What do you think?
Rate this book
Hollywood
From iconic tortured artist/everyman Charles Bukowski, Hollywood is the fictionalization of his experience adapting his novel Barfly into a movie by the same name.
Henry Chinaski, Bukowski’s alter-ego, is pushed to translate a semi-autobiographical book into a screenplay for John Pinchot. He reluctantly agrees, and is thrust into the otherworld called Hollywood, with its parade of eccentric and maddening characters: producers, artists, actors and actresses, film executives and journalists. In this world, the artistry of books and film is lost to the dollar, and Chinaski struggles to keep his footing in the tangle of cons that comprise movie making.
Hollywood is Dirty Old Man Bukowski at his most lucid. It overflows with curses, sex, and alcohol. And through it all, or from it all, Bukowski finds flashes of truth about the human condition.
Henry Chinaski, Bukowski’s alter-ego, is pushed to translate a semi-autobiographical book into a screenplay for John Pinchot. He reluctantly agrees, and is thrust into the otherworld called Hollywood, with its parade of eccentric and maddening characters: producers, artists, actors and actresses, film executives and journalists. In this world, the artistry of books and film is lost to the dollar, and Chinaski struggles to keep his footing in the tangle of cons that comprise movie making.
Hollywood is Dirty Old Man Bukowski at his most lucid. It overflows with curses, sex, and alcohol. And through it all, or from it all, Bukowski finds flashes of truth about the human condition.
239 pages, Paperback
First published January 1, 1989
About the author
Charles Bukowski
856 books27.9k followersHenry Charles Bukowski (born as Heinrich Karl Bukowski) was a German-born American poet, novelist and short story writer. His writing was influenced by the social, cultural and economic ambience of his home city of Los Angeles.It is marked by an emphasis on the ordinary lives of poor Americans, the act of writing, alcohol, relationships with women and the drudgery of work. Bukowski wrote thousands of poems, hundreds of short stories and six novels, eventually publishing over sixty books
Charles Bukowski was the only child of an American soldier and a German mother. At the age of three, he came with his family to the United States and grew up in Los Angeles. He attended Los Angeles City College from 1939 to 1941, then left school and moved to New York City to become a writer. His lack of publishing success at this time caused him to give up writing in 1946 and spurred a ten-year stint of heavy drinking. After he developed a bleeding ulcer, he decided to take up writing again. He worked a wide range of jobs to support his writing, including dishwasher, truck driver and loader, mail carrier, guard, gas station attendant, stock boy, warehouse worker, shipping clerk, post office clerk, parking lot attendant, Red Cross orderly, and elevator operator. He also worked in a dog biscuit factory, a slaughterhouse, a cake and cookie factory, and he hung posters in New York City subways.
Bukowski published his first story when he was twenty-four and began writing poetry at the age of thirty-five. His first book of poetry was published in 1959; he went on to publish more than forty-five books of poetry and prose, including Pulp (1994), Screams from the Balcony (1993), and The Last Night of the Earth Poems (1992).
He died of leukemia in San Pedro on March 9, 1994.
Charles Bukowski was the only child of an American soldier and a German mother. At the age of three, he came with his family to the United States and grew up in Los Angeles. He attended Los Angeles City College from 1939 to 1941, then left school and moved to New York City to become a writer. His lack of publishing success at this time caused him to give up writing in 1946 and spurred a ten-year stint of heavy drinking. After he developed a bleeding ulcer, he decided to take up writing again. He worked a wide range of jobs to support his writing, including dishwasher, truck driver and loader, mail carrier, guard, gas station attendant, stock boy, warehouse worker, shipping clerk, post office clerk, parking lot attendant, Red Cross orderly, and elevator operator. He also worked in a dog biscuit factory, a slaughterhouse, a cake and cookie factory, and he hung posters in New York City subways.
Bukowski published his first story when he was twenty-four and began writing poetry at the age of thirty-five. His first book of poetry was published in 1959; he went on to publish more than forty-five books of poetry and prose, including Pulp (1994), Screams from the Balcony (1993), and The Last Night of the Earth Poems (1992).
He died of leukemia in San Pedro on March 9, 1994.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,158 reviews
November 10, 2019
”The racetrack was important to me because it allowed me to forget that I was supposed to be a writer. Writing was strange. I needed to write, it was like a disease, a drug, a heavy compulsion, yet I didn’t like to think of myself as a writer. Maybe I had met too many writers. They took more time disparaging each other than they did doing their work. They were fidgets, gossips, old maids; they bitched and knifed and they were full of vanity. Were these our creators? Was it always thus? Probably so. Maybe writing was a form of bitching. Some just bitched better than others.”
Henry “Hank” Chinaski can’t believe he is still alive. His hard drinking, hard living contemporaries are all dead. He is the last barfly standing. He has simplified his life, married a good woman, cut down his drinking, quit eating sugar and red meat, and relaxes by going to the racetrack everyday. The diseased part of his life, the writing, is still there humming in the back of his brain, regardless of how much he drinks or how many horse races he watches. He has to write.
”I was hot with words.”
After decades of being poor and ignored, he finally gets his chance when Hollywood comes calling and wants him to write a screenplay. He doesn’t write screenplays, but the money they are offering is outrageous. He decides he won’t write a great one, but he is quite capable of writing a good one.
”A bird flies, a snake crawls, I change typewriter ribbons.”
There is no way to prepare for Hollywood. The movie is on. The movie is off. The egos, the pettiness, the illogical thinking, the extravagant gestures, the insecurities, and the constant upheaval is at first stressful for Hank, but as he starts to get his bearings the whole situation becomes more amusing. It really is no different than when he worked for the Post Office.
His wife Sarah sums him up. ”Your greatest strength,” said Sarah, “is that you fear everything.”
“I wish I’d said that.”
There can be a certain serenity achieved when you finally realize that everything is to be feared, that nothing, nobody, and nowhere are safe. Death and pain can find you anywhere. Henry has experienced more than his share of disappointment, criticism, and loss, and now that he has finally scored a big financial hit... he is bemused.
He has made enemies with his writing. ”My enemies are the source of half my income. They hate me so much that it becomes a subliminal love affair.” He never pulled any punches. The more people rail against his writing the more copies he sells. Women think he hates them, but it is much more complicated than that. He just doesn’t treat them any different that he treats anyone else. He talks about a novelist, someone not unlike himself, who he admires. ”What I liked best about him was that he had no fear of the feminists. He was one of the last defenders of maleness and balls in the U.S. This took guts. I wasn’t always pleased with his literary output but I wasn’t always pleased with mine either. “
”The booze loosened those typewriter keys, gave them some spark and gamble.” Like the actor that does cocaine before a performance, or the stockbroker who takes speed before giving a million dollar pitch, or the car salesman who can only be who he feels he needs to be when he is on meth, Hank performs better, writes better, when he has been drinking...heavily. A large percentage of our population self-medicate for several different reasons, maybe to ward off depression, maybe to perform at a perceived higher level beyond ourselves, or maybe in an attempt to escape everything. Tune in. Tune out. We are forced to be someone other than ourselves for too many hours a day. Sometimes we need help to escape, and sometimes we need help finding ourselves again.
Henry Chinaski is Charles Bukowski’s alter ego. Most, if not all, of Bukowski’s work is autobiographical, so whatever happens to Chinaski in some form or fashion probably happened to Bukowski. When Bukowski was approached by Hollywood to write a movie script, the result was the critically acclaimed movie Barfly (1987) starring Mickey Rourke. There is this poignant scene in the book where Henry and Sarah go to see the movie at the theater and arrive early, so they can see how many people come out of the theater from the early showing. One, Two, five, eleven, and on and on. I understand that need for validation. It is impossible to separate Bukowski from his books which is maybe why the criticism stings him more because those being critical aren’t judging his books or his characters, but judging him.
If you’ve never read a Charles Bukowski, and you want to ease into his work, this is probably the best place to start. He isn’t as irreverent or crude or “misogynistic” or as perverse as his other books. You’ll meet a baffled survivor, unsure of why he has been given all this extra time and wondering how much more he is going to have to do. As long as he lives, he will have to write and that is exactly what Bukowski did.
If you wish to see more of my most recent book and movie reviews, visit http://www.jeffreykeeten.com
I also have a Facebook blogger page at: https://www.facebook.com/JeffreyKeeten
Henry “Hank” Chinaski can’t believe he is still alive. His hard drinking, hard living contemporaries are all dead. He is the last barfly standing. He has simplified his life, married a good woman, cut down his drinking, quit eating sugar and red meat, and relaxes by going to the racetrack everyday. The diseased part of his life, the writing, is still there humming in the back of his brain, regardless of how much he drinks or how many horse races he watches. He has to write.
”I was hot with words.”
After decades of being poor and ignored, he finally gets his chance when Hollywood comes calling and wants him to write a screenplay. He doesn’t write screenplays, but the money they are offering is outrageous. He decides he won’t write a great one, but he is quite capable of writing a good one.
”A bird flies, a snake crawls, I change typewriter ribbons.”
There is no way to prepare for Hollywood. The movie is on. The movie is off. The egos, the pettiness, the illogical thinking, the extravagant gestures, the insecurities, and the constant upheaval is at first stressful for Hank, but as he starts to get his bearings the whole situation becomes more amusing. It really is no different than when he worked for the Post Office.
His wife Sarah sums him up. ”Your greatest strength,” said Sarah, “is that you fear everything.”
“I wish I’d said that.”
There can be a certain serenity achieved when you finally realize that everything is to be feared, that nothing, nobody, and nowhere are safe. Death and pain can find you anywhere. Henry has experienced more than his share of disappointment, criticism, and loss, and now that he has finally scored a big financial hit... he is bemused.
He has made enemies with his writing. ”My enemies are the source of half my income. They hate me so much that it becomes a subliminal love affair.” He never pulled any punches. The more people rail against his writing the more copies he sells. Women think he hates them, but it is much more complicated than that. He just doesn’t treat them any different that he treats anyone else. He talks about a novelist, someone not unlike himself, who he admires. ”What I liked best about him was that he had no fear of the feminists. He was one of the last defenders of maleness and balls in the U.S. This took guts. I wasn’t always pleased with his literary output but I wasn’t always pleased with mine either. “
”The booze loosened those typewriter keys, gave them some spark and gamble.” Like the actor that does cocaine before a performance, or the stockbroker who takes speed before giving a million dollar pitch, or the car salesman who can only be who he feels he needs to be when he is on meth, Hank performs better, writes better, when he has been drinking...heavily. A large percentage of our population self-medicate for several different reasons, maybe to ward off depression, maybe to perform at a perceived higher level beyond ourselves, or maybe in an attempt to escape everything. Tune in. Tune out. We are forced to be someone other than ourselves for too many hours a day. Sometimes we need help to escape, and sometimes we need help finding ourselves again.
Henry Chinaski is Charles Bukowski’s alter ego. Most, if not all, of Bukowski’s work is autobiographical, so whatever happens to Chinaski in some form or fashion probably happened to Bukowski. When Bukowski was approached by Hollywood to write a movie script, the result was the critically acclaimed movie Barfly (1987) starring Mickey Rourke. There is this poignant scene in the book where Henry and Sarah go to see the movie at the theater and arrive early, so they can see how many people come out of the theater from the early showing. One, Two, five, eleven, and on and on. I understand that need for validation. It is impossible to separate Bukowski from his books which is maybe why the criticism stings him more because those being critical aren’t judging his books or his characters, but judging him.
If you’ve never read a Charles Bukowski, and you want to ease into his work, this is probably the best place to start. He isn’t as irreverent or crude or “misogynistic” or as perverse as his other books. You’ll meet a baffled survivor, unsure of why he has been given all this extra time and wondering how much more he is going to have to do. As long as he lives, he will have to write and that is exactly what Bukowski did.
If you wish to see more of my most recent book and movie reviews, visit http://www.jeffreykeeten.com
I also have a Facebook blogger page at: https://www.facebook.com/JeffreyKeeten
March 12, 2022
Hollywood, Charles Bukowski
Hollywood is a 1989 novel by Charles Bukowski which fictionalizes his experiences of adapting his novel into the film Barfly. It is narrated in the first person. This book relates his experiences of working with a director, finding financial backing, losing financial backing, writing the screenplay and finally completing the film.
تاریخ نخستین خوانش: روز پنجم ماه می سال2012میلادی
عنوان: هالیوود؛ نویسنده: چارلز بوکفسکی؛ مترجم: پیمان خاکسار؛ نشر تهران، چشمه، سال1389، در299ص، شابک9789643627218؛ موضوع داستانهای نویسندگان ایالات متحده آمریکا - سده20م
بوکفسکی، در دوران کاری خویش، یک فیلمنامه، به سفارش دوستش: «باربه شرودر»، نگاشتند؛ رمان «هالیوود» روایتی خنده دار از روند نوشته شدن فیلمنامه، و ساخته شدن فیلم آن است؛ د�� این رمان «بوکفسکی» با خیلیها شوخی کرده اند؛ کتابهای جنجال برانگیز بسیاری درباره ی زندگی در «هالیوود» وجود دارند، اما هیچکدام به اندازه ی این رمان، شاعرانه به آب و آتش نزده اند؛ کتاب «هالیوود» را میتوان شرحی داستانی از یادمانهای «بوکفسکی» برای نگارش فیلمنامه در خیال خوانشگر نشاند؛ داستانی از درازای سفری پرفراز و فرود، و بدل شدن از یک شاعر به یک فیلمنامه نویس است، نویسنده با شماری از ستاره های شناخته شده ی سینما رودررو میشوند و از پوچی و خودشیفتگی های برخی افراد کوشا در صنعت فیلمسازی نیز پرده برمیدارند
تاریخ بهنگام رسانی 05/02/1400هجری خورشیدی؛ 20/12/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
Hollywood is a 1989 novel by Charles Bukowski which fictionalizes his experiences of adapting his novel into the film Barfly. It is narrated in the first person. This book relates his experiences of working with a director, finding financial backing, losing financial backing, writing the screenplay and finally completing the film.
تاریخ نخستین خوانش: روز پنجم ماه می سال2012میلادی
عنوان: هالیوود؛ نویسنده: چارلز بوکفسکی؛ مترجم: پیمان خاکسار؛ نشر تهران، چشمه، سال1389، در299ص، شابک9789643627218؛ موضوع داستانهای نویسندگان ایالات متحده آمریکا - سده20م
بوکفسکی، در دوران کاری خویش، یک فیلمنامه، به سفارش دوستش: «باربه شرودر»، نگاشتند؛ رمان «هالیوود» روایتی خنده دار از روند نوشته شدن فیلمنامه، و ساخته شدن فیلم آن است؛ د�� این رمان «بوکفسکی» با خیلیها شوخی کرده اند؛ کتابهای جنجال برانگیز بسیاری درباره ی زندگی در «هالیوود» وجود دارند، اما هیچکدام به اندازه ی این رمان، شاعرانه به آب و آتش نزده اند؛ کتاب «هالیوود» را میتوان شرحی داستانی از یادمانهای «بوکفسکی» برای نگارش فیلمنامه در خیال خوانشگر نشاند؛ داستانی از درازای سفری پرفراز و فرود، و بدل شدن از یک شاعر به یک فیلمنامه نویس است، نویسنده با شماری از ستاره های شناخته شده ی سینما رودررو میشوند و از پوچی و خودشیفتگی های برخی افراد کوشا در صنعت فیلمسازی نیز پرده برمیدارند
تاریخ بهنگام رسانی 05/02/1400هجری خورشیدی؛ 20/12/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
November 11, 2018
این مرد هرچی مینویسه دیوونهوار و خاصه. نمیگم خوبه، عالیه و شاهکاره و اینا. نمیخوام یه حالت شیفتهوار داشته باشم. این نگاه جنونآمیز و ابزوردگونه و رک و راست و خلاقش رو دوست دارم. دلم میخواد هرچی نوشته بخونم. :دی
+ گربههاشون آقا :))
February 22, 2019
✏ نویسنده ای که زندگی را به خاطر الکل میخواست
هالیوود، داستان نوشته شدن ِ فیلم نامهای واقعیست که چارلز بوکوفسکی به سفارش دوستش، باربت شرودر، مینویسد. بوکوفسکی که ظاهرا خیلی هم خوشحال از نوشتن فیلمنامه نیست، و از سینما متنفر است، بالاخره فیلمنامهای مینویسد که هیچکس حاضر به ساختش نیست. کل کتاب، روند ِ نوشته شدن فیلم نامه و در نهایت ساخته شدن فیلمیست که نامش در کتاب رقص جیمبیم و در دنیای واقعی بارفلای است.
این اولین تجربهی من از بوکوفسکی بود. در عین ِ حال که ساندویچ ژامبون کتابی بود که دوست داشتم ازش بخونم، بنا به دلایلی، این کتاب رو انتخاب کردم. منکر ِ این نمیشم که تجربهی لذت بخشی بود. کتاب به حدی ساده نوشته شده که به قولی، بچهها هم میتونن بخونن و بفهمنش (البته اگر از محتوای جنسی کتاب صرفه نظر کنیم :دی). اما در نهایت، اون حسی که من دوست دارم بعد از خوندن ِ یک کتاب داشته باشم رو، بهم نداد. تموم که شد، تقریبا با بیتفاوتی بستمش. نه تاثیری (چه خوب، چه بد) داشت، و نه تنفری. نه میتونستم بگم کتاب خوبی خوندم، و نه میتونستم بگم کتاب بدی خوندم. نه اونقدر نویسنده به نظرم نابغه اومد و نه اونقدر بیسیک و ابتدایی. همهچیزش برام متوسط بود. این، متوسطترین کتابی بود که در مدت اخیر خونده بودم (حداقل تا جایی که خاطرم هست).
اما جدا از اینها، فیلمی که کتاب در موردش نوشته شده رو هم، دیدم. و باید بگم از فیلم هم به قدری که باید لذت نبردم. جذابیت فیلم برام جاهاییش بود که رفرنسهاش رو توی کتاب خونده بودم. مطمئنم که اگر کتاب رو نخونده بودم، حتی از فیلم بدم هم میومد.
اما در مورد بوکوفسکی
بوکوفسکی آدم جالبی بوده؛ جدا از نقطه نظرهای سکسیستیای که داشته، دیدگاهش در مورد زندگی (چیزی که از مصاحبههای ویدیوییش هم مشخص بود) خیلی بیخیالانهست. یه جا توی یکی از مصاحبههاش میگه که من میدونستم بهتر از خیلیها مینویسم، ولی دنبال شهرت نبودم. من فقط میخواستم از نوشتن، اونقدری پول دربیارم که بتونم ویسکی بخرم و اجارهی خونهم رو بدم. زندگی براش واقعا توی الکل و نوشتن خلاصه میشده. هیچ بُعد دیگهای براش نداشته. این رو توی فیلم هم، که راجع به جوونیهای بوکوفسکیه، میشه دید. و از این نظر، برای من، آدم خاصی بود. شبیهش رو ندیده بودم. به نوشتن ِ خودش افتخار میکرد و نویسندههای پیچیدهنویس ِ دنیا رو مسخره.
چندتا دکلمه از شعرهاش هم توی اینترنت هست، یکیش که همون پرندهی آبی معروفشه، که الحق شعر زیباییه و یکیش هم نابغهی جمعیت . هردوش رو میتونین با یه سرچ ساده پیدا کنین. به نظر میرسه بر خلاف ِ علاقهی بیشتر ِ خودش به داستاننویسی، شاعر ِ بهتری بوده. صدای فوقالعادهای هم داره.
و در نهایت، ترجمه
پیمان خاکسار، در ترجمهی هالیوود گل کاشته. کتاب، جوری کم سانسور شده که شگفتیآوره. متن رو در خیلی جاها، مخصوصا جاهای حساس، با اصل ِ انگلیسیش مقایسه کردم، و فکر میکنم در طول ِ سیصد صفحهی کتاب، کمتر از یک صفحه سانسور شده باشه. چیزهایی سانسور نشده، که در فرم ِ نرمال ِ ادبیات ِ ترجمهی بعد از انقلاب، کم سابقهست. بنابراین میشه با خیال ِ راحت خوند، و نگران ِ از دست دادن ِ قسمتهای زیادی از کتاب نبود. جدا از این، ترجمه کاملا بینقصه. انتخاب واژگان (به نظر من) حرف نداشت، و میتونست تا جایی که ممکنه، لحن نویسنده رو منتقل کنه. صمیمانه از پیمان خاکسار متشکرم.
هالیوود، داستان نوشته شدن ِ فیلم نامهای واقعیست که چارلز بوکوفسکی به سفارش دوستش، باربت شرودر، مینویسد. بوکوفسکی که ظاهرا خیلی هم خوشحال از نوشتن فیلمنامه نیست، و از سینما متنفر است، بالاخره فیلمنامهای مینویسد که هیچکس حاضر به ساختش نیست. کل کتاب، روند ِ نوشته شدن فیلم نامه و در نهایت ساخته شدن فیلمیست که نامش در کتاب رقص جیمبیم و در دنیای واقعی بارفلای است.
این اولین تجربهی من از بوکوفسکی بود. در عین ِ حال که ساندویچ ژامبون کتابی بود که دوست داشتم ازش بخونم، بنا به دلایلی، این کتاب رو انتخاب کردم. منکر ِ این نمیشم که تجربهی لذت بخشی بود. کتاب به حدی ساده نوشته شده که به قولی، بچهها هم میتونن بخونن و بفهمنش (البته اگر از محتوای جنسی کتاب صرفه نظر کنیم :دی). اما در نهایت، اون حسی که من دوست دارم بعد از خوندن ِ یک کتاب داشته باشم رو، بهم نداد. تموم که شد، تقریبا با بیتفاوتی بستمش. نه تاثیری (چه خوب، چه بد) داشت، و نه تنفری. نه میتونستم بگم کتاب خوبی خوندم، و نه میتونستم بگم کتاب بدی خوندم. نه اونقدر نویسنده به نظرم نابغه اومد و نه اونقدر بیسیک و ابتدایی. همهچیزش برام متوسط بود. این، متوسطترین کتابی بود که در مدت اخیر خونده بودم (حداقل تا جایی که خاطرم هست).
اما جدا از اینها، فیلمی که کتاب در موردش نوشته شده رو هم، دیدم. و باید بگم از فیلم هم به قدری که باید لذت نبردم. جذابیت فیلم برام جاهاییش بود که رفرنسهاش رو توی کتاب خونده بودم. مطمئنم که اگر کتاب رو نخونده بودم، حتی از فیلم بدم هم میومد.
اما در مورد بوکوفسکی
بوکوفسکی آدم جالبی بوده؛ جدا از نقطه نظرهای سکسیستیای که داشته، دیدگاهش در مورد زندگی (چیزی که از مصاحبههای ویدیوییش هم مشخص بود) خیلی بیخیالانهست. یه جا توی یکی از مصاحبههاش میگه که من میدونستم بهتر از خیلیها مینویسم، ولی دنبال شهرت نبودم. من فقط میخواستم از نوشتن، اونقدری پول دربیارم که بتونم ویسکی بخرم و اجارهی خونهم رو بدم. زندگی براش واقعا توی الکل و نوشتن خلاصه میشده. هیچ بُعد دیگهای براش نداشته. این رو توی فیلم هم، که راجع به جوونیهای بوکوفسکیه، میشه دید. و از این نظر، برای من، آدم خاصی بود. شبیهش رو ندیده بودم. به نوشتن ِ خودش افتخار میکرد و نویسندههای پیچیدهنویس ِ دنیا رو مسخره.
چندتا دکلمه از شعرهاش هم توی اینترنت هست، یکیش که همون پرندهی آبی معروفشه، که الحق شعر زیباییه و یکیش هم نابغهی جمعیت . هردوش رو میتونین با یه سرچ ساده پیدا کنین. به نظر میرسه بر خلاف ِ علاقهی بیشتر ِ خودش به داستاننویسی، شاعر ِ بهتری بوده. صدای فوقالعادهای هم داره.
و در نهایت، ترجمه
پیمان خاکسار، در ترجمهی هالیوود گل کاشته. کتاب، جوری کم سانسور شده که شگفتیآوره. متن رو در خیلی جاها، مخصوصا جاهای حساس، با اصل ِ انگلیسیش مقایسه کردم، و فکر میکنم در طول ِ سیصد صفحهی کتاب، کمتر از یک صفحه سانسور شده باشه. چیزهایی سانسور نشده، که در فرم ِ نرمال ِ ادبیات ِ ترجمهی بعد از انقلاب، کم سابقهست. بنابراین میشه با خیال ِ راحت خوند، و نگران ِ از دست دادن ِ قسمتهای زیادی از کتاب نبود. جدا از این، ترجمه کاملا بینقصه. انتخاب واژگان (به نظر من) حرف نداشت، و میتونست تا جایی که ممکنه، لحن نویسنده رو منتقل کنه. صمیمانه از پیمان خاکسار متشکرم.
September 22, 2018
تتماهى أحداث الرواية التي كتبها تشارلز بوكوفسكي مع أحداِ فلم زبون البار الذي يجسد مرحلة من مراحل حياته لعشر سنوات قضاها في حالة تشرد يقطن فيها أردأ الغرف الفندقية ويعاقر الخمر منذ صباحات يومه الذي يقضي بعضه في رهانات المشاجرات التي تطيح بأحد الطرفين مغمياً عليه مهشماً
إنه ذلك النوع من الروايات الأمريكية التي تختص ببذاءة العيش وهامشية الحياة وترف اللامبالاة تحت وطأة الإدمان والعنف .. إنه بإختصار عالم هوليود بشقيه الشرقي الذي عاش فيه الكاتب وشقه الذي تتواجد فيه صناعة السينما بشخوصها الفاسدة العابقة بالإنهزامية ونقض العهود وهوس المال
رواية هوليود هي ما تكبده الكاتب من عناء حينما كتب الفلم وفيه إسقاطات مريعة لحال الشارع الأمريك�� وفكرة الرأسمالية بجلها
تأتي هذه الأفكار السردية الذي فيها تشعر أن الكاتب هو من تلك الفئة الموهوبة دون عناء فهو أبعد ما أن يكون شبيهاً بالمفكرين والأدباء الذين أيضاً في حقيقة الحال هو يمقتهم بحيث تجده أحياناً يتنصل من هوية الكاتب الذي يعتبرها مصدراً لكسب العيش لمتعة الإقبال على حياة المقامرة والسكر فهوسه في ملذات المتع هو دافعه الأكبر للخوض في مضمار القصة والرواية والشعر.. صدرت هذه الرواية في عام ١٩٨٩م ورشح الفلم آنذاك لجائزة السعفة الذهبية ولم ينلها ..كتاب ممتع وفلم مشوق
The Name Of The Movie is "BarFly"
إنه ذلك النوع من الروايات الأمريكية التي تختص ببذاءة العيش وهامشية الحياة وترف اللامبالاة تحت وطأة الإدمان والعنف .. إنه بإختصار عالم هوليود بشقيه الشرقي الذي عاش فيه الكاتب وشقه الذي تتواجد فيه صناعة السينما بشخوصها الفاسدة العابقة بالإنهزامية ونقض العهود وهوس المال
رواية هوليود هي ما تكبده الكاتب من عناء حينما كتب الفلم وفيه إسقاطات مريعة لحال الشارع الأمريك�� وفكرة الرأسمالية بجلها
تأتي هذه الأفكار السردية الذي فيها تشعر أن الكاتب هو من تلك الفئة الموهوبة دون عناء فهو أبعد ما أن يكون شبيهاً بالمفكرين والأدباء الذين أيضاً في حقيقة الحال هو يمقتهم بحيث تجده أحياناً يتنصل من هوية الكاتب الذي يعتبرها مصدراً لكسب العيش لمتعة الإقبال على حياة المقامرة والسكر فهوسه في ملذات المتع هو دافعه الأكبر للخوض في مضمار القصة والرواية والشعر.. صدرت هذه الرواية في عام ١٩٨٩م ورشح الفلم آنذاك لجائزة السعفة الذهبية ولم ينلها ..كتاب ممتع وفلم مشوق
The Name Of The Movie is "BarFly"
February 14, 2014
I loved this book. See a lot of 'eh' reviews. Have no idea if it's my own involvement in film, writing and Los Angeles of the past that makes this tale a spark of real life. I believe it's the writing alone that does it.
This is Bukowski as Bukowski, not 'Hank'.
'Hollywood' was and still is a pleasure to read. A must have for any screen writer, rags to riches bum, alcoholic literary being, or the real reason to read Buk or Fante.. the Clean Line.
It's the story of 'Barfly' (a Bukowski book) and the making of that film. It starred Mickey O'Rourke. Bukowski had such a wonderful time seeing the project through and it shows in this work. It is a peek into the real life of an icon.
Seems readers either love him or hate him. I met him in a bar, in Long Beach in the very early 80's, and thought that he was a consummate asshole.
Based on a personal experience I refused to read any more of his work and filled myself with righteous indignation.
What an ass. Me. Not Buk.
The man could write.
Hollywood is a personal story, filled with the real feelings and observations of an author finally revered for their work. Finally taken seriously. Finally able to let his personal side and thoughts of his life come out. It is quite different than any of his other writings. Well, so was Pulp. Pulp however... was pretty damned bad Bukowski.
Hollywood! Dig it babies.
This is Bukowski as Bukowski, not 'Hank'.
'Hollywood' was and still is a pleasure to read. A must have for any screen writer, rags to riches bum, alcoholic literary being, or the real reason to read Buk or Fante.. the Clean Line.
It's the story of 'Barfly' (a Bukowski book) and the making of that film. It starred Mickey O'Rourke. Bukowski had such a wonderful time seeing the project through and it shows in this work. It is a peek into the real life of an icon.
Seems readers either love him or hate him. I met him in a bar, in Long Beach in the very early 80's, and thought that he was a consummate asshole.
Based on a personal experience I refused to read any more of his work and filled myself with righteous indignation.
What an ass. Me. Not Buk.
The man could write.
Hollywood is a personal story, filled with the real feelings and observations of an author finally revered for their work. Finally taken seriously. Finally able to let his personal side and thoughts of his life come out. It is quite different than any of his other writings. Well, so was Pulp. Pulp however... was pretty damned bad Bukowski.
Hollywood! Dig it babies.
February 26, 2018
کتاب خیلی خوبی بود؛ و برای من داستان طولانیای داشت. شاید داستانی ۴،۵ ساله. شایدم سه ساله. دقیق یادم نیست.
یکم درباره کتاب حرف ميزنم و بعد، داستان خودم رو درباره این کتاب مینویسم.
اولین رمانی که از بوکوفسکی خوندم عامهپسند بود. به طور کلی کسایی که بوکوفسکی رو دوست دارن، عامه پسند رو بیشتر دوست دارن. اما خوندن هالیوود یک تجربه خیلی زیبا بود برام. مدتها بود که رمانی به این شکل نخونده بودم. مثلن <<در راه>>رو اخیرن خونده بودم. رمان محشری بود، طولانی و جذاب، اما مثل هالیوود توی نشستهای طولانی و پیوسته نخوندمش. بین خوندن اون شاید یک هفته وقفه میافتاد. ولی هالیوود رو توی هر فرصتی میخوندم. توی مکثهای کوتاهی که بین کارای روزانه برام پیش میومد سریع مینشستم و میخوندم و از خوندنش واقعن لذت بردم. یک داستان بوکوفسکیوارِ دیگه، ماجرای درست شدن فیلم <<بارفلای>>. امشب فیلم رو هم دیدم و دیدن فیلم رو بعد از خوندن رمان پیشنهاد میکنم. دیدن چیزهایی که توی رمان ازشون حرف میزد زیبا بود. بعضی از موقعیتها و نمایی که توش خود بوکوفسکی نشسته بود پشت میز.
میشد که وسط خوندن بلند بخندم. یا بلند بگم <<شــــــــِت>>!
اما داستان من. این کتاب رو یادم نیست کی خریدم. خیلی وقت پیش، سالها. اما نخوندمش هی. یه بار شروع کردم ولی به دلیلی که یادم نیست رهاش کردم. اولین اشتباهم. که البته الان خوشحالم، چون باعث شد که توی این حال و هوا بخونم و خیلی برام بهتر بود.
خلاصه که پارسال اومدم تهران و گذاشتمش تو چمدونم که بالاخره بخونمش. اما باز هم نخوندم ولی به جاش به یکی امانت دادم و اونم به یکی دیگه و همینطور چرخید تا اینکه توی دست زمونه گم شد. دیگه نفهمیدم دست کیه و وقتی خط امانتها رو دنبال میکردم ( که دقیق هم نمیدونستم از کجا شروع شده) پیداش نکردم.
یه روز توی همین گودریدز خودمون داشتم گلایه میکردم که آقا اینو امانت دادم و بهم پس ندادن و خیلی بد شد. تا اینکه میس راوی کامنت داد که من یکی دارم میخوای بهت بدم؟ و من هم با خوشحالی قبول کردم و کتاب رو گرفتم و این واقعن لذتبخش و زیبا بود.
سریع شروع کردماش و خوندم و خوندم تا اینکه تموم شد و الان خیلی راضیام.
اینطوری :))
یکم درباره کتاب حرف ميزنم و بعد، داستان خودم رو درباره این کتاب مینویسم.
اولین رمانی که از بوکوفسکی خوندم عامهپسند بود. به طور کلی کسایی که بوکوفسکی رو دوست دارن، عامه پسند رو بیشتر دوست دارن. اما خوندن هالیوود یک تجربه خیلی زیبا بود برام. مدتها بود که رمانی به این شکل نخونده بودم. مثلن <<در راه>>رو اخیرن خونده بودم. رمان محشری بود، طولانی و جذاب، اما مثل هالیوود توی نشستهای طولانی و پیوسته نخوندمش. بین خوندن اون شاید یک هفته وقفه میافتاد. ولی هالیوود رو توی هر فرصتی میخوندم. توی مکثهای کوتاهی که بین کارای روزانه برام پیش میومد سریع مینشستم و میخوندم و از خوندنش واقعن لذت بردم. یک داستان بوکوفسکیوارِ دیگه، ماجرای درست شدن فیلم <<بارفلای>>. امشب فیلم رو هم دیدم و دیدن فیلم رو بعد از خوندن رمان پیشنهاد میکنم. دیدن چیزهایی که توی رمان ازشون حرف میزد زیبا بود. بعضی از موقعیتها و نمایی که توش خود بوکوفسکی نشسته بود پشت میز.
میشد که وسط خوندن بلند بخندم. یا بلند بگم <<شــــــــِت>>!
اما داستان من. این کتاب رو یادم نیست کی خریدم. خیلی وقت پیش، سالها. اما نخوندمش هی. یه بار شروع کردم ولی به دلیلی که یادم نیست رهاش کردم. اولین اشتباهم. که البته الان خوشحالم، چون باعث شد که توی این حال و هوا بخونم و خیلی برام بهتر بود.
خلاصه که پارسال اومدم تهران و گذاشتمش تو چمدونم که بالاخره بخونمش. اما باز هم نخوندم ولی به جاش به یکی امانت دادم و اونم به یکی دیگه و همینطور چرخید تا اینکه توی دست زمونه گم شد. دیگه نفهمیدم دست کیه و وقتی خط امانتها رو دنبال میکردم ( که دقیق هم نمیدونستم از کجا شروع شده) پیداش نکردم.
یه روز توی همین گودریدز خودمون داشتم گلایه میکردم که آقا اینو امانت دادم و بهم پس ندادن و خیلی بد شد. تا اینکه میس راوی کامنت داد که من یکی دارم میخوای بهت بدم؟ و من هم با خوشحالی قبول کردم و کتاب رو گرفتم و این واقعن لذتبخش و زیبا بود.
سریع شروع کردماش و خوندم و خوندم تا اینکه تموم شد و الان خیلی راضیام.
اینطوری :))
December 30, 2017
Hollywood .. Hollywood .. People, streets and hustle, Hollywood .. Hollywood city / movie, eyes that know sleep in the morning. This is a city that must be seen on television and says: I was here and I know this street.
رغم جمال السرد إلا أن هذا النص لم يكن ليـحتمل كل هذه الصفحات.. لولا اللغة الـفخمة لبوكفسكي لما كنت تحملت هذه الزيادات في الجمل والإفادة في القراءات الخاصة عن هوليود، ومع ذلك النص رائع.
بوكوفسكي في هوليود أسعدني جدًا، وقد تعمق فيها ليخرج بغسيلها على الملأ قاصدًا ذلك "جئنا لنأخذ الغسيل" حسبما يقول.. يبحث في هوليود، مدينة السينما عملًا، لصناعة فيلم يكتبه "لن يكون طويلً" هكذا يقول لكنه "يراهن على روعته وجودته" ومن هنا يتوغل في هذا المدينة الفخمة في كل شيء ويرى نجومها وصنّاع وهجها الذي لا ينطفي. من زار هوليود سيعرف الكثير من تفاصيل هذه الرواية. مدينة صاخبة وعبارة عن فيلم متحرك هكذا شاهدتها في (2010م) لكن ميزة هوليود بوكوفسكي أو هوليود هنري تشيناسكي -البطل هي حياته في قمة وهجها.
وبالمناسبة الفيلم يمثل حياة بوكوفسكي وتحديدًا في لوس انجليس، وبعيدًا عن الفيلم – الذي هو حقيقة – عني المؤلف بمناقشة وكشف هوليود من الداخل باسلوب سردي جميل، وأقل إنفعالية من لهجته في "مكتب البريد" و "نساء"، هذا غير حديثه عن الحياة من خلف الكواليس. ناهيك عن روعة حديثه عن لوس أنجلوس أكثر من هوليود نفسها في هذا النص وشوارعها وحاناتها. فوق ملاحظاته عن الفن والسينما والنساء والخمر والفوضى التي يعيشها. لاشك عندي وقد تبقي لي الجزء الـ(6) من رواياته والأخير أن أقول أن هذا الرواية من أفضل أعمال بوكوفسكي وأحببتها أكثر من "مكتب البريد" حتى.
من يقرأ هذا النص أو لنقل هذا الجزء من سيرته ويجد كمية الغضب والرفض فليعلم أن هذا لا شيء أمام أعماله السابقة، ووجدت كذلك تتبع طريقة كتابته عن حياته القذرة أنها في حقيقة الأمر تتكرر فلم أجد فيها جديد (السكر العربدة النساء الفوضى الهمجية) لا جديد لكنها أقل مما مضى. حيث كان جل تركيزه على نقد وتشريح هوليود السينما / وهوليود الناس.
ـــــ
الفيلم الذي يتناول بوكوفسي سرده في الرواية والذي خرج للنور هو :
Barfl 1987
American comedy drama film directed by Barbet Schroeder and starring Mickey Rourke and Faye Dunaway.
رغم جمال السرد إلا أن هذا النص لم يكن ليـحتمل كل هذه الصفحات.. لولا اللغة الـفخمة لبوكفسكي لما كنت تحملت هذه الزيادات في الجمل والإفادة في القراءات الخاصة عن هوليود، ومع ذلك النص رائع.
بوكوفسكي في هوليود أسعدني جدًا، وقد تعمق فيها ليخرج بغسيلها على الملأ قاصدًا ذلك "جئنا لنأخذ الغسيل" حسبما يقول.. يبحث في هوليود، مدينة السينما عملًا، لصناعة فيلم يكتبه "لن يكون طويلً" هكذا يقول لكنه "يراهن على روعته وجودته" ومن هنا يتوغل في هذا المدينة الفخمة في كل شيء ويرى نجومها وصنّاع وهجها الذي لا ينطفي. من زار هوليود سيعرف الكثير من تفاصيل هذه الرواية. مدينة صاخبة وعبارة عن فيلم متحرك هكذا شاهدتها في (2010م) لكن ميزة هوليود بوكوفسكي أو هوليود هنري تشيناسكي -البطل هي حياته في قمة وهجها.
وبالمناسبة الفيلم يمثل حياة بوكوفسكي وتحديدًا في لوس انجليس، وبعيدًا عن الفيلم – الذي هو حقيقة – عني المؤلف بمناقشة وكشف هوليود من الداخل باسلوب سردي جميل، وأقل إنفعالية من لهجته في "مكتب البريد" و "نساء"، هذا غير حديثه عن الحياة من خلف الكواليس. ناهيك عن روعة حديثه عن لوس أنجلوس أكثر من هوليود نفسها في هذا النص وشوارعها وحاناتها. فوق ملاحظاته عن الفن والسينما والنساء والخمر والفوضى التي يعيشها. لاشك عندي وقد تبقي لي الجزء الـ(6) من رواياته والأخير أن أقول أن هذا الرواية من أفضل أعمال بوكوفسكي وأحببتها أكثر من "مكتب البريد" حتى.
من يقرأ هذا النص أو لنقل هذا الجزء من سيرته ويجد كمية الغضب والرفض فليعلم أن هذا لا شيء أمام أعماله السابقة، ووجدت كذلك تتبع طريقة كتابته عن حياته القذرة أنها في حقيقة الأمر تتكرر فلم أجد فيها جديد (السكر العربدة النساء الفوضى الهمجية) لا جديد لكنها أقل مما مضى. حيث كان جل تركيزه على نقد وتشريح هوليود السينما / وهوليود الناس.
ـــــ
الفيلم الذي يتناول بوكوفسي سرده في الرواية والذي خرج للنور هو :
Barfl 1987
American comedy drama film directed by Barbet Schroeder and starring Mickey Rourke and Faye Dunaway.
June 14, 2018
Βαθμολογία: 9/10
Έβδομο βιβλίο του Τσαρλς Μπουκόφσκι που διαβάζω και δηλώνω για άλλη μια φορά μαγεμένος. Πέρυσι τον Μάρτιο διάβασα για τελευταία φορά Μπουκόφσκι (τη φοβερή συλλογή διηγημάτων "Ιστορίες μιας θαμμένης ζωής") και η αλήθεια είναι ότι δεν άντεξα περισσότερο μακριά από τη γραφή και τον τρόπο σκέψης του. Κάθε βιβλίο του που διαβάζω είναι ένα σίγουρο στοίχημα, μιας και πρόκειται για έναν συγγραφέα που μου προσφέρει απλόχερα αναγνωστική απόλαυση, σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με μυθιστόρημα, στο οποίο ο Μπουκόφσκι, πρωταγωνιστώντας ως Χανκ Τσινάσκι, περιγράφει σε πρώτο πρόσωπο τις εμπειρίες του από τη συμμετοχή του ως σεναριογράφος στην ταινία Barfly, με πρωταγωνιστές τους Μίκι Ρουρκ και Φέι Ντάναγουεϊ. Γινόμαστε μάρτυρες μέρους της διαδικασίας για τη δημιουργία της ταινίας, όλου του σκληρού αγώνα για τη χρηματοδότηση, καθώς και των διαφόρων δυσκολιών που συνεχώς προέκυπταν. Επίσης βλέπουμε τον Τσινάσκι να πίνει και να παρακολουθεί εκ των έσω την τρέλα που επικρατεί στον κόσμο του Χόλιγουντ.
Πρόκειται για ένα πραγματικά πολύ ωραίο μυθιστόρημα, με τον Μπουκόφσκι βέβαια να είναι μεγαλύτερος σε ηλικία πλέον και σαφώς πιο συμμαζεμένος και όχι τόσο τρελός όσο σε άλλα βιβλία του. Πίνει αρκετά (κρασί, μπύρα, βότκα κλπ) και εννοείται ότι το απολαμβάνει, αλλά δεν επιδίδεται σε όργια και τρομακτικές κραιπάλες. Η γραφή του παραμένει εξαιρετική και οξυδερκής, με σαρκαστικό χιούμορ. Οι περιγραφές προσώπων και καταστάσεων είναι λιτές αλλά συνάμα ρεαλιστικές, ενώ οι διάλογοι όπως πάντα τρομεροί. Τι να πω, ο τύπος είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, δεν μπορώ να είμαι απόλυτα αντικειμενικός.
Έβδομο βιβλίο του Τσαρλς Μπουκόφσκι που διαβάζω και δηλώνω για άλλη μια φορά μαγεμένος. Πέρυσι τον Μάρτιο διάβασα για τελευταία φορά Μπουκόφσκι (τη φοβερή συλλογή διηγημάτων "Ιστορίες μιας θαμμένης ζωής") και η αλήθεια είναι ότι δεν άντεξα περισσότερο μακριά από τη γραφή και τον τρόπο σκέψης του. Κάθε βιβλίο του που διαβάζω είναι ένα σίγουρο στοίχημα, μιας και πρόκειται για έναν συγγραφέα που μου προσφέρει απλόχερα αναγνωστική απόλαυση, σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με μυθιστόρημα, στο οποίο ο Μπουκόφσκι, πρωταγωνιστώντας ως Χανκ Τσινάσκι, περιγράφει σε πρώτο πρόσωπο τις εμπειρίες του από τη συμμετοχή του ως σεναριογράφος στην ταινία Barfly, με πρωταγωνιστές τους Μίκι Ρουρκ και Φέι Ντάναγουεϊ. Γινόμαστε μάρτυρες μέρους της διαδικασίας για τη δημιουργία της ταινίας, όλου του σκληρού αγώνα για τη χρηματοδότηση, καθώς και των διαφόρων δυσκολιών που συνεχώς προέκυπταν. Επίσης βλέπουμε τον Τσινάσκι να πίνει και να παρακολουθεί εκ των έσω την τρέλα που επικρατεί στον κόσμο του Χόλιγουντ.
Πρόκειται για ένα πραγματικά πολύ ωραίο μυθιστόρημα, με τον Μπουκόφσκι βέβαια να είναι μεγαλύτερος σε ηλικία πλέον και σαφώς πιο συμμαζεμένος και όχι τόσο τρελός όσο σε άλλα βιβλία του. Πίνει αρκετά (κρασί, μπύρα, βότκα κλπ) και εννοείται ότι το απολαμβάνει, αλλά δεν επιδίδεται σε όργια και τρομακτικές κραιπάλες. Η γραφή του παραμένει εξαιρετική και οξυδερκής, με σαρκαστικό χιούμορ. Οι περιγραφές προσώπων και καταστάσεων είναι λιτές αλλά συνάμα ρεαλιστικές, ενώ οι διάλογοι όπως πάντα τρομεροί. Τι να πω, ο τύπος είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, δεν μπορώ να είμαι απόλυτα αντικειμενικός.
December 13, 2017
کتاب متوسطی بود. تا حالا به یاد ندارم که کتابی رو خونده باشم و احساس کنم نویسنده ای از خودمچکر و خودبزرگ بین داره. ولی تو این کتاب این حس رو داشتم. میخواستم 3 بدم ولی 2 امتیاز کم میکنم چون از بس مشروب میخوردن اعصابم خورد میشد. فرقی نداشت اگه مدام توی هر صفحه ده بار آب یا میوه هم میخوردن یا هرکار تکراری میکردن بازم امتیاز کم میکردم.
June 3, 2020
بوکوفسکی رو از تو لجنا و با یه قوطی آبجوی نصفه نیمه تو دستش کشیدن بیرون و اونم تلو تلو خوران راهشو سمت جاده پیدا کرد. کجا میخوان ببرنش؟ کشتارگاه
ولی هنکه دیگه
با طنابای اعدام تاب بازی میکنه
-سلام هنک، نینام
+عه سلام بچه
-تو همه ی فرشامونو تو تولدم گِلمال کرده بودی؟...مهم نیس اصن.کار داشتم باهات
+تولدت؟ یادم نمیاد بچه. بیا بشین یه سیگاری بکشیم باهم
-چی میکشی؟
+بهمن
-لعنتیه گنگ. بده یدونه
+*آتیش میکنه
-خب ببین، قضیه اینه. یکی دوماه پیش پالپتو خوندم و اینطوری بودم که "این چه کسشر شاهکاری بود؟!" بعدشم درگیر شعرات شدم و اینطوری بودم که"حشری بدبخت" و بعد بقیه ی شعرات یه ترکیبی از "این چطوری انقد میفهمه" و "چرا کف خیابونای تهران اینطوری نیست؟" و "حشری بدبخت". تازه هالیوودتو خوندم و الان یه سوال دارم
+خیلی حرف میزنی
-بخاطر بهمنه. به هر حال، سوالم اینه:خب که چی؟
+دقیقن
-ها؟
+دقیقن. خب که چی؟
-...
+ببین. به اون نظریات چسروشنفکریت کاری ندارم. فلسفه ملسفمم قولنج نکرده. بیکارم نیستم بشینم برات نطخ(آره نطخ.) کنم. فقط بدون که دنیا کلن همون خب که چیه. که چی بشه؟ گور بابای همش
-آره خب ولی...
+نه ولی نه. اگه واقعن باور داری دنیا از خب که چی شروع میشه و به به تخم چپم ختم میشه باید واقعن باورش داشته باشی
-باشه
+دنیا چه ارزشی داره که بشینم استعاره و تشبیه و اسهام به کار ببرم؟ یا نکنه میخوای درباره ی مقام انسانیت و جوامع السعادات بشریت بخونی؟ نه، میخوای با چارتا ورقه کتاب یهویی دگرگون شی و جهان بینیت عوض شه؟ خوب گوش کن چی میگم جوون. ادبیات صرفن میتونه بهت دنیای جدیدو نشون بده. مگه تو مکالمه های من و سارا پشمات از شدت بی خیالیمون نریخت؟ مگه وقتی رفتم دنبال سلین یهو آرزوی همچین دنیاییو نکردی که فاحشه هائم توش سلین خوندن؟ مگه وسط شعرام یهو با خودت نگفتی "من تا الان فک میکردم خیلی کف خیابونیم، الان تازه فهمیدم کف خیابون ینی چی"؟ همین ینی من وظیفمو تموم کردم. البته نه این که از اولشم به چپم بودیا، فقط باحال دنبال دم خودتون میدوئین. من؟ تنها جایی که چرخیدن دوس دارم چرخیدن اسباا دور میدونه. من ازین کارا گذشتم دختر. میخوای دنیارو ببینی؟ من علاالدین نیستم که با فرش جادویی بگردونمت. اگه میخوای واقعن زندگی کنی باید خودت جزوی ازش باشی. چرا پشت کتابخونت قایم میشی؟ برو جینو پیدا کن. وقتی تو مزرعه ذرت داد میزد که بلال میخواد و یه جوری جیغش میزد انگار داره میگه کلیه بچمو میخوام خایه کردی؟ چون تو از ما نیستی
-آروم باش بابا. چه گهی بخورم حالا؟
+زندگی کن بچه. جای این که تماشاش کنی. برو مغازه های اسلام آباد. برو تو کارگاهایی که فاحشه ها واسه کمک خرج بچه های اوتیسمیشون اونجا پاره میکنن خودشونو. چن وقته نشستی تو خیابون گدایی کنی؟ هرچی یادت دادم یادت رفته؟
-توئم گیر اوردی مارو مرد حسابی. خودت که فقط مست میکردی بارمنو میزدی
+چون من واسه این دنیام بچه. خون من کف این خیابونارو آب داده. تو بچه بالاشهر سوسول باید گدایی کنی
-...
+د برو دیگه
-*میرود گدایی کند
+*یه پک مارلبوروی گلد از جیبش در میاره
+اسکل :)
کالیپسو.
همین
دهانم خشک شده بود،
نام زیبایی داری
چند روز است چیزی نخورده ام؟ چند روز می شود برای یک گانگی با او این درد لعنتی را به جان خریده ام؟ چند روز است انگار خنجر به جانم می کشند؟
منتظرت میمانم. شاید در کارخانه های اسلام شهر، شاید زیر پلی که نمایشگاه نقاشیت کرده بودیش. هنوز نتوانسته اند رد خون را از دیوار بسایند
شاید کنار لیلا، بچه هایش کجایند؟
شاید هم روی پشت بام مدرسه ی خاکستریم به انتظارت نشستم
فراموشت کرده بودم. جادوی آن زن اسطوره ای بود، هرجا می نشیند هرنوری را جز خود خاموش می کند. نمیتوانی کنارش نشینی و به قصه هایش گوش ندهی. آواز میخواند، نه زیبا تر از تو. ولی با او فکرم مدتی سمت خیابان میرود.سمت هنک، سمت لیلا
چیزهای مهم تر از تو منتظرمند. چیزهای بزرگ.چیز های عجیب. چیزهای وحشتناک. چیز های افتخار آمیز. چیز هایی که سال هاست در کمیند. چیزهایی که سال هاست در شکارشانم. چیز های زیبا. چیز های نورانی. چیزهای آهنگین. مشغولم، چیزها فکرم را می ربایند. چیزهایی که قرار است روی فرش قرمز بدرخشند. چیزهایی که دوهفته از عمرشان مانده. چیزهایی که اگر نجنبم تا ابد ناچیز می شوند
پس بگو چرا، چرا هرجارا مینگرم ، در پس سایه ها، گیسوان سیاه تو می درخشند؟
محکومم؟
محکومم. نفرین شده ام که چیز و ناچیز را کنار زنم و منتظرت بمانم
می آیی؟
کالیپسو، می آیی؟
فکر می کردم فراموش کردنت زیباست. نبود. هر لحظه اش انگار داغ زده بودند قفسه ی سینه ام را. انگار نبود درد جانفرسای حضورت درد میکرد
که را به سخره گرفتم؟ فراموشت نکرده بودم
حتا در چشمان آن زن طلایی، در پس نغمه هایش، تو را می دیدم که می رقصی و جهان و زمان را می رقصانی
تو از والیری؟ از آینوری؟ راستش را بگو
راستش را بگو، می آیی؟
یا باید تا وقتی همین سپیده ی سحر پوستم را بسوزاند، با نصفه بهمنی که نمیدانم کی خاموش شده با مادرتکه پاره ی روی دیوار حرف بزنم؟
Francis:
نینا میخوام اینقد نوشته هاتو بخونم که سرم درد بگیره که چی...شیرینترین نوع نشون دادنه تموم شدنه شایدم تلخ ترینه هیچکی اونقدر احمق نیست که همشو بتونه با یکی دوتا صفت فانی توصیف کنه اما هممون میدونیم“دیوونه ترینه” این کمترین چیزیه ک از دنیای نوشته هات تو کلمات پیدا میشه.
میخوام فریاد بزنم٫که چی...بزار از درد باشه
میخوام تا اخرین روز بدویم٫که چی... بزار پاهام تحملشو نداشته باشن
میخوام ببینم٫که چی...بزار کثیف ترین کارهای نامردی دنیا باشه
میخوام بخندم ٫که چی... بزار به خودم باشه
میخوام اینقدر عنصرارو حس کنم که باعث شه رو اخرین ذرات باقیموندم پا بزنم ٫که چی...بزار چیزی نمونده باشه که حس نکرده باشم بزار این گندو حس کنیم که چی بزار بیخیال ترین و احمقانه به امیدوار بودن ادامه بدیم تا نترسیم..بزار مثل نوشتنش اسون نباشه بزار از حس کردن هر جملش به خودم لعنت بفرستم که قرار بود دوسش داشته باشم که چی هنوز هیچی نیستم حتی وارد هیچی هم نشدم.میشم!؟جوابشو ماه میده بزار وقتی شب دارم بهش غر و لعنت میفرستم ساکت نمونه.
*یکیتون 15 تیر که فیلمبرداری شروع شد یادم بندازه دوباره بشینم بخونم هالیوودو. لعنتی اگه فیلم ساختن اینه ما داریم چه گهی میخوریم دقیقن؟
ولی هنکه دیگه
با طنابای اعدام تاب بازی میکنه
-سلام هنک، نینام
+عه سلام بچه
-تو همه ی فرشامونو تو تولدم گِلمال کرده بودی؟...مهم نیس اصن.کار داشتم باهات
+تولدت؟ یادم نمیاد بچه. بیا بشین یه سیگاری بکشیم باهم
-چی میکشی؟
+بهمن
-لعنتیه گنگ. بده یدونه
+*آتیش میکنه
-خب ببین، قضیه اینه. یکی دوماه پیش پالپتو خوندم و اینطوری بودم که "این چه کسشر شاهکاری بود؟!" بعدشم درگیر شعرات شدم و اینطوری بودم که"حشری بدبخت" و بعد بقیه ی شعرات یه ترکیبی از "این چطوری انقد میفهمه" و "چرا کف خیابونای تهران اینطوری نیست؟" و "حشری بدبخت". تازه هالیوودتو خوندم و الان یه سوال دارم
+خیلی حرف میزنی
-بخاطر بهمنه. به هر حال، سوالم اینه:خب که چی؟
+دقیقن
-ها؟
+دقیقن. خب که چی؟
-...
+ببین. به اون نظریات چسروشنفکریت کاری ندارم. فلسفه ملسفمم قولنج نکرده. بیکارم نیستم بشینم برات نطخ(آره نطخ.) کنم. فقط بدون که دنیا کلن همون خب که چیه. که چی بشه؟ گور بابای همش
-آره خب ولی...
+نه ولی نه. اگه واقعن باور داری دنیا از خب که چی شروع میشه و به به تخم چپم ختم میشه باید واقعن باورش داشته باشی
-باشه
+دنیا چه ارزشی داره که بشینم استعاره و تشبیه و اسهام به کار ببرم؟ یا نکنه میخوای درباره ی مقام انسانیت و جوامع السعادات بشریت بخونی؟ نه، میخوای با چارتا ورقه کتاب یهویی دگرگون شی و جهان بینیت عوض شه؟ خوب گوش کن چی میگم جوون. ادبیات صرفن میتونه بهت دنیای جدیدو نشون بده. مگه تو مکالمه های من و سارا پشمات از شدت بی خیالیمون نریخت؟ مگه وقتی رفتم دنبال سلین یهو آرزوی همچین دنیاییو نکردی که فاحشه هائم توش سلین خوندن؟ مگه وسط شعرام یهو با خودت نگفتی "من تا الان فک میکردم خیلی کف خیابونیم، الان تازه فهمیدم کف خیابون ینی چی"؟ همین ینی من وظیفمو تموم کردم. البته نه این که از اولشم به چپم بودیا، فقط باحال دنبال دم خودتون میدوئین. من؟ تنها جایی که چرخیدن دوس دارم چرخیدن اسباا دور میدونه. من ازین کارا گذشتم دختر. میخوای دنیارو ببینی؟ من علاالدین نیستم که با فرش جادویی بگردونمت. اگه میخوای واقعن زندگی کنی باید خودت جزوی ازش باشی. چرا پشت کتابخونت قایم میشی؟ برو جینو پیدا کن. وقتی تو مزرعه ذرت داد میزد که بلال میخواد و یه جوری جیغش میزد انگار داره میگه کلیه بچمو میخوام خایه کردی؟ چون تو از ما نیستی
-آروم باش بابا. چه گهی بخورم حالا؟
+زندگی کن بچه. جای این که تماشاش کنی. برو مغازه های اسلام آباد. برو تو کارگاهایی که فاحشه ها واسه کمک خرج بچه های اوتیسمیشون اونجا پاره میکنن خودشونو. چن وقته نشستی تو خیابون گدایی کنی؟ هرچی یادت دادم یادت رفته؟
-توئم گیر اوردی مارو مرد حسابی. خودت که فقط مست میکردی بارمنو میزدی
+چون من واسه این دنیام بچه. خون من کف این خیابونارو آب داده. تو بچه بالاشهر سوسول باید گدایی کنی
-...
+د برو دیگه
-*میرود گدایی کند
+*یه پک مارلبوروی گلد از جیبش در میاره
+اسکل :)
کالیپسو.
همین
دهانم خشک شده بود،
نام زیبایی داری
چند روز است چیزی نخورده ام؟ چند روز می شود برای یک گانگی با او این درد لعنتی را به جان خریده ام؟ چند روز است انگار خنجر به جانم می کشند؟
منتظرت میمانم. شاید در کارخانه های اسلام شهر، شاید زیر پلی که نمایشگاه نقاشیت کرده بودیش. هنوز نتوانسته اند رد خون را از دیوار بسایند
شاید کنار لیلا، بچه هایش کجایند؟
شاید هم روی پشت بام مدرسه ی خاکستریم به انتظارت نشستم
فراموشت کرده بودم. جادوی آن زن اسطوره ای بود، هرجا می نشیند هرنوری را جز خود خاموش می کند. نمیتوانی کنارش نشینی و به قصه هایش گوش ندهی. آواز میخواند، نه زیبا تر از تو. ولی با او فکرم مدتی سمت خیابان میرود.سمت هنک، سمت لیلا
چیزهای مهم تر از تو منتظرمند. چیزهای بزرگ.چیز های عجیب. چیزهای وحشتناک. چیز های افتخار آمیز. چیز هایی که سال هاست در کمیند. چیزهایی که سال هاست در شکارشانم. چیز های زیبا. چیز های نورانی. چیزهای آهنگین. مشغولم، چیزها فکرم را می ربایند. چیزهایی که قرار است روی فرش قرمز بدرخشند. چیزهایی که دوهفته از عمرشان مانده. چیزهایی که اگر نجنبم تا ابد ناچیز می شوند
پس بگو چرا، چرا هرجارا مینگرم ، در پس سایه ها، گیسوان سیاه تو می درخشند؟
محکومم؟
محکومم. نفرین شده ام که چیز و ناچیز را کنار زنم و منتظرت بمانم
می آیی؟
کالیپسو، می آیی؟
فکر می کردم فراموش کردنت زیباست. نبود. هر لحظه اش انگار داغ زده بودند قفسه ی سینه ام را. انگار نبود درد جانفرسای حضورت درد میکرد
که را به سخره گرفتم؟ فراموشت نکرده بودم
حتا در چشمان آن زن طلایی، در پس نغمه هایش، تو را می دیدم که می رقصی و جهان و زمان را می رقصانی
تو از والیری؟ از آینوری؟ راستش را بگو
راستش را بگو، می آیی؟
یا باید تا وقتی همین سپیده ی سحر پوستم را بسوزاند، با نصفه بهمنی که نمیدانم کی خاموش شده با مادرتکه پاره ی روی دیوار حرف بزنم؟
Francis:
نینا میخوام اینقد نوشته هاتو بخونم که سرم درد بگیره که چی...شیرینترین نوع نشون دادنه تموم شدنه شایدم تلخ ترینه هیچکی اونقدر احمق نیست که همشو بتونه با یکی دوتا صفت فانی توصیف کنه اما هممون میدونیم“دیوونه ترینه” این کمترین چیزیه ک از دنیای نوشته هات تو کلمات پیدا میشه.
میخوام فریاد بزنم٫که چی...بزار از درد باشه
میخوام تا اخرین روز بدویم٫که چی... بزار پاهام تحملشو نداشته باشن
میخوام ببینم٫که چی...بزار کثیف ترین کارهای نامردی دنیا باشه
میخوام بخندم ٫که چی... بزار به خودم باشه
میخوام اینقدر عنصرارو حس کنم که باعث شه رو اخرین ذرات باقیموندم پا بزنم ٫که چی...بزار چیزی نمونده باشه که حس نکرده باشم بزار این گندو حس کنیم که چی بزار بیخیال ترین و احمقانه به امیدوار بودن ادامه بدیم تا نترسیم..بزار مثل نوشتنش اسون نباشه بزار از حس کردن هر جملش به خودم لعنت بفرستم که قرار بود دوسش داشته باشم که چی هنوز هیچی نیستم حتی وارد هیچی هم نشدم.میشم!؟جوابشو ماه میده بزار وقتی شب دارم بهش غر و لعنت میفرستم ساکت نمونه.
*یکیتون 15 تیر که فیلمبرداری شروع شد یادم بندازه دوباره بشینم بخونم هالیوودو. لعنتی اگه فیلم ساختن اینه ما داریم چه گهی میخوریم دقیقن؟
February 5, 2021
Hollywood by Charles Bukowski
It’s about experiences of a writer when he wants to write a screenplay.
Charles Bukowski was a comedian?! I really don't know. But his humor is unique. Here is some quotation of the Hollywood:
“Money is like sex, it seems much more important when you don’t have any... "
“A gambler without an excuse is a gambler who can’t continue”
“I could meet you the night before and not remember you the next day. If they dug my mother out of her grave I wouldn’t know who she was. "
“I looked in the mirror. I liked myself but I didn’t like myself in the mirror. I didn’t look like that. "
“I have two rules. One is, never trust a man who smokes a pipe. The other is, never trust a man with shiny shoes. "
“He had such great eyes; eyes are truly the reflection of the soul. But, damn, that big big smile ruined it all. "
“He’s not as good as he thinks he is, but then most of us feel that way.
"
Writing was never work for me. It had been the same for as long as I could remember: turn on the radio to a classical music station, light a cigarette or a cigar, and open the bottle. The typer did the rest. All I had to do was be there. "
July 10, 2012
If you read this book you really should see the movie Barfly, which is the movie Bukowski talks about in this book. The book has a ton of references to that film here as well as references to his life before recognition. It is easily the tamest Bukowski I've ever read and to be honest it was almost awkward at times just how subdued he managed to be. Therefore, it is somewhat ironic that it deals with the film which chronicles him as a scrappy young drunk but it is also interesting to see how much he's changed and how we find that he would like to return to those moments of drunken violence, despite their inherent negativity and self-destruction. That theme is consistent with vintage Bukowski which is finding something worthwhile where nobody else seems to be able to find it and that is why he's relevant.
Overall I would only recommend this to Bukowski fans and only to those who have either I) seen the movie Barfly or II) read his earlier works (of which I recommend [i]Ham on Rye[/i] the most).
The reason for number II is that if this is the first Bukowski you read you will get a first impression which is not accurate and is, in my opinion, very watered down. You have the core of what Bukowski does -- drinks, watches the horses run, writes, takes shots at cultural trends/phenomena, etc. -- but you don't have the authority of his earlier, more desperate work.
Overall I would only recommend this to Bukowski fans and only to those who have either I) seen the movie Barfly or II) read his earlier works (of which I recommend [i]Ham on Rye[/i] the most).
The reason for number II is that if this is the first Bukowski you read you will get a first impression which is not accurate and is, in my opinion, very watered down. You have the core of what Bukowski does -- drinks, watches the horses run, writes, takes shots at cultural trends/phenomena, etc. -- but you don't have the authority of his earlier, more desperate work.
June 16, 2023
7.5/10 ⭐
"فلسفه ی اصلی ام در زندگی اجتناب از آدمها تا جای ممکن بود. هرچه کمتر آدم میدیدم حالم بهتر بود."
اصلنم منو و بوکفسکی با این فلسفه نیاز به دکتر نداریم...
"آدمها جالب نبودند. همین. شاید هم قرار نبود که باشند. ولی حیوانات، پرنده ها و حتی حشرات جذاب بودند. این را نمی توانستم بفهمم."
نوش خواری میتوانست منتظر بماند.
هالیوود میتوانست منتظر بماند.
گربه ها نمیتوانستند منتظر بمانند.
- Tales of Ordinary Madness ⭐ 9/10
1 Ham on Rye (ساندویچ ژامبون) ⭐ 8.5/10
2 Post Office ⭐ 8/10
3 Factotum (هزارپیشه) ⭐ 7/10
4 Pulp (عامه پسند) ⭐ 7/10
- The Captain is Out to Lunch and the Sailors Have Taken Over the Ship ⭐ 8.5/10
- South of No North ⭐ 6.5/10
Women to-read
"فلسفه ی اصلی ام در زندگی اجتناب از آدمها تا جای ممکن بود. هرچه کمتر آدم میدیدم حالم بهتر بود."
اصلنم منو و بوکفسکی با این فلسفه نیاز به دکتر نداریم...
"آدمها جالب نبودند. همین. شاید هم قرار نبود که باشند. ولی حیوانات، پرنده ها و حتی حشرات جذاب بودند. این را نمی توانستم بفهمم."
نوش خواری میتوانست منتظر بماند.
هالیوود میتوانست منتظر بماند.
گربه ها نمیتوانستند منتظر بمانند.
- Tales of Ordinary Madness ⭐ 9/10
1 Ham on Rye (ساندویچ ژامبون) ⭐ 8.5/10
2 Post Office ⭐ 8/10
3 Factotum (هزارپیشه) ⭐ 7/10
4 Pulp (عامه پسند) ⭐ 7/10
- The Captain is Out to Lunch and the Sailors Have Taken Over the Ship ⭐ 8.5/10
- South of No North ⭐ 6.5/10
Women to-read
August 7, 2017
I finished listening to Ham on Rye by Bukowski and just jumped right into this one, a later one and not so great, but still pretty hilarious at times about his experience with Hollywood in the writing of the screenplay for and the making of Barfly:
“What will you do?"
"Oh, hell, I'll write a novel about writing the screenplay and making the movie."
"What are you going to call it?"
"Hollywood."
"Hollywood?"
"Yes. . ."
The working class Bukowski almost predictably skewers pretentious Hollywood types ala Hunter S. Thompson's Fear and Loathing, but Buk can't really mask how much pleasure the whole process of making the movie was for him. He loves Mickey Rourke in this movie, just loves him.
This is a Henry Chinaski novel, autobiographical fiction, but the story is hardly masked, just changing the names to protect the ridiculous, since most people know he made the movie. Hijinks abound, though I like the young, completely berserk and down and out Bukowski to the 65-year-old Bukowski still playing the role, tempered by his wife Sarah. He is still drinking, of course, (Sarah has him on wine now) the true barfly versus the faux Hollywood barflies.
“What will you do?"
"Oh, hell, I'll write a novel about writing the screenplay and making the movie."
"What are you going to call it?"
"Hollywood."
"Hollywood?"
"Yes. . ."
The working class Bukowski almost predictably skewers pretentious Hollywood types ala Hunter S. Thompson's Fear and Loathing, but Buk can't really mask how much pleasure the whole process of making the movie was for him. He loves Mickey Rourke in this movie, just loves him.
This is a Henry Chinaski novel, autobiographical fiction, but the story is hardly masked, just changing the names to protect the ridiculous, since most people know he made the movie. Hijinks abound, though I like the young, completely berserk and down and out Bukowski to the 65-year-old Bukowski still playing the role, tempered by his wife Sarah. He is still drinking, of course, (Sarah has him on wine now) the true barfly versus the faux Hollywood barflies.
February 6, 2021
راحت
خوشخوان
سرگرم کننده
و در عین حال
افشاگرانه
و نشان دهنده مسائل پشت پرده تولید فیلم در هالیوود
زندگی بازیگران
عوامل سینمایی
و نویسندگان
به ویژه خود بوکوفسکی
خوشخوان
سرگرم کننده
و در عین حال
افشاگرانه
و نشان دهنده مسائل پشت پرده تولید فیلم در هالیوود
زندگی بازیگران
عوامل سینمایی
و نویسندگان
به ویژه خود بوکوفسکی
October 24, 2013
Hollywood is a thinly-veiled first-person account of Charles Bukowski's encounter with the Hollywood film world during the writing, financing, casting, production, promotion, and premiere of Barfly.
In a 1987 interview on a Barfly set with Roger Ebert, Bukowski briefly sets the scene leading up tp the the novel's opening:
http://www.rogerebert.com/interviews/...
"I picked up this phone one day and it was (Director Barbet) Schroeder calling from Paris. I'm drinking, I hung up. Never heard of him. You meet a lot of phonies. I hang up, he calls back, he wants me to write a movie for him. I tell him I hate movies. He mentions $20,000. I ask him when he's coming over."
Bukowski, in his usual guise as Henry Chinaski, reports the goings on with almost anthropological detachment - almost because he is both repelled and fascinated by Hollywood’s upper crust. HE notes on the first page that the inhabitants of Marina del Ray (“Sailboat Lane”):
"in their special sailing clothes, caps, (and) dark shades… had apparently escaped the daily grind of life”:
“we have just landed on the outpost of death. My soul is puking”
says Buk to companion Sarah.
Soon Bukowski’s revulsion is replaced by sardonic amusement as he hits up hosts and associates for red wine at every opportunity. His would-be friends are only too willing to accommodate.
It’s been some years since I read Hollywood, so I resorted to Amazon’s LOOK HERE! preview. Bukowski’s dry humor – often self-deprecating – is apparent early on. The prose and circumstances are so delicious that the reader WANTS it to be non-fiction – WANTS the glossy movie people to be that facile and self-involved – WANTS Bukowski to be that self-possessed (even though in the final analysis he’ll do damn near anything for another bottle.)
By the second chapter, Buk decides that to be a scold will soon wear thin so he decides to see something of the likeable real selves beneath the shiny veneers worn by his newly introduced intimates.
At this point it’s fair to note that the look, production values, and extremely limited distribution on first release indicates that Barfly was an “independent” film. IMDB backs this up with its estimated $3-million budget matched by an equally small $3-million box office figure.
The point is that Hollywood is not A-List anthropology – it’s rather a glimpse a of somewhat less-rarified film world that comingles wealth with insecurity.
Money is scarce, promises are broken, new friendships are easy to make and easier to break. Dejection alternates with elation as a busted deal is replaced by a new transitory pledge to support the film.
Bukowski’s devotees claim that Hollywood is not “his best”, but I’ll say that my reacquaintance compels me to find a copy and relish it once again.
In a 1987 interview on a Barfly set with Roger Ebert, Bukowski briefly sets the scene leading up tp the the novel's opening:
http://www.rogerebert.com/interviews/...
"I picked up this phone one day and it was (Director Barbet) Schroeder calling from Paris. I'm drinking, I hung up. Never heard of him. You meet a lot of phonies. I hang up, he calls back, he wants me to write a movie for him. I tell him I hate movies. He mentions $20,000. I ask him when he's coming over."
Bukowski, in his usual guise as Henry Chinaski, reports the goings on with almost anthropological detachment - almost because he is both repelled and fascinated by Hollywood’s upper crust. HE notes on the first page that the inhabitants of Marina del Ray (“Sailboat Lane”):
"in their special sailing clothes, caps, (and) dark shades… had apparently escaped the daily grind of life”:
“we have just landed on the outpost of death. My soul is puking”
says Buk to companion Sarah.
Soon Bukowski’s revulsion is replaced by sardonic amusement as he hits up hosts and associates for red wine at every opportunity. His would-be friends are only too willing to accommodate.
It’s been some years since I read Hollywood, so I resorted to Amazon’s LOOK HERE! preview. Bukowski’s dry humor – often self-deprecating – is apparent early on. The prose and circumstances are so delicious that the reader WANTS it to be non-fiction – WANTS the glossy movie people to be that facile and self-involved – WANTS Bukowski to be that self-possessed (even though in the final analysis he’ll do damn near anything for another bottle.)
By the second chapter, Buk decides that to be a scold will soon wear thin so he decides to see something of the likeable real selves beneath the shiny veneers worn by his newly introduced intimates.
At this point it’s fair to note that the look, production values, and extremely limited distribution on first release indicates that Barfly was an “independent” film. IMDB backs this up with its estimated $3-million budget matched by an equally small $3-million box office figure.
The point is that Hollywood is not A-List anthropology – it’s rather a glimpse a of somewhat less-rarified film world that comingles wealth with insecurity.
Money is scarce, promises are broken, new friendships are easy to make and easier to break. Dejection alternates with elation as a busted deal is replaced by a new transitory pledge to support the film.
Bukowski’s devotees claim that Hollywood is not “his best”, but I’ll say that my reacquaintance compels me to find a copy and relish it once again.
August 6, 2023
An entertaining account about the making of Barfly (1987). Machinations with studios. Casting of actors - Bukowski had a soft spot for Sean Penn but Mickey Rourke played the Hank Chinaski role eventually. The "interactions" between mad artists - Barber Schroeder and working class black people. Bukowski meets Victor Norman (I am sure it is a hateful/comedic pseudonym for Norman Mailer). Bukowski never liked Mailer's writing and unselfconsciously tells us that Mailer is a lousy drunk. Later in the novel, Bukowski shits his pants while meeting a studio head/producer and Victor Norman/Norman Mailer witnesses this. Oh my god! Hahaha! It is so funny!
The reason why Bukowski is now loved across the world is that he does not pretend to be above the ordinary people. I mean, the book ends on a sad note when Bukowski and his wife's Hollywood experience is finally over and they have to return back to normal boring life. No grandstanding from Bukowski here. Ordinary life is boring and mundane whether you like it or not. Maybe we all want to be noticed, photographed and pampered the way Hollywood superstars are. The life of a writer is overrated and Bukowski gives us no romantic illusions about it.
I gave this book to a couple of ladies in my Mumbai office (around 2010-11) who only read Jeffrey Archer and John Grisham and they both told me they loved it. They never asked me for another book. I lost touch with them. But I love this book. Bukowski knew how to tell a story without grandstanding and acting like he was some bigshot. Truly a writer for people like me. According to Buk, truck drivers and brick layers read him too. I doubt it. All consumers of dangerous art are the middle class.
The reason why Bukowski is now loved across the world is that he does not pretend to be above the ordinary people. I mean, the book ends on a sad note when Bukowski and his wife's Hollywood experience is finally over and they have to return back to normal boring life. No grandstanding from Bukowski here. Ordinary life is boring and mundane whether you like it or not. Maybe we all want to be noticed, photographed and pampered the way Hollywood superstars are. The life of a writer is overrated and Bukowski gives us no romantic illusions about it.
I gave this book to a couple of ladies in my Mumbai office (around 2010-11) who only read Jeffrey Archer and John Grisham and they both told me they loved it. They never asked me for another book. I lost touch with them. But I love this book. Bukowski knew how to tell a story without grandstanding and acting like he was some bigshot. Truly a writer for people like me. According to Buk, truck drivers and brick layers read him too. I doubt it. All consumers of dangerous art are the middle class.
February 24, 2017
نوشتن ریویو هالیوود یه مقدار طول کشید چون داشتم با خودم کلنجار می رفتم چی باید بنویسم.
کتاب درباره هالییوده. اون چیزی که پشت پرده فیلمای درخشان و پر زرق و برق هالیوود در جریانه. روابط کثیف و دیوانگی، نبوغ و خیلی حرفای دیگه ای که بی ملاحضه ازشون حرف میزنه.
نثر بوکوفسکی کاملا بی پرده است. به همه چیز حتی خودش هم انتقاد داره، از همه چیز متنفره و هیچ چیز هم براش اهمیت نداره. انگار سال ها الکلی بودن کاملا نسبت به دنیا بی حسش کرده.
یک نوع جهان بینی کاملا منفی نیسبت به همه چیز داره. که راستش خیلی نپسندیدم. نمی تونم بگم همه چیز اینقدر گند و کثیف نیست اما سخته با ذهن هوشیار با این همه کثافت رو به رو شد.
در کل نثر بی پرده و ساده بوکوفسکی را پسندیدم اما نمی دونم باز هم ازش کتابی می خونم یا نه. دوست ندارم نویسنده ای که سال ها خودش رو با الکل نابود کرده بهم نشون بده چقدر دنیا کثیف بدون اینکه راه حلی بهتر از الکل بهم نشون بده.
نمیشه از بوکوفسکی حرف زد بدون اینکه ترجمه عالی پیمان خاکسار رو در نظر گرفت. نمی دونم چقدر حذفیات و سانسور داشته ولی واقعا روان ترجمه شده بود و خیلی راحت می شد با کتاب ارتباط برقرار کرد.
کتاب درباره هالییوده. اون چیزی که پشت پرده فیلمای درخشان و پر زرق و برق هالیوود در جریانه. روابط کثیف و دیوانگی، نبوغ و خیلی حرفای دیگه ای که بی ملاحضه ازشون حرف میزنه.
نثر بوکوفسکی کاملا بی پرده است. به همه چیز حتی خودش هم انتقاد داره، از همه چیز متنفره و هیچ چیز هم براش اهمیت نداره. انگار سال ها الکلی بودن کاملا نسبت به دنیا بی حسش کرده.
یک نوع جهان بینی کاملا منفی نیسبت به همه چیز داره. که راستش خیلی نپسندیدم. نمی تونم بگم همه چیز اینقدر گند و کثیف نیست اما سخته با ذهن هوشیار با این همه کثافت رو به رو شد.
در کل نثر بی پرده و ساده بوکوفسکی را پسندیدم اما نمی دونم باز هم ازش کتابی می خونم یا نه. دوست ندارم نویسنده ای که سال ها خودش رو با الکل نابود کرده بهم نشون بده چقدر دنیا کثیف بدون اینکه راه حلی بهتر از الکل بهم نشون بده.
نمیشه از بوکوفسکی حرف زد بدون اینکه ترجمه عالی پیمان خاکسار رو در نظر گرفت. نمی دونم چقدر حذفیات و سانسور داشته ولی واقعا روان ترجمه شده بود و خیلی راحت می شد با کتاب ارتباط برقرار کرد.
September 29, 2019
Bukowski’s least vulgar and most uplifting novel. Here we see Chinaski as an old man who finally has some success. He’s married, he’s found booze equilibrium, he’s established as an honest to god author. This would be an interesting entry point for new bukowski readers. The narrator is more reflective and positive than I can remember from any of his short stories or other novels. (An aside: I’ve not read them all, but I’ve read most.) As such,I wonder how a reader would feel about him if he/she started here. Would the anger of his earlier works astonish them more than if they began by reading them? Would they even want to read Ham on Rye or Post Office after finishing this? Hollywood is honestly a pretty boring book, but because of Bukowski’s transformation (and his style) I found it difficult to put down. Anyway, this is a true five star book and I’m glad to see some of the heart that the old man had.
Vintage Bukowski quote follows: You gobble your own wienie under a sky of vomit!
Vintage Bukowski quote follows: You gobble your own wienie under a sky of vomit!
April 10, 2017
قرأت بوكوفسكي شعرا ونثرا، هو شاعر رائع أكثر من كونه ساردا، وهذا باعترافه، سرد بوكوفسكي أقرب لحياته ويومياته، لكن شعره يتجاوز ذلك إلى مناطق أكثر اتساعاً وأكثر ثراء..
أستطيع ان أقول أن هذه الرواية هي أفضل ماكتب في السرد، وربما يعود ذلك لأشياء كثيرة منها استقرار حياته، وارتباطه بزوجه جعلته يعيش عشر سنوات أخرى.
وفي الفصول الأخيرة من الرواية تحدث بإجلال عن معاني الصداقة والامتنان، والحب، والذكريات، جمل صادقة عن الكتابة، ومفارقات الحياة التي لا تنتهي..
أستطيع ان أقول أن هذه الرواية هي أفضل ماكتب في السرد، وربما يعود ذلك لأشياء كثيرة منها استقرار حياته، وارتباطه بزوجه جعلته يعيش عشر سنوات أخرى.
وفي الفصول الأخيرة من الرواية تحدث بإجلال عن معاني الصداقة والامتنان، والحب، والذكريات، جمل صادقة عن الكتابة، ومفارقات الحياة التي لا تنتهي..
February 2, 2021
"Hollywood" de Bukowski mi-a părut destul de diferită decât celelalte opere citite de ale lui.
Aici l-am întâlnit din nou pe Henry Chinaski, alter ego-ul scriitorului, însă cel de succes, care este capabil sa trăiască o viață bună din scrierile sale.
În aceasta carte nu există povești brutale, vulgare așa cum le-am cunoscut din cărțile anterioare. E drept ca se întâlnesc diferite cuvinte urâte, dar aste e, fiecare ne exprimăm diferit 😅
În lucrarea dată, Chinaski este un autor bine cunoscut căruia i se oferă sa scrie un scenariu. Se poveștește despre procesul de întipărire a scenariului, de producție și de înscenare a filmului. Nu e lipsit umorul și după părerea mea a reușit să creeze o poveste distractivă.
Nu e o carte fascinantă, dar e o lectură ușoară 🤗
Aici l-am întâlnit din nou pe Henry Chinaski, alter ego-ul scriitorului, însă cel de succes, care este capabil sa trăiască o viață bună din scrierile sale.
În aceasta carte nu există povești brutale, vulgare așa cum le-am cunoscut din cărțile anterioare. E drept ca se întâlnesc diferite cuvinte urâte, dar aste e, fiecare ne exprimăm diferit 😅
În lucrarea dată, Chinaski este un autor bine cunoscut căruia i se oferă sa scrie un scenariu. Se poveștește despre procesul de întipărire a scenariului, de producție și de înscenare a filmului. Nu e lipsit umorul și după părerea mea a reușit să creeze o poveste distractivă.
Nu e o carte fascinantă, dar e o lectură ușoară 🤗
August 30, 2023
Hollywood is a semi-autobiography about Bukowski's experiences from writing the screenplay for Barfly and the subsequent production and shenanigans that happened to make the film.
"People become so used to seeing shit on film that they no longer realized it was shit."
"And almost anything upsets or insults a movie audience, while people who read novels and short stories love to be upset and insulted."
"Yet, we all need to escape. The hours are long and must be filled somehow until our death. And there's just not enough glory and excitement to go around. Things quickly get drab and deadly. We awaken in the morning, kick our feet out from under the sheets, place them on the floor and think, ah, shit, what now?"
"... I was really only interested in the poem and the short story. Writing a screenplay seemed to me an ultimately stupid thing to do. But better men than I had been trapped into such a ridiculous act.
“I had been preceded by some good drinkers. Eugene O’Neill, Faulkner, Hemingway, Jack London. The booze loosened those typewriter keys, gave them some spark and gamble.”
“Oh, hell, I’ll write a novel about writing the screenplay and making the movie.”
-Charles Bukowski
"People become so used to seeing shit on film that they no longer realized it was shit."
"And almost anything upsets or insults a movie audience, while people who read novels and short stories love to be upset and insulted."
"Yet, we all need to escape. The hours are long and must be filled somehow until our death. And there's just not enough glory and excitement to go around. Things quickly get drab and deadly. We awaken in the morning, kick our feet out from under the sheets, place them on the floor and think, ah, shit, what now?"
"... I was really only interested in the poem and the short story. Writing a screenplay seemed to me an ultimately stupid thing to do. But better men than I had been trapped into such a ridiculous act.
“I had been preceded by some good drinkers. Eugene O’Neill, Faulkner, Hemingway, Jack London. The booze loosened those typewriter keys, gave them some spark and gamble.”
“Oh, hell, I’ll write a novel about writing the screenplay and making the movie.”
-Charles Bukowski
January 25, 2022
برخلاف سایر نویسندگان که معمولا سعی دارن تصویر خوبی رو در نوشته ها بجا بذارن، بوکوفسکی حقیقت رو با شدت هرچه تمام توی صورت مخاطب میکوبه! خود واقعیش رو میشه لا به لای تک تک خط ها دید، هیچ وقت هم سع در پنهان کردن این موضوع نداشته و شخصیت اصلی رو هم بر اساس شخصیت خودش نوشته.
.
داستان در مورد فیلمنامه ای هست که توسط هنری چینانسکی نوشته میشه و قرار هست به فیلم تبدیل بشه! در کنار خط اصلی داستان به ساز و کار هالیوود و چیزهایی که پشت این ظاهر زیبا قرار داره اشاره میکنه.
داستان خیلی ساده و روان روایت میشه و پایان خوبی هم داره! اگه به قلم بوکوفسکی عادت داشته باشید قطعا ازش لذت میبرید.
.
در کنار این ها از ترجمه خوب آقای خاکسار هم نباید غافل شد
.
داستان در مورد فیلمنامه ای هست که توسط هنری چینانسکی نوشته میشه و قرار هست به فیلم تبدیل بشه! در کنار خط اصلی داستان به ساز و کار هالیوود و چیزهایی که پشت این ظاهر زیبا قرار داره اشاره میکنه.
داستان خیلی ساده و روان روایت میشه و پایان خوبی هم داره! اگه به قلم بوکوفسکی عادت داشته باشید قطعا ازش لذت میبرید.
.
در کنار این ها از ترجمه خوب آقای خاکسار هم نباید غافل شد
September 17, 2016
اين روزها انگار لازم دارم اين ديالوگ از كتاب رو به خيلى از آدما بگم:
"-ای بابا، تو رو خدا اینقدر موضع نگیر. همه که نمیتونن شبیه تو باشن!
+ میدونم. ولی این مشکل خودشونه."
"-ای بابا، تو رو خدا اینقدر موضع نگیر. همه که نمیتونن شبیه تو باشن!
+ میدونم. ولی این مشکل خودشونه."
March 13, 2015
بوکفسکی فیلمنامه ای می نویسد به اسم خراباتی ها و بر اساس آن فیلمی ساخته می شود
این کتاب داستان نوشتن فیلمنامه و دردسرهای ساخته شدن آن فیلم است
البته در داستان بعضی از اسم ها را تغییر داده مثلا اسم فیلم شده «رقص جیم بیم»، ژان لوک گدار شده «ژان لوک مُدار» و... داستان فیلم هم در مورد زندگی خودِ بوکفسکی است
در دوره ای که دائم الخمر بوده و کاری جز رفتن به بار و دعوا کردن نداشته
کتاب را دوست داشتم. ساده و روان است و تکه های طنز خوبی دارد. به نظرم حسن (و گاهی ضعف) بوکفسکی این است که خیلی ساده و صمیمی داستانش را روایت می کند و گاهی داستان شکل نمایشنامه به خودش می گیرد. ترجمه ی پیمان خاکسار هم مثل کارهای قبل اش خوب و روان است
http://choobalef.blogfa.com/post/224
این کتاب داستان نوشتن فیلمنامه و دردسرهای ساخته شدن آن فیلم است
البته در داستان بعضی از اسم ها را تغییر داده مثلا اسم فیلم شده «رقص جیم بیم»، ژان لوک گدار شده «ژان لوک مُدار» و... داستان فیلم هم در مورد زندگی خودِ بوکفسکی است
در دوره ای که دائم الخمر بوده و کاری جز رفتن به بار و دعوا کردن نداشته
کتاب را دوست داشتم. ساده و روان است و تکه های طنز خوبی دارد. به نظرم حسن (و گاهی ضعف) بوکفسکی این است که خیلی ساده و صمیمی داستانش را روایت می کند و گاهی داستان شکل نمایشنامه به خودش می گیرد. ترجمه ی پیمان خاکسار هم مثل کارهای قبل اش خوب و روان است
http://choobalef.blogfa.com/post/224
May 15, 2016
من هم یک احمق تمام عیار بودم که به میدان اسب دوانی می رفتم.ولی عملکردم از خیلی ها بهتر بود چون بعد از سالها رفتن به میدان یکی دو حقه کوچک یاد گرفته بودم.برایم فقط یک جور سرگرمی بود خیلی هم پول به باد نمی دادم.
اگر مدتی طولانی را در فقر گذرانده باشی دیگر پول برایت ارزش زیادی پیدا می کند.دیگر هیچ وقت نمی خواهی بدون آن سر کنی.بی پولی برای قدیسیــن و احمق هاست.
-از متن کتاب-
اگر مدتی طولانی را در فقر گذرانده باشی دیگر پول برایت ارزش زیادی پیدا می کند.دیگر هیچ وقت نمی خواهی بدون آن سر کنی.بی پولی برای قدیسیــن و احمق هاست.
-از متن کتاب-
May 31, 2011
نثر بوکوفسکی رو دوس دارم. نقطه ی ضعف حودش رو چنان نبدیل کرده به نقطه ی قوت که آدم مات و مبهوت می مونه
.
.
February 10, 2015
I have a soft spot for Bukowski, have had one since my days in community college and the early days of my time at university. That being said, I wouldn't call him a "great" author with the likes of Shakespeare, Kafka, Joyce, but, in an odd way, I don't think he was ever "meant" to be one of those kinds of authors. And no one seemed more honest about this than Buk himself. He dedicated his last book "Pulp" "to bad writing" (or something to that effect) and on his gravestone itself are inscribed the words "Don't Try". This isn't to say that the man wasn't arrogant, and perhaps a bullshitter in the leagues of Mailer or Hemingway, far from it. I fell in love with the Romantic life he regularly depicted in his novels and poems not knowing (or not wanting to know) how much of it was true and how much of it might have been nonsense exaggeration about a class of people that life decided to lean on. It was Bukowski's world equally demarcated (or perhaps not) between searing honesty and bullshit boasting of a sad and angry man. But, that considered, it can be said that in a sense, you could call Bukowksi's oeuvre young boy's adventure literature...for men in their twenties wanting desperately to experience something beyond sheltered suburbia.
But Bukowksi had and still has something in his writing that many other (even ostensibly superior) writers lack. It's hard to put a label on what it is. Part of it is his incredible sense of place. He writes about Los Angeles in a way that no other writer, native to LA or not, has been able to. Under Buk's pen it's a city at once home and alienating, full of possibility and yet bereft of all hope of change or progress. It's less a city and more a confluence of shadows and lights, not much there, until there is. Added to this, was Buk's ability to delineate and describe despair in a way that was almost heroic. True, sometimes his writing smacked of overreaching, riding off into cliche every now and again (Hollywood is no exception) but overall Buk had a mastery of the dour and frustrating, the angst ridden and the despairing, in a way reminiscent of an almost messier and less transcendent Kafka.
But now on to the book itself. Hollywood was Bukowski's penultimate novel, written about the time when the film "Barfly" was being created (with Bukowski's penning the screenplay) essentially telling the story of Charles Bukowski. The story is pure Buk, lots of drinking, swearing, ribald jokes and generally wry observations about the human condition and the madness of artistry, any artistry.
The book isn't one of Buk's best, but it's still very good. Most of the characters are peripheral to "Hank" which makes sense given the character of both "the character" and the author writing him. However, the character "Sarah" (Henry's wife) gets the worst of this treatment as she seems less a character and more a female helper to Hank with little to no actual personality. But where the book scores big is with Bukowski's rendering of tone. I won't bullshit you and say that Bukowksi could "sense his end was near" but there's a relaxed tone of acceptance, humor, and a marked decrease in the fury and despair of the Bukowski of "Factotum" and "Post Office". The dirty old man has found something akin to peace, if not happiness.
So, read it, it's good, and goes down like a smooth shot. Hell, go see "Barfly" too, it's very 80's and Mickey Rourke is insanely over the top but much like Bukowski, he's good in such a way that even his fuck-ups are worth seeing, witnessing, and experiencing.
But Bukowksi had and still has something in his writing that many other (even ostensibly superior) writers lack. It's hard to put a label on what it is. Part of it is his incredible sense of place. He writes about Los Angeles in a way that no other writer, native to LA or not, has been able to. Under Buk's pen it's a city at once home and alienating, full of possibility and yet bereft of all hope of change or progress. It's less a city and more a confluence of shadows and lights, not much there, until there is. Added to this, was Buk's ability to delineate and describe despair in a way that was almost heroic. True, sometimes his writing smacked of overreaching, riding off into cliche every now and again (Hollywood is no exception) but overall Buk had a mastery of the dour and frustrating, the angst ridden and the despairing, in a way reminiscent of an almost messier and less transcendent Kafka.
But now on to the book itself. Hollywood was Bukowski's penultimate novel, written about the time when the film "Barfly" was being created (with Bukowski's penning the screenplay) essentially telling the story of Charles Bukowski. The story is pure Buk, lots of drinking, swearing, ribald jokes and generally wry observations about the human condition and the madness of artistry, any artistry.
The book isn't one of Buk's best, but it's still very good. Most of the characters are peripheral to "Hank" which makes sense given the character of both "the character" and the author writing him. However, the character "Sarah" (Henry's wife) gets the worst of this treatment as she seems less a character and more a female helper to Hank with little to no actual personality. But where the book scores big is with Bukowski's rendering of tone. I won't bullshit you and say that Bukowksi could "sense his end was near" but there's a relaxed tone of acceptance, humor, and a marked decrease in the fury and despair of the Bukowski of "Factotum" and "Post Office". The dirty old man has found something akin to peace, if not happiness.
So, read it, it's good, and goes down like a smooth shot. Hell, go see "Barfly" too, it's very 80's and Mickey Rourke is insanely over the top but much like Bukowski, he's good in such a way that even his fuck-ups are worth seeing, witnessing, and experiencing.
April 28, 2020
This novel is all about Bukowski's adventure in Hollywood- getting a film made based on the wild early years of his life, which ended up being called Barfly. I've never actually seen the film and so don't know whether its any good or not, but it doesn't seem a necessary requirement to watch it first anyway- it didn't hamper my reading of this novel at any rate. Here, he's an older guy and has a woman in his life, has settled down to some degree, and is a bit mellower and a bit less raw, but he still likes a drink or six, and still finds most people a royal pain in the arse. Its interesting to see Bukowski's take on the glitzy world of Hollywood folk and the whole mechanism of making a film, with all the attendant rubbish and networking that you seem to have to do to get the damned thing made at all. I bet Bukowski was glad to be away from it all once the film was made, as this book makes a lot of the people involved seem pretty arrogant and not overly endearing. You have the same world-weariness that you get with some of his earlier novels, but its more toned down by this point, and some of the anger has gone out of him by the time he's gotten older it would seem...the fire is out, but the embers still glow warmly...
Its not quite vintage Bukowski and I wouldn't suggest anyone should start reading his books with this one being their first, but if you've read all his other ones, then there is still plenty of enjoyment to be had here, as he bumbles around like a fish out of water, amongst the exhausting egomaniacs of Tinseltown.
Displaying 1 - 30 of 1,158 reviews