What do you think?
Rate this book
Baudolino
It is April 1204, and Constantinople, the splendid capital of the Byzantine Empire, is being sacked and burned by the knights of the Fourth Crusade. Amid the carnage and confusion, one Baudolino saves a historian and high court official from certain death at the hands of the crusading warriors and proceeds to tell his own fantastical story.
Born a simple peasant in northern Italy, Baudolino has two major gifts-a talent for learning languages and a skill in telling lies. When still a boy he meets a foreign commander in the woods, charming him with his quick wit and lively mind. The commander-who proves to be Emperor Frederick Barbarossa-adopts Baudolino and sends him to the university in Paris, where he makes a number of fearless, adventurous friends.
Spurred on by myths and their own reveries, this merry band sets out in search of Prester John, a legendary priest-king said to rule over a vast kingdom in the East-a phantasmagorical land of strange creatures with eyes on their shoulders and mouths on their stomachs, of eunuchs, unicorns, and lovely maidens.
With dazzling digressions, outrageous tricks, extraordinary feeling, and vicarious reflections on our postmodern age, this is Eco the storyteller at his brilliant best.
Born a simple peasant in northern Italy, Baudolino has two major gifts-a talent for learning languages and a skill in telling lies. When still a boy he meets a foreign commander in the woods, charming him with his quick wit and lively mind. The commander-who proves to be Emperor Frederick Barbarossa-adopts Baudolino and sends him to the university in Paris, where he makes a number of fearless, adventurous friends.
Spurred on by myths and their own reveries, this merry band sets out in search of Prester John, a legendary priest-king said to rule over a vast kingdom in the East-a phantasmagorical land of strange creatures with eyes on their shoulders and mouths on their stomachs, of eunuchs, unicorns, and lovely maidens.
With dazzling digressions, outrageous tricks, extraordinary feeling, and vicarious reflections on our postmodern age, this is Eco the storyteller at his brilliant best.
527 pages, Paperback
First published November 1, 2000
About the author
Umberto Eco
838 books10.9k followersUmberto Eco was an Italian writer of fiction, essays, academic texts, and children's books. A professor of semiotics at the University of Bologna, Eco’s brilliant fiction is known for its playful use of language and symbols, its astonishing array of allusions and references, and clever use of puzzles and narrative inventions. His perceptive essays on modern culture are filled with a delightful sense of humor and irony, and his ideas on semiotics, interpretation, and aesthetics have established his reputation as one of academia’s foremost thinkers.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,313 reviews
December 15, 2023
Utopias of dreams and dystopias of history coexist…
Baudolino is an accidental hero and an inadvertent adventurer… His fate, personified by Umberto Eco, mercilessly set him on a series of escapades in the magical realism of the past and in the never-never land of medieval history.
Baudolino is an emanation of Umberto Eco who is an emanation of the Unique who is an emanation of the Gnostics…
We live in the Gnostic world and everybody is an amateur demiurge.
Now, one of our brothers, Eldad of the tribe of Dan, more than a hundred years ago, arrived at Qayrawan, in Africa, where a community of the Chosen People exists, saying that he came from the kingdom of the ten lost tribes, a land blessed by heaven, where life is peaceful, never troubled by any crime, where truly the streams flow with milk and honey. This land has remained separated from every other country because it is defended by the river Sambatyon, which is as wide as the shot of the mightiest bow, but it is without water, and only sand and stones flow there furiously, making a noise so horrible that it can be heard even at the distance of a day’s march, and that inanimate matter flows there so rapidly that anyone wishing to cross the river would be swept away by it. That stony course stops only at the beginning of the Sabbath, and only on the Sabbath can it be crossed, but no son of Israel could violate the Sabbath day of rest.
Baudolino is an accidental hero and an inadvertent adventurer… His fate, personified by Umberto Eco, mercilessly set him on a series of escapades in the magical realism of the past and in the never-never land of medieval history.
God is the Unique, and he is so perfect that he does not resemble any of the things that exist or any of the things that do not; you cannot describe him using your human intelligence, as if he were someone who becomes angry if you are bad or who worries about you out of goodness, someone who has a mouth, ears, face, wings, or that is spirit, father or son, not even of himself. Of the Unique you cannot say he is or is not, he embraces all but is nothing; you can name him only through dissimilarity, because it is futile to call him Goodness, Beauty, Wisdom, Amiability, Power, Justice, it would be like calling him Bear, Panther, Serpent, Dragon, or Gryphon, because whatever you say of him you will never express him. God is not body, is not figure, is not form; he does not have quantity, quality, weight, or lightness; he does not see, does not hear, does not know disorder and perturbation; he is not soul, intelligence, imagination, opinion, thought, word, number, order, size; he is not equality and is not inequality, is not time and is not eternity; he is a will without purpose. Try to understand, Baudolino: God is a lamp without flame, a flame without fire, a fire without heat, a dark light, a silent rumble, a blind flash, a luminous soot, a ray of his own darkness, a circle that expands concentrating on its own center, a solitary multiplicity; he is a space that is not, in which you and I are the same thing, as we are today in this time that doesn’t flow. Then the Unique, because of his perfection, through generosity of himself, tends to expand, to widen in ever broader spheres of his own fullness; he is, like a candle, victim of the spreading light, the brighter it grows the more it melts. Yes, God liquefies in the shadows of himself, becomes a throng of divine messengers, Eons that have much of his power, but in a form already weaker. There are many gods, demons, Archons, Tyrants, Forces, Sparks, Stars, and what the Christians call angels or archangels... But they are not created by the Unique, they are an emanation of him.
Baudolino is an emanation of Umberto Eco who is an emanation of the Unique who is an emanation of the Gnostics…
We live in the Gnostic world and everybody is an amateur demiurge.
October 15, 2021
Baudolino, Umberto Eco
Baudolino is a 2000 novel by Umberto Eco about the adventures of a man named Baudolino in the known and mythical Christian world of the 12th century.
In the year of 1204, Baudolino of Alessandria enters Constantinople, unaware of the Fourth Crusade that has thrown the city into chaos.
In the confusion, he meets Niketas Choniates and saves his life.
Niketas is amazed by his language genius, speaking many languages he has never heard, and on the question: if he is not part of the crusade, who is he?
Baudolino begins to recount his life story to Niketas.
His story begins in 1155, when Baudolino - a highly talented Italian peasant boy - is sold to and adopted by the emperor Frederick I.
At court and on the battlefield, he is educated in reading and writing Latin and learns about the power struggles and battles of northern Italy at the time. He is sent to Paris to become a scholar. ...
تاریخ نخستین خوانش: روز هفدهم ماه سپتامبر سال 2010میلادی
عنوان: بائو دولینو؛ نویسنده: اومبرتو اکو؛ مترجم: رضا علیزاده؛ تهران، روزنه، 1386؛ در 672ص؛ شابک 9643342506؛ موضوع: داستانهای نویسندگان ایتالیا - سده 20م
بائو دولینو، بسیار خواندنی است، اما هنوز هم باور ندارم، با یکبار خوانش، بتوانم درکش کنم؛ «اومبرتو اکو»، استاد نشانه شناسی در دانشگاه «بولونیا»، و نویسنده ی رمانهای پر خوانشگر بودند، و روانشان شادمان، ایشان صاحب امتیاز نگاشته های بسیاری نیز بوده اند؛ «اومبرتو اکو» زاده ی «آلساندریا» در «ایتالیا» بودند، و در «میلان» زندگی میکردند، که در روز نوزدهم ماه فوریه سال 2016میلادی، به سرزمین نور پر کشیدند؛ از رمانهای نام آشنای ایشان، میتوان به «نام گل سرخ»؛ و «آونگ فوکو» اشاره کرد؛
رمان، سراسر شرح سفرهای دور و درازی است، که «بائودولینو» ماجراجویانه، پشت سر میگذارد؛ رمان «بائودولینو» را به دو بخش، میتوان تقسیم کرد
بخش نخست از آغاز رمان تا مرگ «فردریک کبیر» را در بر میگیرد؛ این بخش بیست و پنج فصل از کتاب را شامل است، و از لحاظ برخورد با واقعیت بیرونی، کاملاً رئالیستی میباشد؛ سفرها و جابجاییهای زمانی و مکانی موجود در رمان، یا به بهانه ی شرح لشکرکشیهای «فردریک» است به «ایتالیا»، و بویژه به «میلان»، یا رخدادهائی هستند، که بر «بائودولینو» در سفرش به «پاریس»، و تحصیل در آن شهر بر او میگذرد؛ اما هنگامیکه «فردریک»، در جریان لشکرکشی خویش بمنظور حضور در جنگهای صلیبی، میمیرد؛ ...؛
پانزده فصل پایانی، بخش دوم فضای رمان را شکل میدهد؛ «بائودولینو» و همراهانش، به قصد سرزمین «کشیش یوحنا»، راهی شرق مرموز میشوند، تا واپسین قول «بائودولینو» به پدرخوانده اش - «فردریک» - را، که تقدیم «فیالجه»، یا همان «جام مقدس» به کشیش «یوحنا» است، ادا کنند؛ در این بخش دوم، سطح رمان، هماره میان «رئالیسم» بخش نخست، و نوعی فرار از واقعیتگرایی، در نوسان است؛ موجودات عجیب و غریب، ماجراهای غیررئالیستی، و کشف سرزمینهایی، با موجودات «عجیب الخلقه»، تنه ی اصلی این بخش است؛ در واقع، اگر بخش نخست رمان، خوانشگر را به یاد یک اثر کلاسیک، و زیبای «لارنس استرن»، یعنی «تریسترام شندی» میاندازد، در بخش دوم با «جاناتان سویفت»، و «سفرهای گالیور»، شباهتی باورنکردنی دارد؛ از سوی دیگر، وجود عنصر «جام مقدس» - یا چنانکه در رمان از آن نام برده میشود «فیالجه»، خوانشگر را به یاد بخشی از رمانسهای سده های میانی میلادی، درباره ی جستجوهای شوالیه ها، برای یافتن «جام مقدس» میاندازد؛ «جام مقدسی» که در رمان «بائودولینو» نیز، همچنان ناشناخته، و مرموز، و دست نیافتنی، باقی میماند، و به رغم اینکه تنها خوانشگر و «بائودولینو» میدانند که جام موردنظر همان پیاله ی چوبی پدر «بائودولینو» هست
نقل از متن: (1 - بائودولینو دست خود را در نوشتن میآزماید: راتیسبون ماه دسامبر سنه یک هزار و یک صد و پنجاه و پنج بعد از میلاد وقایه نامه بائودولینو از خانه دان آئولاریو؛
من بائودولینو پسر گائلیادوی آئولاری با یک سر شبیه سر شیر هللویا سپاس گادر متعال را که بادا گناهم را ببخشد بنده فی الواقع بزرگترین دزدی زندگی ام را ارتکاب دادم، منظور این است که از گنجه اسقف اوتو صفحه های زیادی دزدیده ام که شاید مال دیوانخانه ی امپراطوری باشد و تقریبا همه را از دم تراشیدم به جز جاهایی که نوشته هاش نمیرفت لذا حالا آنقدر رّق برای نوشتن دارم که هر چه دوست دارم بنویسم یعنی همان داستان خودم را با اینکه بلد نیستم لاتین بنویسم
اگر بفهمند نوشته ها گم شده؛ خدا میداند چه قیامتی به پا میکنند؛ لذا شاید خیال کنند کار جاسوس اسقفهای رومی بوده؛ که از امپراتور «فردریکوس» بدشان میآید
شاید هم کسی در دیوانخانه متوجه نشود، آنها دایم مشغول نوشتن و نوشتن اند، حتی وقتی که لازم نیست، و هر کس پیداشان کند (منظورم صفحه هاست)
کاریشان نمیتواند بکند
ابتدای مقدمه یا داستان، دو شهر سنه یک هزار و یکصد و چهل و سه ب م زمانی مدید بسا در باب دگرگونی و بیهودگی امور دنیوی میاندیشیدم
این چند خط از قبل این��ا بود و نتوانستم آنها را بتراشم پس گذاشتم که باشد
اگر این صفحه ها را پیدا کنند که من حالا روشان نوشته ام حتی رییس دیوانخانه هم ازشان سر درنمیآورد چون این لسانی که اینجاست همانی است که در فراسکتا بش حرف میزنند اما کسی بلد نیست بنویسدش
اما حتی زفانش را هم نفهمند در جا میگویند کار من بوده، چون همه میگویند ما مردم فراسکتا به لسانی حرف میزنیم که هیچ مسیهی تا حالا نشنیده پس باید این صفحه ها را خوب قایم کنم
ای خدا نوشتن خیلی کار سختی است همیه انگشتام از همین الآن درت میکند
بابام گالیادو همیشه میگوید لابد استعداد سانتا ماریای روبرتویی به من رسیده، چون از همان توله گی اگر کسی فقط پنج کلمه حرف میزد عین خودش شروع میکردم به حرف زدن میخواست از تردونا آمده باشد، یا از گاوی، یا حتی از مدیولانوم، جایی که مردمش عجیبتر از سگها حرف میزنند، خلاصه حتی وقتی اولین بار در عمرم آلمانها را دیدم، که داشتند تردونا را محاصره محاسره مهاسره میکردند، همه مست و کثیف و میگویند ماین گوت، قبل از اینکه روز به شب بکشد من هم میگفتم ماین گوت و آنها به من میگوفتند میگفتند کینت برو یک فروو خوشگل برامان پیدا کن تا ما فیکی فیکی اش کنیم حتی اگر نخواد به ما بگوید کجاست خیلی زود میگیریم اش
گفتم فروو چی هست گفتند ززن جنس س لتیف دو ورستان با دستشان ادای سینه های بزرگ را درآوردند چون توی این محاصره از بابت زن در مزیقه هستیم، چون زنهای تردونایی توی شهراند و وقتی وارد میشویم شهر را میگذارند برای ما اما زنهای بیرون شهر آفتابی نمیشوند و بعد شروع کردند به فحش دادن فحشهایی که حتی من مورمورم شد
هون های شپشوی گوه، خیال نکنید من میآیم به شما بگویم فرووها کجا هستند، من خبرچین نیستم، بهتر است مثل قبل سرتان را با خودتان ور گرم کنید
یا مادر مقدس، میتوانستند بکشندم
بکشند یا مقتولم کنند، حالا تقریبا دارم لاتین مینویسم، نه اینکه لاتین بلدم درست که یاد گرفته ام از روی کتب لاتین بخوانم و وقتی با من لاتین حرف میزنند، میفهمم ولی نوشتن اش مهم است که نمیدانم چه طور باید کلمه ها را بنویسی
نکبت اصلن نمیفهمم ستور است یا استور و همیشه اشتباه میکنم ولی برای ما همیشه اسب است و هیچ وقت هم اشتباه نمیشود چون هیچکس اسب را نمینویسد راستش هیچوقت هیچ چیز را نمینویسند چون کسی خواندن بلد نیست
ولی آن روز به خیر گذشت و آلمانها هیچ کاریم نکردند چون درست به موقع چند تا جنگآور از راه رسیدند که فریاد میزدند زودباش زودباش داریم دوباره حمله میکنیم و بعد جهنم به پا شد و من مانده بودم که چه طور حواسم را جمع کنم وقتی سواره نظام میرود اینطرف و پیاده نظام میرود آن طرف با این همه بیدق و صدای شیپور و برجهای چوبی بلند شبیه درختهای بورمیا که مثل ارابه جابه جا میشدند و کماندارها و فلاخن اندازان هم سوارش و یک عده هم در حال بردن نردبان و تیر مثل تگرگ میبارید سرشان و یک عده مشغول انداختن سنگ با یک جور قاشغ بزرگ که وزوز مثل زوبین ها از بالای سرم میگذشت که تردونایی ها از بالای دیوارها پرت میکردند، عجب خرمحشری!)؛ پایان
تاریخ بهنگام رسانی 30/08/1399هجری خورشدی؛ 22/07/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
Baudolino is a 2000 novel by Umberto Eco about the adventures of a man named Baudolino in the known and mythical Christian world of the 12th century.
In the year of 1204, Baudolino of Alessandria enters Constantinople, unaware of the Fourth Crusade that has thrown the city into chaos.
In the confusion, he meets Niketas Choniates and saves his life.
Niketas is amazed by his language genius, speaking many languages he has never heard, and on the question: if he is not part of the crusade, who is he?
Baudolino begins to recount his life story to Niketas.
His story begins in 1155, when Baudolino - a highly talented Italian peasant boy - is sold to and adopted by the emperor Frederick I.
At court and on the battlefield, he is educated in reading and writing Latin and learns about the power struggles and battles of northern Italy at the time. He is sent to Paris to become a scholar. ...
تاریخ نخستین خوانش: روز هفدهم ماه سپتامبر سال 2010میلادی
عنوان: بائو دولینو؛ نویسنده: اومبرتو اکو؛ مترجم: رضا علیزاده؛ تهران، روزنه، 1386؛ در 672ص؛ شابک 9643342506؛ موضوع: داستانهای نویسندگان ایتالیا - سده 20م
بائو دولینو، بسیار خواندنی است، اما هنوز هم باور ندارم، با یکبار خوانش، بتوانم درکش کنم؛ «اومبرتو اکو»، استاد نشانه شناسی در دانشگاه «بولونیا»، و نویسنده ی رمانهای پر خوانشگر بودند، و روانشان شادمان، ایشان صاحب امتیاز نگاشته های بسیاری نیز بوده اند؛ «اومبرتو اکو» زاده ی «آلساندریا» در «ایتالیا» بودند، و در «میلان» زندگی میکردند، که در روز نوزدهم ماه فوریه سال 2016میلادی، به سرزمین نور پر کشیدند؛ از رمانهای نام آشنای ایشان، میتوان به «نام گل سرخ»؛ و «آونگ فوکو» اشاره کرد؛
رمان، سراسر شرح سفرهای دور و درازی است، که «بائودولینو» ماجراجویانه، پشت سر میگذارد؛ رمان «بائودولینو» را به دو بخش، میتوان تقسیم کرد
بخش نخست از آغاز رمان تا مرگ «فردریک کبیر» را در بر میگیرد؛ این بخش بیست و پنج فصل از کتاب را شامل است، و از لحاظ برخورد با واقعیت بیرونی، کاملاً رئالیستی میباشد؛ سفرها و جابجاییهای زمانی و مکانی موجود در رمان، یا به بهانه ی شرح لشکرکشیهای «فردریک» است به «ایتالیا»، و بویژه به «میلان»، یا رخدادهائی هستند، که بر «بائودولینو» در سفرش به «پاریس»، و تحصیل در آن شهر بر او میگذرد؛ اما هنگامیکه «فردریک»، در جریان لشکرکشی خویش بمنظور حضور در جنگهای صلیبی، میمیرد؛ ...؛
پانزده فصل پایانی، بخش دوم فضای رمان را شکل میدهد؛ «بائودولینو» و همراهانش، به قصد سرزمین «کشیش یوحنا»، راهی شرق مرموز میشوند، تا واپسین قول «بائودولینو» به پدرخوانده اش - «فردریک» - را، که تقدیم «فیالجه»، یا همان «جام مقدس» به کشیش «یوحنا» است، ادا کنند؛ در این بخش دوم، سطح رمان، هماره میان «رئالیسم» بخش نخست، و نوعی فرار از واقعیتگرایی، در نوسان است؛ موجودات عجیب و غریب، ماجراهای غیررئالیستی، و کشف سرزمینهایی، با موجودات «عجیب الخلقه»، تنه ی اصلی این بخش است؛ در واقع، اگر بخش نخست رمان، خوانشگر را به یاد یک اثر کلاسیک، و زیبای «لارنس استرن»، یعنی «تریسترام شندی» میاندازد، در بخش دوم با «جاناتان سویفت»، و «سفرهای گالیور»، شباهتی باورنکردنی دارد؛ از سوی دیگر، وجود عنصر «جام مقدس» - یا چنانکه در رمان از آن نام برده میشود «فیالجه»، خوانشگر را به یاد بخشی از رمانسهای سده های میانی میلادی، درباره ی جستجوهای شوالیه ها، برای یافتن «جام مقدس» میاندازد؛ «جام مقدسی» که در رمان «بائودولینو» نیز، همچنان ناشناخته، و مرموز، و دست نیافتنی، باقی میماند، و به رغم اینکه تنها خوانشگر و «بائودولینو» میدانند که جام موردنظر همان پیاله ی چوبی پدر «بائودولینو» هست
نقل از متن: (1 - بائودولینو دست خود را در نوشتن میآزماید: راتیسبون ماه دسامبر سنه یک هزار و یک صد و پنجاه و پنج بعد از میلاد وقایه نامه بائودولینو از خانه دان آئولاریو؛
من بائودولینو پسر گائلیادوی آئولاری با یک سر شبیه سر شیر هللویا سپاس گادر متعال را که بادا گناهم را ببخشد بنده فی الواقع بزرگترین دزدی زندگی ام را ارتکاب دادم، منظور این است که از گنجه اسقف اوتو صفحه های زیادی دزدیده ام که شاید مال دیوانخانه ی امپراطوری باشد و تقریبا همه را از دم تراشیدم به جز جاهایی که نوشته هاش نمیرفت لذا حالا آنقدر رّق برای نوشتن دارم که هر چه دوست دارم بنویسم یعنی همان داستان خودم را با اینکه بلد نیستم لاتین بنویسم
اگر بفهمند نوشته ها گم شده؛ خدا میداند چه قیامتی به پا میکنند؛ لذا شاید خیال کنند کار جاسوس اسقفهای رومی بوده؛ که از امپراتور «فردریکوس» بدشان میآید
شاید هم کسی در دیوانخانه متوجه نشود، آنها دایم مشغول نوشتن و نوشتن اند، حتی وقتی که لازم نیست، و هر کس پیداشان کند (منظورم صفحه هاست)
کاریشان نمیتواند بکند
ابتدای مقدمه یا داستان، دو شهر سنه یک هزار و یکصد و چهل و سه ب م زمانی مدید بسا در باب دگرگونی و بیهودگی امور دنیوی میاندیشیدم
این چند خط از قبل این��ا بود و نتوانستم آنها را بتراشم پس گذاشتم که باشد
اگر این صفحه ها را پیدا کنند که من حالا روشان نوشته ام حتی رییس دیوانخانه هم ازشان سر درنمیآورد چون این لسانی که اینجاست همانی است که در فراسکتا بش حرف میزنند اما کسی بلد نیست بنویسدش
اما حتی زفانش را هم نفهمند در جا میگویند کار من بوده، چون همه میگویند ما مردم فراسکتا به لسانی حرف میزنیم که هیچ مسیهی تا حالا نشنیده پس باید این صفحه ها را خوب قایم کنم
ای خدا نوشتن خیلی کار سختی است همیه انگشتام از همین الآن درت میکند
بابام گالیادو همیشه میگوید لابد استعداد سانتا ماریای روبرتویی به من رسیده، چون از همان توله گی اگر کسی فقط پنج کلمه حرف میزد عین خودش شروع میکردم به حرف زدن میخواست از تردونا آمده باشد، یا از گاوی، یا حتی از مدیولانوم، جایی که مردمش عجیبتر از سگها حرف میزنند، خلاصه حتی وقتی اولین بار در عمرم آلمانها را دیدم، که داشتند تردونا را محاصره محاسره مهاسره میکردند، همه مست و کثیف و میگویند ماین گوت، قبل از اینکه روز به شب بکشد من هم میگفتم ماین گوت و آنها به من میگوفتند میگفتند کینت برو یک فروو خوشگل برامان پیدا کن تا ما فیکی فیکی اش کنیم حتی اگر نخواد به ما بگوید کجاست خیلی زود میگیریم اش
گفتم فروو چی هست گفتند ززن جنس س لتیف دو ورستان با دستشان ادای سینه های بزرگ را درآوردند چون توی این محاصره از بابت زن در مزیقه هستیم، چون زنهای تردونایی توی شهراند و وقتی وارد میشویم شهر را میگذارند برای ما اما زنهای بیرون شهر آفتابی نمیشوند و بعد شروع کردند به فحش دادن فحشهایی که حتی من مورمورم شد
هون های شپشوی گوه، خیال نکنید من میآیم به شما بگویم فرووها کجا هستند، من خبرچین نیستم، بهتر است مثل قبل سرتان را با خودتان ور گرم کنید
یا مادر مقدس، میتوانستند بکشندم
بکشند یا مقتولم کنند، حالا تقریبا دارم لاتین مینویسم، نه اینکه لاتین بلدم درست که یاد گرفته ام از روی کتب لاتین بخوانم و وقتی با من لاتین حرف میزنند، میفهمم ولی نوشتن اش مهم است که نمیدانم چه طور باید کلمه ها را بنویسی
نکبت اصلن نمیفهمم ستور است یا استور و همیشه اشتباه میکنم ولی برای ما همیشه اسب است و هیچ وقت هم اشتباه نمیشود چون هیچکس اسب را نمینویسد راستش هیچوقت هیچ چیز را نمینویسند چون کسی خواندن بلد نیست
ولی آن روز به خیر گذشت و آلمانها هیچ کاریم نکردند چون درست به موقع چند تا جنگآور از راه رسیدند که فریاد میزدند زودباش زودباش داریم دوباره حمله میکنیم و بعد جهنم به پا شد و من مانده بودم که چه طور حواسم را جمع کنم وقتی سواره نظام میرود اینطرف و پیاده نظام میرود آن طرف با این همه بیدق و صدای شیپور و برجهای چوبی بلند شبیه درختهای بورمیا که مثل ارابه جابه جا میشدند و کماندارها و فلاخن اندازان هم سوارش و یک عده هم در حال بردن نردبان و تیر مثل تگرگ میبارید سرشان و یک عده مشغول انداختن سنگ با یک جور قاشغ بزرگ که وزوز مثل زوبین ها از بالای سرم میگذشت که تردونایی ها از بالای دیوارها پرت میکردند، عجب خرمحشری!)؛ پایان
تاریخ بهنگام رسانی 30/08/1399هجری خورشدی؛ 22/07/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
July 11, 2022
لطفا این کتاب رو نخونید!
دیروز بلافاصله بعد از اینکه کتاب رو تموم کردم، بقدری هیجان زده و تحت تاثیر بودم که میخواستم بِدُوَم از خونه بیرون و یقه تک تک آدمایی که میبینم رو بگیرم و ازشون بپرسم: شما بائودولینو رو خوندین؟ و اگر نخونده باشن بهشون التماس کنم که بخونناش. آخ چطور میشه همچین کتاب باشکوه و اسرار آمیز و عجیب و پرماجرا و هوشمندانه ای رو نخوند یا نشناخت؟ چطور من این کتاب رو تا الان نشناخته بودم؟ چطور من تا حالا چیزی از اکو نخونده بودم؟ اگه این کتاب رو نخونده می مردم، مطمعنم بخش بزرگی از لذت این دنیا رو نچشیده میرفتم. دیروز دلم میخواست برم توی خیابون و فریاد بزنم من هیجان انگیز ترین کتاب فانتزی تاریخی جهان رو خوندم ملت.
ولی امروز صبح نظرم عوض شد. صبح که از خواب بیدار شدم حس کردم آنقدر عاشق این کتاب شدم که نمیخوام کسی اندازه من دوستش داشته باشه. به همین خاطر میخوام خواهش کنم کسی این کتابو نخونه. یک نگرانی دیگه ام در موردش دارم. میترسم بخونیدش و نتونید شکوهش رو درک کنید. میترسم نفهمید دارید چی میخونید. میترسم باهاش مثل یک رمان دم دستی برخورد کنید و اونوقت بدنامش کنید. واقعا نمیتونم تحمل کنم کسی به چیزی که اینقدر ازش لذت بردم انتقاد کنه. پس لطفا هیچوقت این کتابو نخونید. یا اینکه... نمیدونم چقدر عملیه واقعا. یا اینکه اگر میخوایید بخونیدش اون رو با یک نگین و سعید و سینا و یارا بخونید. چون اگر این بچا نبودن، با اون دانش گسترده شون که منو از حسودی کبود میکنه، و اون حوصله و دقت توی جمع آوری رفرنس که واقعا عشق خالص و بزرگی رو میطلبه، من اینقدر این کتاب رو نمیفهمیدم. شایدم اصلا نمیفهمیدم. برای همه اونایی که عاشق خوندن کتاب و داشتن بهترین کتابا توی کتابخونه شون هستن؛ یه دوست مثل محمد که اونا رو به عشقشون برسونه، و یه گروه همخوانی مثل مال خودم که کتاب خوندن رو بلد باشن آرزو میکنم.
...............
هر روز که میگذره و اخبار جعلی بیشتری توی دنیا پخش و بعد رسوا میشن، با خودم فکر میکنم واقعا هیچ جوره نمیشه راست و دروغ تاریخ رو تشخیص داد. وقتی در مورد تاریخ و اخبار همین چند سال ،ماه یا هفته های اخیر میشه اینجوری تاریخ سازی و جعل کرد؛ پس ببین تاریخ قرن های قبل چقدر دروغ قاطیش شده و چه تخیلاتی رو به جای واقعیت به خوردمون دادن. این واقعا میتونه ترسناک و ناامید کننده باشه. ولی اگه این حقیقت تلخ تبدیل به طرح اصلی رمان یک نویسنده نابغه بشه، قطعا خیلی خوندی و جذاب از آب درمیاد، و میشه بهش خندید و ازش لذت برد.
............
🦎برای اونهایی که به اسپویل شدن حساسن، اخطار میدم که متن پایین همه داستان رو لو میده.
خب حالا بریم ببینیم رمان بائودولینو چیه :)
احتمالا ریویوو کردن بائودولینو یکی از دشوار ترین جمعبندی های دنیا ست، چونكه هرچی کتابو بیشتر بخونید و جلوتر برید، بیشتر متوجه می شوید که این کتاب مثل یک لحاف چهل تیکه از داستان های مختلفه و داستان اصلی یک چیز دیگه اس که توی آستر لحاف قایمش کردن. پس اگر بخوایید براساس خلاصه طرح هایی که ازش میشنوید برید کتابو بخونید، خیلی سریع گیج میشید.
این داستان روایت شخصی به اسم بائودولینو ست که داره داستان زندگی خودش رو برای مرد تاریخ نگاری به اسم نیکتاس (که بائودولینو او را از غارت قسطنطنیه نجات داده ) تعریف میکنه. این داستان ماجراهای زندگی اون از سال ۱۱۵۵ به بعده، یعنی از زمانی که امپراتور فردریک اول اون رو بعنوان فرزند خونده اش پذیرفت تاااااا جنگ صلیبی چهارم که زمان امروز رمان هستش. بائودولینو توی این فاصله کلی ماجرای هیجان انگیز و باور نکردنی از سر میگدرونه؛ عاشق می شه، توی پاریس تحصیل می کنه، برای امضای توافق نامه های صلح با دشمنان فردریک مذاکره می کنه، شهرها رو نجات می ده و به دنبال قلمرو پادشاهی افسانه ای کشیش یوحنا می گرده.
امااااا! این چیزی نیست که کتاب میخواد برات تعریف کنه. اکوی نابغه توی این رمان میخواد بگه تشخیص اینکه چه چیزی درسته و چه چیزی نیست کار دشواریه و نشون میده که به چه راحتی یکی میتواند به دیگری تبدیل بشه. اکو پیام خودش رو با انتخاب یک راوی که خودش از همون ابتدای رمان اعتراف میکنه که غیرقابل اعتماد و دروغگو عه، منتقل کرده. راوی داستان کتاب اصلا تعارف نداره و همون اول هم تعریف میکنه که چطور به معنای واقعی کلمه، تاریخ واقعی رو پاک کرده و داستان تخیلی خودش رو به جای اون نوشته. اون توی داستان تعریف میکنه که چطور نامههای عاشقانهای برای خودش می نویسه و تظاهر میکنه توسط معشوقه لانگ دیستنس اش براش فرستاده شده. او آثار مذهبی باستانی و یادگاری های مسیحی زیادی رو از آشغال های خونه و اطرافش خلق می کنه و بعد بعنوان نمونه اصیل به کلیسا ها و مردم متدین قالب می کنه. اون حتی یک نامه جعلی از یوحنا به فردریک می نویسه که باعث میشه بائودولینو و دوستانش به سوی سرزمینی ناکجا آباد و سفری غیرممکن رهسپار بشن؛ تا پادشاهی رو که خودشون خلق کردن، با پیشکش کردن جامی که خودشون ساخته ان، پیدا کنن و تقدیس بشن. اون ها به قدری قشنگ و با جزئیات باور پذیر و منطبق بر تاریخ دقیق و واقعی داستانها شون رو جعل می کنن و تعریف می کنن که نه تنها دیگران رو جذب و قانع میکنه، بلکه حتی خود اون سازندگان رو هم فریب میده، چرا که اونها آنقدر توی دنیای تخیلی و دروغین خودشون غرق شدن که در نهایت به داستان هاشون ایمان آوردن. بنابراین خواننده هیچ شانسی برای فهمیدن اینکه چی راسته و چی نیست، نداره.
اما پوینت داستان اکو همین جاست. چرا داستانی که بائودولینو برای نیکتاس تعریف میکنه، باید واقعی تر از داستان های تودرتوی قبلیش باشه؟ و اینکه اصلا راست یا دروغ بودنش مهمه؟ مرز بین خیال و واقعیت کجاست؟ و آیا میشه جایی که مصلحت بزرگتری اقتضا میکنه، یک یا چنتا دروغ گفت؟
اکو اخر کتاب می پرسه که آیا اصلاً فرقی داره که داستان های جزئی پشت وقایع بزرگ چقدر دروغ یا درست باشن؟ اونم وقتی که تاریخ نگار اون چیزی که بهش دستور داده شده یا خودش صلاح دونسته نوشته.
دیروز بلافاصله بعد از اینکه کتاب رو تموم کردم، بقدری هیجان زده و تحت تاثیر بودم که میخواستم بِدُوَم از خونه بیرون و یقه تک تک آدمایی که میبینم رو بگیرم و ازشون بپرسم: شما بائودولینو رو خوندین؟ و اگر نخونده باشن بهشون التماس کنم که بخونناش. آخ چطور میشه همچین کتاب باشکوه و اسرار آمیز و عجیب و پرماجرا و هوشمندانه ای رو نخوند یا نشناخت؟ چطور من این کتاب رو تا الان نشناخته بودم؟ چطور من تا حالا چیزی از اکو نخونده بودم؟ اگه این کتاب رو نخونده می مردم، مطمعنم بخش بزرگی از لذت این دنیا رو نچشیده میرفتم. دیروز دلم میخواست برم توی خیابون و فریاد بزنم من هیجان انگیز ترین کتاب فانتزی تاریخی جهان رو خوندم ملت.
ولی امروز صبح نظرم عوض شد. صبح که از خواب بیدار شدم حس کردم آنقدر عاشق این کتاب شدم که نمیخوام کسی اندازه من دوستش داشته باشه. به همین خاطر میخوام خواهش کنم کسی این کتابو نخونه. یک نگرانی دیگه ام در موردش دارم. میترسم بخونیدش و نتونید شکوهش رو درک کنید. میترسم نفهمید دارید چی میخونید. میترسم باهاش مثل یک رمان دم دستی برخورد کنید و اونوقت بدنامش کنید. واقعا نمیتونم تحمل کنم کسی به چیزی که اینقدر ازش لذت بردم انتقاد کنه. پس لطفا هیچوقت این کتابو نخونید. یا اینکه... نمیدونم چقدر عملیه واقعا. یا اینکه اگر میخوایید بخونیدش اون رو با یک نگین و سعید و سینا و یارا بخونید. چون اگر این بچا نبودن، با اون دانش گسترده شون که منو از حسودی کبود میکنه، و اون حوصله و دقت توی جمع آوری رفرنس که واقعا عشق خالص و بزرگی رو میطلبه، من اینقدر این کتاب رو نمیفهمیدم. شایدم اصلا نمیفهمیدم. برای همه اونایی که عاشق خوندن کتاب و داشتن بهترین کتابا توی کتابخونه شون هستن؛ یه دوست مثل محمد که اونا رو به عشقشون برسونه، و یه گروه همخوانی مثل مال خودم که کتاب خوندن رو بلد باشن آرزو میکنم.
...............
هر روز که میگذره و اخبار جعلی بیشتری توی دنیا پخش و بعد رسوا میشن، با خودم فکر میکنم واقعا هیچ جوره نمیشه راست و دروغ تاریخ رو تشخیص داد. وقتی در مورد تاریخ و اخبار همین چند سال ،ماه یا هفته های اخیر میشه اینجوری تاریخ سازی و جعل کرد؛ پس ببین تاریخ قرن های قبل چقدر دروغ قاطیش شده و چه تخیلاتی رو به جای واقعیت به خوردمون دادن. این واقعا میتونه ترسناک و ناامید کننده باشه. ولی اگه این حقیقت تلخ تبدیل به طرح اصلی رمان یک نویسنده نابغه بشه، قطعا خیلی خوندی و جذاب از آب درمیاد، و میشه بهش خندید و ازش لذت برد.
............
🦎برای اونهایی که به اسپویل شدن حساسن، اخطار میدم که متن پایین همه داستان رو لو میده.
خب حالا بریم ببینیم رمان بائودولینو چیه :)
احتمالا ریویوو کردن بائودولینو یکی از دشوار ترین جمعبندی های دنیا ست، چونكه هرچی کتابو بیشتر بخونید و جلوتر برید، بیشتر متوجه می شوید که این کتاب مثل یک لحاف چهل تیکه از داستان های مختلفه و داستان اصلی یک چیز دیگه اس که توی آستر لحاف قایمش کردن. پس اگر بخوایید براساس خلاصه طرح هایی که ازش میشنوید برید کتابو بخونید، خیلی سریع گیج میشید.
این داستان روایت شخصی به اسم بائودولینو ست که داره داستان زندگی خودش رو برای مرد تاریخ نگاری به اسم نیکتاس (که بائودولینو او را از غارت قسطنطنیه نجات داده ) تعریف میکنه. این داستان ماجراهای زندگی اون از سال ۱۱۵۵ به بعده، یعنی از زمانی که امپراتور فردریک اول اون رو بعنوان فرزند خونده اش پذیرفت تاااااا جنگ صلیبی چهارم که زمان امروز رمان هستش. بائودولینو توی این فاصله کلی ماجرای هیجان انگیز و باور نکردنی از سر میگدرونه؛ عاشق می شه، توی پاریس تحصیل می کنه، برای امضای توافق نامه های صلح با دشمنان فردریک مذاکره می کنه، شهرها رو نجات می ده و به دنبال قلمرو پادشاهی افسانه ای کشیش یوحنا می گرده.
امااااا! این چیزی نیست که کتاب میخواد برات تعریف کنه. اکوی نابغه توی این رمان میخواد بگه تشخیص اینکه چه چیزی درسته و چه چیزی نیست کار دشواریه و نشون میده که به چه راحتی یکی میتواند به دیگری تبدیل بشه. اکو پیام خودش رو با انتخاب یک راوی که خودش از همون ابتدای رمان اعتراف میکنه که غیرقابل اعتماد و دروغگو عه، منتقل کرده. راوی داستان کتاب اصلا تعارف نداره و همون اول هم تعریف میکنه که چطور به معنای واقعی کلمه، تاریخ واقعی رو پاک کرده و داستان تخیلی خودش رو به جای اون نوشته. اون توی داستان تعریف میکنه که چطور نامههای عاشقانهای برای خودش می نویسه و تظاهر میکنه توسط معشوقه لانگ دیستنس اش براش فرستاده شده. او آثار مذهبی باستانی و یادگاری های مسیحی زیادی رو از آشغال های خونه و اطرافش خلق می کنه و بعد بعنوان نمونه اصیل به کلیسا ها و مردم متدین قالب می کنه. اون حتی یک نامه جعلی از یوحنا به فردریک می نویسه که باعث میشه بائودولینو و دوستانش به سوی سرزمینی ناکجا آباد و سفری غیرممکن رهسپار بشن؛ تا پادشاهی رو که خودشون خلق کردن، با پیشکش کردن جامی که خودشون ساخته ان، پیدا کنن و تقدیس بشن. اون ها به قدری قشنگ و با جزئیات باور پذیر و منطبق بر تاریخ دقیق و واقعی داستانها شون رو جعل می کنن و تعریف می کنن که نه تنها دیگران رو جذب و قانع میکنه، بلکه حتی خود اون سازندگان رو هم فریب میده، چرا که اونها آنقدر توی دنیای تخیلی و دروغین خودشون غرق شدن که در نهایت به داستان هاشون ایمان آوردن. بنابراین خواننده هیچ شانسی برای فهمیدن اینکه چی راسته و چی نیست، نداره.
اما پوینت داستان اکو همین جاست. چرا داستانی که بائودولینو برای نیکتاس تعریف میکنه، باید واقعی تر از داستان های تودرتوی قبلیش باشه؟ و اینکه اصلا راست یا دروغ بودنش مهمه؟ مرز بین خیال و واقعیت کجاست؟ و آیا میشه جایی که مصلحت بزرگتری اقتضا میکنه، یک یا چنتا دروغ گفت؟
اکو اخر کتاب می پرسه که آیا اصلاً فرقی داره که داستان های جزئی پشت وقایع بزرگ چقدر دروغ یا درست باشن؟ اونم وقتی که تاریخ نگار اون چیزی که بهش دستور داده شده یا خودش صلاح دونسته نوشته.
June 7, 2023
Umberto Eco, who previously gave us The Name of the Rose and Foucault’s Pendulum, gives us a fantasy historical novel about the fictional right-hand man to Frederick the First (1122-1190), also known as Barbarossa, emperor of the Holy Roman Empire.
Our hero, Baudolino, is a kind of Henry Kissinger sent off by the emperor to conduct negotiations, make peace and threaten war. Baudolino is an inveterate liar and stretcher of the truth, so when he undertakes a multi-year mission to find the mythical Prester John, the exaggeration and fantasy reach a peak. I added a new shelf for this one: "historical fantasy."
The whole book is structured as a story told to a comrade near the end of Baudolino’s life. He indeed finds all the mythical creatures shown on maps of that era – Amazons, mermaids, various dragons, men with eyes in their stomachs. A lot of the lands visited are from Jewish mythology, and in addition to searching for the Christian figure, Prester John, a compatriot who accompanies him is searching for the lost tribes of Israel.
This is the time of the Crusades and, tongue-in-cheek, Eco acquaints us with the origin of sacred relics. At one time the expedition is carrying six heads of John the Baptist for barter.
It’s a fascinating tale; a bit long at 400 pages, but a good read nonetheless, particularly for those who like historical novels. (Is that why I generally don't like historical novels - always a bit overly long? Too much to cram in, LOL. ) We also get an occasional taste of the scientific and philosophical debates of the Medieval Era as in discussions of the existence of the vacuum and of the Holy Ghost.
Top image: 13th-century stained glass image of Frederick I in Strasbourg Cathedral, from Wikipedia
The author (1932-2016) from theguardian.uk.co
[Edited 6/7/23]
Our hero, Baudolino, is a kind of Henry Kissinger sent off by the emperor to conduct negotiations, make peace and threaten war. Baudolino is an inveterate liar and stretcher of the truth, so when he undertakes a multi-year mission to find the mythical Prester John, the exaggeration and fantasy reach a peak. I added a new shelf for this one: "historical fantasy."
The whole book is structured as a story told to a comrade near the end of Baudolino’s life. He indeed finds all the mythical creatures shown on maps of that era – Amazons, mermaids, various dragons, men with eyes in their stomachs. A lot of the lands visited are from Jewish mythology, and in addition to searching for the Christian figure, Prester John, a compatriot who accompanies him is searching for the lost tribes of Israel.
This is the time of the Crusades and, tongue-in-cheek, Eco acquaints us with the origin of sacred relics. At one time the expedition is carrying six heads of John the Baptist for barter.
It’s a fascinating tale; a bit long at 400 pages, but a good read nonetheless, particularly for those who like historical novels. (Is that why I generally don't like historical novels - always a bit overly long? Too much to cram in, LOL. ) We also get an occasional taste of the scientific and philosophical debates of the Medieval Era as in discussions of the existence of the vacuum and of the Holy Ghost.
Top image: 13th-century stained glass image of Frederick I in Strasbourg Cathedral, from Wikipedia
The author (1932-2016) from theguardian.uk.co
[Edited 6/7/23]
July 31, 2023
#bibliotecaafectiva
Romanul lui Umberto Eco prezintă viața unui anume Baudolino, ins mai mult visător decît viteaz, mai mult poet decît cavaler. O povestește el însuși, în timpul devastării Constantinopolului de către pioșii cruciați, în scopul de a-i descoperi noima. Romanul e cam „baroc”, în sensul în care folosea Borges acest cuvînt: un text care nu respectă întru totul simplitatea.
După aventuri nenumărate, ajuns în 1204 în Bizanț, Baudolino se chinuie zile întregi să-l convingă pe nobilul Niketas, cancelarul imperiului, că e un mincinos fără pereche. Ba încearcă să-i convingă și pe alții că nu se cuvine crezut pe cuvînt. Și credeți că reușește? Nici gînd. Baudolino minte pînă și cînd se jură că minte...
Îi citim pățaniile ieșite din comun (cum a fost înfiat de împăratul Frederick Barbarossa, cum a studiat în biblioteca mănăstirii Saint-Victor din Paris, cum a descoperit, într-o basilică din Milano, moaștele celor 3 Magi de la Răsărit, cum s-a îndrăgostit de Beatrice de Burgundia, soția lui Barbarossa, cum a călătorit spre Țara preotului Ioan și ce minunății a văzut acolo, cum a zburat înapoi în Constantinopol pe spatele păsării Roq etc.) și nimic nu ne miră. Și nimic nu ni se pare dubios. Oare de ce?
Singurul răspuns rezonabil e că tuturor cititorilor le place la nebunie să fie mințiți. Nu-și doresc decît scorneli, scorneli, scorneli. De îndată ce deschid cartea lui Baudolino, își pierd scepticismul, devin fraieri și creduli. Dacă pînă și marele învățat Niketas îl crede pe cuvînt și îi consemnează gogoșile fără să clipească, atunci de ce nu l-am crede și noi? De ce nu ne-am lăsa amăgiți încă o dată?
Unii au găsit defecte acestui roman de aventuri mai mult sau mai puțin închipuite. Printre ei, prozatoarea A.S. Byatt. E treaba ei și a lor. Și eu mi-aș fi dorit ca acțiunea să fie mai simplă, iar digresiunile „teologice” mai scurte. Am apreciat umorul personajului. Oricum, romanul lui Umberto Eco m-a amuzat și acum, la 15 ani de la prima lectură...
Un citat despre firea lui Baudolino:
„Nu cred că ești tu așa umil, [Baudolino]. Tu ești fericit de a te fi știut încă o dată Prințul Minciunii”.
Romanul lui Umberto Eco prezintă viața unui anume Baudolino, ins mai mult visător decît viteaz, mai mult poet decît cavaler. O povestește el însuși, în timpul devastării Constantinopolului de către pioșii cruciați, în scopul de a-i descoperi noima. Romanul e cam „baroc”, în sensul în care folosea Borges acest cuvînt: un text care nu respectă întru totul simplitatea.
După aventuri nenumărate, ajuns în 1204 în Bizanț, Baudolino se chinuie zile întregi să-l convingă pe nobilul Niketas, cancelarul imperiului, că e un mincinos fără pereche. Ba încearcă să-i convingă și pe alții că nu se cuvine crezut pe cuvînt. Și credeți că reușește? Nici gînd. Baudolino minte pînă și cînd se jură că minte...
Îi citim pățaniile ieșite din comun (cum a fost înfiat de împăratul Frederick Barbarossa, cum a studiat în biblioteca mănăstirii Saint-Victor din Paris, cum a descoperit, într-o basilică din Milano, moaștele celor 3 Magi de la Răsărit, cum s-a îndrăgostit de Beatrice de Burgundia, soția lui Barbarossa, cum a călătorit spre Țara preotului Ioan și ce minunății a văzut acolo, cum a zburat înapoi în Constantinopol pe spatele păsării Roq etc.) și nimic nu ne miră. Și nimic nu ni se pare dubios. Oare de ce?
Singurul răspuns rezonabil e că tuturor cititorilor le place la nebunie să fie mințiți. Nu-și doresc decît scorneli, scorneli, scorneli. De îndată ce deschid cartea lui Baudolino, își pierd scepticismul, devin fraieri și creduli. Dacă pînă și marele învățat Niketas îl crede pe cuvînt și îi consemnează gogoșile fără să clipească, atunci de ce nu l-am crede și noi? De ce nu ne-am lăsa amăgiți încă o dată?
Unii au găsit defecte acestui roman de aventuri mai mult sau mai puțin închipuite. Printre ei, prozatoarea A.S. Byatt. E treaba ei și a lor. Și eu mi-aș fi dorit ca acțiunea să fie mai simplă, iar digresiunile „teologice” mai scurte. Am apreciat umorul personajului. Oricum, romanul lui Umberto Eco m-a amuzat și acum, la 15 ani de la prima lectură...
Un citat despre firea lui Baudolino:
„Domnule Niketas, problema vieţii mele e că eu întotdeauna am confundat ceea ce vedeam cu ceea ce doream să văd... Ştii, domnule Niketas, cînd tu spui un lucru pe care ţi l-ai închipuit, iar ceilalţi îţi spun că-i chiar aşa, sfîrşeşti şi tu prin a crede-n el. Aşa că eu mergeam prin Frascheta şi vedeam sfinţi şi unicorni prin pădure”.
Read
August 20, 2019This is a novel that I love to return to.
Baudolino, a self declared liar tells the story of his life to a Byzantine court official and historian who he has rescued from the sack of Constantinople during the fourth crusade (1204 AD).
Baudolino's story takes in the life and career of his imperial majesty the Emperor Frederick Barbarossa, study at the university of Paris, the third crusade up to the death of the emperor, the acquisition of the mummified bodies of the three kings for Cologne Cathedral, the discovery of the Holy Grail, the writing of a letter from Prester John and a journey to the fringes of the Empire of Prester John himself and an escape from the fortress of the Old Man of the Mountains...That is unless it was all a hashish inspired dream...Or a lie from beginning to end.
In a recent episode of In Our Time one of the speakers suggested that Bernard Hamilton first came up with the idea that the court of Barbarossa came up with the first letter from Prester John, the question for me now is did Hamilton publish before Eco or Eco before Hamilton. Is this novel about a liar as close to the truth of the invention of a medieval myth as we can get? :)
Baudolino, a self declared liar tells the story of his life to a Byzantine court official and historian who he has rescued from the sack of Constantinople during the fourth crusade (1204 AD).
Baudolino's story takes in the life and career of his imperial majesty the Emperor Frederick Barbarossa, study at the university of Paris, the third crusade up to the death of the emperor, the acquisition of the mummified bodies of the three kings for Cologne Cathedral, the discovery of the Holy Grail, the writing of a letter from Prester John and a journey to the fringes of the Empire of Prester John himself and an escape from the fortress of the Old Man of the Mountains...That is unless it was all a hashish inspired dream...Or a lie from beginning to end.
In a recent episode of In Our Time one of the speakers suggested that Bernard Hamilton first came up with the idea that the court of Barbarossa came up with the first letter from Prester John, the question for me now is did Hamilton publish before Eco or Eco before Hamilton. Is this novel about a liar as close to the truth of the invention of a medieval myth as we can get? :)
September 21, 2022
"in a great history little truths can be altered so that the greater truth emerges."
What would an Umberto Eco novel be without a pile of theological debate, historical references bordering on the obscure, and convoluted story-telling that makes your head spin? What would an Eco novel be without causing you to ask yourself "what the heck was that?" after you finish reading it? Or heaps of tongue-in-cheek phrases that make you wonder if he's being serious or mocking?
...the answer is, not much of an Umberto Eco novel at all. Well, after having finally finished Baudolino I can assure you, this is definitely an Eco novel.
I could try and tell you what the novel is about, but it might be pointless, since the novel isn't really about what it's about. Unless of course, you think it's about something else, in which case it might have actually been about that first thing, instead.... or, about something else entirely.
Perhaps more than other Eco novels I've read, it might help to have an idea of the basic historical context in the novel, otherwise the significance of some of the things which happen in it might be missed. So, in case you fell asleep in history class, or simply go eye-glazey at the mention of history, allow me to give you the condensed, Kyle-style history context, and "plot" rundown of the book (feel free to skip this section if it bores you).
-----------------
Forgive me historians, I'm just pulling stuff from my own spotty memory so I might make some mistakes or miss something (feel free to correct me):
but basically, this novel takes place in and around the context of the third and fourth crusade. There was a significant period between the second and third crusade, where the Christian "Kingdom of Jerusalem" was established and maintained largely with the help of the monastic, knightly orders (like the Templars). This foxy Muslim guy, named Saladin, eventually drives the Christians out of Jerusalem, thereby retaking it for Muslim control. So the Pope, like Popes did at the time, calls for another crusade to retake Jerusalem. This sparks the third crusade, also called the "Kings crusade" since it was lead by a bunch of kings (Like Richard the Lionheart). Now, enter our dear Baudolino, who has been adopted by the emperor Barbarossa, of the Holy Roman Empire (which really is the biggest misnomer in the history of the world, since the HRE is neither holy, Roman, nor an empire; but that's beside the point, even though it is actually significant in the story.).
Eventually Barbarossa joins the third crusade, leading a big-ass army over land toward the holy land. Historically, neither he, nor his army makes it to the holy land since Barbarossa drowns in a river on the way there, and his army dissolves. But is this really what happens? Baudolino claims there is more to this story than history tells us...
This story, which is part of a larger story, is being told by Baudolino in Constantinople during the 4th crusade. Yes, the 4th; even with medieval superstars like "The Lionheart," Jerusalem wasn't retaken. So the 4th crusade is launched and misses slightly, since it decides to capture and sack Constantinople instead. Most of Baudolino's story is being told to us with the burning city as the backdrop.
Umberto Eco also uses the medieval myth of "Prestor John" as a large part of the story (which is basically a grail-type myth (also in the book!) telling of a wonderful land on the other side of the world ruled by the pious christian king, Prestor John).
---------------------------------
So, amateur history lesson/plot summary over (there are plenty more topics in the book, but I think I hit the main ones), there is still a major issue we have to deal with: Baudolino is a lying sack of s#*t! At least, most of the time. Have no fear though, everything in this book is as true as the gospel itself!
One basis that people like St. Anslem, and St. Agustine built their arguments for God's existence upon, is that if we can conceive of something greater than anything, then surely that thing exists! Well, why not the same with stories themselves? If we can think of a story that is grander, and more epic than anything, shouldn't that story be true too?
Even though there are a lot of great messages in this book, throughout the entire novel Umberto Eco, largely through Baudolino, is jerking us around. Suffice to say, my legs are hanging on by a thread, and only a few more pulls will surely remove them for good.
This is not a perfect book, yet I found even its imperfections charming rather than juvenile. I had a lot of fun with this book; more than I expected to, and I really can't justify lowering its star rating, even though my mind tells me I probably shouldn't be so gushy about it. I can't help it though. I thought it was great; I more than really liked it. I really, really liked it. Hopefully you will too.
It can be a little trying at times I suppose, like any Eco book I know (at one point the reader has to deal with a lucid, crazy dream/hallucination happening within a story being told, within a story being told, within a story being told, within the book). Yet, for all its challenges I still found it to be a page-turner, and a fun romp. My suggestion is to go for it, and if you find it's not your cup of tea, then at least you gave it a try.
Also, I have to give major props to William Weaver for his translation work. I can't imagine being a translator and having this thing plop on your desk! 'Are you kidding? You want me to translate somebody writing Latin, medieval Italian, and a blend of other languages in which he doesn't actually know how to write, so he is spelling this the way he thinks they are spelled based on how they sound?!'
If I were a translator, I would have told somebody where they can shove this manuscript, but then again... I'm not William Weaver, and am hence, writing a review about the book instead.
This isn't Eco's "best" novel, but I would claim that this is Eco's most fun novel. The key to success with this one, is to not take it too seriously. How much havoc can a simple story cause anyway?
What would an Umberto Eco novel be without a pile of theological debate, historical references bordering on the obscure, and convoluted story-telling that makes your head spin? What would an Eco novel be without causing you to ask yourself "what the heck was that?" after you finish reading it? Or heaps of tongue-in-cheek phrases that make you wonder if he's being serious or mocking?
...the answer is, not much of an Umberto Eco novel at all. Well, after having finally finished Baudolino I can assure you, this is definitely an Eco novel.
I could try and tell you what the novel is about, but it might be pointless, since the novel isn't really about what it's about. Unless of course, you think it's about something else, in which case it might have actually been about that first thing, instead.... or, about something else entirely.
Perhaps more than other Eco novels I've read, it might help to have an idea of the basic historical context in the novel, otherwise the significance of some of the things which happen in it might be missed. So, in case you fell asleep in history class, or simply go eye-glazey at the mention of history, allow me to give you the condensed, Kyle-style history context, and "plot" rundown of the book (feel free to skip this section if it bores you).
-----------------
Forgive me historians, I'm just pulling stuff from my own spotty memory so I might make some mistakes or miss something (feel free to correct me):
but basically, this novel takes place in and around the context of the third and fourth crusade. There was a significant period between the second and third crusade, where the Christian "Kingdom of Jerusalem" was established and maintained largely with the help of the monastic, knightly orders (like the Templars). This foxy Muslim guy, named Saladin, eventually drives the Christians out of Jerusalem, thereby retaking it for Muslim control. So the Pope, like Popes did at the time, calls for another crusade to retake Jerusalem. This sparks the third crusade, also called the "Kings crusade" since it was lead by a bunch of kings (Like Richard the Lionheart). Now, enter our dear Baudolino, who has been adopted by the emperor Barbarossa, of the Holy Roman Empire (which really is the biggest misnomer in the history of the world, since the HRE is neither holy, Roman, nor an empire; but that's beside the point, even though it is actually significant in the story.).
Eventually Barbarossa joins the third crusade, leading a big-ass army over land toward the holy land. Historically, neither he, nor his army makes it to the holy land since Barbarossa drowns in a river on the way there, and his army dissolves. But is this really what happens? Baudolino claims there is more to this story than history tells us...
This story, which is part of a larger story, is being told by Baudolino in Constantinople during the 4th crusade. Yes, the 4th; even with medieval superstars like "The Lionheart," Jerusalem wasn't retaken. So the 4th crusade is launched and misses slightly, since it decides to capture and sack Constantinople instead. Most of Baudolino's story is being told to us with the burning city as the backdrop.
Umberto Eco also uses the medieval myth of "Prestor John" as a large part of the story (which is basically a grail-type myth (also in the book!) telling of a wonderful land on the other side of the world ruled by the pious christian king, Prestor John).
---------------------------------
So, amateur history lesson/plot summary over (there are plenty more topics in the book, but I think I hit the main ones), there is still a major issue we have to deal with: Baudolino is a lying sack of s#*t! At least, most of the time. Have no fear though, everything in this book is as true as the gospel itself!
One basis that people like St. Anslem, and St. Agustine built their arguments for God's existence upon, is that if we can conceive of something greater than anything, then surely that thing exists! Well, why not the same with stories themselves? If we can think of a story that is grander, and more epic than anything, shouldn't that story be true too?
Even though there are a lot of great messages in this book, throughout the entire novel Umberto Eco, largely through Baudolino, is jerking us around. Suffice to say, my legs are hanging on by a thread, and only a few more pulls will surely remove them for good.
This is not a perfect book, yet I found even its imperfections charming rather than juvenile. I had a lot of fun with this book; more than I expected to, and I really can't justify lowering its star rating, even though my mind tells me I probably shouldn't be so gushy about it. I can't help it though. I thought it was great; I more than really liked it. I really, really liked it. Hopefully you will too.
It can be a little trying at times I suppose, like any Eco book I know (at one point the reader has to deal with a lucid, crazy dream/hallucination happening within a story being told, within a story being told, within a story being told, within the book). Yet, for all its challenges I still found it to be a page-turner, and a fun romp. My suggestion is to go for it, and if you find it's not your cup of tea, then at least you gave it a try.
Also, I have to give major props to William Weaver for his translation work. I can't imagine being a translator and having this thing plop on your desk! 'Are you kidding? You want me to translate somebody writing Latin, medieval Italian, and a blend of other languages in which he doesn't actually know how to write, so he is spelling this the way he thinks they are spelled based on how they sound?!'
If I were a translator, I would have told somebody where they can shove this manuscript, but then again... I'm not William Weaver, and am hence, writing a review about the book instead.
This isn't Eco's "best" novel, but I would claim that this is Eco's most fun novel. The key to success with this one, is to not take it too seriously. How much havoc can a simple story cause anyway?
July 8, 2022
آپدیت بازخوانی تیر 1401
بعد از چند سال دوباره این کتابو همراه دوستان بازخوانی کردم و دوباره هم با تمام وجودم بهش پنج ستاره میدم. این دفعه به لطف بقیه دوستان بیشتر منابع تاریخی و رفرنس ها رو چک کردیم و به شخصه بیشتر از دفعه قبل لذت بردم و بیشتر دهنم از میزان اطلاعات اکو باز شد.
حرف دیگری نیست. چرا که خماری پس از مصرف عسل سبز هرچه حرف بود را شست و برد.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ریویو مرداد 1398
گاهی بد نیست کتاب ها رو به صورت یه آلبوم موسیقی تصور کنیم. فرض کنید که نوازنده ها و خواننده های سراسر دنیا جمع شدن تا فقط و فقط کتابی که دستتونه رو بنوازند. (بعضی وقتا ازین کارا بکنید. کار جالبیه)
حالا بیا فرض کنیم بائودولینو رو دردست داریم.اون وقت چی میبینیم؟ (میشنویم؟)
قطعا این کتاب برنده جایزه گرمی برای بهترین اینترو میشد. درمورد نوازنده این قطعه اطلاعات زیادی در دسترس نیست. شروع بائودولینو آنچنان شما رو جذب این کتاب میکنه که هرگونه فکری، اعم از اینکه.." وای این کتاب چقدر طولانیه...وای چرا انقد چیزای عجیب غریب توش زیاده.." و ازین دست خزعبلات رو از ذهن "آرام چون دریاچه قویی که بالاش درخت گیلاس شکوفه داده (اون دور دورا هم احتمالا یه پل چوبیه)" ی شما می زدایه. خنده دار ترین و متفاوت ترین لحن برای شروع رو میتونین تو این قطعه بشنوید. جوری روح و روانتونو قلقلک میده که از همون اول عاشق پسری روستایی میشید که به زحمت داره اولین تلاش هاشو برای نوشتن انجام میده.
قسمت بعدی احتمالا موسیقی خالی داریم از همونا که تو زیر نویس فیلما یهو مینویسن:
[silence]
اخه دربار و کارهای درباری ساکن ترین موسیقی رو دارن که ترجیح دادم این ترکو کسی اجرا نکنه. گرچه شاید بعضی جاهاش میشد از هانس زیمر برای صحنه های لشکرکشی های فردریک استفاده کرد.
قسمت بعدی هم احتمالا جان لنون رو داریم که داره اهنگ
oh my love
رو میخونه. اکو انقدر سرگذشت های پاک و کودکانه عشق بائودولینو رو قشنگ توصیف میکنه که گاهی ادم به سرش میزنه میخواد عاشق بشه.
در دوران دانشگاه بائودولینو در پاریس، هم اتاقیش برای خلق آواز های عاشقانه اش از ماده ای استفاده میکنه به نام عسل سبز که طبق گفته خودش از قلعه علاالدین( یچیزی شبیه همون ماجرای حسن صباح و حشاشین و ...) دزدیده. حالا این عسل سبز طریقه پخت و پز و یا حتی کشتش چجور بوده نامعلومه. ولی چیزی که معلومه اینه که این ماده خاصیت توهم زایی و ایجاد حالت مکاشفه (به قول دانشجو های قرون وسطی) برای مصرف کنندگانش داشته. و این نکته هم حائز اهمیته که حتی خوابگاه های دانشجویی اون موقع هم از نعمت دراگ دیلر ها بهره مند بوده. پس پدر مادر های گرامی لطفا نگید :"دوران ما ازین چیییزاااا نبود" (با لحن کشدار خوانده شود.)
قسمت بعدی داستان سنگ بنای داستانه. جایی که عده ای دانشجوی پاریسی در تلاشند تا سرزمینی خیالی برای فتح پادشاه و بخشیدن مشروعیت دینی به وی ایجاد کنند. قلمرو کشیش یوحنا.
موسیقی این قسمت از داستان رو در خدمت استاد شماعی زاده هستیم که ذره ای از میوه ممنوعه باغ عدن (ال اس دی) مصرف نموده و سعی در باز خوانی ترک
brain damage
از پینک فلوید را دارد.
در ادامه داستان دوستان پاریسی ما انچنان در بحر مکاشفت فرو میروند که سعی میکنند تا ماکتی از قصر کشیش یوحنا با توجه به سخنان شناور و در هر حالتی قابل تعبیر کتب آسمانی را پیاده سازی کنند. حتم دارم استاد شماعی زاده " ساختن خانه با چوب نعناع توسط اوستای بنا اونم تنهای تنها" را از استاد اکو به عاریت گرفته باشد.
ادامه داستان باز هم به فتح الفتوح جناب فردریک میپردازیم که احتمالا اینجا ها برای حماسی تر شدن هاوارد شود با هانس زیمر فیت میدهند.
بعد از تمام این ماجراها داستان اصلی شروع میشود جایی که تنها حجاب کوچکی که بین حقایق و رویا وجود داشت هم از بین میرود. جایی که
story
به
history
(با ترکیب عنصر شیمیایی "های" که هیچگاه کشف نشد اما میتوان گفت رگ و ریشه کلمه های به معنی نعشه از این کلمه مشتق شده) و بالعکس تبدیل می شود. جایی که دروغ و حقیقت باهم مخلوط میشوند و آلیاژی تیز و برنده به نام تاریخ را میسازند. از دید من قشنگ ترین بخش داستان همینجاست که بیشتر از نیمی از این کتاب رو پوشش میده.
فصل ها پایانی کتاب موسیقی سریال های شرلوک و پوارو با هم در می آمیزند و تم کارآگاهی و متهم سازی به داستان میدهند طوری که پوستر معروف فیلم مظنونین همیشگی جلوی چشمتان رژه میرود.
در پایان هم باز یکی از همون سایلینس ها نواخته میشه تا با کمی ارامش به عظمت این موسیقی که نواخته شد پی برده بشه. بعد از نیم ساعت دست حضار که در حین اجرا وقتی مات و مبهوت بودند بسته شده بود باز میشود تا با تشویقی جانانه هنرمندان از شوق بال در بیاورند و به آسمان ها عروج کنند.
توصیه های حین گوش دادن به البوم : هرگز درگیر این نشید که داستان واقعی این جنگ چی بوده و یا تو فلان دوره واقعا کی پادشاه بوده تا بنابر اتفاق شاید بتونید مچ اکو رو در وقایع تاریخی بگیرید. بذارید اکو داستان خودشو تعریف کنه. بذارید هرچی که میگه باورتون بشه. بذارید تو همون دریاچه قویی که گفتم، شهاب سنگ ازش به اسمون پرت شه، قورباقه روش بباره، بذارید هرکاری که میخواد رو باهاتون بکنه.
اکو یه داستان گوی بینظیره. و طبیعتا یه دروغگوی قهار. جایی مثل بچه هفت ساله ای که سعی در جلب توجه دیگران داره به صورت فالبداهه شروع به داستان گفتن میکنه طوری که هر انسان بالغی به سلامتی عقل اون بچه شک کنه (مدیونید فکر کنید این بچگی خودمه) و جایی دیگه با زبون الفی و با صدای لطیف بانو گالادریل از زیبایی های بیشه لوتلورین میگه جوری که آروم آروم خوابتون میبره بدون اینکه متوجه بشید.
عوارض جانبی: این کتاب به دلیل داشتن حجم بالای عسل سبز در بین صفحات خود موجب ایجاد حالت توهم و دیدن موجودات عجیب الخلقه میشود. توصیه میشو به مدت طولانی مصرف نشود و در هر وعده تنها دوز پایینی از آن استفاده شود.
(نوشته بالا حاصل تراوشات عسل سبز از لابلای صفحات کتاب به دهن نویسنده حین خواب بعد خماری میباشد. لطفا جدی گرفته نشود.)
بعد از چند سال دوباره این کتابو همراه دوستان بازخوانی کردم و دوباره هم با تمام وجودم بهش پنج ستاره میدم. این دفعه به لطف بقیه دوستان بیشتر منابع تاریخی و رفرنس ها رو چک کردیم و به شخصه بیشتر از دفعه قبل لذت بردم و بیشتر دهنم از میزان اطلاعات اکو باز شد.
حرف دیگری نیست. چرا که خماری پس از مصرف عسل سبز هرچه حرف بود را شست و برد.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ریویو مرداد 1398
گاهی بد نیست کتاب ها رو به صورت یه آلبوم موسیقی تصور کنیم. فرض کنید که نوازنده ها و خواننده های سراسر دنیا جمع شدن تا فقط و فقط کتابی که دستتونه رو بنوازند. (بعضی وقتا ازین کارا بکنید. کار جالبیه)
حالا بیا فرض کنیم بائودولینو رو دردست داریم.اون وقت چی میبینیم؟ (میشنویم؟)
قطعا این کتاب برنده جایزه گرمی برای بهترین اینترو میشد. درمورد نوازنده این قطعه اطلاعات زیادی در دسترس نیست. شروع بائودولینو آنچنان شما رو جذب این کتاب میکنه که هرگونه فکری، اعم از اینکه.." وای این کتاب چقدر طولانیه...وای چرا انقد چیزای عجیب غریب توش زیاده.." و ازین دست خزعبلات رو از ذهن "آرام چون دریاچه قویی که بالاش درخت گیلاس شکوفه داده (اون دور دورا هم احتمالا یه پل چوبیه)" ی شما می زدایه. خنده دار ترین و متفاوت ترین لحن برای شروع رو میتونین تو این قطعه بشنوید. جوری روح و روانتونو قلقلک میده که از همون اول عاشق پسری روستایی میشید که به زحمت داره اولین تلاش هاشو برای نوشتن انجام میده.
قسمت بعدی احتمالا موسیقی خالی داریم از همونا که تو زیر نویس فیلما یهو مینویسن:
[silence]
اخه دربار و کارهای درباری ساکن ترین موسیقی رو دارن که ترجیح دادم این ترکو کسی اجرا نکنه. گرچه شاید بعضی جاهاش میشد از هانس زیمر برای صحنه های لشکرکشی های فردریک استفاده کرد.
قسمت بعدی هم احتمالا جان لنون رو داریم که داره اهنگ
oh my love
رو میخونه. اکو انقدر سرگذشت های پاک و کودکانه عشق بائودولینو رو قشنگ توصیف میکنه که گاهی ادم به سرش میزنه میخواد عاشق بشه.
در دوران دانشگاه بائودولینو در پاریس، هم اتاقیش برای خلق آواز های عاشقانه اش از ماده ای استفاده میکنه به نام عسل سبز که طبق گفته خودش از قلعه علاالدین( یچیزی شبیه همون ماجرای حسن صباح و حشاشین و ...) دزدیده. حالا این عسل سبز طریقه پخت و پز و یا حتی کشتش چجور بوده نامعلومه. ولی چیزی که معلومه اینه که این ماده خاصیت توهم زایی و ایجاد حالت مکاشفه (به قول دانشجو های قرون وسطی) برای مصرف کنندگانش داشته. و این نکته هم حائز اهمیته که حتی خوابگاه های دانشجویی اون موقع هم از نعمت دراگ دیلر ها بهره مند بوده. پس پدر مادر های گرامی لطفا نگید :"دوران ما ازین چیییزاااا نبود" (با لحن کشدار خوانده شود.)
قسمت بعدی داستان سنگ بنای داستانه. جایی که عده ای دانشجوی پاریسی در تلاشند تا سرزمینی خیالی برای فتح پادشاه و بخشیدن مشروعیت دینی به وی ایجاد کنند. قلمرو کشیش یوحنا.
موسیقی این قسمت از داستان رو در خدمت استاد شماعی زاده هستیم که ذره ای از میوه ممنوعه باغ عدن (ال اس دی) مصرف نموده و سعی در باز خوانی ترک
brain damage
از پینک فلوید را دارد.
در ادامه داستان دوستان پاریسی ما انچنان در بحر مکاشفت فرو میروند که سعی میکنند تا ماکتی از قصر کشیش یوحنا با توجه به سخنان شناور و در هر حالتی قابل تعبیر کتب آسمانی را پیاده سازی کنند. حتم دارم استاد شماعی زاده " ساختن خانه با چوب نعناع توسط اوستای بنا اونم تنهای تنها" را از استاد اکو به عاریت گرفته باشد.
ادامه داستان باز هم به فتح الفتوح جناب فردریک میپردازیم که احتمالا اینجا ها برای حماسی تر شدن هاوارد شود با هانس زیمر فیت میدهند.
بعد از تمام این ماجراها داستان اصلی شروع میشود جایی که تنها حجاب کوچکی که بین حقایق و رویا وجود داشت هم از بین میرود. جایی که
story
به
history
(با ترکیب عنصر شیمیایی "های" که هیچگاه کشف نشد اما میتوان گفت رگ و ریشه کلمه های به معنی نعشه از این کلمه مشتق شده) و بالعکس تبدیل می شود. جایی که دروغ و حقیقت باهم مخلوط میشوند و آلیاژی تیز و برنده به نام تاریخ را میسازند. از دید من قشنگ ترین بخش داستان همینجاست که بیشتر از نیمی از این کتاب رو پوشش میده.
فصل ها پایانی کتاب موسیقی سریال های شرلوک و پوارو با هم در می آمیزند و تم کارآگاهی و متهم سازی به داستان میدهند طوری که پوستر معروف فیلم مظنونین همیشگی جلوی چشمتان رژه میرود.
در پایان هم باز یکی از همون سایلینس ها نواخته میشه تا با کمی ارامش به عظمت این موسیقی که نواخته شد پی برده بشه. بعد از نیم ساعت دست حضار که در حین اجرا وقتی مات و مبهوت بودند بسته شده بود باز میشود تا با تشویقی جانانه هنرمندان از شوق بال در بیاورند و به آسمان ها عروج کنند.
توصیه های حین گوش دادن به البوم : هرگز درگیر این نشید که داستان واقعی این جنگ چی بوده و یا تو فلان دوره واقعا کی پادشاه بوده تا بنابر اتفاق شاید بتونید مچ اکو رو در وقایع تاریخی بگیرید. بذارید اکو داستان خودشو تعریف کنه. بذارید هرچی که میگه باورتون بشه. بذارید تو همون دریاچه قویی که گفتم، شهاب سنگ ازش به اسمون پرت شه، قورباقه روش بباره، بذارید هرکاری که میخواد رو باهاتون بکنه.
اکو یه داستان گوی بینظیره. و طبیعتا یه دروغگوی قهار. جایی مثل بچه هفت ساله ای که سعی در جلب توجه دیگران داره به صورت فالبداهه شروع به داستان گفتن میکنه طوری که هر انسان بالغی به سلامتی عقل اون بچه شک کنه (مدیونید فکر کنید این بچگی خودمه) و جایی دیگه با زبون الفی و با صدای لطیف بانو گالادریل از زیبایی های بیشه لوتلورین میگه جوری که آروم آروم خوابتون میبره بدون اینکه متوجه بشید.
عوارض جانبی: این کتاب به دلیل داشتن حجم بالای عسل سبز در بین صفحات خود موجب ایجاد حالت توهم و دیدن موجودات عجیب الخلقه میشود. توصیه میشو به مدت طولانی مصرف نشود و در هر وعده تنها دوز پایینی از آن استفاده شود.
(نوشته بالا حاصل تراوشات عسل سبز از لابلای صفحات کتاب به دهن نویسنده حین خواب بعد خماری میباشد. لطفا جدی گرفته نشود.)
April 16, 2018
Eco's sophisticated mingling of historical facts with medieval philosophy and theology as well as with a fictional hero, who is in fact an anti-hero, makes you really "dive" into the Middle Ages and this fascinating book. I absolutely adored it and was drawn to it from page one until I was forced to close it (you know, to sleep or study or when I actually finished it).
The first thing we learn about Baudolino, the main character of this book, is that he is a liar. He warns us that we must not believe him at any time. And yet, he narrates a story so charming, so exciting and so obviously untrue that leaves you with no other choice than believing anything he says, no alternative than surrendering completely to his every word.
There is not a single Umberto Eco novel that I haven't really enjoyed but I believe that Baudolino is his most relatable character. He devotes his life to the search for something he knows can't be found, he feels cursed when he loses everything he has ever loved and desired but ultimately realises that he has to go on, he has to take responsibility for his actions and make peace with himself. His only gift is his ability to lie, to use language and words in order to create stories and make things happen by making them up.
Niketas Hortiatis (a very significant historical figure of the time whom allegedly Baudolino has met and advised in relation to Hortiatis' writing of the historical facts around the fourth crusade) decides not to include Baudolino's story and so History will forget him because, even if it's not true, "in a great history little truths can be altered so that the greater truth emerges".
This is a great tale about stories and storytelling written by an expert of the kind.
The first thing we learn about Baudolino, the main character of this book, is that he is a liar. He warns us that we must not believe him at any time. And yet, he narrates a story so charming, so exciting and so obviously untrue that leaves you with no other choice than believing anything he says, no alternative than surrendering completely to his every word.
There is not a single Umberto Eco novel that I haven't really enjoyed but I believe that Baudolino is his most relatable character. He devotes his life to the search for something he knows can't be found, he feels cursed when he loses everything he has ever loved and desired but ultimately realises that he has to go on, he has to take responsibility for his actions and make peace with himself. His only gift is his ability to lie, to use language and words in order to create stories and make things happen by making them up.
Niketas Hortiatis (a very significant historical figure of the time whom allegedly Baudolino has met and advised in relation to Hortiatis' writing of the historical facts around the fourth crusade) decides not to include Baudolino's story and so History will forget him because, even if it's not true, "in a great history little truths can be altered so that the greater truth emerges".
This is a great tale about stories and storytelling written by an expert of the kind.
February 2, 2022
"Bir an için kendine geldi ve titreyerek şöyle dedi: "Yoksa bir düş mü bu?"
"Abdül" diye fısıldadı Baudolino, bir gün okuduğu dizeleri anımsayarak,
"hayat, kaçan bir düşün gölgesinden başka nedir ki?"" (s. 366)
Okuduğum en güzel romanlardan birisi!
Çağımızın en iyi romancılarından birisi kabul edilen Umberto Eco’nun bu şahane romanı, bir sahtekarın hikayesi: Baudolino.
İtalya’nın kuzeyinde doğan, ve söylediği yalanlarla yarattığı dünyanın içinde tamamen kaybolan Baudolino ile birlikte haçlı seferinden Alamut’a, Akhunlardan Kuzey Avrupa’ya o dönemin tüm dünyasını geziyoruz adeta.
Baudolino, fakir bir köyde fakir bir ailenin çocuğu olarak büyür. Ailesi o kadar sefil durumdadır ki, çocuklarını kolayca satarlar. Bundan sonra imparator Frederich Barbarossa’nın yanında yaşamaya başlar. Lakin yalancılığı onu sayısız maceraya sürükleyecek ve başını sürekli belaya sokacaktır.
Umberto Eco, kusursuz akıcılığa sahip anlatımıyla kitabını bir solukta okunur hale getirmiş. Lakin en büyük başarılarından birisi şudur: kitapta tarihi gerçeklikler inanılmaz bir ustalık ve isabetlilikle olaylarla kesişir bununla birlikte düş; sinsice gerçeğin yerini alır. Bir süre sonra okuyucu, neyin gerçek neyin kurgu olduğunu anlayamaz hale gelecektir. Bu durum; okuyucuya bir tarih kitabı okumadığını, bir roman okuduğunu hatırlatmaktan fazlasını yapar… Bizi baudolino’nun kendi bulanık gerçekliğine adeta götürür, bunu adeta bize de yaşatır.
Kitapta neyin kurgu, neyin gerçek olduğunu anlayamayız ama bu noktada; Baudolino da kendi yarattığı dünyada tıpkı bizim gibidir. Anlatırken onun için her şey gerçektir. Yaşarken de her şey düş gibidir.
Anlatım yöntemleri ve anlatıcı sık sık değişir. Kitap yer yer Baudolino’nun ağzından anlatılsa da çoğunlukla üçüncü şahsın dilindendir. Karakterlerin her biri başarılı kişilik ayrımlarına ve detaylarına sahip. Baudolino’dan sonra en dikkat çekici karakter Abdül. Abdül’ün romantik ama bir o kadar da dramatik hikayesi Baudolino’nun hikayesiyle beraber akar. Abdül kitabın şarki unsurlarını daha sıcak, daha içten hale getirir. Ancak umberto eco, tıpkı Gülün Adı’nda olduğu gibi bunda da bize tamamıyla gerçekçi bir orta çağ atmosferi sunmaz; bunun yerine düşsel bir serüvende kahramanlarla beraber sürüklenir dururuz.
Eco’nun benim gözümde yaşayan en iyi romancı olduğunu söylemeden edemiyorum. Üstelik Baudolino ise en iyi romanıdır bana göre.
Not: Yorumumu yeniden düzenlediğim 26.07.2017 tarihinde Eco'yu 19 Şubat 2016'da yitirişimizi hüzünle hatırlıyorum.
"Abdül" diye fısıldadı Baudolino, bir gün okuduğu dizeleri anımsayarak,
"hayat, kaçan bir düşün gölgesinden başka nedir ki?"" (s. 366)
Okuduğum en güzel romanlardan birisi!
Çağımızın en iyi romancılarından birisi kabul edilen Umberto Eco’nun bu şahane romanı, bir sahtekarın hikayesi: Baudolino.
İtalya’nın kuzeyinde doğan, ve söylediği yalanlarla yarattığı dünyanın içinde tamamen kaybolan Baudolino ile birlikte haçlı seferinden Alamut’a, Akhunlardan Kuzey Avrupa’ya o dönemin tüm dünyasını geziyoruz adeta.
Baudolino, fakir bir köyde fakir bir ailenin çocuğu olarak büyür. Ailesi o kadar sefil durumdadır ki, çocuklarını kolayca satarlar. Bundan sonra imparator Frederich Barbarossa’nın yanında yaşamaya başlar. Lakin yalancılığı onu sayısız maceraya sürükleyecek ve başını sürekli belaya sokacaktır.
Umberto Eco, kusursuz akıcılığa sahip anlatımıyla kitabını bir solukta okunur hale getirmiş. Lakin en büyük başarılarından birisi şudur: kitapta tarihi gerçeklikler inanılmaz bir ustalık ve isabetlilikle olaylarla kesişir bununla birlikte düş; sinsice gerçeğin yerini alır. Bir süre sonra okuyucu, neyin gerçek neyin kurgu olduğunu anlayamaz hale gelecektir. Bu durum; okuyucuya bir tarih kitabı okumadığını, bir roman okuduğunu hatırlatmaktan fazlasını yapar… Bizi baudolino’nun kendi bulanık gerçekliğine adeta götürür, bunu adeta bize de yaşatır.
Kitapta neyin kurgu, neyin gerçek olduğunu anlayamayız ama bu noktada; Baudolino da kendi yarattığı dünyada tıpkı bizim gibidir. Anlatırken onun için her şey gerçektir. Yaşarken de her şey düş gibidir.
Anlatım yöntemleri ve anlatıcı sık sık değişir. Kitap yer yer Baudolino’nun ağzından anlatılsa da çoğunlukla üçüncü şahsın dilindendir. Karakterlerin her biri başarılı kişilik ayrımlarına ve detaylarına sahip. Baudolino’dan sonra en dikkat çekici karakter Abdül. Abdül’ün romantik ama bir o kadar da dramatik hikayesi Baudolino’nun hikayesiyle beraber akar. Abdül kitabın şarki unsurlarını daha sıcak, daha içten hale getirir. Ancak umberto eco, tıpkı Gülün Adı’nda olduğu gibi bunda da bize tamamıyla gerçekçi bir orta çağ atmosferi sunmaz; bunun yerine düşsel bir serüvende kahramanlarla beraber sürüklenir dururuz.
Eco’nun benim gözümde yaşayan en iyi romancı olduğunu söylemeden edemiyorum. Üstelik Baudolino ise en iyi romanıdır bana göre.
Not: Yorumumu yeniden düzenlediğim 26.07.2017 tarihinde Eco'yu 19 Şubat 2016'da yitirişimizi hüzünle hatırlıyorum.
March 10, 2023
Baudolino is an Italian peasant from the early 13th century who has a gift for languages and a penchant for lying. He uses his silver tongue to gain influence among the nobility of the time.
Most of the novel follows a traditional quest format, with Baudolino leading a ragtag fellowship in a journey to the East and the mythical land of Prester John.
While the novel begins with a more historically accurate setting and plot, as the quest progresses the story become increasing fantastical. At the end of the journey, it crosses into pure fantasy.
Baudolino is a swindler and makes money by selling fake relics. He is proud to be an accomplished liar, which is somehow supposed to make him endearing to us as readers.
The point that Umberto Eco is trying to make is that history is subjective and written by people who aren't necessarily truthful. Baudolino is meant to be an extreme example for Eco to demonstrate his point. Can we really trust the historical record when it's conveyed by people like Baudolino?
I read this book twice and enjoyed it significantly less the second time.
Why? The subject is just too irritating nowadays. Baudolino is a professional liar, and we're supposed to find that humorous and/or charming. However, given the age of disinformation we are now living in, during my second read I just found it disturbing. No, thank you.
I would recommend starting with Umberto Eco's other books first. His best novel is "The Name of the Rose."
Most of the novel follows a traditional quest format, with Baudolino leading a ragtag fellowship in a journey to the East and the mythical land of Prester John.
While the novel begins with a more historically accurate setting and plot, as the quest progresses the story become increasing fantastical. At the end of the journey, it crosses into pure fantasy.
Baudolino is a swindler and makes money by selling fake relics. He is proud to be an accomplished liar, which is somehow supposed to make him endearing to us as readers.
The point that Umberto Eco is trying to make is that history is subjective and written by people who aren't necessarily truthful. Baudolino is meant to be an extreme example for Eco to demonstrate his point. Can we really trust the historical record when it's conveyed by people like Baudolino?
I read this book twice and enjoyed it significantly less the second time.
Why? The subject is just too irritating nowadays. Baudolino is a professional liar, and we're supposed to find that humorous and/or charming. However, given the age of disinformation we are now living in, during my second read I just found it disturbing. No, thank you.
I would recommend starting with Umberto Eco's other books first. His best novel is "The Name of the Rose."
February 7, 2024
Ambientato intorno al 1200 tra Italia, Medio Oriente e le mitiche terre dell'Est, narra le strane vicissitudini che segnano la vita di Baudolino, nato figlio di contadini e destinato a partecipare ad avventure a metà strada tra lo storico, il grottesco e l'ironico.
E' lo stesso Baudolino che, prendendosi molte libertà creative, ci racconta la sua storia attraverso una serie di avventure e personaggi fuori dal comune, rimodellando la Storia reale attorno a lui e alle sue scelte.
Seppur di facile lettura, a parte le allucinanti digressioni filosofiche nell'ultima parte del libro che appesantiscono non poco l'esperienza e sono da dimenticare, nel complesso è molto divertente.
Da segnalare il tema del commercio delle false reliquie che mi ha piegato in due dalle risate.
E' lo stesso Baudolino che, prendendosi molte libertà creative, ci racconta la sua storia attraverso una serie di avventure e personaggi fuori dal comune, rimodellando la Storia reale attorno a lui e alle sue scelte.
Seppur di facile lettura, a parte le allucinanti digressioni filosofiche nell'ultima parte del libro che appesantiscono non poco l'esperienza e sono da dimenticare, nel complesso è molto divertente.
Da segnalare il tema del commercio delle false reliquie che mi ha piegato in due dalle risate.
January 20, 2018
Αν και λίγο κουραστικός ο Eco, αποδεικνύει ότι είναι φοβερός γνώστης τη μεσαιωνικής ιστορίας, αλλά και ταλαντούχος μυθοπλάστης.
December 20, 2010
Baudolino is a difficult book to summarise, because the more you read, the more you realise that the plot is merely incidental and the book is really about something else entirely. In fact, if you were to read this book for the plot you would be very confused very quickly. The story is a first person account by the eponymous Baudolino of his life, as told to Niketas whom he rescues from the sack of Constantinople. It chronicles his adventures from 1155 when he was adopted in all but name by Emperor Frederick I up to the fourth Crusade which is the present day of the novel. In between he falls in love, studies in Paris, negotiates peace agreements, saves cities, and searches for the legendary kingdom of Prester John. However, what the book is really about (I think; it’s a bit difficult to tell with Eco) is what is true and what is not and how easily one can become the other.
Baudolino himself is established as an unreliable narrator from the very beginning of the novel. The book begins with him quite literally erasing history and writing his own story over the top of it when he scrapes clean some parchment containing historical records for his own personal use. He goes on to fabricate love letters which he considers more true than if they had really been sent to him by the object of his affection (who is of course, like Dante’s lady love, called Beatrice). He creates religious relics from household junk. He invents a letter from Prester John to Frederick which sends Baudolino and his friends off on an impossible journey to find the kingdom that they themselves have created, bearing a cup which they style as the grail. These stories not only take in others, but they even fool their creators as Baudolino and his friends seem to come to believe in their own fictions, so the reader stands no chance of working out what is true and what is not. Why should his first person narrative to Niketas be any more factual than any of this? And does it matter if it is true or a lie? Eco seems to be asking whether there is a difference at all, and with the amount of blurring that goes on in this book it is impossible to say.
By far my favourite part of this book was Baudolino’s own manuscript which begins the novel, written in a strange, hybrid language which is a mixture of Latin and how he thinks his native tongue ought to sound if it were to be written (and kudos to William Weaver for finding a way to translate this so that it works in English). This is so very medieval in spirit, right down to his having scraped the parchment clean of another text and written his own story over the top of it (although parts of the original manuscript still show through at points), that I couldn’t help but enjoy it. This was the first in a long series of in jokes for medievalists which I found enormously entertaining but I’m not sure would have been appreciated as much by someone without this background; even with my education in this area, at times I felt as though I needed to read armed with an encyclopedia of the medieval world to pick up on everything and I’m sure I missed a great deal. Eco may be writing fiction, but this book is very scholarly, employing and satirising a whole host of medieval tropes and conventions, from Provencal troubadour verse to debate on religious heresies, from courtly love to fantastic travelogues and from philosophy to the inexplicable lists, ubiquitous in medieval literature. Baudolino is a gold mine of satire on the middle ages, but it is hard work to read.
Baudolino himself is established as an unreliable narrator from the very beginning of the novel. The book begins with him quite literally erasing history and writing his own story over the top of it when he scrapes clean some parchment containing historical records for his own personal use. He goes on to fabricate love letters which he considers more true than if they had really been sent to him by the object of his affection (who is of course, like Dante’s lady love, called Beatrice). He creates religious relics from household junk. He invents a letter from Prester John to Frederick which sends Baudolino and his friends off on an impossible journey to find the kingdom that they themselves have created, bearing a cup which they style as the grail. These stories not only take in others, but they even fool their creators as Baudolino and his friends seem to come to believe in their own fictions, so the reader stands no chance of working out what is true and what is not. Why should his first person narrative to Niketas be any more factual than any of this? And does it matter if it is true or a lie? Eco seems to be asking whether there is a difference at all, and with the amount of blurring that goes on in this book it is impossible to say.
By far my favourite part of this book was Baudolino’s own manuscript which begins the novel, written in a strange, hybrid language which is a mixture of Latin and how he thinks his native tongue ought to sound if it were to be written (and kudos to William Weaver for finding a way to translate this so that it works in English). This is so very medieval in spirit, right down to his having scraped the parchment clean of another text and written his own story over the top of it (although parts of the original manuscript still show through at points), that I couldn’t help but enjoy it. This was the first in a long series of in jokes for medievalists which I found enormously entertaining but I’m not sure would have been appreciated as much by someone without this background; even with my education in this area, at times I felt as though I needed to read armed with an encyclopedia of the medieval world to pick up on everything and I’m sure I missed a great deal. Eco may be writing fiction, but this book is very scholarly, employing and satirising a whole host of medieval tropes and conventions, from Provencal troubadour verse to debate on religious heresies, from courtly love to fantastic travelogues and from philosophy to the inexplicable lists, ubiquitous in medieval literature. Baudolino is a gold mine of satire on the middle ages, but it is hard work to read.
February 7, 2024
"Basta che sia vero, e noi lo mettiamo," aveva detto Baudolino, "l’importante è non raccontare favole."
Giunto a fine lettura, sono rimasto senza parole di fronte a tanta grazia e perfezione; ora vorrei scriverne un commento sentito, ma per farlo dovrei ritirarmi a vivere su una colonna in meditativa solitudine per qualche tempo.
Non avendo avvistato rocchi e capitelli nelle immediate vicinanze, bisognerà accontentarsi del mio solito sproloquiare:
La mistificazione della verità, l'invenzione del falso, l'arte dell'inganno, sono sempre stati temi cari a Eco; nel Nome della rosa Guglielmo da Baskerville insegna al giovane allievo come distinguere col raziocinio la sola verità fra le tante menzogne che vengono loro raccontate; per l'infaticabile fabbricatore di falsi storici protagonista del Cimitero di Praga la frode è un modus vivendi, infatti inganna in primo luogo se stesso, requisito essenziale per saper ingannare gli altri; per il prode Baudolino, invece, la mistificazione arriva ad essere un'ars vivendi; sin da bambino le sue elaboratissime fole sono state il motore della sua esistenza, ciò che gli ha permesso di farsi strada in un incolto e superstiziosissimo medioevo pronto a credere a tutto, specialmente all'incredibile. Tant’è che, giunto alla soglia dei sessant’anni, Baudolino si ritrova a non saper più distinguere fra verità storica e invenzione leggendaria, e perciò, in una Bisanzio abbrustolita dai Latini, affida la ricostruzione della sua inbgarbugliatissima vita avventurosa al più celebre storico dell'epoca, Niceta Coniate, affinché costui possa per suo conto ritrovarne il proverbiale bandolo.
Un romanzo che sprizza ironia e godurioso divertimento da ogni sua pagina, in cui il dottissimo Eco fa rivivere in tutto il suo fulgore il Basso Medioevo europeo, non solo quello storico, fatto di crociate, dispute teologiche, lotte comunali, cesaropapismi, imperatori, scismi, santi e antipapi, ma anche e soprattutto quello leggendario narrato da poeti e trovatori, quello delle sante e prodigiose reliquie, degli ideali cavallereschi, dell'amor cortese e dei fiabeschi regni lontani, quello dei bestiari e dei viaggi verso l'ignoto Oriente, popolato da unicorni, satiri, manticore, sciapodi, blemmi e cinocefali; mostrando ai lettori come storia, mito e falso storico creato ad arte si siano coi secoli mescolati e fusi in un'unica visione elegiaco-leggendaria del Medioevo, che Eco qui sfrutta per comporre il supremo elogio dell'immaginario; e infatti, i lettori più navigati potranno trovare assonanze con i paladini della fantasia, quelli creati da Calvino, Queneau, Voltaire, Swift, Raspe, Ariosto…
Il romanzo di Eco più bello, frizzante, mosso, emozionante, commovente, rutilante, ridanciano, ricco, avvincente, mattacchione, trascinante, ironico, oltreché narrativamente solido e stilisticamente compiuto fra quelli che ho letto; probabilmente il suo capolavoro.
A tal proposito, ci tengo a ringraziare platealmente l'ottima Malacorda, la mia spacciatrice di Capolavori personale, per avermi indirizzato verso un'altra eccellentissima lettura; perché a spacciare libri siam buoni tutti, ma spacciare capolavori è cosa ben diversa!
Giunto a fine lettura, sono rimasto senza parole di fronte a tanta grazia e perfezione; ora vorrei scriverne un commento sentito, ma per farlo dovrei ritirarmi a vivere su una colonna in meditativa solitudine per qualche tempo.
Non avendo avvistato rocchi e capitelli nelle immediate vicinanze, bisognerà accontentarsi del mio solito sproloquiare:
La mistificazione della verità, l'invenzione del falso, l'arte dell'inganno, sono sempre stati temi cari a Eco; nel Nome della rosa Guglielmo da Baskerville insegna al giovane allievo come distinguere col raziocinio la sola verità fra le tante menzogne che vengono loro raccontate; per l'infaticabile fabbricatore di falsi storici protagonista del Cimitero di Praga la frode è un modus vivendi, infatti inganna in primo luogo se stesso, requisito essenziale per saper ingannare gli altri; per il prode Baudolino, invece, la mistificazione arriva ad essere un'ars vivendi; sin da bambino le sue elaboratissime fole sono state il motore della sua esistenza, ciò che gli ha permesso di farsi strada in un incolto e superstiziosissimo medioevo pronto a credere a tutto, specialmente all'incredibile. Tant’è che, giunto alla soglia dei sessant’anni, Baudolino si ritrova a non saper più distinguere fra verità storica e invenzione leggendaria, e perciò, in una Bisanzio abbrustolita dai Latini, affida la ricostruzione della sua inbgarbugliatissima vita avventurosa al più celebre storico dell'epoca, Niceta Coniate, affinché costui possa per suo conto ritrovarne il proverbiale bandolo.
Un romanzo che sprizza ironia e godurioso divertimento da ogni sua pagina, in cui il dottissimo Eco fa rivivere in tutto il suo fulgore il Basso Medioevo europeo, non solo quello storico, fatto di crociate, dispute teologiche, lotte comunali, cesaropapismi, imperatori, scismi, santi e antipapi, ma anche e soprattutto quello leggendario narrato da poeti e trovatori, quello delle sante e prodigiose reliquie, degli ideali cavallereschi, dell'amor cortese e dei fiabeschi regni lontani, quello dei bestiari e dei viaggi verso l'ignoto Oriente, popolato da unicorni, satiri, manticore, sciapodi, blemmi e cinocefali; mostrando ai lettori come storia, mito e falso storico creato ad arte si siano coi secoli mescolati e fusi in un'unica visione elegiaco-leggendaria del Medioevo, che Eco qui sfrutta per comporre il supremo elogio dell'immaginario; e infatti, i lettori più navigati potranno trovare assonanze con i paladini della fantasia, quelli creati da Calvino, Queneau, Voltaire, Swift, Raspe, Ariosto…
Il romanzo di Eco più bello, frizzante, mosso, emozionante, commovente, rutilante, ridanciano, ricco, avvincente, mattacchione, trascinante, ironico, oltreché narrativamente solido e stilisticamente compiuto fra quelli che ho letto; probabilmente il suo capolavoro.
A tal proposito, ci tengo a ringraziare platealmente l'ottima Malacorda, la mia spacciatrice di Capolavori personale, per avermi indirizzato verso un'altra eccellentissima lettura; perché a spacciare libri siam buoni tutti, ma spacciare capolavori è cosa ben diversa!
Read
September 6, 2022 Wow... Such a Journey!
.
.
.
با این نقل قول که توی گروه همخوانی هم خیلی بهش اشاره شد شروع میکنم:
"There is nothing better than imagining other worlds," he said, "to forget the painful one we live in. At least so I thought then. I hadn't yet realized that, imagining other worlds, you end up changing this one."
میدونید حالا که خوندن این کتاب -این سفر طولانی- به پایان رسیده بیشتر از هرچیزی به چی فکر میکنم؟ اینکه چطور یک تصویر، یک خیال، اون چیزیه که ما رو در واقعیت به حرکت وا میداره و فارغ از کیفیت اون تصویر، کیفیت اون منظری که ما از آینده و از اتفاقات و از دنیای پیش رو تو ذهنمون میسازیم، اون تصویر هیچوقت عملی نمیشه، ولی همچنان پیشران ما به سمت جلوئه. هیچوقت تصور قبلی ما اون چیزی نیست که به وقوع میپیونده ولی درعوض اون چیزی که در واقعیت اتفاق میفته هم اون چیزی نیست که انتظارش میرفته و معمول بوده.
یک رویا میبینیم و به سمتش میریم تا یک رویای نادیدهی دیگه محقق بشه.
***
این کتاب سومین اثری هست که از اکو میخونم و موردعلاقهترینم بین این سه. اونقدر این کتاب رو دوست داشتم و ازش لذت بردم که واسه خودم باورکردنی نیست. یک ماجراجویی عجیب و غریب که از تاریخ شروع میشه و با حرکت از غرب به شرق سر از افسانه در میاره. و من مات و مبهوت از پیوند ظریفی که نویسنده بین این دو جهان بوجود میاره و تو یک زمین، توی یک زمان واحد با همزیستی جاشون میده و بهم مرتبطشون میکنه. این کتاب، بخاطر همین شیفت اعجابانگیز بین تاریخ و افسانه، و استعارهی خلق شده که در حقیقت جهان داستانه، واسهی من شاهکار بزرگ اکو به حساب میاد.
***
و قلمروی رویایی که حرفش رو زدم، تو کابوس واقعیت محقق میشه. تو کابوسی که خودش آبستن رویاهای جدیده. رویاهایی که باز به کابوس دگردیسی میکنن. ولی مهم نیست. انگار قانون دنیا همینه. طنز آمیز و کمدی و مسخرهاس ولی انگار همه چیز تو دنیا منتهی به ناکامی میشه. و این جالبه. یا شاید دید نویسنده به دنیا جالبه. یا شاید برخورد بائودولینو جالبه. بهرحال، همهی خواستن ها به نشدن ختم میشه و همهی تلاشها بیحاصل میمونه و همهی آرزوها نامحقق، و باز هم تو خودت رو جای کارکترها میذاری و میگی نه بازم دنبالش میرفتم. و بازم به زندگی خودت نگاه میکنی و میگی: آره. هربار سعی کردم دنیای واقعیم رو تبدیل به دنیایی که میخواستم کنم، شکست خوردم و آسیب دیدم. ولی بازم این کار رو میکنم. بازم یک رویای دور و دراز دیگه پیدا میکنم و هرچند میدونم هیچوقت بهش نمیرسم، عمر خودم رو در رفتن به سمتش تلف میکنم. چون مگه جور دیگهای هم میشه زندگی کرد؟ و اصلا، مگه آدمی که هنوز نرسیده، میدونه مقصد چه شکلیه که دقیقا همون رو بخواد؟
و میگی: این دنیا اون دنیایی نبود که فکرش رو میکردم، که میخواستم، ولی هنوز وقت دارم.
[حتی اگه مثل بائودولینو نزدیک 70سالت شده باشه]
شاید آدم تا لحظهی مرگش فرصت داشته باشه که رویارویی با واقعیت دنیا رو به تعویق بندازه.
.
.
.
با این نقل قول که توی گروه همخوانی هم خیلی بهش اشاره شد شروع میکنم:
"There is nothing better than imagining other worlds," he said, "to forget the painful one we live in. At least so I thought then. I hadn't yet realized that, imagining other worlds, you end up changing this one."
میدونید حالا که خوندن این کتاب -این سفر طولانی- به پایان رسیده بیشتر از هرچیزی به چی فکر میکنم؟ اینکه چطور یک تصویر، یک خیال، اون چیزیه که ما رو در واقعیت به حرکت وا میداره و فارغ از کیفیت اون تصویر، کیفیت اون منظری که ما از آینده و از اتفاقات و از دنیای پیش رو تو ذهنمون میسازیم، اون تصویر هیچوقت عملی نمیشه، ولی همچنان پیشران ما به سمت جلوئه. هیچوقت تصور قبلی ما اون چیزی نیست که به وقوع میپیونده ولی درعوض اون چیزی که در واقعیت اتفاق میفته هم اون چیزی نیست که انتظارش میرفته و معمول بوده.
یک رویا میبینیم و به سمتش میریم تا یک رویای نادیدهی دیگه محقق بشه.
***
این کتاب سومین اثری هست که از اکو میخونم و موردعلاقهترینم بین این سه. اونقدر این کتاب رو دوست داشتم و ازش لذت بردم که واسه خودم باورکردنی نیست. یک ماجراجویی عجیب و غریب که از تاریخ شروع میشه و با حرکت از غرب به شرق سر از افسانه در میاره. و من مات و مبهوت از پیوند ظریفی که نویسنده بین این دو جهان بوجود میاره و تو یک زمین، توی یک زمان واحد با همزیستی جاشون میده و بهم مرتبطشون میکنه. این کتاب، بخاطر همین شیفت اعجابانگیز بین تاریخ و افسانه، و استعارهی خلق شده که در حقیقت جهان داستانه، واسهی من شاهکار بزرگ اکو به حساب میاد.
***
و قلمروی رویایی که حرفش رو زدم، تو کابوس واقعیت محقق میشه. تو کابوسی که خودش آبستن رویاهای جدیده. رویاهایی که باز به کابوس دگردیسی میکنن. ولی مهم نیست. انگار قانون دنیا همینه. طنز آمیز و کمدی و مسخرهاس ولی انگار همه چیز تو دنیا منتهی به ناکامی میشه. و این جالبه. یا شاید دید نویسنده به دنیا جالبه. یا شاید برخورد بائودولینو جالبه. بهرحال، همهی خواستن ها به نشدن ختم میشه و همهی تلاشها بیحاصل میمونه و همهی آرزوها نامحقق، و باز هم تو خودت رو جای کارکترها میذاری و میگی نه بازم دنبالش میرفتم. و بازم به زندگی خودت نگاه میکنی و میگی: آره. هربار سعی کردم دنیای واقعیم رو تبدیل به دنیایی که میخواستم کنم، شکست خوردم و آسیب دیدم. ولی بازم این کار رو میکنم. بازم یک رویای دور و دراز دیگه پیدا میکنم و هرچند میدونم هیچوقت بهش نمیرسم، عمر خودم رو در رفتن به سمتش تلف میکنم. چون مگه جور دیگهای هم میشه زندگی کرد؟ و اصلا، مگه آدمی که هنوز نرسیده، میدونه مقصد چه شکلیه که دقیقا همون رو بخواد؟
و میگی: این دنیا اون دنیایی نبود که فکرش رو میکردم، که میخواستم، ولی هنوز وقت دارم.
[حتی اگه مثل بائودولینو نزدیک 70سالت شده باشه]
شاید آدم تا لحظهی مرگش فرصت داشته باشه که رویارویی با واقعیت دنیا رو به تعویق بندازه.
May 23, 2019
quello che mi fa impazzire di eco è che, contrariamente a tanti quaquaraquà maestri di pesantezza e autocompiacimento, lui ne sa a pacchi, te lo spiattella senza fartelo pesare, ci aggiunge dosi massicce di ironia e ti regala storie mirabolanti e bellissime, per giunta scritte da dio.
November 5, 2022
آنسلم قدیس برهان معروفی در اثبات خدا داره که این طوریه:
خدا یعنی موجودی که کاملتر از اون قابل تصور نباشه. با این تعریف، امکان نداره خدا وجود نداشته باشه. چرا؟ چون اگه خدا در خارج وجود نداشته باشه، من میتونم یه خدایی رو تصور کنم که علاوه بر ذهن، در خارج هم وجود داره. چیزی که وجود داره کاملتر از چیزیه که وجود نداره. پس من یه موجود کاملتر از خدا رو تصور کردم. اما ما گفتیم خدا یعنی موجودی که کاملتر از اون قابل تصور نباشه. به خلف میرسیم. پس خدا وجود داره، وگرنه به تناقض میخوریم.
راهبی فرانسوی به اسم گانیلو نامهای نوشت به نام «از طرف احمقها» و این استدلال رو مورد تمسخر قرار داد. گفت: با این استدلال میشه وجود هر چیزی رو اثبات کرد، به شرط این که «کاملتر از اون قابل تصور نباشه». برای مثال من جزیرهای رو تصور میکنم که از همه جهت کامله و کاملتر از اون قابل تصور نیست. درختها به جای میوه یاقوت میدن و در رودها شیر و عسل جاریه. هر کس قصری برای خودش داره و هوا همیشه معتدله. بنا به استدلال آنسلم این جزیره باید در خارج وجود داشته باشه، در غیر این صورت میشه جزیرۀ کاملی تصور کرد که علاوه بر ذهن در خارج از ذهن هم وجود داره. این جزیره که در خارج وجود داره کاملتر از جزیرۀ اوله که فقط در ذهن وجود داره، و خلف پیش میاد. چون قرار بود تصور جزیرهای کاملتر از جزیرۀ اول غیرممکن باشه.
این حرف گانیلو برای تمسخر استدلال آنسلم بود، اما به نظر میاد اومبرتو اکو ��مین حرف رو به بنیاد رمان خودش تبدیل کرده: «میشه وجود هر چیزی رو اثبات کرد، به شرط این که کاملتر از اون قابل تصور نباشه». چند مسیحی سرخورده از جنگها و آشوبهای قرون وسطی، شروع به خیالبافی در مورد قلمرویی میکنن که از هر جهت کامله. هر افسانه و حکایت شگفتانگیزی که در کتابهای عجایبالمخلوقات و سفرنامههای خیالی خوندن رو کنار هم میذارن و سرزمینی ساخته شده از تمام آرزوهای بشری میسازن که دیوار به دیوار بهشته. خودشون هم میدونن که دارن دروغ به دروغ اضافه میکنن و افسانه در افسانه میبافن، اما کم کم این قلمروی رؤیایی اونقدر از هر جهت کامل میشه که بنا به ضرورت منطقی باید وجود داشته باشه و وجود هم پیدا میکنه. همۀ دروغها و خیالبافیها جلوی چشم حیرتزدۀ شخصیتهای داستان سربرمیارن و تحقق پیدا میکنن.
خدا یعنی موجودی که کاملتر از اون قابل تصور نباشه. با این تعریف، امکان نداره خدا وجود نداشته باشه. چرا؟ چون اگه خدا در خارج وجود نداشته باشه، من میتونم یه خدایی رو تصور کنم که علاوه بر ذهن، در خارج هم وجود داره. چیزی که وجود داره کاملتر از چیزیه که وجود نداره. پس من یه موجود کاملتر از خدا رو تصور کردم. اما ما گفتیم خدا یعنی موجودی که کاملتر از اون قابل تصور نباشه. به خلف میرسیم. پس خدا وجود داره، وگرنه به تناقض میخوریم.
راهبی فرانسوی به اسم گانیلو نامهای نوشت به نام «از طرف احمقها» و این استدلال رو مورد تمسخر قرار داد. گفت: با این استدلال میشه وجود هر چیزی رو اثبات کرد، به شرط این که «کاملتر از اون قابل تصور نباشه». برای مثال من جزیرهای رو تصور میکنم که از همه جهت کامله و کاملتر از اون قابل تصور نیست. درختها به جای میوه یاقوت میدن و در رودها شیر و عسل جاریه. هر کس قصری برای خودش داره و هوا همیشه معتدله. بنا به استدلال آنسلم این جزیره باید در خارج وجود داشته باشه، در غیر این صورت میشه جزیرۀ کاملی تصور کرد که علاوه بر ذهن در خارج از ذهن هم وجود داره. این جزیره که در خارج وجود داره کاملتر از جزیرۀ اوله که فقط در ذهن وجود داره، و خلف پیش میاد. چون قرار بود تصور جزیرهای کاملتر از جزیرۀ اول غیرممکن باشه.
این حرف گانیلو برای تمسخر استدلال آنسلم بود، اما به نظر میاد اومبرتو اکو ��مین حرف رو به بنیاد رمان خودش تبدیل کرده: «میشه وجود هر چیزی رو اثبات کرد، به شرط این که کاملتر از اون قابل تصور نباشه». چند مسیحی سرخورده از جنگها و آشوبهای قرون وسطی، شروع به خیالبافی در مورد قلمرویی میکنن که از هر جهت کامله. هر افسانه و حکایت شگفتانگیزی که در کتابهای عجایبالمخلوقات و سفرنامههای خیالی خوندن رو کنار هم میذارن و سرزمینی ساخته شده از تمام آرزوهای بشری میسازن که دیوار به دیوار بهشته. خودشون هم میدونن که دارن دروغ به دروغ اضافه میکنن و افسانه در افسانه میبافن، اما کم کم این قلمروی رؤیایی اونقدر از هر جهت کامل میشه که بنا به ضرورت منطقی باید وجود داشته باشه و وجود هم پیدا میکنه. همۀ دروغها و خیالبافیها جلوی چشم حیرتزدۀ شخصیتهای داستان سربرمیارن و تحقق پیدا میکنن.
May 8, 2018
Još jedan sjajan roman Umberta Eka! Srednjovekovna istorija prepliće se sa mitom i fantazijom. U romanu ima svega: istorijskih događaja (Krstaški ratovi, opsada Konstantinopolja, vladavina Fridriha I Barbarose), potrage za Svetim gralom i carstvom Prezvitera Jovana, mitskih bića (skijapodi , satiri, hipatije...), filozofije. Na ovo uzbudljivo putovanje vodi nas Baudolino, posinak Fridriha Barbarose, koji je vešt u pripovedanju, ali i u izmišljanju priča...
November 11, 2017
Ο Εκο ηταν μεγάλος παραμυθάς .
September 15, 2016
هذا آخر عمل لإيكو مترجم عندي ، وكالعادة الإرهاق والتعمق في التفاصيل والحرص عليها سمة أساسية في كتابات إيكو ، ذلك الإرهاق الذي يتطلب منك تركيز مكثف لكي لا تضيع منك تفصيل ما أو معلومة ما ، فيحدث خلل في بناء القراءة الممتعة الذي تبنيه.
المهم : نحن أمام عمل لإيكو يحمل إسم شخصيته الرئيسة (باودلينو) ، ذلك لذي تجمعت فيه كل الصفات ، ولكن الصفة الأكيد التي يستحقها هو أنه كذّاب ، ولكنه كذاب ذلك الكذب الذي يجبرك على تصديقه ، ولذلك صدقه كل من سمعه رغم اعترافهم بكذبه المحترف.
باودلينو ذلك الشخص الذي كانت أكبر مشاكل حياته أنه يختلط عليه الأمر بين ما كان يبصره ، وبين ما كان يود أن يبصره ، فكان يخص كل ما يراه على أنه حقيقة ، حتى لو كان وهم خالص زيّنه له عقله.
رحلة إنسان بين التاريخ والحب والمغامرة ، رحلة في فترة تاريخ منحلة لطالما برع إيكو في الكتابة عنها ، فترات التشتت سواء الديني أو السياسي ، فقدم لنا صورة ممتعة للتاريخ الممزق حينها ، بين حروب هنا وحروب هناك ، وقتل هنا وقتل هناك ، وخلال كل ذلك يسير باودلينو باحثًا عن حياته مفتقدًا لها.
من طفل يضربه أباه أكثر من أي شئ آخر ، لخادم وفي ومخلص ومقرب من امبراطور ، لطالب علم في باريس ، لعاشق محرم لأمبراطورة ، لفارس ينقذ الرقاب ، ,.... كلها شخصيات عايشها باودلينو و نجح في تقمصها كلها بلا اسثناء ، وعندما طتب قصته ضاعت كتاباته ، ليقابل كاهن ويقصّ عليه قصته كاملة ، ليدونها الكاهن المؤرخ .
عمل جيد ، جيد للغاية كمان ، فيه التاريخ والمشاعر و الإنسانية الخالصة ، فيه معرفة مهولة بتاريخ الأمم والشعوب ، إيكو بيتكلم عن العرب كأنه بيتكلم عن جيرانه ، وبيكلم عن مختلف الجنسيات عنه بنفس النبرة.
التدرج في تناول الشخصية الرئيسة كان سلس للغاية ومييز جدا ويربطك به تدريجيا ، ودقة أوصاف إيكو وكثافتها لها لذة خالصة ، لذة عظيمة ، بينقلك لتعيش روح الزمان والمكان اللي بيحكيه حتى لو بعيد عنك بقرون.
الترجمة : أعتقد إن الترجمة جيدة ، حتى لو كانت مترجمة عن النص الإيطالي والفرنسي معًا.
في المجمل : عمل جيد ومميز ورائع.
November 18, 2017
Για πολύ καιρό δίσταζα να διαβάσω αυτό το βιβλίο αφού είχα ακούσει απο πολλούς οτι είναι βαρετό και κουραστικό.Φανταστείτε την έκπληξή μου όταν ρίχνοντας μια ματιά στις πρώτες σελίδες βρέθηκα απέναντι απο έναν ήρωα γοητευτικό που με πήρε απο το χέρι και με "ανάγκασε" να τον ακολουθήσω στις τρελές περιπέτειες του.
Ο Μπαουντολίνο είναι ψεύτης.Αυτό είναι ένα απο τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουμε γι 'αυτόν.Επίσης είναι έξυπνος,ονειροπόλος,λίγο τρελός και μεγάλο λαμόγιο.
Το ίδιο το βιβλίο δεν ξέρω πώς να το περιγράψω.Μεσαιωνικό μυθιστόρημα σίγουρα.Ίσως θα έπρεπε να το πω μεσαιωνικό παραμύθι,αλλά δεν είναι μόνο αυτό.Είναι ένα μείγμα ιστορίας,θρύλων,φαντασίας και σαρκασμού.
Η ιστορία τελικά γράφεται απο τους νικητές;Ή απο τους ψεύτες;Πόσα γνωρίζουμε και πόσα δεν μάθαμε ποτέ;Αυτές τις σκέψεις έκανα όσο διάβαζα τα κατορθώματα του Μπαουντολίνο.
"Ναι,ξέρω,δεν είναι η αλήθεια,αλλά σε μια μεγάλη Ιστορία ,μπορείς να παραποιήσεις τις μικρές αλήθειες για να αναδυθεί η μεγαλύτερη."
Το Μπαουντολίνο είναι επίσης και ένα βιβλίο με πολύ χιούμορ,έπιασα τον εαυτό μου να γελάει σε πολλά σημεία ή να χαμογελάει με την "υποχθόνια" ειρωνεία του Έκο.
Σε μια εποχή που ο κόσμος τρέχει να προσκυνήσει ιερά κάστανα και παντούφλες ο Έκο μοιάζει να γελάει με τα χάλια μας περιγράφοντας μια "βιομηχανία" κατασκευής ιερών λειψάνων κι ένα ξεκαρδιστικό αλισβερίσι:Έχω δυο κεφάλια του Βαπτιστή,ας ανταλλάξω το ένα με μια κνήμη κάποιου άλλου αγίου ή ας τα πουλήσω σε δυο μακρινές πόλεις για να μην πάρουν χαμπάρι την απατεωνιά.
Οι περιπέτειες του Μπαουντολίνο περνάνε απο την Ιταλία,τη Γερμανία,το Παρίσι,την Κωνσταντινούπο��η και φτάνουν μέχρι τα βάθη της Ανατολής και την αναζήτηση ενός μυθικού βασιλείου.Τα ιστορικά γεγονότα που αναφέρει είναι πάρα πολλά.Πολιορκίες,πόλεμοι,σταυροφορίες,η Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204 κτλ.Πάρα πολλοί είναι και οι θρύλοι που αναφέρονται,απο το βασίλειο του Ιωάννη του Πρεσβύτερου μέχρι την αναζήτηση του Γκράαλ και τα μυθικά πλάσματα όπως οι Σκιάποδες,οι Βλέμμες και πολλά άλλα.
Παρόλα αυτά το βιβλίο είναι εξαιρετικά ευκολοδιάβαστο και το τελείωσα σε λίγες μέρες,ανατρέχοντας παράλληλα αρκετές φορές στο google για περισσότερες πληροφορίες αφού ήθελα να μάθω κι άλλα πράγματα.
Ο Μπαουντολίνο είναι ψεύτης.Αυτό είναι ένα απο τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουμε γι 'αυτόν.Επίσης είναι έξυπνος,ονειροπόλος,λίγο τρελός και μεγάλο λαμόγιο.
Το ίδιο το βιβλίο δεν ξέρω πώς να το περιγράψω.Μεσαιωνικό μυθιστόρημα σίγουρα.Ίσως θα έπρεπε να το πω μεσαιωνικό παραμύθι,αλλά δεν είναι μόνο αυτό.Είναι ένα μείγμα ιστορίας,θρύλων,φαντασίας και σαρκασμού.
Η ιστορία τελικά γράφεται απο τους νικητές;Ή απο τους ψεύτες;Πόσα γνωρίζουμε και πόσα δεν μάθαμε ποτέ;Αυτές τις σκέψεις έκανα όσο διάβαζα τα κατορθώματα του Μπαουντολίνο.
"Ναι,ξέρω,δεν είναι η αλήθεια,αλλά σε μια μεγάλη Ιστορία ,μπορείς να παραποιήσεις τις μικρές αλήθειες για να αναδυθεί η μεγαλύτερη."
Το Μπαουντολίνο είναι επίσης και ένα βιβλίο με πολύ χιούμορ,έπιασα τον εαυτό μου να γελάει σε πολλά σημεία ή να χαμογελάει με την "υποχθόνια" ειρωνεία του Έκο.
Σε μια εποχή που ο κόσμος τρέχει να προσκυνήσει ιερά κάστανα και παντούφλες ο Έκο μοιάζει να γελάει με τα χάλια μας περιγράφοντας μια "βιομηχανία" κατασκευής ιερών λειψάνων κι ένα ξεκαρδιστικό αλισβερίσι:Έχω δυο κεφάλια του Βαπτιστή,ας ανταλλάξω το ένα με μια κνήμη κάποιου άλλου αγίου ή ας τα πουλήσω σε δυο μακρινές πόλεις για να μην πάρουν χαμπάρι την απατεωνιά.
Οι περιπέτειες του Μπαουντολίνο περνάνε απο την Ιταλία,τη Γερμανία,το Παρίσι,την Κωνσταντινούπο��η και φτάνουν μέχρι τα βάθη της Ανατολής και την αναζήτηση ενός μυθικού βασιλείου.Τα ιστορικά γεγονότα που αναφέρει είναι πάρα πολλά.Πολιορκίες,πόλεμοι,σταυροφορίες,η Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204 κτλ.Πάρα πολλοί είναι και οι θρύλοι που αναφέρονται,απο το βασίλειο του Ιωάννη του Πρεσβύτερου μέχρι την αναζήτηση του Γκράαλ και τα μυθικά πλάσματα όπως οι Σκιάποδες,οι Βλέμμες και πολλά άλλα.
Παρόλα αυτά το βιβλίο είναι εξαιρετικά ευκολοδιάβαστο και το τελείωσα σε λίγες μέρες,ανατρέχοντας παράλληλα αρκετές φορές στο google για περισσότερες πληροφορίες αφού ήθελα να μάθω κι άλλα πράγματα.
February 6, 2021
Video review
Up there with Against the Day as an ubridled fantasy of immense scope with a clear commitment to tracing the nightmarish coils of history.
Up there with Against the Day as an ubridled fantasy of immense scope with a clear commitment to tracing the nightmarish coils of history.
April 13, 2019
Aside from a few parts that I got a little bored with, this novel was, by and large, a tour de force of humorous historical storytelling proportions. I was delighted and totally amused by Baudolino, the inveterate trickster, storyteller, and liar.
Putting aside actual history for a moment and the MC's way of explaining that he is, as always, a liar, but he only lies for good, the novel grows epic from the first passages. We start with the fall of Constantinople, getting in tight with Barbarossa (the Holy Roman Emperor), and move into an amazing and amusing set of circumstances that include the founding of Alexandria, going on several quests for Prester John, meeting all manners of strange creatures and lands right out of the weirdest Medieval descriptions, and so much more.
This is Umberto Eco, after all. If we're not knee-or-thigh-deep in fascinating historical footnotes couched in an expansive idea-rich adventure, then we must have wandered into someone else's novel.
I laughed-out-loud many times. I especially loved the whole con game about selling relics. In this case, the seven severed heads of John the Baptist. :) The kinds of lies that Baudolino and his cohorts told were fantastic, rich, and while they didn't always pan out the way they hoped, the effects were gorgeous to behold.
Is this a farce? A satire? A wonderful sarcastic and worldly tribute to imagination and The Pilgrim's Progress? (And better, too?) Hell, you know this is crazy when you have our hero carry around the Holy Grail.
But what is real and what is pure fabrication? Possibly everything, but even Baudolino warns us that he tells us lies to get to the very truth of things. And that's the best part of the novel.
I got lost in the stories and didn't care a fig about anything but the telling.
My only complaint was with the whole sequence around Hypatia. I kinda didn't care for the philosophical ramblings so much. I just wanted him to move on with the rest of the adventure. But aside from this, I loved everything. :)
Putting aside actual history for a moment and the MC's way of explaining that he is, as always, a liar, but he only lies for good, the novel grows epic from the first passages. We start with the fall of Constantinople, getting in tight with Barbarossa (the Holy Roman Emperor), and move into an amazing and amusing set of circumstances that include the founding of Alexandria, going on several quests for Prester John, meeting all manners of strange creatures and lands right out of the weirdest Medieval descriptions, and so much more.
This is Umberto Eco, after all. If we're not knee-or-thigh-deep in fascinating historical footnotes couched in an expansive idea-rich adventure, then we must have wandered into someone else's novel.
I laughed-out-loud many times. I especially loved the whole con game about selling relics. In this case, the seven severed heads of John the Baptist. :) The kinds of lies that Baudolino and his cohorts told were fantastic, rich, and while they didn't always pan out the way they hoped, the effects were gorgeous to behold.
Is this a farce? A satire? A wonderful sarcastic and worldly tribute to imagination and The Pilgrim's Progress? (And better, too?) Hell, you know this is crazy when you have our hero carry around the Holy Grail.
But what is real and what is pure fabrication? Possibly everything, but even Baudolino warns us that he tells us lies to get to the very truth of things. And that's the best part of the novel.
I got lost in the stories and didn't care a fig about anything but the telling.
My only complaint was with the whole sequence around Hypatia. I kinda didn't care for the philosophical ramblings so much. I just wanted him to move on with the rest of the adventure. But aside from this, I loved everything. :)
July 26, 2011
Umberto Eco’s novels are the Harvard doctorate to Dan Brown’s middle school nonsense. Whereas Brown fascinates the masses with half-truth historical art and religion, Eco is a stunning scholar, simply overwhelming the sophisticated reader, pleasurably, with ancient languages (“Ave, evcharisto, salam” (376)) and (sometimes arcane) belief systems. His characters may not be as deep or personable as less ambitious novels (“I decided that if this was my fate, it was useless for me to try to become like other men.” (232)), and Eco plots can be circuitous; but he captures the daily experience of the times, alongside subtle, grand points of semiotics (“There are no stories without a meaning.” (12)) and theology.
Baudolino is not as pulsing as Name of the Rose or Foucault’s Pendulum, less a mystery, more an epic. As an epic, it ebbs; but when it flows, the story is clever, funny, a wonderful balance of sacred and profane. At its best, Baudolino even skirts poetry, because “It is the duty of poets to invent beautiful falsehoods.” (55)
Baudolino is not as pulsing as Name of the Rose or Foucault’s Pendulum, less a mystery, more an epic. As an epic, it ebbs; but when it flows, the story is clever, funny, a wonderful balance of sacred and profane. At its best, Baudolino even skirts poetry, because “It is the duty of poets to invent beautiful falsehoods.” (55)
August 2, 2017
Probabilmente è questo il vero capolavoro di Umberto Eco. C'è dentro di tutto e anche di più, ed è costruito con l'eccezionale maestria di cui solo un grande erudito può essere capace.
April 21, 2024
QUELLA SPORCA DOZZINA... di... Magi.
Costantinopoli, mercoledì 14 di aprile, Anno Domini 1204. Nella lussuosa casa di Niceta Coniate, politico e scrittore bizantino, Baudolino è intento a raccontare la sua avventurosa vita al padrone di casa, mentre il fuoco divampa in una Costantinopoli ormai conquistata dai barbari.
Nato in un poverissimo borgo che diventerà poi Alessandria, Baudolino incontrerà l’Imperatore Federico I Hohenstaufen, meglio noto come Federico Barbarossa, parteciperà alla terza Crociata e, con un manipolo di audaci, andrà alla ricerca del Regno del Prete Gianni e del... Sacro Graal! Visiterà terre straordinarie e incontrerà esseri ed animali altrettanto straordinari.
lo stile, il sapere, l’ironia di Eco mi hanno da sempre affascinato. Sin da quando, tanti ma tanti anni fa..., mi smarrii in un monastero benedettino sperduto sulle montagne dell’appennino toscano.
E poi, non un caso che sia anche l’autore de La vertigine della lista...
«Era un rosseggiare di ematiti e cinabri, un baluginare di atramente come se fosse acciaio, un trasvolare di minuzzoli d’auripigmento dal giallo all’arancio squillante, un azzurrio di armenio, un biancheggiare di conchiglie calcinate, un verdeggiare di malachiti, uno svanire di litargirio in zafferani sempre più pallidi, uno squillare di risigallo, un ruttare di terrume verdaccio che impallidiva in polvere di crisocolla e poi trasmigrava in sfumature d’indaco e violetto, un trionfo di auro musivo, un purpureggiare di biacca bruciata, un fiammeggiare di sandracca, un gatteggiare di creta argentaria, una sola trasparenza di alabastri.».
I suoi personaggi discuteranno di storia e filosofia, di scienza e teologia, della forma dell’universo e del mistero dell'intima costituzione di Dio.
«Felice è colui che è pervenuto a quella ignoranza oltre la quale non è dato di andare.»
Un appassionante, e a tratti divertente, viaggio nella storia e nella conoscenza, ahimé, troppo breve.
Costantinopoli, mercoledì 14 di aprile, Anno Domini 1204. Nella lussuosa casa di Niceta Coniate, politico e scrittore bizantino, Baudolino è intento a raccontare la sua avventurosa vita al padrone di casa, mentre il fuoco divampa in una Costantinopoli ormai conquistata dai barbari.
Nato in un poverissimo borgo che diventerà poi Alessandria, Baudolino incontrerà l’Imperatore Federico I Hohenstaufen, meglio noto come Federico Barbarossa, parteciperà alla terza Crociata e, con un manipolo di audaci, andrà alla ricerca del Regno del Prete Gianni e del... Sacro Graal! Visiterà terre straordinarie e incontrerà esseri ed animali altrettanto straordinari.
lo stile, il sapere, l’ironia di Eco mi hanno da sempre affascinato. Sin da quando, tanti ma tanti anni fa..., mi smarrii in un monastero benedettino sperduto sulle montagne dell’appennino toscano.
E poi, non un caso che sia anche l’autore de La vertigine della lista...
«Era un rosseggiare di ematiti e cinabri, un baluginare di atramente come se fosse acciaio, un trasvolare di minuzzoli d’auripigmento dal giallo all’arancio squillante, un azzurrio di armenio, un biancheggiare di conchiglie calcinate, un verdeggiare di malachiti, uno svanire di litargirio in zafferani sempre più pallidi, uno squillare di risigallo, un ruttare di terrume verdaccio che impallidiva in polvere di crisocolla e poi trasmigrava in sfumature d’indaco e violetto, un trionfo di auro musivo, un purpureggiare di biacca bruciata, un fiammeggiare di sandracca, un gatteggiare di creta argentaria, una sola trasparenza di alabastri.».
I suoi personaggi discuteranno di storia e filosofia, di scienza e teologia, della forma dell’universo e del mistero dell'intima costituzione di Dio.
«Felice è colui che è pervenuto a quella ignoranza oltre la quale non è dato di andare.»
Un appassionante, e a tratti divertente, viaggio nella storia e nella conoscenza, ahimé, troppo breve.
November 27, 2020
Fino ai confini del mondo
L’alchimia che ispira e genera questo romanzo, che non saprei come definire, romanzo storico o fantastico o picaresco o avventuroso (adoro i romanzi che si trasformano sotto i miei occhi…!), si produce a mio parere dal perfetto equilibrio con cui si amalgamano i suoi variegati componenti.
In primis la sterminata erudizione dell’autore, in particolare per la profonda conoscenza della storia tardo-medioevale, nonché dei miti e leggende che la attraversano e che, in forma di saggio, confluiranno nella “Storia delle terre e dei luoghi leggendari” che Eco pubblicò tredici anni dopo questo romanzo.
Poi c’è naturalmente il talento affabulatorio che emana da tutte le sue opere, che siano saggi filosofici, trattati di semiologia, romanzi fiction, dissertazioni sul carattere del nostro tempo dai mass media alla politica a quant’altro cui il poliedrico intelletto di Umberto Eco si sia dedicato.
Un ulteriore elemento, che compare in altri scritti precedenti ma forse mai in misura così prorompente, è rappresentato dall’umorismo ed è nettissima l’impressione che Eco si sia divertito un mondo a scrivere questo romanzo e, si immagina, soprattutto a compulsare le sue innumerevoli fonti per arricchirne e impreziosirne il tessuto con una ricchissima tavolozza di toni ironici, talora malinconici, talaltra ostentatamente dotti fino alla pedanteria del dettaglio, altre volte addirittura spudorati, allusivi di tutti gli aspetti dell’animo umano.
Rispetto alla documentatissima erudizione del narratore, l’altro vero polo del racconto è tuttavia la sfrenata fantasia con cui Eco ci trasporta, a partire da eventi storici ben noti (sebbene vissuti un po’ di sghembo, dal punto di vista di un “intruso” che arriva a fornire il titolo stesso dell’opera), per poi nella seconda parte trascinare il lettore in una sorprendente sarabanda di popoli, razze, creature, mostri e personaggi tramandati dalla leggenda, culminante in un viaggio nell’ignoto che quasi fa pensare a Tolkien.
Tanto il più noto capolavoro medievale di Eco si concentrava per intero fra le chiuse e un po’ claustrofobiche mura di un’antica abbazia, quanto “Baudolino” si spalanca fino ai confini del mondo allora conosciuto e forse anche un po’ oltre, regalando un grandissimo piacere letterario a chi ha la fortuna di perdersi nel suo sconfinato labirinto.
L’alchimia che ispira e genera questo romanzo, che non saprei come definire, romanzo storico o fantastico o picaresco o avventuroso (adoro i romanzi che si trasformano sotto i miei occhi…!), si produce a mio parere dal perfetto equilibrio con cui si amalgamano i suoi variegati componenti.
In primis la sterminata erudizione dell’autore, in particolare per la profonda conoscenza della storia tardo-medioevale, nonché dei miti e leggende che la attraversano e che, in forma di saggio, confluiranno nella “Storia delle terre e dei luoghi leggendari” che Eco pubblicò tredici anni dopo questo romanzo.
Poi c’è naturalmente il talento affabulatorio che emana da tutte le sue opere, che siano saggi filosofici, trattati di semiologia, romanzi fiction, dissertazioni sul carattere del nostro tempo dai mass media alla politica a quant’altro cui il poliedrico intelletto di Umberto Eco si sia dedicato.
Un ulteriore elemento, che compare in altri scritti precedenti ma forse mai in misura così prorompente, è rappresentato dall’umorismo ed è nettissima l’impressione che Eco si sia divertito un mondo a scrivere questo romanzo e, si immagina, soprattutto a compulsare le sue innumerevoli fonti per arricchirne e impreziosirne il tessuto con una ricchissima tavolozza di toni ironici, talora malinconici, talaltra ostentatamente dotti fino alla pedanteria del dettaglio, altre volte addirittura spudorati, allusivi di tutti gli aspetti dell’animo umano.
Rispetto alla documentatissima erudizione del narratore, l’altro vero polo del racconto è tuttavia la sfrenata fantasia con cui Eco ci trasporta, a partire da eventi storici ben noti (sebbene vissuti un po’ di sghembo, dal punto di vista di un “intruso” che arriva a fornire il titolo stesso dell’opera), per poi nella seconda parte trascinare il lettore in una sorprendente sarabanda di popoli, razze, creature, mostri e personaggi tramandati dalla leggenda, culminante in un viaggio nell’ignoto che quasi fa pensare a Tolkien.
Tanto il più noto capolavoro medievale di Eco si concentrava per intero fra le chiuse e un po’ claustrofobiche mura di un’antica abbazia, quanto “Baudolino” si spalanca fino ai confini del mondo allora conosciuto e forse anche un po’ oltre, regalando un grandissimo piacere letterario a chi ha la fortuna di perdersi nel suo sconfinato labirinto.
September 24, 2022
Eine Schelmengeschichte par excellence!
Ich mochte den Witz und die philosophischen Gedanken der Geschichte. Wie Eco sich über die Geschichtsschreibung lustig macht ist wirklich köstlich. Eco greift bis heute ungeklärte Ereignisse wie die Heiligsprechung Karl des Großen, den Tod Barbarossas oder wie die heiligen drei Könige im Kölner Dom überhaupt als diese identifiziert werden konnten, auf und präsentiert sie als banale Ideen Baudolinos. Da Baudolino selbst jedoch immer wieder betont ein geborener Lügner zu sein, kann man auch seinen Geschichten nur bedingt Glauben schenken.
Während der Lektüre habe ich mich oft gefragt, ob die Ereignisse wirklich so sehr an den Haaren herbei gezogen sind, da Geschichte doch immer sehr auf Zufällen basiert und immer von Menschen geschrieben wird, von denen man nie sicher sein kann wie sehr sie das Geschehene verfälschen und zu Gunsten einer Seite auslegen. Kann man denn überhaupt der Geschichtsschreibung vertrauen? Laut Baudolino ist es nicht wichtig was wirklich passiert oder nicht, von Bedeutung ist nur ob die Menschen an diese Geschichte glauben, was diese wiederum wahr macht. Ebenso ist eine heilige Reliquie (von denen es im Buch massenweise gibt, auch mehrere Ausgaben der gleichen Reliquie) nur heilig, wenn Menschen daran glauben. Mit dieser Läuterung sorgt Baudolino dafür, dass wir heute einige angebliche Reliquien oder heilige Gebeine haben - wie bspw. die heiligen drei Könige, das Grabtuch Jesu etc. - die ursprünglich von Menschen stammen und aus Gründen weiter gegeben wurden, die entweder banaler nicht sein könnten oder nur für denjenigen persönlich einen Wert hatten. Eco erzählt dies mit so viel Witz dass ich während des Lesens öfter Schmunzeln musste.
Die letzte Hälfte gleitet dann ins Phantastische ab, was ich überhaupt nicht erwartet habe. Es hat mir aber gut gefallen, besonders da ich mir immer wieder überlegt habe, welche realen Völker, Personen, Orte etc. Baudolino hier beschreiben k��nnte. Lediglich einige Passagen der Reise in den Orient und die ausschweifenden Diskussionen über die verschiedenen christlichen Glaubensansichten haben mich ermüdet. Andere philosophische Gedanken wiederum fand ich sehr interessant, so treffen Baudolino und seine Freunde während ihrer Reise durch den unbekannten Orient auf ein pazifistisches Volk, das keinerlei Besitztum hat und quasi von Luft und Liebe lebt. Baudolino's Gefährten fühlen sich hier so wohl, dass sie am liebsten bleiben würden, doch sind sie zu sehr an den Luxus der Zivilisation gewöhnt, oder wie es einer der Freunde formuliert :
„Vielleicht wollen wir zu viel, aber inzwischen können wir nicht mehr anders, als es zu wollen.“
Ganz nebenbei habe ich sehr viel über die Geschichte des Mittelalters erfahren, was ich wahnsinnig interessant fand. Allerdings - um Baudolino dem Lügner Glauben zu schenken - ist der Geschichte ja nur bedingt zu glauben ;)
"Glaub nicht, du wärst der einzige Geschichtenverfasser in dieser Welt. Früher oder später wird sie jemand erzählen, der noch verlogener ist als Baudolino."
Ich mochte den Witz und die philosophischen Gedanken der Geschichte. Wie Eco sich über die Geschichtsschreibung lustig macht ist wirklich köstlich. Eco greift bis heute ungeklärte Ereignisse wie die Heiligsprechung Karl des Großen, den Tod Barbarossas oder wie die heiligen drei Könige im Kölner Dom überhaupt als diese identifiziert werden konnten, auf und präsentiert sie als banale Ideen Baudolinos. Da Baudolino selbst jedoch immer wieder betont ein geborener Lügner zu sein, kann man auch seinen Geschichten nur bedingt Glauben schenken.
Während der Lektüre habe ich mich oft gefragt, ob die Ereignisse wirklich so sehr an den Haaren herbei gezogen sind, da Geschichte doch immer sehr auf Zufällen basiert und immer von Menschen geschrieben wird, von denen man nie sicher sein kann wie sehr sie das Geschehene verfälschen und zu Gunsten einer Seite auslegen. Kann man denn überhaupt der Geschichtsschreibung vertrauen? Laut Baudolino ist es nicht wichtig was wirklich passiert oder nicht, von Bedeutung ist nur ob die Menschen an diese Geschichte glauben, was diese wiederum wahr macht. Ebenso ist eine heilige Reliquie (von denen es im Buch massenweise gibt, auch mehrere Ausgaben der gleichen Reliquie) nur heilig, wenn Menschen daran glauben. Mit dieser Läuterung sorgt Baudolino dafür, dass wir heute einige angebliche Reliquien oder heilige Gebeine haben - wie bspw. die heiligen drei Könige, das Grabtuch Jesu etc. - die ursprünglich von Menschen stammen und aus Gründen weiter gegeben wurden, die entweder banaler nicht sein könnten oder nur für denjenigen persönlich einen Wert hatten. Eco erzählt dies mit so viel Witz dass ich während des Lesens öfter Schmunzeln musste.
Die letzte Hälfte gleitet dann ins Phantastische ab, was ich überhaupt nicht erwartet habe. Es hat mir aber gut gefallen, besonders da ich mir immer wieder überlegt habe, welche realen Völker, Personen, Orte etc. Baudolino hier beschreiben k��nnte. Lediglich einige Passagen der Reise in den Orient und die ausschweifenden Diskussionen über die verschiedenen christlichen Glaubensansichten haben mich ermüdet. Andere philosophische Gedanken wiederum fand ich sehr interessant, so treffen Baudolino und seine Freunde während ihrer Reise durch den unbekannten Orient auf ein pazifistisches Volk, das keinerlei Besitztum hat und quasi von Luft und Liebe lebt. Baudolino's Gefährten fühlen sich hier so wohl, dass sie am liebsten bleiben würden, doch sind sie zu sehr an den Luxus der Zivilisation gewöhnt, oder wie es einer der Freunde formuliert :
„Vielleicht wollen wir zu viel, aber inzwischen können wir nicht mehr anders, als es zu wollen.“
Ganz nebenbei habe ich sehr viel über die Geschichte des Mittelalters erfahren, was ich wahnsinnig interessant fand. Allerdings - um Baudolino dem Lügner Glauben zu schenken - ist der Geschichte ja nur bedingt zu glauben ;)
"Glaub nicht, du wärst der einzige Geschichtenverfasser in dieser Welt. Früher oder später wird sie jemand erzählen, der noch verlogener ist als Baudolino."
April 28, 2020
Herhangi bir Umberto Eco kitabında olduğu gibi, Baudolino hakkında konuşmak da zor. Kitap bittikten sonra elimdeki yedi-sekiz sayfa nota, üstüne kafa patlattığım saatlere dönüp bakmasam, bu yazıyı yazmazdım belki. Ama ortada bir kafa karışıklığı varsa da, o kafa karışıklığını ortaya dökmekte beis görmüyorum. Bu kafa karışıklıklarıyla beraber, ne kadar doğru (eğer böyle bir şey varsa) olduğundan şimdilik emin olamadığım birkaç tespiti de dile getireceğim. Bununla birlikte, Baudolino'yu, başka bir eseri merkeze alarak, onun üstünden inceleyeceğim. Bu eser Buzzati'nin çok sevdiğim romanı Tatar Çölü. Baudolino ile benzer bir merkeze, benzer bir öyküye sahip olduğunu düşündüğüm için böyle bir perspektif geliştirmeye çalışacağım.
İşimizi kolaylaştırmak adına, basitten başlayıp zora doğru gidelim. Baudolino kırk bölümden oluşan bir roman. Roman Baudolino'nun Niketas'ı bulması ve ona hikayesini anlatmasıyla başlıyor ve devam ediyor. Tipik bir postmodern roman olduğunu kolayca söyleyebiliriz. Hem anlatım biçimiyle, metinlerarasılıkla vs. hem de ele aldığı konuyla. Nedir ele aldığı konular? Benim görebildiğim kadarıyla birkaç meselenin etrafına kurulmuş bir roman Baudolino. İlki, kitapta sürekli gördüğümüz, her şeyin bu eksende devam ettiği izlek, post-truth meselesi.
Post-truth, son zamanların popüler ve aydınlatıcı tanımlaması. 2016 yılında Oxford Sözlüğü tarafından yılın sözcüğü seçilince de gündelik hayatımıza girdi. Kısaca söylemek gerekirse, gerçeğin ötesi, gerçeğin sonrası gibi bir anlama sahip. Artık gerçeğin kimse tarafından önemsenmediği, işlevsel bilginin, hikayenin seçilip alındığı, işlevsel bulunmayanın ise yanlış ilan edildiği, nesnel bir gerçeklik kabulünün ortadan kalktığını ifade ediyor post-truth, bilhassa siyasi ve sosyal meseleler için geçerli olduğu düşünülse de, aslında daha karmaşık bir mesele, bireysel olarak da işleyen bir durum ve kitapta da bunu görebiliyoruz. Birkaç bilindik post-truth örneği vermek gerekirse, Kabataş yalanı, "Gezi eylemleri sırasında camide bira içildi" yalanı bunların en bilinenleri. İkisini de yalanlayan tanıklar çıksa da, ortada hiçbir kanıt olmadığı halde dillendiriliyor bunlar. Çünkü aslında gerçek olup olmamasının bir önemi yok. Ak Partililerin kandırıldığı yönündeki inanç da aslında bu yüzden doğru değil. Etken-edilgen ilişkisinin ötesinde bir ilişkileri olduğunu düşünüyorum orada. İşte Baudolino bu meseleyi enine boyuna, uzun uzun gösteriyor. Hem işin mutfağını görüyoruz, hem de arka plandaki zihniyeti. Friedrich ve Papa(lar) ve İtalyanlar arasındaki meselelerin çoğunun bu şekilde işlediğini görüyoruz.
Kitabın ikinci meselesi ise, kabaca söylemek gerekirse bireyin dünyadaki "anlam arayışı". Hakikatin olmadığı, her şeyin yalanlar üstünden ilerlediği bir dünyada, bu yapaylığın ötesinde bir şey, bir hakikilik, bir gerçeklik arama çabası. Rahip Johannes izleği de bununla alakalı. Bu iki meselenin biraz daha derinine inmeden evvel, kitabın genel hatları hakkında bir yorum yapmak istiyorum.
Umberto Eco romanlarının en sevdiğim özelliği küçük bir mekanda, o mekanı sanki gerçekten oradaymışsınız gibi hissettirecek kadar yoğun biçimde geçmesi. Bir manastır, bir yayınevi, bir müze ya da bir gemi, fark etmeksizin o mekanı tüm özellikleriyle yaratıyor Eco. Kendisi de röportajlarında bunu nasıl yaptığını anlatıyor. Örneğin Gülün Adı için manastırdaki rahiplerin resimlerini çizmiş, aynı şekilde Önceki Günün Adası için gemiyi bölme bölme, avucunun içi gibi bileceği şekilde tasarlamış. Bunu okuyuculara göstermiyor tabii, bu tasarımlara kendisinin ihtiyacı olduğunu, okurun olmadığını söylüyor. Bir diğeri de her şeyin yavaş, sabırla, derinlemesine gerçekleşmesi. Yani Eco romanlarında, Eco istediği sürece okurun dünya bilinci çok yüksek oluyor, ki bölüm isimleri de aslında bu işe yarıyor. Her bölümde yazarın bölümün esas meselesini özetleyen başlıklar kullanmasını çok seviyorum. Bu roman, o başlıkları kullansa da o iki özellikten de yoksun. Okurun dünya bilinci oldukça düşük, ne mekanlar ne de karakterler diğer kitaplardaki gibi yaratılmış. Temposu çok yüksek, olaylar olayları kovalarken bir insanın hayatının en önemli meseleleri denebilecek şeyler bazen bir sayfada geçip gidiyor (bunlarla ilgili bir akıl yürütme yapabiliriz). Bunlar kusurdan çok tercih meselesi, evet. Ama Eco romancılığında beni en çok heyecanlandıran şey buydu, olmaması biraz üzdü diyebilirim.
Benim en sevdiğim Eco romanı Önceki Günün Adası, bu kitabı okuduktan sonra hala o diyebilirim. Ama yine de Eco metne her zamanki gibi hakim, bazen bu hızı yadırgasam da, bu anlatım biçimini diğerine tercih etmeyecek olsam da, bu romanın da son derece ustalıkla yazıldığını kabul etmek gerekiyor.
Baudolino hariç karakterler bu sefer biraz daha silik. Bunun böyle olmasına pek anlam veremedim diyebilirim. Biraz daha derinleştirilebilirmiş bence.
Şimdi gelelim spoiler'lı kısma. Burada Tatar Çölü'nden de bahsedeceğim, mümkün olduğunca spoiler vermeyeceğim ama yine de uyarayım.
Biraz uzun bir yazı oldu ama aslında daha uzununu yazmak gerekiyor. Elediğim onca fikir içerisinde en tutarlı olanı yukarıya yazdıklarım. Kitabın üstüne kafa patlatmak, içerisinde gezinmek, olayları irdeleyip birbirine bağlamak son derece keyifliydi. Kitap bittikten sonra tekrar okuma isteği uyandı içimde. Kız arkadaşımın ensesine yapışıp "Oku da birlikte tartışalım," deyip ona yıktım sonunda.
Son olarak, çeviri ne yazık sıkıntılı. Kitapta geçen bir sürü şeyin Türkçe karşılığı verilmemiş. Roq kuşu muhabbeti örneğin. Anka kuşu olduğunu ben kitap bittikten sonra öğrendim. Her detayın bir anlamının olduğu, Eco gibi takıntılı bir yazarın kitabında bu tarz şeyler fazlasıyla önemli.
İşimizi kolaylaştırmak adına, basitten başlayıp zora doğru gidelim. Baudolino kırk bölümden oluşan bir roman. Roman Baudolino'nun Niketas'ı bulması ve ona hikayesini anlatmasıyla başlıyor ve devam ediyor. Tipik bir postmodern roman olduğunu kolayca söyleyebiliriz. Hem anlatım biçimiyle, metinlerarasılıkla vs. hem de ele aldığı konuyla. Nedir ele aldığı konular? Benim görebildiğim kadarıyla birkaç meselenin etrafına kurulmuş bir roman Baudolino. İlki, kitapta sürekli gördüğümüz, her şeyin bu eksende devam ettiği izlek, post-truth meselesi.
Post-truth, son zamanların popüler ve aydınlatıcı tanımlaması. 2016 yılında Oxford Sözlüğü tarafından yılın sözcüğü seçilince de gündelik hayatımıza girdi. Kısaca söylemek gerekirse, gerçeğin ötesi, gerçeğin sonrası gibi bir anlama sahip. Artık gerçeğin kimse tarafından önemsenmediği, işlevsel bilginin, hikayenin seçilip alındığı, işlevsel bulunmayanın ise yanlış ilan edildiği, nesnel bir gerçeklik kabulünün ortadan kalktığını ifade ediyor post-truth, bilhassa siyasi ve sosyal meseleler için geçerli olduğu düşünülse de, aslında daha karmaşık bir mesele, bireysel olarak da işleyen bir durum ve kitapta da bunu görebiliyoruz. Birkaç bilindik post-truth örneği vermek gerekirse, Kabataş yalanı, "Gezi eylemleri sırasında camide bira içildi" yalanı bunların en bilinenleri. İkisini de yalanlayan tanıklar çıksa da, ortada hiçbir kanıt olmadığı halde dillendiriliyor bunlar. Çünkü aslında gerçek olup olmamasının bir önemi yok. Ak Partililerin kandırıldığı yönündeki inanç da aslında bu yüzden doğru değil. Etken-edilgen ilişkisinin ötesinde bir ilişkileri olduğunu düşünüyorum orada. İşte Baudolino bu meseleyi enine boyuna, uzun uzun gösteriyor. Hem işin mutfağını görüyoruz, hem de arka plandaki zihniyeti. Friedrich ve Papa(lar) ve İtalyanlar arasındaki meselelerin çoğunun bu şekilde işlediğini görüyoruz.
Kitabın ikinci meselesi ise, kabaca söylemek gerekirse bireyin dünyadaki "anlam arayışı". Hakikatin olmadığı, her şeyin yalanlar üstünden ilerlediği bir dünyada, bu yapaylığın ötesinde bir şey, bir hakikilik, bir gerçeklik arama çabası. Rahip Johannes izleği de bununla alakalı. Bu iki meselenin biraz daha derinine inmeden evvel, kitabın genel hatları hakkında bir yorum yapmak istiyorum.
Umberto Eco romanlarının en sevdiğim özelliği küçük bir mekanda, o mekanı sanki gerçekten oradaymışsınız gibi hissettirecek kadar yoğun biçimde geçmesi. Bir manastır, bir yayınevi, bir müze ya da bir gemi, fark etmeksizin o mekanı tüm özellikleriyle yaratıyor Eco. Kendisi de röportajlarında bunu nasıl yaptığını anlatıyor. Örneğin Gülün Adı için manastırdaki rahiplerin resimlerini çizmiş, aynı şekilde Önceki Günün Adası için gemiyi bölme bölme, avucunun içi gibi bileceği şekilde tasarlamış. Bunu okuyuculara göstermiyor tabii, bu tasarımlara kendisinin ihtiyacı olduğunu, okurun olmadığını söylüyor. Bir diğeri de her şeyin yavaş, sabırla, derinlemesine gerçekleşmesi. Yani Eco romanlarında, Eco istediği sürece okurun dünya bilinci çok yüksek oluyor, ki bölüm isimleri de aslında bu işe yarıyor. Her bölümde yazarın bölümün esas meselesini özetleyen başlıklar kullanmasını çok seviyorum. Bu roman, o başlıkları kullansa da o iki özellikten de yoksun. Okurun dünya bilinci oldukça düşük, ne mekanlar ne de karakterler diğer kitaplardaki gibi yaratılmış. Temposu çok yüksek, olaylar olayları kovalarken bir insanın hayatının en önemli meseleleri denebilecek şeyler bazen bir sayfada geçip gidiyor (bunlarla ilgili bir akıl yürütme yapabiliriz). Bunlar kusurdan çok tercih meselesi, evet. Ama Eco romancılığında beni en çok heyecanlandıran şey buydu, olmaması biraz üzdü diyebilirim.
Benim en sevdiğim Eco romanı Önceki Günün Adası, bu kitabı okuduktan sonra hala o diyebilirim. Ama yine de Eco metne her zamanki gibi hakim, bazen bu hızı yadırgasam da, bu anlatım biçimini diğerine tercih etmeyecek olsam da, bu romanın da son derece ustalıkla yazıldığını kabul etmek gerekiyor.
Baudolino hariç karakterler bu sefer biraz daha silik. Bunun böyle olmasına pek anlam veremedim diyebilirim. Biraz daha derinleştirilebilirmiş bence.
Şimdi gelelim spoiler'lı kısma. Burada Tatar Çölü'nden de bahsedeceğim, mümkün olduğunca spoiler vermeyeceğim ama yine de uyarayım.
Biraz uzun bir yazı oldu ama aslında daha uzununu yazmak gerekiyor. Elediğim onca fikir içerisinde en tutarlı olanı yukarıya yazdıklarım. Kitabın üstüne kafa patlatmak, içerisinde gezinmek, olayları irdeleyip birbirine bağlamak son derece keyifliydi. Kitap bittikten sonra tekrar okuma isteği uyandı içimde. Kız arkadaşımın ensesine yapışıp "Oku da birlikte tartışalım," deyip ona yıktım sonunda.
Son olarak, çeviri ne yazık sıkıntılı. Kitapta geçen bir sürü şeyin Türkçe karşılığı verilmemiş. Roq kuşu muhabbeti örneğin. Anka kuşu olduğunu ben kitap bittikten sonra öğrendim. Her detayın bir anlamının olduğu, Eco gibi takıntılı bir yazarın kitabında bu tarz şeyler fazlasıyla önemli.
Displaying 1 - 30 of 1,313 reviews