What do you think?
Rate this book
The Unavowable Community
The Unavowable Community is an inquiry into the nature and possibility of community, asking whether there can be a community of individuals that is truly “communal.” The problem, for Blanchot, is that the very terms of an ideal community make an “avowal” of membership in it a violation of the terms themselves. This meditation ranges from the problematic effects of a defect in language to actual historical experiments in community. The latter involves the life and work of George Bataille whose concerns (e.g. “the negative community”) occupy the foreground of Blanchot’s discussion. Taking as his point of departure an essay by French philosopher Jean-Luc Nancy, Blanchot appears once again as one of the most attentive readers of what is truly challenging in French thought. His deep interest in the fiction of Marguerite Duras extends this inquiry to include “The Community of Lovers,” emerging from certain themes in Duras’ recit, The Malady of Death. As Blanchot’s first direct treatment of a subject that has long figured in or behind his work, this small but highly concentrated book stands as an important addition to his own contribution to literary, philosophical, social, and political thought, figuring as it does at the center of the emerging concern for a redefinition of politics and community. Readers of Blanchot know not to expect answers to the great questions that move his thought – rather, to live with the questions at the new level to which they have been raised in his discourse.
60 pages, Paperback
First published January 1, 1983
About the author
Maurice Blanchot
136 books522 followersMaurice Blanchot (September 22, 1907 – February 20, 2003) was a French pre-war leader of the Young Right, philosopher, literary theorist and writer of fiction. Blanchot was a distinctly modern writer who broke down generic boundaries, particularly between literature and philosophy. He began his career on the political right, but the experience of fascism altered his thinking to the point that he supported the student protests of May 1968. Like so many members of his generation, Blanchot was influenced by Alexandre Kojeve's humanistic interpretation of Hegel and the rise of modern existentialism influenced by Heidegger and Sartre. His Literature and the Right to Death shows the influence that Heidegger had on a whole generation of French intellectuals.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 22 of 22 reviews
Read
March 13, 2020«متن بافت پایان ناپذیر معناهای ناتمام است»
تقریبا هر قطعه را دو یا سه بار خواندم.اما گفتن از بلانشو از این «نه» بسیار سخت است. متن ارجاع‌های بسیار دارد و در سرزمین متن‌ها زیست می‌کند. با این حال باید یکبار دیگر بخوانمش تا شاید بشود از او؛ از آن «نه» سخن گفت.
تقریبا هر قطعه را دو یا سه بار خواندم.اما گفتن از بلانشو از این «نه» بسیار سخت است. متن ارجاع‌های بسیار دارد و در سرزمین متن‌ها زیست می‌کند. با این حال باید یکبار دیگر بخوانمش تا شاید بشود از او؛ از آن «نه» سخن گفت.
April 17, 2020
خوانش بلانشو از باتای و سپس دوراس در توضیح مفهوم اجتماع.
بلانشو در بخش اول کتاب (اجتماع منفی) تلاش می‌کند کمونیسم را در بستری زبان‌شناختی بررسی کند. برای شناخت این سری کلمات، باید ترکشان کرد و از خلال کاستی‌های مفهومی‌شان به آن‌ها رسید. کمونیسم مفهومی درونماندگار است؛ یعنی انسان خودش باید اجتماعی بسازد که نیازهای انسان‌ها به‌طور برابر برآورده شود. پس انسان خودش را به‌عنوان «یک واقعیت فردی ناب» وضع می‌کند؛ یعنی هیچ خاستگاهی غیر از خودش ندارد.
در کمونیسمِ بلانشویی، انسانی که روبه‌روی ماست را تقلیل نمی‌دهیم تا چیزی مثل خود ما از آب دربیاید. پس به نوعی «اجتماع غیابِ» باتایی می‌رسیم، که مشخصه‌ی آن، عیاشی بی‌قاعده است، که چون در آن مرزی در نظر گرفته نمی‌شود، به «غیاب اجتماع» می‌رسیم.
هر هستنده در خود یک اصل نابسندگی دارد که ناشی از به پرسش کشیدن خود است و البته طرح این پرسش نیاز به دیگری دارد؛ این نیاز به دیگری است که نیاز به اجتماع را الزامی می‌سازد. هستنده برای وجود داشتن باید به نزاع دیگری برود، و به عبارتی شرط وجودی او «ناممکنی خودش» است به‌عنوان فردی مجزا. پس هر هستنده یک اجتماع را فرامی‌خواند.
نابسندگی‌ای که از آن حرف زدیم، در پی پایان دادن به خود نیست، بلکه مدام می‌خواهد این فقدان را زیاد کند، مدام در چالش باشد. خودانتقادی، «راهی‌ست برای خودبسندگی ضمن حفظ حق نابسندگی برای خود، یک‌جور تحقیر خود که توأمان نوعی ترفیع خود هم هست». انزوا را نمی‌توان به تنهایی تجربه کرد.
«مرگ، مرگ دیگری، همچون دوستی یا عشق، فضای صمیمیت یا درونیتی را روشن می‌کند که (نزد ژرژ باتای) نه هرگز فضای یک سوژه، بلکه سریدن به آن سوی حدود است.» از نظر باتای مبنای ارتباط، قرار گرفتن در معرض مرگ است. بلانشو نشان می‌دهد که رابطه‌ی نوشتار و اجتماع/مخاطب برای باتای چگونه است، و این‌که باتای چطور از منِ حاکمانه بگسلد. کسی که برایش می‌نویسم ناشناخته است (کتاب هیچ‌کس را خطاب قرار نمی‌دهد) و رابطه با ناشناخته مرا در معرض مرگ یا تناهی قرار می‌دهد و این اجتماع منفی را برقرار می‌کند.
در قسمت دوم (اجتماع عشق) باتای با نمونه‌آوری از می 68، واژه‌ی مردم را تعریف می‌کند. این که مردم یک گردهم‌آیی نیست، دولت نیست، جامعه نیست، به چنگِ قدرت درنمی‌آید، مردمْ پراکندگی است. بلانشو با کمک داستانی از مارگریت دوراس به نام «مرض مرگ» در باب عشق صحبت می‌کند.
بلانشو در بخش اول کتاب (اجتماع منفی) تلاش می‌کند کمونیسم را در بستری زبان‌شناختی بررسی کند. برای شناخت این سری کلمات، باید ترکشان کرد و از خلال کاستی‌های مفهومی‌شان به آن‌ها رسید. کمونیسم مفهومی درونماندگار است؛ یعنی انسان خودش باید اجتماعی بسازد که نیازهای انسان‌ها به‌طور برابر برآورده شود. پس انسان خودش را به‌عنوان «یک واقعیت فردی ناب» وضع می‌کند؛ یعنی هیچ خاستگاهی غیر از خودش ندارد.
در کمونیسمِ بلانشویی، انسانی که روبه‌روی ماست را تقلیل نمی‌دهیم تا چیزی مثل خود ما از آب دربیاید. پس به نوعی «اجتماع غیابِ» باتایی می‌رسیم، که مشخصه‌ی آن، عیاشی بی‌قاعده است، که چون در آن مرزی در نظر گرفته نمی‌شود، به «غیاب اجتماع» می‌رسیم.
هر هستنده در خود یک اصل نابسندگی دارد که ناشی از به پرسش کشیدن خود است و البته طرح این پرسش نیاز به دیگری دارد؛ این نیاز به دیگری است که نیاز به اجتماع را الزامی می‌سازد. هستنده برای وجود داشتن باید به نزاع دیگری برود، و به عبارتی شرط وجودی او «ناممکنی خودش» است به‌عنوان فردی مجزا. پس هر هستنده یک اجتماع را فرامی‌خواند.
نابسندگی‌ای که از آن حرف زدیم، در پی پایان دادن به خود نیست، بلکه مدام می‌خواهد این فقدان را زیاد کند، مدام در چالش باشد. خودانتقادی، «راهی‌ست برای خودبسندگی ضمن حفظ حق نابسندگی برای خود، یک‌جور تحقیر خود که توأمان نوعی ترفیع خود هم هست». انزوا را نمی‌توان به تنهایی تجربه کرد.
«مرگ، مرگ دیگری، همچون دوستی یا عشق، فضای صمیمیت یا درونیتی را روشن می‌کند که (نزد ژرژ باتای) نه هرگز فضای یک سوژه، بلکه سریدن به آن سوی حدود است.» از نظر باتای مبنای ارتباط، قرار گرفتن در معرض مرگ است. بلانشو نشان می‌دهد که رابطه‌ی نوشتار و اجتماع/مخاطب برای باتای چگونه است، و این‌که باتای چطور از منِ حاکمانه بگسلد. کسی که برایش می‌نویسم ناشناخته است (کتاب هیچ‌کس را خطاب قرار نمی‌دهد) و رابطه با ناشناخته مرا در معرض مرگ یا تناهی قرار می‌دهد و این اجتماع منفی را برقرار می‌کند.
در قسمت دوم (اجتماع عشق) باتای با نمونه‌آوری از می 68، واژه‌ی مردم را تعریف می‌کند. این که مردم یک گردهم‌آیی نیست، دولت نیست، جامعه نیست، به چنگِ قدرت درنمی‌آید، مردمْ پراکندگی است. بلانشو با کمک داستانی از مارگریت دوراس به نام «مرض مرگ» در باب عشق صحبت می‌کند.
February 10, 2023
Of a piece with all of Blanchot’s writing, which exists in the space between presence and absence, of the word, of the book, of association. I’m still just beginning to appreciate his work, but it seems nearly unparalleled in its fidelity to the nature of the unspeakable, the unthinkable. Herein an intrepid reader will find some provocative glosses of Bataille’s project as the articulation of the “community of those who have no community” — the désoeuvrement that characterizes the community of friends, of lovers, of those so constituted only by (beyond) their difference and mutual contestation. Blanchot sums up the way his writing perches in-between nicely at the end:
Wittgenstein's all too famous and all too often repeated precept, "Whereof one cannot speak, there one must be silent" - given that by enunciating it he has not been able to impose silence' on himself - does indicate that in the final analysis one has to talk in order to remain silent. But with what kinds of words? That is one of the questions this little book entrusts to others, not that they may answer it, rather that they may choose to carry it with them, and, perhaps, extend it.
Wittgenstein's all too famous and all too often repeated precept, "Whereof one cannot speak, there one must be silent" - given that by enunciating it he has not been able to impose silence' on himself - does indicate that in the final analysis one has to talk in order to remain silent. But with what kinds of words? That is one of the questions this little book entrusts to others, not that they may answer it, rather that they may choose to carry it with them, and, perhaps, extend it.
September 30, 2015
Very difficult read in some ways, but more accessible (I found) than J.-L. Nancy. His focus on Bataille/Nancy in the first part and Duras in the second part gave a manageable scope to his considerations of community. I particularly enjoyed his reflections on May 1968 (in the second section).
Read
November 11, 2022pim pam pum así hace Blanchot y te deja tururú
October 30, 2021
ببساطة هذا الكتاب ليس لي.
النجمة لاقتباسات جورج باتاي بس 🦦
النجمة لاقتباسات جورج باتاي بس 🦦
December 26, 2021
“a exposição à morte, já não de si mesmo, mas de outrem, cuja presença viva e mais próxima é já eterna, e a ausência tão insuportável que nenhum trabalho de luto diminui. E é precisamente na vida que esta ausência de outrem deve ser encontrada; é com ela - a sua presença insólita, sempre sob a ameaça preliminar do desaparecimento - que a amizade se joga e a cada instante se perde, relação sem relação ou sem relação que não seja a do incomensurável (…). Assim é, assim seria a amizade que descobre o desconhecido que nós somos para nós mesmos, e o encontro com a nossa própria solidão que precisamente não podemos ser os únicos a experimentar (“incapaz, eu só, de ir ao fim do extremo”). “O infinito do abandono”, “a comunidade daqueles que não têm comunidade”.
February 8, 2024
La conclusion en « La communauté inavouable : est-ce que cela veut dire qu’elle ne s’avoue pas ou bien qu’elle est telle qu’il n’est pas d’aveux qui la révèlent, puisque, chaque fois qu’on a parlé de sa manière d’être, on pressent qu’on n’a saisi d’elle que ce qui la fait exister par défaut ? » j’ai bondi de ma chaise
June 11, 2021
As Wittgenstein inferred, when language cease to work, philosophy is born. Blanchot’s argument is based on this “désœuvrement”. In this muted manifestation, we push the capacity of mentality to the extreme, and there cast the first ray of limelight.
June 29, 2022
Tenía curiosidad por leer a Blanchot, pero probablemente esta no sea su mejor obra. De todas maneras, se trata de un intento interesante de conjugar un nuevo significado de comunidad a partir de textos de Bataille, Duras, Levinas y Nancy, aunque no ofrezca resultados demasiado satisfactorios.
July 25, 2020
Writing as always at the edge of what is possible to express. Great insights into what is impossible in love and possible in death
March 24, 2021
Brill - the conversation with Nancy continues here. Bloody loved it. 10/10
Read
April 23, 2021Lecture intéressante pour le mémoire, mais un peu lourde à certains moments car beaucoup de virgules lol.
January 24, 2022
À revisiter et méditer plus longuement éventuellement.
June 20, 2022
A more intelligent French expression of where British anticommunism is irreparably haughty and American anticommunism is incorrigibly vulgar.
March 1, 2024
It took a lot of work to get through this.
September 10, 2011
la communauté inavouable, les éditions de minuit, paris, 1983, isbn 978-2-7073-0666-1
9
...la possibilité ou l'impossibilité d'une communauté en un temps qui semble en avoir perdu jusqu'á la compréhension
comum
11
pas de reste. c'est l'origine apparemment saine du totalitarisme le plus matin.
12
...si le rapport de l'homme à l'homme cesse d'être le rapport du Même avec le Même mais introduit l'Autre comme irréductible et, dans son égalité, toujours en dissymétrie par rapport à celui quile considère, c'est une tou autre sorte de relation qui s'impose et qui impose une autre forme de societé qu'on osera à peine nommer 'communauté'.
solidão partilhada
13
Bataille celui 'qui sans doute a été le plus loin dans l'expérience cruciale du destin moderne de la 'communauté''.
14
bataille entre 1930 e 1940 le mot communauté s'impose à sa recherche
15
princípio de incompletude
[citando bataille] pourquoi 'communauté'? 'a la base de chaque être, il existe un princpe d'insuffisance...' (principe d'incompletude). cést un principe, notons-le bien, cela qui commande et ordonne la possibilité d'un être.
17
finitude
communion?
19
bataille, principe d'insuffisance, 'base de tout être'.
21
Me maintenir présent dans la proximité d'autrui qui s'éloigne définitivement en mourant, prendre sur moi la mort d'autrui comme la seule morte qui me concerne, voilà ce qui me met hors de moi et est la seule séparation qui puisse m'ouvrir, dans son impossibilité, à l'Ouvert d'une communauté.
bataille: 's'il voit son semblable mourir, un vivant ne peut plus
subsister que hors de soi'.
* 22
voilà ce qui fonde la communauté. il ne saurait y avoir de communauté si n'était commun l'événement premier et dernier qui en chacun cesse de pouvoir l'être (naissance, mort).
23
ce qui ne veut pas dire que la communauté assure une sorte de non-mortalité.
23-4
'si la communauté est révélée par la mort d'autrui, c'est que la morte este elle-même la véritable communauté des êtres mortels: leur comunion impossible. la communauté occupe donc cette place singulíere: elle assume l'impossibilité de sa propre immanence, l'impossibilité d'un être comunautaire comme sujet. la communauté assume et inscrit en quelque sorte l'impossibilité de la communauté...une communauté este la présentation à ses 'membres' de leur vérité mortelle (autant dire qu'il n'y a pas de communauté d'être immortels...). elle est la présentation de la finitude et de l'excès sans retour qui fonde l'être-fini...'
*24
a quoi sert-elle? a rien, sinon à rendre présent le service à autrui jusque dans la mort, pour qu'autrui ne se perde pas solitairement, mais s'y trouve suppléé, en même temps qu'il apoorte à un autre cette supléance qui lui est procurée. la substitution mortelle este ce quei remplace la communion
25
la communauté n'est pas le lieu de la Souveraineté
elle inclut l'extériorité d'être qui l'exclut (la mort, la parole, la relation à autrui)
26-
grupos/comunidades nas quais bataille se envolveu
28
chaque membre de la communauté n'est pas seulement toute la communauté, mais l'incarnation violente, disparate, éclatée, impuissante, de l'ensemble des êtres qui, tendant à exister inteégralement, ont pour corollaire le néant où ils sont déjà par avance tombés. chque membre ne forme groupe que par l'absolu de la séparation qui a besoin de s'affirmer pour se rompre jusqu'à devenir rapport, raport paradoxal...
29
dehors
30
sacrifice et abandon
sacrifier est abandonner et donner...
temps
35
seule en vaut la peine la transmission de l'intransmissible
37
mémoire
45
la communauté négative: la communauté de ceux qui n'ont pas de communauté
46
communauté avec l'impossible
'la base de la communication' n'est pas nécessairemente la parole, voire le silence qui en est le fon et la ponctuation, mais l'exposition à la mort, non plus de moi-même, mais d'autrui don même la présence vivante et la plus procche est déjà l'éternelle et l'insupportable asence, celle que ne diminue le travail d'aucun deuil. et c'est dans la vie même que cette absence d'autrui doit être rencontrée...
'l'infini de l'abondon', 'la communauté de ceux qui n'ont pas de communauté'. nous touchons peut-être là la forme ultime de l'expérience communautaire, apr´`es laquelle il n'y aura plus rien à dire, parce qu'elle doit se connaître en s'ignorant elle-même.
58
un tel monde qui précisement est l'oubli du monde.
61
impuissance
9
...la possibilité ou l'impossibilité d'une communauté en un temps qui semble en avoir perdu jusqu'á la compréhension
comum
11
pas de reste. c'est l'origine apparemment saine du totalitarisme le plus matin.
12
...si le rapport de l'homme à l'homme cesse d'être le rapport du Même avec le Même mais introduit l'Autre comme irréductible et, dans son égalité, toujours en dissymétrie par rapport à celui quile considère, c'est une tou autre sorte de relation qui s'impose et qui impose une autre forme de societé qu'on osera à peine nommer 'communauté'.
solidão partilhada
13
Bataille celui 'qui sans doute a été le plus loin dans l'expérience cruciale du destin moderne de la 'communauté''.
14
bataille entre 1930 e 1940 le mot communauté s'impose à sa recherche
15
princípio de incompletude
[citando bataille] pourquoi 'communauté'? 'a la base de chaque être, il existe un princpe d'insuffisance...' (principe d'incompletude). cést un principe, notons-le bien, cela qui commande et ordonne la possibilité d'un être.
17
finitude
communion?
19
bataille, principe d'insuffisance, 'base de tout être'.
21
Me maintenir présent dans la proximité d'autrui qui s'éloigne définitivement en mourant, prendre sur moi la mort d'autrui comme la seule morte qui me concerne, voilà ce qui me met hors de moi et est la seule séparation qui puisse m'ouvrir, dans son impossibilité, à l'Ouvert d'une communauté.
bataille: 's'il voit son semblable mourir, un vivant ne peut plus
subsister que hors de soi'.
* 22
voilà ce qui fonde la communauté. il ne saurait y avoir de communauté si n'était commun l'événement premier et dernier qui en chacun cesse de pouvoir l'être (naissance, mort).
23
ce qui ne veut pas dire que la communauté assure une sorte de non-mortalité.
23-4
'si la communauté est révélée par la mort d'autrui, c'est que la morte este elle-même la véritable communauté des êtres mortels: leur comunion impossible. la communauté occupe donc cette place singulíere: elle assume l'impossibilité de sa propre immanence, l'impossibilité d'un être comunautaire comme sujet. la communauté assume et inscrit en quelque sorte l'impossibilité de la communauté...une communauté este la présentation à ses 'membres' de leur vérité mortelle (autant dire qu'il n'y a pas de communauté d'être immortels...). elle est la présentation de la finitude et de l'excès sans retour qui fonde l'être-fini...'
*24
a quoi sert-elle? a rien, sinon à rendre présent le service à autrui jusque dans la mort, pour qu'autrui ne se perde pas solitairement, mais s'y trouve suppléé, en même temps qu'il apoorte à un autre cette supléance qui lui est procurée. la substitution mortelle este ce quei remplace la communion
25
la communauté n'est pas le lieu de la Souveraineté
elle inclut l'extériorité d'être qui l'exclut (la mort, la parole, la relation à autrui)
26-
grupos/comunidades nas quais bataille se envolveu
28
chaque membre de la communauté n'est pas seulement toute la communauté, mais l'incarnation violente, disparate, éclatée, impuissante, de l'ensemble des êtres qui, tendant à exister inteégralement, ont pour corollaire le néant où ils sont déjà par avance tombés. chque membre ne forme groupe que par l'absolu de la séparation qui a besoin de s'affirmer pour se rompre jusqu'à devenir rapport, raport paradoxal...
29
dehors
30
sacrifice et abandon
sacrifier est abandonner et donner...
temps
35
seule en vaut la peine la transmission de l'intransmissible
37
mémoire
45
la communauté négative: la communauté de ceux qui n'ont pas de communauté
46
communauté avec l'impossible
'la base de la communication' n'est pas nécessairemente la parole, voire le silence qui en est le fon et la ponctuation, mais l'exposition à la mort, non plus de moi-même, mais d'autrui don même la présence vivante et la plus procche est déjà l'éternelle et l'insupportable asence, celle que ne diminue le travail d'aucun deuil. et c'est dans la vie même que cette absence d'autrui doit être rencontrée...
'l'infini de l'abondon', 'la communauté de ceux qui n'ont pas de communauté'. nous touchons peut-être là la forme ultime de l'expérience communautaire, apr´`es laquelle il n'y aura plus rien à dire, parce qu'elle doit se connaître en s'ignorant elle-même.
58
un tel monde qui précisement est l'oubli du monde.
61
impuissance
July 24, 2023
Un labirinto di connessioni
Blanchot, con la sua prosa intrisa di mistero e sfumature, ci invita a una festa dell'intelletto, dove l'ospite d'onore è l'enigma della comunità ideale. Attenzione, però, non aspettatevi risposte facili o platitudini. Il caro Maurice è un padrone di casa che preferisce stimolare la conversazione piuttosto che risolverla.
Questo libro, o dovrei dire, questa estesa riflessione, esplora i confini del concetto di comunità, stravolgendolo, decostruendolo e poi mettendolo nuovamente insieme. Tuttavia, questo puzzle ricomposto ha un aspetto stranamente diverso da prima, stimolando domande nuove e profonde.
Ho trovato "La comunità inconfessabile" un viaggio piuttosto tortuoso. È come vagare in un bosco fitto, dove ogni tanto intravedi un barlume di luce tra gli alberi, solo per ritrovarti di nuovo nell'ombra. Blanchot si diverte a sfidare i lettori, lanciandoli in un mare di dubbi e mettendo alla prova la loro pazienza.
Non fraintendetemi, questo non vuol dire che il libro sia privo di valore. Al contrario, vi sono momenti di brillante introspezione e intuizioni penetranti. Tuttavia, in mezzo a questi lampi di lucidità, ci sono anche molte zone d'ombra che possono lasciare il lettore con una sensazione di insoddisfazione.
Onestamente, ho trovato il libro impegnativo e a tratti frustrante. Il tono di Blanchot è intransigente, e la mancanza di risposte concrete può lasciare un senso di vuoto. Tuttavia, per coloro che amano un'enigmatica sfida filosofica, "La comunità inconfessabile" potrebbe essere una lettura stimolante.
In conclusione, mi trovo a dare a "La comunità inconfessabile" un modesto 3 su 5. Nonostante i suoi momenti di lucidità, l'opera mi ha lasciato con una sensazione di incompletezza. Tuttavia, Blanchot offre un viaggio intrigante, un'avventura filosofica che, anche se non sempre appagante, è sicuramente indimenticabile.
Blanchot, con la sua prosa intrisa di mistero e sfumature, ci invita a una festa dell'intelletto, dove l'ospite d'onore è l'enigma della comunità ideale. Attenzione, però, non aspettatevi risposte facili o platitudini. Il caro Maurice è un padrone di casa che preferisce stimolare la conversazione piuttosto che risolverla.
Questo libro, o dovrei dire, questa estesa riflessione, esplora i confini del concetto di comunità, stravolgendolo, decostruendolo e poi mettendolo nuovamente insieme. Tuttavia, questo puzzle ricomposto ha un aspetto stranamente diverso da prima, stimolando domande nuove e profonde.
Ho trovato "La comunità inconfessabile" un viaggio piuttosto tortuoso. È come vagare in un bosco fitto, dove ogni tanto intravedi un barlume di luce tra gli alberi, solo per ritrovarti di nuovo nell'ombra. Blanchot si diverte a sfidare i lettori, lanciandoli in un mare di dubbi e mettendo alla prova la loro pazienza.
Non fraintendetemi, questo non vuol dire che il libro sia privo di valore. Al contrario, vi sono momenti di brillante introspezione e intuizioni penetranti. Tuttavia, in mezzo a questi lampi di lucidità, ci sono anche molte zone d'ombra che possono lasciare il lettore con una sensazione di insoddisfazione.
Onestamente, ho trovato il libro impegnativo e a tratti frustrante. Il tono di Blanchot è intransigente, e la mancanza di risposte concrete può lasciare un senso di vuoto. Tuttavia, per coloro che amano un'enigmatica sfida filosofica, "La comunità inconfessabile" potrebbe essere una lettura stimolante.
In conclusione, mi trovo a dare a "La comunità inconfessabile" un modesto 3 su 5. Nonostante i suoi momenti di lucidità, l'opera mi ha lasciato con una sensazione di incompletezza. Tuttavia, Blanchot offre un viaggio intrigante, un'avventura filosofica che, anche se non sempre appagante, è sicuramente indimenticabile.
Read
June 13, 2022“Por certo, à medida que o tempo passa, ao discernir que com ela precisamente o tempo deixa de passar e que assim ele se encontra privado das suas pequenas propriedades, “o seu quarto pessoal" que, ao ser habitado por ela, está como que vazio — e é este vazio, que ela instala, que faz com que ela esteja a mais - ocorre-nos que ela deveria desaparecer e que tudo seria aligeirado se ela regressasse ao mar (o lugar de onde ele acredita que ela veio), um pensamento que não passa de uma veleidade do pensamento. No entanto, assim que ela se afasta verdadeiramente, ele experimentará uma espécie de arrependimento e um desejo de a rever, na nova solidão que a sua ausência súbita criou. Porém, ele cometeu o erro de falar disto aos outros e até de rir disto, como se a tentativa que ele tinha empreendido com uma seriedade extrema, disposto que estava a consagrar-lhe toda a vida, não tivesse deixado na memória senão o escárnio do ilusório. Este é, de facto, um dos traços da comunidade: a comunidade dissolve-se, dando a impressão de nunca ter existido, ainda que tivesse existido.”
January 23, 2015
Not the best Blanchot has to offer, but surely not bad.
A spiraling attempt at speaking of that which cannot be spoken of, which evades all avowal; the communital relation
A spiraling attempt at speaking of that which cannot be spoken of, which evades all avowal; the communital relation
August 10, 2015
I don't know what it is with me and Blanchot, but most of his writing just feels incredibly timid and equivocal.
January 20, 2016
La Comunidad Inconfesable. Filosóficamente denso, desde un discurso novedoso, tratando de buscar qué es eso que llamamos Comunidad. Y buscando, siempre, un tipo de comunidades muy peculiares.
Displaying 1 - 22 of 22 reviews