل روایت نخواهم نوشت.به عبارتی از تکنیک روایت گفتگو در کاتدرال اظهار پشیمانی کرده بود.
ولی به نظر من با اون همه داستان تو در تو و از نظر محتوا متفاوت باهم بهترین شیوه ی روایت همین بود.
یک رمانی که جامعه ی استبداد زده رو تشریح میکنه ، همچین روابط اجتماعی و خانوادگی ملت در همچین جامعه ای.
نیمه ی اول کتاب با توجه به تعدد داستان ها پراکندگی زیادی داشت ولی رفته رفته داستان انسجام خودش رو پیدا میکنه و یوسا به شکل استادانه کتاب رو به پایان میرسونه.
اگر اوایل کتاب از فهم کتاب عاجز هستید ، ناامید نشید و ادامه بدید که همه چیز مثل پازل درکنار هم قرار میگیره.
از ترجمه ی ناب جناب کوثری هم که احتیاج نیست چیزی بگم و باید قدر دان ایشون باشیم که زحمت ترجمه ی چنین شاهکارهایی رو متقبل شدن.
این کتاب در ایران دو نسخه داره.نسخه ی اول چاپ سال ۱۳۷۰ برای نشر نما (مشهد) هست که با توجه به مطالب اروتیک در اون سال چاپ شد ولی توقیف شد و اجازه پخش نگرفت.
یک نسخه ی دیگه هم که در بازار موجود هست برای انتشارات لوح فکر هست که طبیعتا سانسور شده و هر دو با ترجمه ی جناب کوثری هست.
پیشنهاد میکنم از دست دوم فروشی ها نسخه ی اول رو تهیه کنید و از این شاهکار کیفور بشید...
December 10, 2017
اول اینکه:
حالا با خوندن سومین رمان کتوکلفت و مشهور یوسا (سه رمان: سالهای سگی، سور بز و همین. جنگ آخرالزمان رو نصفه رها کردم)، میتونم حکم کنم که یوسا بزرگترین استراتژیست بین رماننویسها است: مثل یه فرماندۀ نظامی که بالاسر شخصیتها و نقشۀ رمانش واستاده و همزمان با همه بازی میکنه و آخرش همۀ روایتها و شخصیتها رو به هم متصل میکنه و پازل رو کامل میکنه و حسی از صلابت محض و شکوه تمام به خواننده منتقل میکنه. «سور بز» هم همینطوره ولی تو این رمان اوج این پدیده رو میشه دید. یوسا با بیرحمی تمام، همۀ خطوط روایی و خرده قصهها و شخصیتها رو از همون ابتدا وارد رمان م��کنه؛ منتها از انتها، و خواننده یهو پرتاب میشه وسط شبکۀ پیچیدۀ روابط شخصیتها و حوادث رمان؛ میفته تو توری که یوسا براش بافته و حقیقتاً باید تلاش کنه تا بتونه خودشو از این مخمصه خلاص کنه: روایتهای موازی، کاتها و فلاشبکها و فلاش فورواردهای گیجکننده و شخصیتهای متعدد تو صد صغحۀ اول ممکنه به گریهت بندازه اما اگه حوصله کنی کمکم این تور، گرههاش باز میشه و در نهایت همه چیز روشن میشه و خلاص میشی؛ اما تا این اتفاق بیفته تو رسماً گروگان حضرت یوسا هستی.
دوم اینکه:
استراتژی یوسا تو این رمان خیلی برام جالبه. این رمان تشکیل شده از تعدادی خط سیرِ زندگی چند شخصیت که این خط سیرها جاهایی با هم تلاقی دارند و جاهایی از هم جدا میشن. بعضی خط سیرها از اول تا آخر ادامه دارن، مثل زندگی آمبروسیو و دن فرمین، و بعضی از جایی اون وسطها شروع میشن و جایی تموم میشن، مثل دوستای دوران دانشجویی سانتیاگو یا ایپولیتو، همکار آمبروسیو. درواقع یوسا کاری که کرده اومده نقاط برخورد این خط سیرها رو به هم وصل کرده و رمان خودش رو ساخته.
سوم اینکه:
این رمان هم مثل رمان درخشان «سور بز» یک رمان سیاسیه که هم از سازوکار غیرانسانی حکومتهای دیکتاتوری پرده برمیداره و نشون میده چهجوری دیکتاتورها با فریب و زور و تبلیغات دروغ، حکومتشون رو پابرجا نگه میدارن و هم اینکه فسادهای اخلاقی سردرمداران حکومت رو افشا میکنه. «سور بز» دربارۀ دیکتاتور دومینیکنه و این یکی دربارۀ «اودریا» دیکتاتور پرو.
چهارم اینکه:
از یوسا اگه خواستید بخونید کتوکلفتهاشو بخونید: «سور بز» و «سالهای سگی» و «جنگ آخرالزمان» و این حضرت. اون لاغرهاش خیلی کارهای جدیای نیستن. استاد تو ردۀ سنگین وزن کار میکنن و تغییر وزن کارشون رو خراب میکنه.
حالا با خوندن سومین رمان کتوکلفت و مشهور یوسا (سه رمان: سالهای سگی، سور بز و همین. جنگ آخرالزمان رو نصفه رها کردم)، میتونم حکم کنم که یوسا بزرگترین استراتژیست بین رماننویسها است: مثل یه فرماندۀ نظامی که بالاسر شخصیتها و نقشۀ رمانش واستاده و همزمان با همه بازی میکنه و آخرش همۀ روایتها و شخصیتها رو به هم متصل میکنه و پازل رو کامل میکنه و حسی از صلابت محض و شکوه تمام به خواننده منتقل میکنه. «سور بز» هم همینطوره ولی تو این رمان اوج این پدیده رو میشه دید. یوسا با بیرحمی تمام، همۀ خطوط روایی و خرده قصهها و شخصیتها رو از همون ابتدا وارد رمان م��کنه؛ منتها از انتها، و خواننده یهو پرتاب میشه وسط شبکۀ پیچیدۀ روابط شخصیتها و حوادث رمان؛ میفته تو توری که یوسا براش بافته و حقیقتاً باید تلاش کنه تا بتونه خودشو از این مخمصه خلاص کنه: روایتهای موازی، کاتها و فلاشبکها و فلاش فورواردهای گیجکننده و شخصیتهای متعدد تو صد صغحۀ اول ممکنه به گریهت بندازه اما اگه حوصله کنی کمکم این تور، گرههاش باز میشه و در نهایت همه چیز روشن میشه و خلاص میشی؛ اما تا این اتفاق بیفته تو رسماً گروگان حضرت یوسا هستی.
دوم اینکه:
استراتژی یوسا تو این رمان خیلی برام جالبه. این رمان تشکیل شده از تعدادی خط سیرِ زندگی چند شخصیت که این خط سیرها جاهایی با هم تلاقی دارند و جاهایی از هم جدا میشن. بعضی خط سیرها از اول تا آخر ادامه دارن، مثل زندگی آمبروسیو و دن فرمین، و بعضی از جایی اون وسطها شروع میشن و جایی تموم میشن، مثل دوستای دوران دانشجویی سانتیاگو یا ایپولیتو، همکار آمبروسیو. درواقع یوسا کاری که کرده اومده نقاط برخورد این خط سیرها رو به هم وصل کرده و رمان خودش رو ساخته.
سوم اینکه:
این رمان هم مثل رمان درخشان «سور بز» یک رمان سیاسیه که هم از سازوکار غیرانسانی حکومتهای دیکتاتوری پرده برمیداره و نشون میده چهجوری دیکتاتورها با فریب و زور و تبلیغات دروغ، حکومتشون رو پابرجا نگه میدارن و هم اینکه فسادهای اخلاقی سردرمداران حکومت رو افشا میکنه. «سور بز» دربارۀ دیکتاتور دومینیکنه و این یکی دربارۀ «اودریا» دیکتاتور پرو.
چهارم اینکه:
از یوسا اگه خواستید بخونید کتوکلفتهاشو بخونید: «سور بز» و «سالهای سگی» و «جنگ آخرالزمان» و این حضرت. اون لاغرهاش خیلی کارهای جدیای نیستن. استاد تو ردۀ سنگین وزن کار میکنن و تغییر وزن کارشون رو خراب میکنه.
July 10, 2022
چند روزی هست که تمومش کردم و دارم از اول میخونمش.
August 6, 2017
Vargas Llosa, hijo de puta, me la volviste a hacer. Creí que ningun libro tuyo podía ser mejor que La Fiesta del Chivo. Y luego... 726 paginas y 3 días sin salir de mi casa. Llore, reí, sufrí, me indigne, me dolió el estomago... Lo que mas me sorprende es su capacidad de contar una historia con tantos saltos de tiempo y tantos personajes; que el inicio sea tan confuso y que luego poco a poco, todo vaya encajando. Definitivamente una obra maestra.
August 7, 2017
Vargas Llosa es un conchasumadre.
Se metió un país entero en 800 páginas. Y tú dirás, bah, pero si Fitzgerald en el Gran Gatsby se metió a EEUU en menos de 300 págs. Tmr, cállate, carajo. Que te peguen un tiro. NADA QUE VER. Porque al cerrar el libro, a mí me da la sensación de que la monstruosa complejidad del Perú de Odría ((de cualquier Perú (de cualquier país)) solo puede contarse con una estructura como ésta, con unas cajas chinas del demonio y una kilometrada semejante.
Pocas veces una novela me había hecho sentirme tan mierda y tan complacido al mismo tiempo. Los ojos de Vargas Llosa, huevón. Esos ojos que no sé qué color tienen. Quizá castaños. Son los ojos de un escritor, de un tipo que desde el momento en que decide que va a escribir a muerte se tatúa unas coordenadas en las pupilas para poder registrarlo todo bonito, para poder entenderlos, para asociarlos, para recordarlos a todos, con sus gestos, sus palabras primero, y luego en un plano más fucked up, para poder desnudarlos en el papel, para exponerlos como ni ellos mismos se han visto. Para sumarlos a todos en una sopa espesa y grisácea y obtener así un país. Esa mirada de escritor que a veces duele, que a veces asquea, que te tiene dentro de la pieza pero fuera al mismo tiempo, Varguitas. Toda la disciplina de cachaco, para poder parir un buque semejante. La precisión en el diálogo, en los registros. El manejo de la descripción. No te voy a decir qué color de ojos tiene Hortensia hasta la página 600. A Zavalita, ni un pelo te lo voy a describir. Páginas de tierra y suciedad, de dolor zambo, dolor denso y cochino, de dolor almidonado, dolor caro y oliendo bien, dolor exitoso, reprimido, dolor cobarde y mediocre, apático. El todo por sus partes. Un lienzo enorme cortado en cuadraditos que te dan uno por uno. Infiere, mierda. Ni un solo vistazo íntegro de todo. Eso para tu cabeza, Rodrigo, él sabe lo que hace. El todo por sus partes, he dicho. Cayo Mierda.
-Joderlo a ése es lo más fácil del mundo –sonrió Paredes-. Por el lado de su vicio.
-Por ese lado no -dijo él, y miró a Paredes, bostezando de nuevo-. Por el único que no.
-Ya sé, ya me lo has dicho -sonrió Paredes-. El vicio es lo único que respetas en la gente.
Se metió un país entero en 800 páginas. Y tú dirás, bah, pero si Fitzgerald en el Gran Gatsby se metió a EEUU en menos de 300 págs. Tmr, cállate, carajo. Que te peguen un tiro. NADA QUE VER. Porque al cerrar el libro, a mí me da la sensación de que la monstruosa complejidad del Perú de Odría ((de cualquier Perú (de cualquier país)) solo puede contarse con una estructura como ésta, con unas cajas chinas del demonio y una kilometrada semejante.
Pocas veces una novela me había hecho sentirme tan mierda y tan complacido al mismo tiempo. Los ojos de Vargas Llosa, huevón. Esos ojos que no sé qué color tienen. Quizá castaños. Son los ojos de un escritor, de un tipo que desde el momento en que decide que va a escribir a muerte se tatúa unas coordenadas en las pupilas para poder registrarlo todo bonito, para poder entenderlos, para asociarlos, para recordarlos a todos, con sus gestos, sus palabras primero, y luego en un plano más fucked up, para poder desnudarlos en el papel, para exponerlos como ni ellos mismos se han visto. Para sumarlos a todos en una sopa espesa y grisácea y obtener así un país. Esa mirada de escritor que a veces duele, que a veces asquea, que te tiene dentro de la pieza pero fuera al mismo tiempo, Varguitas. Toda la disciplina de cachaco, para poder parir un buque semejante. La precisión en el diálogo, en los registros. El manejo de la descripción. No te voy a decir qué color de ojos tiene Hortensia hasta la página 600. A Zavalita, ni un pelo te lo voy a describir. Páginas de tierra y suciedad, de dolor zambo, dolor denso y cochino, de dolor almidonado, dolor caro y oliendo bien, dolor exitoso, reprimido, dolor cobarde y mediocre, apático. El todo por sus partes. Un lienzo enorme cortado en cuadraditos que te dan uno por uno. Infiere, mierda. Ni un solo vistazo íntegro de todo. Eso para tu cabeza, Rodrigo, él sabe lo que hace. El todo por sus partes, he dicho. Cayo Mierda.
-Joderlo a ése es lo más fácil del mundo –sonrió Paredes-. Por el lado de su vicio.
-Por ese lado no -dijo él, y miró a Paredes, bostezando de nuevo-. Por el único que no.
-Ya sé, ya me lo has dicho -sonrió Paredes-. El vicio es lo único que respetas en la gente.
Read
March 25, 2011I must admit that I got off to a rocky start with Mario Vargas Llosa's Conversation in the Cathedral: after a dachshund is brutally clubbed to death in Chapter One* and a woman gets drugged and sexually assaulted in Chapter Two (by, moreover, sympathetic characters who don't ever seem quite to grasp the offensiveness of their actions), I was feeling a mite unfriendly toward the novel. By Chapter Three, though, I was reluctantly softening my stance, and by Chapter Four I was fully immersed in Vargas Llosa's unusual but compelling narrative voice. What won me over? It certainly wasn't a cessation of the brutality in this tale of disillusionment and corruption in 1950s Peru, although the sexual politics did redeem themselves somewhat. What really tipped the scales and had me devouring Vargas Llosa's novel in 100-page chunks was its unique combination of compelling storyline and experimental narration style. Vargas Llosa does something with his storytelling here that I've never exactly encountered before, and it's a technique I found both exciting and effective.
Like many novels in which the main character(s) are looking back and attempting to untangle events of the past, Conversation in the Cathedral is multi-layered in its presentation. Within the first chapter we get a sketch of everything that happens in the book's present day (early 1960s): disillusioned newspaper columnist Santiago Zavala goes to fetch his dog at the pound, encounters an older man named Ambrosio who once worked for Santiago's father, and the two go for an extended talking-and-drinking session in a nearby dive bar. At the end of Chapter One, Santiago, now falling-down drunk, initiates an angry confrontation with Ambrosio about some event in their mutual past, but Ambrosio denies responsibility. Santiago then stumbles home with his dog, and promises his wife that he won't stay out drinking without calling her again.
That's the extent of the present-day action, which is over in the first 20 pages. Throughout the rest of the 600-page novel, we get multi-layered, multi-voiced flashbacks reaching back to the years before dictator Manuel Odria's 1948 rise to power, when Santiago was an idealistic, upper-middle-class high school student preparing to enter San Marcos University. Gradually, of course, the reader begins to piece together the relationships surrounding Santiago and Ambrosio, and just what happened to cause the dynamics seen in the opening chapter. What sets Conversation in the Cathedral apart from most other flashback-to-the-past, multiple-voiced novels I've read is that any given passage, from one sentence to the next, can see-saw among three or four different scenes, taking place not just between different sets of people but at radically different times. The result is a sometimes-challenging but always compelling juxtaposition. In extreme cases, Vargas Llosa's technique can look like the following passage, which features four different scenes layered on top of each other: Santiago and Ambrosio's rehashing of the past in the present-day Cathedral bar; an early-1950 political rally in support of the Odríist candidate Emilio Arévalo, staffed by strong-man Trifulcio; a mid-1950 conversation among the now-Senator Arévalo, Senator Landa, and Santiago's father Don Fermín about the rigging of the recent elections and the increasing political power of Presidential favorite Cayo Bermúdez; and a police "interrogation" carried out by two of Ambrosio's sometime-colleagues, hired thugs Hipólito and Ludovico, sometime in the early 1950s.
I know this is a very extended quote, but it takes some time to get into the swing of what Vargas Llosa can do with this kind of staggered, syncopated dialogue. Like a choreographer working with four groups of dancers on stage simultaneously, he subtly shifts the focus from one to another of the four scenes, while still keeping all of them in motion at once. Even in the (relatively) short segment above, one can see the focus shifting slightly from Santiago/Ambrosio to the conversation among the senators and back again, like the intermittent interference that happens when a listener drives along the boundary between two radio stations broadcasting on the same frequency.
Together, these four threads become more than the sum of their parts: not only is there an aesthetically affecting rhythm to their interplay, but the immediate juxtaposition of different characters and times is an interesting way to bring out the novel's themes. Here, for example, we have two competing analyses of the political events: on one station, there is Santiago's disgust with his father's opportunism and with his own youthful self-righteousness; while on the other, we get Don Fermín's self-interested but pragmatic play-by-play assessment of the unfolding political scene. At the same time, like palimpsests over which these conversations are layered, are the two scenes of action, of real-life cause and effect, which I visualize as sandwiching the senators' conversation: the lead-up to the elections they're discussing, and the stark reality of police brutality and oppression under the Odría regime.
So too, we get the juxtaposition of two father/son pairs: Trifulcio the thug is Ambrosio's father, so a second filial dynamic is present, echoing the dominant theme established by Santiago and Don Fermín. Conversation in the Cathedral has much interesting commentary to offer on the class dynamics of Peruvian society, and we can see some of that coming out here: Santiago, with the bourgeois background he spends the entire novel trying to escape, has nonetheless the privileged person's sense of entitlement: he feels betrayed by the person he has discovered his father to be, and he holds that against the man's memory because he feels he somehow "deserves" a father different from the one he got. Ambrosio, on the other hand, is remarkably free from bitterness, despite Trifulcio being a much more negligent and immoral father to him than Don Fermín was to Santiago. (Santiago's statement that his father "didn't have any political ideas, only political interests" is ironic given how much truer it is when applied to Ambrosio's father rather than his own.)
Moreover, throughout their entire conversation, Ambrosio reinforces rather than questions the emphasis on the Santiago/Don Fermín relationship: while the two bar patrons discuss both their lives, Ambrosio seems to have had more of a relationship with Santiago's father than he had with Trifulcio, and is invested in defending his former employer to the man's son. This continues to be true despite a number of narrative reveals later in the book (the circumstances of Trifulcio's eventual death; details about the dynamic between Don Fermín and Ambrosio) which might lead a reader to assume Ambrosio would have his own axe to grind with Don Fermín. Ambrosio, though, has been trained not to question his own status as a secondary player on the stage of life; he doesn't believe he deserves any particular treatment or quality of life. These issues of class hierarchy and feelings of entitlement are in turn reflected in the senators' discussion of the commoner Cayo Bermúdez, whose social standing earns their contempt but whose influential role in the President's inner circle commands their fear and respect. Meanwhile, on the other ends of the class and paternity spectrums, menial laborer Trinidad López is being beaten to death by Odría's and Bermúdez's goons just as he is about to become a father himself.
Obviously, it would be easy to write about Conversation in the Cathedral all night: its epic scope and unusual presentation make for a rich, thought-provoking ride. Long story short, I'm glad my reading buddies provided me with the motivation to stick with this book through the initial off-putting chapters, since Vargas Llosa's overall humanity and impressive writing chops more than made up for them in the end.
*******
*I admit to being a little over-sensitive to the issue of animal brutality, particularly since my dog happens also to be a dachshund and a former stray just like the one that gets clubbed to death in Chapter One of Conversation in the Cathedral. Graphic cruelty toward animals is a huge turnoff for me, even if it's a realistic depiction intended to demonstrate the desperation of the people perpetrating said cruelty. To be fair, I believe this scene has a valid rationale behind it: it shows in a visceral way that Ambrosio has fallen to the bottom of the employment barrel, and has to choose between starvation and doing a job that's horrific and dehumanizing. As we find out later, Ambrosio doesn't even seem to believe that he deserves control over his own life or body; he can't be expected to believe in that right when applied to a dog. Still, it was upsetting to me out of proportion with what I believe Vargas Llosa intended. Which is a little bit funny considering that Ambrosio also works as a thug beating up humans, and that doesn't bother me at all. I suppose we all have our triggers.
Like many novels in which the main character(s) are looking back and attempting to untangle events of the past, Conversation in the Cathedral is multi-layered in its presentation. Within the first chapter we get a sketch of everything that happens in the book's present day (early 1960s): disillusioned newspaper columnist Santiago Zavala goes to fetch his dog at the pound, encounters an older man named Ambrosio who once worked for Santiago's father, and the two go for an extended talking-and-drinking session in a nearby dive bar. At the end of Chapter One, Santiago, now falling-down drunk, initiates an angry confrontation with Ambrosio about some event in their mutual past, but Ambrosio denies responsibility. Santiago then stumbles home with his dog, and promises his wife that he won't stay out drinking without calling her again.
That's the extent of the present-day action, which is over in the first 20 pages. Throughout the rest of the 600-page novel, we get multi-layered, multi-voiced flashbacks reaching back to the years before dictator Manuel Odria's 1948 rise to power, when Santiago was an idealistic, upper-middle-class high school student preparing to enter San Marcos University. Gradually, of course, the reader begins to piece together the relationships surrounding Santiago and Ambrosio, and just what happened to cause the dynamics seen in the opening chapter. What sets Conversation in the Cathedral apart from most other flashback-to-the-past, multiple-voiced novels I've read is that any given passage, from one sentence to the next, can see-saw among three or four different scenes, taking place not just between different sets of people but at radically different times. The result is a sometimes-challenging but always compelling juxtaposition. In extreme cases, Vargas Llosa's technique can look like the following passage, which features four different scenes layered on top of each other: Santiago and Ambrosio's rehashing of the past in the present-day Cathedral bar; an early-1950 political rally in support of the Odríist candidate Emilio Arévalo, staffed by strong-man Trifulcio; a mid-1950 conversation among the now-Senator Arévalo, Senator Landa, and Santiago's father Don Fermín about the rigging of the recent elections and the increasing political power of Presidential favorite Cayo Bermúdez; and a police "interrogation" carried out by two of Ambrosio's sometime-colleagues, hired thugs Hipólito and Ludovico, sometime in the early 1950s.
"I'm not being nosy, but why did you run away from home that time, son?" Ambrosio asks. "Weren't you well off at home with your folks?"
��Don Emilio Arévalo was sweating; he was shaking the hands that converged on him from all sides, he wiped his forehead, smiled, waved, embraced the people on the platform, and the wooden frame swayed as Don Emilio approached the steps. Now it was your turn, Trifulcio.
"Too well off, that's why I left," Santiago says. "I was so pure and thick-headed that it bothered me having such an easy life and being a nice young boy.
"The funny thing is that the idea of putting him in jail didn't come from the Uplander," Don Fermín said. "Or from Arbeláez or Ferro. The one who convinced them, the one who insisted was Bermúdez."
"So pure and thick-headed that I thought that by fucking myself up a little I would make myself a real little man, Ambrosio," Santiago says.
"That all of it was the work of an insignificant Director of Public Order, an underling, I can't swallow either," Senator Landa said. "Uplander Espina invented it so he could toss the ball to someone else if things turned out badly."
Trifulcio was there, at the foot of the stairs, defending his place with his elbows, spitting on his hands, his gaze fanatically fastened on Don Emilio's feet, which were approaching, mixed in with others, his body tense, his feet firmly planted on the ground: his turn, it was his turn.
"You have to believe it because it's the truth," Don Fermín said. "And don't tar him so much. Whether you like it or not, that underling is becoming the man the General trusts the most."
"There he is, Hipólito, I'm making a present of him to you," Ludovico said. "Get those ideas of being headman out of his brain once and for all."
"Then it wasn't because you had different political ideas from your papa?" Ambrosio asks.
"He believes him implicitly, he thinks he's infallible," Don Fermín said. "When Bermúdez has an opinion, Ferro, Arbeláez, Espina and even I can go to the devil, we don't exist. That was evident in the Montagne affair."
"My poor old man didn't have any political ideas," Santiago says. "Only political interests, Ambrosio."
I know this is a very extended quote, but it takes some time to get into the swing of what Vargas Llosa can do with this kind of staggered, syncopated dialogue. Like a choreographer working with four groups of dancers on stage simultaneously, he subtly shifts the focus from one to another of the four scenes, while still keeping all of them in motion at once. Even in the (relatively) short segment above, one can see the focus shifting slightly from Santiago/Ambrosio to the conversation among the senators and back again, like the intermittent interference that happens when a listener drives along the boundary between two radio stations broadcasting on the same frequency.
Together, these four threads become more than the sum of their parts: not only is there an aesthetically affecting rhythm to their interplay, but the immediate juxtaposition of different characters and times is an interesting way to bring out the novel's themes. Here, for example, we have two competing analyses of the political events: on one station, there is Santiago's disgust with his father's opportunism and with his own youthful self-righteousness; while on the other, we get Don Fermín's self-interested but pragmatic play-by-play assessment of the unfolding political scene. At the same time, like palimpsests over which these conversations are layered, are the two scenes of action, of real-life cause and effect, which I visualize as sandwiching the senators' conversation: the lead-up to the elections they're discussing, and the stark reality of police brutality and oppression under the Odría regime.
So too, we get the juxtaposition of two father/son pairs: Trifulcio the thug is Ambrosio's father, so a second filial dynamic is present, echoing the dominant theme established by Santiago and Don Fermín. Conversation in the Cathedral has much interesting commentary to offer on the class dynamics of Peruvian society, and we can see some of that coming out here: Santiago, with the bourgeois background he spends the entire novel trying to escape, has nonetheless the privileged person's sense of entitlement: he feels betrayed by the person he has discovered his father to be, and he holds that against the man's memory because he feels he somehow "deserves" a father different from the one he got. Ambrosio, on the other hand, is remarkably free from bitterness, despite Trifulcio being a much more negligent and immoral father to him than Don Fermín was to Santiago. (Santiago's statement that his father "didn't have any political ideas, only political interests" is ironic given how much truer it is when applied to Ambrosio's father rather than his own.)
Moreover, throughout their entire conversation, Ambrosio reinforces rather than questions the emphasis on the Santiago/Don Fermín relationship: while the two bar patrons discuss both their lives, Ambrosio seems to have had more of a relationship with Santiago's father than he had with Trifulcio, and is invested in defending his former employer to the man's son. This continues to be true despite a number of narrative reveals later in the book (the circumstances of Trifulcio's eventual death; details about the dynamic between Don Fermín and Ambrosio) which might lead a reader to assume Ambrosio would have his own axe to grind with Don Fermín. Ambrosio, though, has been trained not to question his own status as a secondary player on the stage of life; he doesn't believe he deserves any particular treatment or quality of life. These issues of class hierarchy and feelings of entitlement are in turn reflected in the senators' discussion of the commoner Cayo Bermúdez, whose social standing earns their contempt but whose influential role in the President's inner circle commands their fear and respect. Meanwhile, on the other ends of the class and paternity spectrums, menial laborer Trinidad López is being beaten to death by Odría's and Bermúdez's goons just as he is about to become a father himself.
Obviously, it would be easy to write about Conversation in the Cathedral all night: its epic scope and unusual presentation make for a rich, thought-provoking ride. Long story short, I'm glad my reading buddies provided me with the motivation to stick with this book through the initial off-putting chapters, since Vargas Llosa's overall humanity and impressive writing chops more than made up for them in the end.
*******
*I admit to being a little over-sensitive to the issue of animal brutality, particularly since my dog happens also to be a dachshund and a former stray just like the one that gets clubbed to death in Chapter One of Conversation in the Cathedral. Graphic cruelty toward animals is a huge turnoff for me, even if it's a realistic depiction intended to demonstrate the desperation of the people perpetrating said cruelty. To be fair, I believe this scene has a valid rationale behind it: it shows in a visceral way that Ambrosio has fallen to the bottom of the employment barrel, and has to choose between starvation and doing a job that's horrific and dehumanizing. As we find out later, Ambrosio doesn't even seem to believe that he deserves control over his own life or body; he can't be expected to believe in that right when applied to a dog. Still, it was upsetting to me out of proportion with what I believe Vargas Llosa intended. Which is a little bit funny considering that Ambrosio also works as a thug beating up humans, and that doesn't bother me at all. I suppose we all have our triggers.
September 22, 2015
Terminé la lectura de mi regordete ladrillo. Qué buena novela! Qué bien escrita! Detesté a muchos personajes, pero eso sólo lo puede hacer un gran escritor que logra envolverte irresistiblemente en su historia y despertar esa emotividad.
Son los años 60, en Lima, durante la dictadura de Odría. Aclaro esto, porque bien podría ser cualquier otro dictador latinoamericano, en alguno de nuestros países que han vivido esta experiencia política y social. Los atropellos, la manipulación de las "masas" a través de los medios de comunicación, los acarreados, etc., todo podría haber sido el relato de cualquier país latinoamericano en la década que gustemos elegir. No faltará el momento en que pueda uno pensar "esto está pasando hoy", y esta novela fue escrita hace ya 50 años!
Zavalita es el hijo de una familia limeña bien acomodada y a través de la conversación que tiene con quien fuera el chofer de su padre, se da todo el relato de esta etapa en Perú.
La familiaridad del lenguaje peruano, los lugares, la comida, son elementos que a mí me hicieron revivir una etapa de mi vida en que tuve el privilegio de vivir en Lima, y por lo tanto, encontré un valor emocional aún mayor. Para todo el que no ha tenido contacto con la cultura peruana este aspecto puede pasar desapercibido e indiferente, quizás. La universalidad de los personajes hace que esta lectura sea un deleite, de cualquier manera, porque es muy fácil relacionarse con los sentimientos y pensar de uno y otro. Eso sí: aquí no hay héroes, no hay villanos absolutos, ni redentores, ni el "bueno" de la película. Todos y cada uno sobresalen por ser crudamente humanos.
Se las recomiendo.
Son los años 60, en Lima, durante la dictadura de Odría. Aclaro esto, porque bien podría ser cualquier otro dictador latinoamericano, en alguno de nuestros países que han vivido esta experiencia política y social. Los atropellos, la manipulación de las "masas" a través de los medios de comunicación, los acarreados, etc., todo podría haber sido el relato de cualquier país latinoamericano en la década que gustemos elegir. No faltará el momento en que pueda uno pensar "esto está pasando hoy", y esta novela fue escrita hace ya 50 años!
Zavalita es el hijo de una familia limeña bien acomodada y a través de la conversación que tiene con quien fuera el chofer de su padre, se da todo el relato de esta etapa en Perú.
La familiaridad del lenguaje peruano, los lugares, la comida, son elementos que a mí me hicieron revivir una etapa de mi vida en que tuve el privilegio de vivir en Lima, y por lo tanto, encontré un valor emocional aún mayor. Para todo el que no ha tenido contacto con la cultura peruana este aspecto puede pasar desapercibido e indiferente, quizás. La universalidad de los personajes hace que esta lectura sea un deleite, de cualquier manera, porque es muy fácil relacionarse con los sentimientos y pensar de uno y otro. Eso sí: aquí no hay héroes, no hay villanos absolutos, ni redentores, ni el "bueno" de la película. Todos y cada uno sobresalen por ser crudamente humanos.
Se las recomiendo.
February 24, 2014
If Mario Vargas Llosa, had never written anything else, Conversation in the Cathedral would by rights earn him the Nobel Prize for Literature. It is a hefty novel (600 pages or so), but it is worth spending the time reading.
The novel is set during the dictatorship of Manuel Odria (1948-1956). The major characters are Santiago Zavala, nicknamed Zavalita, and Ambrosio Pardo. The first is the eldest scion of a rich family that is well tied in with the dictator; the second, a black former chauffeur for Zavalita's father and also for the infamous Cayo Bermudez, Odria's security chief. Ostensibly, the "conversation" of the title is between Zavalita and Ambrosio, who have just met at the dog pound where the latter now works. It takes place at bar called the Cathedral.
For the first third of the novel, numerous conversations between several of the characters are interleaved -- conversations taking place at different times and in different places. Then Vargas Llosa continues in a more conventional vein picking up various threads of the story. Every once in a while, however, threads of the conversation between Zavalita and Ambrosio appear.
The cast of characters is extensive, ranging from Cayo Bermudez down to chauffeurs, maids, whores, party girls, and various hoods employed by Bermudez.
Estranged from his wealthy family after a flirtation with communism as a student, Zavalita breaks free and becomes a reporter for The Cronica, a Lima daily newspaper, where he gets involved with murders, stories about lottery winners, and other lowlife minutiae, to the disgust of his family. He gets married to a nurse who his mother claims is little better than a maid.
In the end we see numerous stories of blighted ambitions and hopes arising from the heavy hand of President Odria and his enforcers -- all taking place over a period of approximately a decade.
If you read any one novel by Vargas Llosa, this is the one to select. Even if it is a big-ass book.
The novel is set during the dictatorship of Manuel Odria (1948-1956). The major characters are Santiago Zavala, nicknamed Zavalita, and Ambrosio Pardo. The first is the eldest scion of a rich family that is well tied in with the dictator; the second, a black former chauffeur for Zavalita's father and also for the infamous Cayo Bermudez, Odria's security chief. Ostensibly, the "conversation" of the title is between Zavalita and Ambrosio, who have just met at the dog pound where the latter now works. It takes place at bar called the Cathedral.
For the first third of the novel, numerous conversations between several of the characters are interleaved -- conversations taking place at different times and in different places. Then Vargas Llosa continues in a more conventional vein picking up various threads of the story. Every once in a while, however, threads of the conversation between Zavalita and Ambrosio appear.
The cast of characters is extensive, ranging from Cayo Bermudez down to chauffeurs, maids, whores, party girls, and various hoods employed by Bermudez.
Estranged from his wealthy family after a flirtation with communism as a student, Zavalita breaks free and becomes a reporter for The Cronica, a Lima daily newspaper, where he gets involved with murders, stories about lottery winners, and other lowlife minutiae, to the disgust of his family. He gets married to a nurse who his mother claims is little better than a maid.
In the end we see numerous stories of blighted ambitions and hopes arising from the heavy hand of President Odria and his enforcers -- all taking place over a period of approximately a decade.
If you read any one novel by Vargas Llosa, this is the one to select. Even if it is a big-ass book.
August 4, 2010
خواب چیز ِ خوبی ِ ، ولی خطرناک می شه اگر ندونی کی وقتش رسیده که بکنی ازش . ادامه اش یعنی ریاکاری و فریب. ادامه اش یعنی کابوس. یعنی درست روزی که راه می افتی به جایی بری. از میون آدم ها و خیابون های ِ آشنا می گذری. سر ِ چهار راه می ایستی . فکر می کنی. فکر می کنی که درست کی بود اون زمانی که خودت رو به گا دادی. و بعد از این بیداری دیگه چه معنایی با خودش داره؟ کابوس اومده و با تو ِ . همراه ات. و می دونی که حق داره.
بگرد دنبال ِ خودت اون جایی که وادادی. بگرد دنبال اون هیچی که تا این جا دنبالت دویده و ازش رهایی نداری. که پشت میز کارت هست. توی ساندویچ هات داگ ات هست. پشت رو بوسی ها و دیدارهای ماتمزده ات هست. لای ِ بغل مردت، توی ِ چشم های روشن بچه ات هست.
و
ازش رهایی نداری.
یه عمر بجنگ. یه عمر مبارزه کن. برای ِ هر چیزی که باشه. پول، مقام، تفاوت، لذت، غذا... علی السویه است. نهایت کجای ِ این مملکت ِ دیکتاتور زده وایسادی؟ رو قله اش؟ تهش؟ وسطاش؟ کجا ایستادی که احساس حماقت، احساس حروم شدن، بازیچه بودن، کجا ایستادی که احساس ِ باختن نمی کنی؟
که فکر نمی کنی
کجا، کی خودت رو به گا دادی؟
گفت و گو در کاتدرال رو بخونید.
November 4, 2021
Tem leituras que nos desafiam. A trajetória pode até ser desconfortável, mas uma das melhores sensações é terminar esse desafio com o sentimento de que valeu muito a pena. E foi justamente assim como esse livraço do autor peruano Vargas Llosa. E é interessante saber que esse livro não é apenas desafiador para quem o lê, mas também o foi para o próprio autor, que considera esta a obra que mais deu trabalho para escrever.
Mas por que esse livro foi desafiador? A resposta é a quantidade de vozes presentes em Conversa na catedral. A polifonia é uma característica bem presente nas obras de Vargas Llosa, mas parece que ele quis usar esse livro para experimentar bastante a multidão das vozes. São diálogos que se alternam e, principalmente nas primeiras partes, podem te deixar um pouco perdido no enredo. Inclusive, alguns assinantes do BookSter pelo Mundo montaram um esquema com as relações dos personagens, o que ajudou na leitura!
Na minha opinião, é essa habilidade do autor que faz a leitura ainda mais incrível. Ele consegue construir personagens muito vivos e intensos, sem muitas descrições, mas apenas pela forma com que se comunicam e se relacionam com os outros.
O pano de fundo é o Peru da década de 50, sob o poder do governo militar de Odría. De um lado, o autor nos mostra muito dos bastidores das artimanhas políticas e da pura troca de poderes e influência. De outro, vemos o cenário das universidades vítimas da censura e repressão pelo governo, assim como dos movimentos que resistiam ao regime vigente.
Não vou adentrar nos muitos personagens que compõem essa narrativa. Deixo aqui o desafio para vocês. Se aventurem nessa história e não se assustem com o começo. Leiam com calma que as dúvidas começam a ser esclarecidas ao longo da leitura. No final, é só ficar com as boas memórias de um livro escrito por um dos mais importantes escritores da América Latina.
Nota 9,5/10
Leia mais resenhas em https://www.instagram.com/book.ster/
Mas por que esse livro foi desafiador? A resposta é a quantidade de vozes presentes em Conversa na catedral. A polifonia é uma característica bem presente nas obras de Vargas Llosa, mas parece que ele quis usar esse livro para experimentar bastante a multidão das vozes. São diálogos que se alternam e, principalmente nas primeiras partes, podem te deixar um pouco perdido no enredo. Inclusive, alguns assinantes do BookSter pelo Mundo montaram um esquema com as relações dos personagens, o que ajudou na leitura!
Na minha opinião, é essa habilidade do autor que faz a leitura ainda mais incrível. Ele consegue construir personagens muito vivos e intensos, sem muitas descrições, mas apenas pela forma com que se comunicam e se relacionam com os outros.
O pano de fundo é o Peru da década de 50, sob o poder do governo militar de Odría. De um lado, o autor nos mostra muito dos bastidores das artimanhas políticas e da pura troca de poderes e influência. De outro, vemos o cenário das universidades vítimas da censura e repressão pelo governo, assim como dos movimentos que resistiam ao regime vigente.
Não vou adentrar nos muitos personagens que compõem essa narrativa. Deixo aqui o desafio para vocês. Se aventurem nessa história e não se assustem com o começo. Leiam com calma que as dúvidas começam a ser esclarecidas ao longo da leitura. No final, é só ficar com as boas memórias de um livro escrito por um dos mais importantes escritores da América Latina.
Nota 9,5/10
Leia mais resenhas em https://www.instagram.com/book.ster/
March 7, 2023
“In che momento si era fottuto il Perù?”
Romanzo totale e assoluto nel quale Mario Vargas Llosa attinge sia alla vena politica e storica che svilupperà in grandi opere successive (La festa del caprone, Tempi duri, La guerra della fine del mondo), sia all’elemento romantico e melodrammatico che costituirà il fulcro di altri capolavori dello scrittore peruviano (La zia Julia e lo scribacchino, Le avventure della ragazza cattiva), i due poli principali fra cui si condensa la bibliografia del grande maestro peruviano.
Qui i due elementi si fondono in una polifonia di voci e in una vertiginosa stratificazione di piani narrativi in cui Vargas Llosa porta all’estremo la tecnica dei dialoghi incrociati e sovrapposti, al punto che l’intero romanzo è, a sua volta e fin dal titolo, racchiuso in un colloquio febbrile, fattore che riaffiora di tanto in tanto fra le pagine come a ricordarci che tutto il tortuoso intreccio di cui veniamo a progressiva e contraddittoria conoscenza non scaturisce da un narratore onnisciente, ma è frutto di una conversazione dovuta all’occasionale incontro fra due dei principali attori di questo dramma, diversi anni dopo i fatti.
Al netto dei virtuosismi che caratterizzano lo stile del libro, l’elemento più stupefacente è l’equilibrio che l’autore riesce a conseguire nel ricondurre il magma degli eventi, pur nella frantumazione dell’unità del tempo e delle numerose voci che si sovrappongono, ad un compatto mosaico che travolge il lettore con la tensione emotiva e la consapevolezza del tragico destino che condanna i personaggi e in definitiva l’intera sciagurata nazione.
In conclusione, “Conversazione nella cattedrale” è un romanzo pressoché incommentabile con i parametri consueti, tante e tali sono le dimensioni, i temi, gli stili, i toni, i caratteri, gli eventi che meriterebbero un particolare approfondimento, col rischio di trascurare la fondamentale qualità dell’opera che risiede nella meraviglia dell’insieme.
Romanzo totale e assoluto nel quale Mario Vargas Llosa attinge sia alla vena politica e storica che svilupperà in grandi opere successive (La festa del caprone, Tempi duri, La guerra della fine del mondo), sia all’elemento romantico e melodrammatico che costituirà il fulcro di altri capolavori dello scrittore peruviano (La zia Julia e lo scribacchino, Le avventure della ragazza cattiva), i due poli principali fra cui si condensa la bibliografia del grande maestro peruviano.
Qui i due elementi si fondono in una polifonia di voci e in una vertiginosa stratificazione di piani narrativi in cui Vargas Llosa porta all’estremo la tecnica dei dialoghi incrociati e sovrapposti, al punto che l’intero romanzo è, a sua volta e fin dal titolo, racchiuso in un colloquio febbrile, fattore che riaffiora di tanto in tanto fra le pagine come a ricordarci che tutto il tortuoso intreccio di cui veniamo a progressiva e contraddittoria conoscenza non scaturisce da un narratore onnisciente, ma è frutto di una conversazione dovuta all’occasionale incontro fra due dei principali attori di questo dramma, diversi anni dopo i fatti.
Al netto dei virtuosismi che caratterizzano lo stile del libro, l’elemento più stupefacente è l’equilibrio che l’autore riesce a conseguire nel ricondurre il magma degli eventi, pur nella frantumazione dell’unità del tempo e delle numerose voci che si sovrappongono, ad un compatto mosaico che travolge il lettore con la tensione emotiva e la consapevolezza del tragico destino che condanna i personaggi e in definitiva l’intera sciagurata nazione.
In conclusione, “Conversazione nella cattedrale” è un romanzo pressoché incommentabile con i parametri consueti, tante e tali sono le dimensioni, i temi, gli stili, i toni, i caratteri, gli eventi che meriterebbero un particolare approfondimento, col rischio di trascurare la fondamentale qualità dell’opera che risiede nella meraviglia dell’insieme.
May 21, 2019
کتاب به بخشی از تاریخ معاصر پرو، یعنی دوران دیکتاتوری ژنرال اودیار(1956_1948) می پردازه. که بر مبنای سه گفتگوی اصلی یک تک گویی و چند گفتگویه فرعیه. سبک روایت کتاب خیلی عجیب و خاص بود..طوری که به ندرت دوتا نقل قول پشت سر هم تو کتاب پیدا میشد که در یک زمان واحد و با دو مخاطب مشخص صورت گرفته باشه. این ترکیب پیچیده شاید اوایل سخت به نظر بیاد ولی با دنبال کردن گفتگوها و زمان روایتها میشه روال منطقی داستان رو متوجه شد. و همین چالش تشخیص مخاطب و زمان روایت فوق العاده لذت بخش بود. اصلا یه تجربه منحصر به فرد بود که تو کمتر کتابی میشه چنین لذتی رو تجربه کرد.
محتوای کتاب دربارهٔ یه جامعه استبداد زدست که به غیر از دیکتاتور اصلی پر از دیکتاتورهای کوچک و بزرگه که معلوم نیست از کجا و چطور به قدرت میرسن، یوسا یه تصویر کلی از جامعه پرو و زندگی طبقههای مختلف از حاکمان و روسپیان تا گروههای مختلف اجتماعی رو ترسیم میکنه. که انگار سرنوشتی جز تباهی ندارن.
از متن کتاب
همه از اودریا شکایت داشتند چون می دزدید. امروز همان قدر دزدی هست، حتی بیشتر، آن وقت همه کس هم راضی است... امروز هم می دزدند، اما بعضی نکات ظریف را رعایت می کنند. مردم اینقدرها متوجه نیستند.
مگر شما پرویی ها را نمی شناسید... ما مردم غریبی هستیم، دوست داریم از بازنده حمایت کنیم، از کسی که قدرت ندارد.
من قصد ندارم در چیزی دکتر شوم. توی این مملکت هرکسی که می بینی دکتر یک چیزی ست.
می دانستم که اگر قرار باشد هرکسی خودش را آدم متفکری به حساب بیارد و به تردیدهاش بچسبد، کلک پرو برای همیشه کنده است.
محتوای کتاب دربارهٔ یه جامعه استبداد زدست که به غیر از دیکتاتور اصلی پر از دیکتاتورهای کوچک و بزرگه که معلوم نیست از کجا و چطور به قدرت میرسن، یوسا یه تصویر کلی از جامعه پرو و زندگی طبقههای مختلف از حاکمان و روسپیان تا گروههای مختلف اجتماعی رو ترسیم میکنه. که انگار سرنوشتی جز تباهی ندارن.
از متن کتاب
همه از اودریا شکایت داشتند چون می دزدید. امروز همان قدر دزدی هست، حتی بیشتر، آن وقت همه کس هم راضی است... امروز هم می دزدند، اما بعضی نکات ظریف را رعایت می کنند. مردم اینقدرها متوجه نیستند.
مگر شما پرویی ها را نمی شناسید... ما مردم غریبی هستیم، دوست داریم از بازنده حمایت کنیم، از کسی که قدرت ندارد.
من قصد ندارم در چیزی دکتر شوم. توی این مملکت هرکسی که می بینی دکتر یک چیزی ست.
می دانستم که اگر قرار باشد هرکسی خودش را آدم متفکری به حساب بیارد و به تردیدهاش بچسبد، کلک پرو برای همیشه کنده است.
September 1, 2020
თურმე სად ვიყავი ამდენ ხანს...
დაახლოებით ერთი წლის წინ ვთხოვე ეს წიგნი და მას შემდეგ ხან რა, ხანაც რა მიზეზით ვწელავდი და ვწელავდი კითხვის დაწყებას. ორჯერ დავიწყე კიდეც, დაახლოებით 100-100 გვერდამდე მივდიოდი, ყველაფერი მომწონდა, მაგრამ კითხვას ვეღარ ვაგრძელებდი ხოლმე.
და როგორც იქნა საშველიც დავადგი...
სრული სიამოვნება იყო ჩემთვის ეს წიგნი თავისი უიმედო, ნაგავი და ჩამპალი პერსონაჟებითურთ. დიალოგების ისე წერა, როგორც ლიოსამ ამ წიგნში შეძლო... ასე რთულად და ასე ლაღად, სრული სიგიჟე იყო... და შემდეგ პერსონაჟები... ასე რთულად და ასე ლაღად.
ინატრე სულო და გულო, ყველანაირ პერსონაჟს შევხვდებით, „ბომჟს“, დიქტატორს, რუხ კარდინალს, კომუნისტს, ჟურნალისტს, იაფ მუშებს, ბოზებს, ლგბ(ტ)-ს(ტ-ს გარდა ყველას ანუ), ლოთებს, მილიონერ ბიზნესმენებს, აბსოლიტურად ყველას. მთელი წიგნიც სწორედ ამ და კიდევ ბევრი სხვა ტიპის ხალხზეა , რომლებიც სრულიად სხვადასხვა ფინანსურ საფეხურზე და ოდნავ განსხვავებულ პოლიტიკურ შეხედულებებში განირჩევიან.
„როგორ მიდის ხალხის ყოფა ოდრიას რევოლუციის ფარგლებში და ოდრიას რევოლუციის შემდეგ... და აქვს თუ არა აზრი საერთოდ დიქტატორთა ცვლას რიგითი მოქალაქისთვის?“ ალბათ ის მნიშვნელოვანი კითხვაა, რომელსაც ეს წიგნი სვამს.
და ბოლოსკენ მინდა კაიო ბერმუდესზე, იგივე კაიო მძღნერზე ვთქვა, რომ მიუხედავად მისი სრული ამაზრზენი სულისა და მოქმედებებისა, მაინც სიმპატიებით ვარ განწყობილი მის, როგორც პერსონაჟის მიმართ.
მოკლედ highly recommended!!!
დაახლოებით ერთი წლის წინ ვთხოვე ეს წიგნი და მას შემდეგ ხან რა, ხანაც რა მიზეზით ვწელავდი და ვწელავდი კითხვის დაწყებას. ორჯერ დავიწყე კიდეც, დაახლოებით 100-100 გვერდამდე მივდიოდი, ყველაფერი მომწონდა, მაგრამ კითხვას ვეღარ ვაგრძელებდი ხოლმე.
და როგორც იქნა საშველიც დავადგი...
სრული სიამოვნება იყო ჩემთვის ეს წიგნი თავისი უიმედო, ნაგავი და ჩამპალი პერსონაჟებითურთ. დიალოგების ისე წერა, როგორც ლიოსამ ამ წიგნში შეძლო... ასე რთულად და ასე ლაღად, სრული სიგიჟე იყო... და შემდეგ პერსონაჟები... ასე რთულად და ასე ლაღად.
ინატრე სულო და გულო, ყველანაირ პერსონაჟს შევხვდებით, „ბომჟს“, დიქტატორს, რუხ კარდინალს, კომუნისტს, ჟურნალისტს, იაფ მუშებს, ბოზებს, ლგბ(ტ)-ს(ტ-ს გარდა ყველას ანუ), ლოთებს, მილიონერ ბიზნესმენებს, აბსოლიტურად ყველას. მთელი წიგნიც სწორედ ამ და კიდევ ბევრი სხვა ტიპის ხალხზეა , რომლებიც სრულიად სხვადასხვა ფინანსურ საფეხურზე და ოდნავ განსხვავებულ პოლიტიკურ შეხედულებებში განირჩევიან.
„როგორ მიდის ხალხის ყოფა ოდრიას რევოლუციის ფარგლებში და ოდრიას რევოლუციის შემდეგ... და აქვს თუ არა აზრი საერთოდ დიქტატორთა ცვლას რიგითი მოქალაქისთვის?“ ალბათ ის მნიშვნელოვანი კითხვაა, რომელსაც ეს წიგნი სვამს.
და ბოლოსკენ მინდა კაიო ბერმუდესზე, იგივე კაიო მძღნერზე ვთქვა, რომ მიუხედავად მისი სრული ამაზრზენი სულისა და მოქმედებებისა, მაინც სიმპატიებით ვარ განწყობილი მის, როგორც პერსონაჟის მიმართ.
მოკლედ highly recommended!!!
Displaying 1 - 30 of 826 reviews