What do you think?
Rate this book
So the Wind Won't Blow It All Away
"So the Wind Won't Blow it all Away" is a beautifully-written, brooding gem of a novel - set in the Pacific Northwest region of Oregon where Brautigan spent most of his childhood. Through the eyes, ears and voice of Brautigan's youthful protagonist the reader is gently led into a small-town tale where the narrator accidentally shoots dead his best friend with a gun. The novel deals with the repercussions of this tragedy and its recurring theme of 'What if...' fuels anguish, regret and self-blame as well as some darkly comic passages of bitter-sweet romance and despair. Taken with the recently discovered, "An Unfortunate Woman", these two late Brautigan novels are a fitting epitaph to a complex, contradictory and often misunderstood genius.
131 pages, Paperback
First published January 1, 1982
About the author
Richard Brautigan
145 books2,040 followersRichard Brautigan was an American novelist, poet, and short-story writer. Born in Tacoma, Washington, he moved to San Francisco in the 1950s and began publishing poetry in 1957. He started writing novels in 1961 and is probably best known for his early work Trout Fishing in America. He died of a self-inflicted gunshot wound in 1984.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 362 reviews
October 29, 2021
So the Wind Won't Blow It All Away, Richard Brautigan
So the Wind Won't Blow It All Away is a novel written by Richard Brautigan, published in 1982. The story is about a narrator in 1979 remembering the events that happened when he was 13 in 1948.
The young narrator lives in a lower class suburban Oregon neighborhood and collects beer bottles or does favors for neighbors to earn money.
He also spends time alone fishing in a pond on the outskirts of town. Instead of buying a hamburger at a local diner, he buys bullets from the gun shop across the street. The book starts with this, and then hovers and builds around this event until the end.
While shooting rotten apples at an abandoned orchard with a friend, the narrator accidentally shoots the friend and kills him. Because the shooting was an accident he is acquitted, but because of his ruined reputation, his waitress mother doesn't get tips anymore, he is severely bullied at school, and they are forced to move to another town where the event is not known.
*Spoiler Alert*
The book ends with a return to an observation of two obese people fishing in a temporarily set up "living room" by the pond. Most of the book is made up of observations of the different strange characters that surrounded the narrator when he was a child.
تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و پنجم جولای سال 2010میلادی
عنوان: پس باد همه‌چیز را با خود نخواهد برد؛ نویسنده: ریچارد براتیگان؛ مترجم: حسین نوش آذر؛ تهران، مروارید، چاپ اول و دوم سال1387؛ چاپ سوم سال1388؛ در172ص؛ شابک9789641910039؛ موضوع داستانهای نویسندگان ایالات متحده آمریکا - سده 20م
انگار این دوران بچگی همان بهشت باشد، در هر سبکی که بنگرید میتوانید آن دوران شیرینی و اسباب بازی و قصه و کرسی و خیال و مادر بزرگ را ببینید که میدرخشند، تنها نیستم انگار، همه، آن روزها را دوست دارند و میدارند، روایت «براتیگان» هم از روزهای خوب بچگی میچسبد؛ باید یکبار دیگر بخوانم و ببینم دیگه چه خبر؛
راوی داستان مرد چهل و دو ساله ای است، که دارد یادمانهای کودکی خویش را، به صورت گذرا مرور می‌کند؛ پسر داستان یک روز تصمیم می‌گیرد به جای همبرگر، یک بسته فشنگ برای تفنگش بخرد، و این امر همه ی کودکی او را تحت تاثیر قرار می‌دهد...؛
نقل نمونه متن: (بعد از ظهر اون روز هنوز نمیدونستم کره ی خاکی منتظره که فقط چند روزِ بعدش بشه یک گور؛ حیف که نتونستم فشنگ رو قاپ بزنم و به لوله ی تفنگ کالیبر بیست و دو برش گردونم، که چرخ زنون خودش رو به خشاب برسونه، و خود به خود سر پوکه بشینه، طوری که انگار هیچ وقت شلیک نشده باشه، و حتی هیچ وقت توی خشاب نذاشته باشندش؛ اگر میشد فشنگ میرفت کنار چهل و نه خواهر و برادر دیگه ش توی قوطی فشنگها، اگر قوطی فشنگها، آروم و مطمئن در قفسه ی دکان اسلحه فروشی قرار میگرفت، و اگر میشد در اون بعد از ظهر بارونیِ ماه فوریه، که از کنار مغازه ی اسلحه فروشی میگذشتم، هرگز پام رو توی این مغازه نمیگذاشتم...؛
اگر من اونروز به جای فشنگ هوسِ یک ساندویچ همبرگر میکردم...؛ آخه، درست کنار مغازه ی اسلحه فروشی، یک اغذیه فروشی هم بود؛ اغذیه فروشی همبرگرهای خوش خوراکی داشت؛ اما گرسنه نبودم؛ باقی زندگیم به این ساندویچ همبرگر فکر میکنم؛ کنار پیشخون میشینم و ساندویچ همبرگر رو به دست میگیرم، و در همون حال، اشک از چشمهام سرازیر میشه؛ ساندویچ فروش روش رو برمیگردونه، چون تحمل نداره ببینه بچه ها موقع همبرگر خوردن گریه میکنند؛ علاوه بر این، دلش نمیخواد با نگاهش خجالت زده م کنه؛ تنها مشتری این اغذیه فروشی هستم؛ خانم ساندویچ فروش حال و حوصله ی دیدن چنین صحنه هایی رو نداره؛ این خانم به اندازه ی کافی مشکل داره توی زندگیش؛ مردش، همین هفته ی قبل گذاشتش و با یک خانم موخرمایی به شیکاگو رفت؛ امسال، این دومین باره که مردش بهش خیانت میکنه؛ طاقتش دیگه طاق شده؛ راستی هنوز چند تا زن موخرمایی در شیکاگو زندگی میکنند؟ خانم ساندویچ فروش، یک کهنه برمیداره، و یک لکه ی نامرئی رو او پایین مایینها پاک میکنه؛ چیزی رو پاک میکنه که هنوز چکه نکرده و در همین حال من این داستان رو تعریف میکنم: تا باد همه چیز رو با خودش نبره؛ غبار، غبارِ آمریکا
دو سال بود که جنگ جهانی دوم تموم شده بود؛ بساط ماهیگیریشون رو، بار یک وانت قراضه کرده بودند، و تلق و تلوق کنان، از یک راه ناهموار و سخت، به طرف برکه میآمدند؛ همیشه، ساعت تقریباً هفت بعد از ظهر سال1947میلادی بود، که کنار برکه توقف میکردند، و دست به کار میشدند، که اثاثه شون رو از روی بار پایین بیارن؛ اول کاناپه رو از روی بار برمیداشتند؛ کاناپه، بزرگ و سنگین بود؛ اما اون دو نفر قدبلند و گردن کلفت بودند؛ برای همین هم خوب از عهده کاناپه برمیآمدند؛ زن به گردن کلفتی مردش بود؛ کاناپه رو میگذاشتند روی علفها، مقابل برکه، جوری که بتونن روش بشینن و نشسته ماهیگیری کنن؛ همیشه اول از همه، کاناپه رو از روی بار برمیداشتند؛ بعد نوبت میرسید به باقی خرت و خورتها؛ در چشم به هم زدنی مستقر میشدند؛ توی اینکار خیلی ماهر بودند، و معلوم بود سالهاست کارشون همینه؛ سالها قبل از اینکه برای اولین بار ببینمشون، و از روی عادت چشم به راه شون بمونم، و فروتنانه بشم بخشی از زندگی این دو نفر؛ بعضی موقعها زود میرسیدم، و مدت زیادی رو به انتظار میگذروندم؛ و حالا، یعنی اول اوت سال1979میلادی، نشسته م اینجا و گوشم رو چسبونده م به گذشته، انگار که گذشته دیوار خونه یی باشه، که داره ویران میشه؛ صدای فاخته ها رو میشنوم، و صدای باد رو، که از نیزا��ها میآد، و به صدای ارواح سرگردونی میمونه، که با هم میجنگند؛ صدای منظم شلتاق آب رو میشنوم، و صدای حرکت برکه رو که حالا، توی خیالم کنارش ایستاده ام، و احساس میکنم توی خونه ام هستم؛ صدای فاخته ها، مثل حروفیه که امروز، بعد از ظهرِ یک روز تابستونی با ماشین تحریرم، روی صفحه ی کاغذ تایپ میکنم؛ بعد از ظهرِ یک روز کسالت آور و مات؛ بادی تند و گرم، از طرف جنوب میآد؛ اینجور بادها خسته ام میکنن، و اعصابم رو به هم میریزن؛ کسی با یک تخته ی دراز، و ساقه ی کوتاه درختی، و با چند تا ستون نیزه طوری، چیز بدقواره یی ساخته، که اگه خوشبین باشیم، میتونیم بهش به چشم غم انگیزترین سکوی ماهیگیری جهان، نگاه کنیم؛ سکو واقعاً درب و داغونه، و من، خودم به تنهایی طرحش رو ریختم و ساختمش؛ بنابراین تقصیرِ اینکار فقط از منه.؛ حالا روی سکو ایستاده ام، جوری که تقریباً سه و متر و نیم با ساحل فاصله دارم؛ قسمتی از تخته و ساقه ی درخت پوسیده ن، و از درزش میشه آب رو دید؛ تخته از وسط تاب برداشته، و در این قسمت که تاب برداشته، تقریباً ده سانتیمتری رفته توی آب؛ برای همین اینقدر محکم نیست، که بشه از روش پرید؛ اگر از روش بپرم، سکوی ماهیگیری مضحکم، میشکنه؛ برای همین اگر بخوام ماهی بگیرم، چاره ای ندارم، جز اینکه بزنم به آب، و برم اون وَر تخته؛ خوشبختانه برای بچه های دوازده ساله، مهم نیست که کتونیشون خیس بشه؛ در واقع اصلاً متوجه این موضوع نمیشن، و نسبت به این موضوع کاملاً بیتفاوتن؛ برای همین، حالا با کفشهای خیس، واستادم اینجا، جلو بادی که از جنوب میآد، و دارم ماهی میگیرم، و در همون حال، به صدای فاخته ها گوش میدم، و به صدای خشک نیزارها، که به صدای چکاچک شمشیرها میمونه، و به صدای موزونِ شلتاق آب، که به حاشیه ی برکه میکوبه، به اونجا که برکه تموم میشه، و دنیای ما شروع میشه؛ من، اون دست برکه ماهی میگیرم، درست مقابل جاییکه اونا، تا چند ساعت دیگه، پیداشون میشه، و مبلمان نشیمنشون رو، از روی بار پیاده میکنند؛ منتظرم، و تا بیان، با نگاه کردن به شناور قلاب وقت میگذرونم؛ شناور مثل یه مترونوم عجیب، توی آب بالا و پایین میره، و همون موقع یک کرم، که ماهیها هیچ علاقه ای به فلاکتش ندارند، توی آب خفه میشه؛ ماهیها به طعمه لب نمیزنند؛ اما مهم نیست؛ من منتظرم، و مهم نیست که وقتی آدم منتظر چیزی یا کسیه، وقتش رو چطور میگذرونه؛ چون به هر حال، آدم همیشه منتظر چیزی یا کسیه؛ خورشید روی آب میتابه، و درخشش اش اونقدر زیاده، که ناچارم مدام سر برگردونم؛ هر بار که به خورشید نگاه میکنم، به نظرم میآد، که آفتاب، شبیه یک پتوی درخشانه، با نقش صدها چرخ فلک، که با نیروی باد کار میکُنه؛ در خورشید هیچ چیز خنک، و هیچ چیز با طراوتی نیست؛ ...)؛ پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 25/08/1399هجری خورشیدی؛ 06/08/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
So the Wind Won't Blow It All Away is a novel written by Richard Brautigan, published in 1982. The story is about a narrator in 1979 remembering the events that happened when he was 13 in 1948.
The young narrator lives in a lower class suburban Oregon neighborhood and collects beer bottles or does favors for neighbors to earn money.
He also spends time alone fishing in a pond on the outskirts of town. Instead of buying a hamburger at a local diner, he buys bullets from the gun shop across the street. The book starts with this, and then hovers and builds around this event until the end.
While shooting rotten apples at an abandoned orchard with a friend, the narrator accidentally shoots the friend and kills him. Because the shooting was an accident he is acquitted, but because of his ruined reputation, his waitress mother doesn't get tips anymore, he is severely bullied at school, and they are forced to move to another town where the event is not known.
*Spoiler Alert*
The book ends with a return to an observation of two obese people fishing in a temporarily set up "living room" by the pond. Most of the book is made up of observations of the different strange characters that surrounded the narrator when he was a child.
تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و پنجم جولای سال 2010میلادی
عنوان: پس باد همه‌چیز را با خود نخواهد برد؛ نویسنده: ریچارد براتیگان؛ مترجم: حسین نوش آذر؛ تهران، مروارید، چاپ اول و دوم سال1387؛ چاپ سوم سال1388؛ در172ص؛ شابک9789641910039؛ موضوع داستانهای نویسندگان ایالات متحده آمریکا - سده 20م
انگار این دوران بچگی همان بهشت باشد، در هر سبکی که بنگرید میتوانید آن دوران شیرینی و اسباب بازی و قصه و کرسی و خیال و مادر بزرگ را ببینید که میدرخشند، تنها نیستم انگار، همه، آن روزها را دوست دارند و میدارند، روایت «براتیگان» هم از روزهای خوب بچگی میچسبد؛ باید یکبار دیگر بخوانم و ببینم دیگه چه خبر؛
راوی داستان مرد چهل و دو ساله ای است، که دارد یادمانهای کودکی خویش را، به صورت گذرا مرور می‌کند؛ پسر داستان یک روز تصمیم می‌گیرد به جای همبرگر، یک بسته فشنگ برای تفنگش بخرد، و این امر همه ی کودکی او را تحت تاثیر قرار می‌دهد...؛
نقل نمونه متن: (بعد از ظهر اون روز هنوز نمیدونستم کره ی خاکی منتظره که فقط چند روزِ بعدش بشه یک گور؛ حیف که نتونستم فشنگ رو قاپ بزنم و به لوله ی تفنگ کالیبر بیست و دو برش گردونم، که چرخ زنون خودش رو به خشاب برسونه، و خود به خود سر پوکه بشینه، طوری که انگار هیچ وقت شلیک نشده باشه، و حتی هیچ وقت توی خشاب نذاشته باشندش؛ اگر میشد فشنگ میرفت کنار چهل و نه خواهر و برادر دیگه ش توی قوطی فشنگها، اگر قوطی فشنگها، آروم و مطمئن در قفسه ی دکان اسلحه فروشی قرار میگرفت، و اگر میشد در اون بعد از ظهر بارونیِ ماه فوریه، که از کنار مغازه ی اسلحه فروشی میگذشتم، هرگز پام رو توی این مغازه نمیگذاشتم...؛
اگر من اونروز به جای فشنگ هوسِ یک ساندویچ همبرگر میکردم...؛ آخه، درست کنار مغازه ی اسلحه فروشی، یک اغذیه فروشی هم بود؛ اغذیه فروشی همبرگرهای خوش خوراکی داشت؛ اما گرسنه نبودم؛ باقی زندگیم به این ساندویچ همبرگر فکر میکنم؛ کنار پیشخون میشینم و ساندویچ همبرگر رو به دست میگیرم، و در همون حال، اشک از چشمهام سرازیر میشه؛ ساندویچ فروش روش رو برمیگردونه، چون تحمل نداره ببینه بچه ها موقع همبرگر خوردن گریه میکنند؛ علاوه بر این، دلش نمیخواد با نگاهش خجالت زده م کنه؛ تنها مشتری این اغذیه فروشی هستم؛ خانم ساندویچ فروش حال و حوصله ی دیدن چنین صحنه هایی رو نداره؛ این خانم به اندازه ی کافی مشکل داره توی زندگیش؛ مردش، همین هفته ی قبل گذاشتش و با یک خانم موخرمایی به شیکاگو رفت؛ امسال، این دومین باره که مردش بهش خیانت میکنه؛ طاقتش دیگه طاق شده؛ راستی هنوز چند تا زن موخرمایی در شیکاگو زندگی میکنند؟ خانم ساندویچ فروش، یک کهنه برمیداره، و یک لکه ی نامرئی رو او پایین مایینها پاک میکنه؛ چیزی رو پاک میکنه که هنوز چکه نکرده و در همین حال من این داستان رو تعریف میکنم: تا باد همه چیز رو با خودش نبره؛ غبار، غبارِ آمریکا
دو سال بود که جنگ جهانی دوم تموم شده بود؛ بساط ماهیگیریشون رو، بار یک وانت قراضه کرده بودند، و تلق و تلوق کنان، از یک راه ناهموار و سخت، به طرف برکه میآمدند؛ همیشه، ساعت تقریباً هفت بعد از ظهر سال1947میلادی بود، که کنار برکه توقف میکردند، و دست به کار میشدند، که اثاثه شون رو از روی بار پایین بیارن؛ اول کاناپه رو از روی بار برمیداشتند؛ کاناپه، بزرگ و سنگین بود؛ اما اون دو نفر قدبلند و گردن کلفت بودند؛ برای همین هم خوب از عهده کاناپه برمیآمدند؛ زن به گردن کلفتی مردش بود؛ کاناپه رو میگذاشتند روی علفها، مقابل برکه، جوری که بتونن روش بشینن و نشسته ماهیگیری کنن؛ همیشه اول از همه، کاناپه رو از روی بار برمیداشتند؛ بعد نوبت میرسید به باقی خرت و خورتها؛ در چشم به هم زدنی مستقر میشدند؛ توی اینکار خیلی ماهر بودند، و معلوم بود سالهاست کارشون همینه؛ سالها قبل از اینکه برای اولین بار ببینمشون، و از روی عادت چشم به راه شون بمونم، و فروتنانه بشم بخشی از زندگی این دو نفر؛ بعضی موقعها زود میرسیدم، و مدت زیادی رو به انتظار میگذروندم؛ و حالا، یعنی اول اوت سال1979میلادی، نشسته م اینجا و گوشم رو چسبونده م به گذشته، انگار که گذشته دیوار خونه یی باشه، که داره ویران میشه؛ صدای فاخته ها رو میشنوم، و صدای باد رو، که از نیزا��ها میآد، و به صدای ارواح سرگردونی میمونه، که با هم میجنگند؛ صدای منظم شلتاق آب رو میشنوم، و صدای حرکت برکه رو که حالا، توی خیالم کنارش ایستاده ام، و احساس میکنم توی خونه ام هستم؛ صدای فاخته ها، مثل حروفیه که امروز، بعد از ظهرِ یک روز تابستونی با ماشین تحریرم، روی صفحه ی کاغذ تایپ میکنم؛ بعد از ظهرِ یک روز کسالت آور و مات؛ بادی تند و گرم، از طرف جنوب میآد؛ اینجور بادها خسته ام میکنن، و اعصابم رو به هم میریزن؛ کسی با یک تخته ی دراز، و ساقه ی کوتاه درختی، و با چند تا ستون نیزه طوری، چیز بدقواره یی ساخته، که اگه خوشبین باشیم، میتونیم بهش به چشم غم انگیزترین سکوی ماهیگیری جهان، نگاه کنیم؛ سکو واقعاً درب و داغونه، و من، خودم به تنهایی طرحش رو ریختم و ساختمش؛ بنابراین تقصیرِ اینکار فقط از منه.؛ حالا روی سکو ایستاده ام، جوری که تقریباً سه و متر و نیم با ساحل فاصله دارم؛ قسمتی از تخته و ساقه ی درخت پوسیده ن، و از درزش میشه آب رو دید؛ تخته از وسط تاب برداشته، و در این قسمت که تاب برداشته، تقریباً ده سانتیمتری رفته توی آب؛ برای همین اینقدر محکم نیست، که بشه از روش پرید؛ اگر از روش بپرم، سکوی ماهیگیری مضحکم، میشکنه؛ برای همین اگر بخوام ماهی بگیرم، چاره ای ندارم، جز اینکه بزنم به آب، و برم اون وَر تخته؛ خوشبختانه برای بچه های دوازده ساله، مهم نیست که کتونیشون خیس بشه؛ در واقع اصلاً متوجه این موضوع نمیشن، و نسبت به این موضوع کاملاً بیتفاوتن؛ برای همین، حالا با کفشهای خیس، واستادم اینجا، جلو بادی که از جنوب میآد، و دارم ماهی میگیرم، و در همون حال، به صدای فاخته ها گوش میدم، و به صدای خشک نیزارها، که به صدای چکاچک شمشیرها میمونه، و به صدای موزونِ شلتاق آب، که به حاشیه ی برکه میکوبه، به اونجا که برکه تموم میشه، و دنیای ما شروع میشه؛ من، اون دست برکه ماهی میگیرم، درست مقابل جاییکه اونا، تا چند ساعت دیگه، پیداشون میشه، و مبلمان نشیمنشون رو، از روی بار پیاده میکنند؛ منتظرم، و تا بیان، با نگاه کردن به شناور قلاب وقت میگذرونم؛ شناور مثل یه مترونوم عجیب، توی آب بالا و پایین میره، و همون موقع یک کرم، که ماهیها هیچ علاقه ای به فلاکتش ندارند، توی آب خفه میشه؛ ماهیها به طعمه لب نمیزنند؛ اما مهم نیست؛ من منتظرم، و مهم نیست که وقتی آدم منتظر چیزی یا کسیه، وقتش رو چطور میگذرونه؛ چون به هر حال، آدم همیشه منتظر چیزی یا کسیه؛ خورشید روی آب میتابه، و درخشش اش اونقدر زیاده، که ناچارم مدام سر برگردونم؛ هر بار که به خورشید نگاه میکنم، به نظرم میآد، که آفتاب، شبیه یک پتوی درخشانه، با نقش صدها چرخ فلک، که با نیروی باد کار میکُنه؛ در خورشید هیچ چیز خنک، و هیچ چیز با طراوتی نیست؛ ...)؛ پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 25/08/1399هجری خورشیدی؛ 06/08/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
May 11, 2023
Richard Brautigan goes down memory lane remembering his troubled adolescence, living on the fringe of society – outsiders, outcasts, pariahs – and death… So much death.
And he scribbles his bitter reminiscences of the past to leave them behind So the Wind Won’t Blow It All Away like a handful of dust…
The past has always something to say… And Richard Brautigan is a speaker for the past…
It takes the very strange ones to see the world in a metaphoric light…
…my ear is pressed up against the past as if to the wall of a house that no longer exists.
And he scribbles his bitter reminiscences of the past to leave them behind So the Wind Won’t Blow It All Away like a handful of dust…
New furniture has no character whereas old furniture always has a past. New furniture is always mute, but old furniture can almost talk. You can almost hear it talking about the good times and troubles it’s seen.
The past has always something to say… And Richard Brautigan is a speaker for the past…
I was a strange kid.
I guess you could safely add very.
It takes the very strange ones to see the world in a metaphoric light…
April 29, 2016
I had become so quiet and so small in the grass by the pond that I was barely noticeable, hardly there. I think they had forgotten all about me. I sat there watching their living room shining out of the dark beside the pond. It looked like a fairy tale functioning happily in the post-World War II gothic of America before television crippled the imagination of America and turned people indoors and away from living out their own fantasies with dignity.
This is my second Brautigan novel. I didn't really care for the first one I read - The Hawkline Monster - so I wasn't expecting much from this book. Yeah, yeah . . . I was wrong.
Here, the man seems to be writing from the heart, telling an almost autobiographical tale of a young boy growing up poor in Oregon. It's a sad story that fairly pulses with regret, beautifully told, and very evocative.
This is my second Brautigan novel. I didn't really care for the first one I read - The Hawkline Monster - so I wasn't expecting much from this book. Yeah, yeah . . . I was wrong.
Here, the man seems to be writing from the heart, telling an almost autobiographical tale of a young boy growing up poor in Oregon. It's a sad story that fairly pulses with regret, beautifully told, and very evocative.
February 7, 2017
Yesterday when I was walking my dog, I came around the corner and saw this:
Obviously the first thing I did was take a picture for Instagram (follow me @orianabklyn!), where sometimes I do the oh so clever thing of photographing things that are definitely not art and then give them a pretentious title and the hashtag #everythingisart. I called this one "Sidewalk Parlor, or: Brooklyn Homage to Brautigan's 'So the Wind Won't Blow It All Away.'" Because right? A whole living room set up on the curb! Just like the whole living room set up on the bank of the pond in this book! (Check out the cover of this edition to see what I mean.) I am so clever, you know?
This all made me realize that I haven't read (or reread) any Brautigan in years. So I dug this out of ira bottom-shelf dust and zipped through it in a couple hours, since it's barely over 100 pages.
Oh man, Brautigan.
I feel like he belongs to the great group of "authors I would not love if I met them for the first time now, but since I have been in the habit of loving them for lots of years, I just breeze past all their flaws and keep loving them." I mean, he is not a normal writer and this is not a normal book. It's a little slip of a thing, and it's riddled with typos and digressions, and even setting that aside, it's barely more than a strange sad anecdote stacked with a few other strange sad anecdotes. There are a lot of dead children, a lot of crazy old men, a lot of poverty and rather decrepit nature. Also, like a quarter of the book is about hamburgers.
But of course, the couple who rumbles down a rutted bank in a pickup truck each night to set up a complete living room (couch, rocking chair, end tables, doilies, lamps) on the bank of the pond so they can be comfy while they fish — they're still there, in all their bizarre bib-overalled glory.
Maybe I should go back to In Watermelon Sugar or Abortion, where Brautigan's piquant absurdity really shines. Because I'm not sorry I dipped back into this again, but neither am I surprised I'd forgotten everything about it except the cover.
Obviously the first thing I did was take a picture for Instagram (follow me @orianabklyn!), where sometimes I do the oh so clever thing of photographing things that are definitely not art and then give them a pretentious title and the hashtag #everythingisart. I called this one "Sidewalk Parlor, or: Brooklyn Homage to Brautigan's 'So the Wind Won't Blow It All Away.'" Because right? A whole living room set up on the curb! Just like the whole living room set up on the bank of the pond in this book! (Check out the cover of this edition to see what I mean.) I am so clever, you know?
This all made me realize that I haven't read (or reread) any Brautigan in years. So I dug this out of ira bottom-shelf dust and zipped through it in a couple hours, since it's barely over 100 pages.
Oh man, Brautigan.
I feel like he belongs to the great group of "authors I would not love if I met them for the first time now, but since I have been in the habit of loving them for lots of years, I just breeze past all their flaws and keep loving them." I mean, he is not a normal writer and this is not a normal book. It's a little slip of a thing, and it's riddled with typos and digressions, and even setting that aside, it's barely more than a strange sad anecdote stacked with a few other strange sad anecdotes. There are a lot of dead children, a lot of crazy old men, a lot of poverty and rather decrepit nature. Also, like a quarter of the book is about hamburgers.
But of course, the couple who rumbles down a rutted bank in a pickup truck each night to set up a complete living room (couch, rocking chair, end tables, doilies, lamps) on the bank of the pond so they can be comfy while they fish — they're still there, in all their bizarre bib-overalled glory.
Maybe I should go back to In Watermelon Sugar or Abortion, where Brautigan's piquant absurdity really shines. Because I'm not sorry I dipped back into this again, but neither am I surprised I'd forgotten everything about it except the cover.
January 13, 2021
Tündérmese egy elfelejtett Amerikáról, aminek nyomait úgy fújta szét a szél, mint a pernyét. Csakhogy az író egyben okleveles bányász is, aki képes lemerülni saját emlékeinek sötét tárnáiba, hogy felszínre hozzon ezt-azt a mélyből. Így születnek a gyermekkor-regények. (Aztán hogy ez a gyermekkor konkrétan az íróé, vagy valami fiktív entitásé - vagy, mint általában: is-is -, arról vitatkozzanak a kritikusok.) Kisregény, minimemoár, nem csak terjedelmében, hanem céljaiban is: egy jól körülhatárolt kort és hangulatot kíván kismesteri eszközökkel megragadni. Van benne egy központi kérdés, egy dermesztő döntéshelyzet: hogy az ember gyereke ott áll, csörög a zsebében az a semmi kis pénze, és azon tépelődik, hamburgert vegyen-e, vagy töltényt a fasza .22-es puskájába. És persze rosszul dönt. Ebből már mind tudjuk, mire fog kifutni az egész, nem fogunk meglepődni a szemünk előtt kibontakozó tragédián. De nem is a meglepetés a lényeg. Hanem a nyelv. Az a játékos, életteli, őszinte és hajlékony, vidám és szomorú nyelv, amin ez az egész el van mondva*. Ez a brautigani nyelv az, amitől az egész szöveg napfényes tisztás lesz. Pici tisztás, talán jelentéktelen tisztás, de jó rajta időzni, feküdni háton, és nézni, ahogy a zivatarfelhő egyre közelebb lopódzik.
* Bár a fordítás néha-néha döccen kicsit. Az „iskolai hajrákórus” szókapcsolatot ma már Gy. Horváth László is bizonyára tűzzel-vassal pusztítaná ki a szövegből.
July 19, 2020
گاه در وصف کسانی که بیشترین دوستشان داریم کمتر کلمات به یاری مان می آیند..در وصف آنچه بیشتر آشنا می یابیم کلمات گویی غریبه تر می نمایند..
براتیگان..براتیگان..براتیگان..
غبار,غبار امریکا..
پس باد همه چیز را با خود نخواهد برد..
براتیگان..براتیگان..براتیگان..
غبار,غبار امریکا..
پس باد همه چیز را با خود نخواهد برد..
January 25, 2023
I could barely see the old man across the pond on his dock staring at us, but he was fading very rapidly away. When night gets started it just won’t stop.
Anyway, I just kept getting smaller and smaller beside the pond more and more unnoticed in the darkening summer grass until I disappeared into the thirty two years that have past since then, leaving me right here, right now
* * *
So The Wind Won’t Blow It All Away was the final novel Richard Brautigan published during his lifetime. It is fictionalize autobiography of his own past built around stories of his childhood. Its recurring theme is death.
Richard Brautigan never talked about his childhood. Not to his closest friends. Not to his lovers. Not to his daughter, even when she asked. The subject was verboten and everyone knew it. He left his home in Oregon in 1956 when he was 21 years old and he never looked back, never saw or spoke to his mother again, ignored his sisters reaching out to him. His past was dead and he would not speak of it.
Yet here in this late book Brautigan takes those long buried memories and weaves from them the most hauntingly sad swan song. He is at his most exposed, his most vulnerable in these pages, figuratively leaving his blood on the page as he writes about a life already fading into the Dark.
Anyway, I just kept getting smaller and smaller beside the pond more and more unnoticed in the darkening summer grass until I disappeared into the thirty two years that have past since then, leaving me right here, right now
* * *
So The Wind Won’t Blow It All Away was the final novel Richard Brautigan published during his lifetime. It is fictionalize autobiography of his own past built around stories of his childhood. Its recurring theme is death.
Richard Brautigan never talked about his childhood. Not to his closest friends. Not to his lovers. Not to his daughter, even when she asked. The subject was verboten and everyone knew it. He left his home in Oregon in 1956 when he was 21 years old and he never looked back, never saw or spoke to his mother again, ignored his sisters reaching out to him. His past was dead and he would not speak of it.
Yet here in this late book Brautigan takes those long buried memories and weaves from them the most hauntingly sad swan song. He is at his most exposed, his most vulnerable in these pages, figuratively leaving his blood on the page as he writes about a life already fading into the Dark.
June 21, 2015
Brautigan's final novel is him at his most straight forward and most melancholy, but from a sample of a handful of his novellas devoured with great enthusiasm this feels like his most complete portrait of Americana; his surreality and absurdity toned down by the sadness of an old man looking back at what he concludes was the death of American imagination. It's an absolute pleasure to read, Brautigan in full control of his skills as a storyteller and lover of language, the narrative voice perfect for the tale being told, with plenty of interesting observations of time, place and events that border on the magical realist in the way that fading memories of a way of life almost vanished can often have.
December 27, 2016
The best way I can descibe this is as a blend of Ray Bradbury's nostalgic boyhood memories in Dandelion Wine with Haruki Murakami's playfully mundane surreality and fondness for food (hamburgers in this case) laced with a touch of Philip K. Dick's speculative "what if-ness" and maybe some hash brownies too. Sad and weird. I liked it a lot.
May 21, 2020
طنز عالی براتیگان واقعا گیرا است. پست مدرنیسم خالص. چکیده نسل بیت. شوخی با همه چیز. جدی نگرفتن هیچ چیز
August 7, 2015
بعد از اینکه نسخه ی انگلیسی کتاب رو پیدا کردم همه چیز بهتر شد. ترجمه رو اصلا توصیه نمی کنم. این کتاب دومین اثریه که از براتیگان می خونم. قبلا در رویای بابل رو خونده بودم که عالی بود. به نظر من در کل براتیگان می خواد بگه زندگی کردن مثل بالا رفتن از تپه است یا حتی یه نوع کوهنوردیه. روند کتاب مثل زندگی پر مشقت و کسالت باره. درست مثل هزاران هزار روز معمولی مون اما داره بالا می ره بالا تا به نقطه ی عطف برسه. اما چیزی که من رو مجذوب این کتاب کرد اول از همه بخشی بود که داشت پنج سالگیش رو تعریف می کرد. اولا که به نظرم پنج ساله ی غیر عادی ای بود که رادیو گوش می کرد و در موردش با دوستش هم حرف می زد. نمی تونم تصور کنم چطور ممکنه بفهمه نمایشنامه چیه. اما اما...اون لحظه ای که یه چیزی گذاشت زیر پاش و از پنجره به تشییع جنازه خیره شد. آخ از اون لحظه که باعث شد من قلبم به تپش بیافته چون حس می کردم یه صحنه ی آشنا رو می بینم. من توی پنج شیش سالگی در اثر بالا رفتن از درخت انگور و برخورد شاخه به سرم...سرم شکست و چندتایی بخیه خورد که البته این مهم نیست. برای بخیه موهام رو کوتاه کردن و من اون موقع عاشق موی بلند بودم و از این اتفاق افسرده شده بودم که هی مادرم می گفت بلند می شه اما بازم مسئله این نیست. توی پنج سالگی خواهرم که من شونزده سالم بود توی مهدکودکشون شپش افتاد و مجبور شدیم موهاش رو از ته بزنیم. لحظه ی هولناک اونجایی بود که خواهر کوچولوی زیبای من رفت توی اتاق و در حالی که من و مادرم توی چهارچوب در هق هق می کردیم...به قیافه ی خودش با نگاه سنگینی توی آینه خیره شد. هیچ واکنشی نشون نمی داد اما انگار توی پنج سالگی داشت از شدت سنگینی مواجه شدن با این حقیقت می شکست. مواجه شدن با ترس از دست دادن زیباییش! و براتیگان یه صحنه ی مشابه رو خلق کرد. ترس از مردن برای یه بچه ی پنج ساله. و حتی اون کسی که این صحنه رو دید که معلوم نشد کی بود هم نیومد باهاش صحبت جدی بکنه. خیلی چیزا می تونم در مورد کتاب بگم مثل استیصال مادرشون و انتظار برای خفه شدن از گاز و سنگینی این قضیه که دو تا خواهرا حتی نمی خواستن به عروسک خواهر مرده اشون دست بزنن اما این بخش برام مهم ترینش بود. در هر حال اگه دقیق بشیم براتیگان دید دقیقی به واکنش آدما به مرگ داشته و به نظرم اینجوری کنار هم دیدنشون واقعا هولناکه!
May 19, 2018
I'm really on a roll right now reading remarkably beautiful novels. Up to now I'd only read a couple of Brautigan's books, one of his novels and his story collection Revenge of the Lawn, but this one really made me wish I'd started reading him years ago!
I'll break it down into its constituent elements of brilliance for you:
The concise (innocent?) diction of the American idiom is in this novel perfected. Mark Twain's lesson is updated admirably and it out-vonneguts Vonnegut for pithy aplomb and the honest beauty of what can be made of simplicity and directness in language.
The temporal evocation of end-of-WWII America, 1970s America (when it's written and from which the events of childhood are depicted) and a Pacific Northwest childhood of the late 1940s are simply sublime.
The not-politically-minded truths of poverty in America are similarly sublime--the best, in fact, I've ever read, I think. The facts themselves, the realities, are utterly moving without any need for editorialization.
The pseudo-Ancient-Greek theme of fate and happenstance well out Camus' Camus and Sophocles in a single gut-punching blow. (It also out-vonneguts Deadeye Dick by a long shot. Pun intended.)
If I were you, I'd stop whatever I'm doing right now (obviously browsing through book reviews on Goodreads) and read this novel.
I'll break it down into its constituent elements of brilliance for you:
The concise (innocent?) diction of the American idiom is in this novel perfected. Mark Twain's lesson is updated admirably and it out-vonneguts Vonnegut for pithy aplomb and the honest beauty of what can be made of simplicity and directness in language.
The temporal evocation of end-of-WWII America, 1970s America (when it's written and from which the events of childhood are depicted) and a Pacific Northwest childhood of the late 1940s are simply sublime.
The not-politically-minded truths of poverty in America are similarly sublime--the best, in fact, I've ever read, I think. The facts themselves, the realities, are utterly moving without any need for editorialization.
The pseudo-Ancient-Greek theme of fate and happenstance well out Camus' Camus and Sophocles in a single gut-punching blow. (It also out-vonneguts Deadeye Dick by a long shot. Pun intended.)
If I were you, I'd stop whatever I'm doing right now (obviously browsing through book reviews on Goodreads) and read this novel.
August 22, 2020
[Gennaio 2015]
"Mentre sono seduto qui, in questo primo agosto del 1979, accosto l'orecchio al passato come ai muri di una casa che non c'è più"
Il 17 febbraio 1948 è la data che, tragicamente, fa da spartiacque in questa storia.
Un giorno drammatico in cui "qualcosa" succede.
"Qualcosa" che strappa un dodicenne dal mondo dell'infanzia e segna indelebilmente il suo futuro.
Una narrazione quindi procede con salti temporali: da un prima e un dopo fatto di povertà economica, affettiva e di relazioni.
Una morbosa attrazione verso la morte che porta un bambino di cinque anni ad arrampicarsi su una sedia per spiare alla finestra i funerali sotto casa. *
Leggi e ti si appiccica addosso una grande e grave tristezza.
Non sono riuscita per un solo momento a separare voce narrante ed autore.
Si può consigliare un libro straziante?
Sì.
Punto.
"non fosse per quello che scrivo io qua, cercando di raccontare una storia molto difficile, che si sta facendo ancora più difficile perché sono ancora alla ricerca di un suo significato e forse di una risposta anche solo parziale alla mia vita e, man mano che mi avvicino alla morte, questa risposta si fa sempre più lontana."
* - dicembre 2017- EDIT- Questo commento riletto a distanza di quasi tre anni mi fa rendere conto di quanto sia intatta l’immagine di questo bambino che guarda la morte. Assolutamente indelebile. All'epoca avevo attribuito tre stelline, ora mi rendo conto che questo sedimento meritava una valutazione più alta.
"Mentre sono seduto qui, in questo primo agosto del 1979, accosto l'orecchio al passato come ai muri di una casa che non c'è più"
Il 17 febbraio 1948 è la data che, tragicamente, fa da spartiacque in questa storia.
Un giorno drammatico in cui "qualcosa" succede.
"Qualcosa" che strappa un dodicenne dal mondo dell'infanzia e segna indelebilmente il suo futuro.
Una narrazione quindi procede con salti temporali: da un prima e un dopo fatto di povertà economica, affettiva e di relazioni.
Una morbosa attrazione verso la morte che porta un bambino di cinque anni ad arrampicarsi su una sedia per spiare alla finestra i funerali sotto casa. *
Leggi e ti si appiccica addosso una grande e grave tristezza.
Non sono riuscita per un solo momento a separare voce narrante ed autore.
Si può consigliare un libro straziante?
Sì.
Punto.
"non fosse per quello che scrivo io qua, cercando di raccontare una storia molto difficile, che si sta facendo ancora più difficile perché sono ancora alla ricerca di un suo significato e forse di una risposta anche solo parziale alla mia vita e, man mano che mi avvicino alla morte, questa risposta si fa sempre più lontana."
* - dicembre 2017- EDIT- Questo commento riletto a distanza di quasi tre anni mi fa rendere conto di quanto sia intatta l’immagine di questo bambino che guarda la morte. Assolutamente indelebile. All'epoca avevo attribuito tre stelline, ora mi rendo conto che questo sedimento meritava una valutazione più alta.
January 17, 2021
Un piccolo romanzo commovente e al tempo stesso comico, dove le pagine sono pervase da una dolce malinconia che si insinua melliflua tra gli avvenimenti narrati.
«Prima che il vento si porti via tutto
e non resti che polvere…
polvere d'America»
Da subito sappiamo che nell’estate del 1947 succederà qualcosa che ha a che fare con un hamburger (non mangiato) e un fucile calibro .22, ma poi la storia ci gira attorno per le 100 pagine del libro procrastinando quel senso di morte che tutto ammanta.
«Prima che il vento si porti via tutto
e non resti che polvere…
polvere d'America»
Una serie di episodi giovanili, sempre a metà tra il tragico e il tragicomico, tra uno sbalzo temporale e l’altro, a nascondere l’evento che il protagonista sente l’urgenza di raccontarci. Come se anche il suo tempo stesse scadendo.
«Prima che il vento si porti via tutto
e non resti che polvere…
polvere d'America»
«Prima che il vento si porti via tutto
e non resti che polvere…
polvere d'America»
Da subito sappiamo che nell’estate del 1947 succederà qualcosa che ha a che fare con un hamburger (non mangiato) e un fucile calibro .22, ma poi la storia ci gira attorno per le 100 pagine del libro procrastinando quel senso di morte che tutto ammanta.
«Prima che il vento si porti via tutto
e non resti che polvere…
polvere d'America»
Una serie di episodi giovanili, sempre a metà tra il tragico e il tragicomico, tra uno sbalzo temporale e l’altro, a nascondere l’evento che il protagonista sente l’urgenza di raccontarci. Come se anche il suo tempo stesse scadendo.
«Prima che il vento si porti via tutto
e non resti che polvere…
polvere d'America»
July 15, 2022
I had become so quiet and so small in the grass by the pond that I was barely noticeable, hardly there. I think they had forgotten all about me. I sat there watching their living room shining out of the dark beside the pond. It looked like a fairy tale functioning happily in the post-World War II gothic of America before television crippled the imagination of America and turned people indoors and away from living out their own fantasies with dignity.
In those days people made their own imagination, like home cooking. Now our dreams are just any street in America lined with franchise restaurants. I sometimes think that even our digestion is a soundtrack recorded in Hollywood by the television networks.
Anyway, I just kept getting smaller and smaller beside the pond, more and more unnoticed in the darkening summer grass until I disappeared into the 32 years that have passed since then, leaving me right here, right now.
(p. 130)
Melancholy, regret-laden, mournful, beautiful. It still showcases Brautigan’s marvelous, off-kilter sense of humor and whimsy, but there’s a palpable, mature sadness here as well that makes this one of his heaviest works (if not his heaviest).
Out of all of Brautigan’s many brilliant novels, So The Wind Won’t Blow It All Way remains my very favorite. Not a place to start if you’re new to his work, but it’s a haunting stunner and one that you definitely shouldn’t skip once you’re initiated.
Highly recommended
In those days people made their own imagination, like home cooking. Now our dreams are just any street in America lined with franchise restaurants. I sometimes think that even our digestion is a soundtrack recorded in Hollywood by the television networks.
Anyway, I just kept getting smaller and smaller beside the pond, more and more unnoticed in the darkening summer grass until I disappeared into the 32 years that have passed since then, leaving me right here, right now.
(p. 130)
Melancholy, regret-laden, mournful, beautiful. It still showcases Brautigan’s marvelous, off-kilter sense of humor and whimsy, but there’s a palpable, mature sadness here as well that makes this one of his heaviest works (if not his heaviest).
Out of all of Brautigan’s many brilliant novels, So The Wind Won’t Blow It All Way remains my very favorite. Not a place to start if you’re new to his work, but it’s a haunting stunner and one that you definitely shouldn’t skip once you’re initiated.
Highly recommended
May 6, 2017
شیوه روایت و نحوه تعریف کردن داستانهای زندگیِ کاراکتر، جذاب بود. پر بود از جملات و پرش‌های موضوعیِ مخصوص به براتیگان. طنز مخصوص و ساده‌ش. سایه تاریک مرگ و تنهایی و ازدست دادن. روایت از دهن بچه‌ای بود که حالا بزرگ شده بود و خاطرات کودکیش رو تعریف می‌کرد. برای من جذاب و خنده‌دار و دل‌نشین بود. و البته تاریک. تاریکی دوران بعد از جنگ جهانی و تاریکیِ "بودن"ِ انسان.
در اخر هم مقاله‌ای بود در موضوعِ تحلیل نوشته‌های براتیگان و بررسی موضوعات و مایه‌های نوشته‌هاش، که خوندنش برای آشنایی با جهانِ براتیگان، خوب بود.
در اخر هم مقاله‌ای بود در موضوعِ تحلیل نوشته‌های براتیگان و بررسی موضوعات و مایه‌های نوشته‌هاش، که خوندنش برای آشنایی با جهانِ براتیگان، خوب بود.
July 12, 2023
A sad eulogy to childhood innocence, good fishing, personal idiosyncrasies and happiness.
September 11, 2017
La bella estate
Questo racconto è molto bello e costruito con molta sapienza. Fin dalla prima pagina si sa che l’età della spensieratezza è finita ormai per il ragazzo, che rievoca la sua ultima estate di gioia di vivere, seguita da altre stagioni da vivere con fatica. Questo stato d’animo del narratore e la distanza nel tempo enfatizzano la dolcezza struggente con la quale viene rievocata “la bella estate” in cui il ragazzo viveva in prossimità del lago, pescando dal pontile, ascoltando il vento fra i giunchi, i tordi, i grilli. Il suo appuntamento preferito era verso il tramonto, quando aspettava l’arrivo di una coppia che ricostruiva un salotto sulla sponda del lago, scaricando i mobili dal furgoncino, divano, poltrone, lampade, tavolini e soprammobili.
L’atmosfera trasognata dell’infanzia, durante la quale il tempo sembra infinito, aleggia ancora sulle acque e fra le pagine, quando il ragazzo ricorda del pontile malfermo che aveva costruito, con l’asse che calava sotto la superficie dell’acqua quando poggiava il piede e gli si infradiciavano le scarpe da ginnastica, ma non gliene importava. Le scarpe da ginnastica più o meno logore erano la sua unica preoccupazione concreta di ragazzo povero. Poi una serie di scelte casuali, su cosa fare, su dove andare, se entrare o meno in una tavola calda, lo porta in un frutteto a sparare alle mele e qui una disgrazia lo strappa ai suoi dodici anni per portarlo lontano, in altre case senza lago.
L’equilibrio del racconto si regge molto sul fatto che il tono non è melodrammatico né disincantato: il ragazzo e la madre si fanno coraggio e cercano di tirarsi fuori da tutto questo. Tuttavia, in trent’anni, il ragazzo non smette mai di rivedere il film del lago, del salotto sull’acqua, dell’hamburger, dei proiettili calibro 22 e delle mele.
Questo racconto è molto bello e costruito con molta sapienza. Fin dalla prima pagina si sa che l’età della spensieratezza è finita ormai per il ragazzo, che rievoca la sua ultima estate di gioia di vivere, seguita da altre stagioni da vivere con fatica. Questo stato d’animo del narratore e la distanza nel tempo enfatizzano la dolcezza struggente con la quale viene rievocata “la bella estate” in cui il ragazzo viveva in prossimità del lago, pescando dal pontile, ascoltando il vento fra i giunchi, i tordi, i grilli. Il suo appuntamento preferito era verso il tramonto, quando aspettava l’arrivo di una coppia che ricostruiva un salotto sulla sponda del lago, scaricando i mobili dal furgoncino, divano, poltrone, lampade, tavolini e soprammobili.
L’atmosfera trasognata dell’infanzia, durante la quale il tempo sembra infinito, aleggia ancora sulle acque e fra le pagine, quando il ragazzo ricorda del pontile malfermo che aveva costruito, con l’asse che calava sotto la superficie dell’acqua quando poggiava il piede e gli si infradiciavano le scarpe da ginnastica, ma non gliene importava. Le scarpe da ginnastica più o meno logore erano la sua unica preoccupazione concreta di ragazzo povero. Poi una serie di scelte casuali, su cosa fare, su dove andare, se entrare o meno in una tavola calda, lo porta in un frutteto a sparare alle mele e qui una disgrazia lo strappa ai suoi dodici anni per portarlo lontano, in altre case senza lago.
L’equilibrio del racconto si regge molto sul fatto che il tono non è melodrammatico né disincantato: il ragazzo e la madre si fanno coraggio e cercano di tirarsi fuori da tutto questo. Tuttavia, in trent’anni, il ragazzo non smette mai di rivedere il film del lago, del salotto sull’acqua, dell’hamburger, dei proiettili calibro 22 e delle mele.
January 28, 2020
Bundan daha hüzünlü kaç tane daha kitap ismi vardır ki? Kitap da ismi gibi garip bir hüzün içerisinde ilerliyor. Bir geçmişe bir bugüne savrulurken aslında geçmişten hiç kopmuyor. Göletin karanlığı karakterin iç hesaplaşmasıyla birlikte uyum içerisinde ilerliyor. Bir veda metni gibi.
Kafanız karışıksa veya kendinizi depresyonda hissediyorsanız kesinlikle okumayın. Her cümlesi kalbinizi ayrı bir yerinden incitebilir.
Rüzgar her şeyi alıp götürmüyor ama estiği sürece bir şeyleri sallandırıp duruyor.
ön bahçede hiç oyuncak yoktu.
bu, bütün oyuncakların kaldırılıp, hayatta kalan kız kardeşlerinin şiddetli ısrarları üzerine başkalarına verilmesinden iki gün sonraydı.
onların yokluğuna uzun uzun baktım.
onların sessizliğine uzun uzun baktım:
yani rüzgar her şeyi alıp götürmeyecek
Kafanız karışıksa veya kendinizi depresyonda hissediyorsanız kesinlikle okumayın. Her cümlesi kalbinizi ayrı bir yerinden incitebilir.
Rüzgar her şeyi alıp götürmüyor ama estiği sürece bir şeyleri sallandırıp duruyor.
ön bahçede hiç oyuncak yoktu.
bu, bütün oyuncakların kaldırılıp, hayatta kalan kız kardeşlerinin şiddetli ısrarları üzerine başkalarına verilmesinden iki gün sonraydı.
onların yokluğuna uzun uzun baktım.
onların sessizliğine uzun uzun baktım:
yani rüzgar her şeyi alıp götürmeyecek
April 3, 2020
امکان نداره روزی با سکانس آخر داستان گریه‌م نگیره. با تصویر پر جزییاتِ اتاق نشیمنِ دم برکه. خداوندا.
June 3, 2016
آخرین رمان براتیگان. اثری درباره کودکی، آمریکا، مرگ، و زندگی.
از بین تمام کتاب هایی که از براتیگان خوندم، برای من شیرین ترین و دوست داشتنی ترین بود. شاید قوی ترین نه، اما تردیدی ندارم که دوست داشتنی ترین بود.
بارها خواهم خوندش. بارها به همبرگری فکر خواهم کرد که هیچوقت خریده نشد. به کابوسی که هیچوقت دیده نشد، به دست های سرد دخترکی، به گاز، و به دوچرخه هایی که تکیه داده شدن زیر درخت گیلاس و زیر بارون زنگ می زنن.
سنگین و غمین. بسیار.
از بین تمام کتاب هایی که از براتیگان خوندم، برای من شیرین ترین و دوست داشتنی ترین بود. شاید قوی ترین نه، اما تردیدی ندارم که دوست داشتنی ترین بود.
بارها خواهم خوندش. بارها به همبرگری فکر خواهم کرد که هیچوقت خریده نشد. به کابوسی که هیچوقت دیده نشد، به دست های سرد دخترکی، به گاز، و به دوچرخه هایی که تکیه داده شدن زیر درخت گیلاس و زیر بارون زنگ می زنن.
سنگین و غمین. بسیار.
October 5, 2011
★★★★½
Very melancholy and lacking much of Brautigan's usual humor, but something about it affected me really deeply. There's a great ring of truth about it. I like Brautigan best when he's in that semi-autobiographical mode, where you can tell that what he's writing came from some personal experience, even if it's fictionalized on the page.
Very melancholy and lacking much of Brautigan's usual humor, but something about it affected me really deeply. There's a great ring of truth about it. I like Brautigan best when he's in that semi-autobiographical mode, where you can tell that what he's writing came from some personal experience, even if it's fictionalized on the page.
August 27, 2015
آدم باید یکی مثل براتیگان اطرافش داشته باشه، بشینه روی یک مبل تک نفره، همه رو جمع کنه دورش و دست به سرشون بکشه و قصه بگه. ساخته شده برای قصه گفتن.
August 26, 2016
" مهم نیست قد آدم چقدره. اگه بدونی کجای حریف بزنی، ساده میتونی از پا بندازیش. کافیه که بدونی به کجای حریف باید ضربه زد "
اولین رمانی بود که از براتیگان خوندم و اونقدر جذبم نکرد که حداقل مطمئنا تا یک سال دیگه سراغ کتاباش نمیرم. داستان به صورت اول شخص روایت میشه ولی شاهد یک داستان خطی نیستیم. داستان به کرات بین زمان های مختلف سوییچ میشه و شاید گاهی اوقات این رفت و برگشت ها سر درد آور بشه.
بعضی جاها که انتظار نداری زیاد روش مانور داده بشه، نویسنده اونقدر مانور داده که اعصابت خرد میشه و بعضی جاها که به نظر میاد میشه بیشتر روش کار کرد ( برای مثال به نظر خودم انتهای ماجرای باغ سیب و دادگاه و... ) به سرعت ازش رد شده .
شاید هدف اصلی نویسنده از همه این نوشته ها همون چند خط صفحه آخر بوده. اونجا که از آمریکای امروزی ناله میکنه . آمریکایی که سبک زندگی همه مردمش رو تلویزیون شکل داده. شاید به خاطر اینه که توی داستان به نقش موثر رادیو توی زندگی بچگی خودش اشاره داره. رادیو به عنوان یک عنصر مقابل تلویزیون.
محبوب ترین بخش کتاب برام اونجایی بود که راوی پنج ساله بالای صندلی از پنجره، صبح ها مراسم کفن و دفن رو دید میزنه. براتیگان خیلی خوب نوشته این قسمت رو . شاید ای�� قسمت رو دوست داشتم چون ترس های راوی همیشه یه جورایی ترس های منم بوده. همیشه از اینکه بمیرم بدون اینکه حتی دوستی داشته باشم که توی مراسم تشییع جنازم شرکت کنه میترسم. البته درست که اون موقع آدم مرده و کی به کیه دیگه . اما اگه این اتفاق رخ بده نشون میده چه مسیر اشتباهی رو توی زندگیم پیش رفتم که به همچین جایی ختم شده . و این غصه داره.
ولی یه چیز خیلی جالب نظرم رو جلب کرد. از وقتی این کتابو شروع کردم حس میکردم یه شباهت عجیبی با " اقیانوس انتهای جاده" نیل گیمن داره. مرد بزرگسالی که از خاطرات کودکیش میگه و خاطراتش با توهماتش قاطی شده و خودش هم دقیقا بعضی جاهاش رو یادش نمیاد یا مطمئن نیست همون طور باشه که یادش میاد یا نه. و یک اشتراک دیگه اینکه تا اخر داستان اسمی از شخصیت راوی نمیبینیم. گرجه این یه احتمال خیلی کوچیکه اما سر فرصت باید بررسی کنم ببینم ایا نیل گیمن تحت تاثیر نوشته های براتیگان بوده یا نه ( با یه سرچ دم دستی فعلا دیدم که نیل گیمن مقدمه یکی از کتاب های براتیگان که مناسبت مرگ سی سالگیش باز نشر شده رو نوشته )
اما از همه این ها بگذریم میرسیم به فاجعه ای که مترجم و ناشر محترم این کتاب آفریدند. کاملا مشخصه که کتاب یک راست از زیر دست مترجم در اومده و رفته زیر چاپ . حتی یک بار هم بازخوانی نشده ( حتی خود مترجم هم دوباره کارش رو نخونده به نظرم!!! ) غلط های نگارشی، حروف چینی و املایی ( جدی این دیگه شاهکار بود) خیلی توی ذوق میزنه. بعضا کلماتی توی داستان استفاده شده که خیلی خیلی مهجوره . گرچه ابداعاتی هم توی ترجمه ترکیب ها داشته اما در مجموع کار ترجمه بسیار ضعیف بود. فارغ از همه این ها چیزی که بیشتر از همه توی ذوق میزنه اینه که مترجم نمیدونسته میخواد محاوره ای ترجمه کنه یا نوشتاری . توی یک جمله بعضی کلمه ها محاوره ای هستند و بعضی نوشتاری. توی مکالمات هم همین طوره! گرجه بخش عظیمی از ضعف نثر فارسی به عدم ویراستاری ترجمه برمیگرده، اما اصلا مترجم بی تقصیر نیست. این متن اگه متن خام اولیه یک مترجم هم باشه به نظرم متن قابل قبولی نیست. شاید بشه این کتاب رو توی دانشگاه ها ذیل مباحث " چگونه ترجمه های محاوره ای و نوشتاری را با هم قاطی نکنیم " ( یا یک درجه بالاتر : " چگونه ترجمه نکنیم" ) و " چگونه عدم ویراستاری یک متن، میتواند به طور ��لی آن را نابود کند " تدریس کرد!
امتیازم به کتاب دو نیم هست ولی به پایین گردش میکنم .
اولین رمانی بود که از براتیگان خوندم و اونقدر جذبم نکرد که حداقل مطمئنا تا یک سال دیگه سراغ کتاباش نمیرم. داستان به صورت اول شخص روایت میشه ولی شاهد یک داستان خطی نیستیم. داستان به کرات بین زمان های مختلف سوییچ میشه و شاید گاهی اوقات این رفت و برگشت ها سر درد آور بشه.
بعضی جاها که انتظار نداری زیاد روش مانور داده بشه، نویسنده اونقدر مانور داده که اعصابت خرد میشه و بعضی جاها که به نظر میاد میشه بیشتر روش کار کرد ( برای مثال به نظر خودم انتهای ماجرای باغ سیب و دادگاه و... ) به سرعت ازش رد شده .
شاید هدف اصلی نویسنده از همه این نوشته ها همون چند خط صفحه آخر بوده. اونجا که از آمریکای امروزی ناله میکنه . آمریکایی که سبک زندگی همه مردمش رو تلویزیون شکل داده. شاید به خاطر اینه که توی داستان به نقش موثر رادیو توی زندگی بچگی خودش اشاره داره. رادیو به عنوان یک عنصر مقابل تلویزیون.
محبوب ترین بخش کتاب برام اونجایی بود که راوی پنج ساله بالای صندلی از پنجره، صبح ها مراسم کفن و دفن رو دید میزنه. براتیگان خیلی خوب نوشته این قسمت رو . شاید ای�� قسمت رو دوست داشتم چون ترس های راوی همیشه یه جورایی ترس های منم بوده. همیشه از اینکه بمیرم بدون اینکه حتی دوستی داشته باشم که توی مراسم تشییع جنازم شرکت کنه میترسم. البته درست که اون موقع آدم مرده و کی به کیه دیگه . اما اگه این اتفاق رخ بده نشون میده چه مسیر اشتباهی رو توی زندگیم پیش رفتم که به همچین جایی ختم شده . و این غصه داره.
ولی یه چیز خیلی جالب نظرم رو جلب کرد. از وقتی این کتابو شروع کردم حس میکردم یه شباهت عجیبی با " اقیانوس انتهای جاده" نیل گیمن داره. مرد بزرگسالی که از خاطرات کودکیش میگه و خاطراتش با توهماتش قاطی شده و خودش هم دقیقا بعضی جاهاش رو یادش نمیاد یا مطمئن نیست همون طور باشه که یادش میاد یا نه. و یک اشتراک دیگه اینکه تا اخر داستان اسمی از شخصیت راوی نمیبینیم. گرجه این یه احتمال خیلی کوچیکه اما سر فرصت باید بررسی کنم ببینم ایا نیل گیمن تحت تاثیر نوشته های براتیگان بوده یا نه ( با یه سرچ دم دستی فعلا دیدم که نیل گیمن مقدمه یکی از کتاب های براتیگان که مناسبت مرگ سی سالگیش باز نشر شده رو نوشته )
اما از همه این ها بگذریم میرسیم به فاجعه ای که مترجم و ناشر محترم این کتاب آفریدند. کاملا مشخصه که کتاب یک راست از زیر دست مترجم در اومده و رفته زیر چاپ . حتی یک بار هم بازخوانی نشده ( حتی خود مترجم هم دوباره کارش رو نخونده به نظرم!!! ) غلط های نگارشی، حروف چینی و املایی ( جدی این دیگه شاهکار بود) خیلی توی ذوق میزنه. بعضا کلماتی توی داستان استفاده شده که خیلی خیلی مهجوره . گرچه ابداعاتی هم توی ترجمه ترکیب ها داشته اما در مجموع کار ترجمه بسیار ضعیف بود. فارغ از همه این ها چیزی که بیشتر از همه توی ذوق میزنه اینه که مترجم نمیدونسته میخواد محاوره ای ترجمه کنه یا نوشتاری . توی یک جمله بعضی کلمه ها محاوره ای هستند و بعضی نوشتاری. توی مکالمات هم همین طوره! گرجه بخش عظیمی از ضعف نثر فارسی به عدم ویراستاری ترجمه برمیگرده، اما اصلا مترجم بی تقصیر نیست. این متن اگه متن خام اولیه یک مترجم هم باشه به نظرم متن قابل قبولی نیست. شاید بشه این کتاب رو توی دانشگاه ها ذیل مباحث " چگونه ترجمه های محاوره ای و نوشتاری را با هم قاطی نکنیم " ( یا یک درجه بالاتر : " چگونه ترجمه نکنیم" ) و " چگونه عدم ویراستاری یک متن، میتواند به طور ��لی آن را نابود کند " تدریس کرد!
امتیازم به کتاب دو نیم هست ولی به پایین گردش میکنم .
January 17, 2024
Narrating over thirty years in the future, the protagonist of Richard Brautigan's "So the Wind Won't Blow it All Away" is voiced with longing. Longing for a change of circumstance that, on the surface, seems simple, but, with all things in life, is of needless (or needed?) complication. Every decision you make alters the remainder of your lifetime. I have found myself entertaining a myriad of alternative paths I could have taken, wondering: where would I be were I to have realized a earlier or took earlier initiative to make sure of b or was born as a c instead of a d. Why does my mind wander so? Because it longs for anything other than THIS. THIS always feels like a sickness. Brautigan has always been tinged with a hint of sadness. Some of his sentences are usurped by feelings of heartbreak and loneliness. But never has he sounded as desperate as he does here. Brautigan's narrator is constantly cracking jokes, identifying absurdities, getting sidetracked, telling bizarre anecdotes, and extended similes and metaphors to the point of surrealism, BUT, the naturalistic attitude typical of Brautigan's prose is replaced by the narrator's (and, in turn, the author's own) desperation. It becomes apparent that the stories and substories told in the pages leading to the tragic incident that is ultimately at the novel's heart are not told because the narrator has to tell them for the sake of pacing or thematics, they are told because the narrator is trying to avoid the confrontation of his trauma. He'd rather talk about hamburgers. In another novel, the constant hamburger references would get stale or seem gimmicky, but here they take on a pivotal role: this is how many people deal with trauma. Hang these words over my grave: It is not about the hamburger, it is about what the hamburger represents.
November 4, 2020
ما می‌نوشتیم تا واقعیتی را که به‌نظر می‌آمد در حال فرورفتن و غرق شدنی ابدی در یک فراموشی تحمیلی‌ست در حافظه‌هایمان زنده نگه داریم.
March 1, 2016
That day, he should have bought a hamburger...rather than a case of .22 caliber bullets.
The decisions that we make in our life, on any given day, which sometimes boils down to a split-second flash in our minds in which the roads diverge and we take one path and leave the other one behind, can sometimes be the best decisions we ever made in our life but at other times, the repercussions can be devastating.
Although Brautigan neither confirmed nor denied it, many think that this novel was based on two stories that happened to Richard when he was a child. If so, it must have haunted him for so long which makes me almost want to cry for him.
Gun violence is a modern tragedy that happens every day in the United States and everybody knows that, even the NRA with their gunhappy blindfolds on. It is even more tragic when people, including young children, are accidentally killed by guns going off or someone getting caught in the crossfire. This is one of those stories.
If this novel, So the Wind Won't Blow it All Away, is an accurate portrait of Richard's boyhood, no wonder he wanted to get away and forget it all and move to San Francisco. The one element that shines through, above all the chaos, despair and tragedy hanging in the air, is the humour. Richard's humour here does not act as an entertainer so much but as a saviour - a saviour, a haven, to which we can all run to or cling to in order to escape from the ugly spectre of reality. This book is mostly about death - 1) Richard recounts the time he lived in an apartment next to a funeral parlour; 2) some young kids in his neighbourhood who have many things Richard didn't have such as love and money meet tragic deaths and finally 3) the shooting accident which is the climax of the novel. But because Richard uses humour in a very dry and droll way, threading it deftly between the lines of an otherwise serious novel, he manages to defy the ugly thoughts of death, if not spit directly into its face with pride. That's how I felt about this novel as I read it.
Wow, Richard Brautigan is one great writer. If there is one thing I have learned from reading Richard Brautigan it's this - not so much that life is a big joke but simply don't let it get to you. There's nothing personal about bad luck. God doesn't have any personal vendettas. Just get on with it and add a splash of humour into the mix. It makes life so much easier to live and get on with.
Fantastic book by Brautigan, once again. Absolutely required reading.
The decisions that we make in our life, on any given day, which sometimes boils down to a split-second flash in our minds in which the roads diverge and we take one path and leave the other one behind, can sometimes be the best decisions we ever made in our life but at other times, the repercussions can be devastating.
Although Brautigan neither confirmed nor denied it, many think that this novel was based on two stories that happened to Richard when he was a child. If so, it must have haunted him for so long which makes me almost want to cry for him.
Gun violence is a modern tragedy that happens every day in the United States and everybody knows that, even the NRA with their gunhappy blindfolds on. It is even more tragic when people, including young children, are accidentally killed by guns going off or someone getting caught in the crossfire. This is one of those stories.
If this novel, So the Wind Won't Blow it All Away, is an accurate portrait of Richard's boyhood, no wonder he wanted to get away and forget it all and move to San Francisco. The one element that shines through, above all the chaos, despair and tragedy hanging in the air, is the humour. Richard's humour here does not act as an entertainer so much but as a saviour - a saviour, a haven, to which we can all run to or cling to in order to escape from the ugly spectre of reality. This book is mostly about death - 1) Richard recounts the time he lived in an apartment next to a funeral parlour; 2) some young kids in his neighbourhood who have many things Richard didn't have such as love and money meet tragic deaths and finally 3) the shooting accident which is the climax of the novel. But because Richard uses humour in a very dry and droll way, threading it deftly between the lines of an otherwise serious novel, he manages to defy the ugly thoughts of death, if not spit directly into its face with pride. That's how I felt about this novel as I read it.
Wow, Richard Brautigan is one great writer. If there is one thing I have learned from reading Richard Brautigan it's this - not so much that life is a big joke but simply don't let it get to you. There's nothing personal about bad luck. God doesn't have any personal vendettas. Just get on with it and add a splash of humour into the mix. It makes life so much easier to live and get on with.
Fantastic book by Brautigan, once again. Absolutely required reading.
June 30, 2016
بعد از خوندن کتاب در قند هندوانه براتیگان ترغیب شدم بقیه کتاب هاش رو هم بخونم. و از اونجایی که تعریف های خوبی از ترجمه فارسی این کتابش (پس باد همه چیز را با خود نخواهد برد) نشنیدم کتابو به انگلیسی و به قلم خود براتیگان خوندم و- شاید نه به اندازه دنیای رویایی قند هندوانه ولی بازهم خیلی زیاد- لذت بردم.
گشت و گذار توی ذهن پیچیده پسر بچه ای که به قول خودش زیادی عجیب و غریبه، مثل خودش عجیب و غریب بود. در طول داستان با تشبیهات جالبی هم .روبرو میشیم که تو متن انگلیسی اوردمش. به عنوان نقطه ضعف کتاب، قبول دارم که بعضی توضیحا و توصیفاش طولانی و غیرلازم بنظر میومد
After reading Brautigan's "In watermelon sugar" I was encouraged to read more of him. and -maybe not as much as the surreal world of Watermelon Sugar,but in a large amount- was also fascinated by this book(so wind won't take it all away) .surfing in a little boy's twisted mind -who in his own words is too weird -was as weird as himself.
i also loved the metaphors, such as:
Childhood thoughts of early death continue to unravel in my mind, perhaps unpeel is a better and more accurate way of looking at it, like peeling an onion into a smaller and smaller circle with tears growing in my eyes until the onion is no more, all peeled away and I stop crying.
As a weak point of the book , some parts of the narration were longsome and unnecessary.
گشت و گذار توی ذهن پیچیده پسر بچه ای که به قول خودش زیادی عجیب و غریبه، مثل خودش عجیب و غریب بود. در طول داستان با تشبیهات جالبی هم .روبرو میشیم که تو متن انگلیسی اوردمش. به عنوان نقطه ضعف کتاب، قبول دارم که بعضی توضیحا و توصیفاش طولانی و غیرلازم بنظر میومد
After reading Brautigan's "In watermelon sugar" I was encouraged to read more of him. and -maybe not as much as the surreal world of Watermelon Sugar,but in a large amount- was also fascinated by this book(so wind won't take it all away) .surfing in a little boy's twisted mind -who in his own words is too weird -was as weird as himself.
i also loved the metaphors, such as:
Childhood thoughts of early death continue to unravel in my mind, perhaps unpeel is a better and more accurate way of looking at it, like peeling an onion into a smaller and smaller circle with tears growing in my eyes until the onion is no more, all peeled away and I stop crying.
As a weak point of the book , some parts of the narration were longsome and unnecessary.
January 23, 2015
"1 Ağustos 1979'da burada otururken, kulağım artık var olmayan bir evin duvarına dayanmış gibi geçmişe dayalı."
Gerçekten de kulağımızı dayayıp dinliyoruz Brautigan'ın anlattıklarını. Ölümünden önceki son romanıymış bu, ve baktım biraz, yarı otobiyografikmiş. Kendisi gerçekten bir arkadaşını vurmuş ama yalnızca yaralamış. Aynı sene içinde bir başka arkadaşı bir av sırasında kazayla ölmüş. Bu ikisini birleştirmiş sanıyoruz. Neyse.
Demek istediğim, çocukluğa ait toz altında kalmış anılar, daldan dala atlanarak ancak bu kadar güzel ve hüzünlü anlatılabilir.
Toz... Amerikalı... Toz.
Gerçekten de kulağımızı dayayıp dinliyoruz Brautigan'ın anlattıklarını. Ölümünden önceki son romanıymış bu, ve baktım biraz, yarı otobiyografikmiş. Kendisi gerçekten bir arkadaşını vurmuş ama yalnızca yaralamış. Aynı sene içinde bir başka arkadaşı bir av sırasında kazayla ölmüş. Bu ikisini birleştirmiş sanıyoruz. Neyse.
Demek istediğim, çocukluğa ait toz altında kalmış anılar, daldan dala atlanarak ancak bu kadar güzel ve hüzünlü anlatılabilir.
Toz... Amerikalı... Toz.
February 8, 2018
Una narrazione americana atipica, che non si concentra sui soliti stereotipi, ma ne attinge con sapienza e con scopi completamente anomali.
Un uomo ci racconta in prima persona la propria infanzia, fino al momento che ne ha decretato la fine. Di misura un racconto particolarmente lungo, si distingue per un uso linguistico semplice ma caleidoscopico; l'adulto ragiona come il bambino, e ne coglie i sentimenti e i pensieri, commentandoli e giocando con la linea temporale; una storia "facile" resa distintiva dal proprio protagonista e dai metodi narrativi, così precisi e ben sfruttati.
Un uomo ci racconta in prima persona la propria infanzia, fino al momento che ne ha decretato la fine. Di misura un racconto particolarmente lungo, si distingue per un uso linguistico semplice ma caleidoscopico; l'adulto ragiona come il bambino, e ne coglie i sentimenti e i pensieri, commentandoli e giocando con la linea temporale; una storia "facile" resa distintiva dal proprio protagonista e dai metodi narrativi, così precisi e ben sfruttati.
Displaying 1 - 30 of 362 reviews