What do you think?
Rate this book
The Wall
'The Wall', the lead story in this collection, introduces three political prisoners on the night prior to their execution. Through the gaze of an impartial doctor--seemingly there for the men's solace--their mental descent is charted in exquisite, often harrowing detail. And as the morning draws inexorably closer, the men cross the psychological wall between life and death, long before the first shot rings out.
This brilliant snapshot of life in anguish is the perfect introduction to a collection of stories where the neurosis of the modern world is mirrored in the lives of the people that inhabit it.
This brilliant snapshot of life in anguish is the perfect introduction to a collection of stories where the neurosis of the modern world is mirrored in the lives of the people that inhabit it.
183 pages, Paperback
First published January 1, 1939
About the author
Jean-Paul Sartre
836 books11.3k followersJean-Paul Charles Aymard Sartre, normally known simply as Jean-Paul Sartre, was a French existentialist philosopher and pioneer, dramatist and screenwriter, novelist and critic. He was a leading figure in 20th century French philosophy.
He declined the award of the 1964 Nobel Prize in Literature "for his work which, rich in ideas and filled with the spirit of freedom and the quest for truth, has exerted a far-reaching influence on our age."
In the years around the time of his death, however, existentialism declined in French philosophy and was overtaken by structuralism, represented by Levi-Strauss and, one of Sartre's detractors, Michel Foucault.
He declined the award of the 1964 Nobel Prize in Literature "for his work which, rich in ideas and filled with the spirit of freedom and the quest for truth, has exerted a far-reaching influence on our age."
In the years around the time of his death, however, existentialism declined in French philosophy and was overtaken by structuralism, represented by Levi-Strauss and, one of Sartre's detractors, Michel Foucault.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,011 reviews
October 3, 2023
“I wanted my own words. But the ones I use have been dragged through I don't know how many consciences.”
― Jean-Paul Sartre, The Wall
The focus of this review is on the book's title piece - The Wall. This existentialist story has the feel of a film shot in stark black and white; the prose is as hard boiled as it gets and is told in first-person. The opening scene takes place in a large bare room with white walls where the narrator, Pablo Ibbieta, a man we can visualize with a thin, chiseled face, slick back hair and looking a bit like Albert Camus or Humphrey Bogart - a visualization in keeping with the tone of one of those 1940s black and white films - is interrogated, and, along with two other men, sentenced to be shot dead. The three condemned are taken to a cellar with bench and mats, a room shivering cold and without a trace of warmth or humanity. The story unfolds in this hard, dank, ugly cellar room. Absurdity and despair, anyone?
Sartre has us live through the evening and night with Pablo and the two other convicted men: Tom, who has a thick neck and is fat around the middle (Pablo imagines bullets or bayonets cutting into his flesh), and Juan, who is young and has done nothing, other than being the brother of someone wanted by the authorities. We watch as Pablo and Tom and Juan turn old and gray; we smell urine when Tom unconsciously wets his pants; we hear Tom speaking of men executed by being run over by trucks to save ammunition.
A doctor enters the room and offers cigarettes and asks if anyone wants a priest. No one answers. Pablo falls asleep and wakes, having no thought of death or fear - what he is confronting is nameless; his reaction is physical - his cheeks burn and his head aches. Meanwhile, the doctor, referred to as the Belgian by Pablo, takes Juan's pulse and writes in his notebook. All is clinical; all is calculating. The cold penetrates - the doctor looks blue. Pablo sees that he himself is drenched in sweat. Sartre has written philosophical works such as Being and Nothingness where he addresses the meaninglessness of life and the reality of death in conceptual terms but in this story his ideas are given flesh and blood.
The core of the tale is all three men dealing with their own death. Juan sobs. Tom talks so he can recognize himself, that is, talk as a way of anchoring his sense of self in the world. He says something is going to happen he doesn't understand: death is a blank for Tom. And also for Pablo, who observes how the doctor entered the cellar to watch bodies, bodies dying in agony while still alive.
Pablo remembers living as if immortal and reflects he spent his life counterfeiting eternity, although he missed nothing, he understood nothing. Meanwhile, Tom touches the wooden bench as if touching death. Now that Pablo is looking at things through the lens of death, objects appear less dense - several hours or several years are all the same when you have lost the illusion of being eternal. Pablo feels a horrible calm, a distance from his body; his feeling of being with his body is as if he is tied to an enormous vermin. Feeling your body as an enormous vermin - how disgusting and alienating. Just in case if you are wondering if this is existentialism, this is existentialism.
The Doctor lets everyone know it is 3:30. At the mention of the time, Juan loses it and become hysterical but Pablo simply wants to die cleanly. After some agonizing minutes, the guards come in and take away Tom and Juan. Pablo hears shots fired out in the yard and wants to scream, but simply grits his teeth and pushes his hands in his pockets to stay clean. What does it mean to die cleanly? We are not given anything more specific.
Pablo is taken to the first floor where he is given a chance to live by revealing the whereabouts of one Ramon Gris. What happens from this point offers a twist, a twist, that is, for a tale soaking in absurdity, dread, alienation and death. Please read The Wall. You will be chilled; you will have an existentialist experience, you just might laugh so hard at the end you will start to cry.
April 29, 2023
The first (undoubtedly the best) gives its title to the collection. "The Wall" is an impeccable and gripping text of around thirty pages, which accounts for human reactions to an extreme existence situation.
The plot has set in the Spanish Civil War of 1936, between Republicans and Nationalists. Francoist troops took three Republicans prisoner. After a botched interrogation, they had locked in a hospital's cellar. A commander comes to tell them the sentence: they will be shot the next day at dawn. A Belgian doctor is introduced to the prisoners to note their reactions to the idea of death.
From there, while imbuing his text with a ghastly atmosphere, Sartre extracts the pure ore of anguish. The condemned cannot escape their situation; they perceive their death as almost material. They are confined and stuck in a fixed attitude, which no longer relates to existence but the essence because the end, very close, will justify them.
Sartre brilliantly exploits this extraordinary metaphor of the wall. The symbol then accesses a great philosophical power. In the proper sense, the wall section against which the condemned had placed to adjust and bring it down. The barrier prevents the cannons of pointed rifles from escaping. But figuratively, the wall is infinite, impenetrable; it prevents us from fleeing our existence and the present situation we have to face.
Death is just one of many cases. It is impossible to flee its existence, freedom, and responsibility because an opaque invisible, omnipresent wall stops any attempt to escape. The impasse of reality will never allow us to escape. You can never run away from yourself.
A great text.
The plot has set in the Spanish Civil War of 1936, between Republicans and Nationalists. Francoist troops took three Republicans prisoner. After a botched interrogation, they had locked in a hospital's cellar. A commander comes to tell them the sentence: they will be shot the next day at dawn. A Belgian doctor is introduced to the prisoners to note their reactions to the idea of death.
From there, while imbuing his text with a ghastly atmosphere, Sartre extracts the pure ore of anguish. The condemned cannot escape their situation; they perceive their death as almost material. They are confined and stuck in a fixed attitude, which no longer relates to existence but the essence because the end, very close, will justify them.
Sartre brilliantly exploits this extraordinary metaphor of the wall. The symbol then accesses a great philosophical power. In the proper sense, the wall section against which the condemned had placed to adjust and bring it down. The barrier prevents the cannons of pointed rifles from escaping. But figuratively, the wall is infinite, impenetrable; it prevents us from fleeing our existence and the present situation we have to face.
Death is just one of many cases. It is impossible to flee its existence, freedom, and responsibility because an opaque invisible, omnipresent wall stops any attempt to escape. The impasse of reality will never allow us to escape. You can never run away from yourself.
A great text.
October 6, 2023
- خمس رحلات في غياهب النفس البشرية يأخذنا اليها سارتر في هذا الكتاب:
الجدار - الغرفة - إروسترات - أُلفة - طفولة قائد
- يمتلك سارتر القدرة على ضخ كمية هائلة من المشاعر الصادقة في لحظة معينة وإيصالها للقارئ، رغم ان الترجمة تفقدها البعض من زخمها.
- "طفولة قائد"،برأيي، هي الأفضل بين القصص الخمسة واقلها شهرة، لأنها تأخذ المجرى النفسي لصبي من صغره (تأنيثه من امه بالإسم واللبس) الى مابين الطفولة والمراهقة (عقدة أوديب)، الى المراهقة وتغييراتها النفسية (مخالفة القواعد، رأي الأكبر سناً في المراهق)، الى الشباب والحركات السياسية، الى النضوج وفهم الحياة، الى المعرفة الذاتية للشخص لذاته، وعدم الإكتراث الى آراء الناس بشأنه (الثقة بالنفس ومعرفتها)... هذه القصة، ورغم عدم اقتناعي يوماً بتفسيرات فرويد في علم النفس، الا انها اسطورة في الروايات النفسية، في التفاصيل الدقيقة للنفس وتطلعاتها....
الجدار - الغرفة - إروسترات - أُلفة - طفولة قائد
- يمتلك سارتر القدرة على ضخ كمية هائلة من المشاعر الصادقة في لحظة معينة وإيصالها للقارئ، رغم ان الترجمة تفقدها البعض من زخمها.
- "طفولة قائد"،برأيي، هي الأفضل بين القصص الخمسة واقلها شهرة، لأنها تأخذ المجرى النفسي لصبي من صغره (تأنيثه من امه بالإسم واللبس) الى مابين الطفولة والمراهقة (عقدة أوديب)، الى المراهقة وتغييراتها النفسية (مخالفة القواعد، رأي الأكبر سناً في المراهق)، الى الشباب والحركات السياسية، الى النضوج وفهم الحياة، الى المعرفة الذاتية للشخص لذاته، وعدم الإكتراث الى آراء الناس بشأنه (الثقة بالنفس ومعرفتها)... هذه القصة، ورغم عدم اقتناعي يوماً بتفسيرات فرويد في علم النفس، الا انها اسطورة في الروايات النفسية، في التفاصيل الدقيقة للنفس وتطلعاتها....
October 4, 2022
ليس جدارا واحدا بل عدة جدران
ربما خمسه بعدد قصص الرواية
جدار بين الموت و الحياه
و جدار بين العقل و الجنون
و اخر بين الجريمة و السلام
و جدار بين الحرية و التضحية
و اخيرا جدار بين الرذيلة و الفضيلة
بعض الجدران التى تبدوا احيانا صلبة و احيانا رخوه
جدران معتمة و لكنها شفافه سميكة فى غير غلظه رقيقة في صلابة
جدران نصنعها و تصنعنا و عندما نتخطاها لا نعود ابدا الى الوراء
لولا الترجمة غير البليغه لاستحقت نجمة أخرى.
March 28, 2024
When I first read this so many years ago - back in 1968 - I thought I was close to beginning my first year at university.
I was wrong. The Lord was about to enrol me at his Graduate Centre of Hard Knocks. Upon reading this, He then selected me for accelerated adulthood.
Folks were having fun in those heady years of awakening, but for me, my fun was in burrowing closer to the Heart of Darkness. Why? I had forever been asleep at the switch. I was playing catch-up.
This book was an apt beginning to my awakening, along with Joyce's Ulysses, which I had just finished with the help of a Skeleton Key.
In that book, James Joyce inferred that adulthood is really Nightworld. At least it was becoming that to myself and poor old James.
The other kids did what came naturally, but being unnaturally shy I didn't.
My Sun wasn't shining, so I couldn't make Hay.
A stunted mess.
So Sartre made it worse. Ever the showman, he wanted to dramatically foist on North Americans the same kinda anguished pain he had felt - while they kept positive - during the German Occupation.
So he gave it to us with both barrels: "death isn't fun. It is long-drawn agony."
While he was never averse to making as much hay on the side as he pleased, he saw himself as a saint manqué, and like his idol Jean Genet, a Martyr to Brute Reality. So he pads the envelope. Overplays it.
Yes, he overplayed his hand with this story. But he was bluffing, playing the macho wiz kid. He too loved his fun, no matter how ugly he made it look. His existentialism was not saltpetre.
God save the guy! The first of the wokes - and the first to fall on his sword.
Or was he only, in his pride, seated under the overhanging Sword of Damocles?
The Gleaming Sharp Sword of the Void...
I only wish the Lord had saved Sartre as well from the nattering devils that drove him into that emptiness - just as He has saved me from mine:
In the ordinary, nondescript and smiling joys of my simple senior's life.
I was wrong. The Lord was about to enrol me at his Graduate Centre of Hard Knocks. Upon reading this, He then selected me for accelerated adulthood.
Folks were having fun in those heady years of awakening, but for me, my fun was in burrowing closer to the Heart of Darkness. Why? I had forever been asleep at the switch. I was playing catch-up.
This book was an apt beginning to my awakening, along with Joyce's Ulysses, which I had just finished with the help of a Skeleton Key.
In that book, James Joyce inferred that adulthood is really Nightworld. At least it was becoming that to myself and poor old James.
The other kids did what came naturally, but being unnaturally shy I didn't.
My Sun wasn't shining, so I couldn't make Hay.
A stunted mess.
So Sartre made it worse. Ever the showman, he wanted to dramatically foist on North Americans the same kinda anguished pain he had felt - while they kept positive - during the German Occupation.
So he gave it to us with both barrels: "death isn't fun. It is long-drawn agony."
While he was never averse to making as much hay on the side as he pleased, he saw himself as a saint manqué, and like his idol Jean Genet, a Martyr to Brute Reality. So he pads the envelope. Overplays it.
Yes, he overplayed his hand with this story. But he was bluffing, playing the macho wiz kid. He too loved his fun, no matter how ugly he made it look. His existentialism was not saltpetre.
God save the guy! The first of the wokes - and the first to fall on his sword.
Or was he only, in his pride, seated under the overhanging Sword of Damocles?
The Gleaming Sharp Sword of the Void...
I only wish the Lord had saved Sartre as well from the nattering devils that drove him into that emptiness - just as He has saved me from mine:
In the ordinary, nondescript and smiling joys of my simple senior's life.
November 7, 2023
لذكرى الصديقة التي كانت تحدثني عن ترجمات سارتر
سأظل أستمع إلى أعماله في البرنامج الثقافي
مستعيدا حواراتك الرصينة العميقة
التي كانت طريقا ممهدا كي أفهم ذاك العالم
كي أحاول أن أرى عمق الأحاسيس التي تتدفق في نهر الشعور
بلا حيطان ولا أبواب ولا مزاليج
الكلمات لها منابع مائية حين تكون صادقة
ربما تمتزج بدموع ما لحزن أو فرح
المعاني التي تسكن الكلمات
نرسمها معا في لوحة الإبداع
في معرض التواصل المضاء برغبتنا الحقيقية أن نلتقي
عبر الحوار والصمت
في قصيدة طويلة
لما يقال وما لايقال
نستعيد الحذف الذي حجب عنا التعبير
بلا إنشائية ولا عناصر ولا مقدمات
الجدار الوحيد الذي نحتاجه
هو الصفحة التي تستشف
ما نود أن يطالعه كل من يعرفنا
صفحة نبحث عنها في كل مكتبات العالم
من حارتنا الصغيرة
إلى الحارة الفضائية
تجد نفسك فقط
حين تكتشف أنك تحدثت مع أحد بلا جدار
لم تضع في اعتبارك بروتوكول الحوار
لم تتردد في إعلان موقفك الصادق
لم تتحفّز ضد ما تظن أنه سيقوله
لم تشك في صفائه
الجدار الذي في مخيلتنا
من مورورث التشأة والتكوين
وعبارات الزجر وسلطة الكبار
ووهم امتلاك اليقين
والتنمّر بالمختلفين
قليل هم من تحدثهم بلاجدار
ويتجلّى وجودك بلا حصار
سأظل أستمع إلى أعماله في البرنامج الثقافي
مستعيدا حواراتك الرصينة العميقة
التي كانت طريقا ممهدا كي أفهم ذاك العالم
كي أحاول أن أرى عمق الأحاسيس التي تتدفق في نهر الشعور
بلا حيطان ولا أبواب ولا مزاليج
الكلمات لها منابع مائية حين تكون صادقة
ربما تمتزج بدموع ما لحزن أو فرح
المعاني التي تسكن الكلمات
نرسمها معا في لوحة الإبداع
في معرض التواصل المضاء برغبتنا الحقيقية أن نلتقي
عبر الحوار والصمت
في قصيدة طويلة
لما يقال وما لايقال
نستعيد الحذف الذي حجب عنا التعبير
بلا إنشائية ولا عناصر ولا مقدمات
الجدار الوحيد الذي نحتاجه
هو الصفحة التي تستشف
ما نود أن يطالعه كل من يعرفنا
صفحة نبحث عنها في كل مكتبات العالم
من حارتنا الصغيرة
إلى الحارة الفضائية
تجد نفسك فقط
حين تكتشف أنك تحدثت مع أحد بلا جدار
لم تضع في اعتبارك بروتوكول الحوار
لم تتردد في إعلان موقفك الصادق
لم تتحفّز ضد ما تظن أنه سيقوله
لم تشك في صفائه
الجدار الذي في مخيلتنا
من مورورث التشأة والتكوين
وعبارات الزجر وسلطة الكبار
ووهم امتلاك اليقين
والتنمّر بالمختلفين
قليل هم من تحدثهم بلاجدار
ويتجلّى وجودك بلا حصار
March 15, 2007
You gotta love Sartre's sexy objectification of women. I totally think Sartre was an ass man. Exempli gratia:
"Her tail is small, yes, a lot smaller than mine, but you can see more of it. It's all around, under her thin back, it fills the skirt, you'd think it was poured in, and besides it jiggles."
Hell is other people... other people who can't appreciate a nice jiggling booty!
If Sartre was alive today, I'm sure he'd give that comment a high five or whatever the French existensialist equivalent of that is (maybe a quiet snooty glare?)
In fact, how can you appreciate someone who is perhaps the biggest influence on rap music in this century, still 20 years after his death? Allow me to demonstrate:
The first example I have occured in 2005, with a song stemming from a famous Sartre quote from Nausea (and the idea that he was an ass man):
Sartre: "I exist. It's sweet, so sweet, so slow."
Juvenile:
"Uh I like it like that \
she working that back \
I don't know how to act \
Slow motion for me\
slow motion for me\
slow motion for me\
Move it slow motion for me."
Sweet slow motion indeed. That's why I exist!
To further belabor the point, we have the well known example from Lil Jon and the Eastide Boys's hit with the following lyrics:
"Let me see you get low\
you scared you scared \
Drop dat ass to the floor \
you scared you scared \
Let me see you get low \
you scared you scared \
Albert Camus and Jean Paul Sartre differed in view of \
the abserd the abserd"
Unfortunently, the rap community felt that this rift between Camus and Sartre would result in yet another (possibly violent) dichotomizing of the rap world. To avoid this, the final lyics were changed, altering the course of the song tremendously, also resulting in the removal of 20 other verses leaving only the tale of a shorty getting krunk thus avoiding any deep philosophical discussion.
"Her tail is small, yes, a lot smaller than mine, but you can see more of it. It's all around, under her thin back, it fills the skirt, you'd think it was poured in, and besides it jiggles."
Hell is other people... other people who can't appreciate a nice jiggling booty!
If Sartre was alive today, I'm sure he'd give that comment a high five or whatever the French existensialist equivalent of that is (maybe a quiet snooty glare?)
In fact, how can you appreciate someone who is perhaps the biggest influence on rap music in this century, still 20 years after his death? Allow me to demonstrate:
The first example I have occured in 2005, with a song stemming from a famous Sartre quote from Nausea (and the idea that he was an ass man):
Sartre: "I exist. It's sweet, so sweet, so slow."
Juvenile:
"Uh I like it like that \
she working that back \
I don't know how to act \
Slow motion for me\
slow motion for me\
slow motion for me\
Move it slow motion for me."
Sweet slow motion indeed. That's why I exist!
To further belabor the point, we have the well known example from Lil Jon and the Eastide Boys's hit with the following lyrics:
"Let me see you get low\
you scared you scared \
Drop dat ass to the floor \
you scared you scared \
Let me see you get low \
you scared you scared \
Albert Camus and Jean Paul Sartre differed in view of \
the abserd the abserd"
Unfortunently, the rap community felt that this rift between Camus and Sartre would result in yet another (possibly violent) dichotomizing of the rap world. To avoid this, the final lyics were changed, altering the course of the song tremendously, also resulting in the removal of 20 other verses leaving only the tale of a shorty getting krunk thus avoiding any deep philosophical discussion.
October 7, 2020
The Wall and Other Stories, Jean-Paul Sartre, Kafka, Alexander Lange Kielland, Anton Chekhov, Gaston Chérau, Arthur Schnitzler
A collection of short stories published in 1939.
The Wall
Before the Law
Jackals and Arabs
...
تاریخ نخستین خوانش: سال 1974میلادی
عنوان: دیوار؛ نویسنده: ژآن پل سارتر؛ مترجم: صادق هدایت؛ نخستین بار، 1324؛ چاپ دیگر تهران، امیرکبیر، 1351؛ در 131ص؛ همراه چند داستان از نویسندگان دیگر؛ این ترجمه بارها منتشر شده است
عنوان: دیوار؛ نویسنده: ژآن پل سارتر؛ مترجم: داریوش سیاسی؛ تهران، 1349؛ انتشارات شهریار، در 350ص
عنوان: دیوار؛ نویسنده: ژآن پل سارتر؛ مترجم: پرویز شکیب؛ تهران، انتشارات شهریار، در 320ص؛ انتشارات دنیای کتاب در سال 1382، در 320ص، شابک 9643462145؛
مجموعه داستان کوتاه «دیوار»، گنجینه ای باارزش از نویسندگان «فرانسه»، «آلمان»، «اتریش» و ...، که در روزهای تیره و تاریک نخستین سالهای سده ی چهاردهم هورشیدی به قلم توانای روانشاد «صادق هدایت» برکردان و گردآوری شده است؛ این اثر پلی میان ادبیات فارسی، و ادبیات جهان است، که پس از انتشار تأثیر شگرفی بر نویسندگان و اهل قلم آن دوران گذاشت
نخستین داستان کوتاه این اثر، با نام «دیوار» نوشته ی «ژان پل سارتر» فیلسوف، اگزیستانسیالیست، و رماننویس اهل فرانسه است که در سده ی بیستم میلادی میزیستند؛ این نویسنده آثار بسیار ارزشمندی از خویش در حوزه های فلسفه و ادبیات به ارث گذاشته اند، و یکی از چهره های ادبی و تأثیرگذار فرانسه بوده اند؛ «صادق هدایت» با ترجمه ی داستان کوتاه «دیوار»، در سال 1324هجری خورشیدی این نویسنده را به خوانشگران فارسی زبان معرفی کردند؛ این داستان درباره ی زندانی محکوم به اعدامی است، که در لحظه های پایانی عمر خویش به سر میبرد؛ معنا و مفهوم زندگی برای این زندانی دچار تغییر و تحول میشود، و او تصمیم میگیرد، پیش از مرگش سربازان و بازجویان را دست بیندازد که منجر به اتفاقی دور از ذهن میشود
داستانهای «جلو قانون» و «شغال و عرب» از دیگر داستانهای کوتاه این کتاب، نوشته ی «فرانتس کافکا» یکی از بزرگترین نویسندگان آلمانی زبان است؛ این نویسنده استاد آفرینش داستانهای شاهکار، در فضایی نامعقول و فراواقعگرایانه بوده اند؛ که در آنها نشانه هایی از ناامیدی و پوچی دیده میشوند؛ داستان «جلو قانون» از این نویسنده در سال 1914میلادی به نگارش درآمده که درباره ی مردی روستایی است، که در برابر قانون میایستد؛ این داستان روایت زندگی مردمان جوامعی است که تن به هر قانون و بایدی میدهند و تلاشی برای تغییر وضع زندگیشان نمیکنند
داستان کوتاه «کلاغ پیر» چهارمین داستان کتاب، نوشته ی «الکساندر لانژکیلاند» نویسنده ی نروژی است؛ این داستان روایت خشم و تنفر افراد پیر نسبت به زندگی است، که در سالهای پایانی عمرشان، به دلیل نداشتن شور و حال جوانی، احساس میکنند
داستان «تمشک تیغدار» داستان پنجم این کتاب نوشته ی «آنتوان (آنتون) چخوف» پزشک، داستاننویس و طنزنویس برجسته ی «روسیه» است که از خودش بیش از صدها اثر به ارثیادگار بگذاشته اند؛ این نویسنده لقب مهمترین داستان کوتاه نویس همه ی اعصار را از آن خودش کرده؛ او در فضایی واقعی بدون توصیف و بسط اضافی، دیالوگهای ماندگار، و تأمل برانگیزی آفریده است؛ داستان «تمشک تیغدار» از ایشان مربوط به زمانی است که رعیت و ارباب در روسیه وجود داشته، و اشراف بر زمینهای کشاورزی حکمرانی میکرده اند؛ این نویسنده در این اثر جماعت مرفه اربابان را به نقد کشیده اند؛
داستان «مرداب حبشه» داستان ششم اثر «گاستون شرو»، نویسنده و روزنامه نگار فرانسوی است؛ این داستان را «صادق هدایت» در سال 1310هجری خورشیدی، به فارسی ترجمه کرده اند، که درباره ی طبیعت و قانون تنازع بقا است؛
داستان «کور و برادرش» داستان آخر این مجموعه اثر «آرتور شنیتسلر» رمان نویس و نمایشنامه نویس اتریشی سده ی نوزدهم میلادی است که در سال 1902میلادی منتشر شده است
تاریخ بهنگام رسانی 15/07/1399هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
A collection of short stories published in 1939.
The Wall
Before the Law
Jackals and Arabs
...
تاریخ نخستین خوانش: سال 1974میلادی
عنوان: دیوار؛ نویسنده: ژآن پل سارتر؛ مترجم: صادق هدایت؛ نخستین بار، 1324؛ چاپ دیگر تهران، امیرکبیر، 1351؛ در 131ص؛ همراه چند داستان از نویسندگان دیگر؛ این ترجمه بارها منتشر شده است
عنوان: دیوار؛ نویسنده: ژآن پل سارتر؛ مترجم: داریوش سیاسی؛ تهران، 1349؛ انتشارات شهریار، در 350ص
عنوان: دیوار؛ نویسنده: ژآن پل سارتر؛ مترجم: پرویز شکیب؛ تهران، انتشارات شهریار، در 320ص؛ انتشارات دنیای کتاب در سال 1382، در 320ص، شابک 9643462145؛
مجموعه داستان کوتاه «دیوار»، گنجینه ای باارزش از نویسندگان «فرانسه»، «آلمان»، «اتریش» و ...، که در روزهای تیره و تاریک نخستین سالهای سده ی چهاردهم هورشیدی به قلم توانای روانشاد «صادق هدایت» برکردان و گردآوری شده است؛ این اثر پلی میان ادبیات فارسی، و ادبیات جهان است، که پس از انتشار تأثیر شگرفی بر نویسندگان و اهل قلم آن دوران گذاشت
نخستین داستان کوتاه این اثر، با نام «دیوار» نوشته ی «ژان پل سارتر» فیلسوف، اگزیستانسیالیست، و رماننویس اهل فرانسه است که در سده ی بیستم میلادی میزیستند؛ این نویسنده آثار بسیار ارزشمندی از خویش در حوزه های فلسفه و ادبیات به ارث گذاشته اند، و یکی از چهره های ادبی و تأثیرگذار فرانسه بوده اند؛ «صادق هدایت» با ترجمه ی داستان کوتاه «دیوار»، در سال 1324هجری خورشیدی این نویسنده را به خوانشگران فارسی زبان معرفی کردند؛ این داستان درباره ی زندانی محکوم به اعدامی است، که در لحظه های پایانی عمر خویش به سر میبرد؛ معنا و مفهوم زندگی برای این زندانی دچار تغییر و تحول میشود، و او تصمیم میگیرد، پیش از مرگش سربازان و بازجویان را دست بیندازد که منجر به اتفاقی دور از ذهن میشود
داستانهای «جلو قانون» و «شغال و عرب» از دیگر داستانهای کوتاه این کتاب، نوشته ی «فرانتس کافکا» یکی از بزرگترین نویسندگان آلمانی زبان است؛ این نویسنده استاد آفرینش داستانهای شاهکار، در فضایی نامعقول و فراواقعگرایانه بوده اند؛ که در آنها نشانه هایی از ناامیدی و پوچی دیده میشوند؛ داستان «جلو قانون» از این نویسنده در سال 1914میلادی به نگارش درآمده که درباره ی مردی روستایی است، که در برابر قانون میایستد؛ این داستان روایت زندگی مردمان جوامعی است که تن به هر قانون و بایدی میدهند و تلاشی برای تغییر وضع زندگیشان نمیکنند
داستان کوتاه «کلاغ پیر» چهارمین داستان کتاب، نوشته ی «الکساندر لانژکیلاند» نویسنده ی نروژی است؛ این داستان روایت خشم و تنفر افراد پیر نسبت به زندگی است، که در سالهای پایانی عمرشان، به دلیل نداشتن شور و حال جوانی، احساس میکنند
داستان «تمشک تیغدار» داستان پنجم این کتاب نوشته ی «آنتوان (آنتون) چخوف» پزشک، داستاننویس و طنزنویس برجسته ی «روسیه» است که از خودش بیش از صدها اثر به ارثیادگار بگذاشته اند؛ این نویسنده لقب مهمترین داستان کوتاه نویس همه ی اعصار را از آن خودش کرده؛ او در فضایی واقعی بدون توصیف و بسط اضافی، دیالوگهای ماندگار، و تأمل برانگیزی آفریده است؛ داستان «تمشک تیغدار» از ایشان مربوط به زمانی است که رعیت و ارباب در روسیه وجود داشته، و اشراف بر زمینهای کشاورزی حکمرانی میکرده اند؛ این نویسنده در این اثر جماعت مرفه اربابان را به نقد کشیده اند؛
داستان «مرداب حبشه» داستان ششم اثر «گاستون شرو»، نویسنده و روزنامه نگار فرانسوی است؛ این داستان را «صادق هدایت» در سال 1310هجری خورشیدی، به فارسی ترجمه کرده اند، که درباره ی طبیعت و قانون تنازع بقا است؛
داستان «کور و برادرش» داستان آخر این مجموعه اثر «آرتور شنیتسلر» رمان نویس و نمایشنامه نویس اتریشی سده ی نوزدهم میلادی است که در سال 1902میلادی منتشر شده است
تاریخ بهنگام رسانی 15/07/1399هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
December 9, 2022
من این داستان کوتاه رو قبلا خونده بودم
الان اد میکنم به یاد اونایی که دارن اعدام میشن، اونایی که نمیشناسم شون و هیچوقت ندیدم شون، اما الان توی سلول انفرادی ان و منتظرن فردا صبح طناب دار به گردنشون انداخته بشه.
الان اد میکنم به یاد اونایی که دارن اعدام میشن، اونایی که نمیشناسم شون و هیچوقت ندیدم شون، اما الان توی سلول انفرادی ان و منتظرن فردا صبح طناب دار به گردنشون انداخته بشه.
June 7, 2020
خوبیه [بدیه؟] مرگ اینه که نمی دونی کی میاد سراغت
اگه بدونی و پشت میله های زندان نباشی، میشه اون سوال معروف که آخرین ساعت های قبل از مرگت چکار می کردی؟
اگه بدونی و پشت میله های زندان باشی، تا موقع مرگت چندبار میمیری؟
99.3.18
اگه بدونی و پشت میله های زندان نباشی، میشه اون سوال معروف که آخرین ساعت های قبل از مرگت چکار می کردی؟
اگه بدونی و پشت میله های زندان باشی، تا موقع مرگت چندبار میمیری؟
99.3.18
March 29, 2018
Varoluşçuluk, ölüm, eylem eylemsizlik. İnsana dair ne varsa sosyoekonomik düzeyde insan öyküleriyle karşımızda. En çarpıcı öyküsü ise Kitapla aynı ismi taşıyan "Duvar".
November 8, 2021
من ۳ امتیاز به ۷ داستان کوتاه منتخب کتاب دادم فقط .
ترجمه افتضاح، لطفا این داستان ها رو با ترجمه هدایت نخونید، داستان ها رو ضایع کرده کاملا
ترجمه افتضاح، لطفا این داستان ها رو با ترجمه هدایت نخونید، داستان ها رو ضایع کرده کاملا
August 21, 2016
كلما قرأت لسارتر مؤلف ما كهذه القصص المختارة مثلاً، يجعلني الأمر أتساءل هل أزال سارتر الجدار بيننا و بين أفكاره حقًا بهذه المحاولات، أم أقام جدارًا آخر أكثر صلابة و ممتلئ بشقوق معقدة؟
أعلم ان حشريتي للإطلاع على أفكاره شيء لا يتوقف وخاصة بطريقة تعامله مع شخوصه و كيف يعذبهم و يعدهم بالأمل، لعلّ سارتر هذا غثيان فلسفة عصره بالفعل لأنّه يرى البشر غثيان الوجود.
ذكروني مجددًا .. لماذا هنالك من لم يقرأ لسارتر لحد اليوم؟
أعلم ان حشريتي للإطلاع على أفكاره شيء لا يتوقف وخاصة بطريقة تعامله مع شخوصه و كيف يعذبهم و يعدهم بالأمل، لعلّ سارتر هذا غثيان فلسفة عصره بالفعل لأنّه يرى البشر غثيان الوجود.
ذكروني مجددًا .. لماذا هنالك من لم يقرأ لسارتر لحد اليوم؟
January 12, 2018
دو داستان دیوار و کور و برادرش، خیلی عالی بودن.
دیوار، به خاطر تأمل های بی نظیر سارتر در مورد مرگ، و نقش اون در بی اهمیت شدن همه ی شؤون روزانه ی ما.
و کور و برادرش، به خاطر توصیف ریزبینانه ی رابطه ی توأم با احساس گناه دو برادر و حالات روحی برادر بزرگ تر.
داستان های دیگه هم بد نبودن.
دیوار، به خاطر تأمل های بی نظیر سارتر در مورد مرگ، و نقش اون در بی اهمیت شدن همه ی شؤون روزانه ی ما.
و کور و برادرش، به خاطر توصیف ریزبینانه ی رابطه ی توأم با احساس گناه دو برادر و حالات روحی برادر بزرگ تر.
داستان های دیگه هم بد نبودن.
August 27, 2018
(( كانت حياتي أمامي مغلقة مطبقة كالحقيبة ومع ذلك فإن كل ما في داخلها لم يكن منتهيا ...
لقد كانت رسما .. لم أفهم شيئا ولم أكن آسفا على شيء وكانت هناك عدة أشياء يمكن أن آسف عليها .... ولكن الموت أفسد كل شيء ))
عبقري و مجنون هذا السارتر
تجاوز مرحلة الابحار إلى الغوص العميق في جنبات النفس البشرية في خمس حالات مختلفة
لقد انتزع النجمات الخمس انتزاعا
لقد كانت رسما .. لم أفهم شيئا ولم أكن آسفا على شيء وكانت هناك عدة أشياء يمكن أن آسف عليها .... ولكن الموت أفسد كل شيء ))
عبقري و مجنون هذا السارتر
تجاوز مرحلة الابحار إلى الغوص العميق في جنبات النفس البشرية في خمس حالات مختلفة
لقد انتزع النجمات الخمس انتزاعا
October 4, 2018
Sartre has applied his existential depth to perhaps the most basic of themes here, but it works. This collection of 5 short stories written in late 1940's are a worthy read for any Sartre fan. The first story 'The Wall' is set during the Spanish Civil War with Pablo, one of the prisoners, being the protagonist. The story is one about the absurdity of life and how Pablo coincidentally and accidentally causes one of his comrades to be caught even though Pablo was not aware of it at all. The second story 'The Room' is much more spookier and the stereotypical bourgeois values are criticised with a woman who chooses to share the absurd world of her psychopathic husband. 'Erostratus' again sees the protagonist reject the accepted values of society and decides to go against society by randomly shooting people on the street. There is an autobiographical element in this book too as the main character is very much portrayed as Sartre. The stories are demanding in terms of engaging the reader emotionally and thoughtfully, and are extremely rewarding if you are willing to open to your mind to Sartre's way of thinking of people, and of the world. Should have read in French though, as the translation on my copy wasn't the greatest. I also can't help thinking he was a better writer of non-fiction and essays than he was of fiction.
October 7, 2007
Oh you know those whacky existentialists . . . just a typical beach read, really. Early chick-lit. Love the stories, they are colorful and fairly realistic in the way they depict the ridiculous, repetitive or futile behaviors people exhibit (other peeps, not me, of course). I'm guessing that Sartre must have been hella good times at cocktail parties. Wonder who would have won in a death match between Jean-Paul, Al Camus and lil' Freddie Nietzsche? (I'm betting Nietzsche, he was uber-efficient.)
January 11, 2019
وقتی که آدم خیلی موهوم ابدیت را از دست داده، چند ساعت یا چند سال انتظار فرقی نمی کند.
September 8, 2018
داستان کوتاه دیوار از ژان – پل سارتر طی جنگ داخلی اسپانیا رخ می دهد. داستان، درباره سه زندانی است که یک شب در سلولی کنار هم قرار گرفته و قرار است فردا صبح اعدام شوند. سارتر هیچ گاه نمی گوید جنگ داخلی اسپانیا منصفانه بود یا خیر. هیچ گاه نمی گوید آیا این سه زندانی یعنی خوان، تام و پابلو را باید شخصیت هایی تحسین برانگیز در نظر بگیریم یا خائن؟ آن ها تنها چند انسان هستند با افکار و احساسات انسانی.
چند صفحه که از داستان می گذرد، یک پزشک به این سلول فرستاده می شود تا این شب آخر را در کنار آن ها بماند. به زندانی ها گفته می شود که این پزشک به منظور آرام کردن آن ها کنارشان می ماند. اما در حقیقت وظیفه او این است که بررسی واکنش های روانی افرادی بپردازد که در شرف اعدام هستند.
در طول شب پابلو، قهرمان اصلی داستان، متوجه می شود که توجه به خشونت دامن گیری که در اثر این مرگ قریب الوق��ع به سراغ او می آید، باعث بروز تغییراتی در او و دو زندانی دیگر شده است. تغییراتی که نمی توان با پزشک در میان گذاشت. عنوان دیوار علاوه بر این که اشاره به دیواری دارد که صبح روز بعد آن ها قرار است پشت به آن بایستند و در مقابل جوخه اعدام قرار بگیرند، هم چنین نشان دهنده دیواری است که میان آن ها و امید قرار دارد. برای مثال، پزشک می گوید این سلول بسیار سرد است و احساس گرسنگی می کند. اما پابلو نه احساس سرما می کند و نه گرسنگی. چرا که گرم ماندن یا سیر بودن نشانه های ادامه حیات هستند. او می داند که توجه به این موارد فایده ای ندارد چرا که برای او حیاتی در کار نیست.
به شکل طعنه آمیزی، صبح روز بعد تام و خوان اعدام می شوند اما پابلو به اتاق بازجویی برده شده و از او درباره مخفی گاه یک رهبر شورشی به نام رامون گریس پرس و جو می شود. او به صورت سرسری و فی البداهه به دروغ ادعا می کند که رهبر شورشی در یک گورستان پنهان شده است. در کمال تعجب معلوم می شود که رهبر شورشی واقعا در آن گورستان قرار دارد و به همین دلیل، حکم اعدام پابلو لغو می شود. اما در هر صورت پابلو را باید یک مرده در نظر گرفت. چرا که از نظر روانی او در دیواری فرو رفته است که مرگ را از زندگی جدا می کند و بازگشت از چنین دیواری غیرممکن است.
شاید چنین به نظر بیاید که سارتر در این داستان می خواسته همان کاری را تکرار کند که پزشک در سلول در حال انجام است (بررسی واکنش های روانی افراد در حال مرگ). او در این مسیر خواننده را هم با خود همراه می کند. ما هم به بررسی رفتارهای روان شناختی سه نفری می پردازیم که می دانیم قرار است صبح روز بعد اعدام شوند. اما سارتر معتقد است تنها کاری که از دست ما برمی آید همین است. می توانیم مشاهده کنیم، هر کمکی که از دستمان بر می آید ارائه دهیم، اما نمی توانیم به قضاوت کردن یا بررسی اخلاقی این مسائل بپردازیم. چرا که ما فاقد صلاحیت لازم برای قضاوت هستیم. سارتر در پایان ادعا می کند که هیچ هدفی وجود ندارد. نبود یک رابطه علت و معلولی در زندگی انسان و عدم وجود یک نیروی برتر در جهان، ما را به این نتیجه می رساند که هر انسانی خودش باید به دنبال پیدا کردن معنایی برای زندگیش باشد. کاری که قهرمان این داستان از انجام آن عاجز است.
در دیوار، سارتر چندان در قید روایت تاریخ اسپانیا نیست، او بیش تر به تشریح دقیق و روانشناختی تحول ذهنی انسان می پردازد. انسانی که تلاش می کند به درک یک موضوع غیرقابل درک مثل مرگ و به طبع آن، زندگی بپردازد. در مورد زندگی هیچ کدام از شخصیت ها به درک درستی نمی رسند. پابلو در قالب یک راوی به نوعی آرامش دست پیدا می کند. اما می دانیم که او هم اسیر ترس های معمولی شده است که در هر انسانی به وجود می آید. خوان، کم سن ترین زندانی، از رنج فیزیکی این اعدام می ترسد و به گریه می افتد. تام، زندانی دیگر، تلاش می کند مرگ را بپذیرد. پابلو می خواهد با بزرگی به پیشواز مرگ رفته و پیش از پایان زندگی خود، نسبت به هدف هستی به درکی برسد. سه شخصیت این داستان نشان دهنده سه شناخت مختلف نسبت به مرگ هستند: بعضی بدون بلوغ و تجربه لازم تلاش می کنند رنج ناشی از آن را فراموش کنند (خوان)؛ بعضی کاملا شفاف و آگاهانه به استقبال آن می روند (تام)؛ و بعضی دیگر هم فعالانه و متفکرانه می خواهند حقیقت ماجرا را درک کنند (پابلو).
گلاویز شدن با مرگ به شخصیت اصلی داستان کمک می کند که به شناخت بهتری از زندگی برسد. سارتر ترس از مرگ در شرف وقوع را ابتدا با تغییرات فیزیکی و سپس با تغییرات روانی شخصیت ها نشان می دهد. آن ها به محض این که متوجه می شوند که قرار است بمیرند، رنگ پوست شان خاکستری می شود. از دریچه چشمان پابلو، ما تام و خوان را به این صورت می بینیم. شخصیت اصلی داستان به یک باره متوجه می شود که پوست او هم شبیه هم سلولی هایش شده است. آن ها شبیه هم می شوند، همچون بازتاب های مختلف یک آینه.
پابلو با نگاه به پزشک متوجه می شود که این فرد، موجودی دارای هستی است. او هم چنین به این باور می رسد که واقعیت اطرافش در حال محو شدن است. اشیا دچار تغییر شده اند، از او فاصله گرفته اند و از نعمت زندگی بهره مندند. پزشک هم یک موجود زنده به نظر می رسد. به همین دلیل خوان تلاش می کند دست پزشک را گاز بگیرد. پزشک با فضای سلول نمی خواند. در او حس زندگی دیده می شود.
پابلو زمان را درک می کند، متوجه می شود که محیط اطرافش از بقیه دنیا جدا شده است. قدم بعدی برای او این است که بیهودگی زندگی را درک کند. او دیگر اهمیتی به عشق معشوقه اش کونچه نمی دهد. دیگر به رامون گریس توجهی ندارد. هیچ کدام از این مسائل برای پابلو مهم نیست چرا که او متوجه می شود مرگ در انتظار همه انسان هاست، بنابراین این که کی قرار است بمیریم اهمیتی ندارد. آگاهی از پایانی که در حال نزدیک شدن است، هرگونه احساس نسبت به زندگی را از بین می برد. پابلو در پایان داستان زنده می ماند. اما آیا او با وجود رسیدن به چنین شناختی نسبت به زندگی، باز هم به ادامه حیات خود اهمیت می دهد؟ این پرسشی است که سارتر بی پاسخ باقی می گذارد.
Story Bites / Lit Helper
چند صفحه که از داستان می گذرد، یک پزشک به این سلول فرستاده می شود تا این شب آخر را در کنار آن ها بماند. به زندانی ها گفته می شود که این پزشک به منظور آرام کردن آن ها کنارشان می ماند. اما در حقیقت وظیفه او این است که بررسی واکنش های روانی افرادی بپردازد که در شرف اعدام هستند.
در طول شب پابلو، قهرمان اصلی داستان، متوجه می شود که توجه به خشونت دامن گیری که در اثر این مرگ قریب الوق��ع به سراغ او می آید، باعث بروز تغییراتی در او و دو زندانی دیگر شده است. تغییراتی که نمی توان با پزشک در میان گذاشت. عنوان دیوار علاوه بر این که اشاره به دیواری دارد که صبح روز بعد آن ها قرار است پشت به آن بایستند و در مقابل جوخه اعدام قرار بگیرند، هم چنین نشان دهنده دیواری است که میان آن ها و امید قرار دارد. برای مثال، پزشک می گوید این سلول بسیار سرد است و احساس گرسنگی می کند. اما پابلو نه احساس سرما می کند و نه گرسنگی. چرا که گرم ماندن یا سیر بودن نشانه های ادامه حیات هستند. او می داند که توجه به این موارد فایده ای ندارد چرا که برای او حیاتی در کار نیست.
به شکل طعنه آمیزی، صبح روز بعد تام و خوان اعدام می شوند اما پابلو به اتاق بازجویی برده شده و از او درباره مخفی گاه یک رهبر شورشی به نام رامون گریس پرس و جو می شود. او به صورت سرسری و فی البداهه به دروغ ادعا می کند که رهبر شورشی در یک گورستان پنهان شده است. در کمال تعجب معلوم می شود که رهبر شورشی واقعا در آن گورستان قرار دارد و به همین دلیل، حکم اعدام پابلو لغو می شود. اما در هر صورت پابلو را باید یک مرده در نظر گرفت. چرا که از نظر روانی او در دیواری فرو رفته است که مرگ را از زندگی جدا می کند و بازگشت از چنین دیواری غیرممکن است.
شاید چنین به نظر بیاید که سارتر در این داستان می خواسته همان کاری را تکرار کند که پزشک در سلول در حال انجام است (بررسی واکنش های روانی افراد در حال مرگ). او در این مسیر خواننده را هم با خود همراه می کند. ما هم به بررسی رفتارهای روان شناختی سه نفری می پردازیم که می دانیم قرار است صبح روز بعد اعدام شوند. اما سارتر معتقد است تنها کاری که از دست ما برمی آید همین است. می توانیم مشاهده کنیم، هر کمکی که از دستمان بر می آید ارائه دهیم، اما نمی توانیم به قضاوت کردن یا بررسی اخلاقی این مسائل بپردازیم. چرا که ما فاقد صلاحیت لازم برای قضاوت هستیم. سارتر در پایان ادعا می کند که هیچ هدفی وجود ندارد. نبود یک رابطه علت و معلولی در زندگی انسان و عدم وجود یک نیروی برتر در جهان، ما را به این نتیجه می رساند که هر انسانی خودش باید به دنبال پیدا کردن معنایی برای زندگیش باشد. کاری که قهرمان این داستان از انجام آن عاجز است.
در دیوار، سارتر چندان در قید روایت تاریخ اسپانیا نیست، او بیش تر به تشریح دقیق و روانشناختی تحول ذهنی انسان می پردازد. انسانی که تلاش می کند به درک یک موضوع غیرقابل درک مثل مرگ و به طبع آن، زندگی بپردازد. در مورد زندگی هیچ کدام از شخصیت ها به درک درستی نمی رسند. پابلو در قالب یک راوی به نوعی آرامش دست پیدا می کند. اما می دانیم که او هم اسیر ترس های معمولی شده است که در هر انسانی به وجود می آید. خوان، کم سن ترین زندانی، از رنج فیزیکی این اعدام می ترسد و به گریه می افتد. تام، زندانی دیگر، تلاش می کند مرگ را بپذیرد. پابلو می خواهد با بزرگی به پیشواز مرگ رفته و پیش از پایان زندگی خود، نسبت به هدف هستی به درکی برسد. سه شخصیت این داستان نشان دهنده سه شناخت مختلف نسبت به مرگ هستند: بعضی بدون بلوغ و تجربه لازم تلاش می کنند رنج ناشی از آن را فراموش کنند (خوان)؛ بعضی کاملا شفاف و آگاهانه به استقبال آن می روند (تام)؛ و بعضی دیگر هم فعالانه و متفکرانه می خواهند حقیقت ماجرا را درک کنند (پابلو).
گلاویز شدن با مرگ به شخصیت اصلی داستان کمک می کند که به شناخت بهتری از زندگی برسد. سارتر ترس از مرگ در شرف وقوع را ابتدا با تغییرات فیزیکی و سپس با تغییرات روانی شخصیت ها نشان می دهد. آن ها به محض این که متوجه می شوند که قرار است بمیرند، رنگ پوست شان خاکستری می شود. از دریچه چشمان پابلو، ما تام و خوان را به این صورت می بینیم. شخصیت اصلی داستان به یک باره متوجه می شود که پوست او هم شبیه هم سلولی هایش شده است. آن ها شبیه هم می شوند، همچون بازتاب های مختلف یک آینه.
پابلو با نگاه به پزشک متوجه می شود که این فرد، موجودی دارای هستی است. او هم چنین به این باور می رسد که واقعیت اطرافش در حال محو شدن است. اشیا دچار تغییر شده اند، از او فاصله گرفته اند و از نعمت زندگی بهره مندند. پزشک هم یک موجود زنده به نظر می رسد. به همین دلیل خوان تلاش می کند دست پزشک را گاز بگیرد. پزشک با فضای سلول نمی خواند. در او حس زندگی دیده می شود.
پابلو زمان را درک می کند، متوجه می شود که محیط اطرافش از بقیه دنیا جدا شده است. قدم بعدی برای او این است که بیهودگی زندگی را درک کند. او دیگر اهمیتی به عشق معشوقه اش کونچه نمی دهد. دیگر به رامون گریس توجهی ندارد. هیچ کدام از این مسائل برای پابلو مهم نیست چرا که او متوجه می شود مرگ در انتظار همه انسان هاست، بنابراین این که کی قرار است بمیریم اهمیتی ندارد. آگاهی از پایانی که در حال نزدیک شدن است، هرگونه احساس نسبت به زندگی را از بین می برد. پابلو در پایان داستان زنده می ماند. اما آیا او با وجود رسیدن به چنین شناختی نسبت به زندگی، باز هم به ادامه حیات خود اهمیت می دهد؟ این پرسشی است که سارتر بی پاسخ باقی می گذارد.
Story Bites / Lit Helper
February 7, 2012
...الكتاب مهدى لأولغا كوزاكيفتش وهي إحدى طالبات سيمون دو بوفوار
يحوي الكتاب خمسة قصص هي الجدار (وهي القصة الأكثر شهرة ) , الغرفة ,
أروسترات , حبل الوريد و تسمى أيضا بالحميمية وأخيرا طفولة قائد
كانت أولى الملاحظات التي قفزت إلى ذهني بعد أن قرأت القصص الثلاث الأولى هي الحالات الغريبة التي وضع فيها سارتر شخصياته والقلق الذي يعتريها
أعني أنه كان يضع مأزقا لبطل القصة أحيانا يكون عنيفا أو محرجا أو مرعبا
لينسف كل القوالب الجامدة ويخرج بها عن القالب النمطي
ولعل تعبير سارتر نفسه عن هذه القصص بإنها خمسة إنحرافات صغيرة ومأساوية لهو الأبلغ عما قرأته على هذا الجدار !
تدور القصة الأولى حول ثلاثة من السجناء تعرضوا للسجن بسبب أفكارهم الثورية وذلك في زمن الحرب الأهلية الأسبانية ويصور جان بول سارتر الحالة التي عليها المحكوم بالإعدام وتداعيات الخوف الذي ستتعرض له المجموعة والذي يؤدي بصاحبه لمعاناة شديدة وفقدان الأمل وإحباط وربما أيضا الجنون
هل ممكن أن تتخيل مشاعر هؤلاء المحكومين بالإعدام وكيف تحاصرهم مشاعر رهيبة كيف يسقط في إيديهم وتسرق منهم الحياة في لحظة بكل برود وقسوة !
كان سارتر عظيما في تصوير هذه الحالة حتى إنني أشفقت على ذلك الشاب الصغير وخشيت أن يموت قبل أن يساق إلى الجدار
تصطف المجموعة على الجدار المعدّ للإعدام إلا أن القصة تنحى منحنى آخر وذلك بحدث مفاجىء قد يسبب للقارىء البرىء صدمة
القصة الثانية هي الغرفة وفيها يقدم سارتر حكاية إمرأة تزوجت من رجل مصاب بالجنون
ولا أخفيكم كم أعجبتني هذه القصة أعتقد أن فكرة هذه القصة بارعة جدا لأن سارتر قدم فيها نموذجا لحالة من الإضطرابات النفسية التي قد تعصف بوجود إنسان فيصبح وكأنه عدم كما صورّ فيها نظرة المجتمع إلى هذا المريض من خلال العائلة التي حاولت أن تفصل بين الزوجة وزوجها رافضة أن تستمر ابنتهم مع شخص مريض
كانت هناك مشاهد جميلة منها الخيالات التي كانت تحاصر المريض خوفه وأحلام التماثيل ورفض المرأة التخلي عن زوجها والطريقة التي كانت تفكر بها وهي تواجه ضعف قوى زوجها العقلية ضعفاً تدريجيا
القصة الثالثة فقد شخص كان محتقرا من أقرانه لضآلة حجمه وشعور بالعجز عن المواجهة وعن إقامة علاقات وخاصة مع الأنثى لكنه يحصل على مسدس ويحدث هنا الفارق حين تتغير مشاعره ويصبح أكثر ثقة بنفسه يتضخم وينفجر حين يبدأ في التفكير بالقتل وهذه القصة مثال عن كيف ممكن أن تتغير طبيعة الإنسان إلى النقيض وأن اللجوء إلى العنف قد لا تكون إلا وسيلة يتبعها العاجز
هذه القصة ذكرتني بفيلم شاهدته عن حادثة اغتيال ( جون لينون ) والقاتل الذي كان متأثرا برواية الحارس في حقل الشوفان وكيف أبدع مخرج الفيلم في رسم نفسية القاتل قبل إرتكابه الجريمة وإنفعالاته الغير مبررة وكانت المشاهد التي كتبها سارتر عن التداعيات في ذهن بطله والرغبة التي ظهرت على السطح لإرتكاب جريمة القتل مشابهة تماما للجنون الذي كان يعتري بطل الفيلم
وهكذا تأتي شخصيات سارتر لا تخلو من عنف لاتخلو من جنون لا تخلو من إثارة
بعيدة تماما عن النمطية لا تتوقع تصرفاتها تجعلك تشعر بالنظرة السوداوية التي يحملها سارتر تجاه العالم
إنه كما قال عنه أندريه مولرو فعلا
خبير المشاعر الإنسانية الصاخبة
January 4, 2020
Η απόσταση του εσωτερικού μας γίγνεσθαι, από αυτό που τελικά εκφράζουμε για να είμαστε εντάξει με το κοινωνικά αποδεκτό. Θέλει πολλή δύναμη η διαχείριση της
May 25, 2017
چون متن این ریویوو خیلی طولانی شد و در سایت گودریدز نمیتوان بیشتر از حدی مشخص نوشت، ریویوو را به صورت فایل پی دی اف آپلود کردم که میتوانید از لینک زیر دانلود کنید :
نقد کتاب دیوار
نقد کتاب دیوار لینک کمکی
نقد رو به صورت فایل ورد اگر پی دی اف مشکل داشت:
نقد کتاب دیوار فایل ورد
نقد کتاب دیوار
نقد کتاب دیوار لینک کمکی
نقد رو به صورت فایل ورد اگر پی دی اف مشکل داشت:
نقد کتاب دیوار فایل ورد
July 19, 2016
ثيمة الخوف بصفة عامة الخوف من الغد .. الخوف من القادم هو المحتوى العام لهذه المجموعة القصصية التي تتكون من خمس قصص وفق النسخ العربية لجون سارتر ولا أدري إن كان قد تم إنتقائها من أعمال مختلفة. أقوى هذه القصص وأكثرها بقاءًا في نفسك قصة ال��دار وأنت تعيش الخوف من إنتظار الموت مع ثلاثة أشخاص قادمين من خلفيات سياسية محكوم عليهم بالإعدام في اليوم الذي يليه، تنصب هذه القصة على مكنونات النفس وأظن سارتر قدير علي تأدية هذه المهمة وإشعارك بأن أنت / أنتِ من سيعدم في الغد.. هذا هو سارتر "خبير المشاعير الساخبة" كما سماه أندريه موروا... يمثل الجدار في (مجموعة الجدار) السجن . لم يطلق سارتر مصطلح الجدار على القصة الذي لم يرد فيها غير مرتين أو ثلاث مرات – لا أذكر حقيقة – من فراغ بل عمد إلى أن يجعل القارئ يعي فقد السجناد الثلاثة للجدار الذي يتكأ على الآمان في البيت لجدار يتحول لسجن قبل الإعدام. إذا لم تأول النص مع سارتر فأنت تفقد روح ومتعة النص... عندما يتوغل سارتر في ذهنية هولاء السجناد ينقل دواخل كل شخص منفردًا بيئته وأفكاره ومخاوفه ونظرته المختلفة عن الآخر تكويناته لذا تعايش الثلاثة منفردين لهذا الجدار من أعظم ما كتب سارتر.
عندما تقرأ لسارتر تحتاج تركيز عالٍ جدًا لأنك سوف تفقد هذا التركيز مبكرًا. هذا الرجل وضع كل خلاصة تجربته الحياتية والقراءات في علم نفس التطور البشري وتأثره بنظريان علماز النفس بين صفحات رواياته وقصصه الطويلة التي قد يعتبرها رواية مقارنة بعدد صفحاتها. لذا يتركك فارغًا من كل شيء ومشحونًا بكل شيء. أجمل مافي سارتر هو عدم بعده عن التجربة الروائية والقصصية الألمانية الغارقة في الوصف البشري وتحليل النفس. عندما تقرأ لسارتر تحمد الله أنه يتناول تفاصيل وتطورات النس البشرية وسلوكها ولو تناول تفاصيل بقية الأحداث المتعلقة بالزمان والمكان كأجزاء من بنية الرواية لأصبحت القصة القصيرة لدية مترهلة ومصابة بمرض الحشو. لكنه لا يفعل ذلك هو يعي قيمة الإنسان لذا يهتم به وإن كان الإنسان لديه ينظر له من زاوية الوجودية.
الغرفة :
قصة سيدة متزوجة من رجل مصاب بالجنون وتعتريه الكثير من حالات الخوف والهواجس طوال هذا المرض. الأٍقوي من تسجيل حالات واضطرابات الزوج هو التصوير الدقيق لنفسية الزوجة رغم سير القصة في تراجيديا رتيبة ومكررة متمثل في وقوف المرأة بجانب زوجها ومحاولات القربين في ثنيها عنه لكن شد انتباهي توغل سارتر في مزاجية الزوجة ونظرتها للجنون المتمثل في الزوج.
الجدار : توجد في النسخ العربية بعدة ترجمات وهي هنا من ترجمة د. سهيل إدريس ووفق في ترجمته عندما قرأت الترجمة هنا مقارنة بترجمة (دار الحياة – بيروت). وهذه القصة الرائعة لسارتر هى مستلة من كتاب آخر حمل عنوانها وهنا اضيفت لقصص هذه المجموعة.
ايروسترات : قصة مسدس الشاب الذي كان مكان إزدراء وكيف يساهم المجتمع بتحقيره لبعض النماذج في خلق التناقض وإخراج المارد النائم وايقاضه.
عندما تقرأ لسارتر تحتاج تركيز عالٍ جدًا لأنك سوف تفقد هذا التركيز مبكرًا. هذا الرجل وضع كل خلاصة تجربته الحياتية والقراءات في علم نفس التطور البشري وتأثره بنظريان علماز النفس بين صفحات رواياته وقصصه الطويلة التي قد يعتبرها رواية مقارنة بعدد صفحاتها. لذا يتركك فارغًا من كل شيء ومشحونًا بكل شيء. أجمل مافي سارتر هو عدم بعده عن التجربة الروائية والقصصية الألمانية الغارقة في الوصف البشري وتحليل النفس. عندما تقرأ لسارتر تحمد الله أنه يتناول تفاصيل وتطورات النس البشرية وسلوكها ولو تناول تفاصيل بقية الأحداث المتعلقة بالزمان والمكان كأجزاء من بنية الرواية لأصبحت القصة القصيرة لدية مترهلة ومصابة بمرض الحشو. لكنه لا يفعل ذلك هو يعي قيمة الإنسان لذا يهتم به وإن كان الإنسان لديه ينظر له من زاوية الوجودية.
الغرفة :
قصة سيدة متزوجة من رجل مصاب بالجنون وتعتريه الكثير من حالات الخوف والهواجس طوال هذا المرض. الأٍقوي من تسجيل حالات واضطرابات الزوج هو التصوير الدقيق لنفسية الزوجة رغم سير القصة في تراجيديا رتيبة ومكررة متمثل في وقوف المرأة بجانب زوجها ومحاولات القربين في ثنيها عنه لكن شد انتباهي توغل سارتر في مزاجية الزوجة ونظرتها للجنون المتمثل في الزوج.
الجدار : توجد في النسخ العربية بعدة ترجمات وهي هنا من ترجمة د. سهيل إدريس ووفق في ترجمته عندما قرأت الترجمة هنا مقارنة بترجمة (دار الحياة – بيروت). وهذه القصة الرائعة لسارتر هى مستلة من كتاب آخر حمل عنوانها وهنا اضيفت لقصص هذه المجموعة.
ايروسترات : قصة مسدس الشاب الذي كان مكان إزدراء وكيف يساهم المجتمع بتحقيره لبعض النماذج في خلق التناقض وإخراج المارد النائم وايقاضه.
June 22, 2023
سه نکته درباره این کتاب:
۱. همونطور که قبلا هم گفتم به نظرم یک نوع کلاهبرداریه که ما مجموعه داستان هایی از چند نویسنده رو به اسم یک نویسنده خاص بفروشیم
۲. از توجه دوچندان ناشرین این کتاب به مترجمش و نه نویسنده هاش یکم عصبی ام
۳.از نظر من به جز داستان دیوار، اثر خود سارتر، باقی داستان ها واقعا قشنگ نبودن. گفتنش هم عصبی کنندست اما دوست دارم کاغذای داستانای دیگشو دونه دونه بکنم و باهاشون شیشه بشورم، اینجوری هم حرصم خالی میشه هم تو کتابم فقط داستانی که اسمش رو کتاب اومده و یه سر و گردن از بقیه بالاتره باقی میمونه.
و در آخر، به نظرم داستان کوتاه دیوار عملا خیلی خیلی شبیه به جو نمایشنامه سارتر یعنی "مردگان بی دفن و کفن" بود و این خیلی جالبه.
.
امتیازم به دیوار: ۴.۵
۱. همونطور که قبلا هم گفتم به نظرم یک نوع کلاهبرداریه که ما مجموعه داستان هایی از چند نویسنده رو به اسم یک نویسنده خاص بفروشیم
۲. از توجه دوچندان ناشرین این کتاب به مترجمش و نه نویسنده هاش یکم عصبی ام
۳.از نظر من به جز داستان دیوار، اثر خود سارتر، باقی داستان ها واقعا قشنگ نبودن. گفتنش هم عصبی کنندست اما دوست دارم کاغذای داستانای دیگشو دونه دونه بکنم و باهاشون شیشه بشورم، اینجوری هم حرصم خالی میشه هم تو کتابم فقط داستانی که اسمش رو کتاب اومده و یه سر و گردن از بقیه بالاتره باقی میمونه.
و در آخر، به نظرم داستان کوتاه دیوار عملا خیلی خیلی شبیه به جو نمایشنامه سارتر یعنی "مردگان بی دفن و کفن" بود و این خیلی جالبه.
.
امتیازم به دیوار: ۴.۵
August 17, 2019
Un lucru e clar: Sartre isi construieste impecabil povestirile. Cuvintele te poarta pe nesimtite de la un cadru la altul si te scufunzi in poveste ca intr-o mare (mai limpede sau mai tulbure, dupa voia autorului). Si uneori mai ca nu-ti vine sa mai iesi de acolo :)
Imi pare bine de cunostinta, Sartre! Ne mai vedem!
Imi pare bine de cunostinta, Sartre! Ne mai vedem!
May 4, 2016
Η πρώτη μου επαφή με τον κόσμο του Σαρτρ μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις. Μου άρεσε πολύ ο ιδιαίτερος τρόπος του να εμβαθύνει στην ψυχοσύνθεση των ηρώων και φυσικά το περιβόητο, και χαρακτηριστικό του, Παράλογο.
Από το πρώτο διήγημα μου έμεινε ο ηρωισμός του κρατούμενου, η πολύ όμορφη περιγραφή της στάσης και της ψυχολογίας του μελλοθάνατου, αλλά κυρίως αυτή η τραγική επίδραση του Τυχαίου.
Στο δεύτερο μου κίνησε πολύ το ενδιαφέρον ο κόσμος του ψυχικά διαταραγμένου ανθρώπου.
Στο τρίτο με εντυπωσίασε το πόσο αδικαιολόγητο μίσος και πόσα συμπλέγματα μπορεί να κρύβει μέσα του ένας δολοφόνος εν πλήρει συνειδήσει.
Το τέταρτο δ��ν το βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρον, ίσως να ήταν μια σκιαγράφηση ενός ανέμελου γυναικείου τρόπου σκέψης της εποχής.
Στο τελευταίο, ο συγγραφέας κάνει μια αναδρομή στα παιδικά και νεανικά χρόνια ενός φασίστα. Ενός παιδιού που μεγάλωσε σε μια ευκατάστατη οικογένεια. Ένας νέος που, όπως όλοι, αναζητά τη σεξουαλικότητά του, καθώς και το νόημα της ύπαρξης και περνά από διάφορα στάδια, ώσπου καταλήγει να νιώσει ολοκληρωμένος, γινόμενος μέλος μιας παρέας ρατσιστών, μιας συμμορίας, η οποία δέρνει και προπηλακίζει αλλοεθνείς σε κάθε ευκαιρία. Είναι η περίοδος της ανόδου του Χίτλερ. Το διήγημα αυτό, για τα τότε δεδομένα, αποτέλεσε, φαντάζομαι, μια "γροθιά στο στομάχι" γιατί παρουσίασε το φασισμό εν τη γενέσει, υπό ένα πρωτότυπο και ψυχογραφικό πρίσμα. Για 'μένα, "τα Παιδικά χρόνια ενός αρχηγού" ήταν τροφή για σκέψη.
Από το πρώτο διήγημα μου έμεινε ο ηρωισμός του κρατούμενου, η πολύ όμορφη περιγραφή της στάσης και της ψυχολογίας του μελλοθάνατου, αλλά κυρίως αυτή η τραγική επίδραση του Τυχαίου.
Στο δεύτερο μου κίνησε πολύ το ενδιαφέρον ο κόσμος του ψυχικά διαταραγμένου ανθρώπου.
Στο τρίτο με εντυπωσίασε το πόσο αδικαιολόγητο μίσος και πόσα συμπλέγματα μπορεί να κρύβει μέσα του ένας δολοφόνος εν πλήρει συνειδήσει.
Το τέταρτο δ��ν το βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρον, ίσως να ήταν μια σκιαγράφηση ενός ανέμελου γυναικείου τρόπου σκέψης της εποχής.
Στο τελευταίο, ο συγγραφέας κάνει μια αναδρομή στα παιδικά και νεανικά χρόνια ενός φασίστα. Ενός παιδιού που μεγάλωσε σε μια ευκατάστατη οικογένεια. Ένας νέος που, όπως όλοι, αναζητά τη σεξουαλικότητά του, καθώς και το νόημα της ύπαρξης και περνά από διάφορα στάδια, ώσπου καταλήγει να νιώσει ολοκληρωμένος, γινόμενος μέλος μιας παρέας ρατσιστών, μιας συμμορίας, η οποία δέρνει και προπηλακίζει αλλοεθνείς σε κάθε ευκαιρία. Είναι η περίοδος της ανόδου του Χίτλερ. Το διήγημα αυτό, για τα τότε δεδομένα, αποτέλεσε, φαντάζομαι, μια "γροθιά στο στομάχι" γιατί παρουσίασε το φασισμό εν τη γενέσει, υπό ένα πρωτότυπο και ψυχογραφικό πρίσμα. Για 'μένα, "τα Παιδικά χρόνια ενός αρχηγού" ήταν τροφή για σκέψη.
October 13, 2012
Each of the pieces in this collection of short fiction has much to recommend it, but the final novella "Childhood of a Leader" stands out as one of finest novellas I've ever read. Even though the title story "The Wall" is considerably more famous, "Childhood of a Leader" is more ambitious and more groundbreaking. Written in the 1930s, this piece explores gender, class, sexuality, homo-eroticism, antisemitism, social-constructedness, and several key philosophical issues -- though it does all this in a prose that at once lyric and breezy. You can turn any page at random and find at least one passage that is beautiful merely on the level of sentence structure, imagery, or turn of phrase. I haven't been this impressed with a piece of short fiction in quite a while.
[Side note: I read this collection several years ago when I was in undergrad, and I am now re-reading it for my PhD exams. I fell in love with the entire book back then, and I am enamored with it now, but interestingly, there are only a small handful of overlaps between my previous love and my current one. Of course, we change as we age, and that obviously explains this, but my point is that there was something for me in this book when I was in early twenties and even more now in my early thirties. Not many books age so well.]
[Side note: I read this collection several years ago when I was in undergrad, and I am now re-reading it for my PhD exams. I fell in love with the entire book back then, and I am enamored with it now, but interestingly, there are only a small handful of overlaps between my previous love and my current one. Of course, we change as we age, and that obviously explains this, but my point is that there was something for me in this book when I was in early twenties and even more now in my early thirties. Not many books age so well.]
August 20, 2016
ذكروني مجدداً.. لماذا هناك من لم يقرأ لسارتر لحد اليوم ؟
سؤال الجميلة فاطمة كان محفزاً لي للتعرف على سارتر وتوصية مبتكرة لم استطع مقاومتها، المجموعة التي قرأتها تحت عنوان الغرفة وقصص أخرى ترجمة الدكتور سهيل أدريس، القصص هي : الغرفة، الجدار، ايروسترات، صميمية. راقت لي شخصيات سارتر وتفاصيلها الغريبة، الغرابة تأتي من تعمّق سارتر في أدق تفاصيلها الموحشة حتى للشخصية ذاتها، في قصة الجدار يظهر الانفصال جلياً بين الروح والجسد بردّات فعل متناقضة ويشوبها الوهم، جوان الصغير كان يسأل الطبيب عن عذابات الجسد لحظة الإعدام، بينما بابلو الناضج كان يتساءل : لم أكن أريد هذا، لم أريد أن أموت كحيوان، كنت أريد أن أفهم !
المجموعة كانت بداية جميلة لي مع سارتر، وأحيل بدوري سؤال فاطمة لبقية أصدقاء القراءة : لماذا هناك من لم يقرأ لسارتر لحد اليوم ؟
سؤال الجميلة فاطمة كان محفزاً لي للتعرف على سارتر وتوصية مبتكرة لم استطع مقاومتها، المجموعة التي قرأتها تحت عنوان الغرفة وقصص أخرى ترجمة الدكتور سهيل أدريس، القصص هي : الغرفة، الجدار، ايروسترات، صميمية. راقت لي شخصيات سارتر وتفاصيلها الغريبة، الغرابة تأتي من تعمّق سارتر في أدق تفاصيلها الموحشة حتى للشخصية ذاتها، في قصة الجدار يظهر الانفصال جلياً بين الروح والجسد بردّات فعل متناقضة ويشوبها الوهم، جوان الصغير كان يسأل الطبيب عن عذابات الجسد لحظة الإعدام، بينما بابلو الناضج كان يتساءل : لم أكن أريد هذا، لم أريد أن أموت كحيوان، كنت أريد أن أفهم !
المجموعة كانت بداية جميلة لي مع سارتر، وأحيل بدوري سؤال فاطمة لبقية أصدقاء القراءة : لماذا هناك من لم يقرأ لسارتر لحد اليوم ؟
February 6, 2024
الجدار وقصص أخرى
جان بول سارتر
هي قصة وليست رواية كما يقول البعض، ليس بعض القرّاء بل أيضا مواقع ومقالات ودور نشر.
احتوى هذا الكتاب على عدد من القصص: الجدار، الغرفة، اروسترات، ألفة وبطولة قائد
أغلب القصص تلقي بك بغتة في موقف محتدم أو غامض. في الجدار ينسدل الستار عن ثلاثة معتقلين يتلقون حكماً بالإعدام، وفي الغرفة نجد أنفسنا أمام شخص قرر ارتكاب جريمة لدوافع لا يسهل فهمها. ونهايات القصص ليست أكثر لطفاً من البدايات بصفة عامة.
تزخر القصص بالشخصيات الغريبة والمعذبة نفسياً. فهو إما شخص يوشك على فراق الحياة، أو امرأة تائه ما بين الحب والجنس، أو مراهق يبحث عن إثبات نفسه واتخاذ منهج له محدد له في الحياة.
المشاهد ولا شك صادمة، جريئة، ليست شاعرية ولا تهدف إلى مساعدة القارئ على الاسترخاء. بل على العكس، هي تمسك بخطامه وتهزه بجلافة حتى يفكر فيما يعرض النص أمامه. ثمة أسئلة وجودية، وإجابات عبثية، وقرارات عدمية ومعاناة إنسانية.
3.5/5
جان بول سارتر
هي قصة وليست رواية كما يقول البعض، ليس بعض القرّاء بل أيضا مواقع ومقالات ودور نشر.
احتوى هذا الكتاب على عدد من القصص: الجدار، الغرفة، اروسترات، ألفة وبطولة قائد
أغلب القصص تلقي بك بغتة في موقف محتدم أو غامض. في الجدار ينسدل الستار عن ثلاثة معتقلين يتلقون حكماً بالإعدام، وفي الغرفة نجد أنفسنا أمام شخص قرر ارتكاب جريمة لدوافع لا يسهل فهمها. ونهايات القصص ليست أكثر لطفاً من البدايات بصفة عامة.
تزخر القصص بالشخصيات الغريبة والمعذبة نفسياً. فهو إما شخص يوشك على فراق الحياة، أو امرأة تائه ما بين الحب والجنس، أو مراهق يبحث عن إثبات نفسه واتخاذ منهج له محدد له في الحياة.
المشاهد ولا شك صادمة، جريئة، ليست شاعرية ولا تهدف إلى مساعدة القارئ على الاسترخاء. بل على العكس، هي تمسك بخطامه وتهزه بجلافة حتى يفكر فيما يعرض النص أمامه. ثمة أسئلة وجودية، وإجابات عبثية، وقرارات عدمية ومعاناة إنسانية.
3.5/5
January 6, 2024
3.8 star
دیوار در سال ۱۹۳۹ و در ۳۴ سالگی " ژان پل سارتر" نوشته شده که مُبیّن فلسفه و ماحصل اندیشه اوست..... پوچی و بیهودگی زندگی وجه بارز عموم داستانهای این اگزیستانسیالیست برجسته قرن بیستم است
در این داستان کوتاه زندان نماد دنیاست و راوی داستان که یکی از انقلابیون اسپانیایی علیه دیکتاتوری ژنرال فرانکوست در دادگاهی صحرایی به مرگ محکوم می شود
سارتر ، در این داستان به ویژگی ها و خصوصیات دنیایی که در آن زندگانی می کنیم می پردازد و به نوعی شناسنامه زندگی دنیوی انسان را به او می نمایاند
او پس از اینکه به مرگ محکوم می شود به همراه دوستانش به سردابی برده می شود و قرار هست که صبح روز بعد همگی تیرباران شوند
پابلو ابی تیا که نام راوی داستان است، در بخش هایی اشاره به بی عدالتی و عدم نظم حاکم در جهان می کند، دنیایی که انسان گویی به ورطه آن سقوط کرده است... این بی عدالتی در جایی خودش را نشان می دهد که " ژوان" برادر ژوزه( ژوزه از انقلابیون است) را دستگیر می کنند و با اینکه نوجوان است صرفا چون برادرش انقلابیست او را محکوم به اعدام می کنند. برادر انقلابی جان به در می برد و برادر دیگر بدون اینکه فعالیت سیاسی داشته باشد کشته می شود
مفهوم مرگ در فلسفه سارتر یک مفهوم کلیدی است، انسان به سرنوشت محتوم دچار است و آن هم " مرگ " است... مرگ یک پوچی و بیهودگی به زندگی می دهد و حتی کارهای انسان دوستانه و مبارزه علیه دیکتاتوری را هم با یک سوال مهم مواجه می کند و آن هم " که چی؟ " است
او میگوید ما در یک ابدیت زمانی زندگی میکنیم و تفاوتی بین کسی که سالها پیش در سن نوجوانی مرده با فردی که قرنها بعد از او به دنیا می آید و بعد
از دهه ها زندگی می میرد نیست... کما اینکه فرقی بین طالسِ فیلسوف و سارترِ فیلسوف نیست با اینکه سارتر حدود ۲۵۰۰ سال بعد از طالس فوت کرد
راوی داستان در بخشی می گوید " اگر بو برده بودم که اینجوری می میرم هرگز انگشت کوچیکه خودم را هم تکان نمی دادم( چه برسه که بخوام انقلاب کنم) یک لحظه می خواستم در مورد آن ( زندگی ام) حکمی بکنم ، می خواستم با خودم بگویم که زندگی خوشی است اما نمی شد درباره زندگی من حکم کرد. چون فقط طرحی بود . من وقتم را صرف کرده بودم که از حساب ابدیت چک بکشم. هیچ چیز نفهمیده بودم. تاسفی هم نداشتم، مرگ، همه کیف ها و لذت ها را از بین برده بود"
ساتر می گوید که اگر انسان در یک وضعیت خودآگاه ناشی از دریافت مفهوم مرگ و مرگ اندیشی زندگی کند دیگر هیچ چیزی برایش مهم نیست، موفقیت، شادکامی، ترس،،لذت و هیچ چیزی برایش مهم نیست و فقط درد است که او را می تواند به رفتاری دیگر وادار کند( آنچنانکه در بازجویی دوم که از او می شود و محل اختفای دوستش را از او می پرسند، با وجودی که برایش مهم نبوده که دوستش را لو بدهد، او را لو نمی دهد و می گوید فقط اگر شکنجه ام کنند محل اختفای او را خواهم گفت که این کار را هم نمی کنند)
این مفهوم مرگ آگاهی راوی را در مقابل بازجویانش در یک موقعیت برتر قرار می دهد ، او می گوید که فرضا که الان من بمیرم شما بازجویان من هم نهایت چند سال یا چند دهه بعد می میرید و این فاصله با توجه به ابدیتی که پیش روی جهان است به هیچ می نماید
به خاطر همین است که در برابر بازجویانش لبخند می زند و تلاش آنها را به سُخره می گیرد
او محل اختفای دوستش را به دروغ و برای فریب دادن بازجویانش، به آنها می گوید و در ادامه اتفاقی می افتد که بیهودگی و پوچی دنیا را بیش از پیش ظاهر و عیان می کند و اینجاست که راوی در مواجه با مرگ دوستش فقط می خندد
این اثر یک اثر ناقص از فلسفه سارتر است او به بیهودگی و پوچی جهان می پردازد اما موضوع تقدم وجود بر ماهیت را که خصیصه بارز فلسفه اگزیستان سیالیسم است را اشاره نمی کند... انسان به جهان می آید و این اوست که با آزادی و اختیاری که دارد می تواند خودش را بسازد و به نوع بهتری از خودش تبدیل شود... انسان در این فلسفه، محکوم به تغییر و حرکتِ همراه با پذیرش مسئولیتِ ناشی از اراده آزاد است
دیوار در سال ۱۹۳۹ و در ۳۴ سالگی " ژان پل سارتر" نوشته شده که مُبیّن فلسفه و ماحصل اندیشه اوست..... پوچی و بیهودگی زندگی وجه بارز عموم داستانهای این اگزیستانسیالیست برجسته قرن بیستم است
در این داستان کوتاه زندان نماد دنیاست و راوی داستان که یکی از انقلابیون اسپانیایی علیه دیکتاتوری ژنرال فرانکوست در دادگاهی صحرایی به مرگ محکوم می شود
سارتر ، در این داستان به ویژگی ها و خصوصیات دنیایی که در آن زندگانی می کنیم می پردازد و به نوعی شناسنامه زندگی دنیوی انسان را به او می نمایاند
او پس از اینکه به مرگ محکوم می شود به همراه دوستانش به سردابی برده می شود و قرار هست که صبح روز بعد همگی تیرباران شوند
پابلو ابی تیا که نام راوی داستان است، در بخش هایی اشاره به بی عدالتی و عدم نظم حاکم در جهان می کند، دنیایی که انسان گویی به ورطه آن سقوط کرده است... این بی عدالتی در جایی خودش را نشان می دهد که " ژوان" برادر ژوزه( ژوزه از انقلابیون است) را دستگیر می کنند و با اینکه نوجوان است صرفا چون برادرش انقلابیست او را محکوم به اعدام می کنند. برادر انقلابی جان به در می برد و برادر دیگر بدون اینکه فعالیت سیاسی داشته باشد کشته می شود
مفهوم مرگ در فلسفه سارتر یک مفهوم کلیدی است، انسان به سرنوشت محتوم دچار است و آن هم " مرگ " است... مرگ یک پوچی و بیهودگی به زندگی می دهد و حتی کارهای انسان دوستانه و مبارزه علیه دیکتاتوری را هم با یک سوال مهم مواجه می کند و آن هم " که چی؟ " است
او میگوید ما در یک ابدیت زمانی زندگی میکنیم و تفاوتی بین کسی که سالها پیش در سن نوجوانی مرده با فردی که قرنها بعد از او به دنیا می آید و بعد
از دهه ها زندگی می میرد نیست... کما اینکه فرقی بین طالسِ فیلسوف و سارترِ فیلسوف نیست با اینکه سارتر حدود ۲۵۰۰ سال بعد از طالس فوت کرد
راوی داستان در بخشی می گوید " اگر بو برده بودم که اینجوری می میرم هرگز انگشت کوچیکه خودم را هم تکان نمی دادم( چه برسه که بخوام انقلاب کنم) یک لحظه می خواستم در مورد آن ( زندگی ام) حکمی بکنم ، می خواستم با خودم بگویم که زندگی خوشی است اما نمی شد درباره زندگی من حکم کرد. چون فقط طرحی بود . من وقتم را صرف کرده بودم که از حساب ابدیت چک بکشم. هیچ چیز نفهمیده بودم. تاسفی هم نداشتم، مرگ، همه کیف ها و لذت ها را از بین برده بود"
ساتر می گوید که اگر انسان در یک وضعیت خودآگاه ناشی از دریافت مفهوم مرگ و مرگ اندیشی زندگی کند دیگر هیچ چیزی برایش مهم نیست، موفقیت، شادکامی، ترس،،لذت و هیچ چیزی برایش مهم نیست و فقط درد است که او را می تواند به رفتاری دیگر وادار کند( آنچنانکه در بازجویی دوم که از او می شود و محل اختفای دوستش را از او می پرسند، با وجودی که برایش مهم نبوده که دوستش را لو بدهد، او را لو نمی دهد و می گوید فقط اگر شکنجه ام کنند محل اختفای او را خواهم گفت که این کار را هم نمی کنند)
این مفهوم مرگ آگاهی راوی را در مقابل بازجویانش در یک موقعیت برتر قرار می دهد ، او می گوید که فرضا که الان من بمیرم شما بازجویان من هم نهایت چند سال یا چند دهه بعد می میرید و این فاصله با توجه به ابدیتی که پیش روی جهان است به هیچ می نماید
به خاطر همین است که در برابر بازجویانش لبخند می زند و تلاش آنها را به سُخره می گیرد
او محل اختفای دوستش را به دروغ و برای فریب دادن بازجویانش، به آنها می گوید و در ادامه اتفاقی می افتد که بیهودگی و پوچی دنیا را بیش از پیش ظاهر و عیان می کند و اینجاست که راوی در مواجه با مرگ دوستش فقط می خندد
این اثر یک اثر ناقص از فلسفه سارتر است او به بیهودگی و پوچی جهان می پردازد اما موضوع تقدم وجود بر ماهیت را که خصیصه بارز فلسفه اگزیستان سیالیسم است را اشاره نمی کند... انسان به جهان می آید و این اوست که با آزادی و اختیاری که دارد می تواند خودش را بسازد و به نوع بهتری از خودش تبدیل شود... انسان در این فلسفه، محکوم به تغییر و حرکتِ همراه با پذیرش مسئولیتِ ناشی از اراده آزاد است
Displaying 1 - 30 of 1,011 reviews